Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII Ka 709/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 09 października 2020 r. w sprawie XIII K 224/19

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.Ustalenie faktów

0.0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.1.Ocena dowodów

0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut nr I.1.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Uwadze skarżącego uszedł fakt, iż na rozprawie w dniu 06 października 2020 r. Sąd oddalił wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego niż biegły M. K. w oparciu o art. 201 k.p.k. - opinia biegłego pełna, jasna i pozbawiona sprzeczności. Dopiero po ponownym zgłoszeniu wniosku o uzupełniające przesłuchanie tego biegłego kolejna decyzja Sądu w tym przedmiocie została oparta o art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. Obrońca miała możliwość zgłoszenia wszelkich szczegółowych pytań do opinii biegłego, z którego to prawa skorzystała, biegły udzielił na te pytania odpowiedzi, które w ocenie Sądu Rejonowego były wyczerpujące i słusznie uznał kolejne wątpliwości zgłaszane przez obrońcę, jako oczywistą próbę przedłużenia postępowania. Sąd Odwoławczy w całości podziela powyższe decyzje Sądu, jak również ocenę wszystkich opinii biegłego M. K..

W sprawie bezspornym pozostaje, że oskarżony wysiadał z samochodu zaparkowanego po części na chodniku, z miejsca znajdującego się za kierowcą, otwierając drzwi od strony chodnika. Po chodniku poruszała się pokrzywdzona. K. B. nie miała uprawnień do kierowania rowerem. Zgodnie z przepisami w miejscu zdarzenia rowerzyści powinni poruszać się ulicą, nie chodnikiem.

Bez cienia wątpliwości zdarzenie zapoczątkował oskarżony otwierając drzwi w stronę chodnika i powyższe było powodem upadku rowerzystki i doznaniu przez nią obrażeń ciała. Sąd Odwoławczy nie zgadza się z zarzutami apelacyjnymi dotyczącymi opinii biegłego, ponieważ są one dowolne, życzeniowe, nie znajdujące oparcia w materiale dowodowym w oparciu o który został skonstruowany stan faktyczny, których celem nie jest wyjaśnienie sprawy, a uwolnienie od winy mocodawcy. Biegły dysponował znikomą ilością pewnych danych dotyczących zdarzenia, w oparciu o które mógł zrekonstruować jego przebieg. Wypadek został utrwalony przez kamerę umieszczoną na budynku, rejestrującą obraz zdarzeń rozgrywających się przed budynkiem. Obraz był rejestrowany poklatkowo, jak obliczył biegły „25 klatek na sekundę". Następnie biegły obliczył zarejestrowaną drogę jaką przebyła rowerzystka od momentu pojawienia się na obrazie do momentu uderzenia w drzwi pojazdu. Na tej podstawie wyliczył w przybliżeniu prędkość z jaką poruszała się pokrzywdzona. Oczywiście należy zdawać sobie sprawę z tego, że wyliczenia te mogą odbiegać od prędkości rzeczywistej, ponieważ zostały oparte po pierwsze na bardzo krótkim czasie wziętym pod uwagę w obliczeniach, opartym na rejestracji poklatkowej monitoringu. Droga jaką pokonała rowerzystka na nagraniu była również bardzo krótka - 0,8 m. Wyliczona w ten sposób prędkość - 18 km/h jest prędkością wyliczoną z dużym marginesem błędu. Apelująca atakując opinię biegłego swoje wywody opiera na rażąco błędnych wyliczeniach. Wskazuje, że biegły przyjął szerokość chodnika - 2,7 m (prawda), unieruchomione auto zajmowało 0,4 m chodnika (błąd - w opinii 0,8 m od SLO-2 !!! k. 57v). Następnie obrońca błędnie wylicza wolną przestrzeń po której się poruszała rowerzystka na 2,3 m, gdy w rzeczywistości było to 1,9 m (2,7 m – 0,8 m). Kolejne dowolne i błędne wskazanie przy przyjęciu, że rowerzystka jechała środkiem chodnika , "to środek roweru znajdował się w odległości 1,15 m od samochodu". Zgodnie z założeniami i wskazaniami biegłego środek chodnika to 1,35 m. Samochód zajmował część chodnika równą 0,8 m. Zatem rowerzystka poruszała się w odległości 0,55 m od samochodu (1,35 m – 0,8 m). Kolejne błędne obliczenie obrońcy - "odległość prawego krańca kierownicy od lewego boku pojazdu to 0,85 m". W rzeczywistości przyjmując prawidłowe dane - szerokość kierownicy roweru - 0,6 m, odległość prawego krańca kierownicy od osi roweru 0,3 m - kraniec ten znajdował się w odległości 0,25 m od wskazanego boku pojazdu (0,55 m - 0,3 m = 0,25 m). Popełniając powyższe błędy autorka apelacji dochodzi do rażąco sprzecznych z opinią wniosków, że rowerzystka nie mogła prawą stroną kierownicy sięgnąć drzwi pasażera, bowiem otwierały się one maksymalnie na 0,8 m, a zgodnie z zebranym materiałem dowodowym oskarżony uchylił je na 0,4-0,5 m. Z prawidłowych założeń i wyliczeń wynika, że w każdym przypadku oskarżony mógł uderzyć drzwiami w rower. Kolejnym twierdzeniem obrońcy jest teza, że pokrzywdzona uderzyła w otwarte drzwi rowerem, a biegły błędnie ustalił, że otwierające się drzwi uderzyły rowerzystkę. Z uwagi na skąpy materiał dowody odnośnie pewnych parametrów zdarzenia nie sposób powyższej okoliczności w sposób pewny ustalić. Myli się obrońca twierdząc, że na nagraniu dokładnie widać jak przebiegało zdarzenie w momencie otwierania drzwi. Najważniejsze jest to, że nie ma ona znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, bowiem to oskarżony znajdując się na chodniku, otwierając drzwi samochodu zapoczątkował ciąg zdarzeń skutkujący uszkodzeniem ciała pokrzywdzonej. Również dowolnymi są dywagacje związane z prędkością rowerzystki, hamowaniem, możliwością uniknięcia kolizji. Biegły w miarę możliwości po wyliczeniu prędkości rowerzystki, szacuje odległość z której w/w zobaczyła uchylające się drzwi oskarżonego - nie więcej niż 3,6 m, czas w jakim dojechała do krawędzi drzwi - 0,7 s. Zestawiając powyższe dane ze średniostatystycznym czasem reakcji psychofizycznej kierujących pojazdami - 1,0 s, w/w dochodzi do wniosku, że rowerzystka niezależnie od prędkości z którą by się poruszała, najprawdopodobniej nie zdołałaby podjąć żadnych manewrów obronnych, gdyż czas, którym dysponowała był krótszy od czasu reakcji.

Kolejne dowolne dywagacje apelującej dotyczą "martwej strefy powodującej brak widoczności" oskarżonego, upewniającego się że otwarcie drzwi nikomu nie zagrozi. Po pierwsze zapewne obrońca ma na myśli "martwe pole" - obszar wokół pojazdu silnikowego (głównie samochody osobowe, ciężarowe, terenowe itp., a także motorówki i samoloty), który nie jest widoczny dla kierowcy w lusterkach bocznych, ani w lusterku wstecznym (https://pl.wikipedia.org/wiki/Martwe_pole). Oczywiście definicja ta w realiach niniejszej sprawy odnosi się do oskarżonego. Stwierdzić należy, że świadomość powyższego stanu rzeczy nie zwalnia obserwującego od upewnienia się w każdy możliwy sposób, czy jego działanie nie zagrozi bezpieczeństwu innych uczestników ruchu drogowego. Najlepszym przykładem jest włączanie się do ruchu poprzez wycofywanie pojazdu. Brak widoczności i możliwości pełnej oceny sytuacji na drodze, na którą wjeżdża dany pojazd, skutkuje obowiązkiem zwrócenia się do osoby trzeciej o pomoc, która będzie obserwowała drogę podczas wykonywania manewru cofania przez kierowcę. Analogicznie w niniejszej sytuacji skoro pasażer przewidywał możliwość zaistnienia "martwego pola" podczas manewru otwierania drzwi, mając świadomość, że znajduje się na chodniku, powinien zachować najwyższy poziom ostrożności, by poprzez otwarcie drzwi nie zagrozić czyjemuś bezpieczeństwu i upewnić się u kierowcy pojazdu dysponującego lusterkami wstecznymi, że jego zachowanie nie zagrozi bezpieczeństwu ruchu na chodniku. Tego w zachowaniu M. J. z całą pewnością zabrakło.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

żaden z argumentów zawartych w zarzucie nie okazał się trafny w stopniu skutkującym koniecznością uwzględnienia któregokolwiek wniosku

3.2.

zarzut nr I.2.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Uwadze skarżącego przy czynieniu zarzutów i mnożeniu ewentualnych wersji i wariantów zdarzenia uchodzi fakt, że Sąd Rejonowy był obowiązany do prawnokarnego rozliczenia zdarzenia objętego aktem oskarżenia dotyczącego M. J.. Uznanie go za winnego spowodowania kolizji nie oznacza, że prawnokarną odpowiedzialnością za złamanie przepisów nie może być obciążona pokrzywdzona, w razie wystąpienia ze stosownym wnioskiem do Sądu przez upoważniony do tego podmiot. Sąd Odwoławczy nie ma cienia wątpliwości, że pokrzywdzona swoim działaniem w sposób istotny przyczyniła się do kolizji. Jednak nie to było przedmiotem rozstrzygnięcia bowiem to nie ona zainicjowała łańcuch przyczynowo-skutkowy prowadzący do kolizji. Analizując zarzuty odnoszące się do oceny poszczególnych dowodów przez Sąd nie odnaleziono w niej najmniejszych błędów. Autorka apelacji dowolnie, na zasadzie subiektywnej, korzystnej dla jej mocodawcy oceny zeznań poszczególnych świadków, stara się przedstawić zdarzenie, gdzie całkowitą winę za jego przebieg ponosi pokrzywdzona. Jest to ocena błędna, nie zasługująca na uwzględnienie. Sąd Rejonowy w sposób ze wszech miar prawidłowy w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy ustalił zasadnicze elementy zdarzenia bezspornie wskazujące na winę oskarżonego, jako inicjującego czynność w postaci otwarcia drzwi samochodu, bez upewnienia się, że czynność ta nie zagraża korzystającym z chodnika, skutkującą szeregiem zdarzeń, prowadzących do uszkodzeń ciała pokrzywdzonej. W celu uniknięcia powtórzeń w pozostałej części Sąd Odwoławczy za wystarczające uznaje odesłanie do pisemnych motywów rozstrzygnięcia Sądu, bowiem uznaje je za prawidłowe.

Argumenty z punktu I.1.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

żaden z argumentów zawartych w zarzucie nie okazał się trafny w stopniu skutkującym koniecznością uwzględnienia któregokolwiek wniosku

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

zmiana wysokości częściowego zadośćuczynienia przez oskarżonego M. J. za doznaną krzywdę przez K. B. podczas zdarzenia z 2000,- zł do 10,- zł.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Biorąc pod uwagę stopień przyczynienia się do skutków zdarzenia przez oskarżonego i pokrzywdzoną, naruszone przez nich zasady obowiązujące w ruchu drogowym wymienione w punktach I.1. oraz I.2. Sąd Odwoławczy uznał zasądzone w części zadośćuczynienie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej za rażąco wygórowane. Dopiero w drodze ewentualnego procesu przed sądem cywilnym, po szczegółowym zbadaniu tych kwestii, będzie możliwym ustalenie ewentualnego zadośćuczynienia w pełnym zakresie. Na chwilę obecną Sąd Odwoławczy uznał za zasadne zasądzenie na rzecz małoletniej symbolicznej kwoty 10,- zł, jako że oskarżony został uznany za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu.

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie co do winy oraz warunkowego umorzenia postępowania (punkt I. wyroku Sądu Rejonowego).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy, badając argumenty z apelacji obrońcy oskarżonego oraz poddając sprawę totalnej kontroli, nie znalazł najmniejszych uchybień nakazujących zmianę zaskarżonego wyroku w powyższej części.

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Obniżenie zasądzonej z tytułu częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w punkcie II. części dyspozytywnej kwoty z 2.000,- złotych do 10,- złotych (punkt II. wyroku Sadu Rejonowego).

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Odwoławczy uznał, że przyczynienie się do skutków zdarzenia przez pokrzywdzoną było znacznie większe niż przyjął to Sąd Rejonowy, dlatego na chwilę orzekania kwota z tytułu częściowego zadośćuczynienia zasądzona na rzecz małoletniej powinna przyjąć symboliczną wartość.

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265 j.t.) Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwotę 840,- złotych z tytułu zwrotu poniesionych wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym.

III.

O kosztach orzeczono w oparciu o art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. O opłacie orzeczono na mocy art. 8 w zw. z art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 j.t.), zaś o pozostałych kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Na pozostałe koszty procesu złożyły się koszt doręczeń wezwań i innych pism – ryczałt – w kwocie 20,- zł (art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym, Dz.U. z 2013 r., poz. 663 j.t.) oraz opłata za kartę karną ustalona zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz.U. z 2014 r. poz. 861). Opłata za kartę karną wynosi 30 złotych.

1.PODPIS

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana