Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2021r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2021 r. w K.

sprawy z powództwa H. J.

przeciwko Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie z tytułu uszkodzenia ciała lub uszczerbku na zdrowiu

I.  Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą
w W. na rzecz powódki H. J. kwotę 18.953,80 zł (osiemnaście tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt trzy złote i osiemdziesiąt groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

a.  od kwoty 12.000,00 zł (dwanaście tysięcy złotych) za okres od dnia 07.05.2020 r. do dnia zapłaty,

b.  od kwoty 6.953,80 zł (sześć tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt trzy złote i osiemdziesiąt groszy) za okres od dnia 25.05.2021 r. do dnia zapłaty,

II.  W pozostałej części powództwo oddala;

III.  Nakazuje zwrócić powódce kwotę 277,52 zł (dwieście siedemdziesiąt siedem złotych
i pięćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu części niewykorzystanej zaliczki;

IV.  Nakazuje zwrócić pozwanemu kwotę 139,98 zł (sto trzydzieści dziewięć złotych
i dziewięćdziesiąt osiem groszy) tytułem zwrotu części niewykorzystanej zaliczki;

V.  Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą
w W. na rzecz powódki H. J. kwotę 1.441,18 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści jeden złotych i osiemnaście groszy) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powódka H. J. wniosła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 22.000 zł wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.
Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 02.04.2019 r. została potrącona na przejściu dla pieszych. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym. W wyniku wypadku powódka doznała urazu okolicy biodrowej lewej i złamania szyjki kości udowej kończyny dolnej lewej. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie i wypłacił kwotę 8.000 zł z tytułu zadośćuczynienia, kwotę 500 zł z tytułu zryczałtowanych kosztów leczenia oraz kwotę 2.240 zł z tytułu kosztów opieki osób trzecich. W ocenie powódki zasadne jest przyznanie na jej rzecz zadośćuczynienia w kwocie 35.000 zł. Wskazała, że pozwany wypłacił jej kwotę 8.000 zł, otrzymała również nawiązkę w wysokości 5.000 zł, przyznaną jej wyrokiem w sprawie o sygn. akt (...), wobec czego niniejszym pozwem dochodzi jest zadośćuczynienia w wysokości 22.000 zł.

W odpowiedzi na pozew Towarzystwo (...) S.A.
z siedzibą w W. nie uznało powództwa i wniosło o jego oddalenie w całości. Ponadto wniosło o zasądzenie od powódki kosztów procesu, w tym kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany zarzucił, że żądana przez powódkę kwota z tytułu zadośćuczynienia jest rażąco wygórowana. Podniósł, że w toku postępowania likwidacyjnego związanego z wypadkiem z dnia 02.04.2019 r. na mocy decyzji z dnia 03.02.2020 r. przyznał powódce kwotę łączną 10.740 zł na którą składały się kwoty:

- 8.000 zł tytułem zadośćuczynienia za uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia,

- 500 zł tytułem kosztów leczenia,

- 2.240 zł tytułem kosztów opieki.

Po wniesieniu przez powódkę odwołania o powyższej decyzji, pozwany przeanalizował sprawę i podtrzymał swoje stanowisko nie uznając dalszych roszczeń powódki za zasadne. Pozwany podniósł, że żądana przez powódkę kwota jest wygórowana i nie odpowiada kryteriom, według których winny być wyliczane należności z tego tytułu przy uwzględnieniu funkcji, jaką winno spełniać zadośćuczynienie. Pozwany wskazał również, że powódka na potrzeby postępowania likwidacyjnego, w dniu 4 grudnia 2019 r. była badana przez lekarza orzecznika, który dokonał oceny związku pomiędzy doznanymi przez powódkę obrażeniami w obszarze struktur ciała i funkcji tych struktur, a możliwością podejmowania przez nią aktywności i zaangażowania się w określone sytuacje życiowe. Lekarz orzecznik nie stwierdził nieodwracalności następstw zdarzenia szkodowego. Mając na uwadze wnioski płynące z orzeczenia, pozwany ustalił wysokość należnych powódce świadczeń.

Pismem z dnia 11.05.2021 r. powódka rozszerzyła powództwo do kwoty 33.122,50 i wniosła o zasądzenie na jej rzecz dodatkowo kwoty 11.122,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty – ponad dotychczasowe żądanie – jako utracony zarobek. W uzasadnieniu wskazała, że przed wypadkiem była zatrudniona na podstawie umowy o pracę i zarabiała kwotę 2.341,01 zł netto miesięcznie. Od dnia wypadku do dnia 01.10.2019 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim i z tego tytułu otrzymywała 80% wynagrodzenia. W okresie od dnia 01.10.2019 r. do dnia 26.07.2020 r. powódka otrzymywała świadczenie rehabilitacyjne. Od dnia 27.07.2020 r. otrzymuje rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w wysokości 1.711,90 zł. W związku z tym utraciła zarobek w kwocie 11.122,50 zł.

W odpowiedzi na rozszerzenie powództwa pozwany wniósł o oddalenie powództwa w tym zakresie i podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 02.04.2019 r. H. J. podczas przechodzenie przez przejście dla pieszych została potrącona przez samochód osobowy. Po wypadku została przyjęta na oddział urazowo – ortopedyczny Szpitala (...) w K., gdzie rozpoznano złamanie szyjki kości udowej lewej i wykonano operację repozycji zamkniętej złamania ze stabilizacją płytką T. F.. W szpitalu (...) przebywała w dniach od 02.04.2019 r. do 07.04.2019 r. Do domu wypisana z zaleceniem chodzenia o dwóch kulach lub balkoniku bez obciążania operowanej kończyny oraz unikania ruchów skrętnych biodra lewego. Zalecono również kontrolę radiologiczną złamania w poradni urazowo – ortopedycznej po 6 tygodniach od operacji. Orzeczono o niezdolności do pracy i udzielono zwolnienia na okres od 02.04.2019 r. do 03.07.2019 r.

(bezsporne, dowód: karta informacyjna – k. 8-10, notatka k. 7)

W trakcie dalszego leczenia w poradni urazowo – ortopedycznej H. J. zgłaszała dolegliwości związane z urazem i przebytą operacją. W trakcie badania lekarz stwierdził umiarkowane poszerzenie obrysu uda lewego oraz bolesność wzdłuż bocznego brzegu uda i osłabienie czucia powierzchniowego. Stwierdzono możliwość wbicia szyjki w głowę kości udowej. Podczas kolejnych badań H. J. zgłaszała nasilenie dolegliwości. Stwierdzono silną bolesność uciskową na wysokości (...) i (...) po stronie lewej, nieznaczne poszerzenie obrysu stopy lewej z silną bolesnością uciskową na wysokości II i III kości śródstopia oraz nasilenie bólu podczas biernego zginania podeszwowego stopy i palców. H. J. zmuszona była do przyjmowania silnych środków przeciwbólowych.

(dowód: historia choroby – k. 11-18)

Sprawca zdarzenia był ubezpieczony w Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W.. Ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność i w postępowaniu likwidacyjnym przyznał i wypłacił powódce kwotę łączną 10.740 zł na którą składały się kwoty:

- 8.000 zł tytułem zadośćuczynienia za uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia,

- 500 zł tytułem kosztów leczenia,

- 2.240 zł tytułem kosztów opieki.

(bezsporne, akta szkody)

W toku postępowania likwidacyjnego, na zlecenie Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. specjalista z zakresu chirurgii ogólnej i torakochirurgii K. P. wydał zaoczną opinię lekarską, w której potwierdził obrażenia jakich doznała H. J. w wyniku wypadku z dnia 02.04.2019 r. Nie stwierdził istnienia upośledzenia przed datą wypadku. Na dzień badania stwierdził upośledzenie struktury w stopniu 18 pkt. Ustalił rokowania poziomu upośledzenia struktury po zakończeniu leczenia na 10 pkt. Stwierdził ponadto trudności w podejmowaniu aktywności takich jak np. przemieszczanie się, podnoszenie i przenoszenie przedmiotów, chodzenie, prowadzenie pojazdów, a także uczestniczeniu oraz angażowaniu się w sytuacje życiowe takie jak np. nabywanie dóbr i usług, przygotowywanie posiłków, wykonywanie prac domowych, przygotowywanie posiłków itp. Stwierdził również, że H. J. wymagała opieki osób trzecich łącznie przez 280 godzin, tj. mycie i ubieranie 56 godzin
(8 tygodni po 1 godzinie dziennie), przygotowywanie posiłków 56 godzin (8 tygodni po
1 godzinie dziennie), przemieszczanie 56 godzin (8 tygodni po 1 godzinie dziennie), załatwienie spraw poza domem 56 godzin (8 tygodni po 1 godzinie dziennie), porządkowanie 56 godzin (8 tygodni po 1 godzinie dziennie).

(dowód: opinia – k. 25 - 29)

Od czasu wypadku powódka przebywała nieprzerwanie na zwolnieniu lekarskim, a decyzjami z dnia 24.10.2019 r. oraz z dnia 24.04.2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. przyznał jej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od 01.10.2019 r. do 29.12.2019 r. w wysokości 90 % podstawy wymiaru oraz od 30.12.2019 r. do 26.07.2020 r. w wysokości 75% podstawy wymiaru. Na świadczeniu rehabilitacyjnym powódka przebywała do dnia 24.09.2020 r.

(dowód: decyzje – k. 85-89, informacja k. 93)

Orzeczeniem lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 07.10.2020 r. H. J. została uznana za całkowicie niezdolną do pracy w okresie od dnia 02.04.2019 r. do dnia 31.10.2021 r. W związku z tym decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 16.11.2020 r. została jej przyznana renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

(dowód: orzeczenie – k. 91-92, decyzja: k. 96-97)

Decyzją z dnia 16.11.2020 r. nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał powódce rentę z tytułu niezdolności do pracy od dnia 25.09.2020 r. do dnia 31.10.2021 r. w kwocie2.040,55 zł. Decyzją z dnia 1.03.2021 r. wysokość renty została zwaloryzowana do kwoty 2.127,07 zł.

(dowód: decyzja k. 96 – 97, k. 154 -155).

Przed zdarzeniem z dnia 02.04.2019 r. powódka była zatrudniona w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej w K. na stanowisku opiekunka domowa, pomoc kuchenna i robotnik wykwalifikowany. W związku z nabyciem przez powódkę uprawnień do renty, stosunek prac został rozwiązany z dniem 21.10.2020 r.

(dowód: świadectwo pracy k. 112-117)

Przed zdarzeniem z dnia 02.04.2019 r. wynagrodzenie netto powódki wyniosło 2.376,22 zł. W kolejnych miesiącach, aż do ustania stosunku pracy, było ono zmniejszone z uwagi na pobieranie przez powódkę wynagrodzenia i zasiłku chorobowego, a następnie świadczenia rehabilitacyjnego.

W dniu 27.09.2019 r. powódka otrzymała z zakładu pracy zapomogę w wysokości 1.000,00 zł na dalsze leczenie. Innych zapomóg nie otrzymała.

(dowód: zaświadczenie o wynagrodzeniu, k. 98, karty wynagrodzeń i dokumentacja księgowa k. 118 - 148, lista wypłat k. 151, informacja k. 152)

H. J. konsekwencje wypadku z dnia 02.04.2019 r. odczuwa do dziś. Zmuszona była poddać się kolejnej operacji w związku z kruszeniem się kości i brakiem ich zrostu. Zabieg przeprowadzono w dniu 08.07.2021 r.. W jego trakcie wykonano endoprotezoplastykę stawu biodrowego lewego oraz usunięto z kości udowej lewej zespolenie metalowe (płytkę T. F.). Powódkę wypisano do domu m.in. z zaleceniem poruszania się o kulach lub balkoniku bez obciążenia, spaniem z wałkiem między nogami i zakazem siadania w głębokim fotelu lub na niskim krześle. Stale wymaga pomocy osób trzecich przy czynnościach dnia codziennego takich jak np. mycie. Ból związany z odniesionymi obrażeniami nie ustąpił. Wypadek całkowicie zmienił jej życie, przede wszystkim nie może oddawać się swojej pasji jaką jest uprawianie działki, co powoduje u niej obniżenie samopoczucia. W dalszym ciągu zmuszona jest zażywać leki przeciwbólowe. Bezpośrednio po wyjściu ze szpitala powódka zamknęła się w sobie, nie chciała rozmawiać, płakała, zastanawiała się jak będzie wyglądało jej życie.

(dowód: zeznania powódki – k. 182, karta informacyjne k. 187 – 188, zeznania świadka K. J. k. 72)

Biegły z zakresu traumatologii i narządów ruchu uznał, że doznane obrażenia spowodowały u H. J. 8% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Dodatkowo wskazał, że podane przez powódkę okoliczności zdarzenia z dnia 02.04.2019 r. mają bezpośredni związek z przebytym urazem. W ocenie biegłego wynik leczenia powódki jest dobry, a staw biodrowy został zastąpiony sztucznym w ustawieniu anatomicznym. W ocenie biegłego w chwili obecnej powódka nie wymaga pomocy osób trzecich.

(dowód: opinia biegłego – k. 191)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej, zeznań świadka K. J. oraz samej powódki, albowiem ich wiarygodność nie budzi wątpliwości, nie była również kwestionowana przez strony. Ponadto, materiał dowodowy zebrany w sprawie, w postaci dokumentów, pozostaje w całkowitej korelacji z zeznaniami powódki i świadka, co dodatkowo przemawiało za uznaniem ich prawdziwości.

Sąd nie znalazł także podstaw do zakwestionowania wniosków płynących z opinii powołanego w sprawie biegłego z zakresu traumatologii i narządu ruchu. Opinia jest bowiem nie tylko jasna, ale wyczerpująco odpowiada na przedstawione biegłemu pytania, przez co pozwala na określenie rozmiarów i trwałości doznanych przez powódkę urazów. Faktu wypadku powódki oraz treści powyższej opinii nie kwestionowała żadna z występujących w sprawie stron.

Odpowiedzialność pozwanego za następstwa zaistniałego wypadku drogowego nie budzi wątpliwości, dodatkowo zwrócić należy uwagę, że pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłacił dotychczas powódce kwotę 10.740 zł, w tym 8.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Bezsprzeczne były również okoliczności zdarzenia oraz wina sprawcy. Spór stron dotyczył wysokości należnego powódce zadośćuczynienia, a w dalszej kolejności również odszkodowania za utratę zarobków.

Podstawą prawną roszczenia powódki o odszkodowanie stanowi art. 444 § 1 kc, zgodnie
z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania ustroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Z kolei podstawą prawną roszczenia o zadośćuczynienie jest art. 445 §1 kc, który stanowi, że w wypadkach przewidzianych w art. 444 kc, tzn. w razie w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Oba powyższe roszczenia mają samodzielny byt i poszkodowany może dochodzić od zobowiązanego każdego z nich.

Ponieważ do zdarzenia z udziałem powódki doszło wskutek wypadku komunikacyjnego, którego sprawca był kierowca pojazdu mechanicznego, posiadający obowiązkową polisę OC,
w niniejszym postępowaniu zastosowanie znalazł również przepis art. 822 §1 kc, który przewiduje,
iż przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Natomiast w myśl art. 822 §4 kc uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do żądanego przez powódkę zadośćuczynienia, zauważyć należy, że świadczenie to ma na celu naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych, dlatego ustalając kwotę zadośćuczynienia należy mieć na uwadze rozmiar cierpień fizycznych poszkodowanego, związanych z zaistnieniem wypadku jak i dolegliwości bólowe powstałe w następstwie urazu oraz długość procesu leczenia. Zadośćuczynienie należne osobie pokrzywdzonej deliktem ma na celu złagodzenie doznanych cierpień fizycznych i moralnych. Wysokość zadośćuczynienia musi zatem pozostawać w zależności od intensywności tych cierpień, czasu ich trwania oraz ujemnych skutków zdrowotnych, jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości. Wysokość kwoty zadośćuczynienia pieniężnego jest uzależniona od wielkości doznanej przez powódkę krzywdy. Pod pojęciem krzywdy należy rozumieć wszystkie negatywne skutki uszkodzenia ciała czy też rozstroju zdrowia także w sensie fizycznym jak i psychicznym. Jednocześnie, przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę konieczne jest utrzymanie wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, co nie może jednak prowadzić, w ocenie Sądu, do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia. Sąd przy ustalaniu wielkości zadośćuczynienia dokonuje oceny konkretnego stanu faktycznego, a także rozmiaru doznanej krzywdy. W orzecznictwie dominuje pogląd, że zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 lutego 2012 roku, sygn. akt I ACa 84/12, opubl. LEX nr 1124827, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 lipca 2013 r. I ACa 195/13, opubl. LEX nr 1363278; Wyrok SN z dnia 28 września 2001 r. III CKN 427/00, opubl. LEX nr 52766; Wyrok SN z dnia 8 czerwca 2011 r. I PK 275/10, opubl. LEX nr 1164114). W wyroku z dnia z dnia 22 listopada 2017 r. IV CSK 8/17 Sąd Najwyższy wskazał, że „ zgodnie z przyjętą teorią kompensacyjną celem zadośćuczynienia za krzywdę jest wyrównanie wyrządzonej szkody niemajątkowej. Rozmiar cierpień jest podstawowym kryterium ustalania wysokości zadośćuczynienia. Kompensacja nie może prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego, ale trzeba zaznaczyć, że nie może także być nieodpowiednia w stosunku do doznanej krzywdy, ponieważ zasądzone świadczenie nie wypełnia wówczas w sposób prawidłowy przypisywanych zadań. Określona suma pieniężna powinna być ustalona w takiej wysokości, aby poprzez jej wydatkowanie można było zatrzeć negatywne, przykre odczucia powstające w wyniku, w sprawie, utraty zdrowia”.

W niniejszej sprawie sąd, ustalając wysokości zadośćuczynienia należnego powódce, wziął pod uwagę wszystkie wymienione wyżej kryteria, w szczególności długość leczenia, które skomplikowało się i powódka zmuszona była ponownie poddać się zabiegowi operacyjnemu, odczuwany przez powódkę długotrwały ból, który początkowo był silniejszy, a w pewnym stopniu nie ustąpił do chwili wyrokowania w niniejszej sprawie. Powódka poddawała się długotrwałej rehabilitacji i w dalszym ciągu porusza się o kulach. Sąd wziął również pod uwagę doznaną przez powódkę krzywdę ujmowaną nie tylko jako cierpienie fizyczne, ale również jako cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane przez nią w związku z cierpieniami fizycznymi i innymi następstwami wypadku z dnia 2.04.2019 r. Wszystkie negatywne emocje związane z wypadkiem wpłynęły na powstanie poczucia krzywdy u powódki. Od czasu wypadku była zmuszona do korzystania z pomocy osób trzecich w czynnościach higienicznych, w pewnych sytuacjach dalej takiej pomocy potrzebuje. Wypadek spowodował zmianę jej sposobu życia. Przed wypadkiem H. J. oddawała się swojej pasji jaką jest uprawa działki, wypadek uniemożliwia jej to i tym samym przyczynił się do spadku jej samopoczucia. Powódka zamknęła się w sobie. Ostatecznie powódka stała się osobą niezdolną do pracy i zmuszona była rozwiązać stosunek pracy.

Sąd, dokonując oceny zakresu krzywdy, jakiej doznała powódka, posiłkował się również opinią biegłego sądowego z zakresu traumatologii i narządu ruchu, który ustalił w powódki 8% uszczerbku na zdrowiu, przy czym zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą przyjęty przez biegłych procentowy uszczerbek na zdrowiu stanowi jedynie jeden z elementów, jaki wpływa na wysokość przyznanego świadczenia i w żaden sposób nie świadczy o wielkości doznanej krzywdy ani w wymiarze czasowym, ani w wymiarze doznanych cierpień. Nawet niewielki uszczerbek na zdrowiu może powodować znaczne cierpienia, a co za tym idzie może wpływać na rozmiar krzywdy.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, zasadnym zadośćuczynieniem należnym powódce zadośćuczynienia jest kwota 25.000,00 zł. Biorąc pod uwagę kwotę 8.000,00 zł wypłaconą jej przez pozwanego oraz kwotę 5.000,00 zł uzyskaną tytułem nawiązki, sąd zasądził na rzecz powódki rzecz różnicę pomiędzy kwotą 25.000,00 zł a uzyskanymi świadczeniami, tj. kwotę 12.000 zł. W ocenie sądu zarówno wypłacone dotychczas zadośćuczynienie, jak i przyznana niniejszym wyrokiem kwota w pełni rekompensują powódce wszelkie niedogodności, doznany ból i stanowią słuszne i adekwatne zadośćuczynienie z tytułu doznanych obrażeń oraz skutków zdarzenia z dnia 2.04.2019 r.

Odnosząc się do żądanego przez powódkę odszkodowania w kwocie 11.122,50 zł, sąd nie uwzględnił również w całości tego roszczenia, ponieważ było ono zbyt daleko idące. W ocenie sądu
w świetle treści art. 444 § 1 kc, zasadne było roszczenie dotyczące utraty części wynagrodzenia za okres, w którym powódka pozostawała w stosunku pracy. W okresie, w którym powódka nabyła prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, roszczenie powódki mogłoby opierać się jedynie na treści
art. 444 § 2 kpc, zgodnie z którym jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Uwzględnienie w całości żądania o odszkodowanie za cały okres wskazany w piśmie z dnia 11.05.2021r. (k.80 – 82) prowadziłoby do sytuacji, w której powódka mogłaby co jakiś czas występować z kolejnymi żądaniami w tym zakresie, a sąd nie orzekał o odpowiedzialności pozwanego na przyszłość. Zresztą żądania takiego powódka nie wysunęła.

Wobec powyższego sąd zasądził na rzecz powódki tytułem odszkodowania kwotę 6.953,80 zł, która stanowiła różnicę w wynagrodzeniu, jakie powódka otrzymywałaby w okresie od 1.04.2019 r. do 30.09.2020 r., gdyby nie uległa wypadkowi (18x 2.376,22 zł = 42.771,96 zł) w wysokością świadczeń, jakie w tym okresie otrzymała z tytułu wynagrodzenia i zasiłku chorobowego oraz świadczenia rehabilitacyjnego (łącznie kwota 35.818,16 zł).

O odsetkach od zasądzonego zadośćuczynienia orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 07.05.2019 roku do dnia zapłaty. Odsetki od zasądzonego odszkodowania zasądzono od dnia 25.05.2021 r., tj. od dnia doręczenia pełnomocnikowi pozwanego pisma zawierającego to żądanie.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.441,18 zł. Powódka wygrała bowiem sprawę w 57%. Na koszty procesu w wysokości 5.257 zł, poniesione przez powódkę składały się: 1.657,00 zł opłaty od pozwu, 3.600 zł kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany wygrał sprawę w 43%. Koszty procesu poniesione przez pozwanego wynosiły 3617 zł, na które składały się: 3600 zł kosztów zastępstwa procesowego, 17,00 zł opłaty za pełnomocnictwo. Łącznie koszty procesu wyniosły 8.874 zł. Pozwanemu należał się zwrot 43% tej kwoty tj. 3.815,82 zł, natomiast powódce 5.058,18 zł. Bilansując kwoty kosztów poniesionych przez strony z uwzględnieniem zasady odpowiedzialności za wynik procesu wyrażonej w art. 98 § 1 kpc, w ostatecznym rozrachunku Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.441,18 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia orzeczenia do dnia zapłaty.