Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2021 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 października 2021 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy A. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o prawo do rekompensaty

na skutek odwołania A. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 20 kwietnia 2021 r. nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej A. R. prawo do rekompensaty;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na rzecz ubezpieczonej A. R. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

(-) sędzia Grzegorz Tyrka

VIII U 765/21

UZASADNIENIE

Ubezpieczona A. R. legitymuje się okresem pracowniczego zatrudnienia w Najwyższej Izbie Kontroli w wymiarze co najmniej 15 lat na dzień 31 grudnia 2008 roku po odjęciu okresów niewykonywania pracy, za które otrzymała po dniu 14 listopada 1991 roku wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Staż pracy ubezpieczonej w Najwyższej Izbie Kontroli na dzień 31 grudnia 2008 roku wyniósł 15 lat 9 miesięcy i 17 dni; natomiast okres niezdolności do pracy wyniósł 5 miesięcy i 10 dni.

Ubezpieczona wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. o przyznanie prawa do emerytury z powszechnego wieku oraz prawa do rekompensaty.

Ubezpieczona nie nabyła ex lege prawa do emerytury z obniżonego wieku oraz prawa do emerytury pomostowej.

Organ rentowy przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury z powszechnego wieku; natomiast decyzją z dnia 20 kwietnia 2021 roku odmówił ubezpieczonej prawa do rekompensaty. Na uzasadnienie podano, że praca w Najwyższej Izbie Kontroli przez okres co najmniej 15 lat uprawnia pracowników do emerytury po osiągnięciu obniżonego wieku na podstawie § 14 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43) – zwanym rozporządzeniem. Praca w Najwyższej Izbie Kontroli nie jest pracą w szczególnych warunkach. W związku z tym nie został spełniony przez ubezpieczoną wymóg pracy w szczególnych warunkach przewidziany w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (jednolity tekst Dz.U. z 2018 roku, poz. 1924) – zwanej ustawą.

Ubezpieczona domagała się zmiany zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie prawa do rekompensaty oraz zasądzenia od organu rentowego na swoją rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

odwołanie ubezpieczonej zasługuje na uwzględnienie.

Stan faktyczny jest bezsporny. Istota sporu sprowadza się do ustalenia, czy ubezpieczonemu, który na dzień 31 grudnia 2008 roku legitymuje się co najmniej 15 letnim okresem zatrudnienia w Najwyższej Izbie Kontroli, przysługuje prawo do rekompensaty na podstawie § 14 rozporządzenia w związku z art. 21 ust. 1 ustawy.

Należy podnieść, że celem rekompensaty jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Realizacja przepisu art. 21 ust. 1 ustawy polega na zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli posiada okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Zgodnie z § 14 rozporządzenia pracownik Najwyższej Izby Kontroli nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn w czasie zatrudnienia w Najwyższej Izbie Kontroli, 2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w Najwyższej Izbie Kontroli.

Należy zauważyć, że zgodnie § 1 ust. 1 rozporządzenia, rozporządzenie stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. Za rodzaj pracy w szczególnym charakterze uprawniającym do emerytury w wieku niższym od powszechnego, zostało uznane w § 14 rozporządzenia wyłącznie jej wykonywanie w ramach zatrudnienia w Najwyższej Izbie Kontroli.

Ubezpieczona była pracownikiem Najwyższej Izby Kontroli, a tym samym okres jej zatrudnienia w tym zakładzie pracy należy zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach.

Na podstawie § 14 rozporządzenia, art. 21 ust. 1 ustawy oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. należało uwzględnić odwołanie.

O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 98 k.p.c., § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (jednolity tekst Dz.U. z 2018 roku, poz. 265).

(-) sędzia Grzegorz Tyrka