Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II.A.Ka.155/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 3 lutego 2021 roku w sprawie sygn. akt III K 94/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. C.

Oskarżony nie był w przeszłości karany sądownie.

dane o karalności

271

2.1.1.2.

J. C.

Oskarżony w niniejszej sprawie był tymczasowo aresztowany w okresie 25.08.2020 - 18.11.2020. Oskarżony przestrzegał regulaminu, zachowywał się poprawnie, nie wykazywał tendencji do agresji i autoagresji.

Opinia Zastępcy Dyrektora Zakładu Karnego w N., Oddział Zewnętrzny w P. z dnia 8.12.2021r.

268-269

2.1.1.3.

J. C.

Oskarżony w okresie 16.03.2021 – 19.05.2021 był leczony w Oddziale Psychiatrycznym SPZOZ w G. z rozpoznaniem; epizod depresji umiarkowany. Leczony farmakologicznie. Uzyskano poprawę.

W dniu 15.11.2021 r. wystawiono dla oskarżonego skierowanie do szpitala. Rozpoznanie – jak dotychczas. Powód skierowania: pogorszenie stanu psychicznego, powracające myśli „S”.

Oskarżony przebywa na Oddziale Psychiatrycznym Szpitala w G. od 16.12.2021 roku.

Karta informacyjna leczenia szpitalnego

273

skierowanie do szpitala psychiatrycznego

274

zaświadczenie SPZOZ w G. z 20. 12.2021

276

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

J. C.

Przedłożona przez obrońcę oskarżonego dokumentacja stwierdza diagnozę zaburzeń depresyjnych w umiarkowanym stopniu oraz potwierdza leczenie oskarżonego z tego powodu do marca 2021 roku. Dokumentacja ta nie daje jednak podstawy do kwestionowania zdolności oskarżonego do rozpoznania znaczenia czynów będących przedmiotem niniejszego postępowania oraz jego zdolności do kierowanie swoim postępowaniem. Przed czynem oraz w toku postępowania przed Sądem I instancji oskarżony nie zgłaszał leczenia i zaburzeń o charakterze psychicznym. Wcześniej leczył się wyłącznie ortopedycznie i z tego powodu miał orzeczenie o niepełnosprawności.

Obecnie diagnozowane u oskarżonego zaburzenia depresyjne mają najprawdopodobniej związek z jego aktualną sytuacją prawną i osobistą (relacja z wywiadu – k. 273).

2.1.1.3

273, 274, 276

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

dane o karalności

dowód ma charakter dokumentu urzędowego

2.1.1.2

opinia Zastępcy Dyrektora Zakładu Karnego w N., Oddział Zewnętrzny w P. z dnia 8.12.2021 r.

Opinia nie budzi wątpliwości, co do jej rzetelności i faktu, że ujawnia ona wszystkie istotne cechy zachowania oskarżonego w okresie jego tymczasowego aresztowania.

2.1.1.3

karta informacyjna leczenia szpitalnego

Dowód stanowi kopię dokumentu, który nie budzi wątpliwości, co do autentyczności oraz stwierdzonych w tym dokumencie okoliczności.

Skierowanie do szpitala psychiatrycznego

Dowód stanowi kopię dokumentu sporządzonego przez lekarza i nie budzi wątpliwości, co do autentyczności.

Zaświadczenie SPZOZ w G. z dnia 20.12.2021 r.

Zaświadczenie nie budzi wątpliwości, co do autentyczności.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelację od niniejszego wyrok Sądu Okręgowegowniósł obrońca oskarżonego adw. R. D. zaskarżając wyrok na korzyść oskarżonego w części 1, 2 i 3, na podstawie art. 427 § 2 kpk oraz art. 438 § 2 i 3 kpk zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu:

a)  iż oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa z art. 55 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 55 ust. 3 tej samej ustawy, a więc iż dopuścił się wewnątrzwspólnotowego przewozu znacznej ilości środków odurzających, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego w sprawie wynika, w szczególności z wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka T. C., iż ww. środki odurzające w istocie znalazł oskarżony w kapliczce w S., i jedynie środki te posiadał głównie na własne potrzeby, a więc, iż dopuścił się on jedynie przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

b)  iż oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k., tj. iż udzielił odpłatnie kilkunastu nieustalonym osobom środki odurzające, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego w sprawie wynika, w szczególności z wyjaśnień oskarżonego wynika, iż udzielił on jedynie kilka razy takich środków, co winno zostać zakwalifikowane jako „wypadek mniejszej wagi” z art. 59 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

2.  naruszenie przepisów postępowania jakie miało wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegającego na oparciu treści wyroku na selektywnie wybranym materiale dowodowym, ograniczającym się jedynie do wyjaśnień oskarżonego ze wstępnego etapu postępowania przygotowawczego, w których przyznał się w całości do stawianych mu zarzutów, jednoczesnym zdyskredytowaniu jego późniejszych zmienionych wyjaśnień, w których przyznał się jedynie częściowo, mimo iż korespondowały one z zeznaniami świadka T. C., a nadto na dowolnej, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania i nie opartej na wiedzy i doświadczeniu życiowym ocenie dowodów w sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty i wnioski apelacji obrońcy nie zasługują na uwzględnienie.

Ad 1.

Skarżący formułuje zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie obu przypisanych oskarżonemu czynów, wskazuje, że ów błąd jest jedynie wynikiem nieprawidłowej, naruszającej zasady swobody sędziowskiej z art. 7 k.p.k., oceny samych dowodów. To zaś stało się przedmiotem odrębnego zarzutu (pkt. 2), który zostanie omówiony poniżej. W tym miejscu koniecznym jest jednak przywołać orzeczenie, które przedstawia zasadniczą wykładnię podstawy odwoławczej, jaką jest błąd w ustaleniach faktycznych. „ Błąd w ustaleniach faktycznych może mieć postać błędu "braku" albo błędu "dowolności". Zarzut taki może zostać postawiony wówczas, gdy sąd, ustalając stan faktyczny, wziął pod uwagę wszystkie istotne w sprawie dowody, a także gdy prawidłowo je ocenił. Natomiast ustalając stan faktyczny na podstawie tych dowodów, sąd pominął wynikające z nich fakty istotne w sprawie albo ustalił fakty, które wcale z danego dowodu nie wynikają lub wynikają, ale zostały zniekształcone. Błąd dowolności może polegać również na wadliwym wnioskowaniu z prawidłowo ustalonych faktów co do istnienia lub nieistnienia faktu głównego w procesach poszlakowych. Błąd tego rodzaju oznacza, że określony fakt został ustalony dowolnie, gdyż nie ma oparcia w dowodach” (tak: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrok z dnia 9 sierpnia 2018 roku, II AKa 184/18 LEX nr 2556688). Rozpatrując sformowany przez obrońcę zarzut oraz jego rozwinięcie w uzasadnieniu apelacji, należy przyjmować, że apelujący faktycznie kwestionuje ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Okręgowy. Nie zaś dokonanie ustaleń faktycznych bez dowodów, bądź wbrew ich treści (mylnie pojmując znaczenie akceptowanego dowodu). W konsekwencji ten zarzut apelacji należy traktować, jako zmierzający do wykazania, że ocena dowodów dokonana przez Sąd nie zasługuje na akceptację, a ustalenia faktyczne winny zostać dokonane w oparciu o wskazane przez skarżącego dowody, w szczególności wyjaśnienia składane przez oskarżonego w końcowej fazie postępowania. To zaś należy traktować jako zarzut naruszenia przepisów postępowania, w szczególności art. 7 k.p.k. Co jest przedmiotem odrębnego zarzutu z pkt 2 apelacji.

Ad. 2.

Zarzut naruszenia przepisów postępowania (art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k.) stanowi próbę zakwestionowania dokonanej przez Sąd I Instancji wiarygodności dowodów, które stanowiły podstawę do ustalenia sprawstwa oskarżonego. Polskie prawo procesowe odrzuca legalną teorię dowodów, prymat jednych dowodów nad innymi, oparty na kryterium ilościowym, ale także na kryterium czasowym - momentu przeprowadzenia tego dowodu. Ocena dowodów pozostawiona zostaje w całości sądowi (zasada swobodnej oceny dowodów) i weryfikowana na płaszczyźnie kompletności (art. 410 k.p.k.) oraz logiki i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.).

Nie ma sporu co do tego, że to wyjaśnienia oskarżonego są zasadniczym dowodem w postępowaniu. Wyjaśnienia te pozostają jednak zasadniczo odmienne. Kiedy oskarżony wyjaśniał na rozprawie 14 grudnia 2020 roku (k. 213 -214), nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, opisał też okoliczności, w jakich wszedł w posiadanie narkotyków. Zasadnicza pozostaje sprzeczność takiej linii obrony oskarżonego z jego wyjaśnieniami wcześniejszymi, składanymi bezpośrednio po zatrzymaniu. Rozstrzygnięcie sprzeczność relacji stało się dla sądu zasadniczym zadaniem, z którego ten wywiązał się prawienie. Przesłanki, jakimi sąd się kierował w tym zakresie zostały wskazane w pkt. 2.1 uzasadnienia. Skarżący w zasadnie nie przedstawił przełomowych argumentów, które miałyby przekonywać o nietrafności takiego właśnie stanowiska sądu.

Oceniając przesłanki, jakimi kierował się Sąd Okręgowy oceniając wyjaśnienia oskarżonego, należy wskazać na to, że wyjaśnienia składane na rozprawie niewątpliwie pozbawione są jakiejkolwiek presji, jakie - według twierdzeń oskarżonego - miałyby towarzyszyć składaniu wyjaśnień w dniu 25 sierpnia 2020 r. (k. 74-75) podczas przesłuchania przez policjanta, w dniu 27 sierpnia 2020r. (k. 81) podczas przesłuchania przez prokuratora oraz w dniu 27 sierpnia 2020r. (k. 85) podczas przesłuchania przed sądem na posiedzeniu w przedmiocie tymczasowego aresztowania. Jako nieprzekonujące należy przy tym oceniać te wyjaśnienia oskarżonego (k. 214, 216), gdzie podawał, że obciążające siebie wyjaśnienia złożył zastraszony przez policjantów z KP w N.. Wersja taka została zakwestionowana przez policjanta P. T. - k. 214-215. Ale też nie znalazła wsparcia w relacji syna oskarżonego - T. C. - 217. Ponadto nie sposób przyjmować, że oskarżony przesłuchiwany przez prokuratora, a następnie przez sąd, zwłaszcza pod presją tymczasowego aresztowania, nie rozumiał, że jest to moment, kiedy ma możliwość i powinien sprostować wyjaśnienia, jeśli faktycznie nie były zgodne z prawdą.

Zasadnicza pozostaje jednak ocena wiarygodności wyjaśnień oskarżonego w płaszczyźnie logicznej. W pierwszym rzędzie należy wskazać, że przeprowadzenie przeszukania (pierwszego) w domu oskarżonego nastąpiło z uwagi na podejrzenie handlu narkotykami (zeznania P. T. - k. 148-149, 214-215 oraz T. C. - k. 101, 217). Logicznym wydaje się, że w tych okolicznościach nacisk ze strony śledczych byłby nakierowany na ustalenie personalnie dostawców i nabywców sprzedawanych przez oskarżonego narkotyków. W tym zakresie oskarżony nie dostarcza jednak żadnych istotnych wiadomości. Nie wskazuje żadnej z osób. Wskazuje on natomiast, że dokonał zakupu w nieodległych Czechach. Jeśli nawet to ważna okoliczność, to nie na tym mogło zależeć śledczym.

Oskarżony wskazał Czechy, jako miejsce nabycia narkotyków, gdzie - mogło mu się wydawać - jest to legalne. Nie jest to oczywiście prawda. Najprawdopodobniej jednak nabycie tam narkotyków jest łatwiejsze niż w Polsce. Trudno przy tym przypuszczać, że oskarżony nie miał rozeznania, że właśnie nabycie w innym kraju Wspólnoty jest niedopuszczalne, a nawet stanowi odrębne przestępstwo. Z pewnością oskarżony miał takie rozeznanie. Narażał się więc na istotnie surowszą odpowiedzialność. Racjonalnie można to wyjaśniać jedynie tak, jak zrobił to Sąd Okręgowy, przyjmując, że ta właśnie relacja była szczera, spontaniczna i nie była podyktowana zamiarem uniknięcia odpowiedzialności.

Jako przekonujące należy ocenić także i to stanowisko Sądu Okręgowego, gdzie ten krytycznie ocenia wyjaśnienia oskarżonego, o tym to, że narkotyki (przecież w znacznej ilości) znalazł on w leśnej kapliczce. Znowu, oskarżony przedstawia wersję, która jest faktycznie nieweryfikowalna w sposób obiektywny, a co istotne, nie daje podstaw do ustalenia innych osób, które mogły uczestniczyć w tym przestępstwie. Podzielać należy więc pogląd sądu, że takie wyjaśnienia oskarżonego są nieprzekonujące nawet w stopniu większym, niż twierdzenie o zastraszaniu oskarżonego jako motywie składania pierwszych wyjaśnień.

W tych okolicznościach stanowisko Sądu meriti, odnośnie wiarygodności dowodów oraz ustalenia na ich podstawie stanu faktycznego należy oceniać jako poprawne, mieszczące się ramach wyznaczonych swobodą sędziowską z art. 7 k.p.k.

Odmienne twierdzenia obrońcy, podkreślającego wersję zawartą w wyjaśnieniach oskarżonego złożonych na rozprawie, należy w tych okolicznościach traktować jako polemikę z poprawnymi ustaleniami sądu.

Wniosek

Obrońca wniósł o:

1.  zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez:

a)  ustalenie, iż w zakresie czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i wymierzenie mu za to kary 1 roku pozbawienia wolności;

b)  ustalenie, iż w zakresie czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 59 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii tj. „występku mniejszej wagi” i wymierzenie mu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności;

c)  wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie uwzględnienie zarzutów apelacji obrońcy, musiało skutkować niepodzieleniem wniosków tej apelacji.

3.2.

Apelację od niniejszego wyrok Sądu Okręgowego wniósł prokuratorProkuratury (...) w P. zaskarżając wyrok na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze, na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk oraz art. 438 § 4 kpk zarzucił:

rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności i kary grzywny poprzez orzeczenie wobec niego za przestępstwo z art. 55 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii kary 3 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny w wysokości po 10 zł każda, za przestępstwo z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu w zw. z art. 12 § 1 k.k. kary 1 roku pozbawienia wolności oraz orzeczenia kary łącznej w wymiarze 3 lat i 1 miesięcy

pozbawienia wolności, wskutek czego orzeczona kara nie jest adekwatna do stopnia winy, ani do stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie realizuje celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara powinna spełniać, nie spełnia zadań w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty i wnioski apelacji prokuratora nie zasługują na uwzględnienie.

Skarżący potrzebę wymierzenia oskarżonemu surowej kary pozbawienia wolności opiera wyłącznie na ustaleniach sądu odnośnie okoliczności przedmiotowych czynu oskarżonego, w tym zwłaszcza ilości środków odurzających i psychotropowych. Istotnie jest to ważna okoliczność przemawiająca za znacznym stopnień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu. Jednakże okoliczności zostały wzięte pod uwagę przez Sąd Okręgowy, który je analizował oraz uwzględnił, jako istotne przy wymiarze kary (vide: pkt. 4 uzasadnienia wyroku). Tam jako przesłanki wymiaru kary wskazano jednoznacznie stopień winy, stopień społecznej szkodliwości czynu oraz fakt, że oskarżony świadomie godził w istotne dobro jakim jest życie i zdrowie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, a co być może nie zyskało należycie wyartykułowane w samej treści uzasadnienia wyroku, zasadnicze dla wymiaru kary oskarżonemu okoliczności zostały ustalone wyłącznie na podstawie wyjaśnień oskarżonego, jakie ten złożył w postępowaniu przygotowawczym. Trzeba podkreślać w tym miejscu, że ustalenie wewnątrzwspólnotowego nabycia przez oskarżonego narkotyków zostało ustalone wyłącznie na podstawie wyjaśnień oskarżonego. Podobnie ma się sytuacja ze sprawstwem czynu przypisanego w pkt. 2 części dyspozytywnej. Gdyby pominąć obciążające wyjaśnienia samego oskarżonego, możliwe byłoby przypisane mu wyłącznie odpowiedzialności za samo posiadanie środków odurzających i psychotropowych, jak twierdzi to obrońca oskarżonego w swojej apelacji. Fakt, że oskarżony zmienił swoje wyjaśnienia w późniejszym toku postępowania, a na rozprawie złożył wyjaśnienia, w których zaprzeczył zasadniczym okolicznościom, nie zmienia faktu, że to pierwsze wyjaśnienia zostały ocenione przez sąd, jako wiarygodne i stały się podstawą ustaleń. Taka sytuacja musi mieć dla oskarżonego jednoznaczne konsekwencje, skoro oskarżony wiarygodnie dla sądu przyznał się do czynów i ujawnił nieznane ich okoliczności, to choćby później swoją wersję zmienił, zasługuje na istotnie łagodne potraktowanie. Gdyby oskarżony nie składał wyjaśnienia, albo składał wyłącznie takie jak na rozprawie, jego odpowiedzialność byłaby istotnie łagodniejsza. I nie chodzi tu wyłącznie o przyznanie jako okoliczność łagodzącą. Warto wskazać, że przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zagrożone jest karą od roku do 10 lat pozbawienia wolności. W tych okolicznościach należy więc przyjmować, że wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe, a za tym też kara łączna, w wymiarze minimalnego zagrożenia ustawowego, są karami adekwatnymi do stopnia społecznej szkodliwości, ale także odpowiednimi do postawy oskarżonego w postępowaniu i jego wkładu w ujawnienie okoliczności przestępstwa.

Prokurator formułując zarzut rażącej niewspółmierności kary łącznej wymierzonej oskarżonemu zdaje się także pomijać fakt, że kara 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności będzie skutkowała długotrwałą izolacją oskarżonego. To kara obiektywnie surowa. Jeśli przy tym zważy się na to, że oskarżony nie był dotychczas karany, nie wykazano, aby współdziałał z innymi osobami w przestępstwie, zwłaszcza w grupie przestępczej, handlem narkotykami zajął się on chcąc polepszyć swoją trudną sytuację majątkową, z uwagi na ograniczone możliwości zarobkowania oraz liczną rodzinę (oskarżony ma czworo dzieci), a przy tym oskarżony jest osobą niepełnosprawną z uwagi na choroby narządów ruchu, a obecnie wykazuje też zaburzenia depresyjne i z tego powodu jest ponownie hospitalizowany, to wymierzona mu kara pozbawienia wolności musi być traktowana jako faktycznie surowa, także w porównaniu do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów.

W końcu należy odmówić akceptacji także dla tej części zarzutu apelacji prokuratora, gdzie ten domaga się wymierzenia kary grzywny wielokrotnie wyżej niż ta w zaskarżonym wyroku. Grzywna podlega gradacji z uwagi na wielkość korzyści majątkowej, jaką sprawca osiągnął lub zamierzał osiągnąć z przestępstwa, oraz z uwagi na jego możliwości majątkowe i zarobkowe. Oba te parametry nie dają podstaw do eskalowania wymiaru tej kary. Jak już wskazano sytuacja oskarżonego majątkowa i rodzinna jest trudna. Wskazuje on w swoich wyjaśnieniach, oprócz obiektywnych trudności w zarobkowaniu, na zadłużenie i egzekucję komorniczą. Pomimo, że oskarżony mógł i spodziewał się istotnych korzyści ze sprzedaży narkotyków, faktycznie takich korzyści nie ustalono. Także w zakresie czynu z pkt. 2 oskarżony dopuścił się udzielenia narkotyków kilkanaście razy, ale nie ustalono, jaką osiągnął z tego korzyść. Twierdzi, że niewielką.

To wszystko in concreto nie daje podstaw do zaostrzania kary wymierzonej oskarżonemu.

Wniosek

Prokurator w swojej apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia:

- w pkt. 1. wyroku poprzez orzeczenie kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 50 zł każda,

- w pkt. 2. wyroku przez orzeczenie kary 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności,

- w pkt. 3 wyroku orzeczenie kary łącznej 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie uwzględnienie zarzutu rażącej niewspółmierności kary, musiało skutkować niepodzieleniem wniosków tej apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Pkt I (co do sprawstwa i winy)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok utrzymano w mocy wobec niestwierdzenia w toku kontroli odwoławczej:

- istnienia bezwzględnych powodów odwoławczych z art. 439 § 1 k.p.k.,

- tego, że utrzymanie w mocy wyroku skutkowałoby rażącą niesprawiedliwością orzeczenia (art. 440 k.p.k.),

- wadliwości kwalifikacji prawnej (art. 455 k.p.k.),

- a także stwierdzenia z powodów opisanych w sekcji 3. nietrafności podniesionych w apelacjach zarzutów (art. 438 pkt 2, 3, 4 k.p.k.).

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Oskarżony nie ma majątku, jest zadłużony, orzeczono wobec niego długoterminową karę pozbawienia wolności, dlatego uiszczenie przez niego kosztów sądowych byłoby dla niego nadmiernie uciążliwe, co skutkowało zwolnieniem go od obowiązku ich uiszczenia (art. 624 § 1 k.p.k.).

7.  PODPIS

SSA Cezariusz Baćkowski SSA Maciej Skórniak SSA Janusz Godzwon

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego J. C. adw. R. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

ustalenia sprawstwa

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator Prokuratury (...) w P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wymiar kary

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana