Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2021 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki

Akcyjnej w W.

przeciwko H. W. i D. W.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 19 lutego 2020 r., sygn. akt II C 441/19

i zażalenia pozwanych na zawarte w punkcie 4. tego wyroku postanowienie o kosztach procesu

1)  uchyla zaskarżony wyrok :

a) w punkcie 1. w części uchylającej w stosunku do pozwanych D. W. i H. W. nakaz zapłaty z 12 czerwca 2018 r. w zakresie nakazującym im zapłacić powodowi kwotę 8 066 165, 68 ( osiem milionów sześćdziesiąt sześć tysięcy sto sześćdziesiąt pięć i 68/100 ) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 maja 2018 r., odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 2 923 865,85 ( dwa miliony dziewięćset dwadzieścia trzy tysiące osiemset sześćdziesiąt pięć i 85/100 ) złotych od dnia 21 maja 2018 r. i kwotę 32 217 ( trzydzieści dwa tysiące dwieście siedemnaście ) złotych z tytułu kosztów postępowania,

b)  w punktach 3., 4. i 5.

i w tym zakresie przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej;

2)  umarza postępowanie zażaleniowe.

Sygn. akt I ACa 452/20

I ACz 211/20

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 19 lutego 2020 r. Sąd Okręgowy w Katowicach uchylił względem pozwanych D. W. i H. W. nakaz zapłaty wydany 12 czerwca 2018 r. w zakresie kwoty 8 616 698,17 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 maja 2018 r. do dnia zapłaty, ustawowych odsetek za opóźnienie od kwoty 2 923 865,85 zł od dnia 21 maja 2018 r. do dnia zapłaty, kwoty 32 217 zł z tytułu kosztów postępowania, umorzył postępowanie względem pozwanych D. W. i H. W. odnośnie do kwoty 550 532,49 zł, oddalił w stosunku do nich powództwo w pozostałej części, zasądził od powódki na rzecz pozwanych 25 034 zł z tytułu kosztów procesu, nakazał pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa 75 000 zł z tytułu kosztów sądowych. Sąd ustalił, że w dniu 17 marca 2009 r. powodowy bank zawarł z Przedsiębiorstwem Budowlanym (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością spółką komandytowa z siedzibą w K., umowę kredytu inwestorskiego, na mocy której udzielił tej spółce kredytu w kwocie 11 000 000 zł z przeznaczeniem na finansowanie kosztów przedsięwzięcia polegającego na realizacji zespołu 33 domów jednorodzinnych w zabudowie szeregowej oraz 3 budynków mieszkalnych wielorodzinnych - „Osiedle (...)” na nieruchomości położonej przy ul. (...) w P.. Jedno z zabezpieczeń zobowiązań z umowy stanowił weksel in blanco poręczony przez udziałowców spółki. W aneksie nr (...) do umowy termin spłaty kredytu określono ostatecznie na 28 grudnia 2011 r. Kredytobiorca złożył do dyspozycji powódki weksel in blanco, który został zgodnie z umową poręczony przez udziałowców spółki, mianowicie przez pozwanych D. W., H. W. i Przedsiębiorstwo Budowlane (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. W deklaracji wekslowej wskazano, że (...) SA ma prawo w razie niedotrzymania terminów spłaty wynikających z umowy wypełnić weksel w każdym czasie na sumę odpowiadającą wymagalnemu zadłużeniu wystawcy łącznie z odsetkami, prowizją i kosztami, weksel opatrzyć datą płatności według swego uznania zawiadamiając wystawcę najpóźniej na 7 dni przed terminem płatności. Każdy z pozwanych oświadczył, że udzielił poręczenia wekslowego za zobowiązania spółki, na dowód czego złożył na wekslu swój podpis, jako poręczyciel za wystawcę. W punkcie 2 deklaracji wskazano, że poręczyciel wyraża zgodę na treść deklaracji wystawcy weksla, z tym że zobowiązanie jego jako poręczyciela wekslowego jest ograniczone do kwoty 16 500 000 zł, w razie wypełnienia weksla przez (...) SA powinien być zawiadomiony o terminie zapłaty analogicznie jak wystawca. W toku realizacji umowy pomiędzy powódką, a kredytobiorcą zaistniał spór odnośnie do rozumienia oraz respektowania poszczególnych postanowień umownych, zwłaszcza dotyczących wypłacania transz kredytu oraz udzielania promes. Złożone przez kredytobiorcę wnioski restrukturyzacyjne nie zostały rozpatrzone pozytywnie przez powódkę. Wobec upływu terminu spłaty zadłużenia oraz braku jego spłaty powód wystawił przeciwko kredytobiorcy w dniu 30 grudnia 2011 r. bankowy tytuł egzekucyjny, któremu Sąd Rejonowy Katowice - Zachód w Katowicach postanowieniem z 6 lutego 2012 r. nadał klauzulę wykonalności. W oparciu o ten tytuł wykonawczy na podstawie wniosku powoda z 24 marca 2014 r. zostało wszczęte przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w (...) B. D. postępowanie egzekucyjne przeciwko kredytobiorcy pod sygn. akt Km 706/14, które następnie zostało zawieszona wobec ogłoszenia upadłości spółki przez Sąd Rejonowy w (...) postanowieniem z 25 czerwca 2015 r. Powódka wypełniła weksel na kwotę 12 203 268,85 zł oznaczając termin płatności na 25 czerwca 2015 r., tj. na dzień ogłoszenia upadłości obejmującej likwidację majątku wystawcy weksla. Pismem z 20 lutego 2018 r. powódka zawiadomiła o wypełnieniu weksla oraz wezwała do zapłaty poręczycieli D. W., H. W. i Przedsiębiorstwo Budowlane (...) spółkę z o.o. Aktualne zadłużenie kredytobiorcy na rzecz powodowego banku z tytułu umowy kredytu inwestorskiego wynosi 8 066 165,68 zł nie licząc odsetek za opóźnienie. Zadłużenie stopniowo ulega pomniejszeniu w związku ze sprzedażą majątku upadłego kredytobiorcy. Stwierdził Sąd, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie tezy, jakoby powódka utrudniała wykonanie przez kredytobiorcę zobowiązania. Według Sądu, weksel został wypełniony zgodnie z przepisami prawa wekslowego, zatem jest ważny. Wobec podniesienia przez pozwanych zarzutu przedawnienia wskazał, że zgodnie z art. 70 ust. 1 w związku z art. 103 i 104 prawa wekslowego, roszczenia wekslowe przeciwko wystawcy weksla własnego przedawniają się z upływem trzech lat licząc od dnia płatności weksla . W świetle zaś art. 32, 70 w związku z art. 103 i 104 prawa wekslowego, roszczenia wekslowe przeciwko poręczycielowi ulegają przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia płatności weksla, także w przypadku weksla in blanco, w którym data płatności została wpisana przez wierzyciela wekslowego . Płatność weksla została określona na 25 czerwca 2015 r., pozew został złożony 21 maja 2018 r., a więc przedawnienie wekslowe nie nastąpiło. Jak dalej wskazał Sąd, odrębną od przedawnienia wekslowego jest kwestia przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego. W orzecznictwie przyjęto, że zarzut wypełnienia weksla po upływie terminu przedawnienia zabezpieczonego nim roszczenia ze stosunku podstawowego jest zarzutem wypełnienia weksla niezgodnie z zawartym porozumieniem ( art. 10 prawa wekslowego ) oraz, że treścią upoważnienia zawartego w deklaracji wekslowej towarzyszącej wystawieniu weksla in blanco, wręczanego dla zabezpieczenia określonego roszczenia, jest uzupełnienie weksla przed upływem terminu przedawnienia roszczenia podlegającego zabezpieczeniu. Odnosi się to również do przypadków użycia w deklaracji wekslowej zwrotu przewidującego możliwość wypełnienia weksla w każdym czasie oraz opatrzenia go datą płatności według uznania wierzyciela. Poręczyciel, który udzielił poręczenia wekslowego na wekslu in blanco, może do czasu indosowania weksla przez remitenta powoływać się na wypełnienie weksla niezgodnie z zawartym porozumieniem. Dochodzona należność wynika z czynności bankowej, przeto stosownie do art. 118 k.c. roszczenie ulega przedawnieniu z upływem lat trzech jako roszczenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Roszczenie z umowy kredytu było płatne do dnia 28 grudnia 2011 r. Przeciwko kredytobiorcy roszczenie ze stosunku podstawowego na datę wypełnienia weksla nie uległo przedawnieniu, gdyż wniosek o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu przerywa bieg przedawnienia, podobnie jak wszczęcie postępowania egzekucyjnego, a po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. Sąd Rejonowy Katowice - Zachód w Katowicach postanowieniem z 6 lutego 2012 r. nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wystawionemu przez powoda przeciwko kredytobiorcy, a prowadzone na podstawie tegoż tytułu wykonawczego przeciwko kredytobiorcy postępowanie egzekucyjne zostało zawieszone dopiero z dniem ogłoszenia upadłości kredytobiorcy, mianowicie 25 czerwca 2015 r. Czynności te przerwały bieg przedawnienia względem kredytobiorcy. Skutku takiego jednak nie miały względem pozwanych, jako poręczycieli wekslowych. Skoro termin spłaty zobowiązania z umowy kredytu określono na 28 grudnia 2011 r., to roszczenie z umowy kredytowej względem pozwanych poręczycieli uległo przedawnieniu z dniem 29 grudnia 2014 r. Zarzut przedawnienia roszczenia uznać więc należało za zasadny w świetle art. 10 prawa wekslowego. Zawiadomienie o wypełnieniu weksla z wezwaniem do zapłaty, jak stwierdził Sąd, zostało wystosowane przez powódkę do pozwanych poręczycieli ze znacznym, bo kilkuletnim opóźnieniem w stosunku do terminu wynikającego z deklaracji wekslowej. Nosi zawiadomienie datę 20 lutego 2018 r., podczas gdy termin płatności weksla został oznaczony na 25 czerwca 2015 r. Uchylił Sąd nakaz zapłaty w stosunku do pozwanych D. W. i H. W. w zakresie nieobjętym postanowieniem z 23 maja 2019 r. częściowo umarzającym postępowanie. W związku z dalszym, częściowym ograniczeniem przez powoda roszczenia w pismach procesowych z 11 czerwca 2019 r. i z 5 grudnia 2019 r. umorzył Sąd postępowania względem tych pozwanych odnośnie do kwoty 550 532,49 zł, a w pozostałej części w stosunku do nich powództwo oddalił z uwagi na przedawnienie roszczeń. O kosztach procesu orzekł po myśli art. 98 § 1 k.p.c. i art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

W apelacji powódka zarzuciła naruszenie prawa materialnego - art. 118 k.c. w związku z art. 10 prawa wekslowego poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że pozwanym poręczycielom wekslowym przysługuje zarzut niezgodnego uzupełnienia weksla in blanco z zawartym porozumieniem wekslowym polegający na uzupełnienia weksla po upływie okresu przedawnienia roszczenia zabezpieczonego tym wekslem, podczas gdy zabezpieczone tym wekslem roszczenia nie były przedawnione, a uzupełnienie przez powódkę weksla nie naruszało porozumienia wekslowego, art. 32 oraz 70 prawa wekslowego przez ich niezastosowanie i przyjęcie, że w sprawie roszczenie powódki wobec pozwanych poręczycieli wekslowych uległo przedawnieniu z uwagi na upływ trzech lat od daty wymagalności zabezpieczonego wekslem roszczenia, podczas gdy początek biegu przedawnienia wobec poręczycieli wekslowych pozwanych D. W. i H. W. powiązany jest z datą płatności weksla, naruszenie prawa procesowego - art. 233 § 1 k.p.c. przez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego materiału dowodowego z naruszeniem zasad logiki i doświadczenia życiowego a polegającą na przyjęciu, że roszczenie powódki w stosunku do pozwanych uległo przedawnieniu, co sąd ustalił na podstawie relacji daty płatności weksla i terminu wymagalności zabezpieczonego wekslem roszczenia opierając zasady i podstawy przedawnienia na niemających w sprawie zastosowania przepisach prawa, podczas gdy na gruncie znajdujących w sprawie zastosowanie przepisów dochodzone roszczenie nie jest przedawnione w stosunku do poręczycieli wekslowych pozwanych D. W. i H. W., art. 493 § 1 i 2 k.p.c. poprzez przyjęcie, że pozwana D. W. wniosła w terminie zarzuty od nakazu zapłaty, podczas gdy doręczone zarzuty zostały wzniesione wyłącznie przez pozwanego H. W. i wyłącznie przez niego podpisane, natomiast nie zostały wniesione przez pozwaną D. W., pozwana nie złożyła na chwilę wniesienia zarzutów od nakazu zapłaty pełnomocnictwa do działania w jej imieniu przez pozwanego H. W., z treści zarzutów nie wynika również fakt takiego umocowania; w oparciu o te zarzuty skarżąca domagała się zmiany wyroku poprzez uwzględnienie powództwa i zasądzenie solidarnie od pozwanych D. W. i H. W. na jej rzecz 8 066 165,68 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie z zastrzeżeniem ograniczenia odpowiedzialności każdego z pozwanych do kwoty 16 500 000 zł, zasądzenia solidarnie od pozwanych kosztów procesu, uchylenia wyroku w zakresie obciążającym powódkę kosztami procesu lub uchylenia wyroku w zaskarżonej części i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Pozwani wnieśli o oddalenie apelacji i zasądzenie od powódki kosztów postępowania apelacyjnego.

Pozwani zaskarżyli zażaleniem rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w pkt 4 wyroku, zarzucili naruszenia art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z § 2 pkt 7 rozporządzenia z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie poprzez niezastosowanie i nieuwzględnienie przy wydawaniu rozstrzygnięcia o kosztach procesu, że wyrok oddalający powództwo dotyczy dwóch pozwanych, w konsekwencji sąd powinien był zasądzić od powódki na rzecz pozwanych 2 razy po 25 000 zł; wnieśli o zmianę postanowienia poprzez zasądzenie na rzecz pozwanego H. W. 25 017 zł i na rzecz pozwanej D. W. 25 017 zł z tytułu kosztów procesu oraz o zasądzenie od powódki na ich rzecz kosztów postępowania zażaleniowego.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje :

Trafnie przyjął Sąd Okręgowy, że pozwana D. W. działając przez pełnomocnika, swojego męża pozwanego H. W., skutecznie wniosła zarzuty przeciwko wydanemu w sprawie nakazowi zapłaty.

W zarzutach pozwany H. W. użył sformułowań, z których wynikało, że wnosi je nie wyłącznie w imieniu własnym, mianowicie stronę skarżącą określał w liczbie mnogiej. Uzasadniało to wezwanie pozwanego przez przewodniczącego w Sądzie Okręgowym do uzupełnienia zarzutów przez wskazanie, czy wnosi je wyłącznie w imieniu własnym, czy również w imieniu pozwanej, swojej żony, w takim wypadku do wykazania, że został przez nią umocowany do działania jako jej pełnomocnik. W odpowiedzi podał pozwany, że zarzuty wniósł również w imieniu swojej żony, pozwanej D. W. i załączył do pisma pełnomocnictwo udzielone mu przez nią. Wbrew twierdzeniom powódki, treść pełnomocnictwa uzasadniała przyjęcie, że zakresem umocowania udzielonego pozwanemu przez pozwaną objęte zostało także dokonanie czynności polegającej na wniesieniu zarzutów od nakazu zapłaty.

Słusznie podważyła apelacja uznanie przez Sąd Okręgowy roszczenia za przedawnione, a wobec przyjęcia, że roszczenie uległo przedawnieniu oddalił ten Sąd powództwo w pozostałym, po ograniczeniu żądania, zakresie, w rezultacie nie rozpoznał istoty sprawy, innych zarzutów zgłoszonych przez pozwanych przeciwko żądaniu pozwu.

Roszczenie w stosunku do pozwanych D. W. i H. W. nie uległo przedawnieniu. Nie poręczyli oni zobowiązania polegającego na spłacie kredytu, a dokonali jedynie poręczenia wekslowego za wystawcę weksla in blanco, będącego jednocześnie kredytobiorcą. Roszczenie przeciwko nim nie mogło być oparte na stosunku podstawowym, czyli umowie kredytowej, a jedynie mogła je w stosunku do nich skierować powódka, jako do poręczycieli wekslowych. Skoro pozwani D. W. i H. W. nie byli stroną stosunku podstawowego, to nie mogła w odniesieniu do nich nastąpić przerwa biegu przedawnienia roszczeń z tego stosunku. Przyjmując stanowisko odmienne jest Sąd Okręgowy w błędzie. Możliwość uniknięcia odpowiedzialności wekslowej mieliby ci pozwani w przypadku, w którym nastąpiłby w odniesieniu do kredytobiorcy upływ terminu przedawnienia roszczeń ze stosunku podstawowego. Wierzyciel weksla in blanco traci bowiem uprawnienie do jego uzupełnienia po upływie okresu przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego, a utrata tego uprawnienia stwarza po stronie dłużnika wekslowego możliwość podniesienia w oparciu o art. 10 prawa wekslowego zarzutu wypełnienia ( uzupełnienia ) weksla niezgodnie z porozumieniem. Treścią upoważnienia do uzupełnienia weksla in blanco wręczonego w celu zabezpieczenia jest objęte, jak trafnie wskazał Sąd Okręgowy, jedynie uzupełnienie weksla przed upływem terminu przedawnienia roszczenia podlegającego zabezpieczeniu. Ocena słuszności zarzutu przedawnienia podniesionego przez poręczyciela wekslowego, który nie udzielił poręczenia za spłatę zobowiązania ze stosunku podstawowego, a jedynie dokonał poręczenia wekslowego, zależy od tego, czy w chwili uzupełniania weksla upłynął termin przedawnienia ze stosunku podstawowego, z natury rzeczy w relacji wierzyciel wekslowy/dłużnik ze stosunku podstawowego.

W chwili wypełnienia weksla przysługujące powódce wobec kredytobiorcy roszczenie ze stosunku podstawowego przedawnione nie było, gdyż wskutek czynności powódki nastąpiła przerwa biegu przedawnienia. Ustalił to prawidłowo Sąd Okręgowy ale następnie bezpodstawnie stwierdził, że czynności wierzyciela, które doprowadziły do przerwania biegu przedawnienia względem kredytobiorcy skutku takiego nie miały względem pozwanych, jako poręczycieli wekslowych. Skoro pozwani ci nie byli stroną stosunku podstawowego, to nie mogła w odniesieniu do nich nastąpić przerwa biegu przedawnienia roszczeń z tego stosunku. Natomiast wobec stwierdzenia, że w chwili uzupełnienia weksla istniało nieprzedawnione roszczenie podlegające zabezpieczeniu, gdyż czynności wierzyciela spowodowały przerwę biegu przedawnienia tego roszczenia w odniesieniu do dłużnika ze stosunku podstawowego, zarzut wypełnienia weksla niezgodnie z porozumieniem, bo po upływie terminu przedawnienia, uznać należało za niesłuszny.

Niezasadnie w toku postępowania apelacyjnego starali się pozwani podważyć ustalenia Sądu Okręgowego co do przerwy biegu przedawnienia roszczeń w stosunku do kredytobiorcy. Poczynił Sąd Okręgowy te ustalenia jako bezsporne. W odpowiedzi na zarzuty pozwanych od nakazu zapłaty powódka przywołała okoliczności świadczące o przerwie biegu przedawnienia roszczeń w stosunku do kredytobiorcy; wskazała postanowienie o nadaniu wystawionemu przeciwko kredytobiorcy bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności, oznaczyła datę wydania tego postanowienia, sygnaturę akt sprawy i Sąd Rejonowy, który je wydał, przywołała wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w stosunku do kredytobiorcy w oparciu o bankowy tytuł opatrzony klauzulą wykonalności, wskazała komornika prowadzącego egzekucję i sygnaturę akt sprawy egzekucyjnej. Pozwani, wbrew temu co podniósł ich pełnomocnik podczas rozprawy apelacyjnej, nie zaprzeczyli w postępowaniu przed Sądem Okręgowym tym faktom. Podczas rozprawy w dniu 4 grudnia 2019 r., zapytany przez przewodniczącego sądu o stanowisko wobec treści odpowiedzi na zarzuty, pełnomocnik pozwanych podniósł, że sąd nie zobowiązał go do repliki na tę odpowiedź, podtrzymał zarzuty, w tym zarzut przedawnienia roszczeń ale nie odniósł się do powołanych przez powódkę okoliczności świadczących o przerwie biegu przedawnienia roszczeń w stosunku do kredytobiorcy. Nie złożyli pozwani po złożeniu przez powódkę odpowiedzi na zarzuty od nakazu zapłaty pisma procesowego, w którym mogliby się odnieść do okoliczności świadczących o przerwie biegu przedawnienia. Podczas rozprawy w dniu 10 lutego 2020 r. odpowiadając na pytanie przewodniczącego sądu co do sposobu liczenia terminu przedawnienia pełnomocnik pozwanych złożył oświadczenie ale nie na temat przerwy biegu przedawnienia. Do zarzutów od nakazu zapłaty załączyli pozwani m. in. kopie wniosku wierzyciela o ogłoszenie upadłości, w której powołał on tytuł wykonawczy w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego Katowice - Zachód w Katowicach z 6 lutego 2012 r., sygn. akt I1 Co 82/12, czyli tytuł wykonawczy powołany przez powódkę w odpowiedzi na zarzuty, który stanowił przedmiot ustaleń Sądu Okręgowego i stanowił podstawę przyjęcia przez ten Sąd, że nastąpiła przerwa biegu przedawnienia roszczeń w stosunku do kredytobiorcy. W tych okolicznościach mógł Sąd Okręgowy uznać za przyznane przez pozwanych okoliczności, które przywołała powódka wskazujące na przerwę biegu przedawnienia roszczeń w stosunku do kredytobiorcy. Niezaprzeczone przez pozwanych i powołane w załączonym przez nich do zarzutów od nakazu zapłaty wniosku o ogłoszenie upadłości okoliczności przerwy biegu przedawnienia nie wymagały dowodzenia przez powódkę, a czyniąc co do nich ustalenia mógł Sąd Okręgowy uznać je za przyznane.

W rezultacie niezasadny okazał się zarzut pozwanych poręczycieli wypełnienia weksla niezgodnie z porozumieniem, czyli w warunkach przedawnienia roszczeń ze stosunku podstawowego, skoro te przedawnieniu nie uległy.

Sąd Okręgowy trafnie wskazał, że przedawnione nie jest roszczenie wekslowe, gdyż nie upłynął trzyletni termin biegnący od dnia płatności weksla. Przepis art. 71 ustawy Prawo wekslowe stanowiący w zdaniu drugim, że przerwanie przedawnienia ma skutek jedynie wobec tego dłużnika wekslowego, którego dotyczy przyczyna przerwania, nie odnosi się do zobowiązań wynikających z innych podstaw, niż prawo wekslowe. Pozwani D. W. i H. W. byli, jak wynika z ustaleń Sądu Okręgowego, wyłącznie dłużnikami wekslowymi, a nie współdłużnikami ze stosunku podstawowego, więc nie mogli powołać się na regulację art. 372 k.c., że przerwanie lub zawieszenie biegu przedawnienia w stosunku do jednego z dłużników solidarnych nie ma skutku względem współdłużników.

W rezultacie niezasadnego przyjęcia, że roszczenia uległy przedawnieniu nie rozpoznał Sąd Okręgowy istoty sprawy, w tym pozostałych zarzutów zgłoszonych przez pozwanych przeciwko żądaniu pozwu, dlatego zachodziła konieczność uchylenia wyroku w zaskarżonej części i przekazania sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania. Ponownie rozpoznając sprawę dokona Sąd pierwszej instancji potrzebnych ustaleń faktycznych, ocenie podda zasadność powództwa oraz innych, poza obejmującym przedawnienie, zarzutów pozwanych zgłoszonych przeciwko żądaniu pozwu.

To mając na uwadze orzekł Sąd Apelacyjny jak w sentencji wyroku na podstawie art. 386 § 4 i 108 § 2 k.p.c.

Wskutek apelacji powódki uchyleniu uległo także zawarte w punkcie 4 wyroku postanowienie o kosztach procesu, zaskarżone zażaleniem przez pozwanych, zażalenie to stało się więc bezprzedmiotowe, wobec czego postępowanie zażaleniowe podlegało umorzeniu po myśli art. 355 w związku z art. 361 i 391 § 1 k.p.c.

SSA Tomasz Ślęzak SSA Roman Sugier SSO Tomasz Tatarczyk