Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2022 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2022 r. w P.

sprawy z powództwa Gminy B.

przeciwko S. M., M. T.

o zapłatę

o r z e k a

I.  Zasądza od pozwanych S. M. i M. T. solidarnie na rzecz powódki Gminy B. kwotę 639,86 zł (sześćset trzydzieści dziewięć złotych 86/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18.08.2021r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanych S. M. i M. T. solidarnie na rzecz powódki Gminy B. kwotę 475,16 zł (czterysta siedemdziesiąt pięć złotych 16/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

III.  Nakazuje zwrócić pozwanemu S. M. kwotę 100,00 zł (sto złotych 0/100) tytułem nadpłaty.

Sygn. akt I C 380/21

UZASADNIENIE

Gmina B. w dniu 20 sierpnia 2021 roku wytoczyła powództwo przeciwko S. M. i M. T. o zapłatę kwoty 639,86 złotych solidarnie wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że 28 października 2016 roku została zawarta umowa najmu mieszkalnego pomiędzy Gminą B., a S. M. na najem lokalu mieszkalnego nr (...) o powierzchni użytkowej 32,70 m ² położonego w budynku (...) przy ul. (...) w B. oraz pomieszczenia przynależnego do lokalu: piwnicy oznaczonej nr 13.

W dniu 7 czerwca 2019 roku Gmina B. skutecznie wypowiedziała pozwanemu umowę najmu mieszkalnego z zachowaniem sześciomiesięcznego terminu wypowiedzenia ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego.

Umowa została skutecznie rozwiązana z dniem 31 grudnia 2019 roku. Po tym terminie najemcy bezumownie korzystali z lokalu.

Pozwany nie dokonywał płatności związanych z odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego za okres od lipca 2020 roku do kwietnia 2021 roku. Powódka wzywała pozwanego do zapłaty.

Na kwotę 639,86 złotych dochodzoną pozwem składają się kwoty:

- 616,59 zł, tytułem należności głównej za czynsz oraz koszty zużycia: za miesiące od lipca 2020 roku do kwietnia 2021 roku,

- 23,27 zł tytułem odsetek ustawowych wyliczonych do dnia 16 sierpnia 2021 roku.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w sprawie I Nc 329/21 z dnia 26 sierpnia 2021 roku, Sąd Rejonowy w Piszu nakazał pozwanym S. M. i M. T. zapłacić solidarnie na rzecz powódki całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania.

Pozwani w terminie wnieśli sprzeciwy do nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości.

Pozwana M. T. w uzasadnieniu podniosła, że od 2013 roku nie zamieszkiwała w lokalu położonym w B. przy ulicy (...), a od 2016 roku jest zameldowana na stałe w S. na ulicy (...). Wskazała, że od 2018 roku nie jest w związku z pozwanym S. M. oraz, że z przedmiotowym lokalem nie ma nic wspólnego. Podkreśliła, że informowała powódkę o tym, że zamieszkuje i pracuje w S..

Pozwany S. M. w uzasadnieniu wskazał, że powódka żąda zapłaty za czynsz już po wypowiedzeniu umowy najmu lokalu. Umowa najmu lokalu została wypowiedziana w dniu 7 czerwca 2019 roku z sześciomiesięcznym okresem wypowiedzenia. Pozwany wskazał, że do tego czasu czynsz był opłacany i nie było żadnej zaległości. Mieszkanie stało puste. Podkreślił, że nie mógł zabrać swoich rzeczy ze strychu, gdyż nie miał dostępu do klucza. Wskazał, że to z winy powódki nie wydał jej lokalu.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 28 października pomiędzy Gminą B., a S. M. została zawarta umowa najmu nr GM. (...).96.2016 lokalu mieszkalnego nr (...) o powierzchni użytkowej 37 m ² w budynku (...) przy ulicy (...) w B. oraz pomieszczenie przynależne do lokalu: piwnica oznaczona nr 13.

S. M. w oświadczeniu najemcy lokalu mieszkalnego do opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi wskazał, że jego gospodarstwo domowe składa się z czterech osób. Oprócz siebie wskazał J. M. (1), J. M. (2) oraz M. T..

Koszt najmu wynosił 58,86 złotych. Od marca 2021 roku koszt najmu wzrósł i wynosił 79,46 złotych.

(dowód: umowa najmu nr GM. (...).96.2016 k. 12-13, oświadczenie k. 60, zawiadomienie o wysokości opłat k. 22 oraz k. 23)

W dniu 14 maja 2015 roku do Urzędu Miejskiego w B. Referat (...) mieszkaniowej zgłosił się S. M.. Poinformował on, że ze względu na konflikty z mieszkańcami budynku czasowo nie mieszka w przedmiotowym lokalu.

W dniu 23 października 2015 roku wskazał swój adres pobytu, a także adres korespondencji: ul. (...), (...)-(...) S..

W dniu 8 marca 2017 roku S. M. oraz M. T. podczas rozmowy w Urzędzie Miejskim w B., przy której byli obecni M. G. oraz D. R. wskazali, że maja zamiar powrócić do lokalu mieszkalnego nr (...) w budynku nr (...) przy ulicy (...) w B..

(dowód: notatka służbowa k. 58, pismo z 23.10.2015r. k. 59, wyjaśnienia na piśmie k. 53)

Wypowiedzeniem z dnia 7 czerwca 2019 roku Gmina B. wypowiedziała umowę najmu lokalu mieszkalnego z zachowaniem sześciomiesięcznego terminu wypowiedzenia ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego, tj. ze skutkiem na 31 grudnia 2019 roku.

(dowód: wypowiedzenie umowy najmu k. 14, potwierdzenie odbioru k. 15)

Pismami z dnia 12 kwietnia 2021 roku, 3 lutego 2021 roku, 7 grudnia 2020 roku, 27 sierpnia 2020 roku, Gmina B. wzywała S. M. do zapłaty pozostałej zaległości z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego. S. M. odebrał wezwanie do zapłaty z dnia 27 sierpnia 2020 roku, które zostało skierowane na adres najętego lokalu mieszkalnego.

Pismem z dnia 17 maja 2021 roku i 10 czerwca 2021 roku Gmina B. wystosowała do S. M. i M. T. ostateczne wezwanie do zapłaty.

(dowód: wezwanie do zapłaty wraz z dowodami doręczenia k. 16-19v, ostateczne wezwanie do zapłaty k.2021)

W dniu 26 kwietnia 2021 roku S. M. wydał i opróżnił przedmiotowy lokal.

(dowód: protokół przyjęcia/zwolnienia lokalu mieszkalnego/użytkowego k. 96-99, przyznanie S. M. k. 105)

Sąd zważył, co następuje:

Podstawą prawną domagania się przez powódkę zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu stanowi art. 18 ust 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2018r., poz. 1234 j.t.), zgodnie z którym osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie te odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu.

Odszkodowanie jakie powinna płacić osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego ustawa określa w odniesieniu do wysokości czynszu najmu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu tego lokalu, gdyby mógł nim dysponować (gdyby został opróżniony). Chodzi tu o sytuację hipotetyczną, w której lokal zostaje opróżniony, a właściciel (gmina, inna jednostka samorządowa, Skarb Państwa lub państwowa osoba prawna, towarzystwo budownictwa społecznego, spółdzielnia mieszkaniowa, inny właściciel - osoba fizyczna lub prawna) w uwarunkowaniach prawnych, w jakich funkcjonuje, oraz realiach rynkowych (danej miejscowości, dzielnicy) miałby możność wynająć dane mieszkanie. Podobnie jak w przypadku czynszu, obowiązek uiszczania odszkodowania obciąża wspólnie wszystkie osoby, które wcześniej można było zakwalifikować jako lokatorów w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Odszkodowanie to nie jest, „czystym” obowiązkiem naprawienia szkody, o jakich mówią przepisy księgi trzeciej kodeksu cywilnego. Obowiązek płacenia odszkodowania powstaje bowiem dlatego, że osoba zajmująca lokal czyni to nie posiadając tytułu do jego zajmowania. Decydujące znaczenie w ocenie, czy właścicielowi przysługuje odszkodowanie, ma jedynie fakt zajmowania lokalu bez tytułu prawnego. Roszczenie to może jednak kierować wobec osób, które faktycznie lokal ten w spornym okresie zajmowały.

Nie ma wątpliwości, że roszczenia dochodzone przez Gminę B. były usprawiedliwione. Umowa najmu lokalu mieszkalnego została skutecznie wypowiedziana, a zatem pozwani korzystali z niego bez tytułu prawnego. Wysokość dochodzonych roszczeń została udokumentowana wykazami zadłużenia prowadzonymi przez pracownika Gminy.

Strona pozwana nie przeczyła skuteczności dokonanego wypowiedzenia umowy najmu lokalu, ani faktowi braku zapłaty zaległych należności.

Twierdzenia pozwanych o tym, iż nie zamieszkiwali w przedmiotowym lokalu nie znalazły potwierdzenia w materiale dowodowym. Pozwani w 2017 roku wskazywali podczas rozmów z pracownikami powódki, że zamierzają tam mieszkać (k.63). Nadto pozwany S. M. w 2020 roku odebrał korespondencję od powódki, która była kierowana na adres zajmowanego lokalu mieszkalnego (k.19v). Przy czym warto wskazać, że pozwany nie odbierał korespondencji, która była kierowana do S., gdzie rzekomo zamieszkiwał (k. 16v, 17v).

Ponadto z protokołu przyjęcia/zwolnienia lokalu mieszkalnego, jak również z informacji podanych przez pozwanego na rozprawie w dniu 2 lutego 2022 roku jasno wynika, że lokal mieszkalny został opróżniony i opuszczony przez pozwanego S. M. w dniu 26 kwietnia 2021 roku. Wobec powyższego trudno przyjąć, że pozwani nie zajmowali lokalu mieszkalnego należącego do powódki.

W ocenie Sądu powódka udowodniła zasadność swojego roszczenia.

Odpowiedzialność odszkodowawcza osób, zajmujących lokal bez tytułu prawnego, przewidziana w art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, ma charakter odpowiedzialności in solidum (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2015 r. III CZP 70/15, OSNC rok 2016, nr 10, poz. 118; wyrok SA Warszawa z dnia 24-05-2017, VI ACa 281/16).

Z art. 18 powołanej wyżej ustawy wynika wprost, że odszkodowanie z tytułu zajmowania lokalu bez tytułu prawnego odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. W tym wypadku również nie został zgłoszony zarzut nieprawidłowej stawki odpowiadającej wysokości czynszu.

Powód przedłożył zestawienie należności z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, z których wynikała wysokość opłat, do których uiszczania zobowiązani byli pozwani. Jak wynika z treści tego dokumentu, jest on podpisany przez pracownika powoda i opatrzony pieczęcią (k. 11), co pozwala nie tylko zakwalifikować go jako dokument w sprawie, ale także poczynić stanowcze ustalenia na tej podstawie. Dokument ten bowiem znajdował potwierdzenie w innych dowodach w postaci pism powoda z 26 lutego 2016 (k. 23) i 15 lutego 2021 roku (k. 22) stanowiących zawiadomienia o wysokości opłaty za lokal mieszkalny.

Zdaniem Sądu powód wykazał (udowodnił), jaka jest wysokość zadłużenia pozwanych za bezumowne korzystanie z lokalu względem Gminy B.. Również wysokość naliczonej pozwanym stawki odszkodowania nie budziła wątpliwości Sądu. Należy również podkreślić, że pozwani nie kwestionowali wysokości żądanego przez powódkę odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu.

Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanych S. M. i M. T. solidarnie na rzecz powódki Gminy B. kwotę 639,86 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 sierpnia 2021 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 265) oraz art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 270 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 105,16 złotych tytułem zwrotu kosztów doręczenia korespondencji przez komornika oraz kwota 100 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu.

Na podstawie art. 80 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2020r., poz. 755) Sąd zwrócił pozwanemu kwotę 100 złotych tytułem nienależnie opłaconej opłaty sądowej.