Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 245/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

R. N.

Uprzednia karalność oskarżonego

Karta karna

742-744

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Karta karna

Dokument urzędowy, sporządzony w prawem przewidzianej formie, jego wartości nie kwestionowała żadna ze stron

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obraza przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. polegająca na dokonaniu dowolnej oceny zebranego materiału dowodowego z pominięciem całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, poprzez przyjęcie, iż zeznania świadka M. F. są w pełni wiarygodne – w tym w części dotyczącej udzielenia pierwszej pomocy pokrzywdzonej i zachowania oskarżonego w tym czasie, podczas gdy nie są one spójne z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie, tj. w szczególności zeznaniami świadka D. K. i oskarżonego N.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Trzeba na wstępie przypomnieć, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpująco i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Akcentuje to szereg orzeczeń Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (por. wyrok SN z 3 września 1998 r. sygn. V KKN 104/98 - Prokuratura i Prawo 1999, Nr 2, poz. 6; a także wyrok S.A. w Łodzi z 20 marca 2002 r. sygn. II AKa 49/02 - Prokuratura i Prawo 2004, Nr 6, poz. 29.

Odnosząc te uwagi ogólne do okoliczności rozpatrywanej sprawy, z całą mocą trzeba stwierdzić, iż apelujący w żaden sposób nie zdołał skutecznie postawić zarzutu obrazy tego przepisu.

Przede wszystkim trzeba podkreślić, iż apelacja nie kwestionuje ustaleń Sądu I instancji co do przebiegu zdarzenia polegającego na spowodowaniu obrażeń pokrzywdzonej. Jeśli chodzi natomiast o zachowanie oskarżonego po zadaniu ciosów, to apelacja, próbuje wykazać zasługujące na premiowanie pozytywne zachowanie R. N., mające polegać na udzieleniu pomocy pokrzywdzonej, w oderwaniu nie tylko od materiału dowodowego, ale i ustaleń poczynionych przez Sąd Okręgowy.

Należy przypomnieć, iż Sąd Okręgowy ustalił przebieg zdarzenia po zadawaniu uderzeń przez oskarżonego w sposób następujący: „ M. F. zauważył, że z uda pokrzywdzonej obficie leci krew, w związku z czym zdjął jej spodnie i za pomocą sznurka od kaptura zatamował krwotok, a następnie wezwał na pomoc pogotowie i zawołał D. K. – po czym wszyscy mężczyźni, z wyjątkiem śpiącego M. M., oddalili się z miejsca zdarzenia przed przybyciem pogotowia i policji” (k. 615, str. 1 uzasadnienia).

Z zapisu tego jednoznacznie wynika, iż Sąd Okręgowy nie przyjął ustalenia, iż oskarżony oddalił się wcześniej, czyli przed rozpoczęciem udzielania pomocy pokrzywdzonej. Nie ma racji obrońca, twierdząc, jakoby w tym zakresie występowała sprzeczność w materiale dowodowym, a w szczególności między depozycjami świadków F. i K..

Wprawdzie rzeczywiście M. F. początkowo zeznał, że po sprawdzeniu stanu pokrzywdzonej powiedział do oskarżonego „ ty chyba ją zabiłeś to wtedy R. uciekł” (k. 76), ale tego ostatniego fragmentu nie był wcale pewien, bo po chwili zeznał „ to wszystko działo się dla mnie bardzo szybko, byłem zdenerwowany tą sytuacją i właściwie nie pamiętam, w którym momencie R. uciekł, na pewno przed przyjazdem pogotowia” (k. 76). Twierdzenie to uznać należy za w pełni logiczne i zrozumiałe z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego – świadek przestraszył się tego, w jakim stanie jest pokrzywdzona, podejrzewał, że nie żyje („ ona nie reagowała”), więc skupił się na udzielaniu jej pomocy, a nie na pilnowaniu oskarżonego, który w tym wszystkim w żaden sposób nie uczestniczył i stąd świadek nie przywiązywał wagi do tego, co się z nim działo. Całkowitą bierność oskarżonego potwierdził też świadek K., który zeznał, iż gdy na wezwanie F. zjawił się na miejscu, widział, że oskarżony jedynie „ siedzi od strony nóg J. ” (k. 79v). Zupełnie wtórne jest, jak K. miał zostać zawiadomiony przez F. – czy nastąpiło to poprzez przywołanie przechodzącego K. przez F., czy też F. specjalnie pobiegł po K.. Jest natomiast poza sporem – wynika to jednoznacznie z zeznań tak F., jak i K. – że jedyną osobą, która interesowała się losem J. S., był świadek M. F. – to on udzielił jej pierwszej pomocy, to on wezwał też pogotowie, co wynika tak z jego relacji, jak i zeznań świadka K., ale też – przynajmniej częściowo – wyjaśnień samego oskarżonego.

Trzeba dodać, że świadek F. szczegółowo i logicznie opisał, jakie czynności podejmował w ramach pomocy udzielanej pokrzywdzonej: „ ja szybko zdjąłem J. spodnie, zobaczyłem, że z rany na udzie sączy się krew, nie pamiętam na którym udzie, wyjąłem sznurek z mojego kaptura, by zatamować krew, obwiązałem jej nogę powyżej tej rany. Zadzwoniłem następnie z mojego telefonu na pogotowie i powiedziałem, że J. strasznie krwawi” (k. 76). Koresponduje to tak ze spostrzeżeniami świadka K. („ jak wszedłem tam, to zobaczyłem (…) ona nie miała spodni, zauważyłem, że na udzie lewym miała założony ucisk” – k. 79v), ale i zeznaniami M. S. – ratownika medycznego udzielającego na miejscu pomocy pokrzywdzonej („ na kołdrze leżała na plecach kobieta, mała rozłożone nogi, spodnie ściągnięte do kolan (…) na lewej nodze powyżej rany miała założony ucisk w postaci sznurka” – k. 165v).

Jest prawdą, że oskarżony w swoich wyjaśnieniach wspomina o udzielaniu pomocy pokrzywdzonej, co jednak dowodzi jedynie prawidłowości ustalenia Sądu Okręgowego, iż oddalił się z miejsca zdarzenia później (co potwierdził świadek K. i czego ostatecznie nie wykluczył wcale świadek F.). Jednak sama tylko lektura wyjaśnień oskarżonego co do tego, jak miała wyglądać owa pomoc w jego wykonaniu, jednoznacznie wskazuje, iż to nie on w rzeczywistości jej udzielał. Kiedy bowiem był przesłuchiwany po raz pierwszy, wyjaśnił w tym zakresie: „ zauważyłem krew, więc zrobiłem taką zapaskę uciskową. Założyłem jej na nogę i z kolegą z dołu, nie pamiętam imienia – zadzwoniłem po pogotowie” – k. 246. W czasie tych pierwszych wyjaśnień nie wspominał zatem nic ani o ściąganiu spodni pokrzywdzonej, ani o tym, w jaki sposób (z jakiego materiału) miałby zrobić opaskę. Jest nieprawdopodobne, by oskarżony nie pamiętał tak ważnych detali, gdyby sam udzielał pomocy pokrzywdzonej – zwłaszcza że wcześniej bardzo dokładnie podawał, ile czasu trwały zdarzenia poprzedzające, ile razy miał współżyć z pokrzywdzoną i w jaki sposób. Z kolei przed Sądem, a więc po upływie pewnego czasu, co nie sprzyja z pewnością poprawie pamięci, nagle oskarżony „ przypomniał” sobie o sznurku czy wręcz cytował, jak kazał koledze dzwonić po pogotowie – k. 477 – co wskazuje, że była to modyfikacja obliczona na umniejszenie jego odpowiedzialności; potwierdza to też zapis protokołu rozprawy, że oskarżony podczas tych wyjaśnień posługiwał się notatkami.

Te nieścisłości słusznie dostrzegł Sąd I instancji, zasadnie odmawiając wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim twierdził, że to on był osobą, która założyła pokrzywdzonej opaskę uciskową; Sąd Okręgowy trafnie wskazał przy tym na inne, także niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, co do okoliczności atakowania pokrzywdzonej także przez innych uczestników libacji, co jednoznacznie wskazuje na manipulacyjny charakter depozycji R. N., obliczonych na „ rozmycie” odpowiedzialności oskarżonego.

Uznaniu za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego co do rzekomego udzielania pomocy pokrzywdzonej w ocenie Sądu Apelacyjnego stoi też na przeszkodzie osobowość sprawcy, ustalona opinią psychiatryczno-psychologiczną, której wartości nie kwestionowała żadna ze stron. Jak ustalili biegli, oskarżony ma znacząco obniżoną zdolność do empatii rozumianej jako umiejętność wczuwania się w stany emocjonalne innych ludzi, jak i syntonii, a więc zdolności emocjonalnego współbrzmienia z otoczeniem; oskarżony nie ma przy tym wykształconego poczucia odpowiedzialności za to, co robi, a z uwagi na deficyty uczuciowości wyższej w sposób ograniczony doświadcza w związku ze swoim postępowaniem poczucia winy, żalu i wstydu z powodu wyrządzonej innym krzywdy ( vide opinia k. 284). Osoba o takich właściwościach po prostu jest niezdolna do okazywania współczucia i to także przemawia przeciwko uznaniu za wiarygodne twierdzeń oskarżonego, że chciał pomóc pokrzywdzonej – i to zarówno w wariancie, że pomagał samorzutnie, jak i w wariancie, że przyłączył się do pomocy udzielanej przez świadka F..

Reasumując, ocena dowodów osobowych dokonana przez Sąd Okręgowy jest kompleksowa, uwzględnia zmiany w relacjach przesłuchiwanych osób, szczegółowo i logicznie tłumaczy ich przyczyny, w sposób uwzględniający całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, zasady logiki, a także reguły doświadczenia życiowego, zatem pozostaje w pełni pod ochroną art. 7 k.p.k. Poczynione w jej następstwie ustalenia faktyczne są ustaleniami prawdziwymi i w żaden skuteczny sposób nie zostały podważone w apelacji obrończej.

Wniosek

Zmiana wyroku i wymierzenie oskarżonemu adekwatnej kary pozbawienia wolności w wymiarze niższym niż kara 8 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kompletny, a do tego prawidłowo oceniony materiał dowodowy nie daje żadnych podstaw do przyjęcia, że oskarżony po popełnieniu przestępstwa na szkodę pokrzywdzonej zachował się w sposób, który zasługuje na premiowanie. Oskarżony po zadaniu ciosów pokrzywdzonej był jedynie biernym obserwatorem starań i wysiłków świadka F., zatem jego zachowania nie można rozważać jako czynnego żalu czy w ogóle jako krytycznej autorefleksji, która zasługiwałaby na jakieś złagodzenie odpowiedzialności.

2

Rażąca niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności w wymiarze 8 lat pozbawienia wolności, podczas gdy prawidłowa ocena okoliczności ustalonych w toku postępowania uzasadnia wymierzenie kary w mniejszym wymiarze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut rażącej niewspółmierności kary (dotyczy to również innych środków), jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy „ kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą" (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz. 60). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 30 listopada 1990 r., Wr 363/90, OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o „ różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować" (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739). Chodzi natomiast o „ znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną)" (zob. wyrok SN z dnia 22 października 2007 r., (...) 75/07, LEX nr 569073) czy jeszcze inaczej taką, której dysproporcja jest wyraźna, bijąca w oczy czy oślepiająca (zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 28 maja 2010 r., II AKa 82/10, LEX nr 621421).

W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił okoliczności łagodzące i obciążające wpływające na wymiar kary. Trafnie podkreślono wielokrotną karalność oskarżonego, jak i fakt, że mimo upływu niedługiego czasu od odbycia kary za zbrodnię zabójstwa powrócił do przestępstwa, znowu dopuszczając się kolejnego czynu godzącego w takie same dobra prawnie chronione. Sąd I instancji trafnie dostrzegł nie tylko brak jakichkolwiek efektów wcześniejszych działań resocjalizacyjnych, ale zasadnie podkreślił również nieakceptowalny tryb życia oskarżonego na wolności, a wreszcie słusznie zwrócił uwagę na ponadprzeciętnie wysoką społeczną szkodliwość przypisanego mu czynu, popełnionego bez żadnego powodu. Sąd trafnie też wziął pod uwagę przyznanie się oskarżonego jako jedyną okoliczność łagodzącą, choć trzeba tu podkreślić, iż to przyznanie się jako połączone z próbami przerzucania odpowiedzialności na współuczestników libacji nie może być przeceniane, bowiem nie sposób go traktować jako wyrazu rzeczywistej skruchy ze strony R. N..

Obrońca w żaden sposób nie podważył prawidłowości tych ustaleń, ograniczając się do eksponowania choroby alkoholowej oskarżonego i jej konsekwencji. Tymczasem biegli w swojej opinii, nie kwestionowanej przez apelującego, nie dopatrzyli się żadnego zniesienia czy ograniczenia poczytalności oskarżonego, w szczególności w formie upojenia patologicznego. Oskarżony jest osobą doświadczoną życiowo, doskonale zna działanie alkoholu, jak też zdążył się już osobiście przekonać, że nadużywanie alkoholu wpędza go w kłopoty, także z prawem. Tym samym nie sposób uznać, że problem alkoholowy oskarżonego i będącego tego następstwem zmiany osobowości to coś, co było poza kontrolą oskarżonego, czemu nie mógł on skutecznie przeciwdziałać i tym samym – coś, co wymaga uwzględnienia przy ferowaniu kary na korzyść sprawcy.

Tym samym uznać trzeba, iż kara wymierzona oskarżonemu za brutalną zbrodnię popełnioną bez powodu, w warunkach recydywy, a do tego w sytuacji, gdy niewiele brakowało, by doszło do zgonu pokrzywdzonej (wykrwawionej i wyziębionej), ustalona na 8 lat, a więc w okolicach połowy ustawowego zagrożenia, w żaden sposób nie razi surowością.

Wniosek

Zmiana wyroku i wymierzenie oskarżonemu adekwatnej kary pozbawienia wolności w wymiarze niższym niż kara 8 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn już wcześniej wskazanych brak podstaw do jakiegokolwiek premiowania oskarżonego – czy to w następstwie uwzględnienia jego postawy po przestępstwie, czy ponownego rozważenia okoliczności wpływających na wymiar kary. Prawnokarna represja za przypisane R. N. zachowanie odpowiada w pełni dyrektywom wymiaru kary opisanym w art. 53 k.k. i nast., ferowana dolegliwość jest zaś w pełni adekwatna do społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu i stopnia zawinienia oskarżonego oraz należycie realizuje cele indywidualno- i ogólnoprewencyjne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Całość rozstrzygnięcia o winie i karze co do oskarżonego w zakresie czynu poddanego kontroli odwoławczej

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn wcześniej wskazanych zarzuty apelacji okazały się nietrafne. Wydane rozstrzygnięcie zostało prawidłowo umotywowane, należycie wykazano winę i sprawstwo oskarżonego, a prawnokarna reakcja Sądu Okręgowego nie razi surowością. Brak podstaw z art. 433§1 k.p.k., uprawniających do orzekania poza granicami zarzutów apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach zmiany

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkty II-III

O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu oskarżonego orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze w zw. z §2 pkt 1 oraz § 4 ust. 1 i 3 k.p.k. w zw. z § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624§1 k.p.k. Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżonego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, uznając, iż z uwagi na brak dochodów i konieczność odbycia kary pozbawienia wolności nie będzie on w stanie uiścić tych należności.

7.  PODPIS

P. G. M. Ś. P. G.