Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III AUa 864/12

POSTANOWIENIE

Dnia 5 września 2012 roku

Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

na posiedzeniu niejawnym w składzie:

Przewodniczący: SSA Marek Procek (ref.)

Sędziowie: SSA Irena Goik

SSA Marek Zurecki

po rozpoznaniu sprawy z odwołania E. G. (E. G.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

wobec cofnięcia apelacji przez ubezpieczoną E. G.

od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach, Ośrodka Zamiejscowego w Rybniku z dnia 8 lutego 2012 roku, sygn. akt IX U 1151/11

p o s t a n a w i a:

umorzyć postępowanie apelacyjne.

/-/ SSA I.Goik /-/ SSA M.Procek (ref.) /-/ SSA M.Żurecki

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 864/12

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 lutego 2012 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach, Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku (sygn. akt IX U 1151/11) oddalił odwołanie ubezpieczonej E. G. od decyzji organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w R. z dnia 8 czerwca 2011 roku odmawiającej wznowienia postępowania w sprawie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia.

Sąd Okręgowy wskazał, że organ rentowy na mocy ostatecznej decyzji z dnia 30 grudnia 2010 roku odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż jej niezdolność do pracy powstała po upływie 18 miesięcy od ustania ostatniego okresu ubezpieczenia, które ustało w dniu 1 marca 2000 roku. W swoim orzeczeniu z dnia 2 grudnia 2010 roku lekarz orzecznik organu rentowego stwierdził, że ubezpieczona jest od 18 sierpnia 2004 roku częściowo niezdolna do pracy do dnia 31 grudnia 2012 roku. Z ustaleń tegoż Sądu wynika, że ostatnim okresem ubezpieczenia E. G. był okres od dnia 2 marca 1999 roku do dnia 1 marca 2000 roku, kiedy to pobierała zasiłek dla osób bezrobotnych.

Kierując się treścią odwołania ubezpieczonej, Sąd Okręgowy, dla weryfikacji oceny jej stanu zdrowia, dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu psychiatrii
i psychologii.

I tak, biegły sądowy z zakresu psychiatrii D. M. stwierdził, że niezdolność do pracy ubezpieczonej istniała na kilka lat przed 2004 rokiem. Natomiast nie był w stanie na podstawie posiadanej dokumentacji ustalić dokładnej daty powstania niezdolności do pracy.

Biegła z zakresu psychiatrii E. K. i biegła psycholog B. B. uznały, że z uwagi na rodzaj i charakter udokumentowanego epizodu psychotycznego oraz obecnie przyjmowaną przez ubezpieczoną postawę agrawacyjną brak jest podstaw do ustalenia niezdolności do pracy ubezpieczonej przed datą 18 sierpnia 2004 roku.

Powyższą opinię biegłych E. K. iB. B. Sąd Okręgowy uznał za
w pełni miarodajną w ocenie stanu zdrowia
ubezpieczonej. Odnosząc się natomiast do opinii biegłego D. M. Sąd I instancji stwierdził, że nie pozostaje ona w sprzeczności z opinią biegłej E. K. gdyż to, że proces psychotyczny może rozwijać się nawet klika lat wcześniej przed diagnozą, nie może być tożsame z wcześniejszym uznaniem niezdolności do pracy ubezpieczonej w sensie rentowym. Ponadto Sąd ten podkreślił, że sam biegły D. M. przyznał, iż nie jest w stanie ustalić dokładnej daty, od której ubezpieczona była częściowo niezdolna do pracy.

Uznając zatem, że ubezpieczona jest osobą częściowo niezdolną do pracy od dnia 18 sierpnia 2004 roku, a ostatni okres ubezpieczenia upłynął bezspornie w dniu 1 marca 2000 roku, Sąd I instancji powołując się na treść art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r., Nr 39, poz. 353 z późn. zm.) oraz art. 477 14 § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

W apelacji od przedstawionego rozstrzygnięcia ubezpieczona, zarzucając Sądowi I instancji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę polegający na ustaleniu, iż jej niezdolność do pracy powstała w dniu 18 sierpnia 2004 roku, podczas gdy powstała ona wcześniej, to jest nie później niż w dniu 1 września 2001 roku, wniosła o uzupełnienie materiału dowodowego poprzez dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii na okoliczność, czy w okresie przed dniem 1 września 2001 roku była niezdolna do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, a jeżeli tak, kiedy niezdolność ta z dużym stopniem prawdopodobieństwa powstała, a wcześniej dowodu z przesłuchania świadków A. M., M. M. oraz ubezpieczonej na okoliczność ustalenia jej zachowania w okresie poprzedzającym przyjęcie do szpitala psychiatrycznego przed dniem 18 sierpnia 2004 roku. Ponadto wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyznanie jej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, a ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W piśmie procesowym z dnia 28 sierpnia 2012 roku ubezpieczona E. G. oświadczyła, że cofa apelację z dnia 22 marca 2012 roku od wyroku Sądu Okręgowego
w Gliwicach Ośrodka Zamiejscowego w Rybniku w sprawie o sygn. akt IX U 1151/11.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Przyjmując ustalenia poczynione przez Sąd I instancji jako własne uznał, że cofnięcie apelacji jest dopuszczalne i skutkuje umorzeniem postępowania apelacyjnego.

Zgodnie bowiem z art. 391 § 2 k.p.c., w razie cofnięcia apelacji Sąd Apelacyjny umarza postępowanie apelacyjne.

Zakres kontroli sądu rozpoznającego sprawę z zakresu ubezpieczeń społecznych
w odniesieniu do czynności dyspozytywnych stron wyznacza art. 469 k.p.c., zgodnie
z którego treścią, w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dopuszczalność cofnięcia środka odwoławczego poddana jest kontroli sądu, który może uznać taką czynność za niedopuszczalną wówczas, gdyby była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego, zmierzała do obejścia prawa lub naruszała słuszny interes ubezpieczonego.

Innymi słowy, ocena skuteczności procesowej oświadczenia ubezpieczonego
w zakresie zrzeczenia się dochodzenia swoich praw na drodze sądowej musi być oparta na właściwej wykładni prawa materialnego oraz poprzedzona rozważeniem zasadności podniesionych przez niego zarzutów w środku odwoławczym. Jeśliby bowiem okazały się one o tyle zasadne, że mogłyby doprowadzić do uchylenia lub zmiany orzeczenia Sądu pierwszej instancji, to w takiej sytuacji oświadczenie o cofnięciu środka odwoławczego, należałoby uznać za szkodzące jego prawom.

Analizę prawidłowości zaskarżonego wyroku rozpocząć wypada od przytoczenia treści art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.), w myśl którego, prawo do renty przysługuje osobie, która spełnia łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolna do pracy,

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3. niezdolność do pracy powstała w okresach ubezpieczenia, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ich ustania.

Dlatego jedną z przesłanek przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy jest to, aby niezdolność ta powstała w okresach ubezpieczenia, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ich ustania. I tak, dla oceny od kiedy ubezpieczona jest niezdolna do pracy, Sąd winien wykorzystać dowód z opinii biegłego (biegłych) sądowych odpowiednich- w stosunku do rodzaju schorzenia, na które powołuje się wnioskodawca – specjalności. Na gruncie niniejszej sprawy Sąd I instancji wykorzystał w tym celu dowody z opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i psychologii.

W celu określenia ich wartości dowodowej, w oparciu o art. 233 § 1 k.p.c., Sąd Apelacyjny stwierdził, że:

odpowiadają na pytania postawione w tezach dowodowych;

spełniają kryteria zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej;

wydane zostały na podstawie, wskazanych przez sąd, przesłanek;

sporządzone zostały w sposób przejrzysty i zrozumiały dla osób nie posiadających wiadomości specjalnych.

Sąd I instancji w sposób przekonywający uzasadnił dlaczego swoje rozstrzygnięcie oparł na opinii biegłych E. K. i B. B.. Opinia wskazanych biegłych jednoznacznie wskazuje, że brak jest podstaw lekarskich z powodów psychiatrycznych czy psychologicznych do ustalenia, iż ubezpieczona była niezdolna do pracy przed datą 18 sierpnia 2004 roku z uwagi na rodzaj i charakter udokumentowanego epizodu psychotycznego oraz obecnie przyjmowaną przez ubezpieczoną postawę agrawacyjną. Odnosząc się do opinii biegłego D. M. Sąd Okręgowy wskazał, że sam biegły podkreślił, iż nie jest w stanie ustalić dokładnej daty, od której ubezpieczona była częściowa niezdolna do pracy. Trzeba przy tym wskazać, iż uznanie przez sąd opinii jednego biegłego za wiarygodną, a nieprzyjęcie opinii drugiego biegłego, poparte uzasadnieniem tego stanowiska, zwalnia sąd z obowiązku wzywania jeszcze innego biegłego (por. orzeczenie SN z dnia 19 lipca 1952 r., ŁC 207/52, NP 1953, nr 5, s. 80; wyrok SN z dnia 24 sierpnia 1972 r., II CR 222/72, OSP 1973, z. 5, poz. 93).

Biegłe sądowe E. K. i B. B. są specjalistami dysponującymi wysokim poziomem wiedzy, zaś przedstawiony przez biegłe sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków, nie budzą zastrzeżeń. Biegłe zgodnie z tezami dowodowymi przedstawionymi w postanowieniach, dokonały oceny od kiedy ubezpieczona jest niezdolna do pracy, wykorzystując w tym celu całość przedstawionej dokumentacji medycznej oraz wykonując własne badania.

Mając na względzie przedstawione okoliczności, Sąd Apelacyjny, na mocy art. 469 k.p.c., uznał, że cofnięcie apelacji nie naruszyło słusznego interesu ubezpieczonej.

Zatem, Sąd ten, na podstawie art. 391 § 2k.p.c., orzekł jak w sentencji.

/-/ SSA I.Goik /-/ SSA M.Procek /-/ SSA M.Żurecki

Sędzia Przewodniczący Sędzia

ek