Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 21 lipca 2020 roku Sąd Rejonowy w Pabianicach
w sprawie z powództwa K. S. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę:

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 12 200 złotych, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

a)  od kwoty 8 900 złotych od dnia 8 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty;

b)  od kwoty 3 300 złotych od dnia 5 lutego 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  umorzył postępowanie w zakresie żądania zasądzenia:

a)  kwoty 3 100 złotych wraz z naliczanymi od niej odsetkami;

b)  odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 8 900 złotych od dnia 25 lipca 2018 roku do dnia 7 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty;

3.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5 167 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3 617 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4.  nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego
w P. kwotę 245,70 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

5.  nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Pabianicach na rzecz powoda kwotę 15 złotych tytułem różnicy pomiędzy uiszczoną opłatą sądową od rozszerzonego powództwa a opłatą należną - z wpłaty uiszczonej
w znakach opłaty sądowej numer (...).

Opisany wyrok zaskarżył w części pozwany w zakresie punktu 1. co do kwoty 10 700 zł wraz z odsetkami od kwot 8 900zł od 8.08.2018r. do dnia zapłaty i od 1 800 zł od 5.02.2020 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie punktów 3. i 4. wyroku w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a)  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez nadanie mocy dowodowej opinii biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego inż. J. D. w zakresie w jakim opinia sporządzona została na podstawie „obserwacji własnych biegłego”, których nie poparto żadnym zestawieniem cen ofertowych i transakcyjnych pojazdów porównywalnych z przedmiotowym;

b)  art. 235 ² § 1 pkt 3 k.p.c. poprzez pominięcie wniosku dowodowego pozwanego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego, podczas gdy przeprowadzenie dowodu z opinii,
w której biegły swoje wnioski popiera weryfikowalnymi danymi, było uzasadnione dla prawidłowego ustalenia faktów kluczowych dla oceny zasadności powództwa;

c)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegającej na wyprowadzeniu wniosków niezgodnych
z regułami logiki i doświadczenia życiowego, a polegających na bezpodstawnym przyjęciu, że utrata wartości rynkowej przedmiotowego pojazdu nie może nastąpić jedynie w oparciu o algorytmy matematyczne stosowane w programie (...) ze względu na krótki okres używania pojazdu oraz nadpodaż pojazdów na rynku.

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 361 § 1 k.c. przez niewłaściwe ich zastosowanie i przyjęcie, że wartość ubytku wartości pojazdu powinna zostać obliczona w oparciu o „obserwacje własne biegłego”, bez szczegółowego ich udokumentowania, a nie o jego realną wartość, ustaloną na podstawie wyników algorytmów matematycznych stosowanych w programie (...) opinię biegłego

W oparciu o podniesione zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa ponad kwotę 1 500 zł
i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych oraz
o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych.

Skarżący nadto wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu
z opinii biegłego na okoliczność ustalenia ubytku wartości rynkowej pojazdu po szkodzie z dnia 16 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy. Ustalenia faktyczne poczynione w I instancji Sąd odwoławczy uznaje za własne.

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z 6 listopada 1998 r.,
II CKN 4/98 czy z 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, L.).

Zarzuty apelacji w istocie sprowadzały się do kwestionowania opinii biegłego, który ocenił utratę wartości pojazdu po naprawie na 15 300 zł, podczas gdy zdaniem skarżącego powinna być to kwota 4 600 zł. Skarżący podważa uprawnienie biegłego do korygowania wyliczeń programu komputerowego (...) E. na podstawie własnych obserwacji rynkowych, bez wskazania konkretnych transakcji czy ofert, i doświadczenia zawodowego. Podniesione przez skarżącego okoliczności stanowią jedynie polemikę opartą na jednostronnej interpretacji materiału dowodowego. Biegły w sposób wyczerpujący i logiczny przedstawił przyczyny uznania „prostej” kalkulacji algorytmem za zaniżoną. Słusznie zauważono w opinii, że uszkodzony pojazd w momencie wypadku był praktycznie nowy, był bowiem użytkowany zaledwie przez miesiąc. Istotne wreszcie jest to, że skala uszkodzeń była znaczna czego dowodem jest koszt naprawy opiewający na kwotę 81 172,80 zł. Biegły wskazał na swoistości rynku aut używanych i fabrycznie nowych. Kupujący mają do wyboru m.in. auta fabrycznie nowe finansowane kredytami, leasingiem oraz auta używane nieuszkodzone, jak i – będące w bardzo różnym stanie – auta sprowadzone w drodze prywatnego importu. W związku z czym potencjalna sprzedaż samochodu prawie nowego po tak poważnych uszkodzeniach, jak w okolicznościach rozpatrywanej sprawy, znacząco obniża atrakcyjność pojazdu w stosunku do bezwypadkowych odpowiedników. Nie ma też powodu aby odmówić wiarygodności opinii biegłego tylko z tego powodu, iż nie udokumentował stanowiska konkretnym materiałem porównawczym. Biegły słusznie zauważył, że oprogramowanie wspomagające wycenę nie zastępuje wiedzy eksperckiej. Przeciwnie, rola rzeczoznawcy jest dominująca. Algorytmy muszą być uogólnione, a korekty związane ze szczególnymi warunkami danego przypadku powinny pochodzić od eksperta, który dysponuje wiedzą specjalną. Tak było w omawianym przypadku, co Sąd Rejonowy dostrzegł i precyzyjnie uzasadnił. Rozważania te są w pełni akceptowane przez Sąd odwoławczy i nie wymagają powtórzenia.

W odniesieniu do podnoszonego w apelacji naruszenia art. 235 ² § 1 pkt.3 k.p.c., przez pominięcie wniosku dowodowego, trzeba zgodzić się z Sądem Rejonowym, że samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłego nie uzasadnia dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego. Nie można przyjąć, że sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych opinii biegłych czy instytutu w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest dla strony niekorzystna. W świetle art. 286 k.p.c. sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15.02.1974 r., sygn. II CR 817/73, L.). W przedmiotowej sprawie nie wykazano, że złożona opinia zawierała braki czy nie wyjaśniała istotnych okoliczności. Na skutek zgłoszenia zastrzeżeń skarżącego do opinii podstawowej biegły złożył dodatkowo opinię uzupełaniającą, wyjaśniając wątpliwości odnośnie zastosowania przez niego korekty dodatniej. W rezultacie dopuszczenie opinii z kolejnego biegłego w świetle realiów sprawy zmierzałoby jedynie do nieuzasadnionego przedłużania postępowania, jak i generowałoby dodatkowe
i całkowicie zbędne koszty. Wprawdzie sytuacji tej odpowiada pkt 5 art. 235 ²
§ 1 k.p.c., przywołany przez Sąd odwoławczy odnośnie wniosku dowodowego ponowionego w apelacji, ale wskazanie innej podstawy nie miało wpływu na trafność podjętej w I instancji decyzji o pominięciu wniosku dowodowego.

Nietrafny okazał się zarzut obrazy art. 361 § 1 k.c. przez oszacowanie wartości utraty wartości pojazdu na nieweryfikowalnych obserwacjach biegłego. Zarzut ten został omówiony od strony procedury cywilnej. Biegły prawidłowo nie poprzestał na czysto matematycznej kalkulacji szkody w programie komputerowym i dzięki temu wskazał okoliczności, które pozwoliły na prawidłowe wyliczenie szkody. Utrata wartości pojazdu pozostaje
w adekwatnym związku przyczynowym z działaniem, które szkodę wyrządziło. Z opisanych względów Sąd Okręgowy apelację oddalił na podstawie art. 385 k.p.c. jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c., zasądzając na rzecz powoda 1 800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej. Wynagrodzenie pełnomocnika wyliczone zostało na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).