Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I Ca 517/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2021 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w następującym składzie: Przewodniczący: sędzia Joanna Składowska

po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2021 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej C.H.U. (...) w K.

przeciwko D. S. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą D. S. (...) w Ł.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 25 czerwca 2021 roku, sygn. akt I C 54/21

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od D. S. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą D. S. (...) w Ł. na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej C.H.U. (...) w (...) 800 (tysiąc osiemset) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postepowaniu apelacyjnym wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas po upływie tygodnia od doręczenia pozwanej odpisu niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 517/21

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 25 czerwca 2021 r., wydanym pod sygn. akt I C 54/21, Sąd Rejonowy

w Ł. zasądził od pozwanej D. S. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą D. S. (...) w Ł. na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej C.H.U. (...) w K. 13 166,90 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 6 583,45 złotych od 11 października 2019 r. do dnia zapłaty i od kwoty

6 583, 45 złotych od 11 listopada 2019 r. do dnia zapłaty (pkt 1) oraz 4 350 złotych z tytułu zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (pkt 2).

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

Powodowa Wspólnota Lokalowa zarządza C.H.U. (...) przy ul. (...) w K.. Postanowieniem Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 22 lipca

2015 r. powołano zarządcę przymusowego w/w wspólnoty w osobie B. S..

Pozwana D. S. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą D. S. (...) w Ł. jest właścicielką pięciu odrębnych lokali w powodowej wspólnocie.

W uchwałach Wspólnoty nr (...) określono stawkę zaliczki na koszty utrzymania części wspólnych w wysokości 9,00 złotych za m 2 powierzchni użytkowej lokali. Ponadto na pokrycie kosztów wywozu odpadów pobierano opłatę w kwocie 100,00 złotych miesięcznie od lokalu, w którym nie jest prowadzona działalność gastronomiczna i 200,00 złotych miesięcznie od lokalu gastronomicznego. W przypadku, gdy w lokalu nie była prowadzona żadna działalność, a właściciel lokalu zgłosił ten fakt, zarządca przymusowy nie naliczał opłaty za wywóz odpadów.

W przedmiocie opłat za wywóz śmieci nie ma żadnej obowiązującej uchwały Wspólnoty, a zarządca przymusowy opiera się na praktyce, która istniała wcześniej. Ponadto na pokrycie kosztów ogrzewania pobierane są opłaty naliczane od powierzchni lokali.

W kwestii opłat za ogrzewanie również nie ma żadnej obowiązującej uchwały Wspólnoty i zarządca działa zgodnie z przyjętą praktyką. Pozwana korzysta z ogrzewania wspólnego w jednym lokalu. W drugim lokalu nie ma żadnego ogrzewania. W pozostałych trzech lokalach od początku 2019 r. pozwana założyła swoje niezależne ogrzewania. Pozwana nie uzyskała zgody wspólnoty na odłączenie się od wspólnej instalacji grzewczej.

Pozwana nie zapłaciła należności za swoje lokale za miesiące październik 2019 r.

w wysokości 6 583,45 złotych oraz listopad 2019 r. w wysokości 6 583,45 złotych.

W dniu 30 września 2020 r. pozwana dokonała przelewu na rzecz powoda 125 000,99 złotych. Wpłata ta została przez powoda zaksięgowana na najstarsze zobowiązania z lat 2015 -2018, o czym pozwana została zawiadomiona. Pozwana sporządziła pismo, w którym wskazała, które należności płaci, ale nie przestawiła dowodu doręczenia tego pisma Wspólnocie.

Stosując art. 13 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (t. j. Dz. U.

z 2020 r. poz. 1910), Sąd pierwszej instancji uznał, iż pozwana powinna uiścić powodowi należności za utrzymanie swoich lokali i za zarząd nieruchomością wspólną za swoje lokale za miesiące październik 2019 r. i listopad 2019 r. W w/w okresie pozwana nie była zwolniona

z ponoszenia kosztów wywozu śmieci, ponieważ nie zgłosiła zarządcy, że w jej lokalach nie jest prowadzona działalność gospodarcza. Nie udowodniła także, że śmieci z jej lokali były odbierane przez inne podmioty niż zakład komunalny, który świadczył takie usługi na rzecz Wspólnoty.

W kwestii kosztów ogrzewania Sąd Rejonowy podkreślił, że pozwana nie uzyskała zgody Wspólnoty na odłączenie jej lokali od wspólnej sieci grzewczej. Nie wiadomo zatem, jaki faktycznie skutek dla kosztów ogrzewania części wspólnych budynku i kosztów ogrzewania poszczególnych lokali miało odłączenie lokali pozwanej. Innymi słowy, Wspólnota nie miała możliwości zbadania, jak odłączenie lokali pozwanej od wspólnej sieci grzewczej wpłynie na koszty ogrzewania pozostałych lokali podłączonych do wspólnej instalacji grzewczej i jakie w związku z tym będą koszty ogrzewania poszczególnych lokali i części wspólnych. Pozwana stała na stanowisku, że może ogrzewać tylko swoje lokal i to w zakresie, w który uzna to za niezbędne. Pozwana nie wzięła pod uwagę kosztów ogrzewania lokali sąsiednich i części wspólnych budynku, co ma istotne znaczenie przy kalkulacji kosztów funkcjonowania wspólnoty.

Następnie Sąd pierwszej instancji powołał się na art. 451 § 2 k.c., zgodnie z którym wierzyciel tj. powód, zaliczył wpłatę z 30 września 2020 r. na wcześniejsze długi, przyjmując, że należności za październik i listopad 2019 r. nie zostały zaspokojone.

Z powyższych względów Sąd Rejonowy uznał powództwo za zasadne w całości, orzekając o odsetkach na podstawie art.481 § 1 i 2 k.c., a o kosztach procesu zgodnie z art. 98 § 1 i § 1 1 k.p.c.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła pozwana, zaskarżając je w całości

i zarzucając:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a.  art. 217 § 2 k.p.c. przez pominięcie dowodu z noty księgowej (...);

b.  art. 217 § 3 w zw. z art. 227 k.p.c. przez uznanie, że wniosek dowodowy z zeznań świadka M. Z., nie dotyczy faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie, pomimo iż przedmiotem dowodu był fakt że pozwana nie prowadziła działalności w lokalach (...) oraz że jako najemca lokalu nr (...) nie wyrzucał śmieci do śmietników wspólnotowych, co skutkowało oddaleniem tego wniosku, mimo że okoliczności sporne pomiędzy stronami nie zostały dostatecznie wyjaśnione;

c.  art. 217 § 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. przez pominięcie dowodu

z oświadczenia spółki (...) sp. z o. o. z 4 stycznia 2019 r., mimo że okoliczności sporne pomiędzy stronami nie zostały dostatecznie wyjaśnione;

d.  art. 217 § 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. przez pominięcie dowodów z faktur za energię cieplną (załączniki 13-39 do sprzeciwu od nakazu zapłaty), mimo że okoliczności sporne pomiędzy stronami nie zostały dostatecznie wyjaśnione;

e.  art. 233 § 1 i 2 i art. 328 § 2 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, oraz wbrew przepisom ustawy o własności lokali;

f.  art. 328 § 2 k.p.c., polegające na niewskazaniu w uzasadnieniu zaskarżonego

wyroku dowodów, na których sąd się oparł, rozstrzygając, że (...) jak i przyczyn, dla których odmówił wiarygodności i mocy dowodowej dowodom: oświadczeniu pracownicy B. K., wydrukowi z klepsydry z informacją o śmierci A. Z.; sprawozdań finansowych Wspólnoty Lokalowej Bałtyk za lata 2013, 2015, 2016, 2017, 2018, faktur za energię cieplną (załączniki od 13 do 39 do sprzeciwu na pozew); oświadczenia spółki (...) z 4.01.2019; noty księgowej (...);

2.  naruszenie prawa materialnego:

a.  art. 22 ust. 2 i 3 u.w.l. poprzez jego niewłaściwą wykładnię polegającą na tym, że Sąd przyjął, że do ustalania wysokości opłat we wspólnocie wystarczająca jest praktyka, która istniała wcześniej, podczas gdy przepisy ustawy wyraźnie wskazują, że wysokość opłat we wspólnocie lokalowej musi być ustalona w formie uchwały;

b.  art. 6 k.c. poprzez ustalenie że powódka udowodniła istnienie roszczenia

o zapłatę dodatkowej opłaty za wywóz nieczystości oraz za ogrzewanie oraz co do wysokości tego roszczenia, podczas gdy powódka sama przyznała, że nie ma obowiązujących uchwał we wspólnocie upoważniających zarząd do naliczania dodatkowych opłat za wywóz nieczystości i energię elektryczną, ani nie przedstawiła, żadnego dowodu z którego wynikało by że pozwana wykorzystuje swoje lokale w taki sposób, że naliczanie dodatkowych opłat we wskazanych w notach obciążających wysokościach, tj. w wysokości 500,00 złotych miesięcznie za wywóz nieczystości oraz za ogrzewanie w wysokości 1 413,52 złotych miesięcznie jest uzasadnione;

c.  art. 451 k.c. poprzez ustalenie, że pozwana wpłatą z dnia 30 września 2020 r. nie uregulowała należności wynikających z uchwały 2/4/2013 za okres objęty pozwem.

Na podstawie tak sformułowanych zarzutów pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania za pierwszą instancję według norm przepisanych oraz kosztów postępowania apelacyjnego; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.

Strona powodowa domagała się oddalenia apelacji na koszt pozwanej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy stwierdzić, że Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe i poczynił adekwatne do jego treści ustalenia faktyczne w zakresie koniecznym dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. Ustalenia te Sąd odwoławczy przyjmuje za własne.

Naruszenie art. 327 1 § 1 k.p.c. (który zastąpił powoływany przez skarżącą art. 328 § 2 k.p.c.), określającego wymagania, jakim winno odpowiadać uzasadnienie orzeczenia sądu, może być zaś ocenione jako mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy w sytuacjach tylko wyjątkowych, do których zaliczyć można takie, w których braki w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej są tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 lutego 2001 r., sygn. akt V CKN 606/00, LEX nr 53116). Taka sytuacja w sprawie przedmiotowej nie miała miejsca. Uzasadnienie rozstrzygnięcia, choć niezbyt obszerne, zawiera elementy wymienione we wskazanym przepisie i jasno wyraża motywy, jakimi kierował się Sąd pierwszej instancji wydając zaskarżone postanowienie.

Skuteczne postawienie zarzutu dokonania błędnych ustaleń, będącego konsekwencją niewłaściwej oceny materiału dowodowego wymaga zaś wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Wyrażenie przez stronę odmiennego poglądu, co do oceny poszczególnych dowodów jest jej prawem, jednakże możliwość przedstawienia innej wersji stanu faktycznego, nie świadczy jeszcze o nadużyciu swobodnej oceny dowodów. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł wyrażonych w art. 233 § 1 k.p.c. i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Nie każde fakty przedstawiane przez strony powinny być przedmiotem dowodu. Sąd nie ma obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego ponad potrzebę procesową, która obecnie jest wyznaczana m.in. przez art. 235 2 § 1 k.p.c. (powoływany przez skarżącą art. 217 § 2 k.p.c. już nie obowiązuje). Zgodnie bowiem z art. 227 k.p.c., przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Istotność faktów jako przedmiotu dowodu powinna być oceniana w kontekście faktów wskazywanych przez strony oraz ich znaczenia prawnego. Istotne są fakty wywołujące skutki prawne, mogące stanowić źródło praw

i obowiązków, a zatem jedynie okoliczności faktyczne ważne z punktu widzenia prawa materialnego mieszczące się w hipotezie normy prawnej mogącej znaleźć zastosowanie

w sprawie.

Ustawodawca przyjął, że na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną każdy

z członków wspólnoty mieszkaniowej jest obowiązany wpłacać zaliczki w wysokości ustalonej przez wspólnotę mieszkaniową, aby w ten sposób umożliwić tej wspólnocie gromadzenie środków na ich pokrycie. Jako właściciel lokali pozwana zobowiązana była zatem uiszczać zaliczki w formie bieżących opłat na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną, płatne z góry do 10 dnia każdego miesiąca (art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali - u.w.l.). Obowiązek uiszczania opłat jest niezależny od tego czy właściciel korzysta

z lokalu i w jakim zakresie to czyni. Dla jego powstania wystarczającym jest, że dana osoba jest właścicielem samodzielnego lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu. Natomiast opłaty związane z utrzymaniem lokalu wynikające z jego użytkowania właściciele ponoszą w pełnej wysokości, płacąc zaliczki ustalane uchwałami wspólnoty, które są następnie rozliczane stosowanie do zużycia.

W przypadku dochodzenia zapłaty zaległości z tytułu należnych zaliczek na drodze postępowania sądowego, to na pozwanym członku wspólnoty spoczywa ciężar wykazania, iż należne zaliczki uiścił, gdyż to on z powyższego faktu wyciąga dla siebie korzystne skutki prawne (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.). Wpłata pozwanej z 30 września 2020 r. została zaksięgowana przez wierzyciela na najstarsze zobowiązania z lat 2015 - 2018, o czym apelująca została przez Wspólnotę zawiadomiona. Słusznie Sąd Rejonowy przyjął, że pozwana nie udowodniła faktu doręczenia stronie powodowej pisma, w którym wskazywałaby, że wpłata dotyczy długu dochodzonego w przedmiotowym postepowaniu. W tym zakresie prawidłowo również Sąd pierwszej instancji uznał, że zastosowanie ma art. 451 k.c. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju nie wskazał, który z kilku długów chce zaspokoić, a przyjął pokwitowanie, w którym wierzyciel zaliczył otrzymane świadczenie na poczet jednego z tych długów, dłużnik nie może już żądać zaliczenia na poczet innego długu. W braku oświadczenia dłużnika lub wierzyciela spełnione świadczenie zalicza się przede wszystkim na poczet długu wymagalnego, a jeżeli jest kilka długów wymagalnych - na poczet najdawniej wymagalnego.

Jeśli chodzi o zaliczki na pokrycie kosztów energii cieplnej warto z całą mocą podkreślić, że instalacja grzewcza jest urządzeniem nie służącym wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Z urządzeń takich korzystają wszyscy właściciele lokali zarówno w ten sposób, że ciepło doprowadzane jest do przedmiotu ich własności, jak i w ten sposób, że ogrzewane są wspólne części budynku. Składnikiem tzw. współwłasności przymusowej są zarówno elementy instalacji znajdujące się poza poszczególnymi lokalami, jak i elementy znajdujące się w wydzielonych lokalach. Ustalenie zatem zakresu uprawnień każdego ze współwłaścicieli musi zostać dokonane z uwzględnieniem przede wszystkim przepisów ustawy o własności lokali, które stanowią lex specialis w stosunku do przepisów kodeksu cywilnego określających sytuację prawną współwłaścicieli. Z art. 13 ust. 1 u.w.l. wynika, że właściciel lokalu obowiązany jest korzystać z nieruchomości wspólnej w sposób nieutrudniający korzystania z niej przez innych współwłaścicieli. Odłączenie lokalu od wspólnej instalacji centralnego ogrzewania i zainstalowanie innego systemu ogrzewania może utrudniać innym współwłaścicielom korzystanie z nieruchomości wspólnej, ponieważ z reguły wiąże się

z koniecznością ponoszenia zwiększonych opłat za dostarczane ciepło lub też - ewentualnie - koniecznością poniesienia kosztów zainstalowania liczników pobieranej energii cieplnej. Dlatego też właściciel lokalu nie może bez zgody pozostałych właścicieli odłączyć swojego lokalu od zainstalowanej w budynku sieci centralnego ogrzewania i przy jej wykorzystaniu zastosować inny rodzaj ogrzewania (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia

1997 r., III CZP 36/97, OSNC 1998/1/4). Skoro zaś instalacja cieplna służąca do ogrzewania poszczególnych lokali oraz pozostałych części budynku jest częścią nieruchomości wspólnej, to koszt dostawy energii cieplnej do takiej instalacji stanowi koszty zarządu nieruchomością wspólną w rozumieniu art. 14 pkt 1 ustawy o własności lokali. Zatem niezależnie od tego czy pozwana korzystała z własnego ogrzewania, powinna ponosić część kosztów związanych

z dostarczeniem ciepła do budynku. Stąd podzielić należy argumenty wskazane w uzasadnieniu rozstrzygnięcia dotyczące kwestii braku zgody na montaż w lokalach pozwanej niezależnej instalacji.

Natomiast w kwestii opłat za wywóz śmieci, należy mieć na uwadze treść przepisów ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. Nr 132, poz. 622 ze zm. – u.u.c.p.g.), jak również uchwały nr Nr (...) Rady Miasta K. z dnia 30 stycznia 2018 r. w sprawie Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy M. K. (Dz. Urz. Woj. (...) z 2018 r. poz. 1199

z późn.zm.).

W myśl art. 2 ust. 3 u.u.c.p.g., jeżeli nieruchomość jest zabudowana budynkiem wielolokalowym, w którym ustanowiono odrębną własność lokalu, obowiązki właściciela nieruchomości wspólnej oraz właściciela lokalu obciążają wspólnotę mieszkaniową albo spółdzielnię mieszkaniową. Oznacza to, że wspólnota mieszkaniowa zobowiązana jest do wykonywania obowiązków z zakresu utrzymania czystości i porządku w gminach zarówno

w części obciążającej ją jako podmiot zarządzający nieruchomością wspólną, jak i w części obciążającej właścicieli lokali, a co za tym idzie, opłaty za wywóz odpadów oraz odprowadzanie ścieków przewidziane w cytowanej ustawie stanowią koszty zarządu nieruchomością wspólną zarówno w zakresie odnoszącym się do tej nieruchomości, jak i do poszczególnych lokali (J. Z., Ustawa..., art. 14, teza 12). Do wydatków, o których mowa w tym przepisie, będą należeć zatem te, które wynikają z zadośćuczynienia przez wspólnotę mieszkaniową obowiązkowi zbierania powstałych na terenie nieruchomości wspólnej odpadów komunalnych (art. 5 ust. 1 pkt 1 u.u.c.p.g.) oraz uprzątnięcia błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z chodników położonych wzdłuż nieruchomości (art. 5 ust. 1 pkt 4 u.u.c.p.g.). Do wydatków związanych z utrzymaniem czystości i porządku będą również niewątpliwie należały ponoszone przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz gminy opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, stosownie do dyspozycji art. 6h u.u.c.p.g. Stawkę tej opłaty określa

w uchwale rada gminy (art. 6k ust. 1 pkt 1 u.u.c.p.g.).

Zatem zarządca przymusowy powodowej wspólnoty zobowiązany był zawrzeć umowę na odbiór odpadów komunalnych i rozliczać się z Gminą w imieniu właścicieli lokali. Warto także zauważyć, że budynek wspólnoty stanowi centrum handlowe i konieczny jest wywóz śmieci pozostawionych przez osoby odwiedzające. Skarżąca zaś nie wykazała, aby zgłosiła

w 2019 r. fakt nieprowadzenia w lokalach jakiejkolwiek działalności. Uczyniła to dopiero

w roku 2020, co zwolniło ją z obowiązku płatności.

Podsumowując, podstawowym obowiązkiem każdego właściciela lokalu jest ponoszenie opłat eksploatacyjnych, a także utrzymywanie lokalu w należytym stanie, przestrzeganie porządku domowego, uczestniczenie w kosztach zarządu związanych

z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystanie z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałanie z nimi w ochronie wspólnego dobra. Przede wszystkim zatem właściciel lokalu winien partycypować we wszystkich kosztach związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Jest to zobowiązanie o charakterze realnym. Ciąży ono na właścicielu w okresie, w którym przysługuje mu tytuł prawny do lokalu (pro rata temporis). Wspólnota mieszkaniowa jest w stanie pokryć wydatki związane

z zarządem nieruchomością jedynie w przypadku, gdy otrzymuje dochody w postaci zaliczek od mieszkańców. W wypadku zaległości z płatnościami przez poszczególnych właścicieli lokali wspólnota jest obowiązana podejmować przewidziane prawem działania mające na celu ściągnięcie na rzecz wspólnoty tych zaległości. Warto podkreślić, że w wypadku bezskuteczności tych działań i niemożności wywiązania się przez wspólnotę ze zobowiązań wobec dostawców mediów i usług, powstaje dług obciążający całą wspólnotę. Przepis art. 17 u.w.l. stanowi, iż za taki dług odpowiada cała wspólnota mieszkaniowa bez ograniczeń,

a każdy właściciel lokalu w części odpowiadającej jego udziałowi w nieruchomości wspólnej.

Brak uchwały aktualizującej wysokości opłat na pokrycie kosztów zarządu nie oznacza zatem zwolnienia właściciela lokalu z partycypowania w kosztach utrzymania nieruchomości. Stąd, żadną miarą nie sposób uznać zasadności stanowiska powódki co do żądania oddalenia powództwa w całości. Zauważyć także należy niekonsekwencję skarżącej, która z jednej strony kwestionuje powstanie zobowiązania do uiszczenia żądanych przez stronę powodową należności, z drugiej wskazuje, że je uiściła dokonując wpłaty w dniu 30 września 2020 r.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy - na podstawie art. 385 k.p.c. - oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o art. 98 § 1, 1 1 i 3 k.p.c.

w zw. z § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 z późn. zm.).