Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Barbara Bojakowska

po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2022 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B..pl S.A. z siedzibą we W. (dawniej: (...) S.A. z siedzibą we W.)

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą
w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 29 października 2021 roku, sygn. akt I Cupr 283/20

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach 1, 2 i 3 w ten sposób, że:

a/ punktowi 1 nadaje brzmienie: „zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda B..pl S.A. z siedzibą we W. (dawniej: (...) S.A. z siedzibą we W.) kwotę 3932,93 zł (trzy tysiące dziewięćset trzydzieści dwa złote 93/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 19 lutego 2020 roku do dnia zapłaty”, uchylając jednocześnie punkty 1 a i b w całości;

b/ po punkcie 1 dodaje punkt 1a o treści: „oddala powództwo w pozostałej części”;

c/ w punkcie 2 zasądzoną kwotę 1317 zł obniża do kwoty 1071,26 zł (jeden tysiąc siedemdziesiąt jeden złotych 26/100);

d/w punkcie 3 nakazaną do pobrania kwotę 1325,15 zł obniża do 1179,38 zł (jeden tysiąc sto siedemdziesiąt dziewięć złotych 38/100);

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda B..pl S.A. z siedzibą
we W. 294 zł (dwieście dziewięćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego z odsetkami ustawowymi za opóźnienie
za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia wyroku stronie pozwanej do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 610/21

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Łasku w sprawie z powództwa (...) S.A. z siedzibą we W. (obecnie: B..pl S.A. z siedzibą
we W.) przeciwko Towarzystwu (...) SA.
z siedzibą w W. o zapłatę, zasądził od pozwanego na rzecz powoda 4424,93 zł
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 492 zł od 8 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty
i 3932,93 zł od 19 lutego 2020 roku do dnia zapłaty (pkt 1 a i b) oraz 1317 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia
się niniejszego wyroku do dnia zapłaty (pkt 2) i nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku 1325,15 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania związanych z wynagrodzeniem biegłego wydatkowanych tymczasowo
z funduszu Skarbu Państwa (pkt 3).

Powyższe rozstrzygniecie zapadło po następujących ustaleniach i wnioskach, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

W wyniku zdarzenia z 1 lutego 2020 r., uszkodzeniu uległ pojazd marki V. nr rej. (...) stanowiący własność poszkodowanego. Sprawca szkody miał zawartą umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC zawartą ze stroną pozwaną. Szkoda została zgłoszona pozwanemu. W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana uznała szkodę w przedmiotowym pojeździe na 14795,35 zł. Umową cesji uprawniony dokonał przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania na rzecz strony powodowej, która poniosła koszty związane z kalkulacją naprawy 492 zł. W wyniku złożonego przez powoda przedsądowego wezwania do zapłaty pozwana dopłaciła 3121,90 zł.

W toku prowadzonego postępowania przed sądem biegły sądowy z zakresu ekspertyzy wypadków drogowych, techniki motoryzacyjnej, wyceny wartości i kalkulacji napraw pojazdów mgr inż. M. M. ustalił, że hipotetyczny koszt naprawy pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...), na miesiąc luty 2020 r., oszacowany w systemie A. z uwzględnieniem najniższej stawki za roboczogodzinę prac blacharsko-lakierniczych stosowanej w warsztatach samochodowych o wysokim standardzie usług
(105 zł/115 netto), wynosił: 21850,18 zł (brutto) - z użyciem części oryginalnych sygnowanych logo producenta (tzw. jakości O), 21840,31 zł (brutto) - również z użyciem części oryginalnych z logo producenta (tzw. jakości O), ale dostarczanych spoza oficjalnej sieci dystrybucji, 18269,60 zł (brutto) - z uwzględnieniem rabatów wskazanych przez stronę pozwaną tj. 16% rabatu na części jakości O oraz z uwzględnieniem 40% rabatu na materiały lakierowe.

W wyniku analizy przeprowadzonej w module AudaOptima, ustalono, że dla pojazdu marki V. (...) nr rej. (...) brak jest innych oryginalnych części zamiennych - innych niż jakość O - mogących służyć jego naprawie po szkodzie zaistniałej 1.02.2020 roku. Z akt sprawy nie wynika, aby pojazd składał się z części innych niż oryginalne
(tzw. jakości O). Brak jest podstaw do twierdzenia, że użycie do naprawy pojazdu V. (...) części, które pochodzą od producenta pojazdu (jakości O), spowoduje wzrost wartości rynkowej tego pojazdu.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie złożonych do akt dokumentów
oraz opinii biegłego sądowego z zakresu ekspertyzy wypadków drogowych, techniki motoryzacyjnej, wyceny wartości i kalkulacji napraw pojazdów mgr inż. M. M..

Według sądu biegły w opinii odniósł się do poszczególnych kwestii związanych
z kalkulacją naprawy tzn. stawki za roboczogodzinę, jakości części zamiennych oraz rozmiaru i zakresu uszkodzeń pojazdu. Wydanej przez biegłego opinii sąd w całości dał wiarę, albowiem brak było jakichkolwiek podstaw do kwestionowania zarówno poglądów w niej wyrażonych, opartych na dostępnej wiedzy, jak i przyjętych przez biegłego założeń metodologicznych. Pełnomocnicy stron nie składali zastrzeżeń do wydanej opinii.

Sąd wskazał na przepisy art. 822 § 1 i 4 k.c., art. 834 ¹ § 1 k.c. i stwierdził,
że bezspornym jest, iż pozwany przyjął na siebie odpowiedzialność tytułu ubezpieczenia
OC w związku ze szkodą powstałą 1 lutego 2020 roku. Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie wymagającą oceny było wyjaśnienie wartości szkody w pojeździe marki V. (...).

Kolejno zwrócono uwagę na art. art. 363 § 1 i 2 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c. i stwierdzono, że w przedmiotowej sprawie szkoda niewątpliwie miała charakter częściowy, albowiem wartość kosztów naprawy nie przekraczała wartości samochodu sprzed zdarzenia, co było okolicznością bezsporną w sprawie.

Ustalenia poczynione przez sąd w oparciu o opinię biegłego prowadzą do wniosku,
że wypłacone przez pozwanego odszkodowanie 17917,25 zł nie stanowi pełnego naprawienia szkody.

W ocenie sądu obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela aktualizuje się z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierza go naprawić.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy – opinii biegłego sądowego z zakresu ekspertyzy wypadków drogowych, techniki motoryzacyjnej, wyceny wartości i kalkulacji napraw pojazdów mgr inż. M. M. wynika dla sądu,
iż ustalenie kosztów naprawy powinno nastąpić z użyciem części oryginalnych (tzw. jakości O). Koszt takiej naprawy oszacowano na 21850,18 zł (brutto).

Sąd stwierdził, że w sytuacji, gdy w pojeździe wystąpiła szkoda częściowa, to kwotę wyżej opisaną powód jako cesjonariusz winien otrzymać od pozwanego tytułem odszkodowania. Powodowi od pozwanego należy się również zdaniem sądu zwrot 492 zł poniesionej w związku z kosztami prywatnej ekspertyzy. Sąd Rejonowy wziął pod uwagę
w tym zakresie treść uchwały Sądu Najwyższego z 2 września 2019 roku wydanej w składzie siedmiu sędziów po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej zagadnienia prawnego w sprawie
o sygn. III CZP 99/18.

W ramach postępowania w zakresie likwidacji szkody pozwany przyznał i wypłacił tytułem odszkodowania 17917,25 zł (brutto). Dochodzona przez powoda kwota mieści się
dla sądu w granicach ustalonych przez sąd ( 21850,18 zł – 17917,25 zł = 3932,93 zł).

Dlatego też zasądzono na rzecz powoda tytułem odszkodowania 4424,93 zł
(3932,93 zł - koszty naprawy, plus 492 zł - koszty prywatnej ekspertyzy).

Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie co do 3932,93 zł od 19 lutego 2020 r.
(dzień następny po wydaniu decyzji przez ubezpieczyciela), a co do 492 zł od 8 kwietnia 2020 r. (po upływie 14 dniowego terminu określonego w wezwaniu z 25 marca 2020 r.).

W zakresie kosztów postępowania sąd orzekł w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasądzając od pozwanego na rzecz powoda
łącznie 1317 zł .

Od pozwanego nakazano pobranie na rzecz Skarbu Państwa 1325,15 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych związanych z opinią biegłego wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się pozwany składając apelację, w której zaskarżył wyrok w części, tj.: w zakresie punktu 1 - co do 4072,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 492 zł od 8 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty i 3580,58 zł
od 19 lutego 2020 roku do dnia zapłaty oraz w zakresie punktu 2 i 3 - w całości, zarzucając:

1/ naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a/ art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niewszechstronną, wybiórczą i fragmentaryczną ocenę materiału dowodowego, co skutkowało ogólną błędną oceną dowodów i pominięciem okoliczności mających istotne znaczenie lub nienadaniem im odpowiedniej wagi,
w szczególności poprzez:

- nienadanie znaczenia okoliczności, że poszkodowanemu zaoferowano
możliwość naprawy uszkodzonego pojazdu po cenach wskazanych w kalkulacji naprawy, wraz z rabatem na części zamienne w wysokości 16% oraz rabatem na materiały lakiernicze 40%, z czego poszkodowany winien był skorzystać, co powinno z kolei skutkować uznaniem, że poszkodowany przyczynił się do zwiększenia rozmiaru szkody,

- błędne przyjęcie, że sporządzona przez powoda prywatna kalkulacja naprawy służyła celowemu dochodzeniu odszkodowania, nie zaś ocenie wartości nabytej wierzytelności, co winno prowadzić do wniosku, że odpowiednia kalkulacja lub oszacowanie musiało zostać sporządzone zanim prawo do odszkodowania przysługiwało powodowi,

- błędną ocenę dowodu w postaci faktury VAT nr (...) oraz pominięcie, że powód nie wykazał wysokości poniesionych kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji, gdyż załączona do pozwu faktura, z której wywodzi swoje roszczenie zawiera tylko jedną pozycję o nazwie „opracowanie i wydanie opinii" bez oznaczenia jakiej sprawy owa opinia dotyczy, przez co z materiału dowodowego nie wynika, ile powód zapłacił za wykonanie prywatnej kalkulacji, a ile za sporządzenie opinii w tym jakiej sprawy sporządzenie opinii dotyczy, której koszt niezależnie od okoliczności nie pozostaje w związku przyczynowym ze szkodą,

- nielogiczne uznanie za uzasadniony zwrot kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji i opinii do szkody przy jednoczesnym przyjęciu, iż stronie powodowej przysługuje zwrot poniesionych kosztów sporządzenia „abstrakcyjnej" tj. nie odnoszącej się do konkretnej sprawy ekspertyzy (kalkulacji);

b/ art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez dowolną i błędną ocenę dowodów, tj.:

- przyjęcie, że oszacowanie hipotetycznych kosztów naprawy powinno się odbyć przy użyciu nowych części oryginalnych po cenach wynikających z kalkulacji biegłego, podczas gdy przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, biorąc pod uwagę jego wcześniejsze naprawy oraz wiek i brak serwisowania w (...), mogło się odbyć po niższych cenach części
i materiału lakierniczego, wynikających z zaproponowanych poszkodowanemu rabatów,
z których winien był skorzystać w ramach obowiązku minimalizacji szkody,

- pominięcie wniosków opinii w której biegły wskazał, iż koszt naprawy pojazdu
na częściach nowych i oryginalnych z uwzględnieniem rabatów na części zamienne
w wysokości 16% oraz na materiał lakierniczy w wysokości 40% wskazanych przez stronę pozwaną wyniósłby brutto: 18269,60 zł - co powinno przemawiać za uznaniem przez sąd
za biegłym, że naprawa pojazdu na częściach nowych oryginalnych po pełnej cenie detalicznej jest ekonomicznie nieopłacalna i przez to niezasadna a poszkodowany mógł przy współpracy z towarzystwem ubezpieczeń przywrócić stan poprzedni pojazdu za kwotę znacznie niższą,

- nielogiczne przyjęcie, że naprawa za 18269,60 zł nie ma znaczenia, gdyż poszkodowany nie ma obowiązku nabywania części po kwocie wskazanej z rabatem
w sytuacji, gdy sąd za pomocą biegłego ustalał hipotetyczne koszty przywracające pojazd
do stanu sprzed szkody, a kalkulacje biegłego obejmowały te same jakościowo części
- a w konsekwencji pominięcie, że naprawa pojazdu za kwotę 18269,60 zł również przywracała pojazd do stanu sprzed szkody przy współpracy poszkodowanego z pozwanym towarzystwem ubezpieczeń;

2/ naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a/ art. 354 § 2 k.c. i art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez ich błędną wykładnię i w konsekwencji nieprawidłowe przyjęcie, że poszkodowany współpracował z pozwanym w procesie likwidacji szkody oraz dopełnił ciążących na nim obowiązków, w szczególności polegających na zapobieżeniu zwiększeniu się szkody, co skutkowało nieuzasadnionym zwiększeniem rozmiaru szkody;

b/ art. 822 § 1 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c. poprzez ich błędne zastosowanie
i w konsekwencji nielogiczne, błędne przyjęcie za uzasadnione nadmiernych kosztów naprawy pojazdu, które mogły być znacznie ograniczone bez żadnego uszczerbku
dla poszkodowanego, gdyby zdecydował się skorzystać z oferty pozwanej;

c/ art. 363 § 2 k.c. w zw. z art. 826 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że bez znaczenia dla sprawy jest możliwość nabycia części zamiennych i materiału lakierniczego w promocyjnych cenach, skoro nie ma znaczenia fakt, czy poszkodowany naprawił pojazd, co sprowadza się do przyjęcia przez Sąd, że wybór sposobu naprawienia szkody dokonany przez poszkodowanego ma wpływ na wysokość odszkodowania, tj. kwoty pozwalającej na restytucję;

d/ art. 361 k.c. poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji:

- uznanie, że odszkodowanie z uwzględnieniem rabatowych cen części zamiennych
i materiału lakierniczego nie stanowi pełnego odszkodowania, podczas gdy jest to kwota wystarczająca na pełne przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody i tym samym restytucję, a nadwyżka stanowi wzbogacenie poszkodowanego i nie pozostaje w związku ze szkodą,

- nieprawidłowe uznanie, że w granicach normalnego następstwa szkody mieszczą się koszty naprawy w kwocie znacznie wyższej, niż gwarantowane poszkodowanemu
bez wpływu na zakres i jakość naprawy,

- przyjęcie, że w skład świadczenia odszkodowawczego mieszczą się koszty wykonania prywatnej kalkulacji oraz opinii, podczas gdy kalkulacja nie wykazała uzasadnionych kosztów naprawy w ocenie biegłego sądowego, a kwoty wykazane
w kalkulacji nie odpowiadają wysokości należnego odszkodowania, przez co koszty wykonania kalkulacji należy uznać za niecelowe,

- uznanie kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy za pozostającą w związku
ze szkodą, nie zaś z działalnością gospodarczą powoda, który zawodowo zajmuje się nabywaniem wierzytelności powstałych na skutek zdarzeń drogowych, przez co wie, ile warta jest nabywana wierzytelność, zanim ją nabędzie,

- przyjęcie, że w skład świadczenia odszkodowawczego mieszczą się koszty sporządzenia opinii, podczas gdy celowe dla dochodzenia odszkodowania mogło być
co najwyższej sporządzenie kalkulacji naprawy,

- przyjęcie, że w skład świadczenia odszkodowawczego mieszczą się koszty wykonania prywatnej kalkulacji, podczas gdy kalkulacja nie wykazała uzasadnionych kosztów naprawy w ocenie biegłego sądowego, a kwoty wykazane w kalkulacji
nie odpowiadają wysokości należnego odszkodowania, przez co koszty wykonania kalkulacji należy uznać za niecelowe;

e/ art. 361 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 354 § 1 i 2 k.c. i art. 826 § 1 k.c. poprzez
ich niewłaściwe zastosowanie w stanie faktycznym sprawy, a w konsekwencji uznanie,
że koszt prywatnej wyceny rzeczoznawcy obejmującej kosztorys naprawy jest uzasadnionym wydatkiem pozostającym w związku ze szkodą, podczas gdy na podstawie zgromadzonego materiału faktycznego i dowodowego w niniejszej sprawie poniesienie kosztu prywatnej ekspertyzy nie sposób uznać za normalne następstwo wypadku, w wyniku którego powstała szkoda, ani za koszty niezbędne do dochodzenia wierzytelności przez poszkodowanego.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty; zasądzenie od powoda kosztów postępowania apelacyjnego,
w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł oddalenie apelacji pozwanego jako oczywiście bezzasadnej i zasądzanie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna jedynie w zakresie kosztów prywatnej ekspertyzy, natomiast
w pozostałym zakresie podlega oddaleniu.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do sformułowanego w apelacji zarzutu dotyczącego naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nienadanie według skarżącego znaczenia okoliczności, że poszkodowanemu zaoferowano możliwość naprawy uszkodzonego pojazdu po cenach wskazanych w kalkulacji naprawy, wraz z rabatem na części zamienne
oraz rabatem na materiały lakiernicze, z czego poszkodowany winien był skorzystać, stwierdzić należy, że skarżący ferując taki zarzut nie przedstawił żadnych argumentów – poza własnymi twierdzeniami – przemawiających za tym, że Sąd Rejonowy powinien był inaczej ocenić zgromadzony w sprawie materiał dowodowy.

Ponadto, wbrew skarżącemu, w uzasadnieniu zarzutu nie można dopatrzeć się wskazania przyczyn, dla których ocena dowodów i wyciągnięte z nich wnioski powinny zostać uznane za wadliwe.

Skarżący ograniczył się wyłącznie do lakonicznego stwierdzenia, że naprawiając pojazd poszkodowany musiał skorzystania z rabatów oferowanych przez pozwanego,
nie przedstawiając jednak żadnych racjonalnych argumentów na poparcie swojego stanowiska.

Prezentowany zatem przez skarżącego sposób argumentacji nie zawiera sfery motywacyjnej odpowiadającej kryteriom wynikającym z art. 233 k.p.c., co czyni
tak skonstruowany zarzut nieskutecznym.

Niezasadny jest przy tym także zarzut dotyczący naruszenia z art. 233 k.p.c. w zw.
z art. 278 § 1 k.p.c. jak błędnie twierdzi skarżący.

Podkreślić bowiem trzeba, że zgodnie z jednolitym w tym przedmiocie stanowiskiem judykatury, zadaniem biegłego sądowego nie jest ustalenie stanu faktycznego sprawy, lecz naświetlenie i umożliwienie wyjaśnienia przez sąd okoliczności z punktu widzenia posiadanych przez biegłego wiadomości specjalnych, przy uwzględnieniu zebranego
i udostępnionego materiału sprawy (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 1969 r.,
I CR 140/69, OSNC 1970, nr 5 poz. 85; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia
19 grudnia 2006 r., V CSK 360/06, LEX nr 238973).

Z powyższych względów Sąd Rejonowy był uprawniony posiłkując się jedynie opinią biegłego do ustalenia wartości szkody w pojeździe. Opinia biegłego podlega bowiem ocenie jak każdy inny dowód, z tym, że dotyczy wiadomości specjalnych. Sąd dokonując ustaleń
w oparciu o opinię biegłego nie maił wątpliwości co do jej fachowości i rzetelności.

Biegły w sprawie przedstawił hipotetyczny kosztorys naprawy pojazdu w kilku wariantach: oszacowany w systemie A. z uwzględnieniem najniższej stawki
za roboczogodzinę prac blacharsko-lakierniczych stosowanej w warsztatach samochodowych o wysokim standardzie usług (105 zł/115 netto), z użyciem części oryginalnych sygnowanych logo producenta (tzw. jakości O), również z użyciem części oryginalnych z logo producenta (tzw. jakości O), ale dostarczanych spoza oficjalnej sieci dystrybucji, z uwzględnieniem rabatów wskazanych przez stronę pozwaną tj. 16% rabatu na części jakości O oraz
z uwzględnieniem 40% rabatu na materiały lakierowe.

Jednak w okolicznościach sprawy, pomimo wyliczenia przez biegłego hipotetycznych kosztów naprawy z uwzględnieniem rabatów wskazanych przez stronę pozwaną tj. 16% rabatu na części jakości O oraz z uwzględnieniem 40% rabatu na materiały lakierowe, pozwany miał obowiązek wykazać, jakich to konkretnie rabatów i ich wysokość i na które
to części udzieliłby pozwany gdyby poszkodowany skorzystał z nich, czego jednak strona skarżąca, zarówno przed Sądem Rejonowym jak i w postępowaniu odwoławczym,
nie uczyniła. Pozwany nie przedłożył dokumentów z których wynikałoby, że koszty naprawy samochodu byłyby niższe, niż wartość przyjęta przez sąd.

Trzeba bowiem pamiętać, że przedstawienie przez stronę dowodu w celu wykazania określonych twierdzeń o faktach sprawy, z których wywodzi ona korzystne dla siebie skutki, jest jej ciężarem procesowym, wynikającym i zagwarantowanym przepisami prawa
(zob. art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), przede wszystkim w jej własnym interesie. To interes strony, jakim jest wygranie procesu, nakazuje jej podjąć wszelkie możliwe czynności procesowe
w celu udowodnienia przedstawionych twierdzeń o faktach (zob. wyrok SA w Szczecinie
z dnia 6 marca 2015 roku, I ACa 833/14, Lex nr 1770860 ).

Wskazać trzeba, że biegły w swoich wyliczeniach przyjął jedynie arbitralnie kalkulację podaną przez pozwanego co do procentu rabatów, nie odnosząc się szczegółowo na jakie to części tych rabatów udzielono.

Ponadto sądowi notoryjnie znany jest fakt, że rabaty stosowane przez Towarzystwa (...), to sytuacja w której jeden uczestnik rynku przekazuje drugiemu, że płaci
mu mniej, bo rabatu udzieli mu trzeci uczestnik rynku. Jest to operacja wymyślona przez ubezpieczycieli jedynie w celu ograniczenia swoich kosztów i np. w przypadku materiałów lakierniczych niewykonalna z uwagi na niemożliwość odgórnego określenia ilości
np. szpachli, papieru, taśm, pigmentów, a także różnorodność technologii (mieszalników) występujących na rynku.

R., w tym także jego wysokość - niezależnie od tego, że jest to okoliczność całkowicie indywidualna i stanowiąca przedmiot ustaleń sprzedawcy i jego klienta
- sprowadza się do rezygnacji z części zysku przez tego pierwszego na rzecz klienta.
Nie można więc stosować - niejako w sposób automatyczny - procentowego odliczenia, gdyż stanowi ono działanie hipotetyczne powodujące pozbawienie właściciela uszkodzonego pojazdu uzyskania pełnego odszkodowania za szkodę poniesioną, przecież nie z jego winy,
na skutek zdarzenia wywołanego przez innego kierującego.

Wypada także wspomnieć, że skarżący jest w błędzie, twierdząc, że poszkodowany naprawiając pojazd „winien był skorzystać” z rabatów oferowanych przez pozwanego,
skoro bowiem obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela aktualizuje się z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierza go naprawić (vide: uchwała
SN z 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74).

W tym miejscy należy też zauważyć, ze istotą sporu w przedmiotowej sprawie
nie był zatem fakt, czy w samochodzie przed wypadkiem były zamontowane części z logo producenta, ale jakie są koszty celowej i ekonomicznie uzasadnionej naprawy pojazdu. Zasadą w naprawieniu szkody jest z jednej strony pełna rekompensata uszczerbku
(art. 361 § 2 k.c.), ale też z drugiej strony niedopuszczalność wzbogacenia się poszkodowanego, kosztem osoby odpowiedzialnej.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy ustalił prawidłowo wartość odszkodowania z użyciem części oryginalnych (tzw. jakości O), czyli na sumę 21850,18 zł (brutto). czego skarżący nie kwestionował co do zasady, a jedynie wskazywał na możliwość udzielenia rabatów, która to kwestia okazała się nieudowodniona, o czym była już wcześniej mowa.

Z powyższego wynika, że nie są skuteczne zrzuty apelacyjnego dotyczące naruszenia art. 361 k.c. oraz 363 k.c., art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 826 § 1 k.c. oraz art. 16 ustawy
o ubezpieczeniach obowiązkowych (..) które miałyby polegać na zasądzeniu zawyżonego odszkodowania.

Skoro zatem w ramach postępowania w zakresie likwidacji szkody pozwany przyznał i wypłacił tytułem odszkodowania 17917,25 zł (brutto) i mając na uwadze, że sąd ustalił,
że koszty naprawy samochodu z użyciem części oryginalnych (tzw. jakości O) stanowią jednak wysokość 21850,18 zł (brutto), to dochodzone przez powoda odszkodowanie powinno stanowić 3932,93 zł (21850,18 zł – 17917,25 zł), co też prawidłowo przyjął sąd I instancji.

Rację ma jednak strona skarżąca, że koszty prywatnej ekspertyzy w wysokości 492 zł poniesionej przez stronę powodową nie pozostawały w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na uchwałę Sądu Najwyższego z 18 maja
2004 r., sygn. akt III CZP 24/04, w której Sąd Najwyższy rzeczywiście wskazał,
że odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego. Jednocześnie w uzasadnieniu cytowanej uchwały Sąd Najwyższy zaznaczył, że ocena, czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej
na zlecenie poszkodowanego w postępowaniu przedsądowym są objęte odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela z umowy odpowiedzialności cywilnej, musi być dokonana przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności
w zależności od ustalenia, czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a wypadkiem oraz czy poniesienie tego kosztu było obiektywnie uzasadnione (art. 361 k.c.).

Wskazać zatem trzeba, że w okolicznościach sprawy, to nie poszkodowany lecz strona powodowa zleciła prywatną ekspertyzę w zakresie wyceny kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Nie ma wobec podstaw do uznania, że koszty opinii jakich zasądzenia domaga się powód, zostały objęte umową cesji. W niniejszej sprawie przedmiotem umowy cesji była wierzytelność przysługująca zbywcy wobec pozwanego ubezpieczyciela, stricte
w zakresie kosztów naprawienia pojazdu. W zakres zbywanej wierzytelności, wyznaczającej wysokość należnego odszkodowania, nie wchodził koszt sporządzenia prywatnej ekspertyzy, bowiem poszkodowany nie był w dacie zawierania umowy cesji zobowiązany do uiszczenia ceny w związku z ewentualnym sporządzeniem takiej kalkulacji. Skoro zaś kalkulację wykonano po zawarciu umowy przelewu wierzytelności, to wydatek ten nie wchodzi w zakres szkody poniesionej przez poszkodowanego. W konsekwencji koszt sporządzenia prywatnej ekspertyzy poniesiony przez powoda nie stanowi szkody podlegającej kompensacie przez pozwanego ubezpieczyciela.

Nie można też pomijać faktu, iż powód prowadzi działalność gospodarczą związaną
z oceną ryzyka i szacowaniem szkód, zatrudnia osoby z niezbędnym ku temu kwalifikacjami
i ponosi tego koszty uwzględniane w kosztach działalności. Odwołując się zatem
do ww. uchwały Sądu Najwyższego z 18 maja 2004 r., sygn. akt III CZP 24/04 i odczytując przyczyny takiego rozstrzygnięcia, stwierdzić trzeba, że miała ona na celu ochronę słabszej strony w sprawach z ubezpieczycielem, jaką jest osoba fizyczna. Taka osoba bowiem nie ma wiedzy specjalistycznej, która pozwalałaby jej z powodzeniem oszacować szkodę
w pojeździe, co też uniemożliwiałoby jej zweryfikowanie wysokości odszkodowania. Jednak tego rodzaju koszty prywatnej ekspertyzy poniesione przez powoda - profesjonalistę,
nie mogą być jednak uznane za\ celowe. Nie pozostawałyby one również w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem powodującym szkodę. Wobec tego koniecznym było jednak oddalenie powództwa w tym zakresie.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok na podstawie
art. 386 § 1 k.p.c., w sposób opisany w punkcie 1 a i b sentencji.

Ze względu na zmianę wyroku, należało dokonać na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c.
w zw. z art. 98 § 1 ¹ k.p.c., art. 99 k.p.c. i art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych i art. 386 § 1 k.p.c., korekty rozstrzygnięcia o kosztach procesu,
jak i o kosztach pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa, mając na uwadze, że powód wygrał sprawę w 89 %, zaś w 11 % przegrał.

Konsekwencją powyższego było obniżenie zasądzonej od pozwanego na rzecz powoda kwoty z tytuły zwrotu kosztów procesu z 1317 zł do 1071,26 zł, o czym orzeczono jak w punkcie 1 c sentencji oraz dokonanie ponownego rozliczenia kosztów postępowania pierwszoinstancyjnego pokrytych tymczasowo przez Skarb Państwa w ten sposób,
że obniżono nakazaną do pobrania od pozwanego kwotę z 1325,15 zł do 1179,38 zł, o czym orzeczono jak w punkcie 1 d sentencji.

Dalej idąca apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu, o czym orzeczono
jak w punkcie 2 sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego, należnych od pozwanego na rzecz powoda, Sąd Okręgowy orzekł jak w punkcie 3 sentencji, na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. w zw.
w zw. z art. 98 § 1 ¹ k.p.c., art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., mając na uwadze, że pozwany
w instancji odwoławczej wygrał sprawę jedynie w 12 %, zaś w 88 % przegrał.

Sąd zasądził więc od pozwanego na rzecz powoda kwotę 294 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.