Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 851/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 29 czerwca 2021 roku w sprawie II K 275/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. zarzut obrazy przepisów postepowania mający wpływ na treść orzeczenia tj.

a. art. 4 kpk, art.7 kpk poprzez:

- dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień D. M. (1) i bezzasadne przyjęcie, iż są one pozbawione przymiotu wiarygodności w zakresie, w jakim wskazywał na okoliczności związane z obrotami pomiędzy kontrahentami i stosunkiem pomiędzy fakturami zapłaconymi i niezapłaconymi oraz istniejących rozliczeń opartych na wzajemnej kompensacie (za zakup dokonany przez pokrzywdzonego od spółki (...)),

- art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 210 kpk poprzez oparcie ustaleń faktycznych w zakresie realizacji znamion art. 586 ksh jedynie na opinii biegłego z zakresu rachunkowości, podczas gdy biegły nie analizował dokumentów źródłowych dotyczących spółki (nie dysponował takimi), a jedynie na bilansie oraz rachunku zysków i strat zawarte w sprawozdaniu finansowym, sporządzonych przez biuro rachunkowe, co podważało fachowość biegłego,

b. art. 410 kpk poprzez pomięcie przez sąd rejonowy zestawień transakcji dokonanych przez R. G. (1) potwierdzających, że p dacie zarzutu tj. w dniu 24 lipca 2017r. nastąpiła wpłata należności przez spółkę (...) (5.000 zl.), jak również salda załączonego przez pokrzywdzonego, z którego wynikało dokonywanie wzajemnych należności w formie kompensaty (kwota 12.755,72 zł. z dnia 21.09.2016r.),

- art. 410 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez pominięcie w kontekście znamion czynu z art. 586 ksh dokumentów, z których wynika, iż oskarżony od lipca 2017r. nie pełnił funkcji Prezesa (...) Sp. z o. o. , albowiem zbył udziały w spółce i złożył rezygnacje z tego stanowiska, a w tej sytuacji nie był już podmiotem w/w czynu;

c. art. 415 § 1 zd. 2 kpk poprzez nałożenie w punkcie 6 wyroku obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem pomimo zaistnienia sytuacji zaistnienia podstaw do uruchomienia klauzuli antykumulacyjnej;

2. wynikający z zarzutu nr 1a, i 1 b- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych przez sąd za podstawę orzeczenia, mających wpływ na jego treść, polegający na przypisaniu oskarżonemu sprawstwa w zakresie obu zarzucanych czynów;

☐ zasadny – 1c

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne 1a, 1b, 2

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1.

W ocenie sądu odwoławczego, wbrew twierdzeniom obrońcy, sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie winy i sprawstwa D. M. (1) – co do czynu polegającego zarówno na braku zgłoszenia wniosku o upadłość oraz przestępstwa oszustwa. Dokonana przez sąd I instancji analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, odpowiadająca dyrektywom określonym w art. 4 kpk, a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne i zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia, skutkującego uznaniem winy oskarżonego, w szczególności sąd ten pogłębił postępowanie dowodowe, co pozwalało na dokonane ustalenia faktyczne w zakresie przypisanych czynów (chodzi tu w szczególności o uzupełniającą opinię biegłego oraz dodatkowe dokumenty związane z sytuacją finansową spółki).

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody wydanego rozstrzygnięcia co do przypisanych oskarżonemu czynów, a sąd okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację. Nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą sąd okręgowy aprobuje i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska skarżącego oskarżonego.

W istocie skarżący wyciąga ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego odmienne wnioski w zakresie kwalifikacji prawno-karnej zachowań oskarżonego. Tymczasem to Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o wyczerpująco zebrany materiał dowodowy, odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Tym samym ustalenia faktyczne w zakresie zachowania oskarżonego nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów, albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. Analiza pisemnego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia przekonująco wskazuje, dlaczego sąd I instancji nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, co do towarzyszącego mu zamiaru i świadomości w zakresie zawieranych umów pożyczki oraz decyzji wobec spółki. Ocenę tą należy podzielić. Istotnym przy tym jest, iż sąd I instancji z uwagi na charakter sprawy, dokonał oceny materiału dowodowego z dużą ostrożnością, a relacje przedstawiciela pokrzywdzonego, mogącego być siłą rzeczy zainteresowanym rozstrzygnięciem sprawy na korzyść reprezentowanej instytucji, zweryfikował innymi okolicznościami.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w apelacji oskarżonego, sąd odwoławczy zważył, iż D. M. (1) nieudolnie starał się przekonać o braku wprowadzenia przez siebie w błąd R. G. (1) – działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oraz rzeczywistej kondycji (...) spółki (...). Apelant kładzie nacisk na fakt częściowej zapłaty za pobrany przez spółkę towar już po dacie przypisanego czynu kwota 5000 zł.) oraz istnienie wzajemnych rozliczeń opartych na kompensacje. Tymczasem nawet spłata całości zobowiązań z punktu widzenia prawa cywilnego, nie niweczy możliwości czy zasadności uznania, iż wypełniono znamiona oszustwa – jeśli na datę czynu (w przedmiotowej sprawie ustalonej jako czasokres od… – do…) zostanie ustalone ponad wszelką wątpliwość, że sprawca zawierając umowę specjalnie przemilczał, czy nie poinformował pokrzywdzonego - swojego kontrahenta choćby o rzeczywistym poziomie ryzyka spłaty swoich zobowiązań, czym spowodował błąd po stronie pokrzywdzonego oraz to, iż pokrzywdzony rozporządził swoim mieniem.

Zamiar sprawcy oszustwa jest elementem faktycznym - oznacza zjawisko ze sfery rzeczywistości, a nie z dziedziny ocen czy wartości, a więc ustalenie zamiaru jest kwestią ustaleń faktycznych. Podniesiony w apelacji zarzut obrazy prawa procesowego miał w konsekwencji spowodować także błąd w ustaleniach faktycznych tj. miał polegać na błędnym przyjęciu istnienia powziętego z góry zamiaru niezapłacenia za towar wynikający z wymienionych w punkcie 2 faktur. Sąd odwoławczy zważył, że przy rzeczywistego ustaleniu zamiaru sprawcy oszustwa nieprzyznającego się do winy, należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności, na podstawie których można byłoby wyprowadzić logiczne wnioski, co do realności wypełnienia podjętych przez niego zobowiązań dokładnie w takim kształcie, jak to wynika z umowy, a w szczególności jego – czy reprezentowanej firmy - możliwości finansowe, skalę przyjętych zobowiązań, zachowanie się sprawcy po otrzymaniu pieniędzy, czy jego stosunek do rozporządzającego mieniem w związku z upływem terminów płatności. Tylko w oparciu o kompleksową ocenę okoliczności towarzyszących zaciągnięciu zobowiązania i wagi przyczyn jego niewypełnienia, można wysnuć logiczne wnioski, czy mamy do czynienia z oszustwem, czy też niekaralnym niedotrzymywaniem warunków umowy (tak też SN w wyroku z dn. 19.04.2005, WA 8/05, OSNwSK 2005/1/794).

Sąd Okręgowy zauważa, że jednym ze sposobów popełnienia przestępstwa oszustwa jest wprowadzenie w błąd, co polega na tym, że sprawca swoimi podstępnymi zabiegami doprowadza inną osobę do mylnego wyobrażenia o rzeczywistym stanie rzeczy. Wynikiem działań sprawcy jest tutaj doprowadzenie pokrzywdzonego do tego, że ten wyobraża sobie rzeczywisty stan rzeczy takim, jakim przedstawia mu go sprawca, podczas gdy obiektywna rzeczywistość jest całkowicie lub w istotnym stopniu inna. Działania sprawcy zmierzające do wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd nie muszą przy tym przybierać form jakiegoś szczególnego podstępu, mogą to być działania polegające tylko na wywołaniu pewnych pozorów, przy których sprawca, często całkowicie zasadnie przewiduje, że na ich podstawie pokrzywdzony sam dokona błędnej oceny. W tym także miejscu należy podnieść, iż znamiona oszustwa wypełnia także takie zachowanie sprawcy, który wyzyskuje błąd już istniejący po stronie pokrzywdzonego np. przemilczając określone kwestie, mające znaczenie dla np. zawarcia określonej umowy, choćby nawet faktycznie chciał takiej umowy w przyszłości dotrzymać.

Przestępstwo z art. 286 § 1 kk, w kontekście celowego wywołania przez sprawcę błędnego wyobrażenia o okolicznościach decydujących o rozporządzeniu mieniem stało się przedmiotem rozważań Sądu Apelacyjnego w Katowicach, który w wyroku z dnia 12 sierpnia 2016 r., sygn. II AKa 194/16, orzekł, iż dla przestępstwa oszustwa nie ma potrzeby wykazywania, że w chwili zawierania umowy sprawca nie miał zamiaru wywiązywać się zobowiązania, gdyż wystarczającym jest ustalenie, że pokrzywdzony nie zawarłby umowy, gdyby wiedział o okolicznościach, które były przedmiotem wprowadzenia go w błąd przez sprawcę. Do wprowadzenia w błąd skutkującego niekorzystnym rozporządzeniem mieniem wystarczające jest więc celowe wywołanie błędnego wyobrażenia o okolicznościach decydujących o rozporządzeniu lub sposobie rozporządzenia ( LEX nr 2109571). Analogiczne stanowisko zajął Sąd Najwyższy, we wcześniejszym chronologicznie wyroku z dnia 02 października 2015 r., sygn. III KK 148/15 ( LEX nr 1816561). Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Zamiar sprawcy w płaszczyźnie intelektualnej musi więc obejmować z jednej strony, sposób zachowania sprawcy, tzw. środek intelektualny, jakim jest przykładowo w przypadku oszustwa wprowadzenie w błąd, czy wyzyskanie błędu lub niezdolności osoby rozporządzającej mieniem do należytego pojmowania przedsiębranego działania, a z drugiej strony, sprawca musi mieć świadomość, że co najmniej może uzyskać korzyść majątkową z planowanego zachowania oraz świadomość więzi przyczynowej łączącej podejmowane przez niego działania z niekorzystnym rozporządzeniem mieniem.

W świetle powyższego zdaniem sądu okręgowego słusznie przyjęto, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przestępstwa oszustwa (czynu ciągłego). Sąd pierwszej instancji prawidłowo przyjął, że D. M. (1) w chwili zawierania umów kupna-sprzedaży i pobierania towarów działał z zamiarem kierunkowym w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Świadczą o tym ustalenia sądu oparte na zgromadzonym materiale dowodowym. Wynika z nich, że oskarżony zapewniał pokrzywdzonego w 2015r., że prowadzona przez niego spółka przynosi dobre efekty, a on sam rozszerza jej działalność i ponosi dodatkowe nakłady, co jako jedyne powoduje chwilowe niepłacenie za pobierany towar (akcesoria meblowe). Tak przecież oskarżony tłumaczył fakt zwiększenia ilości zakupów od pokrzywdzonego w końcu 2016r. , podczas gdy już w maju 2017r. zaprzestano spłat zupełnie. Nie przekonują wyjaśnienia oskarżonego, gdy twierdzi, iż pokrzywdzony tj. R. G. był na bieżąco informowany i sytuacji finansowej B.. Gdyby faktycznie informował o prawdziwej sytuacji finansowej spółki, to już choćby zasady logicznego rozumowania i życiowego doświadczenia sprzeciwiałyby się – co do zasady - iż pokrzywdzony wierząc w odwrócenie się jej kondycji finansowej tym nawet zwiększa ilość dostarczanego towaru. Pokrzywdzony przekonująco opisał, dlaczego zaufał zapewnieniom oskarżonego, co jednoznacznie ocenia za wprowadzenie swojej osoby w błąd. Powyższe spaja się logicznie z wynikami bilansów oraz rachunków zysków i strat za lata 2016-2017. Słusznie ocenił sąd rejonowy, iż spółka (...) od początku istnienia nie była rentowna. Od długiego czasu narastało także zadłużenie nie tylko wobec pokrzywdzonego, ale także np. wobec właściwego Urzędu Skarbowego.

Apelujący w ramach wywiedzionej apelacji całkowicie pominął i przemilczał istotę sprawy – z jednej strony narastającego zadłużenia spółki, co potwierdzają istotne z punktu widzenia finansowego dokumenty (dowody o charakterze nieosobowym), a z drugiej zapewnień składanych R. G., iż oskarżony będzie zamawiał więcej właśnie od niego, bo rozszerza działalność i nie ma czasu na współpracę z dużą ilością kontrahentów. Tymczasem brak zamówień u innych kontrahentów logicznie powiązano z pogarszająca się sytuacją finansową i skupieniem się oskarżonego na pokrzywdzonym, który do pewnego momentu zawierzał oskarżonemu i przekazywał większe ilości towaru. Zdecydował się zaprzestać na wydanie jakiegokolwiek dalszego towaru, gdy zadłużenie B. osiągnęło ok. 40.000 zł. Sąd odwoławczy zważył, że choć taka kwota, w porównaniu do wysokości szkód przy przestępstwach oszustwa sięgających często wielokrotności tej liczny nie wydaje się duża - to dla realiów przedmiotowej sprawy oznaczała brak zapłaty za bardzo dużą ilość zamówień na przestrzeni ponad półtora roku czasu (za towar objęty 20-toma fakturami wymienionymi w opisie czynu).

Nie bez znaczenia dla oceny celowości zachowania oskarżonego są zeznania pokrzywdzonego, który przekonująco informuje dlaczego zgodził się nawet na zwiększenie swojej współpracy z B. w końcu 2016r. Znał bowiem osobę oskarżonego od bardzo wielu lat jako przedstawiciela handlowego na rynku i dlatego ufał jego słowom o rentowności własnego biznesu tj. B.. R. G. wyjaśnił, że darzył oskarżonego zaufaniem i sympatią, a nawet chciał wspomóc rozwój jego prywatnej firmy. Oskarżony płacił jednak coraz to bardziej nieterminowo i wybiórczo zapewniając R. G. (a wcześniej jego żonę zajmującą się kontrolowaniem przelewów) - po telefonicznych wezwaniach do zapłaty, że zapłaci „lada chwila”, że już „zrobił przelew” – który nigdy nie dotarł, a wreszcie całkowicie zaprzestał odbierania telefonów. Nigdy także nie przyznał się pokrzywdzonemu, że sytuacja finansowa jego firmy się pogarsza, a prawdopodobieństwo braku możliwości zapłaty/pełnej zapłaty , dodatkowo w ustalonym terminie, za kolejno pobierane towary wzrasta.

Sąd odwoławczy zważył, że niekorzystne rozporządzenie mieniem stanowiące znamię przestępstwa z art. 286 § 1 kk, może polegać także takiej na sprzedaży towaru, która jest związana z ryzykiem nieuzyskania za niego zapłaty w pełnej wysokości, czy w późniejszym, aniżeli ustalony termin. Niekorzystnym rozporządzeniem mieniem przy zawarciu umowy kredytowej, nie musi być zatem rzeczywista strata w sensie materialnym, lecz już sam fakt przyznania kredytu bez odpowiedniego zabezpieczenia, bądź obarczonego większym ryzykiem banku (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 12 czerwca 2014 r., sygn. II AKa 65/14, LEX nr 1499031, KZS 2014/12/76).

Apelujący obrońca stara się wywrzeć wrażenie, że zawarte w ramach inkryminowanego oskarżonemu w punkcie 2 czynu umowy sprzedaży, były kontynuacją wcześniejszej pozytywnej współpracy z R. G., w toku której B. rozliczała się z nim w różny sposób, także poprzez kompensatę, także uiszczając za pobrany już po dniu 8 czerwca 2017r. Tymczasem mając na względzie materiał zgromadzony w sprawie, sąd meriti prawidłowo ustalił, że pokrzywdzony niekiedy wydawał towar nie mając zapłaty za poprzednio wydany, albowiem wierzył w zapewnienia oskarżonego o chwilowych problemach, mając do niego zaufanie oparte na wcześniejszej współpracy w ramach innej firmy (której D. M. był przedstawicielem zanim zakupił własną firmę). Nie jest więc tak, że sąd meriti z obrazą art. 410 kpk pominął zestawień transakcji dokonanych przez R. G. (1) potwierdzających dotyczących okresu po dacie zarzutu tj. w dniu 24 lipca 2017r. a dokładnie wpłatę należności przez spółkę (...) kwoty 5.000 zł. po tej dacie, jak również salda załączonego przez pokrzywdzonego (z którego wynikało dokonywanie wzajemnych należności w formie kompensaty, a szczególności kwoty 12.755,72 zł. z dnia 21.09.2016r.). Dla przypisania oszustwa nie jest konieczne ustalenie, że sprawca miał zamiar niezwrócenia długu; wystarczy stwierdzić, że zamierzał zwrócić dług na innych warunkach, niż strony uzgodniły (wyr. SA w Szczecinie z 2.10.2015 r., II AKa 157/15, Legalis; wyr. SN z 2.10.2015 r., III KK 148/15, Legalis; wyr. SN z 14.5.2019 r., II KK 265/18, Legalis). Zamiar ten musi jednak istnieć u sprawcy już w momencie powstania zobowiązania (wyr. SN z 14.1.2004 r., IV KK 192/03, Prok. i Pr. – wkł. 2004, Nr 9, poz. 5; wyr. SN z 21.11.2007 r., V KK 66/07, Legalis; wyr. SA w Poznaniu z 4.3.2014 r., II AKa 16/14, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 20.5.2015 r., II AKa 56/15, KZS 2015, Nr 6, poz. 68).

W ocenie sądu odwoławczego nawet także fakt, że być może osoba pokrzywdzonego miała możliwość sprawdzenia rzeczywistego stanu rzeczy, a przynajmniej potwierdzenia prawdziwych przyczyn, dla których jego firma stała się głównym dostawcą akcesoriów dla B., ale wykazała niestaranność w działaniu, nie wpływa na ocenę prawną działania oskarżonego. Pokrzywdzony przekonująco zeznał, iż dopiero po fakcie ustalił, iż inni podobni mu branżowo dostawcy już wcześniej przestali sprzedawać do B. – bo ten nie płacił. Jeżeli sprawca stosuje jedną z oszukańczych metod wymienionych w art. 286 § 1 k.k., to dla bytu przestępstwa oszustwa obojętne jest, czy pokrzywdzony mógł bądź powinien był sprawdzić prawdziwość twierdzeń sprawcy, nie jest istotne, że pokrzywdzony mógł wykryć błąd przy dołożeniu znikomej nawet staranność, nie ma też znaczenia bezkrytyczność i łatwowierność pokrzywdzonego (tak wyrok SA w Krakowie z 18.12.2012 r., II Ka 190/12, niepubl., wyrok SA w Krakowie z 20.10.2011 r., II AKa 145/11, OSA 2012, Nr 12).

Wbrew twierdzeniom apelanta w sprawie nie doszło do obrazy art. 201 kpk poprzez uznanie za pełną i wiarygodną opinii biegłego P. L.. Biegły z zakresu rachunkowości jest co do zasady właściwym fachowcem do oceny sytuacji finansowej spółki. W przedmiotowej sprawie biegły istotnie opierał się nie tyle na całości dokumentacji (...) spółki (...), co na konkretnych dokumentach z nią związanych, ale też były to dokumenty kluczowe dla sprawy, najistotniejsze z punktu widzenia konieczności złożenia w stosownym czasie wniosku o upadłość. W opinii uzupełniającej biegły przekonująco odniósł się do kwestii braku rentowności B., narastającej z roku na rok. Bardzo czytelnym jest jego wniosek, uwzględniający pozycje kredytów i pożyczek spółki oraz wywiedziony wniosek, iż firma oskarżonego posiłkowała się kredytami przy produkowaniu ze stratą. Sprawozdanie finansowe jest ważnym dokumentem sporządzanym w oparciu o dokumenty źródłowe. Spółka ma obowiązek przeprowadzać badania sprawozdania finansowego przez biegłych rewidentów. Na podstawie takiego właśnie bilansu, tj. opracowanego przez uprawnione osoby oraz innych, biegły właściwej specjalności jednoznacznie ustalił, iż prowadzenie działalności B. w roku 2016r. było już ekonomicznie nieuzasadnione. Oskarżony biorąc na siebie ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, a w szczególności pozycji Prezesa w spółce z o. o. nie może skutecznie uwolnić się od zrzutu popełnienia czynu, o jakim mowa w art. 586 ksh jedynie stwierdzeniem, iż nikt nie poinformował go o potrzebie takiego wniosku (a dokładnie, jak bardzo w spółce jest „źle”). Zapisy w bilansie oraz rachunku zysków i strat są jednoznacznie niekorzystane. Wnioski biegłego przekonują tym bardziej, kiedy zważy się, że żadna z faktur wymienionych w punkcie 2 aktu oskarżenia ostatecznie nie została w ogóle zapłacona, nawet w toku trwającego postępowania egzekucyjnego – albowiem egzekucja okazała się być bezskuteczna.

Sąd odwoławczy rozważał zasadność ewentualnej zmiany opisu czynu przypisanego w punkcie 1 wyroku poprzez ustalenie, iż czasokres jego popełnienia zakończył się z chwilą złożenia przez D. M. (1) rezygnacji z funkcji Prezesa, czy sprzedaży udziałów w spółce. Ostatecznie jednak nie zdecydował się na takowe, albowiem choć podmiotem przestępstwa o jakim mowa w art. 586 ksh jest osoba pełniąca stosowną pozycję w spółce (zobowiązaną na mocy przepisów cywilnych do złożenia wniosku o upadłość), to jednocześnie na brak złożenia takiego wniosku należy spojrzeć z punktu widzenia karnistycznego. Nawet bowiem ewentualnie przedając przedmiotową firmę tj. pogrążoną w długach, a nie składając we właściwym czasie wymaganego wniosku o upadłość, co najmniej godził się, iż takowy (a dotyczący zdarzeń zaistniałych za jego „prezesury”) dalej nie zostaje złożony. Całościowa analiza dokumentów zgromadzonych w sprawie potwierdza powyższe, oficjalnie do dnia 11.10.2019r. nie doszło nawet do powiadomienia KRS o zmianach w osobach wspólników, władzach spółki, czy członkach Zarządu B..

Reasumując powyższe: zgromadzone w sprawie dowody, w szczególności zebrane w toku uzupełniającego postepowania dowodowego przeprowadzonego przez Sąd Rejonowy, ocenione przez pryzmat dyrektyw wymienionych w art. 7 kpk, pozwoliły i uzasadniały dokonane w sprawie ustalenia faktyczne.

Ad. 2.

Odnośnie zarzutu opisanego w punkcie 1c tj. związanego z obrazą przepisu art. 415 § 1 zd. 2 kpk to okazał się on być zasadny, co spowodowało uchylenie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 6 zaskarżonego wyroku. Jednocześnie, wobec wpłynięcia wniosku pełnomocnika oskarżyciela prywatnego o sporządzenie uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego w tym zakresie w terminie dużo wcześniejszym, aniżeli wniosek obrońcy (ten, w zakresie sporządzenia całości wyroku wpłynął do Sąd Okręgowego w/m dopiero 15 dni po ogłoszeniu wyroku, choć został nadany „w terminie”), uzasadnienie w zakresie zarzutu opisanego w punkcie 1 sporządzono odrębnie.

Wniosek

- o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Stwierdzić należy, że zgromadzone w sprawie dowody sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uznaniem oskarżonego za winnego popełnienia przypisanych mu czynów, a wydany wyrok wymagał zmiany jedynie w zakresie orzeczonego obowiązku naprawienia szkody. Apelacja wniesiona przez obrońcę nie zawiera argumentacji zasługującej na uwzględnienie w zakresie sprawstwa, a jedynie co do zaistnienia tzw. klauzuli antykumulacyjnej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok w zakresie uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów jest słuszny, a apelacja zmierzająca do uniewinnienia oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie. Wobec skierowania apelacji oskarżonego co do całości rozstrzygnięcia, Sąd Okręgowy dokonał jego kontroli również pod względem wymierzonej kary, nie znajdując podstaw do wniosku, by zastosowany rodzaj i charakter sankcji czyniły zaskarżony wyrok rażąco niewspółmiernie niesprawiedliwym – surowym. Analiza uzasadnienia wyroku wskazuje, że przy rozstrzyganiu w zakresie kary, sąd uwzględnił zasadnicze, istotne w tej mierze okoliczności oraz właściwie je ocenił w kontekście dyrektyw określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k. Okolicznościami łagodzącymi jest fakt, że oskarżony dotychczas nie był karany, natomiast do okoliczności obciążających należy zaliczyć wysoką społeczną szkodliwość popełnionego czynów, czasokres ich popełnienia i brak wyrównania szkody. Biorąc pod uwagę stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, a także rodzaj i faktyczny rozmiar ujemnych następstw przestępstw Sąd Okręgowy podzielił argumentację, że adekwatnym jest zastosowana wobec oskarżonego represja karna.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- uchylenie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 6 o obowiązku naprawienia szkody;

Zwięźle o powodach zmiany

- szerzej w uzasadnieniu sporządzonym na wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego (oddzielny druk);

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2 i 3

O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono na mocy art. 636 § 1 k.p.k.; zaś o opłacie na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, uznając, iż oskarżony jako osoba posiadająca zatrudnienie jest w stanie ponieść je w całości.

Za uzasadnioną uznano kwotę wnioskowanego przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego na rzecz swojego klienta zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym na poziomie 1200 z. Kwota ta stanowi niewiele ponad kwotę minimalną przewidziana przez przepisy, a dodatkowo uwzględnia ona także koszty dojazdu pełnomocnika z R. do Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 29 czerwca 2021 roku w sprawie II K 275/20

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana