Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 890/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 22 października 2021 roku sygn. akt VII K 847/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mającego istotny wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie potwierdza, że oskarżony swym zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu, gdyż oskarżony nie miał zamiaru popełnienia zarzucanego mu czynu, nie wprowadził pokrzywdzonego w błąd, a kiedy zawierał z pokrzywdzonym umowę o współpracę jego płynność finansowa nie budziła zastrzeżeń: jak wynika z wyjaśnień oskarżonego spodziewał się on dużych wpływów w związku z nawiązaniem współpracy z firmą spedycyjną, gdy zaciągał zobowiązania u pokrzywdzonego oczekiwał na przelewy, które się spóźniały, a które wystarczałyby na uregulowanie czterech faktur i nie działał z zamiarem doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i nierealizowania swoich zobowiązań, pokrzywdzony godził się na jego nieterminowe płatności, akceptował opóźnienia i w dalszym ciągu dostarczał paliwo, gdy oskarżony stracił płynność finansową rozpoczął procedurę ogłaszania upadłości swojej firmy, niezwłocznie zgłosił do listy wierzytelności również wierzytelność należącą do pokrzywdzonego,

zarzut obrazy przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art.5 & 2 k.p.k. poprzez dowolną ocenę wyjaśnień oskarżonego, zeznań pokrzywdzonego oraz zeznań świadków i rozstrzygnięcie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,

zarzut rażącej niewspółmierności kary polegającej na wymierzeniu oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 1 rok podczas gdy wystarczające byłoby orzeczenie kary w niższym wymiarze, względnie przyjęcie wypadku mniejszej wagi z uwagi na wartość faktur, czas trwania niewypłacalności ze strony oskarżonego, akceptację pokrzywdzonego nieterminowych płatności oraz postawę oskarżonego,

zarzut rażącej niewspółmierności nałożonego na oskarżonego obowiązku składania pisemnych sprawozdań co 6 miesięcy poczynając od uprawomocnienia się wyroku, podczas gdy obowiązek ten jest niecelowy, nadmiernie uciążliwy i zbędny, zważywszy na okoliczności przedmiotowej sprawy i postawę oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione zarzuty są chybione.

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i wszechstronną jego analizę, sąd rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i wywiódł z nich słuszne wnioski - tak co do sprawstwa i winy oskarżonego S. K. w zakresie przypisanego mu czynu, przyjętej kwalifikacji prawnej, jak i wymierzonej kary pozbawienia wolności.

Nie dopuścił się przy tym wskazywanego przez obrońcę błędu w przyjętych za podstawę wyroku ustaleniach faktycznych. Sąd ten, w uzasadnieniu wyroku, w sposób logiczny i z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego uargumentował, jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Kształtując swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów należycie uzasadnił, którym dowodom i dlaczego dał wiarę, a którym tego waloru odmówił. W ocenie tej nie dopuścił się dowolności. Trafność ustaleń i rozważań tego sądu nie może więc budzić wątpliwości.

Mając powyższe na uwadze i odnosząc się do apelacji obrońcy, dotyczącej naruszeń przez sąd pierwszej instancji przepisów prawa procesowego, mających istotny wpływ na treść wyroku, należy stwierdzić iż podniesione zarzuty miały charakter głównie polemiczny.

Całkowicie niezasadnie obrońca odwołał się do naruszenia przez sąd a quo reguły dowodowej in dubio pro reo określonej w art. 5 § 2 k.p.k. Nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, iż sąd ten zignorował wskazania wynikające z powołanego przepisu. Dla oceny naruszenia powyższej reguły dowodowej nie może być bowiem miarodajne to, iż obrońca dopatruje się w sprawie wątpliwości, czyniąc w tym zakresie stosowne sugestie w środku odwoławczym. Kluczowe pozostaje natomiast to, czy organ orzekający rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Tymczasem sąd orzekający w tej sprawie ani nie powziął, ani nie powinien był powziąć tego rodzaju wątpliwości. Przypomnieć w tym miejscu należy, że w przypadku, gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, to nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo. Zapomina o tej oczywistej prawdzie autor apelacji. W przedmiotowej sprawie nie pojawiły się nie dające się usunąć wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego S. K.. Sąd pierwszej instancji stwierdził owo sprawstwo przeprowadzając dokładne i wnikliwe postępowanie dowodowe, analizując i oceniając wszystkie dowody w sposób rzetelny i wszechstronny.

Błędnie obrońca upatrywał naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. w dokonanej przez sąd merytoryczny ocenie z jednej strony wyjaśnień oskarżonego S. K. a z drugiej zeznań pokrzywdzonego G. K. i pozostałych świadków.

Swobodna, a więc zgodna z zasadami sformułowanymi w art. 7 k.p.k. ocena materiału dowodowego stanowi uprawnienie sądu merytorycznego i pozostaje pod ochroną wskazanego przepisu tak długo, dopóki skarżący nie wykaże, iż sąd ten oparł rozstrzygnięcie bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź też ujawnionych, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczeniem życiowym.

W przedmiotowej sprawie tego rodzaju okoliczności nie zostały skutecznie wykazane przez obrońcę. Skarżący podjął próbę przedstawienia odmiennej oceny materiału dowodowego, która jednak w przeciwieństwie do tej dokonanej przez sąd orzekający, charakteryzuje się ogólnikowością, dowolnością i brakiem obiektywizmu. Stwierdzić należy, że taka metoda kwestionowania trafności skarżonego wyroku nie mogła okazać się skuteczną.

Sąd pierwszej instancji miał na względzie wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody, w tym treść wyjaśnień oskarżonego S. K. oraz zeznania istotnych w sprawie świadków tj. pokrzywdzonego G. K., świadka P. Z. i świadka D. B.. Przy czym sąd ten dokonał kompleksowej ich analizy w powiązaniu z całokształtem zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności przez pryzmat dokumentów z postępowania upadłościowego prowadzonego z wniosku oskarżonego o ogłoszenie upadłości przed Sądem Rejonowym dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi w sprawie XIV GU 67/19.

Skarżący przedstawił zaś w uzasadnieniu apelacji własną analizę zebranego materiału dowodowego. Przy czym wybiórczej ocenie poddał tylko te dowody, które przemawiały za tezą przez niego prezentowaną.

Tymczasem prawidłowa analiza materiału dowodowego sprawy prowadzi do jedynie słusznego wniosku, a tym samym przekonania, o sprawstwie i winie oskarżonego S. K. w zakresie zarzucanego mu czynu.

Bezsporna pozostaje kwestia dokonania przez oskarżonego S. K. od G. K. zakupu oleju napędowego w okresie 28 września - 20 października 2018 roku, na podstawie czterech faktur VAT, z odroczonym terminem płatności 21 dni, na łączną kwotę 27 783,24 złotych, w ramach zawartej między nimi jako przedsiębiorcami prowadzącymi działalność gospodarczą, w dniu 8 sierpnia 2017 roku umowy o współpracy w zakresie sprzedaży paliw płynnych. Podstawowym zagadnieniem wymagającym rozstrzygnięcia w przedmiotowym procesie było natomiast występowanie po stronie oskarżonego w chwili zawierania czterech kolejnych transakcji kupna - sprzedaży paliwa, niezbędnego dla bytu przestępstwa oszustwa, zamiaru kierunkowego niewywiązania się z tychże - niezapłacenia za pobrany towar będący przedmiotem poszczególnych umów. Oskarżony nie uregulował należności z tytułu rozważanych transakcji handlowych nawet w części. Co istotne pobierając kolejne partie paliwa na podstawie kolejnych faktur nie poczuwał się do zapłaty za poprzednie, a analiza dat poszczególnych dowodów zakupu wskazuje, iż przyjmując towar z ostatniej faktury datowanej na dzień 20 października 2018 roku, był już opóźniony z płatnością za fakturę z dnia 28 września 2018 roku. Wiedząc zatem, że nie jest w stanie zapłacić za wcześniejsze chronologicznie dostawy paliwa kupował następne jego partie, co stanowi niezbity dowód braku zamiaru wywiązania się z zaciąganych zobowiązań. Skoro bowiem nie miał środków pieniężnych na pokrycie pierwszego długu, to oczywistym było że nie będzie w stanie zaspokoić wierzyciela w zakresie kolejnych generowanych długów.

Sąd pierwszej instancji mając na uwadze relację procesową oskarżonego S. K. z rozprawy głównej, odnoszącą się do istniejącej od przełomu września i października 2018 roku u niego świadomości braku bieżących możliwości realizacji zobowiązań finansowych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą prawidłowo ustalił, że kontynuował on we wskazanym okresie współpracę z pokrzywdzonym pobierając paliwo, mimo utraty płynności finansowej. Ustalenie to pozytywnie weryfikuje zarówno ogłoszenie z dniem 14 maja 2019 roku upadłości S. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą S. K. PPHU - (...) w A., w związku z utratą zdolności do wykonywania wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jak i stwierdzona w toku prowadzonego postępowania upadłościowego okoliczność, iż od października 2018 roku oskarżony zaprzestał regulowania zobowiązań na rzecz 10 wierzycieli w łącznej kwocie przekraczającej kwotę 1 157 000 złotych. Zatem w czasie zaciągania zobowiązań będących przedmiotem inkryminowanego czynu znajdował się on w stanie niewypłacalności i co istotne fakt ten zataił przed drugą stroną umowy. Słusznie zatem przyjął sąd merytoryczny, że owo przemilczenie braku płynności finansowej doprowadziło do powstania po stronie pokrzywdzonego błędnego wyobrażenia o możliwościach finansowych oskarżonego. Ten ostatni kreował zatem mylne wyobrażenie o swoich możliwościach spłaty zobowiązań w umówionych terminach i doprowadził G. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Taka postawa - jak słusznie wywiódł sąd pierwszej instancji -realizuje znamiona przestępstwa oszustwa i jest formą zadłużenia w rozumieniu prawa cywilnego opartego na czynie niedozwolonym.

Prawidłowości ustaleń tego sądu nie podważa argumentacja obrony odnosząca się do oczekiwanych przez oskarżonego przelewów od jego dłużników, którzy spóźniali się z płatnościami oraz do spodziewanych dużych wpływów ze współpracy z firmą spedycyjną, które miały mu posłużyć do uregulowania należności wynikających z objętych zarzutem czterech faktur VAT. Oszukańczym zabiegiem jest bowiem również odkładanie płatności i uzależnianie ich od powodzenia planowanych inwestycji czy też oczekiwanych ale nie posiadanych środków finansowych, a więc uzależnianie spełnienia zobowiązania od zdarzeń przyszłych i niepewnych. Oznacza bowiem wprowadzanie w błąd kontrahenta poprzez wywołanie u niego wyobrażenia o istniejącej rzeczywistości - nieadekwatnego do rzeczywistego stanu rzeczy.

Nie wyłącza karygodności wprowadzenia w błąd pokrzywdzonego łatwowierność tego ostatniego czy też jego naiwne zaufanie do zapewnień oskarżonego co do realizacji należnego świadczenia z kilkudniowym opóźnieniem, na które powołuje się skarżący upatrując bezpodstawnie w akceptacji opóźnień i godzeniu się na nieterminowe płatności, braku realizacji znamion oszustwa w zachowaniu oskarżonego.

Rację ma więc sąd rejonowy, że oskarżony wprowadził w błąd pokrzywdzonego co do zamiaru wywiązania się z zawartych umów i zapłaty należności za pobrany towar, wynikających z wystawionych faktur VAT, czyli wypełnienia zobowiązań jakie zaciągnął, wszak w okresie kiedy tego dokonał znajdował się w stanie niewypłacalności.

Reasumując należy stwierdzić, że apelant nie wykazał żadnych uchybień w ocenie materiału dowodowego. Kontrola instancyjna potwierdziła, iż sąd rejonowy nie dopuścił się ani obrazy przepisów postępowania, ani w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i uzasadnia stwierdzenie, że zaskarżony wyrok znajduje pełne oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego oraz ujawnionego w postępowaniu i brak jest podstaw do zdyskwalifikowania wydanego rozstrzygnięcia merytorycznego.

Nie ma też racji skarżący, że czyn przypisany oskarżonemu stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 286 & 3 k.k.. Prawidłowo takich ustaleń nie poczynił sąd merytoryczny, albowiem przeciwko nim przemawiały zarówno okoliczności przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu.

W licznych orzeczeniach Sądu Najwyższego podkreśla się, że o przyjęciu wypadku mniejszej wagi decydują przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu. Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, zachowanie się i sposób działania sprawcy, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Dla elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia oraz motywy i cel działania sprawcy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 1997 r., sygn. akt V KKN 6/97; wyrok Sądu Apel. w Lublinie z dnia 8 sierpnia 1996 r., sygn. akt II AKa 91/96). A zatem o tym, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi decyduje ostateczny bilans, wynikający z oceny wszystkich znamion przedmiotowych i podmiotowych danego czynu, pozwalający ocenić, iż konkretny czyn cechuje się niewysoką społeczną szkodliwością.

Podobnie w literaturze wskazuje się, że wypadek mniejszej wagi zachodzi wówczas, gdy okoliczności popełnienia czynu zabronionego wskazują, że czyn charakteryzuje się niewielkim stopniem społecznej szkodliwości. To stopień społecznej szkodliwości czynu jest podstawowym kryterium oceny czy dany czyn można zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi (por. Małgorzata Dąbrowska - Kardas, Piotr Kardas, Kodeks Karny z Komentarzem, Zakamycze, Kraków 1999 r. tom III s.116 - 118 oraz przytoczoną tam literaturą ).

A zatem o niezaistnieniu w przedmiotowej sprawie wypadku mniejszej wagi świadczy spora wartość przedmiotu czynu oraz przekonuje szczegółowa analiza wszystkich okoliczności towarzyszących zachowaniu się sprawcy, zwłaszcza działanie z pełną premedytacją, podejmowane czterokrotnie na przestrzeni niespełna miesiąca, a w konsekwencji znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego czynu ciągłego.

Zdaniem sądu odwoławczego orzeczona z warunkowym zawieszeniem wykonania kara pozbawienia wolności uwzględnia dyrektywy jej wymiaru określone przepisem art. 53 kk i nie cechuje jej rażąca niewspółmierność w stosunku do popełnionego przez oskarżonego czynu ciągłego. Niewątpliwie stopień społecznej szkodliwości tegoż i stopień winy są znaczne. Okoliczności wpływające na wymiar kary, które przedstawił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sąd pierwszej instancji znalazły akceptację sądu odwoławczego.

Nie można też zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, że nałożony na oskarżonego obowiązek składania pisemnych sprawozdań co 6 miesięcy, poczynając od uprawomocnienia się wyroku jest niecelowy, nadmiernie uciążliwy i zbędny. Zgodnie z dyspozycją art. 72 § 1 k,k, sąd zawieszając warunkowo wykonanie kary, zobowiązany jest orzec jeden z wymienionych w tym przepisie środków probacyjnych. Zobowiązanie to staje się fakultatywne jedynie wówczas, gdy jednocześnie z zawieszeniem orzeczono środek karny (wyr. SN z 16.4.2019 r., II KK 283/18, KZS 2020, Nr 3, poz. 9). Tymczasem wobec oskarżonego S. K. orzeczenia środka karnego zaniechano, co czyni nałożony obowiązek obligatoryjnym.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie z ostrożności procesowej o zmianę zaskarżonego wyroku i warunkowe umorzenie postępowania karnego po uprzednim uznaniu, iż zarzucany czyn stanowi wypadek mniejszej wagi

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody uznania wniosku za niezasadny zostały przedstawione powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wszystkie rozstrzygnięcia zawarte w zaskarżonym wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania zaskarżonego wyroku w mocy zostały przedstawione w punkcie 3. 1. niniejszego opracowania.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu koszty nieopłaconej pomocy prawnej wg stawek określonych w & 2 pkt. 1 w zw. z & 4 ust. 1 i 3 w zw. z & 17 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 roku ( Dz. U. z 2016 roku poz. 1714 ).

3

Sąd odwoławczy na podstawie art. 624 & 1 k.p.k. i art 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983 roku ) zwolnił oskarżonego S. K. od opłaty za drugą instancję i wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym, mając na uwadze jego trudną sytuację materialną.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

ustalenia co do sprawstwa i winy

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana