Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

w zakresie punktu 1 sentencji wyroku

Pozwem złożonym w dn. 17.06.2019 r. przeciwko (...) powód K. K. wniósł o przywrócenie do pracy w (...) Ł. Poczta Polska wraz z przyznaniem wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy (włączając wszelkie premie). Powód zastrzegł, że wnosi o przywrócenie na poprzednio zajmowane stanowisko pracy na warunkach obowiązujących u pracodawcy. Powód wniósł o zmianę warunków zatrudnienia w okresie przed złożeniem wypowiedzenia na warunki, które nie będą nierówno traktować powoda, jako pracownika oraz zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania za nierówne traktowanie w pracy, a ponadto wypłatę zaległego wynagrodzenia za pobranie gotówki od klienta strony pozwanej. (pozew k. 4-5)

Pismem procesowym złożonym w dn. 24.07.2019 r. powód wskazał, że wnosi o wypłacenie należnego wynagrodzenia z tytułu dodatku inkasenckiego od pobrania w wysokości 2.128,00 zł oraz wyrównanie wynagrodzenia od dnia zatrudnienia do dnia zakończenia pracy. (k. 13-13v.)

W odpowiedzi na pozew złożonej w dn. 19.11.2019 r. strona pozwana (...) Spółka Akcyjna z (...) w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Strona pozwana zaprzeczała, jakoby roszczenia powoda w zakresie przywrócenia do pracy, nierównego traktowania w zatrudnieniu i związanego z tym odszkodowania oraz wypłaty dodatku inkasenckiego – było zasadne. Strona pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczeń powoda z uwagi na upływ terminu z art. 291 k.p. (odpowiedź na pozew k. 33-35v)

Na rozprawie w dn. 20.02.2020 r. powód poparł powództwo o przywrócenie do pracy, zasądzenie dodatku inkasenckiego w wysokości 30,00 zł, wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy, ustalenia prawidłowego wynagrodzenia od momentu podjęcia pracy w kwocie 2.250,00 zł i odszkodowania za nierówne traktowanie w kwocie 25.000,00 zł. (e–protokół z 20.02.2020 r.: 00:02:11)

W piśmie procesowym złożonym w dn. 24.02.2020 r. powód sprecyzował, że żądana kwota wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy wynosi 82.000,00 zł. (k. 95)

W piśmie procesowym złożonym w dn. 13.10.2020 r. powód rozszerzył powództwo wskazując, że wnosi o zapłatę różnicy wynagrodzenia zasadniczego za okres od grudnia 2015 r. do czerwca 2016 r. w kwocie 7.096,46 zł, zmianę warunków pracy poprzez ustalenie wynagrodzenia zasadniczego w sposób niedyskryminujący, tj. w okresie grudzień 2015 r. – marzec 2016 r. z kwoty 2.000,00 zł na kwotę 3.013,78 zł oraz w okresie kwiecień 2016 r. –czerwiec 2016 r. z kwoty 2.150,00 zł na kwotę 3.163,78 zł, odszkodowania za dyskryminację w zatrudnieniu w wysokości 37.965,36 zł, przywrócenie do pracy na poprzednie stanowisko pracy wraz z zasądzeniem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w wysokości 164.516,56 zł. (k. 126 – 126v)

Na rozprawie przed Sądem Rejonowym w dn. 4.02.2021 r. strony podtrzymały zajęte w sprawie stanowiska a pełnomocnik strony pozwanej wniósł nadto o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. (e–protokół z 4.02.2021 r.: 00:20:19, 00:20:19)

Zaskarżonym wyrokiem z dn. 27.05.2021 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi po rozpoznaniu sprawy X P 596/19 z powództwa K. K. przeciwko (...) w W. o przywrócenie do pracy, wyrównanie wynagrodzenia, odszkodowanie z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu, zmianę warunków wynagrodzenia w punkcie 1 sentencji oddalił powództwo, a w punkcie 2 sentencji zasądził od powoda K. K. na rzecz (...) z siedzibą w W. 2700 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. ( wyrok k. 209)

Apelację od powyższego orzeczenia złożył osobiście powód, zaskarżając przedmiotowy wyrok w całości i wnosząc o jego uchylenie z uwagi na konieczność przeprowadzenia w całości postępowania dowodowego w sprawie.

Ponadto powód w apelacji wystąpił z nowym roszczeniem o zasądzenie przez Sąd II instancji na jego rzecz od pozwanego, na podstawie art. 26 §5 układu zbiorowego, premii rocznej za 2015 r. i za 2016 r. Uzasadniając to roszczenie apelant argumentował, że w 2016 r. wykonywał obowiązki, o których mowa w ustawie o powszechnym obowiązku obrony, zaznaczając, że pozwany posiadał o tym wiedzę. A. wyjaśnił, że dopiero w dniu sporządzania apelacji dowiedział się o przysługującej mu premii, dodając, że pozwany wcześniej uznał, że premia nie należy się powodowi.

A. wniósł także o przeprowadzenie dowodu z listy plac wszystkich pracowników zatrudnionych przez pozwanego na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony, niezależnie od miejsca świadczenia pracy, z podziałem na posiadane prawo jazdy kat. C+E wraz dodatkami, podnosząc, że Sąd I instancji nie przeprowadził tego dowodu pomimo złożenia stosownego wniosku dowodowego. (apelacja k. 224-227, k. 234)

W odpowiedzi na apelację strona pozwana, reprezentowana przez radcę prawnego, wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. Odnosząc się do roszczenia powoda zawartego w apelacji dotyczącego żądania zasądzenia na rzecz powoda od pozwanego premii rocznej za 2016 r., strona pozwana podniosła, że jest to nowe roszczenie, które nie było zgłoszone na etapie postępowania przed sądem I instancji, wobec czego brak podstaw prawnych do rozstrzygania o tym żądaniu przez sąd II instancji. ( odpowiedź na apelację k. 239-241)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda w zakresie premii rocznej za 2016 r. podlega odrzuceniu.

Zgodnie z art. 369 §1 k.p.c., apelację wnosi się do sądu, który wydał zaskarżony wyrok w terminie dwutygodniowym od doręczenia stronie skarżącej wyroku z uzasadnieniem.

W aktualnym stanie prawnym, tj. obowiązującym po dniu 7.11.2019 r., sąd pierwszej instancji przedstawia niezwłocznie akta sprawy sądowi drugiej instancji (art. 371 k.p.c.).

Sąd drugiej instancji dokonuje sprawdzenia spełnienia przez apelację warunków formalnych i fiskalnych, wniesienia jej w terminie, a także dopuszczalności środka odwoławczego (art. 130 §1 k.p.c. w zw. z art. 391 §1 k.p.c.).

Apelację spóźnioną, nieopłaconą lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również apelację, której braków strona nie usunęła w wyznaczonym terminie sąd drugiej instancji odrzuca (art. 373 §1 k.p.c.).

W doktrynie i w orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że apelację można wnieść wyłącznie od istniejącego orzeczenia sądu pierwszej instancji. Z utrwalonego stanowiska Sądu Najwyższego wynika, że środek odwoławczy od orzeczenia nieistniejącego albo zaskarżający orzeczenie niższej instancji w zakresie, w którym sąd ten nie rozstrzygał, jest niedopuszczalny (por. np. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1952 r., C 1040/52, NP 1953 nr 8-9, s. 153; postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 1964 r., I PR 10/63, OSNC 1965 Nr 5, poz. 80; z dnia 25 lutego 1997 r., II CKN 15/97, OSNC 1997 nr 6-7, poz. 89; z dnia 7 października 1998 r., II UKN 247/98, OSNAPiUS 1999 Nr 20, poz. 665; z dnia 26 listopada 1999 r., III CKN 484/98, LEX nr 453595).

Nie można zatem wnieść apelacji od orzeczenia, które w sensie prawno-procesowym w ogóle nie istnieje, jak również od orzeczenia, w którym brakuje rozstrzygnięcia o całości przedstawionego pod osąd roszczenia procesowego. Nie ma żadnych wątpliwości co do tego, że apelacja może zostać wniesiona wyłącznie w przypadku, gdy sąd pierwszej instancji orzekł – pozytywnie bądź negatywnie – o zgłoszonym przez stronę roszczeniu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy zważył, że apelacja w zakresie w jakim powód żądał zasądzenia na jego rzecz od pozwanego przez Sąd II instancji premii rocznej za 2016 rok, zgodnie z art. 373 §1 k.p.c., podlega odrzuceniu, jako niedopuszczalna. Jest to bowiem zupełnie nowe roszczenie powoda, które zostało przez niego zgłoszone dopiero w apelacji, a zatem jako niebędące przedmiotem orzekania przez Sąd pierwszej instancji, nie może być ono również przedmiotem ustaleń i oceny Sądu drugiej instancji.

Z wyżej omówionych względów apelacja powoda w zakresie premii rocznej za 2016 r., jako niedopuszczalna, podlegała odrzuceniu, o czym Sąd Okręgowy, na podstawie art. 373 § 1k.p.c. w zw. z art. 367 § 1 k.p.c., orzekł, jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

A.P.