Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: st. sekr. sądowy Patrycja Czarnik

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania G. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 3 września 2013 roku nr (...)

w sprawie G. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rentę socjalną

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1631/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 18 marca 2014 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 03.09.2013 r. odmówił G. S. prawa do renty socjalnej z uwagi na brak niezdolności do pracy od dnia 01.08.2013 r. W szczególności organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie został orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 23.08.2013 r. uznany za całkowicie niezdolnego do pracy.

G. S. w odwołaniu od tej decyzji domagał się jej zmiany i przyznania mu renty socjalnej, zarzucając, że stan jego zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, powołując się na brak przesłanek do przyznania renty socjalnej, podtrzymując tym samym argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. S. urodzony w dniu (...)r., ma wykształcenie zawodowe o specjalności sprzedawca. Dotychczas nie pracował. W okresie od 01.10.2003 r. do 31.07.2013 r. pobierał rentę socjalną. Odwołujący w dniu 18.06.2013 r. złożył wniosek o rentę socjalną.

/okoliczności bezsporne/

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u G. S. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) w zw. z art. 5 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu psychiatrii.

Sąd na podstawie opinii biegłego lekarza sądowego specjalisty psychiatry ustalił, że u odwołującego występuje:

- pourazowy zespół mózgowy- po przebytym urazie czaszkowo-mózgowym w 1997 r.

Biegły sądowy stwierdził, że odwołujący nie jest całkowicie niezdolny do pracy od 01.08.2013 r.

W szczególności biegły wskazał, że odwołujący w 1997 r. w czasie wypadku komunikacyjnego doznał urazu głowy z obrzękiem mózgu i uszkodzeniem pnia mózgu z niedowładem połowicznym prawostronnym. Był leczony w okresie 30.10.1997 r.- 28.11.1997 r. w oddziale anestezjologii i intensywnej terapii w T., a następnie w okresie 01.12.1997 r. -18.12.1997 r. był leczony w oddziale rehabilitacji w R.. Okresowo korzystał z leczenia psychiatrycznego oraz konsultacji psychiatrycznych z rozpoznaniem „encefalopatia pourazowa”. W badaniach psychologicznych w 1998 r. stwierdzono poziom inteligencji poniżej wyniku przeciętnego /II=81/, w testach na tzw. organiczność uzyskano wynik graniczny; w 2006 r. oceniono funkcjonowanie intelektualne jako pogranicze upośledzenia umysłowego lekkiego i umiarkowanego /II=56/ oraz stwierdzono wskaźniki uogólnionych zmian organicznych OUN. Odwołujący po wypadku ukończył szkołę zawodową handlową, zdobył zawód sprzedawcy. Dotychczas nie pracował zarobkowo.

Obecnie u odwołującego nie stwierdza się istotnych odchyleń od stanu prawidłowego w tym zaburzeń funkcji poznawczych, zaburzeń afektywnych, zaburzeń zachowania zaburzeń psychotycznych. Aktualny stan psychiczny oraz obecne funkcjonowanie intelektualne, emocjonalne i społeczne nie dają podstaw do uznania odwołującego za całkowicie niezdolnego do pracy od dnia 01.08.2013 r.

(dowód: opinia sądowo-lekarska - k.7-9 as).

Sąd w całości podzielił stanowisko biegłego lekarza sądowego. W szczególności Sąd uznał przedłożoną opinię za miarodajną dla ustalenia stanu zdrowia odwołującego w zakresie jego zdolności do wykonywania pracy. Opiniujący w sposób wyczerpujący i szczegółowy wyjaśnił podstawy i przyczyny, dla których nie uznał odwołującego za całkowicie niezdolnego do pracy od 01.08.2013 r.

Opinia biegłego w ocenie Sądu spełnia ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Żadna ze stron nie kwestionowała opinii.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Kwestią sporną pomiędzy stronami było ustalenie, czy odwołujący spełniał w chwili orzekania przesłanki do pobierania renty socjalnej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej ( Dz.U. Nr 135, poz. 1268), renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

- przed ukończeniem 18 roku życia,

- w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia,

- w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Przedmiotem postępowania było ustalenie, czy ubezpieczony ze względu na stan zdrowia jest całkowicie niezdolny do pracy, czy też stan jego zdrowia uległ zmianie, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS.

W toku postępowania sądowego ubezpieczony został poddany badaniu przez biegłego lekarza psychiatrę. W świetle opinii biegłego odwołujący nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy od 01.08.2013 r. Z okoliczności sprawy wynika, że u G. S. z przyczyn psychiatrycznych nie stwierdza się niezdolności do pracy. Obecnie u odwołującego nie stwierdza się istotnych odchyleń od stanu prawidłowego w tym zaburzeń funkcji poznawczych, zaburzeń afektywnych, zaburzeń zachowania zaburzeń psychotycznych. Aktualny stan psychiczny oraz obecne funkcjonowanie intelektualne, emocjonalne i społeczne nie dają podstaw do uznania odwołującego za całkowicie niezdolnego do pracy od dnia 01.08.2013 r.

Pozostałych warunków z art. 4 ust. 1 powołanej ustawy organ rentowy nie kwestionował.

Zatem zaskarżona decyzja organu rentowego jest słuszna.

Sąd wobec tych okoliczności na zasadzie art. 477 ¹⁴§1 kpc, orzekł, jak w sentencji wyroku.