Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2021 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2021 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko K. I.

1.  zasądza od pozwanego K. I. na rzecz powoda (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 82.060,81 zł (osiemdziesiąt dwa tysiące sześćdziesiąt złotych osiemdziesiąt jeden groszy) wraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od kwoty 75.787,80zł (siedemdziesiąt pięć tysięcy siedemset osiemdziesiąt siedem złotych i osiemdziesiąt groszy) tytułem należności głównej liczonymi za okres od dnia 27 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  nie obciąża pozwanego K. I. kosztami procesu.

Sędzia SO Dorota Krawczyk

Sygn. akt IC 758/21

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 09.04.2021r. (data nadania 01 kwietnia (...).) powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, że pozwany K. I. ma zapłacić na rzecz powoda kwotę 82.060,81.zł wraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie od kwoty 75.787,80 zł liczonymi a okres od dna 27 czerwca 2020 roku do dnia faktycznej zapłaty w tym: kwota 75.787,80 zł tytułem należności głównej, kwota 6.273,01 zł tytułem naliczonych odsetek umownych oraz zasądzenie od pozwanego kosztów procesu wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że kwota dochodzona pozwem wynika z braku wywiązania się przez pozwanego z obowiązku spłaty pożyczki zaciągniętej w dniu 08.02.2019 r. nr (...), na podstawie której powód udostępnił pozwanemu kwotę kredytu w 98.632,46 zł, a pozwany zobowiązał się do jego terminowej spłaty zgodnie z postanowieniami umowy ( pozew k. 1-3).

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. nakazem zapłaty z dnia 29 kwietnia 2021 roku wydanym w postępowaniu upominawczym orzekł zgodnie z żądaniem powoda (nakaz zapłaty k. 40).

Sprzeciwem od nakazu zapłaty doręczonym pozwanemu w dniu 5.05.2021 roku (data wpływu do Sądu 19 września 2021 roku), pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa. Z ostrożności procesowej w razie uwzględnienia powództwa, pozwany wniósł o rozłożenie na raty zasądzonej należności. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany przyznał fakt zawarcia umowy pożyczki z powodem, przy czym wskazał, że obecnie z uwagi na bardzo trudną sytuację finansową w jakiej obecnie się znajduje nie ma możliwości wywiązania się z należności objętych treścią pozwu ( k. 44-46).

W odpowiedzi na sprzeciw pozwanego powód (...) Bank (...) S.A z siedzibą w W. w całości podtrzymał dotychczasowe stanowisko, w tym żądania, twierdzenia i dowody wskazane w pozwie, w szczególności wnosząc o zasądzenie na rzecz powoda kwot wskazanych w pozwie, wynikających z niespłaconej i wymagalnej wierzytelności, zasądzenie od pozwanego kosztów procesu oraz wniósł o oddalenie wszystkich zarzutów strony pozwanej jako bezzasadnych w okolicznościach niniejszej spraw (k. 54-58).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 08.02.2019 r. pomiędzy powodowym bankiem, a pozwanym K. I. została zawarta umowa pożyczki nr (...).

Zgodnie z § 1 ust. 1 umowy powód udzielił pozwanemu K. I. pożyczkę w wysokości 98.632,46 zł, którą pożyczkobiorca zobowiązał się spłacić wraz z należnymi odsetkami umownymi w okresie 72 miesięcy.

Całkowita kwota pożyczki bez kredytowanych kosztów wyniosła 78.000,00 zł, natomiast całkowity koszt pożyczki wynosił 53.812,36 zł.

Całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę wynosiła 131.812,36 zł. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosiła 20,74 %. Pozwany przy wypłacie przez (...) SA pożyczki ponosił koszty w postaci prowizji za udzielenie pożyczki w wysokości 779,92 zł oraz kwotę składki ubezpieczeniowej za cały okres ubezpieczenia równego okresowi kredytowania określonemu w § 1 ust.1 w wysokości 19.852,54 zł z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia na życie zawartej na podstawie Warunków (...) dla Pożyczkobiorców pozwanego B. obejmujących warunki ubezpieczenia na życie oraz warunki ubezpieczenia na wypadek utraty źródła dochodu, poważnego zachorowania i pobytu w szpitalu w następstwie nieszczęśliwego wypadku oraz umowy ubezpieczenia na wypadek utraty źródła dochodu, Poważnego Zachorowania i Pobytu w Szpitalu w następstwie Nieszczęśliwego Wypadku zawartej na podstawie WU.

Za czynności związane z obsługą pożyczki pozwany pobierał od pozwanego prowizję i opłaty bankowe przewidziane w taryfie prowizji i opat bankowych obowiązujących u pozwanego.

Pozwany w terminie 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o zmianie oprocentowania, w razie braku akceptacji takiej zmiany miał możliwość złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy w trybie określonym § 5 ust, 6 umowy. W takim przypadku zmiana oprocentowania nie wiązała pożyczkobiorcy, a umowa ulegała rozwiązaniu po upływie 30 dni. W przypadku braku takiego oświadczenia zmiana oprocentowania obowiązywała pożyczkobiorcę od daty wejścia w życie.

Odsetki są liczone od aktualnego stanu zadłużenia, za faktyczny okres wykorzystania pożyczki.

Pożyczkobiorca był obowiązany do spłaty pożyczki wraz z odsetkami w 72 równych ratach kapitałowo-odsetkowych, płatnych w okresach miesięcznych, do dnia 20-go każdego miesiąca, w wysokości i terminach wyszczególnionych w planie spłaty.

Wysokość rat oraz terminy ich spłaty określał plan spłat.

Łączna wartość odsetek wynosiła 33.179,90 zł.

Po dokonaniu pełnej weryfikacji oraz po potwierdzeniu zgodności wszystkich danych zgłoszonych przy składaniu wniosku nastąpiło uruchomienie pożyczki, a następnie na mocy odrębnej od umowy dyspozycji stanowiącej załącznik do umowy środki zostały przekazane przez powoda na rzecz pożyczkobiorcy.

Rozwiązanie umowy zostało uregulowane w § 11 umowy kredytowej, zgodnie z którym rozwiązania umowy mogła dokonać każda ze stron przy zachowaniu 30 -dniowego terminu wypowiedzenia bądź w każdym czasie za porozumieniem stron.

Bank miał prawo wypowiedzieć umowę w przypadku między innymi: rażącego naruszenia postanowień umowy lub regulaminu udzielania kredytów dla osób fizycznych przez kredytobiorcę, pogorszenia zdolności kredytowej kredytobiorcy, stwierdzenia przez bank zagrożenia w spłacie kredytu oraz w przypadku, gdy kredytobiorca opóźniał się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu. Bank wzywa kredytobiorcę do dokonania spłaty zaległości w terminie l4 dni roboczych od daty otrzymania wezwania, a jeżeli należności nie zostaną uregulowane w całości w wyznaczonym terminie, jak również w sytuacji, w której złożony przez kredytobiorcę wniosek o restrukturyzację zadłużenia zostanie odrzucony, Bank ma prawo wypowiedzieć umowę kredytu. Od następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia całe zobowiązanie z tytułu udzielonego kredytu stawało się wymagalne i traktowane było jako zadłużenie przeterminowane ( § 11 pkt 1, 2 i 3)

(dowód: umowa pożyczki z dnia 8 lutego 2019 roku nr (...) k. 7-12)

Przed zawarciem umowy pożyczki pozwany złożył oświadczenie, iż otrzymał formularz informacyjny, wzór oświadczenia odstąpienia od umowy oraz uzyskał wszelkie informacje niezbędne do podjęcia decyzji w zakresie zaciąganej pożyczki oraz wyjaśnienia zgłaszanych wątpliwości. Środki uzyskane z umowy pożyczki miały zostać przeznaczone na doposażenie prowadzonego przez żonę pozwanego przedszkola.

Pozwany nie spłacał zaciągniętej pożyczki zgodnie z umową.

(dowód: zeznania pozwanego k. 93 i verte minuty 00.03.16-00.10.06, szczegółowe rozliczenie pożyczki k. 65, wydruk szczegółowy historii rachunku kredytowego k. 20-21)

Wobec braku spłaty przez pozwanego wymagalnego zadłużenia, powód zgodnie z przepisami dotyczącymi restrukturyzacji (§ 11 ust. 1), pismem z dnia 21 listopada 2019r. skierował do pozwanego monit wskazujący aktualny stan zaległości oraz pouczył o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia w terminie 14 dni roboczych od daty otrzymania niniejszego pisma. Wezwał do zapłaty w terminie 14 dni zaległości od daty otrzymania niniejszego pisma.

Monit przed wypowiedzeniem został wysłany na adres wskazany w Umowie.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 21 listopada 2019 roku k.13, szczegółowe rozliczenie pożyczki k. 65)

Pozwanemu został wyznaczony termin 14 dni na spłatę wymagalnego i nieuregulowanego zadłużenia w wysokości wynikającego ze skutecznie zawartej Umowy i Harmonogramu Spłat. Pozwany nie dokonał wpłat, nie skorzystał z możliwości restrukturyzacji zadłużenia.

Pismem z dnia 19 grudnia 2019 roku powód wypowiedział umowę kredytu pozwanemu. Wypowiedzenia zostało pozwanemu doręczone w dniu 31.12.2019 roku.

(dowód: wypowiedzenie Umowy z dnia 19 grudnia 2019 roku wraz z potwierdzeniem odbioru przesyłki k. 14 i 15-16)

Pismem z dnia 22 maja 2020 roku zatytułowanym „Ostateczne wezwanie do zapłaty " powód wezwał pozwanego do uregulowania wymagalnego zadłużenia w nieprzekraczalnym terminie tj. do dnia 1 czerwca 2020 roku w wysokości 81.235,24zł, na którą składają się: kwota 75.787,80 zł z tytułu niespłaconego kredytu, kwota 5.447,44 zł z tytułu niespłaconych odsetek wyliczonych na dzień 21 maja 2020 roku.

Jednocześnie powód poinformował, że nieuiszczenie zobowiązania w wyznaczonym terminie może skutkować skierowaniem do sądu pozwu o zapłatę.

(dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 22.maja 2020 roku k.17-18 wraz z wyciągiem z ksiąg bankowych k. 19)

Na kwotę objętą pozwem, składają się następujące należności:

1) należność główna w wysokości: 75 787,80 zł

2) odsetki za okres od 2019-09-20 r. do 2020-06-26 r. w wysokości 6 273,01 zł

• 14% za okres od dnia 20-09-2019 r. do dnia 17-03-2020 r.

• 13% za okres od dnia 18-03-2020 r. do dnia 08-04-2020 r.

• 12% za okres od dnia 09-04-2020 r. do dnia 28-05-2020 r.

• 11,2% za okres od dnia 29-05-2020 r. do dnia 26-06-2020 r.

(dowód: wyciąg z ksiąg banku z dnia 26 czerwca 2020 roku dot. umowy Pożyczki (...) nr (...) z dnia 2019-02-08 r. k.19)

Pozwany K. I. ma 62 lata, z zawodu jest piekarzem. Sporna pożyczka, którą pozwany zaciągnął w 2019 roku miała być przeznaczona na doposażenie przedszkola, którego prowadzeniem zajmuje się żona pozwanego.

Pozwany ma jeszcze wiele innych zobowiązań finansowych wobec innych podmiotów. Nie jest w stanie powiedzieć ile ma zobowiązań.

Między innymi w (...) ma duży kredyt na kwotę około milion dwieście tysięcy złotych. Kredyt jest obsługiwany na bieżąco. Miesięczna rata tego kredytu wynosi 10.500 zł. Ponadto małżonkowie mają inne zobowiązania kredytowe. Po uregulowaniu rat wynikających ze zobowiązań kredytowych, pozwanemu oraz jego żonie miesięcznie na życie pozostaje kwota ok. 3.500 zł.

Z uwagi na trudną sytuację finansową pozwany nie wywiązuje się terminowo z zaciągniętych zobowiązań. Wobec pozwanego nie toczy się żadna egzekucja. Pozwany wraz z małżonką są właścicielami działki gruntu.

Pozwany ma własną działalność gospodarczą – prowadzi przy przedszkolu piekarnię dla dzieci. Średni miesięczny dochód z prowadzonej działalności to kwota ok. 10-15 tys. zł. Niejednokrotnie jednak rodzice zalegają z opłatami za przedszkole i dochód miesięczny jest niższy.

Powód leczy się z powodu silnej depresji, cierpi na zaburzenia pamięci, leczy się na uszy, ostatnio przechodził zapalenie płuc oraz choruje w na prostatę. Obecnie K. I. przebywa na zwolnieniu lekarskim i otrzymuje zasiłek chorobowy w wysokości 1500. Miesięcznie na leki swoje i żony pozwany przeznacza około 600-700 zł.

(dowód: zeznania pozwanego k. 93 i verte minuty 00.03.16-00.10.06)

Sąd Okręgowy ocenił i zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z treścią art. 720 KC

§ 1. Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

§ 2. Umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej.

Jak wynika z dowodów przedstawionych przez stronę powodową i co zostało przyznane przez pozwanego, pozwany nie wywiązał się z obowiązku terminowej spłaty swego zobowiązania, co skutkowało wypowiedzeniem umowy. Jednocześnie powodowy bank złożonymi do akt sprawy dokumentami wykazał, że wypowiadając pozwanemu umowę kredytu dopełnił wszystkich wymaganych ustawą wymogów związanych z wypowiedzeniem umowy.

W świetle takich dokumentów jak umowa pożyczki, wypowiedzenie umowy pożyczki, wyciągu z ksiąg rachunkowych Banku i historii rachunku kredytowego, która obejmuje wpłaty dokonane przez pozwanego, wysokość niespłaconego kapitału, a także wysokość odsetek umownych i odsetek karnych wysokość zobowiązania pozwanego nie budzi wątpliwości i nie była kwestionowana przez pozwanego.

Wprawdzie wyciąg z ksiąg banku wobec uchylenia art. 95 k.c. prawa bankowego będącego następstwem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2011 r., P 7/09 nie ma mocy dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym (art. 95 ust. 1 a) ustawy Prawo Bankowe), nie mniej kwalifikacja taka nie pozbawia tego dokumentu mocy dowodowej i wiarygodności. Ma on moc dowodową dokumentu prywatnego, którego wprawdzie nie dotyczy domniemanie z art. 245 k.p.c., jednakże zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dowód z dokumentu prywatnego może być podstawą ustaleń faktycznych, jest samodzielnym środkiem dowodowym, którego moc sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c. , to jest podlega on ocenie sądu na podstawie wszechstronnego rozważenia całego materiału dowodowego (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 27 lipca 2010 r., II CSK 119/10, LEX nr 603161, z dnia 13 grudnia 2013 r. ,III CSK 66/13, LEX nr1463871,, z dnia 12 września 2014 r., I CSK 634/13, LEX nr 1504324).

Strona powodowa udowodniła zatem fakty, które świadczą o zasadności powództwa precyzyjnie wskazując co składa się na należność główną oraz dochodzone odsetki, podczas gdy strona pozwana nie przedstawiła żadnych dokumentów, które wskazywałyby, że nie posiada wymagalnego zadłużenia z tytułu umowy pożyczki. Zatem powód wywiązał się ze swego zobowiązania, udostępniając pozwanemu w/w kwotę pożyczki zaś pozwany uchylając się od ciążącego na nim obowiązku spłaty pożyczki nie spełnił świadczenia do którego był zobowiązany, tj. do spłaty pożyczki wraz z należnymi odsetkami umownymi na zasadach i warunkach określonych w umowie.

Pozwany przyznał, że nie płacił w terminie rat z powodu problemów finansowych. Pozwany, w sprzeciwie wskazał, iż pozwany zawsze starał się wywiązywać z umowy, próbował negocjować.

Z ostrożności procesowej w razie uwzględnienia powództwa wnosił o rozłożenie żądanej pozwem kwoty na raty.

Zatem w świetle wskazanych wyżej dowodów zaoferowanych przez stronę powodową uznać trzeba za udowodnione, że w dacie wystawienia wyciągu z ksiąg rachunkowych dług pozwanego wynosił kwotę tam wskazaną i dochodzoną pozwem, a tym samym żądanie pozwu jako zasadne zostało w całości uwzględnione.

Podstawą orzeczenia o odsetkach był przepis art. 481 k.c.

Zgłoszone przez pozwanego żądanie rozłożenia zadłużenia na raty, obligowało Sąd do rozważania, czy zostały spełnione przesłanki z art. 320 k.p.c. Przepis ten pozwala na rozłożenie w wyroku na raty zasądzonego świadczenia, a przesłanką takiej ingerencji Sądu w stosunek obligacyjny jest występowanie w sprawie szczególnych okoliczności, wskazujących na to, że spełnienie przez dłużnika świadczenia jednorazowo nie jest możliwe i kiedy natychmiastowe wykonanie wyroku byłoby rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. W zasadzie chodzi o okoliczności dotyczące pozwanego dłużnika, jego sytuację osobistą, majątkową, finansową, rodzinną, które powodują, że nierealne jest spełnienie przez niego od razu i w pełnej wysokości zasądzonego świadczenia. Rozważając rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty, sąd orzekający nie może jednak nie brać pod rozwagę także sytuacji wierzyciela, ponieważ sąd nie powinien działać z jego pokrzywdzeniem.

W orzecznictwie podkreśla się, że wykazanie przesłanek zastosowania art. 320 k.p.c. ciąży na stronie, która chce skorzystać z możliwości rozłożenia świadczenia na raty. Zastosowanie art. 320 k.p.c. wykracza poza normalny zakres rozstrzygnięcia i wymaga zazwyczaj udowodnienia okoliczności niekoniecznych do rozstrzygnięcia o samym dochodzonym roszczeniu (postanowienie Sądu Najwyższego z 22.03.2018, V CSK 503/17).

Nie budzi wątpliwości, że sytuacja majątkowa pozwanego jest trudna i nierealne jest spełnienie przez niego od razu i w pełnej wysokości zasądzonego świadczenia, jednak fakt ten nie jest wystarczający do rozłożenia świadczenia na raty. Uwzględnienie bowiem jednocześnie słusznego interesu wierzyciela wymaga, aby na chwilę orzekania zostało przynajmniej uwiarygodnione w wysokim stopniu, że dłużnik (oceniając rzecz rozsądnie) będzie w stanie spełnić świadczenie w ratach, których liczbę, wysokość i terminy płatności ustali Sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 czerwca 2020 r. I ACa 171/20).

Stąd zachodzi konieczność wykazania przez dłużnika, że realnie będzie dysponować środkami, które mimo trudności, umożliwią wykonanie zmodyfikowanego obowiązku w sposób odczuwalny ekonomicznie przez wierzyciela. W przeciwnym razie, jeżeli okoliczności sprawy nie wskazują na istnienie po stronie dłużnika woli dobrowolnej spłaty zadłużenia, a jedynie na chęć odłożenia w czasie konieczności wykonania zobowiązania, omawiana norma prawna nie będzie miała zastosowania.

Biorąc pod uwagę wysokość dochodów pozwanego, obecnie 1500zł świadczenia chorobowego, dochody żony w kwocie ok. 10.000zł-15.000zł i wysokość różnych długów na łączną kwotę ok. 1.200.000zł, rozłożenie na raty kwoty żądanej pozwem nie sprawi, że pozwany będzie mógł realnie spłacać sporne zadłużenie w kwotach po ok. 2000 zł, jak zadeklarował pozwany na ostatniej rozprawie.

Perspektywa dla powoda , który będzie mógł dochodzić jedynie poszczególnych wymagalnych rat kiedy majątek pozwanego będzie np. zajmowany przez innych wierzycieli byłaby dla niego krzywdząca. Już na etapie egzekucji pozwany może zawrzeć ugodę z powodem. W chwili obecnej pozwany posiada jeszcze majątek z którego powód będzie mógł się zaspokoić.

Przy jednoczesnym posiadaniu przez małżonków bardzo dużych zobowiązań finansowych gdzie miesięczna rata jednego kredytu wynosi 10.500,00 złotych miesięcznie, gdzie pozwany ma problemy ze zdrowiem, obecnie przebywa na zwolnieniu lekarskim trudno zatem przyjąć, iż pozwany będzie realnie dysponował środkami pozwalającymi na spłatę zadłużenia w ratach. O tym, że po stronie pozwanego nie ma woli dobrowolnej spłaty zadłużenia, a jedynie zmierza on do odłożenia w czasie wykonania swego zobowiązania świadczy również fakt, że pozwany nie podjął jakiejkolwiek aktywności w ratalnej spłacie zadłużenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd nie uwzględnił wniosku strony pozwanej o rozłożenie żądanej pozwem kwoty na raty.

Zgodnie z art. 102 kpc w przypadkach szczególnie uzasadnionych sad może zasądzić od strony przegrywającej tyko cześć, kosztów, albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przepis ten nie konkretyzuje wypadków szczególnie uzasadnionych. Ma on miejsce wówczas, gdy z uwagi na okoliczności faktyczne konkretnej sprawy zastoswanie ogólnych zasad odpowiedzialności za wynik procesu były sprzeczny z zasadą słuszności. Podstawą do takiej oceny może być specyfika rozpoznawanej sprawy, zachowanie się strony w procesie jak i sytuacja majątkowa, szczególna sytuacja zdrowotna, czy też życiowa, przy czym zła sytuacja finansowa, stanowiąca podstawę do zwolnienia strony od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych nie wyczerpuje sama w sobie przesłanek zastosowania art. 102 kpc., a przepis ten z uwagi na z uwagi na swój szczególny charakter nie może być wykładany rozszerzająco i wyklucza uogólnienie.

W analizowanej sprawie, w ocenie Sądu, są spełnione przesłanki do nieobciążania pozwanego kosztami ze względu na trudną sytuację finansową a także bardzo trudną sytuację zdrowotną pozwanego, dlatego Sąd nie obciążył pozwanego kosztami procesu.

Sędzia SO Dorota Krawczyk

Z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. pozwanego.