Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 14/20 upr

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2022 r.

Sąd Rejonowy w Chełmnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

Protokolant:

Sędzia Monika Mleczko-Pawlikowska

Stażysta Monika Kałużna

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2022 r. w Chełmnie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego- Subfunduszu (...) z siedzibą w W.

przeciwko K. T.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego K. T. na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego- Subfunduszu (...) z siedzibą w W. kwotę 2 292,48 zł (dwa tysiące dwieście dziewięćdziesiąt dwa złote 48/100 groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 05.11.2019r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 117,00 zł (jeden tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia

Monika Mleczko – Pawlikowska

I C 14/20

UZASADNIENIE

Powód – (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty – Subfundusz KI 1 z siedzibą w W. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 5 listopada 2019 r. domagał się zasądzenia od pozwanego K. T. kwoty 2 292,48 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od wyszczególnionych w pozwie kwot, od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w wysokości 30 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 600 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dochodzona wierzytelność powstała w wyniku braku zapłaty przez pozwanego należności wynikającej z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej dnia 30 września 2016r. Powód nabył wierzytelność wobec pozwanego na podstawie umowy o przelew wierzytelności zawartej z poprzednim wierzycielem – (...) S.A. z siedzibą w W. w dniu 21 marca 2018 r. Wyjaśnił, iż na wartość przedmiotu sporu składają się należności wynikające z czterech wskazanych faktur i trzech not obciążeniowych oraz odsetek naliczonych na dzień poprzedzający złożenie pozwu. Wskazał, iż od kwot należności głównych wynikających z nieopłaconych faktur powodowi przysługuje prawo naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia następnego po dniu wymagalności płatności każdej należności (k. 1-5).

Postanowieniem Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie, z dnia 29 listopada 2019 r. sprawa została przekazana do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Chełmnie (k. 6 i 9v).

Pismem procesowym z dnia 6 lutego 2020 r. powód uzupełnił braki pozwu przekazanego z elektronicznego postępowania upominawczego, jednocześnie wnosząc o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu w łącznej kwocie 647 zł zgodnie z załączonym spisem kosztów oraz kwotę 170 zł tytułem uiszczonej opłaty uzupełniającej od pozwu (k. 15).

Postanowieniem z dnia 18 września 2020 r. Sąd zawiesił postępowanie na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. (k. 97).

Postanowieniem z dnia 13 października 2020 r. Sąd na podstawie art. 180§ 1 k.p.c. podjął postępowanie, albowiem zostało ustalone miejsce pobytu pozwanego (k. 97).

Pismem z dnia 4 grudnia 2020 r. pozwany wniósł o wyznaczenie obrońcy z urzędu z powodu zdrowia psychicznego oraz braku środków do życia (k. 117 akt).

Zarządzeniem z dnia 30 sierpnia 2021 r. Sąd na podstawie art. 130 § 2 k.p.c. w zw. z art. 117 1 § 1 k.p.c. a contrario zwrócił wniosek (k. 137 akt).

Na rozprawie w dniu 11 lutego 2022 r. pozwany wskazał, iż nie zgadza się z pozwem i kwestionuje powództwo w całości. Podniósł, iż w jego opinii roszczenie jest przedawnione. Wniósł także o wyznaczenie adwokata z urzędu i złożył oświadczenie w zakresie swojej sytuacji osobistej i majątkowej (k. 175 akt).

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 11 lutego 2022 r. Sąd oddalił wniosek pozwanego o ustanowienie adwokata z urzędu (k. 174 akt).

Sąd ustalił, co następuje.

W dniu 30 września 2016 r. pozwany K. T. zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę abonencką nr (...), której przedmiotem była usługa dostępu do internetu w promocji P. (...).0. Jako deklarowany adres korzystania z usługi pozwany wskazał ul. (...) w C..

Zawierając umowę pozwany oświadczył, iż otrzymał, zapoznał się i akceptuje m.in. warunki umowy, regulamin świadczenia usług i promocji oraz cennik.

Umowa została zawarta między stronami na czas oznaczony (podstawowy) wynoszący 24 miesiące. Oferta abonamentowa, która zaakceptował pozwany wskazywała na przyznaną abonentowi ulgę w wysokości 1 365,97 zł.

W dniu zawarcia umowy pozwanemu został udostępniony sprzęt – modem H. (...) oraz router D-Link (...)116. Z tytułu włączenia usługi udostępnienia modemu i routera oraz jednorazowej opłaty aktywacyjnej (...) S.A. naliczył opłaty odpowiednio w wysokościach: 1,00 zł, 1,00 zł i 49,00 zł.

Zgodnie z ofertą miesięczna opłata abonamentowa, w przypadku wyboru faktury papierowej wynosiła 59,99 zł a w przypadku faktury na e-mail – 49,99 zł, dodatkowo miesięczne opłaty z tytułu udostępnienia routera i modemu wynosiły po 5,00 zł.

W dniu zawarcia umowy pierwotny wierzyciel wystawił pozwanemu fakturę VAT na kwotę 2,00 zł obejmującą włączenie usługi udostępnienia modemu oraz routera, która została przez pozwanego zapłacona w dniu zawarcia umowy.

/Fakty niezaprzeczone, a nadto dowody: umowa abonencka z dnia 30 września 2016 r. – k. 60-64 i 67-69 akt, protokół odbioru sprzętu – k. 65 akt, faktura VAT z dnia 30 września 2016 r. – k. 66 akt, regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych internetu przez (...) S.A. – k. 70-76 akt,

Dnia 24 października 2016 r. pierwotny wierzyciel wystawił pozwanemu fakturę VAT na kwotę 66,14 zł wraz z wyszczególnieniem opłat składających się na powyższą kwotę. Naliczona kwota zawierała opłaty za modem i router za okres od 30 września 2016 r. do 21 listopada 2016 r. w kwotach po 8,57 zł brutto, a także jednorazową opłatę aktywacyjną w wysokości 49,00 zł. Termin jej płatności został oznaczony na dzień 7 listopada 2016 r.

Dnia 23 listopada 2016 r. pierwotny wierzyciel wystawił pozwanemu fakturę VAT na kwotę 10,00 zł, która stanowiła opłaty za modem i router za okres od 22 listopada 2016 r. do 21 grudnia 2016 r. w kwotach po 5,00 zł brutto. Termin jej płatności został oznaczony na dzień 7 grudnia 2016 r.

Dnia 27 grudnia 2016 r. pierwotny wierzyciel wystawił pozwanemu fakturę VAT na kwotę 10,00 zł, która stanowiła opłaty za modem i router za okres od 22 grudnia 2016 r. do 21 stycznia 2017 r. w kwotach po 5,00 zł brutto. Termin jej płatności został oznaczony na dzień 10 stycznia 2017 r.

Dnia 24 stycznia 2017 r. pierwotny wierzyciel wystawił pozwanemu fakturę VAT na kwotę 59,99 zł, która stanowiła opłaty za modem i router w kwotach po 5,00 zł brutto oraz za świadczenie usług internetowych w pakiecie P. (...).0 40GB za okres od 22 stycznia 2017 r. do 21 lutego2017 r.. Termin jej płatności został oznaczony na dzień 7 lutego 2017 r.

W dniu 21 lutego 2017 r. Cyfrowy Polska wystawił pozwanemu notę obciążeniową na kwotę 1 096,52 zł tytułem kary za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym. Termin jej płatności określono na dzień 7 marca 2017 r.

W dniu 22 maja 2017 r. Cyfrowy Polska wystawił pozwanemu notę obciążeniową na kwotę 199,00 zł za brak zwrotu sprzętu. Termin jej płatności określono na dzień 5 czerwca 2017 r.

/Fakty niezaprzeczone, a nadto dowody: faktura VAT nr (...) z dnia 24 października 2016 r. – k. 77-78 akt, faktura VAT nr (...) z dnia 23 listopada 2016 r. – k. 79-80 akt, faktura VAT nr (...) z dnia 27 grudnia 2016 r. – k. 81-82 akt, faktura VAT nr (...) z dnia 24 stycznia r. – k. 83-84 akt, nota obciążeniowa nr (...) z dnia 21 lutego 2017 r. – k. 85 akt, nota obciążeniowa nr (...) z dnia 22 maja 2017 r. – k. 86 akt/

W dniu 21 marca 2018 r. (...) S.A. z siedzibą W. (Zbywcą) zawarła z (...) (...) (Nabywcą) umowę przelewu wierzytelności pieniężnych przysługujących Zbywcy od abonentów wynikających z niezapłaconych opłat abonamentowych z tytułu świadczonych usług na rzecz abonenta oraz naliczone kary umowne z tytułu niedotrzymania warunków umowy oraz odsetek od tych należności oraz faktur i not obciążeniowych oraz odsetek od tych należności. Wśród tych wierzytelności, pod pozycją nr (...) znalazła się wierzytelność wobec pozwanego K. T. na kwotę 1 940,65 zł.

(...) S.A. oświadczył, iż cena tytułem umowy przelewu wierzytelności z dnia 21 marca 2018 r. została zapłacona tego samego dnia.

Pismem z dnia 21 marca 2018 r. pierwotny wierzyciel zawiadomił pozwanego o dokonaniu przelewu wierzytelności wynikającej z umowy z dnia 30 września 2016 r. wskazując jednocześnie, iż składają się na nią należności ze wskazanych szczegółowo faktur i not na łączną kwotę 1 940,65 zł.

/Fakty niezaprzeczone, a nadto dowody: umowa sprzedaży przelewu wierzytelności z dnia 21 marca 2018 r. wraz z załącznikiem nr 2 oraz pełnomocnictwami – k. 30-42 akt, oświadczenie – k. 43 akt, odpis KRS – k. 44-57 akt, zawiadomienie – k. 58 akt/

W dniu 11 kwietnia 2018 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty w terminie do dnia 18 kwietnia 2018 r. kwoty 2 082,20 zł wskazując, iż składają się na nią należności z tytułu niezapłaconych faktur w kwocie 1 940,65 zł oraz odsetki naliczone do 18 kwietnia 2018 r. w wysokości 141,65 zł.

/Fakty niezaprzeczone, a nadto dowód: wezwanie do zapłaty – k. 59 akt/

Sąd zważył, co następuje.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie faktów niezaprzeczonych oraz dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową, którym w całości dał wiarę. Zgodnie bowiem z treścią z art. 243 2 k.p.c. dokumenty znajdujące się w aktach sprawy lub do nich dołączone stanowią dowody bez wydawania odrębnego postanowienia.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód dochodził roszczenia jako nabywca wierzytelności. Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W ocenie Sądu, powód należycie wykazał, iż wierzytelność została przelana na niego w wyniku umowy cesji zawartej z pierwotnym wierzycielem – (...) S.A. z siedzibą w W.. Okoliczność ta nie była zresztą kwestionowana przez stroną pozwaną.

Przed oceną zasadności roszczenia należy poczynić kilka uwag natury ogólnej. Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Wspomniany przepis określa rozkład ciężaru dowodu, to jest wskazuje, jaki wpływ na wynik procesu ma nieudowodnienie pewnych faktów. Innymi słowy precyzuje, kto poniesie wynikające z przepisów prawa materialnego negatywne konsekwencje ich nieudowodnienia. Zawarta w art. 6 k.c. reguła rozkładu ciężaru dowodu nie tylko zezwala, lecz wręcz nakazuje rozstrzygnąć sprawę na niekorzyść osoby opierającej swe powództwo na twierdzeniu o istnieniu jakiegoś faktu mającego znaczenie prawne, jeżeli fakt ten nie został udowodniony. Sąd podziela pogląd, zgodnie z którym ciężar dowodu w postępowaniu cywilnym nie zawsze spoczywa na powodzie. Ten kto odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r. sygn. akt (...), LEX nr(...)).

Nadto, zgodnie z art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przepis ten statuuje zasadę kontradyktoryjności. Reguła ta wyraża się w tym, że postępowanie cywilne jest sporem toczącym się między równouprawnionymi podmiotami. W ramach tego sporu strony obowiązane są przedstawiać twierdzenia, składać wyjaśnienia oraz zgłaszać wnioski dowodowe.

Mając na uwadze powyższe zasady rozkładu ciężaru dowodu i jego konsekwencje procesowe, uznać należy, że w rozstrzyganej sprawie powód (wierzyciel) powinien wykazać istnienie zobowiązania pieniężnego po stronie pozwanej i jego wysokość, natomiast do pozwanego należy udowodnienie zgłoszonych zarzutów nieistnienia wierzytelności lub istnienia jej w innej (mniejszej) wysokości.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż to na powodzie z mocy art. 6 k.c. ciążył obowiązek udowodnienia okoliczności istotnych z punktu widzenia zasadności dochodzonego roszczenia. Powód winien więc wykazać, że przysługuje mu dochodzona wierzytelność z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych oraz winien udowodnić jej wysokość. W ocenie Sądu powód - w przeciwieństwie do pozwanego, wywiązał się z tego procesowego obowiązku (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.). Wskazać należy, iż pozwany poza stwierdzeniem, iż kwestionuje powództwo w całości nie przedstawił na potwierdzenie własnych twierdzeń żadnych dowodów, podniósł jedynie zarzut przedawnienia.

Zgodnie z art. 6 § 2 k.p.c. strony są obowiązane przytaczać wszystkie fakty i dowody bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko. Powód powinien zatem już w pozwie przedstawić wszystkie fakty, z których wywodzi swoje roszczenie oraz dowody dla ich wykazania. Z kolei pozwany, jeżeli kwestionuje żądanie pozwu, powinien już w pierwszym piśmie przygotowawczym przedstawić fakty, na których opiera swoje zarzuty i dowody dla wykazania tych faktów. Niezależnie od obowiązku przedstawiania faktów i dowodów, każda ze stron ma obowiązek wypowiedzieć się co do twierdzeń strony przeciwnej, wyszczególniając fakty, które przyznaje oraz te, którym zaprzecza. Obowiązek ten strony powinny wypełnić składając pisma przygotowawcze (art. 127 § 1 k.p.c.) lub w toku rozprawy (art. 210 § 2 k.p.c.), o ile zostanie wyznaczona. Należy nadmienić , że ogólnikowe stwierdzenie, że strona "kwestionuje wszystkie twierdzenia strony przeciwnej, za wyjątkiem tych, które przyznaje" lub równoznaczne, nie spełnia wymogów, wynikających z powołanych przepisów i oznacza brak wypowiedzenia się co do twierdzeń wyraźnie niezaprzeczonych i może uzasadniać uznanie ich za milcząco przyznane (art. 230 k.p.c.).

Podstawę prawną żądania stanowił art. 353 § 1 k.c. zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić, jak również art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2021 r., poz. 576 t.j.) stanowiący, iż świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

Powód do pozwu załączył umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, której stronami był pozwany i (...) S.A. Pierwotny wierzyciel spełniał świadczenie zawarte w umowie na rzecz pozwanego oraz z tego tytułu wystawił pozwanemu faktury VAT, które nie zostały przez niego uregulowane. Także słuszność naliczenia kary umownej przez operatora w przypadku rozwiązania umowy przed upływem terminu podstawowego, wydaje się oczywista. Zarówno bowiem konsument, jak i przedsiębiorca telekomunikacyjny, nie mogą narażać się na ustanie stosunku umownego z przyczyn błahych, nie uzasadniających rozwiązania stosunku obligacyjnego, który od początku był pomyślany jako trwały. Pozwany podpisując umowę, akceptując zawarte w niej warunki, czego nie kwestionował.

Odnosząc się do podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia wskazać należy, iż w niniejszej sprawie zastosowanie znajdą przepisy kodeksu cywilnego dotyczące terminów przedawnienia po nowelizacji kodeksu cywilnego, która została dokonana ustawą o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw z dnia 13 kwietnia 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 1104, dalej ustawa nowelizująca) obowiązująca od dnia 16 lipca 2018 r. Sąd rozstrzygając niniejszą sprawę był obowiązany uwzględnić upływ tego terminu z urzędu w myśl art. 117 § 2 1 dodanego przez art. 1 pkt 1 ustawy z nowelizującej zmieniającej niniejszą ustawę Kodeks cywilny z dniem 9 lipca 2018 r. stanowiącego, iż po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi.

Zgodnie z art. 117 § 1 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Z kolei zgodnie z treścią art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat sześć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Natomiast stosownie do treści art. 120 § 1 zdanie pierwsze k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Roszczenie jest wymagalne, jeśli dłużnik powinien je spełnić, a wierzyciel może się go zasadnie domagać.

Roszczenie powoda wynikające z zawartej przez pozwanego umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej z podmiotem profesjonalnym należy zakwalifikować jako roszczenie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, zatem ulegało ono przedawnieniu po upływie lat trzech od dnia jego wymagalności.

W ocenie Sądu wszystkie roszczenia objęte pozwem nie są przedawnione. Termin wymagalności najwcześniej wymagalnych roszczeń przypadał na dzień 7 listopada 2016 r., natomiast powód wniósł pozew w dniu 5 listopada 2019 r., a zatem przed upływem terminu przedawnienia, który upływał z dniem 31 grudnia 2019 r.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd zasądził żądaną przez powoda kwotę o czym orzekł w pkt I sentencji wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z żądaniem, albowiem w dniu 5 listopada 2019 r. tj. w dniu wniesienia pozwu, pozwany pozostawał już w opóźnieniu ze zapłatą należności co wynika z przedłożonych dokumentów księgowych. Wskazać również należy, iż okoliczność ta nie była przez stronę pozwaną kwestionowana.

O kosztach procesu Sąd orzekł jak w pkt II sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. W oparciu o tę zasadę strona przegrywająca zobowiązana jest do zwrotu stronie przeciwnej poniesionych przez nią niezbędnych kosztów procesu. Zważając na to, że w rozpoznawanej sprawie powództwo zostało w całości uwzględnione, to powoda należało uznać na stronę wygrywającą, tym samym to jemu przysługuje zwrot poniesionych kosztów procesu. Koszty procesu poniesione przez powoda stanowiły: 200 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, koszty zastępstwa procesowego profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 900 zł zł ustalone zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego.

C., dnia 16 marca 2022 r.

Sędzia

Monika Mleczko - Pawlikowska