Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1015/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej z dnia 29 kwietnia 2019r., sygn. akt II K 851/18

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.Ustalenie faktów

0.0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.1.Ocena dowodów

0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

naruszenie prawa materialnego, a to:

- art. 53 § 1 i 2 kk poprzez nieuwzględnienie podczas orzekania w przedmiocie czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt I i IV aktu oskarżenia przyznania się oskarżonego do winy, jak również motywacji i sposobu jego zachowania, a także jego sytuacji rodzinnej oraz właściwości i warunków osobistych,

- art. 235 kk poprzez jego błędną wykładnię przejawiającą się w przyjęciu, że pokwitowanie odbioru mandatu karnego nieprawdziwym nazwiskiem inicjuje postępowanie mandatowe przeciwko osobie, której imię i nazwisko nakreślone zostało w tym pokwitowaniu,

- art. 270 § 1 kk poprzez jego błędną wykładnię przejawiającą się w przyjęciu, że pokwitowanie odbioru mandatu karnego nieprawdziwym nazwiskiem realizuje przestępstwo podrobienia lub przerobienia dokumentu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy zbadał prawidłowość ustaleń Sądu I instancji w zakresie stanu faktycznego oraz winy oskarżonego co do czynów zarzucanych mu w pkt II i III aktu oskarżenia (popełnionych w dniu 27 września 2017r.), jak i przyjętej w zaskarżonej orzeczeniu kwalifikacji prawnej obu tych występków, nie dopatrując się w tym zakresie jakichkolwiek uchybień. W szczególności nie podzielił argumentacji obrony odnoszącej się do obrazy prawa materialnego poprzez zastosowanie błędnej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 2, a realizującego znamiona przestępstwa z art. 235 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Wbrew zarzutowi czynionemu przez skarżącego, podrobieniem dokumentu w rozumieniu art. 270 § 1 kk jest także potwierdzenie przez uczestnika czynności procesowej fałszywym podpisem nieprawdziwych danych, jakie podał on w protokole utrwalającym tę czynność procesową, jako że protokół taki jest sporządzany nie tylko przez funkcjonariusza prowadzącego daną czynność, ale również przez inne osoby podpisujące go, a podpisanie go nieprawdziwym nazwiskiem oznacza, że dokument ten zawiera treść niezgodną z rzeczywistością oraz z wolą spisującego go w dobrej wierze funkcjonariusza. Znamię "w celu użycia za autentyczny" jest w takim wypadku także spełnione wtedy, gdy celem działania sprawcy jest użycie dokumentu przez inna osobę (zob. uchwała SN z 17 III 2005r., I KZP 2/05, OSNKW 2005, z. 2, poz. 9; wyrok SN z 6 IV 2006r., IV KK 467/05, OSNKW 2006, z. 6, poz. 62; postanowienie SN z 12 VIII 2010r., IV KK 189/10, OSNwSK 2010, nr 1, poz. 1545; wyrok SO w Siedlcach z 12 XI 2013r., II Ka 360/13, Lex nr 1717939). Jeśli zatem - jak w realiach tej sprawy - zatrzymana osoba podaje swoje nieprawdziwe dane w ramach czynności procesowej, w efekcie której powstaje dokument ze wskazanymi danymi, który to dokument następnie osoba ta podpisuje fałszywym nazwiskiem, aktualizuje się jej odpowiedzialność za przestępstwo z art. 270 § 1 kk w zbiegu z art. 235 kk. Oskarżony ,podając dane swojego brata J. K. i podpisując się za niego na druku mandatu karnego, był niewątpliwie świadomy tego, że mandat taki będzie następnie uznawany za autentyczny, będzie więc tym samym przedmiotem dalszych czynności urzędowych, niezależnie od ich skuteczności, a sam sprawca stanie się od tego momentu osobą ukaraną za wykroczenie.

Nie zgadza się także Sąd Okręgowy z argumentacją skarżącego odnosząca się do obrażenia art. 53 § 1 i 2 kk przy wymiarze kar za występki z art. 180a kk, których dopuścił się oskarżony w dniach 22 października 2017r. i 15 stycznia 2018r. Sąd Rejonowy właściwie ustalił stopień zawinienia oskarżonego i wymierzył mu jedną karę, przy przyjęciu konstrukcji ciągu przestępstw, adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości 3 przypisanych mu czynów, według swojego uznania i w granicach przewidzianych przez ustawę. W pisemnych motywach uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sposób obszerny i szczegółowy uwzględnił całokształt okoliczności mający wpływ na wymiar kary, biorąc pod uwagę wszystkie dyrektywy jej orzekania. Miał zatem w polu widzenia wszystkie i te okoliczności, które podnosi w apelacji obrońca, związane z sytuacją rodzinną i majątkową oskarżonego, jak również z okolicznościami towarzyszącymi popełnieniu występków w dniach 22 października 2017r. i 15 stycznia 2018r. (gdy idzie o ten pierwszy, oskarżony jechał co prawda do lekarza, jednak ból w klatce piersiowej poczuł dopiero podczas jazdy, zatrzymując się w rejonie (...), gdzie przeprowadzono kontrolę, odnośnie ostatniego zaś z czynów nie był konsekwentny w opisie przyczyny swej postawy, podając wpierw, że musiał jechać do pracy z narzędziami, by później stwierdzić, że jechał zawieźć sąsiadkę do lekarza). Niezależnie od powyższego, w pełni miał rację Sąd Rejonowy nie znajdując żadnego usprawiedliwienia dla zachowań oskarżonego, który wykazywał łatwą tendencję do nieprzestrzegania porządku prawnego i lekceważenia decyzji administracyjnej. Mając trudną sytuację ekonomiczną i na utrzymaniu rodzinę, winien był zorganizować sobie tak pracę zarobkową, by wykonywać ją bez potrzeby zasiadania za kierownicą, co było możliwe przecież do wykonania (vide zeznania M. W., w których opisuje jego współpracę z kierowcą przy rozwożeniu paczek). Bez znaczenia dla realizacji znamion czynów z art. 180a kk pozostawało natomiast subiektywne odczucie oskarżonego o pokrzywdzeniu go przez organ administracyjny, który jego zdaniem bezpodstawnie odmawiał mu przywrócenia uprawnień do kierowania pojazdami. Kara 4 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu za 3 czyny zatem w sposób należyty spełnia swe cele zapobiegawcze i wychowawcze, wypełniając równocześnie wymogi prewencji ogólnej i w zakresie społecznego oddziaływania. Skarżący co prawda wskazuje na postawę oskarżonego i jego przyznanie się do winy odnośnie dwóch z trzech czynów, to jednak zdaje się przeceniać wagę tych okoliczności zważywszy na fakt zatrzymania sprawcy do kontroli drogowych gdy ten prowadził pojazd mechaniczny mimo cofniętych uprawnień, a więc zatrzymania go niejako na gorącym uczynku. Obrońca podkreśla wagę i znaczenie właściwości i warunków osobistych oskarżonego, wskazując na ustabilizowanie jego sytuacji życiowej, wskazuje też na jego motywację przy popełnianiu przestępstw; abstrahując od okoliczności zdarzeń z października 2017r. i stycznia 2018r., które, wbrew lansowanej wyżej wersji przez skarżącego, wyglądać miały zgoła inaczej, na co wskazuje sam oskarżony w wyjaśnieniach (wcale nie potwierdzając wywodu obrońcy, o czym była już mowa wyżej), trzeba stwierdzić, iż dotychczasowa postawa oskarżonego, prezentowana przez niego na przestrzeni wielu lat, wykazuje w sposób jawny lekceważenie dla wyroków sądowych, a tym samym zupełny brak jego autorytetu dla wymiaru sprawiedliwości. Trudno zgodzić się zwłaszcza z apelującym gdy podkreśla zrozumienie przez oskarżonego naganności swojego postępowania, w świetle bowiem kolejnego powrotu do przestępstw, popełnieniu ich w okresie próby z innego wyroku rudzkiego Sądu (sygn. akt II K 459/12 - k. 159) oraz nagminności zachowania w nierespektowaniu decyzji administracyjnej trzeba stwierdzić, że poprzednie kary, mimo orzekania ich w wariancie kar wolnościowych, nawet przy zastosowaniu art. 152 kkw), nie okazywały się być dostatecznie dolegliwe dla sprawcy, a tym samym nie spełniały wobec niego celów kary.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego od czynów zarzucanych mu w pkt II i III aktu oskarżenia, a w zakresie kary za przestępstwa zarzucane w pkt I i IV aktu oskarżenia orzeczenie wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zachodziły podstawy do skazania oskarżonego za przypisane przestępstwa, popełnione w dniu 27 września 2017r., zaś jedna kara wymierzona za ciąg przestępstw jest karą sprawiedliwą i wyważoną, przystaje do stopnia społecznej szkodliwości czynów, nie przekracza stopnia zawinienia oskarżonego, jak też należycie uwzględnia wszystkie cele, jakie kara ma osiągnąć, nie wyłączając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

3.2.

mające wpływ na treść wyroku naruszenie prawa procesowego, a to:

- art. 7 kpk oraz art. 4 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów z przesłuchania świadka A. M., wyjaśnień oskarżonego, wydruku postu na portalu (...)i opinii biegłego grafologa poprzez przyjęcie, że na podstawie tych dowodów, ocenionych zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia można przypisać oskarżonemu popełnienie występku z art. 235 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, oparcie ustaleń faktycznych odnośnie czynów opisanych w pkt II i III aktu oskarżenia w oparciu o tak ocenione dowody bez uwzględnienia

- art. 4 kpk w zw. z art. 410 kpk i art. 5 § 2 kpk poprzez naruszenie zasady obiektywizmu w ocenie materiału dowodowego przejawiającej się w nieuwzględnieniu w uzasadnieniu wyroku tej części zeznań świadka P. M., w której opisywał on sposób weryfikowania danych kierujących pojazdami w sytuacji, gdy nie mają oni dokumentu tożsamości, jak również przyjęcie za udowodniony faktu podrobienia w dniu 27 września 2017r. przez kierującego bez uprawnień C. K. podpisu jego brata J. mimo niezweryfikowania faktu obecności J. K. w tamtym czasie w K., przy jednoczesnym braku w opinii grafologa analizy tego pisma, jak również poprzez przyjęcie, że rzekome podpisanie się przez niego w czasie kwitowania przyjęcia mandatu karnego imieniem i nazwiskiem brata miał na celu skierowanie przeciwko niemu postępowania w sprawie o wykroczenie i że taki skutek wywołało, a w konsekwencji

błędne ustalenie, jakoby oskarżony 27 września 2017r. został w K. zatrzymany do kontroli drogowej, w trakcie której podał się za swojego brata J. K., sam prowadząc pojazd bez wymaganych uprawnień.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do stwierdzenia, że sposób procedowania Sądu orzekającego, a zwłaszcza gromadzenia przezeń materiału dowodowego i jego oceny naruszył jakiekolwiek przepisy prawa procesowego. Tym samym poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, będące efektem logicznej, wszechstronnej i zgodnej z zasadami doświadczenia życiowego analizy zebranych dowodów, pozostają pod ustawową ochroną i nie mogą być skutecznie kwestionowane. Zdaniem Sądu Okręgowego skarżący nie wskazał okoliczności, których nie miałby w polu widzenia Sąd I instancji i których oceny nie dokonałby. Stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie oceny zgromadzonego materiału dowodowego było trafne, Sąd ten wyjaśnił bowiem, dlaczego wersja zdarzenia wynikająca logicznie oraz w zgodzie ze wskazaniami doświadczenia życiowego z zeznań funkcjonariuszy Policji, zwłaszcza zaś A. M., w zestawieniu z zebranymi w sprawie dokumentami w postaci mandatu karnego, postów na portalu (...)oraz opinii pismoznawczej, uznana została za rzeczową i wiarygodną, a z jakich przyczyn i w jakiej części odmówił wiary oskarżonemu, nieprzyznającemu się do winy oraz jego konkubinie. Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z istotą swobodnej oceny dowodów stanowisko to wprawdzie było oparte o własne przekonanie organu orzekającego, niemniej uwzględniało wszystkie przeprowadzone dowody, ocenione zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie obraził także Sąd Rejonowy pozostałych wskazanych przez skarżącego przepisów prawa procesowego. Podkreślić godzi się, że ustalenia faktyczne Sąd orzekający poczynił w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego (art. 410 kpk), który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających z art. 7 kpk, a swoje rozstrzygnięcie Sąd ten w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami art. 424 § 1 i 2 kpk. W pisemnych motywach swojego rozstrzygnięcia wskazał Sąd na jakich oparł się dowodach i w jakiej mierze uznał określone fakty za udowodnione, a także z jakiego powodu nie uznał dowodów przeciwnych, nadto wyjaśnił w sposób obszerny podstawę prawną orzeczenia. Nie ma racji zatem także skarżący twierdząc, że Sąd Rejonowy w procesie dochodzenia do ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie postępował wbrew treści art. 410 kpk, a więc, że oparł się jedynie na fragmencie zgromadzonych w sprawie i ujawnionych w toku rozprawy głównej dowodów (zwłaszcza dając wiarę w całości zeznaniom A. M.), a zaprezentowana przez ten Sąd ich ocena wykracza poza zakreślone art. 7 kpk granice sędziowskiej swobody ocen, wkraczając w dowolność. Zważywszy na rzeczowe i konsekwentne zeznania funkcjonariuszy Policji, w połączeniu z potwierdzającymi je dokumentami, nie mogło być mowy o pomyłce, czy też celowym zniekształcaniu przez nich faktów celem dążenia do przypisania winy oskarżonemu. W szczególności na wiarę zasługiwały zeznania policjantów uczestniczących w kontrolach drogowych oskarżonego (A. M. - w dniu 22 października 2017r., W. F. - w dniu 15 stycznia 2018r.), a także relacja P. M. odnosząca się do sposobu przeprowadzania kontroli w sytuacji braku dokumentów przez kierowcę (to odnośnie dnia 27 września 2017r.). Gdy idzie o tego ostatniego, nie może budzić zdziwienia fakt niepamięci świadka co do okoliczności kontroli oskarżonego w K., w sytuacji podania przez kierowcę jednak w sposób pewny i nie budzący wątpliwości danych osobowych brata (w tym nr PESEL i nr dowodu osobistego), mógł nie mieć on wątpliwości co do osoby - sprawcy ujawnionego wykroczenia, nakładając na niego mandat gotówkowy za przekroczenie prędkości. Nie sposób zgodzić się z apelującym, gdy kwestionuje bezstronność świadka A. M.; świadek te, mając w przeszłości kontakt służbowy z oskarżonym i orientując się w jego sytuacji, tj. braku uprawnień do kierowania, doskonale orientował się, iż mimo tego prowadzi on pojazd mechaniczny (a nawet go zmienia na nowszy model), miał także wiedzę operacyjno - rozpoznawczą o jego uprzednim zatrzymaniu w K. i podawaniu się za brata jako sprawcę ujawnionego wykroczenia. Potwierdził on stanowczo przebieg rozmowy z oskarżonym podczas kontroli drogowej w dniu 22 października 2017r., kiedy to w jego dokumentach ujawnił przedmiotowy mandat karny, zatrzymany następnie - w związku z oświadczeniem kierowcy - jako dowód rzeczowy do sprawy. Funkcjonariusz ten nie "poluje" jednak na oskarżonego, jak twierdzi obrońca, a jedynie wykonuje swoje służbowe obowiązki, doprowadzając do zatrzymania osobę, o której wie, iż łamie prawo. Tak było i w czasie ostatniego z czynów, gdy w R. na ul. (...) spotkał na drodze pojazd kierowany przez oskarżonego. Który ten następnie stracił z pola widzenia, słusznie - mając podejrzenie popełnienia przez oskarżonego przestępstwa - zawiadomił o powyższym dyżurnego jednostki. Myli się także i obrońca kwestionując autora i okoliczności dokonanych w dniu 27 września 2017r. wpisów na portalu społecznościowym (...); wbrew zarzutowi, pod profilem (...) tego dnia w godzinach wieczornych autor wpisu informuje o ukaraniu go 300zł. i 8 pkt ("masakra") za przekroczenie prędkości ("na 40 miałem 90"), dodając, iż "prawka" mu nie zabrali, ale "jak bym miał 91 to tak" (k. 42-43). Słusznie Sąd Rejonowy z tego wywodzi bez wątpliwości, iż wpis ten dotyczy inkryminowanego zdarzenia, mając na uwadze przyznanie się oskarżonego co do jego autorstwa, z drugiej zaś strony pełną zgodność owych informacji z zapisami poczynionymi na mandacie karnym (k. 5). Nie budzi także wątpliwości treść opinii pismoznawczej P. J., który po przeprowadzeniu badań ustalił szereg tożsamych rozwiązań z zakresu rozpatrywanych cech graficznych, uznając, iż dowodowy podpis osoby ukaranej na mandacie karnym został nakreślony przez oskarżonego (k. 57-66). Biegły ten w trakcie przeprowadzonych badań nie zgłaszał potrzeby zapoznania się z materiałem porównawczym pobranym od brata oskarżonego K. (zawartym chociażby w jego urzędowych dokumentach), takiego wniosku o uzupełnienie opinii nie zgłaszały także w toku procesu strony, wiadomym zaś dla wszystkich faktem był stały pobyt w/w osoby poza granicami kraju. W tej sytuacji wywody skarżącego co do statystyki dotyczącej trafności wniosków takich ekspertyz w związku z możliwym podobieństwem cech pisma obu braci, wydają się być chybione i nie do zaakceptowania, jako nieistotne w realiach tej sprawy. Dodatkowo należy zwrócić uwagę na rozbieżne relacje oskarżonego na rozprawach odnośnie jego wiedzy o pobytach brata w Polsce (początkowo twierdził on bowiem, iż nie utrzymuje z nim kontaktu i nie wie czy coś mówił on na temat mandatu, by później, po zeznaniach A. M., opisać już dokładniej jego pobyt we wrześniu 2017r. w B., a nawet przypuszczalne okoliczności pozostawienia przez brata mandatu w dokumentach samochodu), nadto zaś odmienne wypowiedzi na ten temat M. W., która - choć nie zna J. K. - miała posiadać wyraźnie większą wiedzę od oskarżonego o zajściu z września 2017r., użytkowaniu pojazdu przez brata i mandacie karnym, wyraźnie przecząc relacji oskarżonego. Mając na uwadze zgromadzony i oceniony prawidłowo przez Sąd meriti materiał dowodowy w ocenie Sądu odwoławczego nie sposób więc uznać, by apelujący wskazał jakiekolwiek mankamenty w rozumowaniu Sądu Rejonowego. Poprzestał bowiem tak naprawdę jedynie na zaprezentowaniu własnej oceny dowodów. Jednocześnie dogłębnej oraz wnikliwej analizie materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy i zaprezentowanej w sposób klarowny i jasny w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przeciwstawił w istocie własną wersję przebiegu inkryminowanych wydarzeń, którą oparł głównie na wyjaśnieniach oskarżonego. Nie przedstawił przy tym przekonującej argumentacji, która wykazywałaby, że Sąd Rejonowy niezasadnie odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego w określonym, a dotyczącym meritum sprawy zakresie. Tak więc apelujący w żadnej mierze nie podważył prawidłowości pewnych ustaleń Sądu Rejonowego. To, iż były one niekorzystne dla oskarżonego nie oznacza jednak, iż Sąd I instancji uchybił regule wyrażonej w art. 5 § 2 kpk, co zarzuca także skarżący Sądowi meriti, wytykając, że nie powziął wątpliwości, których nie rozstrzygnął na korzyść oskarżonego. O złamaniu dyrektywy zawartej w art. 5 § 2 kpk nie można mówić w sytuacji, w której Sąd dokonując oceny dwóch przeciwstawnych wersji dowodowych, wybiera jedną z nich, należycie, stosownie do wymogów art. 7 kpk i art. 410 kpk, ten to wybór uzasadniając. O naruszeniu powołanego przepisu można by mówić dopiero wtedy, gdyby Sąd orzekający powziął wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych i mimo braku możliwości dowodowych prowadzących do ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, bądź wówczas, gdyby takie wątpliwości powinien był powziąć (por. postanowienie SN z 29 V 2008r., V KK 99/08, Lex nr 435313). Przepis art. 5 § 2 kpk nie ma bowiem odniesienia do wątpliwości, które ma w zakresie przeprowadzonego postępowania dowodowego któraś ze stron procesu karnego. Przepis ten dotyczy wyłącznie wątpliwości, które mogłyby powstać po stronie Sądu co do interpretacji zgromadzonego materiału dowodowego i wskazuje, jak należy w takiej sytuacji postąpić (por. postanowienie SN z 15 V 2008r., III KK 79/08, Lex nr 393949). Tu jednak o takiej sytuacji nie może być w ogóle mowy. W ocenie Sądu odwoławczego postępowanie sądowe wykazało więc winę oskarżonego C. K. także w zakresie czynów mu przypisanych w pkt 1a) i 2 wyroku.

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego od czynów zarzucanych mu w pkt II i III aktu oskarżenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zachodziły podstawy do skazania oskarżonego za przypisane przestępstwa, popełnione w dniu 27 września 2017r.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

z punktu 1 - przypisanie oskarżonemu w pkt 1 trzech występków z art. 180a kk, przy przyjęciu konstrukcji ciągu przestępstw (w całości w zakresie opisu czynów, kwalifikacji prawnej) oraz w całości wymierzona kara pozbawienia wolności

z punktu 2 - przypisanie oskarżonemu czynu z art. 270 § 1 kk i art. 235 kk w zw. z art. 11 § 2 kk (w całości w zakresie opisu czynu, kwalifikacji prawnej) oraz w całości wymierzona kara pozbawienia wolności

z punktu 3 - wymierzona oskarżonemu kara łączna pozbawienia wolności

z punktu 4 - wymierzony środek karny (jego zakres)

z punktu 5 - przepadek dowodu rzeczowego

z punktu 6 - rozstrzygnięcie o zwolnieniu oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

oskarżony popełnił przypisane mu przestępstwa, ich kwalifikacja jest prawidłowa, wymierzone kary jednostkowe nie są rażąco niewspółmiernie surowe, a kara łączna uwzględnia związek przedmiotowy, jak i podmiotowy pomiędzy popełnionymi przez oskarżonego przestępstwami. Wprawdzie, na co miał wzgląd Sąd meriti, czyny przypisane oskarżonemu popełnione zostały przeciwko różnym dobrom prawem chronionym, to jednak na przestrzeni niespełna 4 miesięcy, i choć brak pomiędzy nimi ścisłego związku czasowego czy jednego planu działania, słusznie Sąd Rejonowy zastosował zasadę asperacji, ale zbliżoną do absorpcji. Trafnie orzekł także w przedmiocie środka karnego, co zresztą nie było podnoszone w apelacji. Mając to wszystko na uwadze i uznając zaskarżony wyrok za prawidłowy i słuszny, nadto wolny od jakichkolwiek uchybień, w szczególności tych podlegających uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, Sąd II instancji utrzymał go w mocy.

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Zasadą wynikającą z art. 636 § 1 kpk jest, że w przypadku nieuwzględnienia środka odwoławczego koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi ten, kto wniósł tenże środek. W przypadku nieuwzględnienia apelacji obrońcy działającego na korzyść oskarżonego będzie nim ten ostatni. Sąd odwoławczy nie znalazł przyczyn dla których miałby oskarżonego zwolnić od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego. Oskarżony jest osobą młodą, zdrową, zdolną do zarobkowania i wykonującą pracę, stąd został obciążony wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w tej fazie procesu (20 zł. - ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism) oraz opłatą za II instancję w wysokości należnej od wymierzonej mu kary łącznej pozbawienia wolności (120zł.).

1.PODPIS

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie oskarżonego za winnego czynów zarzucanych mu w pkt II i III aktu oskarżenia, rażąco surowo kara za czyny zarzucane w pkt I i IV aktu oskarżenia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana