Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 13 stycznia 2022 r.

S ąd Okręgowy w G. VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w nast ępującym składzie:

Przewodniczący sędzia Jolanta Łanowy-Klimek

po rozpoznaniu sprawy w dniu 13 stycznia 2022 r. w G.

na posiedzeniu niejawnym

w sprawie P. S. ( S. )

przeciwko Fabryce (...) S.A z siedzibą w T.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę

na skutek zażalenia pozwanego

na postanowienie Sądu Rejonowego zawarte w punkcie 2 wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 7 czerwca 2021r. sygn. akt IV P 9/21

p o s t a n a w i a:

oddalić zażalenie

(-) sędzia Jolanta Łanowy-Klimek

Sygn. akt VIII Pz 16/21

UZASADNIENIE

Powód P. S. wniósł o zasądzenie od pozwanej Fabryki (...) Spółki Akcyjnej w T. kwoty 18 000 zł tytułem odszkodowania za nieuzasadnione i niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę oraz zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu.

Wyrokiem z 7 czerwca 2021 r. Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach w punkcie 1 oddalił powództwo w całości, a w punkcie 2 zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego Sąd Rejonowy określił na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).

Zażalenie na postanowienie zawarte w punkcie 2 wyroku w przedmiocie rozstrzygnięcia o kosztach wniosła strona pozwana, domagając się zmiany zaskarżonego postanowienia poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 2700 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a nadto zasądzenia od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść postanowienia w postaci art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 2 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 180 zł zamiast 2700 zł. W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanej wskazał, że powód dochodził jedynie odszkodowania, a nie przywrócenia do pracy, zatem – zgodnie z § 2 rozporządzenia – stronie wygrywającej sprawę, której wartość przedmiotu spory wynosi powyżej 10 000 zł do kwoty 50 000 zł, należy się zwrot kosztów zastępstwo procesowego w wysokości 3600 zł, a na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 75% tej stawki, czyli kwota 2700 zł.

S ąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Rozstrzygając o kosztach zastępstwa procesowego prawidłowo Sąd Rejonowy zastosował § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265 ze zm.), który stanowi, że stawki minimalne wynoszą w sprawach z zakresu prawa o nawiązanie umowy o nawiązanie umowy o pracę, uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, przywrócenie do pracy lub ustalenie sposobu ustania stosunku pracy – 180 zł.

Postawą zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego w rozpoznawanej sprawie nie jest § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. § 2 pkt 4 rozporządzenia. Przepis § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia stanowi bowiem, iż S. minimalne wynoszą w sprawach z zakresu prawa pracy o wynagrodzenie za pracę lub odszkodowanie inne niż wymienione w pkt 4 – 75% stawki obliczonej na podstawie § 2 od wartości wynagrodzenia lub odszkodowania będącego przedmiotem sprawy.

Zdaniem Sądu Okręgowego, nie ma podstaw, aby w przypadku spraw o roszczenia, których źródłem jest naruszające przepisy rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem, wartość minimalnych stawek, według których ustala się wynagrodzenie radcy prawnego lub adwokata była różnicowana i ustalana w oparciu o inne stawki, niż te które przewidziane zostały w sprawach, w których przedmiot roszczenia opisany został w § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia.

Koszty zastępstwa procesowego, niezależnie od tego czy pracownikowi przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy i roszczenie alternatywne o odszkodowanie, czy wyłączenie roszczenie o odszkodowanie w związku z wadliwym rozwiązaniem umowy o pracę, powinny być ustalane według tych samych zasad.

W każdej z tych spraw, przedmiot powództwa związany jest z faktem bezprawnego rozwiązania umowy o pracę. Istotna jest zatem w tym przypadku identyczność przesłanek materialno-prawnych dochodzonych roszczeń. Zarówno w sprawie dotyczącej niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, jak i w sprawie dotyczącej niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy zawartej na czas określony, ustaleniu podlegają te same okoliczności faktyczne. Ani charakter sprawy, ani niezbędny nakład pracy, ani wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy, nie różni się tylko z tego powodu, że pracownikowi przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy i roszczenie alternatywne o odszkodowanie lub wyłącznie roszczenie o odszkodowanie.

Należy podkreślić, że wysokość odszkodowania nie jest istotą tego rodzaju spraw. Formuła odwołania od wypowiedzenia, sprawia, że odwołanie dotyczy w takim samym stopniu uznania wypowiedzenia za bezskuteczne, przywrócenia do pracy jak i odszkodowania. Jest to zatem ten sam rodzaj sprawy, sprowadzający się w istocie do tego samego, niezależnie od roszczeń przysługujących pracownikowi. Skuteczna realizacja roszczenia lub brak podstaw do jego uwzględnienia wiąże się z potrzebą wykazania takich samych podstaw faktycznych, zarówno w sprawach o odszkodowanie jak i w sprawach, gdzie w odwołaniu od wypowiedzenia pracownik żąda przywrócenia do pracy. Należy zwrócić uwagę, że w przypadku roszczeń opartych na art. 45 czy tez 56 k.p., zakres rozpoznania sprawy często jest szerszy, jeśli pracownik kwestionuje także zasadność rozwiązania umowy o pracę. Często sprawy o przywrócenie do pracy są bardziej zawiłe i wymagające większego nakładu pracy pełnomocnika, a nadto mają wyższą wartość przedmiotu sporu.

Również zatem wartość majątkowa roszczeń nie uzasadnia zróżnicowania sposobu ustalenia stawki minimalnej w odniesieniu do roszczenia o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony (o przywrócenie do pracy) i o odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony.

Sprawy o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne lub
o przywrócenie do pracy są sprawami o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu sporu i wartość przedmiotu zaskarżenia ustala się według reguł określonych w art. 231 k.p.c., zaś odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (umowy o pracę na czas nieokreślony), lub za okres do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące (umowy o pracę na czas określony). W konsekwencji wartość przedmiotu sporu ustalona zgodnie z art. 231 k.p.c., może być wielokrotnie wyższa od wartości odszkodowania. Z tego też punktu widzenia nie zachodzą podstawy do różnicowania stawki minimalnej wynagrodzenia w zależności od tego, czy sprawa dotyczy uznania wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne lub przywrócenie do pracy, czy też odszkodowania w związku z bezprawnym rozwiązaniem umowy o pracę.

Zatem w sprawach, w którym przedmiotem sporu są roszczenie mające podstawę w art. 45 k.p., art. 50 k.p., art. 56 k.p., powinny być stosowane takie same stawki jakie przewidziane są dla spraw z zakresu prawa pracy o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, przywrócenia do pracy lub ustalenia sposobu ustania stosunku pracy.

W uchwale z dnia 24 lutego 2011 r., I PZP 6/10 (OSNP 2011, nr 21-22, poz. 268), mającej moc zasady prawnej, Sąd Najwyższy wyjaśnił, że „podstawę zasądzenia przez sąd opłaty za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego w sprawie ze stosunku pracy o odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 § 1 KP w związku z art. 58 KP, stanowi stawka minimalna określona w § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). Zajmując takie stanowisko, Sąd Najwyższy stwierdził między innymi, iż niska stawka minimalna wynagrodzenia adwokata w sprawie o przywrócenie do pracy realizuje określone wartości podlegające ochronie. Chodzi o łatwy dostęp do sądu (por. art. 461 § 11 KPC) i tani dostęp do profesjonalnej pomocy prawnej w sprawach typowych roszczeń pracownika dotyczących rozwiązania stosunku pracy (por. uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 sierpnia 2006 r., SK 23/05). Nie ma podstaw do kwestionowania zgodności tej regulacji (§ 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia) z ustawą i Konstytucją RP. To zaś prowadzi do wniosku, że § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie opłat za czynności adwokackie w zakresie dotyczącym odszkodowania, o którym mowa w art. 56 § 1 KP w związku z art. 58 KP, jest niezgodny z art. 16 ust. 3 Prawa o adwokaturze, gdyż dla takiej sprawy ustala zdecydowanie wyższą stawkę minimalną niż w sprawie o przywrócenie do pracy, która jest tego samego rodzaju, bardziej zawiła i wymagająca większego nakładu pracy adwokata, a nadto ma wyższą wartość przedmiotu sporu (...). Oznacza to, że należy odmówić stosowania § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie opłat za czynności adwokackie w zakresie dotyczącym odszkodowania, o którym mowa w art. 56 § 1 KP w związku z art. 58 KP. Stawkę minimalną wynagrodzenia adwokata w takiej sprawie należy więc ustalić według § 5 rozporządzenia, czyli według stawki w sprawie o najbardziej zbliżonym rodzaju, a taką sprawą niewątpliwie jest sprawa o przywrócenie do pracy, w której stawka minimalna wynagrodzenia adwokata wyznaczona jest przez § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia”.

Reasumując, stawkę minimalną wynagrodzenia adwokata w rozpoznawanej sprawie prawidłowo Sąd I instancji ustalił według § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 385 k.p.c. oddalił zażalenie jako nieuzasadnione.

(-) Sędzia Jolanta Łanowy-Klimek