Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący sędzia K. T.

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2022 roku w Łodzi

na posiedzeniu niejawnym

sprawy w powództwa Miasta Ł.

przeciwko A. B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę (...) (...) (cztery tysiące dwieście siedemdziesiąt jeden 85/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

a)  (...),45 (trzy tysiące siedemset dwadzieścia sześć 45/100) złotych od dnia 1 października 2021 roku do dnia zapłaty;

b)  545,40 (pięćset czterdzieści pięć 40/100) złotych od dnia 1 grudnia 2021 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie punktu 1.;

4.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1300 (tysiąc trzysta) złotych tytułem zwrot kosztów procesu.

Sygnatura akt II C 1489/21

UZASADNIENIE

w zakresie punktu 2,3 i 4 wyroku zaocznego

z dnia 28 lutego 2022 roku

W dniu 1 grudnia 2021 roku Miasto Ł., reprezentowane przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosło o zasądzenie od A. B. kwoty 3.892,07 zł z tytułu bezumownego zajmowania lokalu za okres od 1 listopada 2017 roku do 30 września 2021 roku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 października 2021 roku do dnia zapłaty, kwoty 546,83 zł tytułem odsetek od należności głównej skapitalizowanych na dzień na dzień 30 września 2021 roku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że powód wypowiedział pozwanej umowę najmu z uwagi na uchylanie się od zapłaty czynszu za lokal użytkowy nr (...) (dodatkowe pomieszczenie gospodarcze), położony w Ł. przy ulicy (...).

(pozew k. 2-3, pełnomocnictwo k. 5)

Pozwana nie żądała przeprowadzenia rozprawy w jej nieobecności, nie złożyła odpowiedzi na pozew i wyjaśnień, pomimo zobowiązania jej do złożenia odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił:

Miasto Ł. jest właścicielem lokalu numer (...) położonego w Ł. przy ulicy (...) w Ł..

(okoliczność bezsporna)

Pozwana zajmowała wyżej wskazany lokal na podstawie umowy najmu z dnia 1 sierpnia 2015 roku. Umowa została zawarta na czas nieoznaczony od dnia 1 sierpnia 2005 roku. Na podstawie umowy najmu pozwana była zobowiązana uiszczać miesięczne należności z góry do 10-ego każdego miesiąca w kwocie 77,30 zł.

(karta lokalu k. 8, dokument k. 9-10, umowa k. 16)

Pozwana kilkukrotnie była wzywana do uregulowania opłat z tytułu czynszu w związku z korzystaniem ze spornego lokalu.

(wezwanie do zapłaty k. 12-13v., 15)

Pismem z dnia 25 maja 2009 roku powód wypowiedział pozwanej umowę najmu lokalu nr (...) położonego w Ł. przy ulicy (...) w terminie natychmiastowym z uwagi na brak opłat za pomieszczenie przez dwa okresy płatności.

(wypowiedzenie wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru k. 14)

Ostatecznie pismem z dnia 13 września 2021 roku pozwana została wezwana do zapłaty zaległego czynszu za lokal w łącznej 9.513,06 zł w terminie 14 dni od daty otrzymania niniejszego wezwania.

( wezwanie wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru k. 11-11v.).

Zaległość dotycząca czynszu za przedmiotowy lokal mieszkalny za okres od dnia 1 listopada 2017 roku do 31 grudnia 2017 roku wyniosła 165,62 zł, zaś odsetki od należności głównej za wyżej wskazany okres stanowiły kwotę 1,43 zł (wykaz stanu zaległości k. 7-7v.).

Sąd zważył.

Powództwo w zakresie kwoty 165,62 zł tytułem należności głównej za okres od dnia 1 listopada do 31 grudnia 2017 roku oraz w zakresie kwoty 1,43 zł tytułem odsetek od należności głównej za okres od dnia 1 listopada 2017 roku do 31 grudnia 2017 roku jako przedawnione podlegało oddaleniu. W przedmiotowej sprawie Sąd wydał wyrok zaoczny ma posiedzeniu niejawnym, z uwagi na spełnienie przesłanek z art. 339 § 1 k.p.c. Oczywiście, wydanie wyroku zaocznego nie przesądzało o uwzględnieniu powództwa. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przewidziane w art. 339 § 1 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości (por. uzasadnienie SN z dnia 18 lutego 1972 roku, III CRN 539/71, OSNCP 1972/7-8/150). W przedmiotowej sprawie twierdzenia faktyczne powoda budziły jednak uzasadnione wątpliwości Sądu. Zgodnie z art. 18 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie praw lokatorów (…), osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie (w przypadku innych osób, niż takie, które mają prawo do lokalu socjalnego lub zamiennego, co do których sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu- ust. 3) odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego. W sprawach o odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego, okres przedawnienia roszczenia wynosi trzy lata. Kwestie dotyczące odszkodowania za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego stanowiły wielokrotnie przedmiot rozważań Sądu Najwyższego. Świadczenie odszkodowawcze przewidziane art. 18 ustawy ma charakter okresowy, zastosowanie do ich dochodzenia ma trzyletni termin przewidziany przepisem art. 118 k.c. W obecnym stanie prawnym przedawnienie roszczenia badane jest przez Sąd z urzędu. Zgodnie bowiem z art. 5 ust 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r, poz. 1104) roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Nadto cytowana ustawa wprowadziła do kodeksu cywilnego art. 117 § 2 ¹ k.c., zgodnie z którym po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. W ocenie Sądu pozwana zawierając umowę niewątpliwie była konsumentem, dlatego też wyżej wskazane przepisy mają zastosowanie w niniejszej sprawie. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Roszczenie staje się wymagalne z upływem ostatniego dnia przewidzianego dla zobowiązania terminu do spełnienia świadczenia. Tak też orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2006 roku, w sprawie o sygnaturze akt I CSK 17/05. Sama wymagalność roszczenia oznacza stan, w którym uprawniony może skutecznie domagać się realizacji roszczenia, jego powództwo w takiej sytuacji nie jest przedwczesne. Roszczenie z tytułu bezumownego korzystania z lokalu w zakresie należności głównej oraz odsetek od należności głównej za okres od 1 listopada do 31 grudnia 2017 roku jest wymagalne odpowiednio z dniem 10 listopada 2017 roku oraz 10 grudnia 2017 roku, gdyż pozwana była zobowiązana uiszczać miesięczny czynsz z góry do 10-go dnia każdego miesiąca. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o zmianie ustawy- Kodeks cywilny z 13 kwietnia 2018 roku (Dz.U. z 2018 roku poz. 1104) do roszczeń nieprzedawnionych w dniu wejścia w życie tej ustawy (tj. w dniu 9 lipca 2018 roku) stosuje się przepisy w brzmieniu znowelizowanym. Jak zaś stanowi art. 118 kc w brzmieniu znowelizowanym, termin przedawnienia dla roszczeń okresowych wynosi 3 lata a koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego. Zatem skoro pozew wniesiono 1 grudnia 2021 roku nieprzedawnione są roszczenia wymagalne począwszy od 1 stycznia 2018 roku, zatem przedawnione są roszczenia wymagalne w styczniu i w grudniu 2017 roku. Na marginesie należy zaznaczyć, że co prawda roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się odrębnie od roszczenia głównego, jednak z tym zastrzeżeniem, że przedawnia się ono najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego, co oznacza, że jeżeli należność główna uległa przedawnieniu, to również w tym samym terminie przedawnieniu uległy odsetki. Tak też orzekł Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 26 stycznia 2005 roku, w sprawie o sygnaturze akt III CZP 42/04. Rygor natychmiastowej wykonalności nadano na podstawie art. 333§1 pkt 3 kpc.

O kosztach procesu orzeczono w oparciu o art. 100 zd. 2 kpc. Na koszty powoda złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej 900 zł oraz opłata od pozwu w kwocie 400 zł.