Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 121/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

R. Z.

oskarżonego R. Z. w miejsce zarzucanego czynu, uznano za winnego tego że w nocy z 16 na 17 czerwca 2021 roku w P., woj. (...), dokonał uszkodzenia ciała S. A. w ten sposób, że zadał mu jedno uderzenie siekierą w głowę, wskutek czego pokrzywdzony doznał rany rąbanej głowy okolicy ciemieniowej, wieloodłamowych złamań kości pokrywy czaszki z odmą śródczaszkową, stłuczenia tkanki mózgowej płata czołowego lewego o niewielkim, ograniczonym charakterze, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów jego ciała na czas powyżej 7 dni, czym wyczerpał dyspozycję art. 157§1 kk.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

S. A. zamieszkiwał w P. wspólnie ze swoją konkubiną M. K. (1) w mieszkaniu usytuowanym na parterze bloku. R. Z. był jego sąsiadem i mieszkał w tej samej klatce schodowej na pierwszym piętrze. M. K. (1) i S. A. nadużywali alkoholu. Od dwóch tygodni byli w ciągu alkoholowym i pili codziennie. W dniu 16 czerwca 2021 roku przyszedł do nich znajomy M. P., a później R. Z.. Wszyscy wspólnie pili alkohol.

W godzinach nocnych, przed godziną 01:00, wywiązała się awantura pomiędzy S. A. a R. Z.. S. A. chciał położyć się spać i żądał aby oskarżony już poszedł, a ten nie chciał opuścić mieszkania. M. K. (1) również go prosiła, ale bezskutecznie. Wyszła więc z mieszkania i wezwała telefonicznie policję. W tym czasie obaj mężczyźni w dalszym ciągu kłócili się i obrzucali wzajemnie wyzwiskami. R. Z. krzyczał do S. A. „r. (...) ci łeb”. M. K. (1) w oczekiwaniu na policję wróciła na chwilę do mieszkania, po czym wyszła ponownie. W kolejnej rozmowie telefonicznej z policją okazało się, że w zgłoszeniu interwencji wskazała niewłaściwy adres, dlatego funkcjonariusze nie byli w stanie ustalić miejsca zdarzenia. Po podaniu prawidłowego adresu, czekała na przyjazd policji przed blokiem.

Awantura trwała nadal. W pewnej chwili S. A. wyjął z pawlacza szafy siekierę. Doszło pomiędzy nim a R. Z. do szamotaniny, podczas której oskarżony wyrwał mu siekierę i uderzył nią pokrzywdzonego w głowę. S. A. upadł na podłogę.

Po pewnym czasie na miejsce zdarzenia przyjechali policjanci. Weszli do mieszkania razem z M. K. (1). S. A. leżał na podłodze i nie było z nim kontaktu. W pokoju byli również oskarżony i M. P.. Policjanci wezwali pogotowie, które przewiozło pokrzywdzonego do szpitala w P.

R. Z. został zatrzymany o godz. 01:40 w dniu 17 czerwca 2021 roku.

Zarówno oskarżony jak i pokrzywdzony byli nietrzeźwi podczas zdarzenia. U R. Z. stwierdzono 1,14 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a u S. A. 2,37 promila alkoholu we krwi.

Nietrzeźwi byli także: M. K. (2) – 1,57 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu i M. P. – 1,39 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

W wyniku zdarzenia S. A. doznał rany rąbanej głowy okolicy ciemieniowej, wieloodłamowych złamań kości pokrywy czaszki z odmą śródczaszkową, stłuczenia tkanki mózgowej płata czołowego lewego o niewielkim, ograniczonym charakterze, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów jego ciała na czas powyżej 7 dni ( art. 157 §1 kk).

Brak logicznego kontaktu z pokrzywdzonym w chwili przyjęcia do szpitala mógł wynikać ze stanu upojenia alkoholowego. Pokrzywdzony nie wymagał pilnej interwencji neurochirurgicznej, był krążeniowo i oddechowo wydolny, a obrażenia nie zagrażały w sposób realny jego życiu.

W dniu 22 czerwca 2021 roku S. A. zmarł. Przyczyną jego zgonu stało się majaczenie drżenne (delirium tremens) u osoby z zespołem zależności alkoholowej, spowodowane nagłym odstawieniem alkoholu.

Oskarzony cierpi na zaburzenia afektywne, dwubiegunowe, jest osobą ze skłonnością do nadużywania alkoholu, funkcjonuje umysłowo na poziomie poniżej przeciętnej. W czasie zarzucanego czynu miał ograniczoną, ale nie w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Ograniczenie wynika z choroby afektywnej dwubiegunowej, badany przebywał w remisji tej choroby.

Oskarżony nie był dotychczas karany. Jest kawalerem, ma średnie wykształcenie. Nigdy nie pracował ze względu na całkowitą niezdolność do pracy. Jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym z uwagi na schorzenia o charakterze psychiatrycznym. Opinia w miejscu zamieszkania posiada raczej negatywną z uwagi na nadużywanie alkoholu.

zeznania:

M. K. (1)

S. A.

M. P.

zeznania:

M. K. (1)

S. A.

opinia z zakresu medycyny sądowej

opinia z zakresu badań genetycznych

zeznania M. K. (3)

protokół zatrzymania

protokoły badania stanu trzeźwości

opinia sądowo-lekarska

opinia z zakresu medycyny sądowej

opinia psychiatryczna

karta karna

wywiad środowiskowy

66-67

28-29

59-60

66-67, 144-145

28-29

176-179

252

269

4

8,9,10,187

265

176-179 , 338

233

268

160-162

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Sąd mając na uwadze zeznania S. A. w połączeniu z zeznaniami M. K. (1) oraz opinią sądowo-lekarską, opinią z sekcji zwłok i opinią z badań genetycznych uznał za udowodnione sprawstwo oskarżonego w zakresie przypisanego mu wyrokiem czynu. Niewątpliwym jest, że w dniu 16 czerwca 2021 roku S. A. spożywał alkohol w swoim mieszkaniu wspólnie z konkubiną M. K. (1) oraz znajomymi M. P. i R. Z.. W godzinach nocnych doszło do awanury pomiędzy S. A. a R. Z., ponieważ ten nie chciał opuścić jego mieszkania. Mężczyźni krzyczeli na siebie i wyzywali się wzajemnie. Podkreślić trzeba, że w tym czasie wszyscy znajdowali się pod bardzo silnym działaniem alkoholu, co potwierdzają protokoły badania stanu trzeźwości. Pokrzywdzony podczas przesłuchania w szpitalu wskazał na R. Z. jako sprawcę spowodowania u niego obrażeń ciała i te twierdzenia Sąd uznał za przekonywujące. Z zeznań przesłuchującego go policjanta – A. N. wynika, że pokrzywdzony twierdząco i zdecydowanie powiedział, że sprawcą był R. Z.. Nie wskazywał innych osób. Nie był w stanie szerzej opowiedzieć o przebiegu zdarzenia, ale rozumiał treść zadawanych pytań i w sposób zdecydowany udzielał na nie odpowiedzi. S. A. zeznał, że Z. uderzył go siekierą w głowę, przy czym nie pamiętał czy raz, czy więcej razy. Z jego zeznań wynika też, że tylko Z. zrobił mu krzywdę, nikt inny. Te zeznania korespondują z relacją M. K. (1), która wprawdzie nie widziała momentu spowodowania obrażeń u pokrzywdzonego, ale stanowczo zeznała, że awantura toczyła się jedynie pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym, a obecny w mieszkaniu M. P. nie brał w niej udziału. Z jej zeznań wynika, że właśnie ta awantura i odmowa opuszczenia mieszkania przez oskarżonego spowodowała wezwanie przez nią interwencji policji. Przyznała, że obaj mężczyźni krzyczeli na siebie, a gdy wyszła z mieszkania to słyszała jak oskarżony krzyknął do pokrzywdzonego „r. (...) ci łeb”. M. K. (1) zeznała również, że S. bardzo lubił M. P. i nie miał z nim żadnych konfliktów, natomiast oskarżony nie był jego dobrym kolegą. Pokrzywdzony nie lubił jego wizyt, bo będąc pod wpływem alkoholu zachowywał się głośno, krzyczał i dlatego już wcześniej mówił mu, żeby do niego nie przychodził. Sąd dał wiarę powyższym zeznaniom uznając, że świadek nie miał powodów aby celowo obciążać nimi oskarżonego. M. K. (1) składała kilkakrotnie zeznania i Sąd dostrzegł pewne sprzeczności pomiędzy poszczególnymi relacjami, przy czym podkreślić należy, że świadek nie widziała momentu spowodowania obrażeń u pokrzywdzonego, a sprzeczności te nie dotyczą okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Dotyczą one między innymi kwestii powrotu świadka do mieszkania po zgłoszeniu interwencji. Nie można także pominąć faktu, że M. K. (1) znajdowała się wtedy pod bardzo silnym działaniem alkoholu, co mogło mieć wpływ na jej relację o zdarzeniu.

Trudno jednoznacznie ocenić wypowiedź M. K. (1) podczas rozmowy telefonicznej z policją, kiedy powiedziała, że chłopaki nie chcą wyjść, chłopaki biją się, S. leży na podłodze, biją go (k.71-72). Świadek podczas przesłuchań zeznała, że nie jest w stanie odnieść się do tej kwestii, ponieważ w ogóle nie pamięta dlaczego tak powiedziała podczas rozmowy, przy czym stanowczo stwierdziła, że nie było takiej sytuacji i w jej obecności na pewno nikt się nie bił. W tym miejscu podkreślenia wymaga fakt, że ani z zeznań pokrzywdzonego, ani wyjaśnień oskarżonego nie wynika aby w spowodowaniu obrażeń u pokrzywdzonego uczestniczył M. P., wobec czego wypowiedź M. K. (1) podczas rozmowy należało ocenić jako odosobnioną i nie znajdującą oparcia w pozostałym materiale dowodowym.

Sąd podzielił wnioski zawarte w opinii psychologicznej, z której wynika, że rozwój umysłowy, sprawność funkcji intelektualnych M. K. (1) mieści się w granicach upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim, przy czym świadek nie przejawia skłonności do konfabulacji i fantazjowania. Ma zachowaną zdolność do adekwatnego postrzegania, odtwarzania i zapamiętywania przeżyć po czasie.

Zeznania M. P. nie wniosły istotnych okoliczności dla rozstrzygnięcia sprawy. Świadek przyznał fakt wspólnego spożywania alkoholu z pokrzywdzonym, jego konkubiną i oskarżonym, przy czym zeznał, że był wtedy w ciągu alkoholowym, w pewnym momencie zasnął i nie widział zdarzenia. Stanowczo zaprzeczył aby to on uderzył S.. Nigdy wcześniej nie widział u niego w mieszkaniu siekiery.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania policjantów M. K. (3) i M. W.. Z zeznań policjantów wynika, że razem z M. K. (1) weszli do mieszkania. Tam zastali leżącego na podłodze pokrzywdzonego z widoczną raną głowy, nie było z nim kontaktu oraz dwóch mężczyzn, tj. R. Z. i M. P.. Nie udało im się ustalić sprawcy, ponieważ mężczyźni nic nie mówili, a kobieta najpierw wskazywała na jednego, potem na drugiego, a następnie powiedziała, że nie wie kto uderzył pokrzywdzonego siekierą w głowę.

R. Z. nie przyznał się do zarzucanego czynu. Na etapie śledztwa wyjaśnił, że wspólnie pili alkohol. Nie kłócił się ze S., nie było takiej sytuacji aby S. kazał mu opuścić mieszkanie. Miał z nim dobre relacje. Musiał przysnąć i ktoś go wtedy uderzył w głowę siekierą, ale nie wie kto. Miał rozcięcie na głowie długości około 2-3 cm. Podczas kolejnego przesłuchania wyjaśnił, że chyba S. A. go uderzył siekierą. Nie pamięta jednak co się wtedy wydarzyło, bo film mu się urwał.

Na rozprawie oskarżony wyjaśnił, że w więzieniu przypomniał sobie, że to jednak S. pierwszy uderzył go siekierą w głowę, od tego uderzenia stracił przytomność i odzyskał ją dopiero w radiowozie. Jednocześnie stanowczo zaprzeczył aby była wtedy jakaś kłótnia i aby on S. uderzył siekierą.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części, w której zaprzeczył aby miała miejsce awantura, w czasie której spowodował u pokrzywdzonego obrażenia uznając, że stanowią przyjętą linię obrony. Oczywistym jest, że doszło wtedy pomiędzy nim a pokrzywdzonym do kłótni, która stała się przecież powodem wezwania interwencji policji. W mieszkaniu oprócz R. Z. i M. P. nie było innych osób, przy czym brak jest dowodów wskazujących na udział M. P. w spowodowaniu obrażeń u pokrzywdzonego. M. K. (1) czekała w tym czasie na przyjazd policji przed blokiem. Powyższe prowadzi więc do wniosku, że sprawcą mógł być tylko oskarżony.

Sąd analizując zebrane dowody uznał, że podczas awantury S. A. wyjął z pawlacza szafy siekierę. Mało prawdopodobnym jest, aby R. Z. bądź M. P. wiedzieli, że w obcym mieszkaniu wysoko w szafie znajduje się siekiera. Tym samym Sąd uznał za nieprzekonywujące twierdzenie pokrzywdzonego, że to Z. wyjął siekierę z szafy. Odnośnie pozostałej części zajścia Sąd uznał, że niewątpliwie doszło pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym do szamotaniny, w czasie której oskarżony zadał pokrzywdzonemu cios siekierą w głowę. Niewykluczonym jest, że pokrzywdzony uderzył również oskarżonego w głowę, ponieważ podczas późniejszego zatrzymania stwierdzono u niego na głowie niewielką ranę, niewymagającą zaopatrzenia medycznego. Trudno jednak stwierdzić w jaki sposób rana ta została zadana. Wprawdzie oskarżony na rozprawie podał, że pokrzywdzony uderzył go siekierą w głowę, ale w śledztwie nie podawał takiej okoliczności, wobec czego nie można tych twierdzeń uznać za konsekwentne i przekonywujące. W pewnym momencie, w czasie opisanej wyżej szamotaniny, niewątpliwie doszło do sytuacji, w której oskarżony wyrwał pokrzywdzonemu siekierę z rąk i uderzył go nią w głowę. Na skutek działania oskarżonego pokrzywdzony doznał obrażeń opisanych szczegółowo w opinii sądowo – lekarskiej i opinii z zakresu medycyny sądowej, których wnioski Sąd podzielił.

Rana rąbana w okolicy ciemieniowej lewej powstała pod działaniem narzędzia ostrokrawędzistego godzącego z niezbyt dużą siłą, którym mogła być siekiera. Rana ta została spowodowana jednym ciosem zadanym siekierą w głowę. Doznane uszkodzenia kostne oraz stłuczenie tkanki mózgowej w obrębie płata ciemieniowego lewej półkuli mózgu miały niewielki, ograniczony charakter, nie wywołały żadnych objawów neurologicznych i nie stwarzały stanu zagrożenia życia dla pokrzywdzonego. Naruszały one czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas powyżej 7 dni (art. 157§1 kk). Obrażenia te nie miały związku ze śmiercią pokrzywdzonego, która nastąpiła na skutek delirium tremens, tj. nagłego odstawienia alkoholu. Biegły z zakresu medycyny sądowej nie stwierdził w badaniu sekcyjnym pokrzywdzonego obrażenia w postaci złamania kości i przegrody nosa, wobec czego Sąd wyeliminował to obrażenie spośród obrażeń wskazanych w opisie zarzucanego czynu.

Zdaniem Sądu na sprawstwo oskarżonego wskazuje również opinia z badań genetycznych,. Wnioski tej opinii potwierdzają, że to R. Z. miał bliski kontakt z pokrzywdzonym, ponieważ na jego odzieży ujawniono krew ludzką oraz profil genetyczny identyczny z profilem genetycznym S. A..

Z jej treści wynika, że:

- w próbce w postaci jasnobrązowej plamy z przodu koszulki R. Z. oraz w próbce w postaci zabrudzenia w kolorze brunatnym na lewym bucie R. Z. - ujawniono krew ludzką oraz mieszaninę DNA mogącą pochodzić od S. A. i R. Z.,

- w próbkach w postaci zabrudzenia w kolorze brunatnym na prawym bucie R. Z. oraz wymazu pobranego z drewnianego trzonka siekiery - ujawniono krew ludzką i mieszaninę DNA mogącą pochodzić od S. A..

- w próbce w postaci wymazu z plamy substancji brunatno-czerwonej pochodzącej z dywanu przy łóżku w miejscu zdarzenia, w próbkach w postaci zabrudzeń koloru brązowego znajdujących się na głowicy siekiery oraz w próbkach w postaci zabrudzeń koloru brunatnego znajdujących się na spodniach R. Z. - ujawniono krew ludzką oraz profil genetyczny identyczny z profilem genetycznym S. A..

W powyższych próbkach, poddanych badaniom genetycznym - nie ujawniono DNA pochodzącego od M. P..

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia

z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna

skazania

zgodna z zarzutem

3.2. Podstawa prawna skazania niezgodna z zarzutem

1

R. Z.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W przypadku przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu znamiennego skutkiem, o kwalifikacji prawnej decyduje przede wszystkim powstały skutek, zaś usiłowanie przestępstwa zagrożonego karą surowszą można przypisać sprawcy tylko wtedy, gdy w zamiarze popełnienia takiego przestępstwa zmierzał bezpośrednio ku jego dokonaniu, a zamierzonego skutku nie osiągnął z przyczyn od niego niezależnych. (wyrok S N z 5.04. 1976 r. IV KR 33/76).

Dla ustalenia zamiaru pozbawienia życia konieczne jest by analiza całokształtu okoliczności przedmiotowych ( tj. rodzaj, rozmiary użytego narzędzia, ilość uderzeń, siłę, z jaką zostały zadane, umiejscowienie ciosów, przebieg rany) i podmiotowych ( tj. właściwości i warunki osobiste sprawcy, jego dotychczasowy tryb życia, pobudki, motywy działania, stosunki panujące między sprawcą a pokrzywdzonym, okoliczności, tło zajścia, zachowanie się przed i po popełnieniu czynu) wskazywała na to, że sprawca powodując uszkodzenia ciała chciał lub godził się na najpoważniejszy skutek swego działania – śmierć osoby pokrzywdzonej.

Sąd analizując wskazane wyżej okoliczności przedmiotowe i podmiotowe uznał, że brak jest wystarczających podstaw do przyjęcia, że oskarżony usiłował dokonać zabójstwa S. A... Uzewnętrznione przejawy zachowania oskarżonego wskazują, że swoim zamiarem nie obejmował skutku, jaki mógł nastąpić w wyniku jego działania, czyli śmierci człowieka.

Nie zawsze bowiem użycie ostrego narzędzia, jakim była w tym przypadku siekiera, oznacza, że sprawca miał zamiar, choćby ewentualny wywołania skutku śmiertelnego.

Przy tej ocenie Sąd uwzględnił fakt, że oskarżony zadał pokrzywdzonemu tylko jeden cios z niedużą siłą, przy czym jak wynika z opinii biegłych – nie wystąpiły u pokrzywdzonego żadne objawy zagrożenia ze strony ważnych dla życia układów.

Oskarżony nie planował wcześniej zabójstwa S. A., a zadanie ciosu siekierą nastąpiło niespodziewanie i zupełnie bezmyślnie podczas wzajemnej awantury, przy czym stan faktyczny wskazuje, że to pokrzywdzony wyjął siekierę z szafy. Trudno stwierdzić jaki dokładnie przebieg miało zdarzenie tuż przed zadaniem ciosu, ale niewątpliwym jest, że pomiędzy mężczyznami doszło do szamotaniny, w której oskarżony wyrwał pokrzywdzonemu z rąk siekierę i uderzył go nią w głowę. Oskarżony nie kontynuował już dalej ataku, co wskazuje, że nie wykazywał determinacji w dążeniu do pozbawienia życia pokrzywdzonego i nie uciekł z mieszkania. Niewątpliwie jednym z głównych powodów agresywnego zachowania oskarżonego był fakt, że znajdował się pod silnym działaniem alkoholu, ale to oczywiście nie może stanowić usprawiedliwienia jego zachowania.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że oskarżonemu można przypisać jedynie działanie z tzw. zamiarem ogólnym spowodowania uszkodzenia ciała, który obejmuje faktycznie powstałe następstwa zadanych umyślnie obrażeń. Przedstawione wyżej okoliczności sprawy wskazują, że oskarżony atakując pokrzywdzonego, miał świadomość możliwości spowodowania u niego obrażeń, co nie oznacza przecież jednocześnie akceptacji skutku śmiertelnego.

W efekcie jego zachowania, S. A. doznał obrażeń ciała kwalifikowanych z art. 157§1 kk i Sąd uznał, że wina i sprawstwo oskarżonego zostały udowodnione w tym zakresie.

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. Z.

1

3,4,5

Na korzyść oskarżonego uwzględniono dotychczasową niekaralność. Na niekorzyść poczytano raczej negatywną opinię środowiskową, działanie pod wpływem alkoholu oraz fakt nieuzasadnionego, agresywnego ataku wobec pokrzywdzonego.

W ocenie Sądu wymierzona kara jest współmierna do stopnia winy oskarżonego, wagi czynu, stopnia jego społecznej szkodliwości oraz czyni zadość ustawowym dyrektywom wymiaru kary. Ustawowe granice zagrożenia przypisanego czynu wynoszą od 3 miesięcy do 5 lat.

Na podstawie art. 44§2 kk orzeczono o przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych służących do popełnienia przestępstwa, w tym zabezpieczonej siekery. W oparciu o art. 230§2 kpk orzeczono o zwrocie osobom uprawnionym odzieży zabezpieczonej w toku postępowania, a na podstawie art. 231§1 kpk złożono do depozytu sądowego dowód rzeczowy w postaci telefonu komórkowego marki N., co do którego nie udało się ustalić właściciela

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

2

Na podstawie art. 63§1 kk zaliczono oskarżonemu na poczet kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w tej sprawie od 17 czerwca 2021 roku, godzina 01:40 do 14marca 2022 roku.

7. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6

7

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu Sąd orzekł w oparciu o §2, §17 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 5, §20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz.U z 2019 r., poz. 18).

Zgodnie z art.624§1kk i art.17 ust 1 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych- Dz.U. z 1983r. Nr 49, poz.223 z późniejszymi zmianami Sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych i przejął je na rachunek Skarbu Państwa uznając, że uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na trudną sytuację materialną.

8. PODPIS