Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 sierpnia 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Joanna Napiórkowska – Kasa

po rozpoznaniu w dniu 06 sierpnia 2021 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa D. K.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

o odszkodowanie, wynagrodzenie, sprostowanie świadectwa pracy

1.  zasądza na rzecz powódki D. K. od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. kwoty:

a.  2.500,00 zł (słownie: dwa tysiące pięćset złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 maja 2017 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w styczniu 2017 roku;

b.  300,00 zł (słownie: trzysta złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 maja 2017 roku do dnia zapłaty tytułem dodatkowego wynagrodzenia za pracę - za „serwis” w styczniu 2017 roku;

c.  1.625,00 zł (słownie: jeden tysiąc sześćset dwadzieścia pięć złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 maja 2017 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pracę w lutym 2017 roku w wymiarze 13 dni pracy;

d.  203,57 zł (słownie: dwieście trzy złote 57/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 maja 2017 roku do dnia zapłaty tytułem dodatkowego wynagrodzenia za pracę - za „serwis” za 13 dni pracy w lutym 2017 roku;

e.  2.500,00 zł (słownie: dwa tysiące pięćset złotych 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 maja 2017 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy przez pracownika;

f.  77,18 zł (słownie: siedemdziesiąt siedem złotych 18/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 maja 2017 roku do dnia zapłaty tytułem skapitalizowanych odsetek od należności, o których mowa w ppkt od 1a do 1e;

2.  oddala powództwo w zakresie roszczenia o sprostowanie świadectwa pracy przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.;

3.  oddala w całości powództwo przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.;

4.  zasądza na rzecz powódki D. K. od pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 1.230,00 zł (słownie: jeden tysiąc dwieście trzydzieści złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

5.  zasądza na rzecz pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. od pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 1.470,00 zł (słownie: jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w związku z wezwaniem do udziału w sprawie po stronie pozwanej;

6.  nakazuje pobrać od pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie - kwotę 246,00 zł (słownie: dwieście czterdzieści sześć złotych 00/100) tytułem kosztów sądowych tymczasowo poniesionych ze Skarbu Państwa oraz kwotę 360,29 zł (słownie: trzysta sześćdziesiąt złotych 29/100) tytułem opłaty od pozwu, której powódka nie miała obowiązku uiścić;

7.  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki D. K. – 2.500,00 zł (słownie: dwa tysiące pięćset złotych 00/100).

Sygn. akt VI P 420/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 maja 2017 roku (data na kopercie) powódka D. K. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.:

- kwoty 2.500,00 zł tytułem zaległego wynagrodzenia za styczeń 2017 roku,

- kwoty 46,99 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od zaległego wynagrodzenia za styczeń 2017 roku,

- kwoty 300,00 zł tytułem wynagrodzenia za serwis świadczony w styczniu 2017 roku,

- kwoty 5,64 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od wynagrodzenia za serwis świadczony w styczniu 2017 roku,

- kwoty 1.625,00 zł tytułem wynagrodzenia za 13 dni pracy w lutym 2017 roku,

- kwoty 21,82 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od wynagrodzenia za 13 dni pracy w lutym 2017 roku,

- kwoty 203,57 zł tytułem wynagrodzenia za serwis świadczony przez 13 dni w lutym 2017 roku,

- kwoty 2,73 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od wynagrodzenia za serwis świadczony przez 13 dni w lutym 2017 roku,

- kwoty 2.500,00 zł tytułem odszkodowania z art. 55 § 1 ¹ KP.

Wszystkich powyższych kwot powódka zażądała wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty. Powódka wniosła również o sprostowanie świadectwa pracy w zakresie przysługujących jej dni urlopu wypoczynkowego.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że była zatrudniona w pozwanej spółce od dnia 1 marca 2015 roku do 19 lutego 2017 roku, na stanowisku recepcjonistki, za wynagrodzeniem w kwocie 2.500,00 zł brutto miesięcznie. Ponadto powódka miała też otrzymywać należność z tytułu serwisu w kwocie około 300,00 zł miesięcznie. Powódka podniosła, że wynagrodzenie nie było jej wypłacane terminowo, co doprowadziło do rozwiązania przez nią umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy z dniem 19 lutego 2017 roku. Powódka dodała, że pozwana nadal nie wypłaciła jej zaległego wynagrodzenia za pracę oraz dodatku za serwis za styczeń i luty 2017 roku.

(pozew – k. 2 – 6)

W odpowiedzi na pozew pozwana spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwana podała, że powódka otrzymała część wynagrodzenia za styczeń 2017 roku, ponieważ na ten cel należy zaliczyć wypłaconą jej kwotę 1.000,00 zł zatytułowaną „częściowe wyn. 11/2016” z dnia 23 grudnia 2016 roku. Pozwana wskazała bowiem, że powódka samowolnie pobrała z kasy kwotę 1.911,31 zł i wystawiła samodzielnie dowód wpłaty z dnia 24 stycznia 2017 roku zatytułowany „rozlicz. Końcowe podstawy listopad/16”. Pozwana dodała, że powódka samodzielnie lub we współpracy z inną osobą pobierała kwoty w gotówce bezpośrednio z kasy pracodawcy bez jego wiedzy i zgody, miała dostęp do książeczki dowodów wypłaty, które w istotnej części samodzielnie wypełniła i opieczętowała pieczątkami pracodawcy. Pozwana podniosła także zarzut przedawnienia roszczenia powódki, bowiem powódka wniosła swoje roszczenie z przekroczeniem terminu z art. 264 § 2 KP. Pozwana dodała, że powódka rozwiązała umowę o pracę z przekroczeniem miesięcznego terminu, bowiem wiadomość o okoliczności podanej w uzasadnieniu rozwiązania umowy powódka miała powziąć nie później niż dnia 23 grudnia 2016 roku. Pozwana wniosła również o wezwanie do udziału w sprawie spółkę (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., argumentując, że ta spółka przejęła przedsiębiorstwo pod firmą (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. dnia 28 lutego 2017 roku. Pozwana powołała się na przejście całości zakładu pracy na nowego pracodawcę z dniem 28 lutego 2017 roku.

(odpowiedź na pozew pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. – k. 41 – 43 verte)

Postanowieniem z dnia 16 maja 2018 roku Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego (...) sp. z o.o. z siedzibą w W..

(postanowienie z dnia 16.05.2018r. – k. 67)

W odpowiedzi na pozew pozwana spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania od pozwanej spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwana podniosła, że przejęła budynek hotelu dopiero dnia 28 lutego 2017 roku, a więc już po zakończeniu stosunku pracy z powódką. Pozwana dodała, że wstąpienie jej w stosunki pracy z mocy prawa nie może dotyczyć stosunków pracy już zakończonych na dzień przejścia zakładu pracy.

(odpowiedź na pozew pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. – k. 84 – 85)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka D. K. była zatrudniona w spółce (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. początkowo na podstawie umowy o pracę na okres próbny od dnia 1 marca 2015 roku do dnia 31 marca 2015 roku, a następnie od dnia 1 kwietnia 2015 roku na czas nieokreślony, na stanowisku recepcjonistki, na pełen etat. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki wynosiło 2.500,00 zł brutto. Oprócz tego powódka otrzymywała dodatkowo kwotę 300,00 zł netto wypłacaną jej tytułem serwisu, nie była ona określona w pisemnej umowie, wynikała z ustnych ustaleń z pracodawcą. Kwota za serwis miała być wypłacana co miesiąc około 15- 20 dnia następnego miesiąca za miesiąc poprzedni.

(dowód: umowa o pracę na okres próbny – k. 11, umowa o pracę na czas nieokreślony – k. 13, aneks do umowy o pracę z dnia 01.06.2016r. – k. 16, zeznania powódki D. K. – protokół rozprawy z dnia 05.04.2019r. od 00:33:26 do 00:54:09, zeznania pozwanej A. P. (1) – protokół rozprawy z dnia 05.04.2019r. od 00:54:18 do 01:10:58, zeznania pozwanego A. P. (2) – protokół rozprawy z dnia 05.04.2019r. od 01:10:58 do 01:22:49)

Wynagrodzenie za pracę miało być wypłacane powódce z dołu do 10-ego dnia następnego miesiąca po miesiącu pracy. W rzeczywistości wynagrodzenie, jak i dodatek za serwis, było wypłacane nieterminowo, w częściach. Wynagrodzenie było wypłacane w gotówce do ręki. Pieniądze czasem były wypłacane przez A. P. (2), czasem przez A. P. (1), a zdarzało się również, że A. P. (2) dzwonił do recepcjonistek, w tym też do samej powódki, aby same wzięły pieniądze z kasy i wypłaciły wynagrodzenie sobie i innym pracownikom. Pieniądze zabierane z kasy i wypłacane przez recepcjonistki były wpisywane do raportu kasowego. Recepcjonistki miały też dostęp do druków „kasa wypłaciła” (dalej też jako KW), te druki były zabierane przez A. P. (2) lub A. P. (1) raz na miesiąc lub raz na dwa miesiące. Wszystkie osoby pracujące na recepcji zostały upoważnione przez A. P. (2) do wypłacania pieniędzy z kasy zarówno dla pracowników, jak i dla kontrahentów pozwanej (...) sp. z o.o. Powódka za zgodą A. P. (2) lub A. P. (1) wypłacała sobie wynagrodzenie z kasy i wypisywała na daną kwotę druk KW, bez ich zgody nigdy nie wypłaciła żadnej kwoty.

Tytułem wynagrodzenia za wrzesień 2016 roku powódka otrzymała dwie wypłaty na kwotę 1.500,00 zł dnia 21 października 2016 roku i na kwotę 167,13 zł dnia 10 listopada 2016 roku. Z kolei wynagrodzenie za serwis za wrzesień 2016 roku zostało jej wypłacone dnia 18 listopada 2016 roku. Jeśli chodzi o wynagrodzenie za październik 2016 roku to jego tytułem zostały wypłacone powódce następujące kwoty: 200,00 zł (wypłata dnia 24 listopada 2016 roku), 160,00 zł (wypłata dnia 23 listopada 2016 roku), 400,00 zł (wypłata dnia 18 listopada 2016 roku) oraz 1.147,00 zł (wypłata dnia 4 grudnia 2016 roku). Serwis za październik 2016 roku został powódce wypłacony wraz z nadgodzinami za ten miesiąc dnia 4 grudnia 2016 roku. Dnia 23 grudnia 2016 roku powódce została wypłacona kwota 1.000,00 zł tytułem częściowego wynagrodzenia za listopad 2016 roku, a dnia 24 stycznia 2017 roku kwota 1.911,31 zł tytułem podstawy za listopad 2016 roku. Dnia 24 stycznia 2017 roku powódka otrzymała też kwotę 300,00 zł za serwis za listopad 2016 roku. Powódka pracowała w grudniu 2016 roku.

(dowód: informacja o warunkach zatrudnienia – k. 12 i 14, zeznania powódki D. K. – protokół rozprawy z dnia 05.04.2019r. od 00:33:26 do 00:54:09, zeznania pozwanej A. P. (1) – protokół rozprawy z dnia 05.04.2019r. od 00:54:18 do 01:10:58, zeznania pozwanego A. P. (2) – protokół rozprawy z dnia 05.04.2019r. od 01:10:58 do 01:22:49 oraz protokół rozprawy z dnia 26.02.2020r. od 00:15:30 do 00:39:22 i k. 241, dowody wypłaty – k. 17 – 23, zeznania świadka E. D. – protokół rozprawy z dnia 17.10.2018r. od 00:07:44 do 00:19:22)

Oświadczeniem złożonym pracodawcy dnia 19 lutego 2017 roku powódka rozwiązała umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy. Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę powódka podała ciężkie naruszenie przez pracodawcę obowiązku wypłacania wynagrodzenia, wskazując dalej, że wynagrodzenie za styczeń 2017 roku nie zostało wypłacone do dnia złożenia tego oświadczenia. Powódka dodała też, że niestabilna sytuacja i brak płynności finansowej pracodawcy skłoniły ją do podjęcia tej decyzji.

Podczas pracy w pozwanej spółce (...) sp. z o.o. powódka notorycznie otrzymywała wynagrodzenie z opóźnieniem, w ratach. W pewnym momencie zaległości stawały się coraz większe i powódka doszła do wniosku, że nie jest już w stanie dalej pracować bez wynagrodzenia. W okresie pracy powódki w pozwanej spółce (...) sp. z o.o. wynagrodzenie z tej umowy o pracę było jedynym źródłem dochodu powódki.

(dowód: rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia – k. 24, zeznania powódki D. K. – protokół rozprawy z dnia 05.04.2019r. od 00:33:26 do 00:54:09, zeznania pozwanej A. P. (1) – protokół rozprawy z dnia 05.04.2019r. od 00:54:18 do 01:10:58, zeznania pozwanego A. P. (2) – protokół rozprawy z dnia 05.04.2019r. od 01:10:58 do 01:22:49 oraz protokół rozprawy z dnia 26.02.2020r. od 00:15:30 do 00:39:22 i k. 241)

Pozwana spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. bez żadnego tytułu prawnego użytkowała obiekt hotelowy należący do spółki (...) sp. z o.o., która była spółką w upadłości, zarządzaną przez syndyka. W związku z brakiem uregulowania należności z tytułu czynszu dzierżawnego przez pozwaną (...) sp. z o.o. syndyk masy upadłości spółki będącej właścicielem hotelu rozpisał przetarg na dzierżawę tego obiektu i po jego wygraniu przez spółę (...) sp. z o.o. zwrócił się do pozwanej (...) sp. z o.o. o wydanie obiektu właścicielowi. Następnie dnia 28 lutego 2017 roku spółka (...) sp. z o.o. przekazała hotel do prowadzenia spółce (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., która wygrała przetarg. Syndyk rozmawiał też z nowym dzierżawcą, aby w miarę możliwości zatrudnił osoby pracujące w tym hotelu, które dotychczas były pracownikami pozwanej (...) sp. z o.o. Od 1 marca 2017 roku hotel prowadziła spółka (...) sp. z o.o. W działalności hotelu nie było żadnej przerwy w związku z przekazaniem obiektu nowemu dzierżawcy.

Dnia 28 lutego 2017 roku A. P. (2) spotkał się z pracownikami pozwanej (...) sp. z o.o., którzy tego dnia byli obecni w pracy i powiadomił ich, że od kolejnego dnia 1 marca 2017 roku hotel będzie prowadzić inna spółka (...) sp. z o.o. Pozwana (...) sp. z o.o. nie przekazała dokumentacji pracowniczej swoich pracowników spółce (...) sp. z o.o. Większość pracowników spółki (...) sp. z o.o. od 1 marca 2017 roku rozpoczęło pracę w spółce (...) sp. z o.o.

Powódka po dniu 28 lutego 2017 roku zawarła umowę o pracę ze spółką (...) sp. z o.o.

(dowód: zeznania świadka H. L. – protokół rozprawy z dnia 05.04.2019r. od 00:06:18 do 00:23:23, zeznania powódki D. K. – protokół rozprawy z dnia 05.04.2019r. od 00:33:26 do 00:54:09, zeznania pozwanej A. P. (1) – protokół rozprawy z dnia 05.04.2019r. od 00:54:18 do 01:10:58, zeznania pozwanego A. P. (2) – protokół rozprawy z dnia 05.04.2019r. od 01:10:58 do 01:22:49 oraz protokół rozprawy z dnia 26.02.2020r. od 00:15:30 do 00:39:22 i k. 241, pismo z dnia 27.02.2017r. – k. 46, protokół przekazania – k. 46 verte – 47 verte, protokół inwentaryzacji – k. 48 – 48 verte)

Dnia 7 marca 2017 roku powódka skierowała do pozwanej (...) sp. z o.o. wezwanie do zapłaty kwot tytułem wynagrodzenia za pracę i serwis za styczeń i luty 2017 roku oraz kwoty 2.500,00 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, w terminie 7 dni od otrzymania tego pisma.

(dowód: wezwanie do zapłaty – k. 25 – 26, książka korespondencji – k. 27)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania. Sąd oparł się również na zeznaniach świadków i stron, różnie jednak oceniając ich wiarygodność.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadka H. L., mając jednak na uwadze, że jej zeznania co do prowadzenia imprez, czy kwestii przebywania gości w hotelu w chwili jego oddawania drugiej z pozwanych spółek nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Odnośnie zeznań powódki D. K. Sąd uznał jej zeznania za wiarygodne w całości. Sąd miał na uwadze, że kwestia dodatku za serwis w kwocie 300,00 zł znajduje również potwierdzenie w zeznaniach A. P. (1) i A. P. (2) działających w imieniu pracodawcy. Pozwani potwierdzają również w swych zeznaniach nieterminowość wypłaty wynagrodzenia za pracę powódce oraz jego wypłatę ratami. A. P. (2) potwierdza z kolei, że powódka złożyła dnia 19 lutego 2017 roku oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Sąd miał na uwadze, że A. P. (1) i A. P. (2) potwierdzili, że wynagrodzenie za pracę było często wypłacane za ich zgodą przez recepcjonistki, które miały klucz do sejfu i musiały ujawnić wypłaconą kwotę w raportach kasowych.

Sąd dał również wiarę w całości zeznaniom świadka E. D., które potwierdzają zeznania powódki oraz A. i A. P. (2) co do kwestii nieterminowego wypłacania wynagrodzenia, wypłacania wynagrodzenia z kasy spółki przez recepcjonistki z upoważnienia i na polecenie A. P. (2), dodatku za serwis w kwocie 300,00 zł netto.

Odnośnie zeznań A. P. (2) i A. P. (1) Sąd nie dał wiary zeznaniom A. P. (1) jedynie w zakresie, w jakim twierdzi, że nigdy nie było tak, żeby pracownik nie miał wypłaconego wynagrodzenia, ponieważ notorycznie pracodawca spóźniał się z wypłatą wynagrodzenia, a z ustaleń Sądu wynika, że powódka w ogóle nie otrzymała wynagrodzenia za styczeń i luty 2017 roku. Nie znajdują też potwierdzenia zeznania A. P. (1) co do przebywania powódki w grudniu 2016 roku na zwolnieniu lekarskim, brak bowiem jakiejkolwiek ewidencji czasu pracy, która miałaby to potwierdzać, brak też samych zwolnień lekarskich. W pozostałym zakresie Sąd uznał zeznania A. P. (1) i A. P. (2) za wiarygodne. Sąd zwrócił również uwagę na zeznania A. P. (2), który wskazał, że nigdy nie zdarzyło się, aby jakiekolwiek pieniądze zginęły z kasy, zostały samowolnie pobrane przez pracowników z kasy, bez zgody pracodawcy.

Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że zarówno A. P. (2) jak i A. P. (1) nie byli w stanie jednoznacznie potwierdzić lub zaprzeczyć, aby wydali powódce świadectwo pracy.

Sąd oparł się również na dowodach wypłaty z k. 17 – 23 akt sprawy. Sąd uznał dowody wypłaty z k. 17 – 22 za wiarygodne w całości. Sąd miał na uwadze, że w toku postępowania potwierdziło się, że powódka na wyraźne polecenie przełożonych A. P. (2) bądź A. P. (1) wypłacała sobie z kasy pieniądze tytułem wynagrodzenia za pracę, miała dostęp do druków KW, które wypisywała. Była to przyjęta w pozwanej (...) sp. z o.o. praktyka. Odnośnie zaś dowodu wypłaty z k. 23 opiewającego na kwotę 1.911,31 zł Sąd nie uznał za wiarygodne, aby te pieniądze miały być wypłacone tytułem rozliczenia za listopad 2016 roku, a przynajmniej nie w całości. Sąd miał bowiem na uwadze, że dnia 23 grudnia 2016 roku powódka otrzymała już kwotę 1.000,00 zł tytułem wynagrodzenia za listopad 2016 roku. Wynagrodzenie powódki wynosiło 2.500,00 zł brutto, czyli 1.808,10 zł netto. To oznacza, że po wypłacie z dnia 23 grudnia 2016 roku pozostało jeszcze 808,10 zł do dopłaty tytułem wynagrodzenia za listopad 2016 roku. Wobec tego kwota 1.911,31 zł wypłacona powódce dnia 24 stycznia 2017 roku jedynie w części powinna być zaliczona na poczet wynagrodzenia za listopad 2016 roku, a w pozostałej kwocie należy ją zaliczyć na wynagrodzenie za grudzień 2016 roku. Sąd miał na uwadze, że w toku postępowania pozwana A. P. (1) próbowała wskazać, że powódka miała być w grudniu 2016 roku na zwolnieniu lekarskim, jednak Sąd dał wiarę zeznaniom powódki, że w grudniu 2016 roku świadczyła pracę na rzecz pozwanej (...) sp. z o.o., a jednocześnie w toku postępowania pozwana nie przedłożyła żadnej ewidencji czasu pracy, z której miałoby wynikać, że powódki w grudniu 2016 roku nie było w pracy. Ponadto pracę powódki w grudniu 2016 roku na rzecz pozwanej potwierdza również zaświadczenie o zarobkach z k. 180 akt sprawy, podpisane przez samą A. P. (1), która wykazuje w nim wynagrodzenie za grudzień 2016 roku do wypłaty powódce. Jednocześnie, z zeznań A. P. (2) i A. P. (1) wynika, że jednorazowo wypłacili powódce większą kwotę w grudniu 2016 roku. Jednak nigdzie nie wskazano, aby ta kwota miała być wypłacona tytułem wynagrodzenia za styczeń 2017 roku, a z powyższej analizy wynika, ż pracodawca nie mógł wypłacić powódce wynagrodzenia za styczeń 2017 roku pomijając wcześniej należne jej wynagrodzenie za grudzień 2016 roku. Wobec tego powódce należy się wynagrodzenie za pracę za grudzień 2016 roku, a kwotę z wypłaty z dnia 24 stycznia 2017 roku należy w części rozliczyć właśnie na to wynagrodzenie za pracę w grudniu 2016 roku. Z kolei drugi z dowodów wypłaty znajdujący się na k. 23 akt sprawy, a dotyczący wypłaty serwisu za listopad 2016 roku nie budzi wątpliwości Sądu co do jego wiarygodności.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie przedmiotem rozpoznania Sądu były roszczenia majątkowe o wynagrodzenie za pracę, wynagrodzenie dodatkowe za pracę, tzw. „serwis”, odszkodowanie za rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia oraz roszczenie o sprostowanie świadectwa pracy.

W pierwszej kolejności Sąd rozważył, kto powinien być stroną pozwaną w tej sprawie. W toku procesu Sąd wezwał do udziału w sprawie spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. W sprawie występowało wobec tego dwóch pozwanych (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

Zgodnie z art. 23 ¹ §1 KP w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem przepisów § 5.

W niniejszej sprawie sporną kwestią było to, czy doszło do przejęcia zakładu pracy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. przez pozwaną spółkę (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.. Ze stanu faktycznego wynika, że spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. bez tytułu prawnego użytkowała obiekt hotelowy, w którym zatrudniona była powódka. Następnie dnia 28 lutego 2017 roku doszło do przekazania tego obiektu przez spółkę (...) sp. z o.o. syndykowi masy upadłości (...) sp. z o.o., która była właścicielem obiektu. Na spotkaniu w dniu 28 lutego 2017 roku syndyk przekazał obiekt spółce (...) sp. z o.o., która zawarła z właścicielem obiektu umowę dzierżawy.

Wobec powyższego w ocenie Sądu doszło do przekazania obiektu hotelowego podczas spotkania pozwanych spółek z syndykiem masy upadłości i właścicielem obiektu. Sporządzono inwentaryzację. Zatem uznać należy, że obiekt hotelowy w momencie jego przekazywania stanowił w sensie organizacyjnym i majątkowym zakład pracy. Pojęcie zakładu pracy oznacza bowiem zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym gruntów, budynków i pomieszczeń pracy, na bazie których pracownicy wykonują pracę.

W toku postępowania pozwana spółka (...) sp. z o.o. argumentowała, że w rzeczywistości nie doszło do przejęcia przez nią zakładu pracy, bowiem nie została między spółkami podpisana umowa dotycząca takiego przejęcia. Faktem jest, że nie doszło do zawarcia jakiejkolwiek umowy między (...) sp. z o.o. a (...) sp. z o.o., bowiem podmiotem przekazującym obiekt hotelowy spółce (...) sp. z o.o. był właściciel hotelu - spółka (...) sp. z o.o. Okoliczność, że pomiędzy dwoma pozwanymi nie doszło do zawarcia umowy nie oznacza, że nie doszło do przejęcia zakładu pracy w rozumieniu art. 23 ^{( 1)} KP. Jak bowiem słusznie wskazuje się w orzecznictwie przejście zakładu pracy ze skutkiem określonym w art. 23 ^{( 1)} KP następuje także, gdy nowy pracodawca przejmuje zadania i składniki majątkowe zakładu dotychczasowego pracodawcy na podstawie umowy z podmiotem trzecim, do którego należało dysponowanie tymi zadaniami i składnikami (wyrok SN z dnia 18 września 2008 roku, sygn. akt II PK 18/08, wyrok SN z dnia 4 lutego 2010 roku, sygn. akt III PK 49/09, wyrok SN z dnia 7 marca 2012 roku, sygn. akt II PK 233/11). W sytuacji typowej występują dwa podmioty: pracodawca przekazujący zakład pracy i pracodawca, który ten zakład pracy przejmuje. Jednak bezpośrednie współdziałanie tych dwóch podmiotów nie jest konieczne do stwierdzenia przejęcia zakładu pracy.

Wprawdzie pozwani nie współpracowali ze sobą bezpośrednio, jednak całokształt okoliczności sprawy przemawia za tym, że do przejęcia zakładu pracy doszło. Tego samego dnia bowiem spółka (...) sp. z o.o. przekazała właścicielowi obiekt wraz ze wszystkimi znajdującymi się ruchomościami, a właściciel przekazał obiekt nowemu dzierżawcy – spółce (...) sp. z o.o, która prowadziła działalność w zakresie usług hotelarskich i gastronomicznych. Zakres usług pokrywa się. Na tle dokonywanej w orzecznictwie Sądu Najwyższego, na gruncie art. 23 ^{( 1)} § 1 k.p., oceny prawnej kwestii przejścia zakładu pracy lub części zakładu pracy na innego pracodawcę, w świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości, że doszło do faktycznego przejęcia pracowników, o którym mowa w cytowanym art. 23 ^{( 1)} k.p. przez (...) sp. z o.o .

Wobec powyższego Sąd ustalił jaki zakres ma zastosowanie przepisu art. 23 ^{( 1)} KP w stosunku do powódki i czy powódka została przejęta przez nowego pracodawcę w związku z przejęciem zakładu pracy. Z jednoznacznego brzmienia art. 23 ^{( 1)} § 1 k.p. wynika, że dotyczy sytuacji, gdy do przekształcenia podmiotowego pracodawcy dochodzi w trakcie trwania stosunku pracy. Z punktu widzenia pracownika następstwo pracodawcy jest konieczne dla realizacji funkcji ochronnej prawa pracy i w tym znaczeniu wskazana norma prawa spełnia swój cel. Natomiast w stosunku do osoby, która w chwili przekształceń podmiotowych pracodawcy nie korzysta już ze statusu pracownika, wskazany przepis nie ma zastosowania. Jak wskazuje się w orzecznictwie przejmujący pracodawca staje się stroną z mocy prawa jedynie w dotychczasowych stosunkach pracy, które istnieją w dacie przejścia zakładu pracy (wyrok SN z dnia 24 stycznia 2013 roku, sygn. akt III PK 23/12). W niniejszej sprawie, jak to wynika z ustaleń Sądu, powódka rozwiązała umowę o pracę bez wypowiedzenia z pozwaną (...) sp. z o.o. z dniem 19 lutego 2017 roku. Do przejścia zakładu pracy doszło zaś dnia 28 lutego 2017 roku. Na ten dzień powódka nie była już pracownikiem (...) sp. z o.o. Wobec tego nie została przejęta przez nowego pracodawcę. Nie ma tu znaczenia fakt, że od 1 marca 2017 roku powódka nawiązała stosunek pracy z pozwaną (...) sp. z o.o. Gdyby powódka bez przerw pracowała u obu pozwanych, czyli pracowała do dnia 28 lutego 2017 roku u pierwszego pozwanego, a u drugiego rozpoczęła pracę od dnia 1 marca 2017 roku, wówczas należałoby uznać, że w rzeczywistości faktycznie została przejęta, a jej stosunek pracy łączący ją z (...) sp. z o.o. uległ podmiotowemu przekształceniu i jej nowym pracodawcą stała się z mocy prawa spółka (...) sp. z o.o. Jednak w niniejszej sprawie, jak to już wyżej wskazano, powódka samodzielnie rozwiązała wcześniej stosunek pracy i na dzień przejęcia zakładu pracy nie była już pracownikiem spółki (...) sp. z o.o. Wobec tego pozwana M. (...) nie stała się stroną stosunku pracy łączącego powódkę z (...) sp. z o.o. Nie znajdzie też zastosowania art. 23 ^{( 1)} § 2 KP, zgodnie z którym za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie. W regulacji tej chodzi bowiem tylko o te zobowiązania, które co prawda powstały przed przejściem części zakładu pracy, ale jednocześnie dotyczą przejmowanych pracowników. Jak zaś już wyżej wskazano powódka nie została przejęta przez spółkę (...) sp. z o.o., gdyż w momencie przejścia zakładu pracy na tę spółkę stosunek pracy łączący powódkę z (...) sp. z o.o. już nie istniał. Orzecznictwo również podaje, że artykuł 23 ^{( 1)} § 2 k.p., stanowi konsekwencję przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę. Może kreować i kreuje odpowiedzialność solidarną dotychczasowego i nowego pracodawcy jedynie w tych przypadkach, w których nowy pracodawca staje się pracodawcą dla pracownika "przechodzącego". Nie istnieje natomiast solidarność odpowiedzialności w odniesieniu do tych zobowiązań, które nie wiążą się z przechodzącymi pracownikami (wyrok SN z dnia 20 stycznia 2014 roku, sygn. akt II PK 118/13). Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, że regulacja z art. 23 ^{( 1)} § 2 KP nie miałaby zastosowania w niniejszej sprawie także i z tego powodu, że z ustaleń Sądu wynika, że (...) sp. z o.o. przejęła cały zakład pracy prowadzony przez (...) sp. z o.o., a nie jego część.

Wobec powyższego brak jest podstaw prawnych do przyjęcia odpowiedzialności spółki (...) sp. z o.o. za zobowiązania pracownicze względem powódki wynikające ze stosunku pracy łączącego ją z pozwaną (...) sp. z o.o. Nie ma podstaw prawnych zarówno do przyjęcia solidarnej odpowiedzialności spółki (...) sp. z o.o. i spółki (...) sp. z o.o. z art. 23 ^{( 1)} § 2 KP, jak i wyłącznej odpowiedzialności spółki (...) sp. z o.o. z art. 23 ^{( 1)} § 1 KP.

Z powyższych względów powództwo skierowane przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. podlegało oddaleniu.

Wobec powyższego Sąd przejdzie do rozpoznania zasadności roszczeń skierowanych w stosunku do (...) Sp. z o.o. z siedzibą W..

Pierwszym roszczeniem jest roszczenie o wynagrodzenie za pracę za styczeń i luty 2017 roku. Roszczenie jest uzasadnione co do zasady oraz co do wysokości. Wynagrodzenie zasadnicze za pracę powódki było niesporne i wynosiło 2.500,00 zł brutto. Pozwany pracodawca nie zdołał w żaden sposób wykazać, że wypłacił powódce wynagrodzenie za pracę w styczniu i lutym 2017 roku. Faktycznie wypłata kwoty 1.911,31 zł dokonana dnia 24 stycznia 2017 roku nie może być w całości zaliczona na poczet wynagrodzenia za listopad 2016 roku, ale jednocześnie Sąd miał na uwadze, że niesłuszna jest argumentacja pozwanej, która doszukiwała się w tej wypłacie wynagrodzenia za styczeń 2017 roku. Sąd miał bowiem na uwadze, że na dzień 24 stycznia 2017 roku powódka nie miała jeszcze wypłaconego w ogóle wynagrodzenia za grudzień 2016 roku, więc pracodawca w pierwszej kolejności powinien uregulować to zaległe wynagrodzenie, wobec czego kwotę przenoszącą zaległe wynagrodzenie za listopad 2016 roku należy zaliczyć na poczet wynagrodzenia za grudzień 2016 roku, a nie za styczeń 2017 roku. Wobec braku jakichkolwiek innych dowodów wypłaty, Sąd uznał, że wynagrodzenie za styczeń i luty 2017 roku nie zostało powódce w ogóle wypłacone. Wobec tego powódce należne było wynagrodzenie za pracę za cały styczeń 2017 roku. Natomiast odnośnie lutego 2017 roku Sąd miał na względzie, że powódka pracowała 13 dni (w dniu 19 lutego 2017 roku rozwiązała umowę o pracę). Wobec tego Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 1.625,00 zł (2.500,00 zł : 20 dni pracy = 125,00 zł; 125,00 zł x 13 = 1.625,00 zł.) W przedmiocie odsetek od kwoty 2.500,00 zł zasądzonej za styczeń 2017 roku i 1.625,00 zł zasądzonej za luty 2017 roku Sąd miał na względzie, że pozwany powinien wypłacać wynagrodzenie z dołu zgodnie z terminami prawa pracy. Powódka mogła domagać się odsetek od tych kwot odpowiednio od 11 lutego 2017 roku i 11 marca 2017 roku. Wnosiła o zasądzenie ich od dnia wniesienia pozwu. Jest to uprawnione ponieważ jest to termin późniejszy niż ten, do którego pracodawca powinien zapłacić powódce wynagrodzenie za te dwa miesiące. Ponadto Sąd zasądził na rzecz powódki kwoty 300,00 zł i 203,57 zł tytułem wynagrodzenia za serwis jako dodatkowego wynagrodzenia za pracę w miesiącu styczniu i lutym 2017 roku. Z charakteru wypłacanego wynagrodzenia wynika, że był to co do zasady stały składnik wynagrodzenia za pracę, który powódka otrzymywała od pozwanego. Mimo tego, że strony nie ustaliły tego wprost w umowie o pracę to Sąd ustalił, że w rzeczywistości strony ustaliły, czemu pozwana (...) Sp. z o.o. nie przeczyła w toku rozprawy, że powódka otrzymywała dodatkowo miesięcznie kwoty po 300,00 zł za tzw. „serwis”. Wobec tego Sąd uznał, że mimo nieujęcia w umowie o pracę był to składnik wynagrodzenia, który ma charakter roszczeniowy, ponieważ wynikał z ustnych ustaleń stron. Mając na względzie powyższe, że powódka pracowała przez cały styczeń 2017 roku i 13 dni lutego 2017 roku, zasadnym jest zasądzenie na jej rzecz kwot odpowiednio po 300,00 zł i 203,57 zł tytułem zaległego wynagrodzenia za serwis jako dodatkowego wynagrodzenia za pracę. W przedmiocie odsetek Sąd uwzględnił w całości żądanie pozwu mając na względzie, że ten składnik wynagrodzenia powinien być wypłacany również do 10 następnego miesiąca czyli do 10 lutego 2017 roku i 10 marca 2017 roku. Jest to bowiem składnik wynagrodzenia za pracę i powinien być wypłacany w terminie wypłaty tego wynagrodzenia. Sąd miał na uwadze, że strony uzgodniły późniejszy termin wypłaty wynagrodzenia za serwis (15-20 dzień miesiąca), jednak nie ma to znaczenia w świetle regulacji z art. 85 § 2 KP, która ustanawia nieprzekraczalną granicę 10 dnia następnego miesiąca. Wobec tego wynagrodzenie za serwis również powinno być wypłacane powódce najpóźniej do 10 dnia następnego miesiąca za miesiąc poprzedni. W takiej sytuacji powódka była uprawniona do żądania odsetek od dnia wniesienia pozwu do Sądu.

Kolejnym roszczeniem majątkowym było roszczenie o zasądzenie na rzecz powódki odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracodawcy. Roszczenie to zasługiwało na uwzględnienie w całości. Na wstępie Sąd zaznaczy, że powódka była zatrudniona w pozwanej (...) sp. z o.o. ponad 6 miesięcy, ale krócej niż 3 lata (od 1 marca 2015 roku do 19 lutego 2017 roku). Wobec tego jej okres wypowiedzenia wynosiłby 1 miesiąc. Zgodnie z art. 55 § 1 ^{( 1)} KP pracownik może rozwiązać umowę o pracę w trybie określonym w § 1 także wtedy, gdy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika; w takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia. Regulacja zawarta w art. 55 § 1 ^{( 1)} k.p. jest odzwierciedleniem art. 52 § 1 pkt 1 k.p., który dotyczy możliwości rozwiązania umowy w trybie dyscyplinarnym przez pracodawcę z powodu ciężkiego naruszenia przez pracownika jego podstawowych obowiązków. Z treści art. 55 § 1 ^{( 1)} k.p. wynika, że w celu oceny zasadności rozwiązania przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia w pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć, czy pracodawca naruszył podstawowy obowiązek (obowiązki) wobec pracownika i dopiero pozytywna odpowiedź na to pytanie aktualizuje konieczność rozważenia, czy naruszenie to miało charakter ciężki (wyrok SN z dnia 27 lipca 2012 roku, sygn. akt I PK 53/12). Określenie "ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków" w art. 55 § 1 ^{( 1)} k.p. oznacza naruszenie przez pracodawcę (osobę, za którą pracodawca ponosi odpowiedzialność) z winy umyślnej lub wskutek rażącego niedbalstwa obowiązków wobec pracownika stwarzające realne zagrożenie istotnych interesów pracownika lub powodujące uszczerbek w tej sferze (wyrok SN z dnia 10 listopada 2010 roku, sygn. akt I PK 83/10). Desygnat "ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków wobec pracownika" nie odnosi się do stopnia winy pracodawcy (gdyż wystarczające jest wskazanie naruszenia tych obowiązków i brak zachowania przez pracodawcę należytej staranności), ale dotyczy stopnia naruszenia interesów pracownika. W zakres ochrony wchodzą nie tylko interesy o charakterze prawnym, ale też wszystkie inne życiowo istotne. Prowadzi to do konkluzji, że pracownik nie jest uprawniony do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 55 § 1 ^{( 1)} k.p., jeżeli naruszenie podstawowego obowiązku przez pracodawcę nie wpłynęło negatywnie na jego sytuację.

W niniejszej sprawie, w treści wręczonego pracodawcy oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia jako jego przyczynę powódka podała brak wypłaty wynagrodzenia za pracę za styczeń 2017 roku. Wynagrodzenie to powinno być wypłacone powódce maksymalnie do dnia 10 lutego 2017 roku, tymczasem na dzień 19 lutego 2017 roku, czyli kiedy powódka rozwiązała umowę o pracę, nie zostało jej jeszcze wypłacone. Z całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika ponadto, że pracodawca cyklicznie nie wypłacał powódce terminowo wynagrodzenia za pracę, dodatkowo wynagrodzenie to było płacone w częściach. Niewątpliwie wypłacenie wynagrodzenia za pracę pracownikowi w pełnej wysokości i we właściwym terminie jest jednym z podstawowych obowiązków pracodawcy. Jakkolwiek wypłacanie części wynagrodzenie w przypadku braku poniesienia szkody lub zagrożenia interesów pracownika może nie być uznane za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, w sytuacji jeśli pracownik akceptuje wypłacanie wynagrodzenia z odroczeniem, to przymiot ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracodawcy ma niewypłacenie wynagrodzenie za dany miesiąc w ogóle. Jak słusznie wskazuje się w orzecznictwie pracodawca, który nie wypłaca pracownikowi w terminie całości wynagrodzenia, niewątpliwie ciężko narusza swój podstawowy obowiązek z winy umyślnej, choćby z przyczyn niezawinionych nie uzyskał środków finansowych na wynagrodzenia (wyrok SN z dnia 4 kwietnia 2000 roku, sygn. akt I PKN 516/99, wyrok SN z dnia 5 lipca 2005 roku, sygn. akt I PK 276/04). Powyższy pogląd zasługuje na aprobatę, Sąd wskazuje, że niewypłacenie w ogóle wynagrodzenia za pracę pracownikowi stanowi zagrożenie dla jego interesów, pracownik jest bowiem pozbawiony środków do życia. Powódka w toku zatrudnienia w pozwanej spółce nie miała bowiem innego źródła zarobkowania.

Wobec powyższego niewypłacenie wynagrodzenia za pracę za styczeń 2017 roku należy uznać za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracodawcy. Spełniona jest więc przesłanka roszczenia odszkodowawczego powódki z art. 55 § 1 ^{( 1)} KP, Sąd zasądził więc odszkodowanie na rzecz powódki w kwocie 2.500,00 zł odpowiadającej jej jednomiesięcznemu wynagrodzeniu za pracę. W przedmiocie odsetek Sąd miał na względzie, że powódka jeszcze przed wytoczeniem powództwa przed tut. Sądem wezwała pozwaną (...) Sp z o.o. do zapłaty odszkodowania w kwocie 2.500,00, wskazując tę samą podstawę prawną, czyli art. 55 § 1 ^{( 1 )}KP. Wobec tego była uprawniona do żądania odsetek od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W tym miejscu należy odnieść się do argumentacji pozwanej (...) sp. z o.o. dotyczącej zarzutu przedawnienia roszczenia odszkodowawczego powódki. Prekluzja z art. 264 § 2 k.p. nie dotyczy roszczeń o zasądzenie odszkodowań z art. 55 § 1 ^{( 1)} i art. 61 ^{( 1)} . Ograniczenie dochodzenia tych żądań zostało przewidziane odpowiednio w art. 291 § 1 k.p. i art. 291 § 2 ^{( 1)} (wyrok SN z dnia 12 kwietnia 2017 roku, sygn. akt II PK 56/16). Wobec tego zastosowanie mają ogólne terminy przedawnienia roszczeń majątkowych z zakresu prawa pracy, a nie terminy dotyczące odwołania się od wypowiedzenia lub rozwiązania dokonanego przez pracodawcę. W wymiarze temporalnym uprawnienia do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika mają zastosowanie mechanizmy obowiązujące dla pracodawców. Artykuł 55 § 2 in fine k.p. odsyła do regulacji z art. 52 § 2 k.p. Pracownik ma prawo rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia w ciągu miesiąca od uzyskania informacji o działaniu bądź zaniechaniu pracodawcy realizującego znamiona przewidziane w art. 55 § 1 bądź 1 ^{( 1)} k.p. Termin ten ma charakter zawity i po jego upływie pracownik traci prawo rozwiązania umowy o pracę. W przypadku powódki termin miesięczny należy liczyć od dnia następnego po dniu kiedy powinno być wypłacone wynagrodzenie za styczeń 2017 roku, tj. od dnia 11 lutego 2017 roku. Dopiero z tym dniem powódka miała świadomość, że pozwana (...) Sp. z o.o. nie wypłaciła jej w terminie wynagrodzenia za pracę. Wobec tego termin na złożenie oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę przez powódkę upływał z dniem 11 marca 2017 roku. Oznacza to więc, że nie doszło do naruszenia art. 55 § 2 k.p.

Również zasadne było roszczenie o skapitalizowane odsetki, których powódka dochodziła we wskazanych w pozwie kwotach, jako obliczonych do dnia wniesienia pozwu. Odnośnie należności za wynagrodzenie za pracę oraz za serwis za styczeń 2017 roku kwoty te powinny być wypłacone do dnia 10 lutego 2017 roku, stąd też zasadnie powódka obliczyła skapitalizowane odsetki od tych kwot od dnia 11 lutego 2017 roku do dnia 19 maja 2017 roku. Skapitalizowane odsetki od wynagrodzeni za pracę i za serwis za styczeń 2017 roku wynoszą łącznie 52,63 zł. Z kolei odsetki od wynagrodzenia za pracę i za serwis za luty 2017 roku mogą być naliczane przez powódkę już od dnia 20 lutego 2017 roku, bowiem stały się one wymagalne wraz z ostatnim dniem trwania stosunku pracy. Powódka jednak obliczyła je za okres od 11 marca 2017 roku do dnia wniesienia pozwu. Tak obliczone odsetki od wynagrodzenia za pracę i za serwis za luty 2017 roku wynoszą 24,55 zł. Razem więc skapitalizowanego odsetki dochodzone przez powódkę wynoszą 77,18 zł i taką też kwotę Sąd zasądził na rzecz powódki od pozwanej (...) sp. z o.o. Kwota ta została przyznana powódce wraz z odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, zgodnie z art. 482 KC w zw. z art. 300 KP.

Odnośnie roszczenia o sprostowanie świadectwa pracy Sąd zważył, że powódka nie udowodniła go co do zasady. Zgodnie z art 97 § 2 ¹ KP pracownik może w ciągu 14 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 14 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy. W przypadku niezawiadomienia przez pracodawcę o odmowie sprostowania świadectwa pracy, żądanie sprostowania świadectwa pracy wnosi się do sądu pracy. Wobec tego warunkiem możliwości sprostowania świadectwa pracy jest po pierwsze wykazanie, że stan wskazany w świadectwie pracy nie odpowiada prawu lub rzeczywistości oraz po drugie niezbędne jest zachowanie określonego tym przepisem trybu postępowania. W niniejszej sprawie powódka, na której ciąży ciężar dowodu w zakresie roszczenia o sprostowanie świadectwa pracy, nie udowodniła, że po pierwsze otrzymała świadectwo pracy, które zawiera błędy, a po drugie, jakie to były błędy. Nie sprecyzowała również, w jaki sposób miałoby być sprostowane świadectwo pracy. Powódka nie wnosiła również w toku postępowania o zobowiązanie pracodawcy do złożenia takiego świadectwa pracy, mimo że do akt zostały nadesłane akta osobowe powódki, w których nie ma kserokopii ani oryginału świadectwa pracy. Wobec tego Sąd uznał, że powódka nie sprostała ciężarowi dowodu. Wobec powyższego Sąd oddalił roszczenie o sprostowanie świadectwa pracy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 KPC oraz §9 ust. 1 pkt 2 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r., poz. 1800, ze zm.), zasądzając na rzecz powódki od pozwanej (...) sp. z o.o. kwotę 1.350,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego związanych z roszczeniami majątkowymi, które zostały wygrane przez powódkę w całości. Powódka przegrała z kolei co do roszczenia o sprostowanie świadectwa pracy, a koszty zastępstwa w zakresie tego roszczenia, wynoszące 120,00 zł, podlegają zasądzeniu na rzecz pozwanej (...) sp. z o.o. od powódki. Po wzajemnym potrąceniu Sąd zasądził od pozwanej (...) sp. z o.o. na rzecz powódki kwotę 1.230,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd miał ponadto na względzie, że wezwanie do udziału w sprawie po stronie pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. było na wniosek pozwanej (...) Sp. z o.o. Taki wniosek, o czym Sąd wspomniał wyżej, był nieuzasadniony i powództwo skierowane przeciwko (...) Sp. z o.o. z powodu braku legitymacji biernej podlegało oddaleniu. Wobec tego, zgodnie z art. 194 § 1 zd. 2 KPC, (...) Sp. z o.o. musi zwrócić (...) Sp. z o.o. kwotę kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 1.470,00 zł, obliczanych na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 i 3 wskazanego wyżej rozporządzenia.

O kosztach poniesionych przez Skarb Państwa tymczasowo w toku procesu, w tym kosztach tytułem opłaty od pozwu, której powódka nie miała obowiązku uiścić, Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nakazując pobrać te koszty w całości od pozwanej (...) sp. z o.o., jako strony przegrywającej. Na koszty te składają się 246,00 zł tytułem wynagrodzenia mediatora (k. 96 i 109 akt sprawy) oraz kwota 360,29 zł tytułem opłaty od pozwu, obliczana jako 5% od wartości ostatecznie zasądzonych na rzecz powódki roszczeń.

Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powódki.