Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 stycznia 2021 roku, znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku B. G. z dnia
25 listopada 2020 roku, przyznał wnioskodawczyni prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu stałego uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem wypadku przy pracy z dnia
28 listopada 2019 roku. Organ rentowy podniósł iż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 22 stycznia 2021 roku ustaliła, że stały uszczerbek na zdrowiu wyniósł 5%, w związku z czym wnioskodawczyni przysługiwało odszkodowanie w wysokości 4.920,00 zł, tj. 5 % x 984,00 zł za każdy procent stałego uszczerbku na zdrowiu.

W dniu 25 lutego 2021 roku wnioskodawczyni złożyła odwołanie od powyższej decyzji.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 września 2021 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i (...) w sprawie o sygn. akt XU 228/21 sprawy o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy na skutek odwołania B. G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z dnia 21 stycznia 2021 roku, znak (...), oddalił odwołanie.

Sąd Rejonowy wydał powyższe orzeczenie w oparciu o następujący stan faktyczny:

Z tytułu zatrudnienia w Szkole Podstawowej nr (...) w Ł. wnioskodawczyni B. G. podlegała ubezpieczeniu wypadkowemu w okresie od dnia 1 września 2019 roku do dnia 1 września 2020 roku.

W dniu 28 listopada 2019 roku ok. godz. 13:00 w Szkole Podstawowej nr (...) w Ł., podczas wykonywania czynności służbowych, wnioskodawczyni idąc na lekcje poślizgnęła się w stołówce szkolnej. B. G. upadając wykonała niekontrolowany szpagat i bezpośrednio po upadku odczuła ból. Gdy B. G. wstała, ból uniemożliwiał jej samodzielne stanie. O wypadku niezwłocznie poinformowano Dyrektora, który zawiadomił pogotowie ratunkowe. Ból narastał i uniemożliwiał wnioskodawczyni chodzenie. Po około 20 minutach pogotowie ratunkowe przetransportowało B. G. do Szpitala.

W Miejskim Centrum Medycznym im. dr K. J. w Ł. rozpoznano u wnioskodawczyni przeciążenie mięśni tylnej grupy prawego uda.

Zdarzenie z dnia 28 listopada 2019 roku zostało uznane za wypadek przy pracy w rozumieniu ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Wnioskodawczyni przebywała na zwolnieniu lekarskim w okresie od dnia 28 listopada 2019 roku i z tego tytułu pobierała zasiłek chorobowy.

Decyzją z dnia 16 lipca 2020 roku, nr sprawy (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał B. G. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od dnia 28 maja 2020 roku do dnia 25 sierpnia 2020 roku w wysokości 90 % podstawy wymiaru oraz od dnia 26 sierpnia 2020 roku do dnia 24 października 2020 roku w wysokości 75 % podstawy wymiaru.

Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 11 grudnia 2020 roku u ubezpieczonej stwierdzono 5 % stałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy z dnia 28 listopada 2019 roku wg pozycji 149 tabeli uszczerbków.

Wnioskodawczyni złożyła sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 11 grudnia 2020 roku.

Orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS nr (...) z dnia 22 stycznia 2021 roku u ubezpieczonej stwierdzono 5 % stałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy z dnia 28 listopada 2019 roku wg pozycji 149 tabeli uszczerbków.

Z punktu widzenia ortopedy, wnioskodawczyni w wyniku zdarzenia z dnia 28 listopada 2019 roku doznała urazu kończyny dolnej prawej z uszkodzeniem przyczepu bliższego zginaczy uda prawego (zerwanie przyczepu mięśnia dwugłowego uda, półbłoniastego i półścięgnistego do guza kulszowego).

Biorąc pod uwagę dość dobry stan statyczno-dynamiczny, nie ma podstaw do ustalenia wyższego stałego uszczerbku na zdrowiu, niż ten stwierdzony w orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS tj. 5 % wg pozycji 149 tabeli uszczerbków.

Z punktu widzenia biegłego chirurga, u wnioskodawczyni rozpoznaje się oderwanie przyczepów mięśni tylnej grupy prawego uda: dwugłowego, półbłoniastego i półścięgnistego od prawego guza kulszowego, leczone operacyjnie i rehabilitacją.

U wnioskodawczyni stwierdza się stały uszczerbek na zdrowiu wskutek uszkodzenia przyczepów mięśni tylnej grupy prawego uda. Wysokość tego uszczerbku wynosi 5 % według punktu 149 tabeli uszczerbków.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie powołanych dowodów, na które składały się dokumentacja załączona do akt niniejszego postępowania oraz zawarta w aktach organu rentowego, jak również opinie biegłych ortopedy oraz chirurga.

Na okoliczność ustalenia, czy wnioskodawczyni w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 28 listopada 2019 roku doznała trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, Sąd meriti dopuścił dowód z pisemnych opinii biegłych ortopedy oraz chirurga.

Biegły ortopeda traumatolog, po zapoznaniu się z aktami sprawy oraz dostępną dokumentacją medyczną, jak również po dokonaniu przedmiotowego badania wnioskodawczyni, stwierdził u B. G. 5 % stałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy prazy zgodnie z pozycją 149 tabeli uszczerbków, zatem jego stanowisko było tożsame z tym przedstawionym przez Komisję Lekarską ZUS w orzeczeniu z dnia 22 stycznia 2021 roku. Biegły, biorąc pod uwagę doznany w wyniku spornego zdarzenia uraz kończyny dolnej prawej z uszkodzeniem przyczepu bliższego zginaczy uda prawego, poddał weryfikacji stan statyczno – dynamiczny B. G., który uznał za dość dobry, wobec czego nie znalazł przesłanek do orzeczenia wyższego uszczerbku na zdrowiu.

Biegły ortopeda w pisemnej opinii uzupełniającej odniósł się do zastrzeżeń sformułowanych przez wnioskodawczynię w piśmie procesowym złożonym w dniu 12 maja 2021 roku, które należało uznać za przejaw subiektywnej oceny stanu zdrowia B. G.. Wszelkie twierdzenia wnioskodawczyni stanowiły w ocenie Sądu Rejonowego swoistą polemikę ze stanowiskiem biegłego ortopedy przedstawionym w opinii pierwotnej. Należy podkreślić, iż zarzuty, jakoby biegły nie wziął pod uwagę wszystkich zgłaszanych przez wnioskodawczynię dolegliwości okazały się bezprzedmiotowe, bowiem, jak podkreślał biegły, zaburzenia te nie miały znaczenia przy ustalaniu procentowego uszczerbku na zdrowiu. Wnioskodawczyni nie wskazała na uchybienia biegłego przy wydawaniu opinii, które mogłyby ją podważać.

Sąd I instancji podkreślił, iż podstawą zakwestionowania opinii nie może być fakt, iż treść wydanej w sprawie opinii nie jest zbieżna z zapatrywaniami oraz stanowiskiem w sprawie danej strony. Innymi słowy, nie można kwestionować opinii tylko dlatego, że de facto strona nie jest zadowolona z opinii przedstawionej przez dotychczasowego biegłego. Jak słusznie wskazuje się w judykaturze, opowiedzenie się za odmiennym stanowiskiem oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona kwestionująca (tak m. in.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28 lutego 2013 roku w sprawie III AUa 1180/12, LEX 1294835; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 22 lutego 2013 roku w sprawie I ACa 76/12, LEX 1312019). Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, przyczynami mogącymi przemawiać za koniecznością uzyskania dodatkowej opinii od innego biegłego są na przykład nielogiczność wyciągniętych przez niego wniosków, zawarcie w opinii sformułowań niekategorycznych, niejednoznacznych czy też brak dostatecznej mocy przekonywającej opinii (tak m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 lutego 2013 roku w sprawie I ACa 980/12, LEX 1293767; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 3 kwietnia 2013 roku w sprawie I ACa 148/13, LEX 1313335).

Biegły chirurg zapoznając się z aktami sprawy oraz dokumentacją medyczną jedynie potwierdził ustaloną wartość procentowego uszczerbku na zdrowiu wnioskodawczyni rozpoznając u niej oderwanie przyczepów mięśni tylnej grupy prawego uda: dwugłowego, półbłoniastego i półścięgnistego od prawego guza kulszowego. Biegły wskazał na prawidłowość dokonanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych oceny skutków wypadku przy pracy z dnia 28 listopada 2019 roku. Zastrzeżenia B. G. skierowane również w stosunku do pisemnej opinii biegłego chirurga w żaden sposób nie wpłynęły na ocenę Sądu sposobu opiniowania przez biegłego w toku przedmiotowego postępowania oraz poziomu rzeczowości opinii.

Przedstawione w sprawie opinie biegłych sądowych, zdaniem Sądu Rejonowego były spójne, logiczne, merytorycznie prawidłowe i odpowiadały postawionej tezie dowodowej, a ponadto zawierały czytelne wnioski. Ustalenia biegłych ponadto w całości korespondowały ze znajdującą się w aktach sprawy dokumentacją i nie mogły zostać podważone z uwagi na ich ostateczną wartość dowodową.

W tak ustalonym stanie faktycznym i po tak przeprowadzonej ocenie dowodów Sąd Rejonowy zważył, iż odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie i podlegało oddaleniu, jako bezzasadne.

Sąd meriti wskazał, że w przedmiotowym postępowaniu, B. G. kwestionowała treść decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł., na podstawie której organ rentowy przyznał wnioskodawczyni jednorazowe odszkodowanie w związku z ustaleniem, iż ubezpieczona w wyniku wypadku przy pracy z dnia 28 listopada 2019 roku doznała stałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5 %.

W sprawie niespornym pozostawało, że zdarzenie z udziałem odwołującej się było wypadkiem przy pracy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy i chorób zawodowych (tekst jednolity Dz. U. z 2019 r., poz. 1205 ze zm.) za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych.

W dniu 28 listopada 2019 roku wnioskodawczyni B. G., zatrudniona na stanowisku nauczyciela w Szkole Podstawowej nr (...) w Ł., podczas wykonywania obowiązków służbowych oraz przemieszczania się na lekcje, poślizgnęła się oraz doznała urazu kończyny dolnej prawej z uszkodzeniem przyczepu bliższego zginaczy uda prawego (zerwania przyczepu mięśnia dwugłowego uda, półbłoniastego i półścięgnistego do guza kulszowego).

Wyżej wymienione zdarzenie spełniało zatem wszystkie kryteria wskazane w art. 3 ust. 1 ustawy wypadkowej, a mianowicie było nagłe, wywołane przyczyną zewnętrzną, powodowało uraz oraz pozostawało w związku z pracą.

Osią sporu w rozpoznawanej sprawie było ustalenie wysokości rzeczywistego uszczerbku na zdrowiu, będącego skutkiem wskazanego wypadku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie.

Za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy (ust. 2).

Za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie (ust. 3).

Oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową dokonuje się po zakończeniu leczenia i rehabilitacji (ust. 4).

Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu oraz tryb postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku i wypłacaniu jednorazowego odszkodowania, kierując się koniecznością zapewnienia ochrony interesów ubezpieczonego oraz koniecznością przejrzystości i sprawności postępowania w sprawie o jednorazowe odszkodowanie (ust. 5).

Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 14 marca 2013 roku (I UK 654/12) wskazał, iż przepisy art. 11 ust. 2 i 3 ustawy wypadkowej zawierają definicje stałego i długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, zaś ich połączenie z art. 11 ust. 4 tej ustawy wskazuje, że ustalenie stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku przy pracy następuje dopiero po zakończeniu procesu leczenia lub rehabilitacji (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2009 r., I UZP 2/09, OSNP 19-20, poz. 264). Z przepisów tych jasno zatem wynika, że jeżeli upośledzenie sprawności organizmu trwało jedynie 6 miesięcy, to nie stanowi ani stałego (co jest oczywiste), ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu ustawy wypadkowej i poszkodowany nie nabywa prawa do przewidzianego w jej przepisach świadczenia odszkodowawczego. Z kolei § 8 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego odnosi się wyłącznie do ustalenia rozmiaru stopnia uszczerbku na zdrowiu, niezależnie od tego, czy ma on charakter stały (nierokujący poprawy - art. 11 ust. 2 ustawy wypadkowej), czy długotrwały (przekraczający 6 miesięcy i mogący ulec poprawie - art. 11 ust. 3 tej ustawy), o ile występowanie takiego uszczerbku w związku z wypadkiem przy pracy zostanie stwierdzone po upływie okresu wskazanego w art. 11 ust. 4 ustawy wypadkowej. Brak stwierdzenia takiego uszczerbku z oczywistych względów uniemożliwia określenie stopnia jego rozmiaru na podstawie „oceny procentowej” określonej w załączniku do rozporządzenia wykonawczego.

Dla oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu i ustalenia uprawnień wnioskodawczyni ma zastosowanie rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (tekst jednolity Dz. U. 2013 r., poz. 954). Pozycja 149 wskazuje na uszkodzenia skóry, mięśni, ścięgien (oparzenia, przecięcia, pęknięcia podskórne, przepukliny mięśniowe itp.) - w zależności od zaburzeń funkcji itp.

Zdaniem Sądu Rejonowego jak wynika z poczynionych ustaleń, w szczególności na podstawie wydanych w sprawie opinii biegłych ortopedy oraz chirurga, w wyniku wypadku przy pracy, jakiemu uległa wnioskodawczyni w dniu 28 listopada 2019 roku, doznała ona stałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5 % według ww. pozycji 149 tabeli uszczerbków. Opinie powołanych w sprawie biegłych były zgodne z orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 11 grudnia 2020 roku oraz z orzeczeniem Komisji Lekarskiej z dnia 22 stycznia 2021 roku, z kolei zgłoszone zastrzeżenia w żaden sposób nie stanowiły podstawy do podważenia wniosków zawartych w opiniach sądowych.

Sąd meriti nie znalazł zatem przesłanek do zmiany zaskarżonej decyzji, którą uznał za prawidłową, w tym opartą na istniejących podstawach faktycznych oraz obowiązujących przepisach prawnych.

Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy oraz rozważania prawne, Sąd I instancji oddalił odwołanie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Apelację od w/w wyroku złożyła ubezpieczona reprezentowana przed Sądem II instancji przez profesjonalnego pełnomocnika z urzędu i zaskarżyła w/w wyrok w całości zarzucając mu:

1. naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia tj.:

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego wyprowadzenie faktu z wyjaśnień wnioskodawczyni i dowodów z dokumentów, skutkiem czego Sąd I instancji błędnie ustalił, że z zebranego materiału dowodowego wynika jedynie subiektywne przekonania wnioskodawczyni o jej złym stanie zdrowia, podczas gdy zgłaszane przez nią dolegliwości i zaburzenia powinny mieć wpływ na ustalenie wyższego procentowego uszczerbku na zdrowiu;

b) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób niewszechstronny z pominięciem oceny biegłego chirurga w zakresie blizny pooperacyjnej i jej wpływu na procent uszczerbku na zdrowiu wnioskodawczyni, co ostatecznie doprowadziło do zaniżenia wysokości dokonanego przez ubezpieczyciela wyliczenia uszczerbku na zdrowia z pominięciem oszpecenia wnioskodawczyni blizną i w konsekwencji ustalenia go na poziomie zaledwie 5%.

c) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na ustaleniu, że uszczerbek na zdrowiu wnioskodawczyni będący skutkiem wypadku przy pracy wynosi jedynie 5%, podczas gdy zebrany materiał dowodowy w szczególności opinie lekarza orzecznika ZUS i komisji lekarskiej ZUS kwestionowane przez wnioskodawczynię jako nieodzwierciedlające stanu faktycznego, ze względu choćby na brak zastosowania równocześnie pozycji 143 z załącznika do rozporządzenia, nie dawały podstaw do przyjęcia takich ustaleń za prawidłowe

d) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez całkowite pominięcie przez Sąd I instancji okoliczności, że u wnioskodawczyni doszło do naruszenia czynności psychicznych organizmu z uwagi na fakt, że zgłaszała podczas przeprowadzonych badań, iż odczuwa dyskomfort z powodu rozległej blizny, ma myśli samobójcze co może świadczyć o doznanym uszczerbku na zdrowiu także w tej sferze;

e) art. 286 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i nieprzeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego chirurga w zakresie wielkości blizny pooperacyjnej, jej oceny i wpływu na stopień uszczerbku na zdrowiu w sytuacji, gdy biegły ortopeda wskazał w wydanej przez siebie opinii, że blizna powinna zostać poddana ocenie biegłego chirurga o specjalizacji chirurgii ogólnej bądź plastycznej, a ten nie podał jej swojej ocenie w wydanej przez siebie opinii;

f) art. 286 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychiatry na okoliczność stanu zdrowia wnioskodawczyni po wypadku, jego wpływu na jej kondycję psychiczną, braku akceptacji dla zmienionego blizną po wypadku ciała i naruszeniem czynności psychicznej organizmu w sytuacji, gdy wnioskodawczyni niereprezentowana na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego przez profesjonalnego pełnomocnika zgłosiła takie wniosek w swoim odwołaniu od decyzji ZUS z dnia 22 lutego 2021 r., a Sąd w żaden sposób nie odniósł się do tego wniosku ani w toku postępowania, ani też w samym uzasadnieniu wyroku;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a) art. 11 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322) w z w. z§ 8 oraz pkt 149 załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. z 2013 r. poz. 954) poprzez ustalenie, iż wnioskodawczyni na skutek wypadku przy pracy z dnia 28 listopada 2019 r. doznała uszczerbku na zdrowiu jedynie w wysokości 5% i przyznanie wnioskodawczyni kwoty 4.920,00 zł tytułem jednorazowego odszkodowania w sytuacji, gdy uszczerbek ten winien być oceniony na poziomie 20% ze względu na obraz kliniczny, stopień uszkodzenia czynności organu, narządu lub układu oraz towarzyszące powikłania, których orzeczenia nie uwzględniały;

b) art. 11 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322) w zw. z § 8 oraz pkt 143 załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. z 2013 r. poz. 954) poprzez jego niezastosowanie i błędne ustalenie, iż wnioskodawczyni na skutek wypadku przy pracy z dnia 18 listopada 2019 r. doznała wyłącznie uszkodzenia skóry, mięśni, ścięgien, podczas gdy w następstwie wypadku wystąpiły u niej także przykurcze i ograniczenia ruchów w stawie biodrowym w następstwie uszkodzeń tkanek miękkich określone w pozycji 143 tabeli uszczerbków, co skutkować winno przyjęciem dodatkowo 15% (pomiędzy 5 a 25%) doznanego przez B. G. uszczerbku.

Wskazując na powyższe apelująca wniosła o:

1. dopuszczenie i przeprowadzenie przed Sądem Okręgowym jako sądem merytorycznym dowodu z uzupełniającej opinii biegłego chirurga na okoliczność oceny samej blizny pooperacyjnej, jej obecności i wpływu na stwierdzenie dodatkowego stopnia uszczerbku na zdrowiu wnioskodawczyni z uwagi na oszpecenie ciała; w szczególności wnoszę, żeby biegły wypowiedział się czy blizna ta stanowi oszpecenie organizmu wnioskodawczyni i jakiemu dodatkowemu procentowi uszczerbku na zdrowiu odpowiada blizna wnioskodawczyni;

2. dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego psychiatry na okoliczności wskazane w toku postępowania pierwszoinstancyjnego tj. na okoliczność wpływu stanu zdrowia wnioskodawczyni, w szczególności blizny pooperacyjnej powstałej na skutek wypadku na zdrowie i kondycję psychiczną B. G., w szczególności wnoszę, żeby biegły wypowiedział się czy na skutek wypadku i powstania blizny wnioskodawczyni doznała naruszenia czynności psychicznych organizmu i jakiemu dodatkowemu procentowi uszczerbku na zdrowiu to odpowiada;

3. zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez ustalenie, że B. G. w wyniku wypadku przy pracy z dnia 28 listopada 2019 roku doznała stałego uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 35% oraz poprzez zasądzenie od organu rentowego na rzecz B. G. dalszej kwoty 29.520 zł tytułem jednorazowego odszkodowania za dodatkowe 30 % uszczerbku na zdrowiu.

Ewentualnie o

4. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji,

a nadto o:

5. odstąpienie na podstawie art. 102 k.p.c. od obciążania wnioskodawczyni kosztami postępowania za obie instancje;

6. przyznanie od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. R. - jako pełnomocnika ustanowionego z urzędu - kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawczyni w postępowaniu odwoławczym - według norm prawem przepisanych oświadczając jednocześnie, że koszty te nie zostały pokryte w całości ani w żadnej części.

W odpowiedzi na apelację organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonej nie zasługuje na uwzględnienie.

Odnosząc się do zarzutów apelacji stwierdzić należy, że orzeczenie Sądu Rejonowego jest prawidłowe, orzeczono o wszystkich żądaniach strony, a wyrok znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa.

Sąd II instancji w pełni aprobując i przyjmując ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, jako własne, jednocześnie stwierdził, że nie zachodzi obecnie potrzeba powielania w tym miejscu tych ustaleń.

Stosownie do art. 387 § 2 ¹ kpc w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji:

1) wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia może ograniczyć się do stwierdzenia, że sąd drugiej instancji przyjął za własne ustalenia sądu pierwszej instancji, chyba że sąd drugiej instancji zmienił lub uzupełnił te ustalenia; jeżeli sąd drugiej instancji przeprowadził postępowanie dowodowe lub odmiennie ocenił dowody przeprowadzone przed sądem pierwszej instancji, uzasadnienie powinno także zawierać ustalenie faktów, które sąd drugiej instancji uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej;

2) wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa powinno objąć ocenę poszczególnych zarzutów apelacyjnych, a poza tym może ograniczyć się do stwierdzenia, że sąd drugiej instancji przyjął za własne oceny sądu pierwszej instancji.

Dodatkowo także w myśl utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, jeżeli uzasadnienie orzeczenia pierwszoinstancyjnego sporządzonego zgodnie z wymaganiami art.328§2 k.p.c. spotyka się z pełną aprobatą sądu drugiej instancji to wystarczy, że da on temu wyraz w treści uzasadnienia swego orzeczenia, bez powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych i wnioskowań prawniczych zawartych w motywach zaskarżonego orzeczenia (vide wyrok SN z 5.11.1998r., I PKN 339/98, OSNAPiUS 1999/24/, por. postanowienie SN z 22 kwietnia 1997 r., sygn. akt II UKN 61/97 - OSNAP 1998 r. Nr 3, poz. 104; wyrok SN z 8 października 1998 r., sygn. akt II CKN 923/97 - OSNC 1999 r., z. 3, poz. 60; wyrok SN z 12 stycznia 1999 r., sygn. akt I PKN 21/98 - OSNAP 2000, Nr 4, poz. 143).

Wynikający z art. 378 § 1 k.p.c. obowiązek sądu drugiej instancji nie oznacza konieczności osobnego omówienia przez sąd w uzasadnieniu wyroku każdego argumentu podniesionego w apelacji, wystarczające jest bowiem odniesienie się do sformułowanych w apelacji zarzutów i wniosków w sposób wskazujący na to, że zostały one przez sąd drugiej instancji w całości rozważone przed wydaniem orzeczenia. (vide postanowienie SN z dnia 1 czerwca 2020 r. ,IV CSK 738/19, opubl. L.)

Sąd podziela także prezentowane rozważania prawne i przytoczone przez Sąd Rejonowy na poparcie swoje stanowiska tezy z orzecznictwa Sądu Najwyższego i sądów powszechnych.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji nie dopuścił się zarzucanych mu w apelacji naruszeń prawa procesowego oraz materialnego. Sąd ten przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a następnie prawidłowo ocenił zgromadzone dowody dochodząc do trafnego wniosku, że w okolicznościach sprawy niniejszej nie zachodziły podstawy do uznania, że stały uszczerbek na zdrowiu powódki będący następstwem wypadku przy pracy z dnia 28 listopada 2019 r. wyniósł powyżej 5 %.

Zawarta w uzasadnieniu apelacji argumentacja strony skarżącej sprowadza się w istocie do zarzutu błędnej oceny materiału dowodowego, co w konsekwencji miało doprowadzić do naruszenia prawa materialnego, w tym art. 11 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322) w zw. z § 8 oraz pkt 143 załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. z 2013 r. poz. 954).

Zgodnie z treścią art. 233 § 1 kpc Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego.

Oznacza to, że wszystkie ustalone w toku postępowania fakty powinny być brane pod uwagę przy ocenie dowodów, a tok rozumowania Sądu powinien znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku. W ocenie Sądu Okręgowego skuteczny zarzut przekroczenia granic swobody w ocenie dowodów może mieć miejsce tylko w okolicznościach szczególnych. Dzieje się tak w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego (por. wyrok SN z 6.11.2003 r. II CK 177/02 niepubl.). Dla skuteczności zarzutu naruszenia swobodnej oceny dowodów nie wystarcza zatem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać jakie kryteria oceny dowodów naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Ponadto jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego można było wysnuć wnioski odmienne (postanowienie SN z 23.01.2001 r. IV CKN 970/00, niepubl. wyrok SN z 27.09.2002 r. II CKN 817/00).

Stosownie do treści art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Z kolei w świetle zaś art. 328 § 2 k.p.c., uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarogodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Zgodnie natomiast z treścią art. 278 § 1 k.p.c. dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje w wypadkach gdy dla rozstrzygnięcia sprawy wymagane są wiadomości „specjalne”.

W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów wynikającej art. 233 k.p.c., Sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (wyrok SN z 2003-10-30 IV CK 138/02 L.). Powyższe powinno znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku (art. 328 § 2 k.p.c.). Niemniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00 L.). Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza zatem przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna.

Dowód z opinii biegłego jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli Sąd uzyskał od biegłego wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26).

Sąd nie ma obowiązku uwzględniać kolejnych wniosków dowodowych tak długo, aż strona udowodni tezę dla niej korzystną (por. wyrok SN z dnia 10.03.1997 r. II UKN 45/97, wyrok SN z dnia 10.12.1997 r. II UKN 391/97).

W realiach niniejszej sprawy nie było sporne, że wnioskodawczyni uległa wypadkowi przy pracy w dniu 28 listopada 2019 r. Jedyną kwestią sporną było ustalenie łącznego uszczerbku na zdrowiu, którego doznała ubezpieczona w wyniku doznanych obrażeń na skutek przedmiotowego wypadku przy pracy według punktów procentowych.

Zdaniem Sądu II instancji materia przedmiotowego sporu, tj. ocena czy wnioskodawczyni w związku z wypadkiem przy pracy doznała trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, a jeśli tak, to w jakiej wysokości wymagała wiadomości specjalnych i musiała znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłego, nie zaś tylko w subiektywnym odczuciu zainteresowanej rozstrzygnięciem strony.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy uczynił podstawą swego rozstrzygnięcia opinię biegłych lekarzy: ortopedy oraz chirurga.

Zdaniem Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest – wbrew twierdzeniom strony apelującej – prawidłowa. Zarzuty skarżącej sprowadzają się jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu I instancji i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd jako takie nie mogą się ostać. Apelująca przeciwstawia bowiem ocenie dokonanej przez Sąd I instancji swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego. Jednocześnie jednak w apelacji wnioskodawczyni skutecznie nie wykazała, iż materiał dowodowy w sprawie był oceniony nieprawidłowo, a ostatecznie wywiedzione przez Sąd Rejonowy wnioski były nielogiczne i wewnętrznie sprzeczne.

Obraza przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystniejszych dla skarżącej ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej oceny materiału dowodowego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 roku, II CKN 572/99, LEX nr 53136). Jeżeli zatem z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to taka ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (w rozumieniu art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, chociażby w równym stopniu, na podstawie tegoż materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Jedynie gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to tylko wtedy przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 roku, II CKN 817/00, Lex nr 56906).

Chociaż bowiem opinia biegłego, jak i każdy inny dowód w sprawie podlega ocenie, stosownie do treści art. 233 k.p.c., to swoistość tej oceny polega jednak na tym, że chodzi tu nie o kwestie wiarygodności, lecz o pozytywne lub negatywne uznanie wartości rozumowania zawartego w opiniach i uzasadnienie, dlaczego poglądy biegłego trafiły lub nie do przekonania Sądu orzekającego.

Z jednej strony konieczna jest zatem kontrola z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania i źródeł poznania, z drugiej zaś, istotną rolę musi odgrywać stopień zaufania do wiedzy reprezentowanej przez biegłego. Sąd koncentruje się więc na ocenie opinii w zakresie zgodności z przepisami prawa, zasadami logiki, doświadczenia życiowego, wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków.

Podkreślić jednak należy, że dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28.02.2001 r., II UKN 233/00 L.). Zwraca na to także uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z 8.07.1999 r., II UKN 37/99 (OSNAPiUS 2000/20/741) wskazując, że sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy.

Należy też pamiętać, że oceny wysokości trwałego uszczerbku na zdrowiu dokonuje się na podstawie tabeli stanowiącej załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. Nr 234, poz.1974).

W tabeli oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wymienia się rodzaje uszkodzeń ciała i rozstroju zdrowia, które mogą powodować zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu. Podstawą do stwierdzenia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu jest znalezienie odpowiedniej pozycji w tabeli oceny procentowej oraz wykazanie, że uszczerbek na zdrowiu spełnia cechy stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, wynikające z ich definicji. Przede wszystkim jednak jest to pojęcie ustalane w kategoriach medycznych.

Oznacza to, że biegły ustalając określony uszczerbek na zdrowiu jest zobowiązany wskazać również punkt tabeli uszczerbkowej. Jeżeli dla danego rodzaju uszczerbku ocena procentowa określa dolną i górną granicę stopnia uszczerbku na zdrowiu, biegły lekarz specjalista określa stopień tego uszczerbku w tych granicach, biorąc pod uwagę obraz kliniczny, stopień uszkodzenia czynności organu, narządu lub układu oraz towarzyszące powikłania. Jeżeli w ocenie procentowej brak jest odpowiedniej pozycji dla danego przypadku, lekarz orzecznik ocenia ten przypadek według pozycji najbardziej zbliżonej.

W przekonaniu Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd I instancji ocena opinii biegłych: ortopedy traumatologa R. E. oraz biegłego z zakresu chirurgii ogólnej, chirurgii naczyniowej i torakochirurgii M. G. jest w pełni prawidłowa. Przedmiotowe opinie nie zostały skutecznie zakwestionowane przez wnioskodawczynię. Sąd Rejonowy sprawdził i przeanalizował poprawność poszczególnych elementów składających się na trafność wniosków końcowych i szczegółowo się do nich odniósł w uzasadnieniu rozstrzygnięcia. Należy podkreślić, opinie przedmiotowych biegłych są szczegółowe i precyzyjnie udzielają odpowiedzi na postawione pytania oraz zostały sporządzone przez kompetentne i uprawnione do tego osoby.

W ocenie Sądu skarżąca dokonała subiektywnej oceny ustaleń Sądu Rejonowego. Wnioskodawczyni kwestionuje ustalenie Sądu I instancji odnośnie ustalenia u niej 5 % stałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy (zgodnie z pozycją 149 tabeli uszczerbków).

Powyższe ustalenie, jak już wyżej wskazano, Sąd I instancji słusznie wywiódł z wiarygodnych i całkowicie spójnych co do wniosków orzeczniczych opinii biegłych ortopedy oraz chirurga naczyniowego. Z opinii biegłego ortopedy wynika, że wnioskodawczyni w wyniku zdarzenia z dnia 28 listopada 2019 r. doznała urazu kończyny dolnej prawej z uszkodzeniem przyczepu bliższego zginaczy uda prawego (zerwanie przyczepu mięśnia dwugłowego uda, półbłoniastego i półścięgnistego do guza kulszowego).

Biorąc pod uwagę dość dobry stan statyczno-dynamiczny, nie ma podstaw do ustalenia wyższego stałego uszczerbku na zdrowiu, niż ten stwierdzony w orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS tj. 5 % wg pozycji 149 tabeli uszczerbków.

Przy czym dochodząc do powyższych wniosków podczas przeprowadzonego u wnioskodawczyni badania fizykalnego biegły ocenił zakres ruchu badanych kończyn i uznał, że obrysy i ruchomość dużych stawów kończyn górnych / (...)/ i dolnej lewej / (...)/są dobre. Ocenił też zaniki mięśniowe dochodząc do wniosku, że jedynie widoczne wyszczuplenie świadczy o zaniku o czym stanowi różnica w obwodach uda ok. 2cm. Biegły ten podczas badania nie stwierdził jednak żadnych przykurczy w stawach. Dodatkowo biegły ocenił też występowanie blizny podając, że u ubezpieczonej na kończynie dolnej prawej występuje blizna gładka równa bez odczynu uda prawego po stronie tylnej o długości 14 cm. Decyzję końcową biegły ten zatem podjął w oparciu o składowe powyższe oraz doświadczenie medyczne. Analogicznie biegły chirurg w przeprowadzonym badaniu ubezpieczonej także ocenił zakres ruchów stawów kończyn górnych / (...)/ i dolnej lewej / (...)/ uznając je za prawidłowe. Uznał, zaś, że siła mięśniowa zginaczy prawego stawu kolanowego jest nieco obniżona w porównaniu do lewego. Odnośnie występowania blizny na prawym udzie biegły ten stwierdził u ubezpieczonej pionową bliznę pooperacyjną na tylnej powierzchni prawego uda o długości około 16 cm. R. się na prawym pośladku i biegnącą do 1/3 uda, wygojoną, nieprzerośniętą, niebolesną i funkcjonalnie sprawną. Biegły ten nie stwierdził zaś żadnych przykurczy w stawach.

W konsekwencji biegły chirurg rozpoznał u wnioskodawczyni oderwanie przyczepów mięśni tylnej grupy prawego uda: dwugłowego, półbłoniastego i półścięgnistego od prawego guza kulszowego, leczone operacyjnie i rehabilitacją.

Biegły chirurg analogicznie jak biegły ortopeda, także stwierdził stały uszczerbek na zdrowiu wskutek uszkodzenia przyczepów mięśni tylnej grupy prawego uda. (5 % według punktu 149 tabeli uszczerbków).

W tym stanie rzeczy z uwagi na powyższe jednogłośne opinie biegłych z zakresu ortopedii i chirurgii nie ma żadnych podstaw do zastosowania równocześnie punktu 143 tabeli uszczerbków ( uszkodzenia stawu biodrowego– zwichnięcia, złamania bliższej nasady kości udowej, złamania szyjki, złamania krętarzowe, urazowe złuszczenia głowy kości udowej). Ubezpieczona nie doznała bowiem na skutek wypadku przy pracy zwichnięcia ani złamania, brak też u niej przykurczy w stawach.

Wbrew twierdzeniom apelującej okoliczność w postaci występowania u ubezpieczonej blizny pooperacyjnej na kończynie dolnej prawej nie ma żadnego znaczenia dla stwierdzonego przez powyższych biegłych stałego uszczerbku na zdrowiu.

Wskazać bowiem trzeba, że pkt 19 tabeli uszczerbkowej przewiduje możliwość stwierdzenia uszczerbku na zdrowiu spowodowanego bliznami, lecz tylko w przypadku uszkodzenia powłok twarzy w zależności od rozmiarów, a w przypadku, gdy blizny nie dotyczą twarzy tylko innych organów, przepisy wymagają aby również nastąpiło naruszenie uszkodzenia czynności organu, na którym znajduje się blizna.

Podczas gdy w realiach sprawy niniejszej niewątpliwym jest, że blizna wnioskodawczyni znajduje się w zgoła innym miejscu, niż twarz, okrytym odzieżą. Dodatkowo skoro ustawodawca przewidział możliwość oceny, że doszło do uszczerbku na zdrowiu na skutek istnienia szpecących blizn tylko przypadku ich występowania na twarzy, to logicznym jest, że nie istnieje możliwość orzekania w oparciu o analogię o uszczerbku związanym z bliznami znajdującymi się w zupełnie innych częściach ciała, niż twarz, jednakże z poz. 19a w zw. z poz. 127 traktującej tylko i wyłącznie o twarzy. Nadto też występowanie blizn w innych obszarach ciała uwzględnione jest w innych pozycjach tabeli, np. poprzez przyznanie uszczerbku na zdrowiu z uwagi na występowanie blizn ograniczających ruchomość, czy funkcje kończyny. W przedmiotowej sprawie zaś blizna na kończynie dolnej prawej w żaden sposób nie spowodowała upośledzenia sprawności organizmu wnioskodawczyni opisanego w pkt 127 tabeli uszczerbkowej. Na gruncie przedmiotowej sprawy, fakt występowania takich blizn, jak już wyżej wskazano był przedmiotem oceny, zarówno biegłego ortopedy, jak i biegłego chirurga, którzy w ogóle nie stwierdzili u ubezpieczonej ograniczeń ruchomości, czy funkcji kończyny, a już tym bardziej związanych z występowaniem tej blizny.

Co prawda § 8 pkt 3 zd. 1 powoływanego rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku stanowi, że jeżeli w ocenie procentowej brak jest odpowiedniej pozycji dla danego przypadku, lekarz orzecznik ocenia ten przypadek według pozycji najbardziej zbliżonej. Niemniej jednak, zdaniem Sądu Okręgowego, wskazana regulacja nie mogła znaleźć zastosowania na gruncie rozpoznawanej sprawy.

Podkreślić należy, że przepisy prawa ubezpieczeń społecznych, w tym także te dotyczące świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego należnych z uwagi na stwierdzony uszczerbek na zdrowiu, mają charakter bezwzględnie obowiązujący. Takie ukształtowanie treści stosunków ubezpieczeń społecznych oznacza konieczność ich ścisłego stosowania. W związku z tym niedopuszczalnym jest orzekanie o uszczerbku na zdrowiu na zasadach analogii poza przypadkami, w których przepis wprost na to zezwala.

W ocenie Sądu II instancji, zgodnie z § 8 pkt 3 zd. 1 rozporządzenia, taka możliwość istnieje wyłącznie w sytuacji, gdy w ocenie procentowej brak jest odpowiedniej pozycji dla danego przypadku. Niedopuszczalnym jest zatem orzekanie poprzez analogię, gdy w ocenie procentowej przewidziano pozycję dla danego przypadku, jednakże w ramach tej pozycji nie przewidziano konkretnego naruszenia sprawności organizmu. Gdyby bowiem ustawodawca chciał dopuścić możliwość orzeczenia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w następstwie wypadków przy pracy dla wszystkich innych uszkodzeń podpadających pod wymienioną tabeli pozycję, nie ograniczałby możliwości orzeczenia o uszczerbku poprzez ścisłe wymienienie przypadków, w których sytuacja taka winna mieć miejsce.

Mając na względzie wszystkie powyższe rozważania w analizowanym obecnie zakresie, Sąd Okręgowy uznał, że blizna na kończynie dolnej prawej ubezpieczonej nie mogła zostać zakwalifikowana jako uszczerbek na zdrowiu będący podstawą przyznania jednorazowego odszkodowania z art. 11 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, skoro z opinii biegłych ortopedy i chirurga jednoznacznie wynika, że nie powoduje ona żadnego naruszenia sprawności organizmu opisanego w poz. 127 tabeli uszczerbków.

W tej sytuacji przyjąć należy, że wniosek o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego chirurga będzie jedynie zmierzał do zbędnego wydłużania postępowania sądowego i nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, należało go zatem, pominąć. Analogicznie także pominięciu podlegał wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego psychiatry (art. 235 ² § 2 pkt. 2 i 5 k.p.c.).

W świetle bowiem dostępnego materiału dowodowego brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że u wnioskodawczyni występują zaburzenia adaptacyjne, będące następstwem urazów i wypadków, w których nie doszło do trwałych uszkodzeń (...), w postaci utrwalonych nerwic związanych z urazem czaszkowo-mózgowym na skutek wypadku przy pracy.

W wyniku wypadku przy pracy ubezpieczona nie doznała bowiem urazu czaszkowo – mózgowego, tylko urazu kończyny dolnej prawej, co było bezsporne.

Ustawodawca zaś wyraźnie zastrzegł możliwość korzystania z pozycji 10a tabeli uszczerbków jedynie w następstwie zmian nerwicowych, związanych z urazem czaszkowo-mózgowym. Dał temu wyraz w zapisie, z którego wynika, że uszczerbek na zdrowiu z poz. 10a tabeli orzeka się w przypadku zaburzenia adaptacyjnego, będącego następstwem urazów i wypadków, w których nie doszło do trwałych uszkodzeń (...) w postaci utrwalonych nerwic od 5% do 10%.

W ocenie Sądu Okręgowego, brak jest zatem jakichkolwiek podstaw do kwestionowania wniosków Sądu Rejonowego opartych na opinii powołanych biegłych i stwierdzenia, iż nie odzwierciedlały one stanu zdrowia wnioskodawczyni. Wskazać należy, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie. Rozważył cały zebrany w sprawie materiał dowodowy i na jego podstawie trafnie wywiódł, iż u wnioskodawczyni występuje 5 % stały uszczerbku na zdrowiu spowodowany skutkami wypadku przy pracy zgodnie z pozycją 149 tabeli uszczerbków. Natomiast twierdzenia skarżącej, poparte tylko i wyłącznie jej subiektywnym stanowiskiem, iż okoliczności dotyczące stanu jej zdrowia wyglądały inaczej, jako bezzasadna polemika z opiniami biegłych nie mogły przynieść spodziewanego przez skarżącą skutku procesowego.

Zajmując stanowisko w przedmiocie apelacji ubezpieczonej, wskazać należy, iż podniesione przez nią zarzuty nie zasługują na uwzględnienie i sprowadzają się do lakonicznej polemiki z opinią wskazanych wyżej biegłych. W ocenie Sądu Okręgowego, brak jest podstaw do kwestionowania wniosków biegłych tylko na tej podstawie, iż odczucia skarżącej, co do występującego u niej schorzenia są odmienne.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż Sąd I instancji przeprowadził wystarczające do rozstrzygnięcia sporu postępowanie dowodowe, dochodząc ostatecznie do prawidłowego wniosku.

Reasumując zarzuty apelacji okazały się nieskuteczne i nie mogą prowadzić do zmiany, bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

Natomiast o zwrocie kosztów pomocy prawnej udzielonej ubezpieczonej urzędu za II instancję orzeczono na podstawie § 16 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 15 ust.2 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu
( t.j. Dz. U. z 2019 r., poz.18) mając na uwadze wartość i charakter zgłoszonych w procesie roszczeń oraz zwrot stawki podatku VAT.

K.B