Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

XVIII K 190/19

Je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niekt ó rych czyn ó w lub niekt ó rych oskar ż onych, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do cz ęś ci wyroku obj ę tych wnioskiem. Je ż eli wyrok zosta ł wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygni ę cie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do informacji zawartych w cz ęś ciach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

A. S.

I. w dniu 20 lipca 2018r. w W., przy Al. (...) działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia C. O. (1) ugodził go, co najmniej trzykrotnie nożem w okolice klatki piersiowej i szyi, powodując u pokrzywdzonego rany kłute prawego podżebrza, tylnej powierzchni klatki piersiowej po stronie lewej oraz karku skutkujące rozstrojem zdrowia i naruszeniem funkcji narządu ciała C. O. (1) na okres powyżej siedmiu dni, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na interwencje osób postronnych przebywających w miejscu zdarzenia, przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb.
z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

II. w dniu 20 lipca 2018r. w W., w okolicach (...), groził I. K. (2), że pozbawi życia ją oraz jej przyszłego partnera, przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonej obawę, że zostanie spełniona, tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. wieloletnia znajomość pomiędzy A. S. a I. K. (2);

- zeznania świadka I. K. (2);

k.: 99-100,
t. I i k.: 542-548, t. III

2. spożywanie alkoholu w dniu 20 lipca 2018 roku przez:

● oskarżonego A. S.,

● pokrzywdzonego C. O. (1),

● świadka I. K. (2);

- protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości A. S.;

k. 8, t. I

- protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości I. K. (2);

k. 39, t. I

- wynik badania stanu trzeźwości C. O. (1);

k. 49, t. I

- zeznania świadka I. K. (2);

k. 99-100,
t. I

- zeznania świadka C. O. (1);

k. 106-108, t. I

- opinia sądowo-psychiatryczna dot. stanu psychicznego oskarżonego A. S.;

k. 245-254, t. II

- wyjaśnienia oskarżonego A. S. przed Sądem na rozprawie
w dniu 19 września 2019r.;

k. 407-409, t. III

3. W dniu 20 lipca 2018 roku w godzinach popołudniowych, w okolicach (...), A. S., I. K. (2) i C. O. (1) spożywali alkohol. Następnie nastąpiło zerwanie związku pomiędzy A. S. a I. K. (2), którzy byli parą.

- zeznania świadka I. K. (2);

k.: 99-100,
t. I

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. S. przed Sądem na rozprawie
w dniu 19 września 2019r.;

k. 407-409, t. III

4. W czasie, kiedy nastąpiło zerwanie relacji damsko – męskich pomiędzy A. S. a I. K. (2) w dniu 20 lipca 2018 roku, to wówczas A. S. groził I. K. (2), że w przypadku gdy znajdzie ona nowego partnera, to zabije zarówno I. K. (2), jak i jej chłopaka. Był przy tym agresywny.

- zeznania świadka I. K. (2);

k.: 99-100,
t. I;

5. Po kłótni z I. K. (2) A. S. udał się do domu, z którego, po zostawieniu rzeczy, wyszedł w poszukiwaniu I. K. (2). Nim doszło do ponownego spotkania I. K. (2) i C. O. (1) z A. S. ten ostatni spożywał alkohol.

- zeznania świadka I. K. (2);

k.: 99-100, t. I i k.: 542-548, t. III

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. S. przed Sądem na rozprawie
w dniu 19 września 2019r.;

k. 407-409, t. III

6. W dniu 20 lipca 2018 roku, po drugiej stronie ulicy (...) II, przy której znajduje się (...), po godzinie 18:00, w kawiarni (...) w (...) przy ul. (...) przebywali P. Z. i K. O..

- zeznania świadka K. O.;

k.: 41-43, t. I i k.: 428v-430, t. III

- zeznania świadka P. Z.;

k.: 45-46, t. I i k. 430v-431v, t. III

- protokół zatrzymania rzeczy – płyta DVD z zapisem monitoringu;

k. 111-113, t. I

- protokół oględzin rzeczy - płyty DVD z zapisem monitoringu;

k. 120-130, t. I

7. W dniu 20 lipca 2018 roku, po godzinie 18:00, A. S. ponowne przybył w okolice (...). Kiedy I. K. (2), wraz z C. O. (1), ok. godz. 18:20, przechodzili przez przejście dla pieszych przebiegające przez jezdnię ul. (...) od strony (...) w kierunku kawiarni (...), to zauważyli idącego za nimi A. S.. Następnie doszło do wymiany zdań pomiędzy I. K. (2) a A. S.. W pewnym momencie A. S. wyjął nóż z torby potocznie zwanej „nerką” i zaatakował nim pokrzywdzonego C. O. (1), który przebywał w tym czasie z I. K. (2) (byłą partnerką oskarżonego) w okolicach (...)/(...) przy (...). Oskarżony A. S. zadawał pokrzywdzonemu ciosy nożem, z czego kilka było chybionych, przy czym trzy ciosy nożem były celne. A. S. spowodował u C. O. (1) obrażenia ciała w postaci trzech ran kłutych: w prawym podżebrzu, na tylnej powierzchni klatki piersiowej w linii przykręgosłupowej lewej i na karku, które skutkowały rozstrojem zdrowia i naruszeniem czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k.

- protokół zatrzymania A. S.

k. 3-3v, t. I

- protokół pobrania materiału porównawczego od A. S.;

k. 6-7,
k. 74, t. I

- protokół oględzin osoby - A. S.;

k. 9-10,
k. 22-25, t. I

- protokół zatrzymania rzeczy;

k. 26-28,
k. 29-31,
k. 76-80, t. I

- protokół oględzin miejsca – (...);

k. 32-36, t. I

- zeznania świadka K. O.;

k. 41-43, t. I i k.: 428v-430, t. III

- zeznania świadka P. Z.;

k.: 45-46, t. I i k. 430v-431v, t. III

- protokół oględzin rzeczy – noża składanego metalowego;

k. 62-73, t. I

- protokół oględzin rzeczy zabezpieczonych;

k. 81-89,
k. 90-98, t. I

- zeznania świadka I. K. (2);

k.: 99-100,
t. I i k.: 542-548, t. III

- zeznania świadka C. O. (1);

k.: 106-108, t. I i k.: 456v, 457v-458v, t. III

- protokół przesłuchania oskarżonego A. S. z oświadczeniem o przyznaniu się do zarzucanego czynu z punku II;

k. 134-136, 143-144, t. I

- zeznania świadka J. S.;

k.: 138-138v, t. I i k.: 431v-432v, t. III

- opinia sądowo-psychiatryczna dot. stanu psychicznego oskarżonego A. S.;

k. 245-254, t. II

- Opinia nr (...)

k. 352-356, t. II

- Opinia nr (...)

k. 357-363, t. II

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. S. przed Sądem na rozprawie w dniu 19 września 2019r.;

k. 407-409, t. III

- opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna dot. świadka C. O. (1);

k. 488-504, t. III

- opinia sądowo-psychologiczna dot. świadka I. K. (2);

k. 625-661, t. IV

8. A. S. w czasie zdarzenia, gdy zaatakował nożem C. O. (1), to także wypowiadał groźby pozbawienia życia pod adresem I. K. (2).

- zeznania świadka I. K. (2);

k.: 99-100, t. I

- zeznania C. O. (1);

k.: 106-108, t. I i k.: 456v, 457v-458v, t. III

- zeznania świadka J. S.;

k.: 138-138v, t. I i k.: 431v-432v, t. III

9. W trakcie wyżej wymienionego zdarzenia A. S. wypowiadał również groźby pozbawienia życia w stosunku do C. O. (1).

- zeznania świadka C. O. (1);

k.: 106-108, t. I i k.: 456v, 457v-458v, t. III

- zeznania świadka J. S.;

k.: 138-138v, t. I i k.: 431v-432v, t. III

10. A. S. także wypowiadał groźby pozbawienia życia w stosunku do świadka zdarzenia P. Z., który zainterweniował i obezwładnił oskarżonego.

- zeznania świadka P. Z.;

k.: 45-46, t. I i k. 430v-431v, t. III

11. Sytuację związaną z zaatakowaniem C. O. (1) przez A. S., a następnie zadawanie mu ciosów nożem, obserwowali K. (...), którzy widząc rozwój sytuacji wyszli z kawiarni na zewnątrz budynku. Po tym, jak wyżej wymienieni mężczyźni wyszli z kawiarni aby zainterweniować, to A. S. próbował zadać cios P. Z., ale ten odskoczył, po czym kopnął A. S. w wyniku czego A. S. upadł na ziemię wypuszczając nóż z ręki. P. Z. podał K. O. nóż, który ten następnie położył na jednym ze stolików w kawiarni.

- zeznania K. O.;

k. 41-43, t. I i k.: 428v-430, t. III

- zeznania świadka P. Z.;

k.: 45-46, t. I i k. 430v-431v, t. III

- zeznania świadka J. S.;

k.: 138-138v, t. I i k.: 431v-432v, t. III

12. - stan zdrowia pokrzywdzonego C. O. (1), który w wyniku zdarzenia z dnia 20 lipca 2018 roku doznał obrażeń ciała w postaci trzech ran kłutych: w prawym podżebrzu, na tylnej powierzchni klatki piersiowej w linii przykręgosłupowej lewej i na karku, które skutkowały rozstrojem zdrowia i naruszeniem czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k.

- karta informacyjna z izby przyjęć;

k. 114-118, t. I

- opinia sądowo-lekarska;

k.: 196-198, t. I, k.: 427v-428v, t. III

- opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna dot. świadka C. O. (1);

k. 488-504, t. III

13. - stan zdrowia oskarżonego A. S.;

- opinia sądowo-psychiatryczna;

k. 169-170, t. I, k.: 245-254, t. II

14. - uprzednia karalność oskarżonego A. S.;

- informacja z KRK;

k. 176-177, t. I; k. 399-400, t. II

- Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Żoliborza w Warszawie z dnia 21 kwietnia 2009r. w sprawie III K 940/08;

k. 201-203, t. II

- Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli w Warszawie z dnia 28 marca 2012r. w sprawie IV K 162/12;

k. 205, t. II

- opinia o skazanym, informacja o pobytach i orzeczeniach;

k. 366-369, t. II

- opinia o skazanym, informacja o pobytach i orzeczeniach;

k. 667-672, t. IV

15. - upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym u I. K. (2);

- opinia sądowo-psychologiczna I. K. (2);

k. 625-661, t. IV

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

A. S.

I. w dniu 20 lipca 2018r. w W., przy Al. (...) działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia C. O. (1) ugodził go, co najmniej trzykrotnie nożem w okolice klatki piersiowej i szyi, powodując u pokrzywdzonego rany kłute prawego podżebrza, tylnej powierzchni klatki piersiowej po stronie lewej oraz karku skutkujące rozstrojem zdrowia i naruszeniem funkcji narządu ciała C. O. (1) na okres powyżej siedmiu dni, lecz zamierzonego celu nie osiągnął, z uwagi na interwencje osób postronnych przebywających w miejscu zdarzenia, przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb.
z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

II. w dniu 20 lipca 2018r. w W., w okolicach (...), groził I. K. (2), że pozbawi życia ją oraz jej przyszłego partnera, przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonej obawę, że zostanie spełniona, tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Za nieudowodnione Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego A. S., w których ten nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, a więc z ostatniego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym (k.: 222-224) i z rozprawy (k.: 407-409, 426-427).

Również za nieudowodnione Sąd uznał zeznania świadka I. K. (2) z rozprawy, kiedy zasłaniała się nie pamięcią, czy odmawiała odpowiedzi na pytania

wyjaśnienia oskarżonego A. S.

w części zeznania świadka I. K. (2) z rozprawy

k.: 222-224, k.: 407-409, 426-427

k.: 542-548, t. III

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu
z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1-5, 7, 9-11, 13-14

wyjaśnienia oskarżonego A. S.;

Sąd dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego A. S. uznał je w części za zgodne z prawdą, a w części odmówił im waloru wiarygodności. Za wiarygodne Sąd uznał oświadczenie oskarżonego złożone w czasie pierwszego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym (k.: 134-135), kiedy podał, że przyznaje się do zarzutu drugiego, tj. usiłowania zabójstwa C. O. (1) oraz oświadczenie oskarżonego złożone w czasie drugiego przesłuchania do protokołu posiedzenia w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania (k.: 143-144), kiedy to przyznał się do obu zarzucanych mu czynów. Dopiero w czasie ostatniego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym (k.: 222-224) nie przyznał się do obu zarzucanych czynów, któremu to oświadczeniu Sąd odmówił waloru prawdziwości i potraktował je jako przyjętą przez oskarżonego linię obrony mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej.

Również w czasie przesłuchania przed Sądem (k.: 407-409, 426-427) oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów podnosząc, że jedynie pamięta, iż w dniu 20 lipca 2018 roku pod (...), czyli przed feralnym zdarzeniem z użyciem noża, doszło między nim a I. K. (2) do sprzeczki, a potem jej szukał chcąc się pogodzić. Mówił też o spożywaniu alkoholu przed zdarzeniem w ilości 6-7 piw i 0,7 litra wódki, natomiast odnośnie zajścia z użyciem noża, którym zadał ciosy C. O. (1), to zasłaniał się niepamięcią podkreślając, że „mu się film urwał”. Podkreślał też, że nie było żadnego związku pomiędzy jego kłótnią z I. K. (2), która powiedziała mu, że się rozstają, a późniejszym zdarzeniem. Wskazywał, że alkohol był przyczyną jego złości. Nie pamiętał, czy groził K., czy O.. Mówił też, że pamięta jak siedział na murku obok pokrzywdzonego i zatrzymali go funkcjonariusze policji. Natomiast dopytywany na rozprawie odnośnie przyznania się do zarzucanych mu czynów w postępowaniu przygotowawczym tłumaczył, że jest to nieprawdą, ale tak powiedział, gdyż chciał to wszystko mieć jak najszybciej za sobą i trafić do aresztu śledczego.

Oceniając powyższe oświadczenia oskarżonego, który raz przyznaje się do obu zarzucanych mu czynów, raz tylko w zakresie usiłowania zabójstwa C. O. (1), a następnie nie przyznaje się do obu zarzucanych mu czynów i nie podtrzymuje wcześniejszych wyjaśnień – Sąd uznał za zgodne z prawdą wyjaśnienia oskarżonego
w zakresie, w jakim znalazły one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym uznanym za wiarygodny, w tym w szczególności z zeznań pokrzywdzonego C. O. (1) oraz świadków K. O. i P. Z., jak również w zakresie, w jakim nie kwestionuje on przebiegu wydarzeń z dnia 20 lipca 2018 roku,
tj. odnoszącym się do spotkania w dniu 20 lipca 2018 roku z ówczesną partnerką I. K. (2) w okolicach (...), kłótnią pomiędzy nimi, rozstania się – tj. zakończenia związku i rozejścia się w swoje strony zarówno I. K. (2), jak i oskarżonego A. S., następnie poszukiwania przez oskarżonego I. K. (2) w okolicach (...) (będąc pod wpływem alkoholu) i ponownego spotkania w tym samym dniu I. K. (2), która przebywała w towarzystwie C. O. (1), przy przejściu dla pieszych w okolicach (...)/(...) przy ul. (...).

Natomiast w zakresie dalszych wyjaśnień oskarżonego z rozprawy, kiedy mówił, że pozostałych okoliczności zdarzenia z dnia 20 lipca 2018 roku nie pamięta, bo - jak wyjaśnił „mu się film urwał” w związku ze spożytą nadmierną ilością alkoholu w tym dniu, to Sąd uznał je za niewiarygodne w kwestii niepamięci przyjmując te tłumaczenia jako przyjętą przez oskarżonego linię obrony mającą na celu uniknięcie, ewentualnie złagodzenie odpowiedzialności karnej.

Nie należy też zapominać, że z opinii sądowo-psychiatrycznej dotyczącej oskarżonego wydanej przez biegłych lekarzy psychiatrów (k.: 245-254) wynika, że oskarżony nie jest chory psychicznie, jedynie jego inteligencja została określona jako na pograniczu upośledzenia umysłowego i normy, jest na poziomie w górnej granicy upośledzenia umysłowego lekkiego stopnia, co nie ujawnia symptomów wytwórczych w myśleniu, jednocześnie stwierdzone nieprawidłowości osobowości oraz zespół zależności alkoholowej w czasie krytycznym nie znosiły ani nie ograniczały w stopniu znacznym zdolności oskarżonego do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

1.1.2-4, 7-9, 11-12

zeznania pokrzywdzonego C. O. (1);

Sąd dokonując oceny zeznań pokrzywdzonego C. O. (1) uznał je za wiarygodne, bowiem nie ma podstaw do ich kwestionowania, w zakresie istotnym dla odpowiedzialności karnej oskarżonego A. S.. Zdaniem Sądu zeznania pokrzywdzonego są logiczne, konsekwentne oraz spójne w zakresie podanego przez niego opisu przebiegu zdarzenia z dnia 20 lipca 2018 roku z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny w toku całego postępowania. W swoich zeznaniach świadek przywołał chronologicznie zapamiętane przez siebie wydarzenia od spotkania I. K. (2), poprzez zakup alkoholu, wspólnego udania się z okolic (...) w kierunku ul. (...), poprzez spotkanie podczas przechodzenia przez przejście dla pieszych A. S., który biegnąc za nimi krzyczał do I. K. (2), że go zdradza, wyjmując jednocześnie nóż, krzyczał też coś pod jego adresem. Świadek mówił też, że doszło do szarpaniny podczas której napastnik trzykrotnie uderzył go nożem krzycząc, że go zabije. W tym czasie z pobliskiej restauracji wybiegli mężczyźni, zaś on usiadł na murku. Wówczas napastnik, którym był A. S., zaczął grozić dziewczynie, którą była I. K. (2), że ją zabije. Powiedział, że mężczyzna, który wyszedł z restauracji obezwładnił napastnika. Okoliczności jakie świadek wskazuje korelują z wnioskami opinii sądowo-lekarskiej i sądowo-psychiatryczno-psychologicznej dotyczącej jego osoby – załączonych do akt sprawy, okolicznościami wynikającymi z protokołów oględzin miejsca zdarzenia, rzeczy i osoby oraz zeznaniami świadków zdarzenia, w tym w szczególności K. O. i P. Z..

Natomiast, jeżeli nawet do zeznań świadka w czasie przesłuchania na rozprawie wdarły się nieścisłości i nie opisał on szczegółowo przebiegu zdarzenia, to zdaniem Sądu nie dyskredytuje to wiarygodności zeznań tego świadka. W ocenie Sądu świadek w swoich zeznaniach podał tylko to, co zapamiętał z całego zajścia, zaś więcej szczegółów nie zaobserwował i nie zapamiętał, toteż nie mógł ich przytoczyć w czasie przesłuchania, szczególnie przed Sądem. Oczywistym jest, że z uwagi na charakter zdarzenia, jego dynamikę, a przede wszystkim skutki w postaci obrażeń ciała doznanych przez pokrzywdzonego i w związku z tym wyjątkowo traumatyczne przeżycia z nim związane, mógł on nie pamiętać szczegółów wydarzeń z feralnego dnia. Zdaniem Sądu – w zakresie opisu przez świadka zdarzeń z dnia 20 lipca 2018 roku – nie ujawniły się w toku rozprawy żadne okoliczności podważające wiarygodność zeznań wyżej wymienionego. Podnieść należy, że Sąd nie dopatrzył się również w wypowiedziach świadka chęci fałszywego oskarżenia A. S., bowiem świadek nie miał żadnego interesu w tym, aby celowo i kłamliwie go obciążać. Oceniając zeznania świadka podnieść należy, że podał on w nich to, co zapamiętał z przebiegu zdarzenia. Oczywistym jest, że z uwagi na upływ czasu jego późniejsze relacje na ten temat przed Sądem były mniej szczegółowe.

Za powyższą, dokonaną przez Sąd, oceną zeznań świadka C. O. (1) przemawiają też wnioski opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej (k.: 488-504) dotyczącej jego osoby. Biegli stwierdzili, że C. O. (1) dysponuje ogólną sprawnością umysłową pozostającą w granicach normy, która umożliwia mu właściwe spostrzeganie, zapamiętywanie i odtwarzanie spostrzeżeń. U świadka nie obserwowano cech niezrównoważenia emocjonalnego ani innych zakłóceń funkcji i procesów psychicznych, które mogłyby wpływać dezorganizująco na sposób i treść jego wypowiedzi. Biegli stwierdzili, że analiza wypowiedzi zawartych w kolejnych zeznaniach świadka wskazuje na to, że są one logiczne, rzeczowe, nie zawierają treści patologicznych, z upływem czasu zawierają mniej szczegółów, co jest zrozumiałe psychologicznie. Analiza zachowania i wypowiedzi świadka oraz dokumentacji nie wskazuje na to, by w okresie krytycznego zdarzenia, tj. 20.07.2018 roku ujawniał on zaburzenia funkcji i procesów psychicznych. Świadek pozostawał co prawda wówczas pod znacznym wpływem alkoholu, ale w ocenie biegłych stan ten nie zakłócał w sposób istotny zdolności postrzegania przez niego wydarzeń, których był uczestnikiem, ich zapamiętywania i odtwarzania. Brak jest danych wskazujących na to, by świadek przejawiał skłonności do konfabulacji, fantazjowania, czy ulegania sugestii.

1.1.1-4, 7-8

zeznania świadka I. K. (2);

Sąd dokonując oceny zeznań świadka I. K. (2) uznał je w części za zgodne z prawdą, a w części odmówił im waloru wiarygodności. Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka jedynie w zakresie, w jakim znalazły one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym uznanym za wiarygodny, w jakim nie kwestionują przebiegu wydarzeń z dnia 20 lipca 2018 roku. Za takim stanowiskiem Sądu odnośnie oceny zeznań świadka przemawia okoliczność, że na rozprawie świadek z jednej strony potwierdza wieloletnią znajomość z oskarżonym A. S., z którym wychowywali się w tym samym Domu Dziecka w W., następnie przypadkowo spotkali się po opuszczeniu Domu Dziecka, nawiązali relację damsko-męską, którą kontynuowali do dnia 20 lipca 2020 roku, w którym to dniu miało miejsce zdarzenie z niniejszej sprawy; jednak opis wydarzeń z tego dnia nie jest spójny z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie, bowiem świadek zeznaje, że gdy spotkała oskarżonego po raz pierwszy w dniu 20 lipca 2020 roku poszli razem po piwo, a następnie na bazarek przy (...), gdzie spotkali (...), który jak zeznaje świadek, jest kolegą A. S., czego nie potwierdza ani oskarżony A. S. w swoich wyjaśnieniach ani też pokrzywdzony C. O. (1). Następnie – według relacji świadka – we trójkę spożywali alkohol w okolicach (...), a w trakcie tego spotkania miało dojść do kłótni pomiędzy świadkiem I. K. (2) a A. S., przy której miał być obecny C. O. (1), a z wyjaśnień oskarżonego wynika, że ich scysja nie była z udziałem osób trzecich, nie wspomina o tym też pokrzywdzony C. O. (1);

W relacji I. K. (2) pojawia się kolejna nieścisłość, bowiem świadek zeznaje, że to oskarżony z nią zerwał i oświadczył, że jak ją zobaczy z jakimś chłopakiem to zabije ich oboje, natomiast oskarżony wyjaśnia, iż to I. K. (2) z nim zerwała i odeszła bez słowa. Po zakończeniu kłótni, oskarżony A. S. miał udać się do domu a I. K. (2) została z C. O. (1), mieli pójść po piwo i w dalszym ciągu spożywać alkohol w okolicach (...), natomiast z zeznań pokrzywdzonego C. O. (1) wynika, iż świadka I. K. (2) spotkał przed sklepem, do którego udawał się po alkohol i I. K. (2) zapytała C. O. (1) o jego plany oraz, czy może iść razem z nim, na co C. O. (1) wyraził zgodę. Wtedy mieli przechodzić przez przejście dla pieszych koło (...) w stronę (...) przy (...), gdy oskarżony wysiadł z tramwaju i podszedł do nich, wyjął nóź składany krzycząc do C. O. (1): „zabije cię za to, że odbiłeś mi kobietę” i rzucił się na pokrzywdzonego C. O. (1) zadając mu trzy ciosy nożem powodując tym samym rany kłute.

Bezsporną okolicznością, która znajduje potwierdzenie zarówno
w zeznaniach świadka jak i pozostałym materiale dowodowym jest fakt, że osoba przebywająca w kawiarni (...) zainterweniowała
i obezwładniła oskarżonego pozbawiając go narzędzia w postaci noża. Natomiast, nikt poza świadkiem I. K. (2) nie potwierdza okoliczności, kiedy to oskarżony miałby I. K. (2) dwukrotnie uderzyć otwartą ręką w twarz, kopnąć w brzuch, ciągnąć za włosy
i kopać po całym ciele – w tym zakresie potwierdza się jedynie okoliczność wyzwisk pod adresem I. K. (2) ze strony oskarżonego A. S. i szarpania się A. S. z I. K. (2) – według relacji K. O..

Ponadto, świadek I. K. (2) w czasie przesłuchania na rozprawie, na pytanie Sądu, „czy państwo tego dnia spożywali alkohol?” odpowiedziała przecząco, co jest nieprawdą w świetle ustalonych w sprawie okoliczności.

W czasie przesłuchania na rozprawie świadek pozostałych okoliczności niniejszego zdarzenia nie pamięta, nie rozumie pytań dotyczących tych okoliczności, boi się wypowiedzieć bądź milczy.

Wobec powyższego Sąd uznał, że zeznania świadka I. K. (2) są częściowo spójne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie oraz częściowo rozbieżne w wyżej wymienionych kwestiach.

Sąd przy ocenie zeznań świadka miał na uwadze opinię sądowo-psychologiczną dotyczącą I. K. (2) (k.: 625-661), z której m.in. wynika, że analiza zeznań złożonych przez świadka I. K. (2) w postępowaniu przygotowawczym i sądowym wskazuje na to, że są one osadzone czasowo i kontekstualnie, dość logicznie w swej strukturze, ale nie w pełni ze sobą spójne. Zeznając przed Sądem świadek podawała znacznie mniej szczegółów dotyczących przebiegu krytycznego zajścia, zmiennie relacjonowała jego przebieg, podawała informacje odmienne od tych, które podała bezpośrednio po zdarzeniu, np. odnośnie tego, czy widziała u oskarżonego nóż i czy oskarżony jej groził. Dopytywana o te nieścisłości, nie próbowała ich wytłumaczyć, przestawała się odzywać. Z opinii wynika, że podczas rozmowy z biegłą psycholog stwierdziła, że zeznając przed Sądem nie mówiła prawdy „bo nie wiedziała, co ma powiedzieć”, jednocześnie potwierdziła prawdziwość zeznań złożonych na policji bezpośrednio po zdarzeniu. Jednocześnie świadek przyznała biegłej, że „często mówi nieprawdę i już wcześniej zeznając jako świadek zdarzyło się jej kłamać, bo „nie lubi sądu””. W opinii biegła psycholog stwierdziła, że o ile mniejszą szczegółowość opisów tłumaczyć można upływem czasu, jaki minął od krytycznego zdarzenia, o tyle należy uznać, że istotne nieścisłości w zeznaniach świadka wynikają z jej lekceważącego stosunku do potrzeby przestrzegania norm społecznych, w tym mówienia prawdy, co z kolei wiązać należy z jednej strony z nieprawidłowymi cechami jej osobowości, z drugiej zaś z nieumiejętnością przewidywania konsekwencji swoich zachowań wynikającą z niskiego poziomu intelektualnego. Biegła psycholog stwierdziła we wnioskach końcowych opinii, że I. K. (2) dysponuje ogólną sprawnością umysłową obniżoną do poziomu upośledzenia umysłowego w stopniu umiarkowanym, a co za tym idzie ma osłabioną zdolność postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń. Analiza zachowania i wypowiedzi I. K. (2) nie wskazuje na to, by w dniu 20 lipca 2018 roku ujawniała ona zaburzenia funkcji i procesów psychicznych, które uniemożliwiałyby jej spostrzeżenie, a następnie odtworzenie przebiegu zajścia. Pozostawanie przez nią pod wpływem alkoholu, jedynie w nieznacznym stopniu mogło zakłócać zdolność spostrzegania przez nią krytycznych zdarzeń. Analiza zeznań złożonych przez świadka na przestrzeni toczącego się postępowania nie wskazuje, w ocenie biegłej, by świadek składając zeznania posługiwała się konfabulacjami czy treściami zmyślonymi, raczej skłonna była nie udzielać odpowiedzi niż zniekształcać spostrzeżenia. W ocenie biegłej zeznania złożone przez świadka I. K. (2) przed Sądem, z uwagi na osłabioną zdolność spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania przez wyżej wymienioną spostrzeżeń, a także wyraźnie niechętny stosunek do składania zeznań oraz słabą internalizację norm społecznych, należy traktować z ostrożnością, konfrontując je z pozostałym materiałem dowodowym. Biegła stwierdziła u I. K. (2) upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym wskazując, że poziom upośledzenia funkcji i procesów poznawczych wiąże się z niedorozwojem zdolności interpersonalnych, społecznych, a często również motorycznych. Biegła stwierdziła, że w przypadku I. K. (2) trudności z funkcjonowaniem społecznym, psychologicznym i emocjonalnym, wynikające z niskiego poziomu intelektualnego, pogłębione są przez ujawnione przez nią cechy demoralizacji w postaci okresowej agresywności, nierespektowania norm społecznych, nadużywania alkoholu.

1.1.6-7,11

zeznania świadka K. O.;

Sąd ocenił zeznania świadka K. O. jako wiarygodne w całości bowiem nie ma podstaw do ich kwestionowania, w zakresie istotnym dla odpowiedzialności karnej oskarżonego A. S.. Zdaniem Sądu zeznania tego świadka są logiczne, konsekwentne oraz spójne w zakresie dokonanego przez niego opisu przebiegu zdarzenia z dnia 20 lipca 2018 roku z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny w toku całego postępowania. W swoich zeznaniach świadek przywołał chronologicznie zaobserwowane przez siebie wydarzenia od kłótni A. S. z I. K. (2), poprzez szarpanie się A. S. najpierw z I. K. (2), a następnie C. O. (1), do zadawania ciosów nożem pokrzywdzonemu, który wykonywał jedynie ruchy obronne. Mówił też na temat interwencji P. Z., który wyszedł z kawiarni i obezwładnił A. S., który to napastnik przewrócił się i upuścił nóż. Okoliczności jakie świadek wskazuje korelują z wnioskami opinii sądowo-lekarskiej załączonej do akt sprawy, okolicznościami wynikającymi z protokołów oględzin miejsca zdarzenia, rzeczy i osoby oraz zeznaniami innych świadków, w tym pokrzywdzonego oraz częściowo wyjaśnieniami samego oskarżonego.

Zdaniem Sądu – w zakresie opisu przez świadka przebiegu zdarzenia z dnia 20 lipca 2018 roku – nie ujawniły się w toku rozprawy żadne okoliczności podważające wiarygodność zeznań wyżej wymienionego. Podnieść należy, że Sąd nie dopatrzył się również w wypowiedziach świadka chęci fałszywego oskarżenia A. S., bowiem świadek nie znał wyżej wymienionego i nie miał żadnego interesu w tym, aby celowo i kłamliwie go obciążać. Oceniając zeznania świadka podnieść należy, że podał on w nich to, co zapamiętał z przebiegu zdarzenia. Oczywistym jest, że z uwagi na upływ czasu jego późniejsze relacje na ten temat przed Sądem były mniej szczegółowe.

1.1.6-7, 10-11

zeznania świadka P. Z.;

Również zeznania świadka P. Z. Sąd uznał za zgodne z prawdą, bowiem nie ma podstaw do ich kwestionowania, w zakresie istotnym dla odpowiedzialności karnej oskarżonego A. S.. Zdaniem Sądu zeznania tego świadka są logiczne, konsekwentne oraz spójne w zakresie dokonanego przez niego opisu przebiegu zdarzenia z dnia 20 lipca 2018 roku z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny w toku całego postępowania. W swoich zeznaniach świadek przywołał chronologicznie zaobserwowane przez siebie wydarzenia od szamotania się A. S. z I. K. (2), poprzez wyciągnięcie noża jeszcze w czasie trwania kłótni z I. K. (2), a następnie zadawania przez A. S. ciosów nożem C. O. (1). Konkretnie widział ugodzenie pokrzywdzonego przez oskarżonego w kark. Mówił też, ze jak podjął interwencję wobec oskarżonego, to ten zauważywszy go ruszył w jego kierunku wymachując nożem i krzycząc: „zajebie lub zabije cię”. Mówił, że kiedy napastnik, którym był oskarżony A. S., próbował zadać mu cios nożem, to odskoczył, napastnik się potknął i oparł rękami o ziemię. Wówczas P. Z. podbiegł do oskarżonego, którego kopnął w głowę, dzięki czemu ten wypuścił nóż z ręki. Okoliczności jakie świadek wskazuje korelują z wnioskami opinii sądowo-lekarskiej załączonej do akt sprawy, okolicznościami wynikającymi z protokołów oględzin miejsca zdarzenia, rzeczy i osoby oraz zeznaniami innych świadków, w tym pokrzywdzonego oraz częściowo wyjaśnieniami samego oskarżonego.

Zdaniem Sądu – w zakresie opisu przez świadka przebiegu zdarzenia z dnia 20 lipca 2018 roku – nie ujawniły się w toku rozprawy żadne okoliczności podważające wiarygodność zeznań wyżej wymienionego. Podnieść należy, że Sąd nie dopatrzył się również w wypowiedziach świadka chęci fałszywego oskarżenia A. S., bowiem świadek nie znał wyżej wymienionego i nie miał żadnego interesu w tym, aby celowo i kłamliwie go obciążać. Oceniając zeznania świadka podnieść należy, że podał on w nich to, co zapamiętał z przebiegu zdarzenia. Oczywistym jest, że z uwagi na upływ czasu jego późniejsze relacje na ten temat przed Sądem były mniej szczegółowe.

1.1.7-9, 11

zeznania świadka J. S.;

Sąd także ocenił zeznania świadka J. S. jako wiarygodne w całości bowiem nie ma podstaw do ich kwestionowania, w zakresie istotnym dla odpowiedzialności karnej oskarżonego A. S.. Zdaniem Sądu zeznania tego świadka są logiczne, konsekwentne oraz spójne w zakresie dokonanego przez niego opisu przebiegu zdarzenia z dnia 20 lipca 2018 roku z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny w toku całego postępowania. W swoich zeznaniach świadek przywołał chronologicznie zaobserwowane przez siebie wydarzenia od momentu, kiedy A. S. trzymał w ręku nóż z widocznymi na nim śladami krwi i znajdował się w pobliżu pokrzywdzonego, którym był C. O. (1), a który siedząc jedną ręką trzymał na szyi, gdzie miał krwawiącą ranę. Świadek widział też inne ślady krwi na bluzie pokrzywdzonego. Powiedział też, że oskarżony groził siedzącemu pokrzywdzonemu, że go zabije kierując nóż w jego stronę, jak też groził znajdującej się tam kobiecie, że ją zabije za jej zdradę, którą była I. K. (2). Mówił też o atakowaniu przez oskarżonego znajdujących się tam bezstronnych obserwatorów oraz o wytrąceniu noża A. S. przez P. O. jakie świadek wskazuje korelują z wnioskami opinii sądowo-lekarskiej załączonej do akt sprawy, okolicznościami wynikającymi z protokołów oględzin miejsca zdarzenia, rzeczy i osoby oraz zeznaniami innych świadków, w tym pokrzywdzonego oraz częściowo wyjaśnieniami samego oskarżonego;

Zdaniem Sądu – w zakresie opisu przez świadka przebiegu zdarzenia z dnia 20 lipca 2018 roku – nie ujawniły się w toku rozprawy żadne okoliczności podważające wiarygodność zeznań wyżej wymienionego. Podnieść należy, że Sąd nie dopatrzył się również w wypowiedziach świadka chęci fałszywego oskarżenia A. S., bowiem świadek nie znał wyżej wymienionego i nie miał żadnego interesu w tym, aby celowo i kłamliwie go obciążać. Oceniając zeznania świadka podnieść należy, że podał on w nich to, co zapamiętał z przebiegu zdarzenia. Oczywistym jest, że z uwagi na upływ czasu jego późniejsze relacje na ten temat przed Sądem były mniej szczegółowe.

1.1.7, 12-13, 15

opinie:

● opinia sądowo-psychiatryczna dot. stanu psychicznego oskarżonego A. S.;

● opinia sądowo-lekarska dot. stanu zdrowia C. O. (1);

● opinia sądowo-psychiatryczna dot. stanu psychicznego oskarżonego A. S.;

● opinia nr (...) – dot. badań genetycznych noża z miejsca zdarzenia;

● opinia nr (...) – dot. badań daktyloskopijnych noża z miejsca zdarzenia;

● opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna C. O. (1);

● opinia sądowo-psychologiczna I. K. (2);

W ocenie Sądu opinie wydane przez biegłych w niniejszej sprawie są wiarygodne i posiadają moc dowodową, bowiem zostały one sporządzone przez osoby posiadające wymagane wiadomości specjalne i w oparciu o tę wiedzę, stosownie do wymogów ustawowych, a więc w sposób fachowy i z zachowaniem reguł sztuki. Są one pełne w swych treściach i dotyczące wszystkich istotnych kwestii, a nadto pozbawione wewnętrznych sprzeczności, jasne i przejrzyste. Sąd podzielił wnioski zawarte w przedstawionych w niniejszej sprawie opiniach biegłych:

● opiniach sądowo-psychiatrycznych dot. stanu psychicznego
i poczytalności w chwili popełnionego czynu oskarżonego A. S.;

● opinii sądowo-lekarskiej dot. stanu zdrowia pokrzywdzonego C. O. (1), tj. obrażeń ciała jakich doznał pokrzywdzony w dniu zdarzenia i mechanizmu ich powstania;

● opinii instytutu badań DNA dot. badania genetycznego noża składanego metalowego zabezpieczonego na miejscu zdarzenia, przeprowadzonej na okoliczność ustalenia śladów krwi ludzkiej znajdującej się na przekazanym do badań nożu i ustaleniu, czy pochodzi ona od pokrzywdzonego C. O. (1), oskarżonego A. S. bądź osób trzecich;

● opinii instytutu badań DNA dot. badania daktyloskopijnego noża składanego metalowego zabezpieczonego na miejscu zdarzenia, przeprowadzonej na okoliczność ustalenia śladów linii papilarnych znajdujących się na przekazanym do badań nożu i ustaleniu, czy pochodzą one od pokrzywdzonego C. O. (1), oskarżonego A. S. bądź osób trzecich;

● opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej dot. stanu zdrowia psychicznego w okresie zdarzenia, stanu rozwoju umysłowego, zdolności dokonywania przez spostrzeżeń, ich przechowywania, odtwarzania oraz skłonności do konfabulacji, fantazjowania pokrzywdzonego C. O. (1);

● opinii sądowo-psychologicznej dot. stanu zdrowia psychicznego (ustalenia faktu upośledzenia umysłowego) w okresie zdarzenia, stanu rozwoju umysłowego, zdolności dokonywania przez spostrzeżeń, ich przechowywania, odtwarzania oraz skłonności do konfabulacji, fantazjowania świadka I. K. (2);

1.1.2, 6-7, 12, 14

Protokoły: zatrzymania osoby, pobrania materiału porównawczego, zatrzymania rzeczy, z przebiegu badania stanu trzeźwości, oględzin oraz dalsze dokumenty j.w.

Sąd ocenił załączone do akt sprawy dokumenty, w tym protokoły: zatrzymania osoby, pobrania materiału porównawczego, zatrzymania rzeczy, z przebiegu badania stanu trzeźwości i oględzin, jako nienasuwające wątpliwości, co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy, a tym samym stanowiące pełnowartościowy materiał dowodowy. Nadto dowody w postaci protokołów i dokumentów zostały sporządzone przez właściwe podmioty, odpowiadały wymogom formalnym przewidzianym przez przepisy postępowania karnego, a żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności. Dowody te nadto korespondują z pozostałym ujawnionym w toku przewodu sądowego materiałem dowodowym, m.in. w postaci zeznań wyżej wymienionych świadków.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1-5, 7, 9-11, 13-14

1.2

wyjaśnienia oskarżonego A. S.;

- Sąd uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w części w jakiej nie przyznał się do zarzucanych mu czynów, zarówno usiłowania zbrodni zabójstwa C. O. (1), jak i popełnienia występku – groźby karalnej pozbawienia życia I. K. (2) oraz jej przyszłego partnera, przy czym groźba ta wzbudziła u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona. Sąd przyjął, że wyżej wymienione wyjaśnienia oskarżonego nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanych mu czynów – stanowią przyjętą przez niego linię obrony na potrzeby niniejszego postępowania mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności karnej, albowiem wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie pozostawały w całkowitej sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, który Sąd uznał za wiarygodny, a który odzwierciedla faktyczny przebieg okoliczności zdarzenia z dnia 20 lipca 2018 roku. Analogicznie całkowicie niewiarygodne w ocenie Sądu są wyjaśnienia oskarżonego dotyczące niepamięci przez niego przebiegu zdarzenia w krytycznym momencie – oskarżony wyjaśnia, iż „urwał mu się film”, co zostało spowodowane nadmierną ilością spożytego alkoholu w tym dniu, jednak powyższe twierdzenia pozostają w sprzeczności z wnioskami opinii sądowo-psychiatrycznych w tym zakresie, które wyraźnie wskazują, że oskarżony nie jest chory psychicznie, jedynie jego inteligencja została określona jako na pograniczu upośledzenia umysłowego i normy, jest na poziomie w górnej granicy upośledzenia umysłowego lekkiego stopnia, co nie ujawnia symptomów wytwórczych w myśleniu, jednocześnie stwierdzone nieprawidłowości osobowości oraz zespół zależności alkoholowej w czasie krytycznym nie znosiły ani nie ograniczały w stopniu znacznym zdolności oskarżonego do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

1.1.1-4, 7-8

1.2

zeznania świadka I. K. (2);

Sąd uznał, że zeznania świadka I. K. (2) złożone przed Sądem na rozprawie, kiedy to świadek na większość pytań odpowiada, nie wiem, nie, nie pamiętam, nie rozumiem pytania, bądź milczała, bała się wypowiedzieć, nie potwierdzając okoliczności, które sama wskazała w swoich zeznaniach na etapie postępowania przygotowawczego, nie stanowią wiarygodnego dowodu w sprawie, bowiem świadek, w okresie przed zdarzeniem była partnerką oskarżonego do dnia zdarzenia, w którym doszło do kłótni pomiędzy nimi. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka również w zakresie, w jakim występują rozbieżności w wyżej wymienionych kwestiach, w stosunku do pozostałego materiału dowodowego, który Sąd ocenił jako zgodny z prawdą.

Sąd przy ocenie zeznań świadka miał na uwadze opinię sądowo-psychologiczną dotyczącą I. K. (2) (k.: 625-661), z której m.in. wynika, że analiza zeznań złożonych przez świadka I. K. (2) w postępowaniu przygotowawczym i sądowym wskazuje na to, że są one osadzone czasowo i kontekstualnie, dość logicznie w swej strukturze, ale nie w pełni ze sobą spójne. Zeznając przed Sądem świadek podawała znacznie mniej szczegółów dotyczących przebiegu krytycznego zajścia, zmiennie relacjonowała jego przebieg, podawała informacje odmienne od tych, które podała bezpośrednio po zdarzeniu, np. odnośnie tego, czy widziała u oskarżonego nóż i czy oskarżony jej groził. Dopytywana o te nieścisłości, nie próbowała ich wytłumaczyć, przestawała się odzywać. Z opinii wynika, że podczas rozmowy z biegłą psycholog stwierdziła, że zeznając przed Sądem nie mówiła prawdy „bo nie wiedziała, co ma powiedzieć”, jednocześnie potwierdziła prawdziwość zeznań złożonych na policji bezpośrednio po zdarzeniu. Jednocześnie świadek przyznała biegłej, że „często mówi nieprawdę i już wcześniej zeznając jako świadek zdarzyło się jej kłamać, bo „nie lubi sądu””. W opinii biegła psycholog stwierdziła, że o ile mniejszą szczegółowość opisów tłumaczyć można upływem czasu, jaki minął od krytycznego zdarzenia, o tyle należy uznać, że istotne nieścisłości w zeznaniach świadka wynikają z jej lekceważącego stosunku do potrzeby przestrzegania norm społecznych, w tym mówienia prawdy, co z kolei wiązać należy z jednej strony z nieprawidłowymi cechami jej osobowości, z drugiej zaś z nieumiejętnością przewidywania konsekwencji swoich zachowań wynikającą z niskiego poziomu intelektualnego. Biegła psycholog stwierdziła we wnioskach końcowych opinii, że I. K. (2) dysponuje ogólną sprawnością umysłową obniżoną do poziomu upośledzenia umysłowego w stopniu umiarkowanym, a co za tym idzie ma osłabioną zdolność postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń. Analiza zachowania i wypowiedzi I. K. (2) nie wskazuje na to, by w dniu 20 lipca 2018 roku ujawniała ona zaburzenia funkcji i procesów psychicznych, które uniemożliwiałyby jej spostrzeżenie, a następnie odtworzenie przebiegu zajścia. Pozostawanie przez nią pod wpływem alkoholu, jedynie w nieznacznym stopniu mogło zakłócać zdolność spostrzegania przez nią krytycznych zdarzeń. Analiza zeznań złożonych przez świadka na przestrzeni toczącego się postępowania nie wskazuje, w ocenie biegłej, by świadek składając zeznania posługiwała się konfabulacjami czy treściami zmyślonymi, raczej skłonna była nie udzielać odpowiedzi niż zniekształcać spostrzeżenia. W ocenie biegłej zeznania złożone przez świadka I. K. (2) przed Sądem, z uwagi na osłabioną zdolność spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania przez wyżej wymienioną spostrzeżeń, a także wyraźnie niechętny stosunek do składania zeznań oraz słabą internalizację norm społecznych, należy traktować z ostrożnością, konfrontując je z pozostałym materiałem dowodowym. Biegła stwierdziła u I. K. (2) upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym wskazując, że poziom upośledzenia funkcji i procesów poznawczych wiąże się z niedorozwojem zdolności interpersonalnych, społecznych, a często również motorycznych. Biegła stwierdziła, że w przypadku I. K. (2) trudności z funkcjonowaniem społecznym, psychologicznym i emocjonalnym, wynikające z niskiego poziomu intelektualnego, pogłębione są przez ujawnione przez nią cechy demoralizacji w postaci okresowej agresywności, nierespektowania norm społecznych, nadużywania alkoholu.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I. Sąd przyjął, że czyn z punktu I (pierwszego) aktu oskarżenia, którego popełnienia uznał winnym oskarżonego A. S. wyczerpuje dyspozycję art. 13§1 k.k. w zw. z art. 148§1 k.k. w zb. z art. 157§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i na podstawie wyżej wymienionych przepisów skazał go, a na podstawie art. 14§1 k.k. w zw. z art. 148§1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k wymierzył mu karę.

Nadto Sąd uznał, że czyn z punktu II (drugiego) aktu oskarżenia, którego popełnienia uznał winnym oskarżonego A. S., wyczerpuje dyspozycję art. 190§1 k.k.

A. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W ocenie Sądu, oskarżony A. S. wypełnił swoim zachowaniem znamiona czynów zabronionych o kwalifikacji prawnej zgodnej z przyjętą w akcie oskarżenia, zarówno co do usiłowania zabójstwa C. O. (1), jak również co do gróźb karalnych pozbawienia życia skierowanych pod adresem I. K. (2).

Omawiając kwalifikację prawną czynu z punktu I (pierwszego) aktu oskarżenia, to zachowanie oskarżonego A. S. w dniu 20 lipca 2018 roku w okolicach (...)/(...) przy (...), polegające na zaatakowaniu około godz. 18:20 przechodzących przez przejście dla pieszych przy ul. (...), na wysokości (...), idących w kierunku ul. (...) K. i C. O. (1), ostrym, kończystym narzędziem w postaci składanego noża metalowego o długości ostrza około 8,5 cm i szerokości około do 2,5 cm, a łącznej długości około 20 cm poprzez zadanie C. O. (1) trzech ciosów nożem, które spowodowały u niego rany kłute prawego podżebrza, tylnej powierzchni klatki piersiowej po stronie lewej oraz karku skutkujące rozstrojem zdrowia i naruszeniem czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k. (C. O. (1) był hospitalizowany w dniach 20.07.2018r. – 01.08.2018r.) stanowiło realizację znamion formy stadialnej zbrodni zabójstwa, tj. usiłowania zabójstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. Oskarżony zamierzonego celu nie osiągnął jedynie z uwagi na interwencję osób postronnych przebywających w okolicach miejsca zdarzenia, tj. P. Z. i K. O., którzy w tym czasie przebywali w (...) przy ul. (...).

Dokonując oceny zachowania oskarżonego Sąd uznał, iż działał on z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia C. O. (1), o czym świadczy wszechstronna analiza, zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych okoliczności jego zachowania. Podnieść należy, że zarówno agresywna postawa oskarżonego w stosunku do C. O. (1) i I. K. (2), jak też wykrzykiwanie gróźb pozbawienia życia pod ich adresem i w końcu próba realizacji tych gróźb w stosunku do C. O. (1) przy użyciu noża, którym to zaatakował C. O. (1) prowadzą do konkluzji, iż A. S. działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia C. O. (1). W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że przed zdarzeniem, jeszcze danego dnia, oskarżony A. S. groził pokrzywdzonej I. K. (2) pozbawieniem życia, po zerwaniu ich związku, jak też kierował groźby pozbawienia życia pod adresem jej przyszłego partnera, za którego uznał C. O. (1), który feralnego dnia dotrzymywał towarzystwa (...). Kiedy tego samego dnia A. S. powtórnie zobaczył I. K. (2) w towarzystwie C. O. (1), to postanowił zrealizować wcześniejszą groźbę. Zaatakował pokrzywdzonych. W trakcie szarpaniny oskarżonego A. S. z pokrzywdzonym C. O. (1), oskarżony zadawał pokrzywdzonemu ciosy nożem, w tym trzy ciosy nożem dosięgnęły C. O. (1) powodując u niego rany kłute. Powyższym zachowaniem oskarżony A. S. usiłował dokonać zabójstwa C. O. (1), a w rezultacie spowodował u pokrzywdzonego trzy rany kłute prawego podżebrza, tylnej powierzchni klatki piersiowej po stronie lewej oraz karku skutkujące rozstrojem zdrowia i naruszeniem czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157§ 1 k.k. (C. O. (1) był hospitalizowany od dnia 20.07.2018 roku). Oskarżonemu nie udało się osiągnąć zamierzonego celu w postaci zabicia C. O. (1) poprzez zadawanie mu nożem ciosów w okolice klatki piersiowej i szyi, z uwagi na interwencję osób postronnych przebywających w okolicach miejsca zdarzenia, tj. P. Z. i K. O..

Sąd nie przyjął, aby oskarżony swoim zachowaniem spowodował u pokrzywdzonego jedynie obrażenia skutkujące rozstrojem zdrowia i naruszeniem czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157§ 1 k.k., albowiem przeciwko powyższemu przemawiają ujawnione w toku przewodu sądowego dowody.

Wprawdzie oskarżony przed Sądem (k.: 407-409, 426-427) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, jednak nie należy zapominać, że w czasie pierwszego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym (k.: 134-135) oświadczył, że przyznaje się do zarzutu drugiego, tj. usiłowania zabójstwa C. O. (1), zaś w czasie drugiego przesłuchania do protokołu posiedzenia w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania (k.: 143-144) przyznał się do obu zarzucanych mu czynów.

W ocenie Sądu oskarżony A. S. zadając trzy ciosy nożem C. O. (1) powodując u niego trzy rany kłute, a dokładnie rany kłute prawego podżebrza, tylnej powierzchni klatki piersiowej po stronie lewej oraz karku, chciał go zabić. O ile samo użycie noża nie przesądza jeszcze o zamiarze zabójstwa, to należy mieć na uwadze okoliczności zdarzenia, także wcześniejsze groźby pozbawienia życia kierowane przez oskarżonego pod adresem I. K. (2) i jej przyszłego partnera, za którego uznał C. O. (1), rodzaj użytego narzędzia, którym był dowodowy nóż, a nade wszystko miejsce na ciele człowieka, w które godził sprawca (tak SN w postanowieniu z dnia 29 maja 2018 r., sygn. II KK 149/18, Legalis nr 1793763). W tym zakresie Sąd podzielił stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie (wyrok z dnia 8 października 2018r., sygn. II AKa 374/18), który stwierdził, iż nawet jednorazowe zadanie ciosu nożem w brzuch może być kwalifikowane jako zamach na życie ludzkie np. ze względu na lokalizację obrażeń, tj. umiejscowienie w jamie brzusznej szeregu ważkich dla życia organów.

Okoliczności zdarzenia świadczą o tym, iż jedynie stan upojenia alkoholowego, co wpływało na opóźnioną reakcję oskarżonego oraz na zadawane przez niego ciosy, które nie miały takiej siły oraz interwencja osób trzecich w postaci świadków zdarzenia, tj. K. O. i P. Z., uniemożliwiły oskarżonemu osiągnięcie zamierzonego celu, tj. zabójstwa C. O. (1).

Sąd podzielił także ugruntowane stanowisko judykatury, iż „ocenę czy sprawca miał zamiar pozbawienia życia ofiary, należy oprzeć na odtworzeniu przeżyć psychicznych. Treść tych przeżyć należy ustalić na podstawie wszystkich okoliczności sprawy, uwzględniając zarówno przesłanki natury przedmiotowej (jak rodzaj użytego narzędzia, godzenie w ważne dla życia ludzkiego organy, ilość ciosów i ich siła) oraz natury podmiotowej (przyczyny i tło zajścia, osobowość oskarżonego, a więc jego usposobienie, poziom umysłowy, reakcje emocjonalne, zachowanie w stosunku do otoczenia, tło i powody zajścia, zachowanie przed popełnieniem przestępstwa i po jego popełnieniu, stosunek do pokrzywdzonego) – por. wyrok Sądu Apelacyjnego
w K. z dnia 13 sierpnia 2013r., II AKa 80/13, KZS 2013/9/77.

Na niekorzyść oskarżonego wpływają również przyczyny i tło przedmiotowego zdarzenia. Oskarżony w tym dniu był rozgoryczony rozstaniem z I. K. (2), w trakcie którego zagroził jej, że „jak ją zobaczy z innym chłopakiem, to zabije ją i jego”. Ponadto w trakcie samego zdarzenia wypowiadał groźby, zarówno pod adresem C. O. (1) mówiąc, że go zabije (k.: 107, 138v), jak i I. K. (2), że ją zabije (k.: 107, 138v), które to odnosiły się do motywacji podejmowanych przez oskarżonego działań. Wskazywały one, że oskarżony miał motyw by działać z zamiarem pozbawienia życia C. O. (1).

Także okoliczności wynikające z opinii sądowo-psychiatrycznej (k.: 245-254) dotyczące stwierdzonych u oskarżonego zaburzeń osobowości (spowodowanych m.in. uzależnieniem od alkoholu i substancji psychoaktywnych) w postaci deficytów mechanizmów radzenia sobie ze stresem, które wskazują, iż zdarzały się już wcześniej oskarżonemu takie sytuacje, że nerwy go ponosiły, gdy był pod wpływem alkoholu. Wówczas w ocenie biegłych oskarżony ma skłonności do reagowania agresją, która kształtuje się u niego na bardzo wysokim pułapie, w sposób typowy dla osób dyssocjalnych rozładowuje napięcie i problemy poprzez zachowania wybuchowe, impulsywne, potrafi się mścić, szuka rewanżu i sposobności za doznane niepowodzenia, systematycznie dopuszcza się przemocy fizycznej i słownej wobec innych. Z opinii wynika, że biegli lekarze psychiatrzy nie rozpoznali u niego choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego, natomiast rozpoznali u niego osobowość dyssocjalną oraz uzależnienie od substancji psychoaktywnych. Biegli także stwierdzili, że aktualna sprawność intelektualna A. S. jest na poziomie w górnej granicy upośledzenia umysłowego lekkiego stopnia, co nie ujawnia symptomów wytwórczych w zakresie treści i toku myślenia. Obserwacja zachowania oskarżonego nie ujawniła żadnych dziwaczności czy anomalii sugerujących symptomy psychotyczne. Mimo słabo wykształconego myślenia przyczynowo-skutkowego umożliwiającego planowanie działań i przywidywanie konsekwencji swego postępowania oskarżony - zdaniem biegłych - potrafi odróżnić dobro od zła. Jednocześnie stwierdzone nieprawidłowości osobowości oraz zespół zależności alkoholowej w czasie krytycznym nie znosiły ani nie ograniczały w stopniu znacznym zdolności oskarżonego do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Wszystkie wyżej wymienione okoliczności oraz ujawnione w toku postępowania sądowego dowody, utwierdziły Sąd w przekonaniu, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia C. O. (1).

W konsekwencji Sąd uznał oskarżonego A. S. za winnego popełnienia czynu z punktu I aktu oskarżenia wyczerpującego dyspozycję art. 13§1 k.k. w zw. z art. 148§1 k.k. w zb. z art. 157§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

Nadto Sąd ustalił, że oskarżony A. S. przypisanego mu czynu z punktu I aktu oskarżenia dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa w myśl art. 64§1 k.k., bowiem był już uprzednio karany sądownie za przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie z dnia 21.04.2009 roku, sygn. akt III K 940/08, za czyn z art. 158§ 1 k.k. na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 (trzech) lat, natomiast postanowieniem z dnia 27.08.2012 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary, którą odbywał w okresie od 23.10.2008 roku do 09.02.2009 roku i od dnia 27.03.2013 roku do dnia 07.12.2013 roku (k.: 368, 670).

Wobec powyższego Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu zabronionego - z punktu I aktu oskarżenia - z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 148§1 k.k. w zb. z art. 157§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

Omawiając kwalifikację prawną czynu z punktu II (drugiego) aktu oskarżenia, to zachowanie oskarżonego wypełnia również znamiona czynu z art. 190 § 1 k.k. tj. groźby karalnej. Wyżej wspomniane słowa użyte podczas kłótni z I. K. (2), jak również w trakcie przedmiotowego zdarzenia, wskazują, iż I. K. (2) mogła odczuwać uzasadnioną, obiektywną obawę o życie zarówno swoje jak i jej „partnera”, który przez oskarżonego był upatrywany w osobie C. O. (1). Groźby te wzbudzały uzasadnioną obawę ich spełnienia, bowiem zachowanie oskarżonego było agresywne, oskarżony wykrzykiwał wulgarne obelgi w stronę I. K. (2), zagrażał jej życiu i towarzyszącemu jej C. O. (2), co potwierdzają późniejsze działania jakie podjął w stosunku do C. O. (1), tj. zaatakowanie pokrzywdzonego przez oskarżonego nożem, któremu zadał ciosy tym niebezpiecznym narzędziem powodując u niego trzy rany kłute, dowodnie świadczy o prawdopodobieństwie realizacji groźby zamachu także na życie pokrzywdzonej I. K. (2) i tym samym uzasadniały obawy pokrzywdzonej, iż groźby te zostaną spełnione i oskarżony dopuści się zabójstwa zarówno jej jak i C. O. (1). Nie można też zapominać, że w czasie zajścia, w wyniku którego obrażeń ciała doznał pokrzywdzony C. O. (1), oskarżony A. S. również kierował pod adresem I. K. (2) groźby pozbawienia życia, którą to okoliczność potwierdzają w swoich zeznaniach świadkowie C. O. (1) (k.: 107) i J. S. (k.: 138v).

Wobec powyższego Sąd uznał, iż oskarżony A. S. swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję czynu zabronionego stypizowanego w treści art. 190 § 1 k.k.

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. S.

I.

I.

Sąd wymierzając oskarżonemu A. S. w punkcie I (pierwszym) rozstrzygnięcia wyroku - za czyn zabroniony z art. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. - karę 12 (dwunastu) lat pozbawienia wolności uznał, że orzeczona kara jest adekwatna do wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony oraz uwzględnia działanie oskarżonego pod wpływem alkoholu. Istotne znaczenie dla kwestii wymiaru kary w niniejszej sprawie miała postać zamiaru, a więc zamiaru bezpośredniego, jednak na jej wymiar w dolnych granicach ustawowego zagrożenia wpływ miał skutek w postaci obrażeń ciała u pokrzywdzonego. Naturalnym jest, że wprawdzie działanie z zamiarem bezpośrednim odznacza się większym ładunkiem zawinienia, jednak Sąd uwzględnił przy wymiarze kary skutki zachowania oskarżonego, który mimo usiłowania dokonania zbrodni zabójstwa swoim zachowaniem wypełnił znamiona występku z art. 157 § 1 k.k. powodując u pokrzywdzonego rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dniu. Sąd przy wymiarze kary nie tracił z pola widzenia okoliczności, iż w niniejszej sprawie oskarżony groził popełnieniem przestępstwa przeciwko życiu na szkodę ewentualnego nowego partnera jego byłej partnerki I. K. (2), a po rozstaniu z I. K. (2) następnie wrócił w okolice (...), gdzie I. K. (2) przebywała w towarzystwie C. O. (1), a następnie usiłował zrealizować zamiar zabójstwa przy użyciu posiadanego przy sobie noża, czego skutkiem było jego zachowanie z dnia 20 lipca 2018 roku. Powyższe wskazuje na premedytację w zachowaniu oskarżonego, któremu dokonanie zamierzonego celu uniemożliwiła interwencja osób postronnych przebywających w miejscu zdarzenia, choć czyn oskarżonego doprowadził do wystąpienia skutku w postaci obrażeń ciała u pokrzywdzonego, któremu bezpośrednio zadał trzy ciosy nożem, co oznacza, że A. S. jest osobą nie liczącą się z życiem i zdrowiem ludzkim, której zadanie obrażeń ciała nożem i dążenie do skutku w postaci śmierci innej osoby w wyniku użycia przez niego niebezpiecznego narzędzia w postaci noża, przychodzi łatwo i szybka. Wobec powyższego, Sąd nie tracił też z pola widzenia okoliczności, że mimo iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, to jednak zamiar zrealizowania przez niego zabójstwa nie został przez niego dokładnie przemyślany i zaplanowany. Okoliczności zdarzenia wskazują, że oskarżony nie miał wystarczającej dyspozycji czasowej i warunków wszechstronnego przemyślenia sposobu dokonania czynu, którego decyzję dokonania podjął. Przy wymiarze kary Sąd nie tracił z pola widzenia okoliczności, że u oskarżonego biegli lekarze psychiatrzy w wydanej opinii sądowo – psychiatrycznej (k.: 245-254) stwierdzili, że A. S. prezentuje zespół cech charakterystyczny dla osobowości dyssocjalnej. Nie potrafi on internalizować i przyswajać norm społeczno-prawnych, nie uczy się na błędach, brak mu wglądu w swoje zachowanie, a jeżeli go przejawia jest on bardzo krótkotrwały. W zachowaniu bywa impulsywny, nie potrafi kontrolować własnych emocji. Według oceny biegłych cechy nieprawidłowej osobowości u oskarżonego uwarunkowane są m.in. nadużywaniem alkoholu i środków psychoaktywnych i przejawiają się w postaci deficytów mechanizmów radzenia sobie ze stresem, które wskazują, iż zdarzały się już wcześniej oskarżonemu takie sytuacje, że nerwy go ponosiły, gdy był pod wpływem alkoholu. Wówczas w ocenie biegłych oskarżony ma skłonności do reagowania agresją, która kształtuje się u niego na bardzo wysokim pułapie, w sposób typowy dla osób dyssocjalnych rozładowuje napięcie i problemy poprzez zachowania wybuchowe, impulsywne potrafi się mścić, szuka rewanżu i sposobności za doznane niepowodzenia, systematycznie dopuszcza się przemocy fizycznej i słownej wobec innych.

Na wymiar orzeczonej wobec oskarżonego A. S. kary wpływ miała motywacja, którą się kierował przy dokonywaniu przypisanego mu przestępstwa usiłowania zabójstwa pokrzywdzonego C. O. (1) ciosami nożem - które to zdarzenie mogłoby skończyć się śmiercią pokrzywdzonego, gdyby nie interwencja osób postronnych, a które zakończyło się obrażeniami ciała u pokrzywdzonego spowodowanymi ciosami nożem – bowiem oskarżony zadał rany nożem pokrzywdzonemu z błahego powodu myśląc, że jest nowym partnerem I. K. (2), która wcześniej się z nim rozstała. Przy dokonywaniu tego przestępstwa, jak wynika z opinii sądowo – psychiatrycznej, oskarżony A. S. działał w stanie pełnej poczytalności, a jego zachowanie nosiło cechy rozluźnienia wszelkich hamulców moralnych, bowiem jest to motywacja zasługująca na szczególne potępienie, gdyż rażąco i nagannie odbiega od reguł i norm moralnych aprobowanych powszechnie w odczuciu społecznym.

Sąd nie dopatrzył się też krytycznego nastawienia sprawcy do dokonanego czynu, co w sposób istotnie negatywny świadczy o jego postawie po dokonaniu przestępstwa, albowiem okoliczności, które są najistotniejsze w ustaleniu przebiegu zdarzenia oskarżony nie pamiętał zasłaniając się „urwaniem filmu” na skutek spożycia alkoholu w nadmiernej ilości. Nie można też pominąć, że wyjaśnienia oskarżonego są niespójne, bowiem raz przyznaje się do obu zarzucanych mu czynów, raz tylko w zakresie usiłowania zabójstwa C. O. (1), a następnie nie przyznaje się do obu zarzucanych mu czynów i nie podtrzymuje wcześniejszych wyjaśnień, co wpływa na ocenę składanych przez niego wyjaśnień.

W ocenie Sądu postawa oskarżonego jaskrawo odbiega od reguł i norm uznanych za powszechnie obowiązującą moralność, tym bardziej, że jego czyn skierowany był na dobro najwyższej wartości, czyli życie i zdrowie ludzkie.

Ponadto, stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony, Sąd uznał za wysoki. Sąd podzielił stanowisko, że przestępstwa skierowana przeciwko ludzkiemu życiu, a więc przeciwko dobru usytuowanemu najwyżej w gradacji dóbr chronionych prawem należą do kategorii najgroźniejszych społecznie przestępstw.

Ponadto Sąd na niekorzyść oskarżonego poczytał fakt, że przed zdarzeniem z dnia 20 lipca 2018 roku, będącym przedmiotem postępowania, był on trzykrotnie karany sądownie (k.: 399-400v), w tym za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu, bowiem wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie z dnia 21.04.2009 roku, sygn. akt III K 940/08, został skazany za czyn z art. 158§ 1 k.k. na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 (trzech) lat, natomiast postanowieniem z dnia 27.08.2012 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary. Przedmiotową karę pozbawienia wolności do wyżej wymienionego wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie w sprawie o sygn. akt III K 940/08, za czyn z art. 158§ 1 k.k., oskarżony odbywał w okresie od 23.10.2008 roku do 09.02.2009 roku i od dnia 27.03.2013 roku do dnia 07.12.2013 roku (k.: 368, 670). Powyższe oznacza, że będącego przedmiotem niniejszego postępowania czynu oskarżony dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, co także istotnie wpływa na wysokość kary.

Nie bez znaczenia dla wymiaru kary jest też przeciętna opinia o oskarżonym z Aresztu Śledczego W. – S. (k.: 366-366v, 667-672v).

W takiej sytuacji Sąd dokonując analizy okoliczności odnoszących się do osoby sprawcy, popełnionego przezeń czynu, stopnia jego społecznej szkodliwości, doszedł do przekonania, że orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 12 (dwunastu) lat pozbawienia wolności, a więc w granicach przewidzianych w art. 37 k.k., będzie wystarczające dla realizacji jej celów ustawowych uwzględniając skutki czynu oskarżonego. Sąd uznał, że oskarżony mimo wszystko nie jest jednostką tak zdemoralizowaną, a jego czyn nacechowany wyjątkowo wysokim stopniem społecznej szkodliwości by nie mogło dojść do jego resocjalizacji przy zastosowaniu podstawowych reguł karania.

Sąd wymierzył oskarżonemu A. S. również w punkcie I rozstrzygnięcia wyroku - za czyn zabroniony z art. 190 § 1 k.k. - karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności. Przy wymierzaniu kary Sąd kierował się oceną groźby, tj. popełnieniem jakiego przestępstwa groził oskarżony, na czyją szkodę, a przede wszystkim na aspekcie, czy groźba wzbudzała w zagrożonej uzasadnioną obawę spełnienia. Sąd nie miał wątpliwości, mając na uwadze zachowanie oskarżonego, iż groźba bezpośredniego pozbawienia życia jest jedną z najpoważniejszych gróźb, bowiem dotyczy ona najwyższej wartości, jaką jest życie ludzkie. Groźba była kierowana bezpośrednio do zagrożonej I. K. (2), wiązała się z agresywnym zachowaniem oskarżonego, używaniem wulgaryzmów i obelg pod adresem pokrzywdzonej, a przede wszystkim, groźba ta wzbudziła uzasadnioną obawę spełnienia, zwłaszcza mając na uwadze późniejsze zachowanie oskarżonego w stosunku do C. O. (1), którego zaatakował nożem, zadając mu trzy ciosy skutkujące ranami kłutymi. Okoliczności te spowodowały wysoką realność spełniania gróźb oskarżonego w stosunku do I. K. (2).

Wobec powyższego Sąd uznał, że orzeczona kara, za występek z art. 190 § 1 k.k., 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony oraz uwzględnia zachowanie oskarżonego pod wpływem alkoholu.

Ponadto Sąd na niekorzyść oskarżonego poczytał fakt, że przed zdarzeniem z dnia 20 lipca 2018 roku, będącym przedmiotem postępowania, był on trzykrotnie karany sądownie (k.: 399-400v), w tym za przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu, bowiem wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie z dnia 21.04.2009 roku, sygn. akt III K 940/08, został skazany za czyn z art. 158§ 1 k.k., o czym pisano powyżej.

Nie bez znaczenia dla wymiaru kary jest też przeciętna opinia o oskarżonym z Aresztu Śledczego W. – S. (k.: 366-366v, 667-672v).

Sąd dokonując analizy okoliczności odnoszących się do osoby sprawcy, popełnionego przezeń czynu, stopnia jego społecznej szkodliwości oraz stopnia zawinienia doszedł do przekonania, że orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 10 (dziesięciu) miesięcy będzie wystarczające dla realizacji jej celów ustawowych.

.

II.

I.

Sąd na podstawie art. 85§1 i §2 k.k. oraz art. 86§1 k.k. wymierzył oskarżonemu A. S. karę łączną
w wysokości 12 lat pozbawienia wolności. Przy wymiarze kary łącznej Sąd nie badał tych samych przesłanek, które legły u podstaw wymiaru kar jednostkowych za poszczególne czyny w niniejszej sprawie, rozważał natomiast czy pomiędzy poszczególnymi czynami istnieje ścisły związek podmiotowy lub przedmiotowy, uwzględniając ilość czynów przypisanych sprawcy, brał również pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego. Ponadto Sąd miał na uwadze, aby orzeczona kara łączna pozbawienia wolności w należyty sposób realizowała wszystkie stawiane jej cele. Decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej miał zatem wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. Popełnienie dwóch lub więcej przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektyw absorpcji. Należy więc podnieść, że A. S. został skazany za popełnienie dwóch przestępstw na kary pozbawienia wolności. Z uwagi na okoliczność, że czyny, za które oskarżony został skazany zostały popełnione przez niego tego samego dnia i w ramach jednego zdarzenia składającego się z dwóch etapów, mimo iż godziły w inne dobra, a więc było to przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu oraz drugie przestępstwo groźby karalnej skierowane przeciwko wolności i zostały popełnione na szkodę dwojga różnych pokrzywdzonych, to jednak Sąd zastosował zasadę absorpcji. Sąd wymierzając karę łączną 12 lat pozbawienia wolności miał też na uwadze względy prewencji ogólnej, jak również to aby orzeczona kara realizowała stawiane jej cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Powyżej wskazane okoliczności pozwoliły Sądowi na zastosowanie w niniejszej sprawie zasady absorpcji odnośnie kary pozbawienia wolności. Mając powyższe na uwadze, Sąd doszedł do przekonania, że orzeczona wobec A. S. kara łączna pozbawienia wolności w wysokości 12 (dwunastu) lat będzie adekwatna do ilości przypisanych mu przestępstw, za których kary podlegają łączeniu oraz wymiaru kar jednostkowych za każde z nich, a nadto wyrobi u oskarżonego szacunek dla norm prawnych i przekonanie, iż państwo reaguje na każdy fakt złamania normy sanacyjnej, w czym jest zainteresowane całe społeczeństwo.

III.

I.

Sąd wymierzając oskarżanemu karę łączną 12 lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 63 §1 k.k. zaliczył na poczet orzeczonej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 20 lipca 2018 roku od godz. 18:25 do dnia 22 marca 2019 roku i od dnia 10 listopada 2019 roku do dnia 03 lipca 2020 roku.

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. S.

IV.

I.

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci noża składanego (wykaz dowodów rzeczowych nr 1 z k. 263, t. II, poz. 6)
a na podstawie art. 195 k.k.w. zarządził jego zniszczenie.

Ponadto, na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. Sąd stwierdzając zbędność dla postępowania niżej wymienionych przedmiotów, zwrócił je osobom uprawnionym, tj. oskarżonemu A. S.:

- buty sportowe koloru czarnego, spodnie dresowe koloru czarnego i bluzka z krótkim rękawem koloru czarnego z napisem (...)(wykaz dowodów rzeczowych nr 1 z k. 263, t. II, poz. 7-9);

natomiast pokrzywdzonemu C. O. (1):

- spodnie koloru ciemnego, buty sportowe N. koloru ciemnego, dwie skarpetki, podkoszulek koloru czarnego, majtki (wykaz dowodów rzeczowych nr 1 z k. 263, t. II, poz. 1-5).

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowa ł określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

VI.

Kierując się treścią art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego A. S. od ponoszenia opłaty i kosztów postępowania w sprawie, które przejął na rachunek Skarbu Państwa uwzględniając sytuację majątkową oskarżonego, który aktualnie przebywa w warunkach izolacji.

Sąd na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. § 2 ust 1 i 2, § 3, § 4 ust. 1-3 oraz § 17 ust 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 5 oraz § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu - zasądził od Skarbu Państwa wynagrodzenie w kwocie 1.500,00 złotych (słownie: jeden tysiąc pięćset złotych) złotych plus podatek VAT dla adwokat E. A. z tytułu nie opłaconej przez stronę pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu A. S. uwzględniając ilość terminów rozpraw.

1.1Podpis

SSO Izabela Ledzion SSO Monika Łukaszewicz