Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 108/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

Ł. C. (1), P. K., K. S.

w dniu 25 października 2018 roku w Ś. usiłowali dokonać kradzieży mienia R. Ł. o nieustalonej wartości, w tym pieniędzy, rowerów i złotej biżuterii, po uprzednim zastosowaniu przemocy wobec wymienionego oraz środka obezwładniającego w postaci gazu pieprzowego, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli w uwagi na podjęcie interwencji przez funkcjonariuszy Policji, przy czym Ł. C. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w K.z dnia 7 listopada 2012 roku, sygn. III K 174/11, tj. za czyn z art. 191 § 1 kk i art. 159 kk i art. 156 § 1 pkt 2 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, popełniony z użyciem przemocy, na karę 5 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 21 kwietnia 2009 roku do 14 grudnia 2009 roku, od 26 września 2010 roku do 24 września 2012 roku oraz od 3 marca 2014 roku do 4 listopada 2015 roku,

tj. czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk, a wobec oskarżonego Ł. C. (1) z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Fakty uznane za udowodnione w odniesieniu do ww. czynu zostały opisane pod poz. 1.1.6

1.1.2.

Ł. C. (1)

czyn z pkt II, przypisany w punkcie IV części dyspozytywnej prawomocnego w tej części wyroku Sądu Okręgowego w S.z dnia 15 listopada 2019 roku, w sprawie III K 216/19, tj. czyn z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (tekst jednolity: Dz. U z 2020 roku, poz. 2050).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Z uwagi na prawomocność horyzontalną wyroku w zakresie ww. czynu nie zachodziła potrzeba wskazywania faktów uznanych za udowodnione.

1.1.3.

Ł. C. (1)

czyn z pkt III, przypisany w punkcie IV części dyspozytywnej prawomocnego w tej części wyroku Sądu Okręgowego w S.z dnia 15 listopada 2019 roku, w sprawie III K 216/19, z tą zmianą, że stanowi wypadek mniejszej wagi,

tj. czyn z art. 286 § 3 kk.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Z uwagi na prawomocność horyzontalną wyroku w zakresie ww. czynu nie zachodziła potrzeba wskazywania faktów uznanych za udowodnione.

1.1.4.

P. K.

czyn z pkt IV, przypisany w punkcie III części dyspozytywnej prawomocnego w tej części wyroku Sądu Okręgowego w S.z dnia 15 listopada 2019 roku, w sprawie III K 216/19,

tj. czyn z art. 222 § 1 kk w zb. z art. 224 § 2 kk w zb. z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Z uwagi na prawomocność horyzontalną wyroku w zakresie ww. czynu nie zachodziła potrzeba wskazywania faktów uznanych za udowodnione.

1.1.5.

K. S.

czyn z pkt V, przypisany w punkcie II części dyspozytywnej prawomocnego w tej części wyroku Sądu Okręgowego w S.z dnia 15 listopada 2019 roku, w sprawie III K 216/19,

tj. czyn z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (tekst jednolity: Dz. U z 2020 roku, poz. 2050).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Z uwagi na prawomocność horyzontalną wyroku w zakresie czynu wymienionego powyżej i poniżej nie zachodziła potrzeba wskazywania faktów uznanych za udowodnione.

1.1.6.

K. S.

czyn z pkt VI, przypisany w punkcie II części dyspozytywnej prawomocnego w tej części wyroku Sądu Okręgowego w S.z dnia 15 listopada 2019 roku, w sprawie III K 216/19,

tj. czyn z art. 222 § 1 kk w zb. z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W czerwcu 2018 r. Ł. C. (1) przyjechał z K. do Ś. i czasowo zamieszkał przy ul. (...). Tam poznał mieszkańca Ś. R. Ł. i zaprzyjaźnił się z nim. Wymienieni często się spotykali, w tym także w domu Ł. Ł. (1) znajdującym się przy ulicy (...).

Po pewnym czasie Ł. C. (1) i R. Ł. wspólnie dokonywali kradzieży rowerów z terenu N., które następnie sprzedawali korzystając między innymi z portalu (...). Ogłoszenia zamieszczane były zarówno na koncie zarejestrowanym na dane N. K. (1), ówczesnej partnerki życiowej R. Ł., a także na koncie Ł. C. (1). Rowery były przechowywane również u R. Ł.. Jeden ze skradzionych rowerów marki C. został przesłany przez Ł. C. (1) P. K. mieszkającemu w K., celem zdjęcia blokady z tego roweru, o czym ww. rozmawiali telefonicznie w dniu 21 października 2018 r. Z danych uzyskanych z portalu (...) wynika, że z konta N. K. (2) ostatnie ogłoszenia dotyczące dwóch rowerów zamieszczono w dniu 22 listopada 2018 r.

W październiku 2018 r. pomiędzy Ł. C. (1) a R. Ł. doszło do konfliktu na tle podziału zysków ze sprzedaży kradzionych rowerów. Ł. C. (1) zaczął się zachowywać agresywnie wobec R. Ł. i odgrażał mu się. Czasowo wymienieni przestali się kontaktować. W dniu 14 października 2018 r. miało miejsce ostatnie połączenie telefoniczne między nimi. R. Ł. poczuł się zagrożony i o konflikcie z C. powiadomił policję. W związku z tym zawiadomieniem dalsze zachowania Ł. C. (1) objęto nadzorem operacyjnym policji i zarządzono między innymi kontrolę jego rozmów telefonicznych.

częściowo wyjaśnienia Ł. C. (1)

k. 2344v-2345v w zw. z k. 214-216, 247-248,393-400, 726-729, 954,1096, 1360,1916-1917, 2113, 2698 v. -2699.

zeznania R. Ł.

k. 2416v-2418 w zw. z k. 5-7, 189-190, 2707 v. -2708 v.

zeznania N. K. (1)

k. 2349v-2350 w zw. z k. 192-194, 2709.

komunikat zbiorczy nr 1 z kontroli operacyjnej (...)

k. 143-151

dokumentacja nadesłana przez Grupę (...) Sp.

k. 432 -460, 475-485

wiadomości z portalu PayU

k. 522- 523

opinie o sprzedającym na portalu (...)

k. 538-541

oględziny rowerów z dokumentacją fotograficzną

k. 796-801

Następnie Ł. C. (1) wiedząc, że R. Ł. może posiadać szereg wartościowych przedmiotów zaczął planować dokonanie na nim napadu rabunkowego. W tym celu nawiązał kontakt ze znanymi mu wcześniej innymi mieszkańcami K., tj. K. S. i P. K.. Kontaktując się z nimi wielokrotnie telefonicznie nakreślił im plany dokonania napadu, uzgadniał szczegóły dalszego działania oraz określił korzyści jakie mogą osiągnąć. Poinformował ich także o ewentualnej konieczności brutalnego potraktowania pokrzywdzonego w trakcie napadu. P. K. i K. S. przystali na propozycję Ł. C. (1). W umówionym terminie mieli przyjechać do Ś. i uzgodnić dalszy plan działania.

W dniu 14 października 2018 r. o godz. 12:09 (sesja (...) k. 935-937) Ł. C. (1) skontaktował się z K. S. i powiedział mu, że ma problem i będzie potrzebował „dobrze zwichrowanych paru chłopaków”, żeby „wjechać pokrzywdzonemu na mieszkanie” i „dobrze wjechać mu na psyche”. K. S. zapytał Ł. C. (1), czy tylko jego udział w zdarzeniu nie byłby wystarczający. Zdaniem Ł. C. (1) dobrze byłoby, aby udział w napadzie wzięło kilka osób. K. S. zainteresowany był jakie mógłby odnieść z tego korzyści. Zapytał czy pokrzywdzony ma pieniądze, co Ł. C. (1) potwierdził. Nadto zadeklarował, że jeżeli K. S. weźmie udział w napadzie nie będzie żądał od niego zwrotu 2.000 zł. K. S. zażądał jednak, aby zrabowane pieniądze zostały podzielone na połowę.

Ł. C. (1) skontaktował się nadto z nieustalonym mężczyzną, któremu również zaproponował udział w napadzie na R. Ł.. W przeprowadzonej z nim rozmowie w dniu 19 października 2018 r., godz. 20:39:47, Ł. C. (1) opowiadał o brutalności planowanego napadu, w tym o użyciu podczas napadu maczet, dużym zysku, którego się spodziewa. Nadto Ł. C. (1) w rozmowie (sesja (...)k. 163-164) wskazał, że wie, że jakby zaatakował pokrzywdzonego na ulicy w biały dzień to by poszedł siedzieć, bo wtedy są świadkowie. Poinformował rozmówcę, że nie odpuści pokrzywdzonemu, bo przyszedł moment na rozrachunki natomiast szczegóły wejścia do domu pokrzywdzonego omawiać będą jak się spotkają. Z korespondencji wynika, że ostatecznie mężczyzna ten przestał odpowiadać na telefony i wiadomości tekstowe Ł. C. (1).

W dniu 21 października 2019 r., godz. 16:03, Ł. C. (1) skontaktował się z P. K. i w trakcie rozmowy powiedział mu, że po napadzie powinien odzyskać około 10.000 euro z kradzionych rowerów. Następnie Ł. C. (1) prowadził z P. K. korespondencję SMS, w trakcie której poinformował go, że potrzebny będzie pojazd typu bus. P. K. odpowiedział, że nie ma możliwości zorganizowania pojazdu tego rodzaju i zasugerował, aby Ł. C. (1) skradzione rowery schował w piwnicy. Ł. C. (1) odpowiedział, że nie ma piwnicy, wobec czego P. K. zapewnił go, że postara się coś zorganizować. W dniu 21 października 2018r. o godz. 18:43, Ł. C. (1) skontaktował się z K. S., pytając czy pokrzywdzony ma pieniądze. Ł. C. (1) odpowiedział, że R. Ł. jest osobą zamożną.

Ww. na temat napadu ponownie rozmawiali w dniu 22 października 2018 r., o godz. 18:46 (sesja (...) k. 147 verte), przekładając wyjazd na dzień 23 października 2018 r. K. S. gwarantował w czasie tej rozmowy, że jest zdecydowany wyrządzić R. Ł. krzywdę.

Z rozmowy przeprowadzonej w dniu 23 października 2018 r., godz. 13:38, pomiędzy P. K. a K. S. wynika, że P. K. ma przyjechać do Ś. wypożyczoną lawetą, na którą zostanie zapakowany samochód marki O. (...), który Ł. C. (1) kupił w Niemczech, a także skradzione rowery. Ł. C. (1) wskazał, że w rozliczeniu P. K. dostanie ww. samochód. W dniu 23 października 2018 r. o godz. 13:47, Ł. C. (1) poinformował P. K., że prześle mu adres wypożyczalni i numer telefonu do K. S.. Ł. C. (1) poinformował P. K., że zamierza przekazać mu nadto jeden ze skradzionych rowerów. Ustalają, że P. K. będzie przewoził zrabowane mienie, a on będzie go eskortował. Ł. C. (1) uspokaja też P. K., że nie musi obawiać się Policji, bo pokrzywdzony nie zawiadomi organów ścigania po napadzie. Następnie w dniu 23 października 2018 r., godz. 16:45:18 (sesja (...) k. 147) Ł. C. (1) w rozmowie z K. S. stwierdził, że trzeba „wejść na adres” i „rozjechać pokrzywdzonego”. Rozmowa uwypukla zamiary oskarżonych, obejmujące brutalne zachowanie wobec R. Ł. oraz kradzież przedmiotów wartych co najmniej 30.000 zł. Ł. C. (1) w tej rozmowie wspomniał o P. K., którego wtajemniczył w sprawę i który ma razem z nimi jechać do Ś.. P. K. miał przyjechać lawetą, aby pomóc zabrać cały sprzęt. Po tej rozmowie Ł. C. (1) o godz. 16:53 ponownie skontaktował się z P. K. i poinformował go, że będzie jechał razem z K. S. jego samochodem. Mają wziąć z wypożyczalni przyczepkę. Ł. C. (1) uspokajał P. K. podkreślając, że jego rola będzie ograniczała się do załadowania i przewiezienia skradzionych rzeczy. Z rozmowy przeprowadzonej 23 października 2018 r., godz. 17:03:21 (sesja (...) k. 943 verte), wynika z kolei, że Ł. C. (1) naciskał na K. S., by ten zorganizował jeszcze jedną osobę na wyjazd, ponieważ chce podczas napadu zabrać wszystko, co się da. W czasie rozmowy z tego samego dnia godz. 19:07 (sesja (...) k. 944 verte) Ł. C. (1) przekonywał K. S., aby wyjazd nastąpił na pewno w dniu 24 października 2018 r., ponieważ napad musi być dokonany przed piątkiem, kiedy to do mieszkania na ul. (...) w Ś. przyjeżdża jego ojciec. Ł. C. (1) wyrażał się wulgarnie o pokrzywdzonym, stwierdził, że wyciągną z niego dużo „siana”, mając na myśli pieniądze, kosztowności i sprzęty. Dodał, że jeżeli nie uzyska od pokrzywdzonego 50.000 zł, to będzie go „dusił”. W czasie rozmowy o godzinie 17:04 (Sesja (...) k. 173) z P. K. ponownie go uspokajał. P. K. stwierdził, że w razie czego on był przecież w mieście i nic nie wiedział. W dniu 23 października 2018 r. o godz. 19:07 zadzwonił do K. S., którego poinformował, gdzie mieszka P. K. oraz, że przełożył wypożyczenie przyczepki na 24 października 2018 r. na godz. 7.00.

K. S. zapytał w czasie tej rozmowy czy ma zdjęcie mężczyzny, na którego mają napaść. Ł. C. (1) ponownie skontaktował się z P. K. o godz. 19:12. W czasie rozmowy ustalany był termin wyjazdu z K.. Ww. prowadzili rozmowy także w czasie podróży K. S. i P. K. do Ś.. W rozmowie z dnia 24 października 2018 r., godz. 11:55:59 (sesja (...) k. 174 verte) Ł. C. (1) pytał K. S. czy zorganizować nożyce do cięcia gałęzi. K. S. zaakceptował pomysł mówiąc, aby Ł. C. (1) zorganizował także rękawice i plastikowe opaski zaciskowe tzw. trytytki, a to wszystko ma być potrzebne, by związać ręce pokrzywdzonego i go zastraszyć. Następnie w czasie kolejnej rozmowy w tym dniu 24 października 2018r., prowadzonej od godz. 18:46 (sesja (...) k. 948) Ł. C. (1) poinformował K. S., że ma zaplanowany przebieg napadu i plan przedstawi jak się spotkają. W trakcie połączenia godz. 19:22 (sesja (...) k. 948 verte) Ł. C. (1) wytłumaczył K. S., z którego promu mają skorzystać, podkreślając, że napadu muszą dokonać do godz. 23.00, bo do tego czasu konkubina pokrzywdzonego jest w pracy i jest on sam w domu. Tego samego dnia o godz. 20:48:01 P. K. zadzwonił do Ł. C. (1) i poinformował go, że nie zostali wraz z K. S. wpuszczeni na prom miejski i muszą udać się na turystyczny. Ł. C. (1) instruował, że najpierw on uda się pod posesję pokrzywdzonego zrobić rozeznanie, a następnie we trzech omówią plan działania, po czym Ł. C. (1) wraz z K. S. pojadą po narzędzia potrzebne do napadu.

W trakcie rozmów prowadzonych z P. K. i K. S. Ł. C. (1) wielokrotnie wypowiadał groźby pod adresem R. Ł., opisywał jak brutalnie planuje się wobec niego zachować i wskazywał, że ten posiada w domu znaczne środki finansowe, w tym też złoto oraz kosztowny sprzęt. Planował również zabór wartościowych rowerów, które P. K. i K. S. mieli zabrać do K.. Mężczyźni mieli też zabrać samochód marki A., należący do Ł. C. (1) i w tym celu wynajęli lawetę, którą przyjechali do Ś..

Przed ich przyjazdem Ł. C. (1) przygotował maczety, sekator, pałkę teleskopową, dwie pary rękawic gumowych, kominiarkę, rolkę taśmy klejącej, opaski zaciskowe, tzw. trytytki oraz miotacz gazu i gaz pieprzowy w żelu. Przedmioty te miały być użyte w trakcie napadu.

częściowo wyjaśnienia Ł. C. (1)

k. 2344v-2345v w zw. z k. 214-216, 247-248,393-400, 726-729, 954,1096, 1360,1916-1917, 2113, 2698 v. -2699.

częściowo wyjaśnienia K. S.

k. 2345v-2347v w zw. z k. 199-200,235-236,716-721,1363,2063, 2699.

częściowo wyjaśnienia P. K.

k. 2347v-2349v w zw. z k. 181-188,201-202,241-242, 829-830,2057- 2058.

zeznania K. K. (2)

k. 1676-1676v, 2714 v.

analiza materiałów z kontroli operacyjnej (...)

k. 132-142;

komunikat zbiorczy nr 1 z kontroli operacyjnej (...)

k. 143-151;

komunikat zbiorczy nr 2 z kontroli operacyjnej (...)

k. 152-153;

analiza materiałów z kontroli operacyjnej (...)

k. 154-162;

komunikat zbiorczy nr 1 z kontroli operacyjnej (...)

k. 163-170;

komunikat zbiorczy nr 2 z kontroli operacyjnej (...)

k. 171-177;

komunikat zbiorczy nr 7 z kontroli operacyjnej (...)1” (...)

k. 935-946;

komunikat zbiorczy nr 8 z kontroli operacyjnej (...)1” (...)

k. 947-951;

protokoły oględzin utrwalonych rozmów

k. 1021-1045, 1050-1062.

Dnia 24 października 2018 r., około godziny 22.00, Ł. C. (1) poruszający się C. (...) o nr rej. (...) spotkał się w rejonie przeprawy promowej w Ś. z K. S. i P. K., którzy przyjechali z K. samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) z przyczepą przystosowaną do przewozu pojazdów, tzw. lawetą. Następnie wszyscy przemieścili się do mieszkania Ł. C. (1) przy ulicy (...), gdzie kontynuowali rozmowy dotyczące napadu. Realizując przygotowania do napadu około godziny 22.40 pojechali samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) na ulicę (...) w okolice domu R. Ł..

Następnego dnia około godziny 11.00, a później 12.30, ww. kontynuowali obserwację jego domu. Około godziny 11.00 pojazd marki A. (...) o nr rej. (...) ponownie przejechał ulicą (...) i znacząco zwolnił prędkość na wysokości posesji R. Ł.. Jedną z osób w samochodzie był Ł. C. (1). (...) dwukrotnie przejechało obok przedmiotowej posesji, po czym odjechało kierując się do centrum miasta.

Ten samochód ponownie pojawił się na tej samej ulicy około godziny 12.30., a znajdowało się w nim dwóch mężczyzn, w Ł. C. (1). Następnie skręcił w ulicę (...) i zatrzymał się na parkingu osiedlowym. Mężczyźni wysiedli z pojazdu i po założeniu kapturów na głowę weszli na teren ogródków działkowych, po czym skierowali się w stronę budynku R. Ł. i rozglądali się obserwując zarówno budynek jak i jego okolicę.

Następnie Ł. C. (1) o godzinie 13.36 za pośrednictwem komunikatora F. skontaktował się z R. Ł. sygnalizując, że chce się z nim spotkać. Pretekstem miał być między innymi odbiór pozostawionej u niego konsoli PlayStation. Otrzymał odpowiedź, że chwilowo jest to nie możliwe. Rozmówca zapewniał jednocześnie, że odpowie później.

O godzinie 14:27 K. S. skontaktował się telefonicznie ze swoją partnerką – E. K.. Z utrwalonej rozmowy (sesja (...) k. 950 verte) wynika, że wraz z pozostałymi czekają na dogodny moment do dokonania rozboju.

Około godziny 17:00 ponownie samochodem marki A. (...) nr rej. (...) P. K., K. S. i Ł. C. (1) jeździli wokół domu R. Ł.. O godz. 17.18 K. S. przeprowadził kolejną rozmowę ze swoją partnerką, w trakcie której odnosząc się do planowanego rozboju stwierdza ,,nie wiadomo jak to ugryźć” (sesja (...) k. 950 verte). W tym czasie Ł. C. (1) był zdeterminowany, aby odebrać wartościowi przedmioty, a w szczególności rowery R. Ł..

Ten o godzinie 17.38 poinformował Ł. C. (1), że jest już w domu. Informacja była nieprawdziwa, bo od pewnego czasu instruowany cały czas przez policję pozostawał poza swoim miejscem zamieszkania. W jego domu i okolicy znajdowali się wówczas funkcjonariusze policji, którzy zorganizowali zasadzkę na napastników. Przekonany o tym, że R. Ł. jest w domu, Ł. C. (1) postanowił do niego pojechać.

Ł. C. (1) wyposażony w zabrany z mieszkania miotacz gazu, udał się autem na posesję R. Ł., a jednocześnie na parkingu pod blokiem przy ul. (...) przebywali i oczekiwali na informacje od Ł. C. (1) P. K. i K. S., którzy na sygnał mieli dołączyć do napadu.

Ł. C. (1) realizując więc wcześniej ustalony podział ról, wyposażony w gaz pieprzowy udał się do lokum R. Ł.. W tym czasie K. S. i P. K. pozostali na parkingu pod blokiem przy ul. (...) i czekali w pogotowiu na wiadomość od Ł. C. (1), posiadając w samochodzie A. gaz pieprzowy w żelu. Pozostałe przygotowane narzędzia zostały w mieszkaniu Ł. C. (1). Mężczyźni akceptowali użycie wobec R. Ł. przemocy oraz ręcznego miotacza gazu celem jego obezwładnienia. Czekali na sygnał Ł. C. (1). K. S. był gotowy do odebranie pokrzywdzonemu mienia przy zastosowaniu przemocy, a P. K. był gotowy do zabrania skradzionego mienia. Podział zadań został ustalony jeszcze przed wyjazdem P. K. i K. S. do Ś. i z modyfikacją w zakresie użycia pozostałych narzędzi, był aktualny aż do momentu zatrzymania ww. przez funkcjonariuszy Policji.

Z rozmów zabezpieczonych na portalu społecznościom F. za pośrednictwem aplikacji M. z dnia 25 października 2018 r., od godz. 13:30 wynika, że Ł. C. (1) wielokrotnie nalegał na spotkanie w domu R. Ł.. Nie zaproponował innego miejsca spotkania. Prosił tylko aby ten dał znać jak będzie w domu, to natychmiast do niego przyjedzie. Kiedy R. Ł. potwierdził o godz. 17:38 , że jest w domu, to Ł. C. (1) się do niego udał. O godz. 17:57 Ł. C. (1) napisał, że furtka jest zamknięta, na co rozmówca odpisał aby ja popchnął.

W dniu 25 października 2018 r., o godz. 14:27:12, miała miejsce też rozmowa K. S. z konkubiną E. K., w której ten stwierdził, że „ten chłop elektryczny jest, nie chce się ustawić”. Z rozmowy wynika, że K. S. czeka na Ł. C. (1), który „gdzieś pojechał”. Z konwersacji tej, w kontekście pozostałych dowodów, płynie, że plany rozboju oskarżonych względem R. Ł. są aktualne.

Reasumując około godziny 18.00 na parking przy działkach niedaleko posesji R. Ł. podjechał samochód marki C. (...) o nr rej. (...). Z pojazdu wysiadł Ł. C. (1). Miał przy sobie pojemnik z gazem pieprzowym. Skierował się do furtki prowadzącej na posesję R. Ł.. Wyjął telefon i zadzwonił do niego. Ł. nie odebrał, więc C. napisał do niego przez M., że jest pod domem i żeby otworzył mu furtkę. Ten odpisał, że furtka jest otwarta i wystarczy ją pchnąć. Następnie Ł. C. (1) wszedł na teren posesji i podszedł do drzwi.

W momencie, kiedy złapał za klamkę, został zaskoczony przez funkcjonariuszy policji. Wydano okrzyk „stój Policja”. Ł. C. (1) nie zastosował się do polecenia i podjął próbę ucieczki. Wtedy policjanci oddali strzały z broni gładko lufowej z amunicją gumową w jego kierunku i obezwładnili go. W toku przeszukania ujawniono u niego wspomniany wcześniej pojemnik z gazem pieprzowym pojemności 50 ml.

Ł. C. (1) w trakcie zatrzymania doznał obrażeń ciała w postaci zadrapania na twarzy oraz rany postrzałową tylnej części lewej nogi nad łydką na wysokości kolana. Udzielono mu pierwszej pomocy i odwieziono go do szpitala.

Następnie funkcjonariusze (...) Komendy Wojewódzkiej Policji w S. niezwłocznie udali się na ulicę (...) w celu zatrzymania K. S. i P. K., którzy pod nieobecność oskarżonego C. cały czas przebywali pod blokiem, w którym zamieszkiwał.

Funkcjonariusze podjechali nieoznakowanym samochodem marki V. (...) z włączonymi sygnałami błyskowymi i dźwiękowymi i zatrzymali pojazd. Otworzyli drzwi przesuwane pojazdu i rzucili w przeciwną do mężczyzn stronę granat hukowo-błyskowy. Następnie z pojazdu wybiegło sześciu funkcjonariuszy. Wydano polecenie „Stój policja” oraz położenia się na ziemi. Żaden z nich nie wykonał go i nie położył się na ziemi.

Funkcjonariusze G. J. i R. N. przystąpili do obezwładniania P. K. kładąc go na ziemię. P. K. nie pozwalał na założenie kajdanek, szarpał się z funkcjonariuszami chowając ręce pod siebie i wierzgając. R. N. blokował mu nogi usiłując założyć kajdanki. G. J. widząc, że P. K. doznał otarć na głowie zapytał, czy życzy sobie aby wezwać karetkę. K. S. odpowiedział mu wyzwiskami. W tym samym czasie policjant K. M. złapał za odzież i obalił na ziemię K. S.. Ten skulił się i nie wykonywał poleceń aby wyciągnął ręce. Po chwili dobiegł do nich funkcjonariusz T. K.. K. S. nie wykonywał poleceń, uniemożliwiał założenie kajdanek, trzymając ręce pod sobą. Szarpiąc się z funkcjonariuszami złapał K. M. za nogawkę od spodni. T. K. złapał za ręce K. S. i wspólnie z K. M. założyli mu kajdanki.

Podczas zatrzymania P. K. doznał obrażeń w postaci rozcięcia naskórka na głowie. Udzielono mu pierwszej pomocy, następnie wezwano karetkę pogotowia i został odwieziony do szpitala.

częściowo wyjaśnienia Ł. C. (1)

k. 2344v-2345v w zw. z k. 214-216, 247-248,393-400, 726-729, 954,1096, 1360,1916-1917, 2113, 2698 v. -2699.

częściowo wyjaśnienia K. S.

k. 2345v-2347v w zw. z k. 199-200,235-236,716-721,1363,2063, 2699.

częściowo wyjaśnienia P. K.

k. k. 2347v-2349v w zw. z k. 181-188,201-202,241-242, 829-830,2057- 2058.

zeznania P. S.

k. 2412v-2414 w zw. z k. 68-71, 1095, 2708 v. -2709.

zeznania D. S.

k. 2414-2414v w zw. z k. 89-92, 1066, 1429-1431, 2712 v. - (...).

zeznania S. R.

k. 2414v-2415 w zw. z k. 1412-1414, 1978-1979, 2714 -2714 v.

zeznania T. K.

k. 2415-2415v w zw. z k. 2060, 2714.

zeznania R. N.

k. 2416-2416v w zw. z k. 1909-1910, 2713 v.

zeznania R. Ł.

k. 2416v-2418 w zw. z k. 5-7, 189-190, 2707 v. -2708 v.

zeznania G. J.

k. 1419-1421, 1983, 2713 -2713 v.

zeznania K. K. (2)

k. 1676-1676v., 2714 v.

zeznania K. M.

k. 2415v-2416 w zw. z k. 1406-1408, 1976-1977, 2709 - 2709 v.

komunikat zbiorczy nr 7 z kontroli operacyjnej (...)1 ” (...)

k.935- 946;

komunikat zbiorczy nr 8 z kontroli operacyjnej (...)1” (...)

k. 947-951;

wydruki z aplikacji M. i płyta CD

k. 1918-1961;

płyta CD

k. 1916 – 1961

ekspertyza kryminalistyczna w zakresie informatyki śledczej z załącznikami

k. 2015-2055;

opinia nr (...) z zakresu badań broni i balistyki

k. 1962-1965.

W toku przeszukania mieszkania zajmowanego przez Ł. C. (1) w Ś. przy ul. (...) ujawniono 2 maczety, sekator, pałkę teleskopową, dwie pary rękawic gumowych, kominiarkę, rolkę taśmy klejącej, opakowanie foliowe z zawartością 21 opasek zaciskowych - trytytek. Sprawcy odstąpili od ich użycia w trakcie napadu. W samochodzie należącym do K. S. marki A. nr rej (...) zaparkowanym na parkingu przed blokiem przy ul. (...) zabezpieczono pojemnik z gazem obezwładniającym o pojemności 400 ml. W razie potrzeby miał być użyty w czasie napadu.

Ww. pojemniki to ręczne miotacze gazu pieprzowego odpowiednio o pojemność 50 ml i 400 ml, w której skład wchodzi substancja drażniąca C-OLEORESIN CAPSICUM. Miały one ważną datę przydatności, a ich stan techniczny wskazuje na możliwość ich wykorzystania zgodnie z przeznaczeniem. Nadto podczas określenia sprawności poprzez kilkukrotny nacisk na przycisk zwalniający spowodowane rozpylenie co wskazuje, że są sprawne.

protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych przy ul. (...)

k. 25-27;

protokół przeszukania pojazdu A. (...) nr rej. (...)

k. 32-34

protokół przeszukania Ł. C. (1)

k. 36-38;

oględziny rzeczy zabezpieczonych w toku przeszukania pomieszczeń przy ul (...) w Ś.

k. 359-366;

opinia nr (...) z zakresu badań broni i balistyki

k. 1962-1965

Ł. C. (1) ma 35 lat, posiada wykształcenie gimnazjalne. Jest kawalerem, posiada jedno dziecko w wieku 5 lat, na rzecz dziecka zasądzono świadczenie alimentacyjne w kwocie 500 zł miesięcznie. Utrzymywał się z prowadzonej działalności gospodarczej, z której osiągał dochód w wysokości w wysokości 3.000 zł miesięcznie. Obecnie od września 2021 r. jest zatrudniony w charakterze dekarza z wynagrodzeniem 2.500 zł brutto miesięcznie na okres próbny. Posiada majątek ruchomy w postaci pojazdu marki C. (...) o wartości 2.800 zł. Nie posiada majątku nieruchomego.

Z wywiadu kuratora przeprowadzonego w miejscu zamieszkania Ł. C. (1) wynika, że ww. zamieszkiwał tam do kwietnia 2016 r. Przed osadzeniem w areszcie śledczym pracował. Ma dobre relacje z rodzicami i bratem. W rodzinie nie stwierdzono konfliktów ani sytuacji patologicznych. Wśród sąsiadów Ł. C. (1) nie jest znany. Kurator przeprowadził również rozmowę z konkubiną ww., z którą ww. mieszkał do stycznia 2017 r. Po tym czasie zmieniał miejsca zamieszkania na terenie K., by ostatecznie wyjechać do Ś. i tam prowadzić działalność gospodarczą.

Ł. C. (1) był dotychczas trzykrotnie karany, w tym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w K.z dnia 7.11.2012 r., sygn. III K 174/11, tj. za czyn z art. 191 § 1 kk i art. 159 kk i art. 156 § 1 pkt 2 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełniony z użyciem przemocy na karę 5 lat pozbawienia wolności, którą obywał w okresie od 21 kwietnia 2009 r. do 14 grudnia 2009 r., od 26 września 2010 r. do 24 września 2012 r. oraz od 3 marca 2014 r. do 4 listopada 2015 r.

Nie był w przeszłości leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie rozpoznano u Ł. C. (1) choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego, natomiast stwierdzono osobowość nieprawidłową oraz cechy uzależnienia od marihuany. Ł. C. (1) zna obowiązujące normy społeczno-prawne, ale się z nimi nie liczy, cechuje go obniżony krytycyzm wobec własnego postępowania. Nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej lub znacznie ograniczonej zdolności rozpoznawania czynów i kierowania swoim postępowaniem.

oświadczenie Ł. C. (1)

k. 2134, 2344v w zw. z k. 214-215, 247; 2698 v.

odpisy wyroków

k. 770-776, 777-779, 828

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

k. 2245-2245 v., 2704 -2704 v.

kwestionariusz wywiadu środowiskowego

k. 1432-1435, 1471

opinia sądowo-psychiatryczna

k. 1988-1991.

P. K. ma 40 lat, posiada wykształcenie zawodowe, z zawodu jest mechanikiem samochodowym. Jest kawalerem, posiada dwoje dzieci w wieku 10 lat, które pozostają na jego utrzymaniu, na rzecz dzieci zasądzono świadczenie alimentacyjne w łącznej kwocie 1.000 zł miesięcznie. Utrzymywał się z zasiłku dla bezrobotnych w wysokości 580 zł brutto miesięcznie. Posiada majątek ruchomy w postaci pojazdów marki H. (...) o wartości około 7.000 zł, O. (...) o wartości około 9.000 zł, N. (...) o wartości około 10.000 zł. Nie posiada majątku nieruchomego. Nie był karany i leczony psychiatrycznie ani odwykowo.

Z wywiadu środowiskowego przeprowadzonego w miejscu zamieszkania P. K. wynika, że pod podanym adresem znajduje się mieszkanie będące własnością rodziców oskarżonego. Oskarżony nie miewał konfliktów rodzinnych, w miejscu zamieszkania przestrzegał zasad współżycia społecznego. P. K. ma dwoje dzieci - bliźnięta w wieku 13 lat, na które ma zasądzone alimenty w łącznej kwocie 1.000 zł miesięcznie. Dzieci zamieszkują z matką, oskarżony łoży na ich utrzymanie i ma z nimi dobry kontakt.

oświadczenie P. K.

k. 2344v w zw. z k. 181-182, 241;

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

k. 1987, 2697

kwestionariusz wywiadu środowiskowego

k. 1475-1477.

K. S. ma 40 lat, posiada wykształcenie wyższe ekonomiczne. Jest rozwiedziony, ma troje dzieci w wieku: 16 lat, 8 lat oraz 4 lat na utrzymaniu, jak też konkubinę oraz dzieci konkubiny. Jest zatrudniony w charakterze kierowcy w firmie (...) w K., należącej do jego ojca. Osiąga z tego tytułu dochód w wysokości około 3.200 zł netto miesięcznie. Nie posiada majątku. Nie był w przeszłości leczony psychiatrycznie ani odwykowo.

Z wywiadu środowiskowego przeprowadzonego pod adresem wskazanym jako miejsce zamieszkania oskarżonego K. S. wynika, że jest to miejsce zamieszkania jego rodziców oraz małoletniego syna, który pozostaje pod opieka dziadków. K. S. interesuje się synem i do czasu zatrzymania łożył na jego utrzymanie. Sytuacja materialna rodziny jest dobra. K. S. pracował do roku 2017 na terenie H., następnie po powrocie do kraju w 2018 r. pomagał ojcu w prowadzeniu firmy. Oskarżony jest wymeldowany z miejsca zamieszkania rodziców od kilku lat.

K. S. był dotąd wielokrotnie karany. W tym za przestępstwa z art. 280 § 1 kk, art. 278 § 1 kk oraz na terenie H.za przestępstwa związane z narkotykami, a także na terenie N.. W jego karcie karnej figuruje obecnie 12 aktualnych nie podlegających zatarciu skazań.

oświadczenie K. S.

k. 2135, 2344v w zw. z 199, 235; (...).

odpisy wyroków

k. 1284, 1349-1355;

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

k. 2247-2248, 2701- 2702.

kwestionariusz wywiadu środowiskowego

k. 1475-1477.

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Wszyscy

Czyn I

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżeni zakończyli swoje działania na przygotowaniach do przestępstwa rozboju, czy w przypadku P. K. i K. S. odstąpili od przestępstwa.

Dowody omówione niżej.

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

zeznania R. Ł. i N. K. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków w osobach pokrzywdzonego R. Ł. i jego konkubiny N. K. (1), uznając je za rzeczowe i konkretne, dotyczące relacji łączących pokrzywdzonego oskarżonym Ł. C. (1) w zakresie spraw osobistych, wspólnych interesów oraz dokonywanych rozliczeń finansowych oraz zachowania się oskarżonego wobec ww., gdy poróżnili się w kwestiach finansowych, a także zachowania się oskarżonego przed popełnieniem przypisanego mu czynu. Ich zeznania są zbieżne, dopełniają wersję podawaną w relacjach funkcjonariuszy Policji, korespondują z nią oraz osadzają w konkretnych realiach sytuacyjno – czasowych.

Pomimo, że nie byli bezpośrednimi obserwatorami kluczowego dla niniejszej sprawy zdarzenia, jednak to ich zeznania, w powiązaniu z materiałem z podsłuchu rozmów, pozwoliły na odtworzenie stanu faktycznego niniejszej sprawy, nadanie mu ciągu przyczynowo – skutkowego oraz szerszego kontekstu sytuacyjnego, a także umożliwiły odtworzenie planów Ł. C. (1). Reasumując pomimo, że wiedza ww. dotyczyła w głównej mierze okoliczności przed napadem, to jednak ich zeznania wiele wniosły do sprawy, dając podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych odnośnie relacji, jakie panowały pomiędzy pokrzywdzonym i oskarżonym Ł. C. (1) oraz zachowania jego, kiedy te relacje z powodu rozliczeń finansowych uległy nagłemu pogorszeniu.

Trudno zatem przyjąć, że pokrzywdzony i jego konkubina w jakiejś mierze wymyślili tak charakterystyczne okoliczności, które bez zmian przedstawiali w ramach kolejnych depozycjach. Dodatkowo Sąd odnotował, że wymienieni autentycznie obawiali się oskarżonych, a w szczególności oskarżonego Ł. C. (1), którego znali, zeznając w obawie przed realizacją ukierunkowanych na ich zdrowie, życie i mienie działań i zagrożeń tychże dóbr, co ich dodatkowo uwiarygodnia. Mniejsza szczegółowość ich zeznań na etapie rozprawy nie wpływa na ocenę ich wiarygodności, bo oczywistym jest, że z upływem czasu niektóre szczegóły zacierają się w pamięci, nawet gdy dotyczą przeżyć, odczuć i obaw o charakterze traumatycznym z uwagi na działający w tym zakresie naturalny mechanizm obronny wyparcia.

zeznania funkcjonariuszy policji

Dano wiarę zeznaniom złożonym przez funkcjonariuszy Policji w osobach P. S., K. M., D. S., G. J., R. N., T. K., S. R. i K. K. (2). Wymienieni relacjonowali na okoliczności związane z wykonywaniem przez nich czynności zawodowych. Nie byli związani z żadną ze stron postępowania, przez co nie mieli oni interesu w rozstrzygnięciu korzystnym dla kogokolwiek. Sąd nie doszukał się przeto okoliczności je podważających.

Reasumując zeznania świadków w osobach ww. funkcjonariuszy Policji Sąd uznał za w pełni wiarygodne, albowiem świadkowie ci zetknęli się z oskarżonymi oraz okolicznościami mającymi znaczenie dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie w trakcie wykonywania obowiązków służbowych i nie mieli żadnego interesu, by przedstawiać okoliczności na korzyść, bądź niekorzyść kogokolwiek, czy też modyfikować je w stosunku do potrzeb chwili, gdyż nie byli związani emocjonalnie z żadną ze stron. Ich relacje nadto korespondowały z zebranym w sprawie materiałem dokumentarnym w postaci odpowiednich protokołów, czy też dokumentacji zdjęciowej, a w przypadku policjantów biorących udział w tych samych zdarzeniach ich zeznania korelowały ze sobą. Sąd nie doszukał się jakichkolwiek podstaw do ich skutecznego podważenia przez co zostały one uznane za wiarygodne w pełni. Sąd uznał za wiarygodne zeznania funkcjonariuszy policji, którzy z uwagi na dynamikę podjętej interwencji możliwie dokładnie i rzeczowo opisywali przebieg zatrzymania oskarżonych. Zeznania wymienionych cechowała szczerość, nie ukrywali, że szczegółów zdarzenia mogą w dacie rozprawy nie pamiętać, co wynikało z okresu czasu jaki upłynął od dnia zdarzenia, jak i z specyfiki wykonywanej przez nich pracy, podejmowania w przeszłości szeregu interwencji. Należy też pamiętać, że zasadnicza część ich depozycji dotyczyła czynów prawomocnie osądzonych. Pozostałe pozwoliły odtworzyć zachowanie oskarżonych bezpośrednio przed wejściem Ł. C. (1) do domu R. Ł..

opinie, ekspertyzy

Sąd uznał za wiarygodne dowody z opinii biegłych, czy ekspertyz specjalistów, zgromadzonych w niniejszej sprawie, w szczególności sądowo – psychiatrycznych, z zakresu badań broni i balistyki, ekspertyzy kryminalistycznej w zakresie informacji śledczej. Są bowiem jasne i zupełne oraz wolne od sprzeczności natury logicznej, zaś wywiedzione wnioski należycie uzasadniono i korespondują z okolicznościami i faktami zawartymi w częściach opisowych tychże opinii. Zostały nadto sporządzone przez biegłych z odpowiednim doświadczeniem, a poprzedzone badaniami, a nadto nie ma innych powodów, aby odmówić im wiarygodności. Jednocześnie korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, jak zeznania świadków. W szczególności na ich podstawie Sąd ustalił okoliczności osobiste po stronie oskarżonych, jak przykładowo, że nie zaszły przesłanki z art. 31 kk. Z kolei w oparciu o opinię biegłego z zakresu balistyki ustalił rodzaj substancji drażniącej, która miała być użyta do przestępstwa. Dowody te ponadto nie były kwestionowane przez strony w toku postępowania.

dowody z dokumentów

Nie budziły również wątpliwości dowody z dokumentów w postaci protokołów oględzin, protokołów przeszukania, zatrzymania, czy informacje o karalności łącznie z odpisami wyroków, itp. Zostały bowiem sporządzone w przepisanej prawem formie, przez osoby do tego uprawnione oraz nie budziły wątpliwości natury faktycznej, bądź prawnej. Sąd nie znalazł powodów, aby kwestionować ich autentyczność, bądź prawdziwość zawartej w nich treści, a w toku postępowania nie były również kwestionowane przez strony, więc stały się częścią materiału dowodowego będącego podstawą ustaleń faktycznych. Reasumując dokumenty uzyskane do sprawy zostały wydane przez uprawnione do tego organy i brak jest podstaw do ich podważenia. Protokoły oględzin, zatrzymania i przeszukania w sposób rzeczywisty odzwierciedlają bowiem przebieg tych czynności procesowych.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia Ł. C. (1)

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom Ł. C. (1) w zakresie w jakim ten:

- nie przyznał się do popełnienia usiłowania rozboju, wyjaśniając, iż mimo treści rozmów były to tylko plany i chciał jedynie nastraszyć R. Ł., w tym celu kupił niebezpieczne przedmioty, które zostały zabezpieczone u niego w mieszkaniu, jednak kiedy koledzy je zobaczyli to wybili mu to z głowy, bo powiedzieli, że za to można iść siedzieć.

- wskazał, że nie planował napadu kiedy udał się do R. Ł. w dniu 25 października 2018 r., chciał jedynie z nim porozmawiać, dlatego poszedł do niego sam bez kolegów i niebezpiecznych przedmiotów, albowiem chciał odebrać konsolę do PlayStation i kupić porcję marihuany, gdyby Ł. nie napisał mu, aby pchnął furtkę i wszedł na posesję, nie zrobił by tego.

wyjaśnienia K. S.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom K. S. w zakresie w jakim ten:

- nie przyznał się do popełnienia czynu usiłowania rozboju, wyjaśnił, że rozmawiał z pozostałymi oskarżonymi o tym, mieli taki zamiar, jednak nie podjęli działań w tym zakresie, dokonali jedynie oględzin okolicy miejsca zamieszkania pokrzywdzonego, chciał „popisać się” przed Ł. C. (1) i P. K., dlatego też mówił o tych wszystkich rzeczach, które mieli zrobić R. L., w dniu zdarzenia, kiedy wrócili z rekonesansu z miejsca zamieszkania pokrzywdzonego, stwierdził z P. K., że to wszystko bez sensu, powiedział Ł. C. (2), żeby sam sobie jechał, uprzedzając Ł. C. (1), że wykonanie rozboju w ogóle nie wchodzi w grę. Powiedział mu, że pakuje się i wraca do swojej konkubiny,

- wraz z P. K. usiłował przekonać Ł. C. (1) że to absurdalny pomysł, albowiem na sąsiednich budynkach jest monitoring, a w okolicy jest sporo ludzi, ponadto nie chcą robić człowiekowi krzywdy, ponadto nie sposób wycofać tam lawetą, a Ł. C. (1) pojechał do R. Ł. w dniu 25 października 2018 r. jedynie po konsolę do PlayStation i narkotyki oraz aby się dogadać i wyjaśnić, a nie napadać,

- podał, że Ł. C. (1) poprosił go o przywiezienie ze sobą lawety, aby zabrać jego samochód marki O. (...) do K.. Po przyjeździe dowiedział się, że jeśli R. Ł. nie odda dobrowolnie Ł. C. (2) rzeczy wówczas K. S. i Ł. C. (1) mieliby odebrać je siłą, wraz z P. K. odwiedli Ł. C. (1) od siłowego rozwiązania sprawy, kiedy ten udał się do R. Ł. oni zostali pod budynkiem montując samochód O. (...) na lawetę.

wyjaśnienia P. K.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom P. K. w zakresie w jakim ten:

- nie przyznał się do popełnienia czynu usiłowania rozboju i podał, że nie miał zamiaru brać udziału w napadzie na R. Ł., przyjechał do Ś., bo Ł. C. (1) poprosił go o przetransportowanie samochodu oraz rowerów, które miał odzyskać od R. Ł.,

- wyjaśnił, że on jak i K. S. namawiali Ł. C. (1) na dogadanie się z pokrzywdzonym, następnego dnia nieskutecznie nalegał, aby wracać do K., na co K. S. i Ł. C. (1) wskazali, ze będą po południu podejmować działania wobec pokrzywdzonego,

- wyjaśnił, że w dniu zatrzymania był ponownie z K. S. w okolicach miejsca zamieszkania pokrzywdzonego celem sprawdzenia czy jest zaparkowany jego samochód, po powrocie oświadczył współoskarżonym, że pakuje samochód i wraca do domu,

- wskazał, iż Ł. C. (1) pojechał do R. Ł. odebrać akcesoria do (...) a on wówczas już zrezygnował z udziału w jego planach,

- wskazał, że został zatrzymany podczas zabezpieczania pojazdu należącego do Ł. C. (1) na lawecie oraz że podczas pierwszego przesłuchania mijał się z prawdą ponieważ był pobity i przestraszony, a policjanci sugerowali mu odpowiedzi.

wyjaśnienia Ł. C. (1), K. S. i P. K.

Reasumując wyjaśnienia oskarżonych Ł. C. (1), K. S. i P. K. w części w jakiej wskazują, że zrezygnowali z dokonania napadu na R. Ł. są zbieżne jedynie co do tego twierdzenia. W pozostałym zakresie brak im spójności, co już je czyni wątpliwymi. P. K. w pierwszych relacjach z których następnie się wycofał, wskazał, że omawiali wspólnie różne warianty dokonania zaboru mienia jakim miał dysponować pokrzywdzony. Z wyjaśnień jego nie wynika, aby K. S. w dniu zdarzenia, kiedy wrócili z rekonesansu w miejscu zamieszkania pokrzywdzonego, powiedział Ł. C. (2), żeby sam jechał do pokrzywdzonego i aby poinformował go, że pakuje się i wraca do swojej konkubiny. Wręcz przeciwnie wyjaśnił, iż ustalili, że do napadu ma dojść po południu w dniu 25 października 2018 r., a nadto, że mieli czekać na wiadomość od Ł. C. (1), który sam pojechał do pokrzywdzonego. Z wyjaśnieniami tymi nie korespondują wyjaśnienia Ł. C. (1), który stwierdził, że koledzy odwiedli go od napadu, a on chciał jedynie kupić od pokrzywdzonego trochę trawki dlatego się z nim umówił. Porównanie zatem wyjaśnień oskarżonych wskazuje na występujące w nich rozbieżności i uzasadnia twierdzenie, ze zmierzają oni jedynie do umniejszenia swojej winy i sprawstwa w zakresie czynu usiłowania rozboju.

Tymczasem zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie na to, że oskarżeni wcale nie zamierzali wyjechać ze Ś. bez zrealizowania wcześniejszych planów napadu na R. Ł. i uzyskania z tego korzyści w postaci zrabowanego mienia. Na wypełnienie przez oskarżonych znamion przypisanego im przestępstwa w postaci usiłowania dokonania rozboju na R. Ł. wskazują w szczególności materiały z rozmów pomiędzy nimi, a utrwalonych w okresie od 19 do 25 października 2018 r., w toku kontroli operacyjnej pod kryptonimem (...) oraz (...), zeznania przesłuchanych w charakterze świadków funkcjonariuszy Policji uczestniczących w obserwacji i zatrzymaniu oskarżonych, korespondencja z komunikatora M. oraz częściowo właśnie pierwsze wyjaśnienia oskarżonych, jak też protokoły przeszukań osób, samochodów i mieszkania oraz opinie biegłych. Ustalając bowiem stan faktyczny w przedmiotowej sprawie w zakresie przestępstwa usiłowania rozboju Sąd oparł się przede wszystkim na utrwalonych w toku kontroli operacyjnej zapisach rozmów telefonicznych i wiadomości tekstowych oraz zeznaniach pokrzywdzonego R. Ł. i jego partnerki N. K. (2). W ograniczonym zakresie uwzględniono natomiast wyjaśnienia oskarżonych, a mianowicie wyłącznie w części, w której korespondują one z wspomnianymi wyżej dowodami.

Ostateczna argumentacja przywoływana przez oskarżonych w toku składanych wyjaśnień, a mająca potwierdzać, że odstąpili od zamiaru dokonania rozboju na R. Ł. nie wytrzymuje zatem konfrontacji z dowodami w postaci zarejestrowanych rozmów telefonicznych, z których wynika, że jeszcze o godz. 14.00 K. S. z podejrzanymi Ł. C. (1) i P. K. był gotów do realizacji zamierzonego planu. Co więcej oskarżeni w dniu 25 października 2018 r., jeszcze o godz. 17.00, obserwowali miejsce zamieszkania pokrzywdzonego i nie odjechali do K.. Nie sposób zatem uznać za wiarygodne ich wyjaśnień, że chcieli zrezygnować z napadu na pokrzywdzonego. Nadto fakt, że Ł. C. (1) po informacji około godz. 17:38 od pokrzywdzonego, że jest w domu i o godz. 17:57 jest już pod domem pokrzywdzonego, posiadając przy sobie pojemnik z gazem pieprzowym, nie może świadczyć o towarzyskim charakterze wizyty. Czyniona przez oskarżonych kilkukrotnie w dniu zdarzenia obserwacja posesji pokrzywdzonego mogła co najwyżej wpłynąć na pewną modyfikację planu realizacji rozboju na R. Ł. z racji ograniczonych możliwości zaparkowania pojazdu A. z lawetą, na której znajdował się samochód O., jak również obawy zbytniego narażenia się na obserwacje osób postronnych, gdyby bezpośrednio podjechali pod dom pokrzywdzonego lawetą. Dodatkowo w świetle zebranego materiału dowodowego oczywiście niewiarygodne i stworzone wyłącznie na potrzeby przyjętej linii obrony, jest twierdzenie oskarżonego Ł. C. (1), że jedynym powodem odwiedzenia pokrzywdzonego R. Ł. był odbiór pozostawionej konsoli i zakup narkotyków.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Ł. C. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd dokonał zbiorczego omówienia powodów przyjętej kwalifikacji prawnej w odniesieniu do wszystkich oskarżonych.

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

P. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd dokonał zbiorczego omówienia powodów przyjętej kwalifikacji prawnej w odniesieniu do wszystkich oskarżonych

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

K. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W świetle przeprowadzonych dowodów oskarżeni wypełnili znamiona nie tylko przypisanych im wyrokiem Sądu Okręgowego w S.z dnia 15 listopada 2019 roku, w sprawie III K 216/19, czynów, ale też przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk. Argumentacja przywoływana przez oskarżonych w toku składanych wyjaśnień, a mająca potwierdzać, że odstąpili od zamiaru dokonania rozboju na R. Ł. nie wytrzymuje konfrontacji z dowodami w postaci zarejestrowanych rozmów telefonicznych, z których wynika, że jeszcze o godz. 14.00 K. S. z oskarżonymi Ł. C. (1) i P. K. potwierdzał realizację zamierzonego planu. Co więcej oskarżeni w dniu 25 października 2018 r. jeszcze o godz. 17.00 obserwowali miejsce zamieszkania pokrzywdzonego i nie odjechali do K.. Nie sposób zatem uznać za wiarygodne ich wyjaśnienia, że chcieli zrezygnować z napadu na pokrzywdzonego. Nadto fakt, że Ł. C. (1) po informacji około godz. 17:38 od pokrzywdzonego, że jest w domu, już o godz. 17:57 był pod domem pokrzywdzonego posiadając przy sobie pojemnik z gazem pieprzowym, co nie świadczy o towarzyskim charakterze wizyty. Czyniona zaś przez oskarżonych kilkukrotnie w dniu zdarzenia obserwacja posesji pokrzywdzonego mogła oczywiście wpłynąć na modyfikację planu realizacji rozboju na R. Ł. z racji ograniczonych możliwości zaparkowania pojazdu A. z lawetą, na której znajdował się samochód O., jak również obawy zbytniego narażenia się na obserwacje osób postronnych, gdyby bezpośrednio podjechali pod dom pokrzywdzonego lawetą. Nie podważa również przyjętej kwalifikacji prawnej fakt wymiany w dniu zdarzenia wiadomości za pośrednictwem aplikacji M. pomiędzy pokrzywdzonym a oskarżonym Ł. C. (1), bowiem zmierzała ona do ustalenia czy pokrzywdzony jest w domu. Natomiast to, że R. Ł. poinformował Ł. C. (1), że furtka jest otwarta i wystarczy ją pchnąć nie wynikało z chęci odbycia przez pokrzywdzonego z Ł. C. (1) towarzyskiej wizyty, a z wiedzy pokrzywdzonego, że na posesji i tak oczekują funkcjonariusze (...) mający zatrzymać oskarżonych podczas usiłowania wejścia do budynku.

Reasumując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że oskarżeni, wbrew swoim twierdzeniom, wcale nie zamierzali wyjechać ze Ś. bez zrealizowania wcześniejszych planów napadu na R. Ł. i uzyskania z tego korzyści w postaci zrabowanego mienia. Na wypełnienie przez oskarżonych znamion przypisanego im przestępstwa w postaci usiłowania dokonania rozboju na R. Ł. wskazują w szczególności materiały z rozmów pomiędzy oskarżonymi, a utrwalonych w okresie od 19 do 25 października 2018 r., w toku kontroli operacyjnej pod kryptonimem (...) oraz (...), zeznania przesłuchanych w charakterze świadków funkcjonariuszy Policji uczestniczących w obserwacji i zatrzymaniu oskarżonych, korespondencja z komunikatora M. oraz częściowo pierwsze wyjaśnienia oskarżonych, a nadto protokoły przeszukań osób, samochodów i mieszkania oraz opinie biegłych.

Zgodnie z przyjęta linią orzeczniczą „dla przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne, aby każda z osób działających w porozumieniu realizowała własnoręcznie znamiona czynu zabronionego, czy nawet część tych znamion. Wystarczy, że osoba taka działa w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając bezpośredniemu sprawcy realizację wspólnie zamierzonego celu. W rezultacie, o wspólnym działaniu możemy mówić nie tylko wtedy, gdy każdy ze współsprawców realizuje część znamion czynu zabronionego, ale także wtedy, gdy współdziałający nie realizuje żadnego znamienia czasownikowego uzgodnionego czynu zabronionego, ale wykonane wcześniej przez niego czynności stanowią istotny wkład we wspólne przedsięwzięcie (...), każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego przestępstwa, a więc także i w tej części, w której znamiona czynu zabronionego zostały wypełnione zachowaniem innych współsprawców” ( tak słusznie Sąd Apelacyjny we W., z dnia 09 marca 2017 r., sygn. akt II Aka 28/17). Istotne z tej perspektywy są powoływane już rozmowy K. S. z konkubiną, w szczególności słowa: „nie wiadomo, jak to ugryźć”, które już przeczą twierdzeniom, że oskarżony odstąpił od przestępstwa. Przypomnieć też trzeba wyjaśnienia oskarżonego P. K., który podczas przesłuchania w dniu 27 października 2018 r. (k. 202) mówił m.in.: ”Widać było po Ł., że jest zdeterminowany, aby rozwiązać sprawę ze swoim wspólnikiem …”, „K. został ze mną pod domem Ł. i mieliśmy czekać na wiadomość od niego.” „Nie wiem czy K. miał wtedy sprzęt w razie potrzeby wjazdu do tego chłopaka, gdyby się nie dogadał z nim”. Z punktu widzenia zamiaru przestępczego oskarżonych, te twierdzenia wskazują jednoznacznie na to, że obaj nie pozostawali już w fazie przygotowania do przestępstwa, czy od niego odstąpili, a wkroczyli na etap usiłowania, o czym świadczyć mają czynności przedsięwzięte przez Ł. C. (1), a opisane wyżej. K. S. i P. K., działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. C. (1) i w ramach podziału ról, oczekiwali na parkingu na sygnał od kolegi, aby, jak wyjaśnia P. K.: „w przypadku, gdy miał być napad podjechać pod dom i mieli na moją lawetę zapakować rzeczy”. Wprawdzie P. K. mówi, że był zdecydowany jechać do K., jednak pozostałe jego stwierdzenia zawarte w przywołanych wyjaśnieniach, treść rozmowy K. S. z konkubiną, cel udania się przez Ł. C. (1) do R. Ł. wskazany przez K. S., tj. odebranie należnych mu, w jego ocenie, dóbr, a przede wszystkim czynności podjęte przez Ł. C. (1), wskazują, że oskarżeni wyruszyliby do K. dopiero po otrzymaniu informacji do Ł. C. (1) czy też po realizacji akcji przestępczej, a ta była uzależniona od tego jak rozwinie się spotkanie Ł. C. (1) z R. Ł.. Sąd po dokonaniu analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ustalił, że P. K. i K. S. przez ten czas pozostawali w gotowości do podjechania pod dom R. Ł. po rowery bądź też inne wartościowe rzeczy z rabunku, nie uznając jednocześnie za wiarygodne ich twierdzenia jakoby szykowali się wówczas na wyjazd do K., ostatecznie porzucając zamiar udziału w rozboju z Ł. C. (1).

Jednak biorąc pod uwagę, że oskarżeni zmodyfikowali swój plan, bo niebezpieczne przedmioty pozostawili w mieszkaniu Ł. C. (1), a ten udał się do R. Ł. z gazem pieprzowym i jego zachowanie nie osiągnęło stadium dokonania, a podobny środek obezwładniający miał w samochodzie K. S., Sąd uznał, że doszło do usiłowania rozboju zwykłego, a nie kwalifikowanego. Cech środków obezwładniających, jakimi faktycznie w chwili czynu dysponowali oskarżeni, nie sposób bowiem zrównać z właściwościami innych podobnie niebezpiecznych przedmiotów, jak nóż czy broń palna, o jakich stanowi art. 280 § 2 kk (analogicznie Sąd Apelacyjny w S.w uzasadnieniu wyroku z 17 grudnia 2020 r., II AKa 222/20 i przywołana tam literatura i orzecznictwo). Należało więc przująć, że doszło do zmiany planu akcji przestępczej ustalonego w rozmowach telefonicznych, bo na miejsce udał się sam Ł. C. (1), najpierw rozmawiając w ramach komunikatora, a później chcąc użyć przemocy i zabrać rzeczy, co obejmowali zamiarem pozostali oskarżeni, a co uniemożliwiła policja. W tej sytuacji ich zachowanie zatrzymało się na etapie usiłowania. Na konieczność właściwej interpretacji usiłowania zwracał uwagę wielokrotnie Sąd Najwyższy, w tym w sprawie Sądu Okręgowego w S.V KK 224/17 – wyrok z dnia 8 lutego 2018r. oraz w innej sprawie zob. wyrok z dnia 4 września 2007 r. II KK 322/06 OSNwSK 2007/1/1964, podkreślając w sprawie V KK 224/17, że: „przypomnieć należy bowiem, iż dominuje w orzecznictwie pogląd, iż określenie „bezpośrednio zmierza” do dokonania czynu zabronionego oznacza całość zachowań wiodących wprost do wypełnienia jego znamion, a stwarzających realne zagrożenie dla chronionego dobra prawnego, a nie wyłącznie ostatnie z tych zachowań, poprzedzające realizację czynności sprawczej czynu zabronionego (por. np. wyroki SN: z dnia 8 marca 2006 r., IV KK 415/05, LEX nr 183071; z dnia 4 września 2007 r., II KK 322/06, LEX nr 450569; wyrok SA w (...) z dnia 15 kwietnia 2013 r., II AKa 36/13, LEX nr 1313431). Dla oceny czy zachowanie sprawców stanowi o realizacji normy art. 13 § 1 kk kluczowe było więc ustalenie, że przekroczyło ono ramy przygotowania z art. 16 § 1 kk do popełnienia określonego przestępstwa, albowiem pomiędzy przygotowaniem a usiłowaniem nie ma już pola niczyjego w sferze normatywnego pochodu do popełnienia przestępstwa. Usiłowaniem będzie zatem takie zachowanie, które oceniane in concreto stworzyło takie zagrożenia dla dobra prawnego chronionego określonym typem czynu zabronionego, co do którego sprawca ma zamiar realizacji wszystkich jego znamion, iż zagrożenie jego popełnienia miało charakter zagrożenia realnego a nie abstrakcyjnego (wyrok SN z dnia 8 marca 2006 r., IV KK 415/05, LEX nr 183071). Dążenie sprawców do dokonania czynu zabronionego, realizowane już po zakończeniu czynności przygotowania, rozpoczyna bowiem fazę usiłowania, zaś usiłowanie może przybrać formę oddalonych w czasie od dokonania, ale zmierzających bezpośrednio do niego, ciągu różnych zachowań (por. także np. wyroki SN: z dnia 1 kwietnia 2005 r., IV KK 309/04, OSNKW 2005, Nr 9, poz. 79; z dnia 29 czerwca 2006 r., WK 8/06, OSNKW 2006, Nr 11, poz. 104; z dnia 4 września 2007 r., II KK 322/06, LEX nr 450569).

Tymczasem koncepcja forsowana obecnie przez obrońców oskarżonych nie odpowiada wynikom postępowania dowodowego i poczynionym ustaleniom faktycznym. Przecież wyrażane poglądy odnosiły się w głównej mierze do sytuacji, w której sprawcy przybyli na miejsce planowanego czynu, podczas gdy zachowanie Ł. C. (1) posunęło się dalej, a mianowicie próbował wejść do domu i gdy znalazł się przy drzwiach i złapał za klamkę, otwierał je, został zatrzymany. Tak więc ocenę prawną zachowań oskarżonych, aby była prawidłowa, należało przeprowadzić na taki stan ustaleń faktycznych, w których Ł. C. (1) „łapie za klamkę i otwiera je”, a pozostali oskarżeni znajdują się kilka kilometrów dalej w oczekiwaniu na sygnał od Ł. C. (1). Istotnym bowiem zagadnieniem pozostawała kwestia strony podmiotowej i zamiaru, z jakim udał się Ł. C. (1) do R. Ł., zaś pozostali oskarżeni czekali na informacje od Ł. C. (1). Przy ocenie tego znamienia Sąd rozpatrujący ponownie sprawę uwzględnił też jak oskarżeni zachowywali się w czasie zatrzymania, w szczególności, że Ł. C. (1) uciekał na widok policjantów, a pozostali oskarżeni stawiali im czynny opór. Podzielił więc stanowisko sądu odwoławczego, że podczas zatrzymania nie tak zachowałyby się osoby, które odstąpiły od popełnienia przestępstwa, bądź nie zamierzały go dokonać, a odwracając należy uznać, że oskarżeni zachowywali się jak osoby, które szykowały się i oczekiwały na moment włączenia się do akcji przestępczej ze spodziewanymi sporymi zyskami, którą przerwali policjanci. Wszak przecież, gdyby oskarżeni odstąpili wcześniej od popełnienia czynu, to nie powinni czuć obaw przed Policją, zatrzymaniem i powinni zachowywać się inaczej podczas tych czynności, chyba że byli poszukiwani, a tak nie było. Jednocześnie oskarżeni dopuścili się usiłowania przestępstwa udolnego z art. 13 § 1 kk, a nie z art. 13 § 2 kk, bo wprawdzie nie było pokrzywdzonego w domu, a policjanci, niemniej znajdowały się tam rzeczy, które zamierzali zabrać.

Sąd rozpoznając sprawę oskarżonych i przypisując wszystkim działanie wspólnie i w porozumieniu, podzielił stanowisko Sądu Apelacyjnego w S.wyrażone w wyroku z dnia 18 grudnia 2019 r., w sprawie II AKa 60/19, że z usiłowaniem popełnienia w formie współsprawstwa przestępstwa mamy też do czynienia w sytuacji zawarcia porozumienia oraz podjęcia przez część jego uczestników czynności zmierzających bezpośrednio do dokonania, przy jednoczesnym braku takiego zachowania po stronie pozostałych uczestników porozumienia. W takim przypadku odpowiedzialności za usiłowanie współsprawstwa podlegają wszyscy uczestnicy porozumienia, nie wyłączając tych, których zachowanie nie wkroczyło w stadium bezpośredniego zmierzania do dokonania (podobnie np. A. Zoll (w:) K. Buchała, A. Zoll, Kodeks karny komentarz, s. 175). Oznacza to w konsekwencji, że osiągnięcie przez jednego ze współdziałających etapu usiłowania pozwala na uznanie zachowań pozostałych współdziałających za usiłowanie. W przypadku wieloosobowej konfiguracji form sprawczych zamierzonego czynu zabronionego, jak słusznie podkreślał sąd odwoławczy, znamię bezpośredniego zmierzania do dokonania należy odnosić do zachowania poszczególnych współsprawców, co może powodować, że niektórzy spośród nich przekroczyli próg formy stadialnej usiłowania, a inni jeszcze w niej pozostali. Jednakże jeżeli z porozumienia wynika sukcesywność przystępowania do realizacji czynu zabronionego, a tak było w przypadku P. K. i K. S., to za usiłowanie odpowiadać będą wszyscy współsprawcy uczestniczący w tym porozumieniu, jeżeli zachowanie przynajmniej jednego z nich spełniło warunek bezpośredniego zmierzania do dokonania, jako znamienia usiłowania (tak A. Zoll, w: Komentarz do art. 13 Kodeksu karnego, Stan prawny: 2016.08.01. teza 25 Lex Omega). W warunkach niniejszej sprawy oznacza to zatem, iż wkroczenie na etap bezpośredniości, tj. podejście przez Ł. C. (1) pod drzwi R. Ł. i złapanie za klamkę w celu ich otwarcia umożliwia pociągnięcie do odpowiedzialności karnej także pozostałych oskarżonych, a więc współsprawców przybyłych do Ś. i oczekujących na informację, kiedy mają przystąpić do działań na szkodę R. Ł., a przynajmniej udać się po pieniądze i inne rzeczy mu zabrane, bo właśnie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił przyjąć, że oczekiwali na sygnał od Ł. C. (1) z zamiarem czynnego włączenia się do działań kolegi, bądź odebrania skradzionych rzeczy.

Dodać w tym miejscu również trzeba, że jeżeli znamiona czasownikowe muszą być zrealizowane w tym samym miejscu i w pewnej zwartości czasowej, to warunek bezpośredniości zmierzania do dokonania, jako znamię usiłowania, musi być odnoszony do czasowo pierwszego znamienia czasownikowego, a więc w przypadku rozboju to atak na osobę pokrzywdzoną. Jak podkreśla się to w piśmiennictwie (zob. np. Andrzej Zoll, w: Komentarz do art. 13 Kodeksu karnego Stan prawny: 2016.08.01 Lex Omega) nie ma przy tym istotnego znaczenia to, że wszyscy pozostali sprawcy (P. K. i K. S.) nie mieli dokładnej wiedzy o tym jak Ł. C. (1) zachowywał się w stosunku do R. Ł., ale wystarczy, że każdy z uczestników porozumienia ma świadomość, że umawia się z inną osobą, nawet w sposób dorozumiany, co do wspólnego przedsięwzięcia określonych działań oraz ma wolę ich wspólnego wykonania.

Sąd uznał, że w ramach I czynu aktu oskarżenia zachodzą podstawy do pociągnięcia do odpowiedzialności wszystkich oskarżonych za usiłowanie rozboju w typie podstawowym, tj. czynu z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk. Oskarżeni swoim zachowaniem w sposób bezpośredni zmierzali do dokonania przestępstwa rozboju, za czym przemawia nie tylko przyjazd oskarżonych K. S. i P. K. z K. do Ś. do oskarżonego Ł. C. (1), lecz również zarejestrowane w dniu zdarzenia rozmowy K. S. z konkubiną, a nadto, że w dniu zdarzenia oskarżony Ł. C. (1) pojechał samochodem do miejsca zamieszkania pokrzywdzonego R. Ł. w Ś. na teren ogródków działkowych z miotaczem gazu, a w tym samym czasie oskarżeni K. S. i P. K. oczekiwali na „sygnał” od oskarżonego Ł. C. (1) przy innym samochodzie na parkingu przy ul. (...) w Ś., dysponując również gazem, co łącznie prowadzi do przekonania, że przeszli z etapu przygotowania do dokonania przestępstwa rozboju do etapu bezpośrednio zmierzającego do jego realizacji. Oskarżeni posiadali szczegółowy plan dokonania rozboju. K. S. i P. K. przyjechali do Ś. z wynajętą lawetą mającą służyć nie tylko do umieszczenia na niej pojazdu należącego do Ł. C. (1), lecz właśnie w tym pojeździe miału zostać umieszone przedmioty siłowo odebrane od pokrzywdzonego R. Ł., a które miały zostać przykryte plandeką lub kocem. Nadto napad rabunkowy na pokrzywdzonym musiał zostać dokonany przed piątkiem 26 października 2018 r. z uwagi na to, że tego dnia do Ś. do mieszkania, w którym przebywali oskarżeni, przyjeżdżał ojciec oskarżonego Ł. C. (1). Też oskarżeni zmierzając do dokonania przestępstwa wyposażyli się w przedmioty w postaci rękawiczek gumowych, nożyc do gałęzi, trytytek, oraz taśmy klejącej, pomimo, że finalnie te przedmioty i narzędzia, wobec modyfikacji planu, nie zostały użyte. Przed dniem zdarzenia 24 października 2018 r., jak i w dniu zdarzenia, oskarżeni kilkukrotnie podjeżdżali pod dom pokrzywdzonego R. Ł. celem lustracji i oceny miejsca, w którym mieli dokonać rozboju oraz sprawdzenia czy pokrzywdzony przebywa w domu. Nadto K. S. i P. K. przyjechali aż 700 km z K. do Ś., jednocześnie dostosowując powyższy wyjazd do swoich codziennych obowiązków służbowych i prywatnych, w związku z czym ciężko przyjąć, by planując rozbój – co jednoznacznie wynika z komunikatów zarejestrowanych w toku kontroli operacyjnej, zaniechaliby jego dokonania i powróciliby bez obiecanego im przez oskarżonego Ł. C. (1) mienia w postaci rowerów, kosztowności, czy pieniędzy, które miał posiadać R. Ł. w swoim domu. Dodatkowo w dniu zdarzenia oskarżony Ł. C. (1) udał się do domu pokrzywdzonego, natomiast oskarżeni K. S. i P. K. oczekiwali na parkingu na informacje od oskarżonego Ł. C. (1).

Takie zachowania, o czym była już mowa, przekraczają granicę przygotowania, bo weszły już w fazę usiłowania, co znajduje potwierdzenie w orzeczeniu Sądu Apelacyjnego w S.z dnia 22.05.2014 r., sygn. II AKa 83/14, że przyjście pod dom z zamiarem dokonania włamania – zgodnie z wcześniej opracowanym planem – oraz z narzędziami służącymi do popełnienia przestępstwa, a następnie odstąpienie od realizacji tego zamiaru z przyczyn od sprawcy niezależnych, przekracza ramy czynności przygotowawczych i jest działaniem zmierzającym bezpośrednio do urzeczywistnienia tego zamiaru. Dlatego też takie zachowania oskarżonych jak obserwacja miejsca zamieszkania pokrzywdzonego, a następnie przyjście oskarżonego Ł. C. (1) z gazem do domu pokrzywdzonego i w tym samym czasie oczekiwanie przez oskarżonych K. S. i P. K. – posiadających również gaz, na parkingu przy samochodzie, przekracza ramy czynności przygotowawczych i jest działaniem zmierzającym bezpośrednio do urzeczywistnienia tego zamiaru. Za zamiarem dokonania rozboju przemawia również sfera psychiczna i wolicjonalna oskarżonych. Oskarżony Ł. C. (1) w dniu zdarzenia 25 października 2018 r. usilnie chciał umówić się z pokrzywdzonym celem odwiedzenia go w jego domu, co potwierdzają rozmowy zarejestrowane na portalu facebook. Nadto Ł. C. (1) zdawał sobie sprawę, że jest to ostatni moment, kiedy można dokonać rozboju, bowiem na weekend przyjeżdżał jego ojciec, czemu dał wyraz w rozmowie z oskarżonym K. S. (sesja (...) k. 944 verte). Dodatkowo podkreślał, że rozbój musi zostać dokonany w domu pokrzywdzonego R. Ł., dlatego tak bardzo nalegał na spotkanie w jego miejscu zamieszkania, bo jak wskazał w rozmowie (sesja (...) k. 163-164), że jakby zaatakował pokrzywdzonego na ulicy w biały dzień przy świadkach to za taki czyn „poszedłby siedzieć”. Jednocześnie nie miał zamiaru odwiedzić pokrzywdzonego R. Ł. w celu towarzyskim, a przyświecał mu cel zaboru mienia posiadanego przez pokrzywdzonego. K. S. w toku rozprawy głównej w dniu 27 września 2019 r., wyjaśnił przecież, że: „C. zamierzał odebrać część gotówki, która mu się należała za te rowery, nie potrafię powiedzieć na pytanie, co by zabrał gdyby pokrzywdzony nie miał gotówki”. Tym potwierdził, że Ł. C. (1) poszedł tam w celu zaboru tego co mu się w jego mniemaniu „należało”, zaś wszystkie pozostałe dowody jednoznacznie wskazują na to, że miał to zrobić w sposób siłowy. Nie należy również tracić z pola widzenia, że w tym samym czasie kiedy oskarżony Ł. C. (1) udał się do pokrzywdzonego, to oskarżeni K. S. i P. K. oczekiwali na informacje od niego. Dodatkowo w czasie wtargnięcia do domu pokrzywdzonego Ł. C. (1) posiadał przy sobie gaz, którym w łatwy sposób byłby w stanie zneutralizować i obezwładnić pokrzywdzonego R. Ł.. Na podkreślenie zasługuje również, że sam oskarżony Ł. C. (1) w toku kontroli operacyjnej podczas rozmowy telefonicznej zarejestrowanej dnia 19.10.2018 r., a prowadzonej z nieustalonym mężczyzną określił swoje zamiary wobec R. Ł. w następujący sposób: „Ja go mogłem już zatłuc chłopie, ostatnio przecież ja chodzę z gazem cały czas. Chłopie ja go mogłem potraktować gazem i go zajebać na ulicy, chłopie jak on do mnie wyskoczył”, a także ,,(...) nie chciał się bić. No bo jakby się chciał bić to bym go kurwa zgazował od razu” (sesja (...) k. 163-164).

Nadto w czasie kiedy oskarżony Ł. C. (1) udał się do miejsca zamieszkania pokrzywdzonego R. Ł., oskarżeni P. K. oraz K. S. oczekiwali na informację od niego o rozwoju sytuacji, a więc cały czas pozostawali w gotowości do dokonania rozboju. Pakowanie samochodu na lawetę potwierdza wyłącznie ich wcześniejsze plany, w których mieli do samochodu na lawecie zapakować przedmioty zrabowane pokrzywdzonemu. Nadto oskarżony K. S. wyjaśnił, że rozmawiając ze swoją partnerką, czyli D. K. przekazał jej, że „czeka na Ł., bo pojechał do pacjenta”, co z kolei potwierdza, że oczekiwał na wieści i sygnał od Ł. C. (1). Z kolei P. K. wyjaśnił, że „K. został ze mną pod domem Ł. i mieliśmy czekać na wiadomość od niego. Wiadomość miała być do K.”. Nadto też oskarżony K. S. posiadał gaz pieprzowy, który mógł zostać użyty w czasie napadu rabunkowego. Znajdował się z P. K. w odległości 3 - 4 km od miejsca zamieszkania pokrzywdzonego, do którego samochodem pojechał oskarżony Ł. C. (1). Doświadczenie życiowe i praktyka jednoznacznie wskazuje na to, że taką odległość oskarżeni poruszający się pojazdem osobowym byliby w stanie pokonać w ciągu kilku minut, dlatego też nie sposób przyjąć twierdzeń artykułowanych przez obrońców oskarżonych, iż była to znacząca przeszkodą w dokonaniu rozboju, która w jakikolwiek sposób utrudniałaby ich pierwotne założenia. Ewentualne wątpliwości co do zamiaru Ł. C. (1) mogłyby powstać w przypadku, gdyby do miejsca zamieszkania pokrzywdzonego udał się pieszo, natomiast oskarżony przyjechał samochodem, do którego również mogłyby zostać zapakowane przedmioty pochodzące z rozboju. Na uwagę zasługuje również fakt, że Ł. C. (1) idąc do R. Ł. nie zostawił obezwładniającego gazu pieprzowego w samochodzie, a posiadał go przy sobie, co biorąc pod uwagę pozostałe okoliczności tylko urzeczywistnia jego zamiar. Dysponując miotaczem gazu od razu byłby w stanie zneutralizować ewentualny opór pokrzywdzonego R. Ł..

Fakt, że oskarżeni pozostawili w mieszkaniu oskarżonego Ł. C. (1) przygotowane wcześniej niebezpieczne przedmioty w postaci: nożyc do gałęzi, plastikowych opasek, które miały służyć do obezwładnienia pokrzywdzonego, gumowych rękawic, kominiarki, pałki teleskopowej czy 2 maczet, zdaniem Sądu nie może samo w sobie podważać zaistnienia po ich stronie zamiaru dokonania rozboju przy użyciu siły fizycznej, a może jedynie potwierdzać, że odstąpili tylko i wyłącznie od zamiaru ich użycia wobec R. Ł.. Stąd Sąd uznał, że nieprawidłowa jest kwalifikacja prawna usiłowania dokonania rozboju przez ww. oskarżonych z użyciem niebezpiecznych narzędzi. Bezsprzecznie bowiem pozostawili je w mieszkaniu, nie mając do nich dostępu w chwili ataku, zaś samo wzięcie przez oskarżonego Ł. C. (1) i posiadanie gazu pieprzowego, o czym była mowa, nie pozwala na zakwalifikowanie usiłowania zbrodni.

Należy też przypomnieć, że oskarżony Ł. C. (1), który był karany m.in. za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Okręgowego w K.z dnia 7 listopada 2012 r., sygn. III K 174/11 za czyn z art. 191 § 1 kk i art. 159 kk i art. 156 § 1 pkt 2 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełniony z użyciem poważnej przemocy, w powiązaniu z treścią utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej rozmówców wskazuje, że był zdolny zrealizować omawiany ze współoskarżonymi plan przestępstwa. Wobec oskarżonego Ł. C. (1) zasadnym było więc przyjęcie w kwalifikacji prawnej czynu I z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk oraz z art. 64 § 1 kk z uwagi na uprzednią karalność za przestępstwo podobne popełnione z użyciem przemocy. Przypisanego czynu dopuścił się bowiem w ciągu pięciu lat po odbyciu kary orzeczonej co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w K.z dnia 7 listopada 2012 r., sygn. III K 174/11 za czyn z art. 191 § 1 kk i art. 159 kk i art. 156 § 1 pkt 2 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, popełniony z użyciem przemocy, na karę 5 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 21 kwietnia 2009 roku do 14 grudnia 2009 roku, od 26 września 2010 roku do 24 września 2012 roku oraz od 3 marca 2014 roku do 4 listopada 2015 roku, a więc w warunkach recydywy podstawowej o której mowa w art. 64 § 1 kk. Tutaj trzeba wskazać, że określony przez oskarżyciela w zarzucie drugi z czasokresów odbywania przez Ł. C. (3) ww. kary był błędny i winien rozpoczynać się nie od 29 września 2010 r., ale od 26 września 2010 r., stąd też odpowiednia korekta.

Sąd wydając rozstrzygnięcie stosował wobec oskarżonych przepisy ustawy Kodeks Karny w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną ustawą z dnia 19 czerwca 2020 roku o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz. U. z 2020 roku, poz. 1086) w zw. z art. 4 § 1 kk. Art. 38 Ustawy o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami Covid -19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzeniu układu w związku z wystąpieniem Covid – 19 z dnia 19 czerwca 2020 r. (Dz. U z 2020 r., poz. 1086) zmieniono brzmienie m.in. art. 86 kk, zgodnie z treścią którego sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, a także po art. 57a kk, dodano art. 57b kk, zgodnie z treścią którego skazując za przestępstwo określone w art. 12 § 1 sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia. Wcześniej uregulowania w tym zakresie zamiast zapisu powyżej najwyższej z kar, zawierały wskazanie od najwyższej z kar, co było uregulowaniem dla oskarżonych korzystniejszym, zaś zgodnie z treścią art. 4 § 1 kk jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

Pierwotnie wydany wobec oskarżonych Ł. C. (1), P. K. i K. S. wyrok Sądu Okręgowego w S.w zakresie czynów zarzucanych im w pkt II – IV stał się prawomocny w części dotyczącej rozstrzygnięcia o winie. Tak więc w tej sprawie powstał stan, który w języku prawniczym określa się mianem horyzontalnej prawomocności części wyroku (P. Hofmański, Horyzontalna prawomocność części wyroku w procesie karnym, PS 1998, nr 4, s. 5; A. Zachuta, Horyzontalna - pozioma prawomocność przedmiotowej części wyroku, PiP 2006, z. 9, s. 115). Powyższe powoduje, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy w tym zakresie, zgodnie z art. 442 § 1 in principio kpk, Sąd może orzekać wyłącznie w granicach, w jakich nastąpiło przekazanie, albowiem formułując ponownie sentencję wyroku zawierającą m.in. opis czynu przypisanego i jego kwalifikację prawną, naruszyłby tym samym powyższe granice orzekania.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Ł. C. (1), P. K., K. S.

I.

I.

Za czyn z pkt I. na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 14 § 1 kk Sąd wymierzył poszczególnym oskarżonym kary w następującym wymiarze:

- oskarżonemu Ł. C. (1) 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- oskarżonemu P. K. 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- oskarżonemu K. S. 4 lat pozbawienia wolności.

W tym miejscu należy przestawić okoliczności, które miały wpływ na wymiar kary każdego z oskarżonych. Przystępując więc do miarkowania wszystkich kar, czy to jednostkowych czy łącznych, określał je i różnicował, uwzględniając u poszczególnych oskarżonych liczbę przypisanych im przestępstw, wagę działania ich w ramach konkretnego przestępstwa, zachowanie oskarżonych przed popełnieniem przestępstw (w tym wcześniejszą karalność) oraz zachowanie po ich popełnieniu. Wziął więc pod uwagę:

- stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego w pkt I rozstrzygnięcia był wysoki, oskarżeni usiłowali dokonać rozboju na pokrzywdzonym działając z niskich pobudek, w celu osiągnięcia szybkiej korzyści majątkowej, a oskarżony Ł. C. (1) dodatkowo z chęci rewanżu i uregulowania stosunków finansowych zgodnie ze swoimi oczekiwaniami,

- stopień ich winy w zakresie tego czynu był również wysoki, działali bowiem umyślnie z zamiarem bezpośrednim ukierunkowanym na popełnienie przestępstwa, osiąganie korzyści majątkowej, nie istniały żadne okoliczności umniejszające stopień ich winy, pamiętając, że przestępstwo zakończyło się na etapie usiłowania, oskarżeni bowiem w dalece znaczący sposób godzili w jedno z podstawowych dóbr jakim jest zdrowie i życie pokrzywdzonego oraz posiadane przez niego mienie, a także poczucie bezpieczeństwa i integralności jakie winien dawać pobyt we własnym domu, którego mir nie powinien być przez nikogo zakłócany, a w przypadku którego nawet nierealizowana groźba jego naruszenia może powodować traumatyczne przeżycia skutkujące zakłóceniem równowagi psychicznej i emocjonalnej na lata, podczas których stan zagrożenia, pomimo ustąpienia co do zasady jego źródła może być dotkliwie i uporczywie odczuwany,

- poprzednią 3 – krotną karalność Ł. C. (1), w tym za poważne przestępstwa podobne i w ramach recydywy oraz aż 12 – krotną karalność K. S., chociaż nie w warunkach powrotu do przestępstwa, więc swoim zachowaniem wykazali oni zatem dalece idący brak poszanowania dla norm prawnych oraz okazali, że resocjalizacja więzienna w stosunku do nich nie osiągnęła jakichkolwiek efektów,

- w stosunku do oskarżonego Ł. C. (1) jego główną, determinującą i kierującą rolę w przestępczym procederze, która znalazła wyraz w najwyższym wymiarze kary pozbawienia wolności,

- oskarżeni swoimi czynami okazali całkowity brak poszanowania dla zasad porządku prawnego, naruszyli wymienione powyżej enumeratywnie dobra o fundamentalnym znaczeniu społecznym, to oznacza, że podejmując zamiar dokonania przypisanych im czynów musieli mieć świadomość ich znaczenia, pomimo tego, mając nieskrępowaną możliwość wyboru zachowania zgodnego z porządkiem prawnym, podjęli decyzję działania przestępczego, zaznaczyć trzeba w tym kontekście, że w ich motywacji (pobudkach) nie można odnaleźć żadnej okoliczności, która pozwalałaby nie oceniać takiej decyzji z całą dezaprobatą, co powoduje, iż społeczny osąd tej decyzji musi być zdecydowanie ujemny.

Na korzyść oskarżonego P. K. Sąd poczytał, że nie był on uprzednio karany sądownie. Wszyscy oskarżeni podejmują też próby uregulowania swojego życia, czy poprzez podejmowanie zajęć zarobkowych, czy uczestnicząc w życiu rodzinnym.

Zdaniem Sądu w świetle powyższych okoliczności wymierzone oskarżonym kary jednostkowe za przypisany czyn były współmierne do ich winy i szkodliwości społecznej, spełnią też cele w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze. Ich zróżnicowanie uwzględniało różną rolę, okoliczności osobiste oskarżonych przed popełnieniem czynów i postawę po ich popełnieniu.

Jednocześnie nie znalazł żadnych okoliczności wyłączających czy ograniczających winę oskarżonych.

Z drugiej strony miał na względzie, że czyn ten zakończył się w stadialnej formie usiłowania, co wpłynęło na pewne obniżenie stopnia jego społecznej szkodliwości, pomimo, że co do zasady zgodnie z uregulowaniami kodeksowymi dawało możliwość wymierzenia kary za usiłowanie w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa (art. 14 § 1 kk).

Kary pozbawienia wolności w wyższym wymiarze, w tym postulowane przez prokuratora, pomijając, że miałyby dotyczyć zbrodni, byłby karami nazbyt surowymi, mającymi charakter zupełnie wyjątkowy, a w swej istocie eliminującymi skazanych z życia społecznego na bardzo długi czas. Tymczasem oskarżeni, pomimo swojego dotychczasowego zachowania, w odniesieniu do Ł. C. (1) i K. S. również wielokrotnej karalności, zasługują na danie im szansy powrotu do społeczeństwa. Skonstruowana kara zrealizuje więc wszystkie dyrektywy wymiaru kary, w tym w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Będzie sprzyjać właściwemu kształtowaniu się świadomości prawnej społeczeństwa, wpływając na umocnienie przekonania, że żadne przestępstwo nie uchodzi bezkarnie i nie popłaca, a wręcz przeciwnie, spotyka się ze sprawiedliwą represją karną. Przede wszystkim umożliwi kolejną próbę wychowania oskarżonych C. i S., wpojenia wszystkim podstawowych norm społecznych, poszanowania innych osób, w tym ich życia, zdrowia, poczucia bezpieczeństwa, wolności od strachu i nacisków oraz konieczności przestrzegania porządku prawnego.

W ocenie Sądu wymierzona kara będzie czynnikiem odstraszającym nie tylko oskarżonych, ale też ich ewentualnych naśladowców do popełnienia podobnych czynów. Pozwoli na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, przekona o nieuchronności kary za popełnione przestępstwo, sprawiedliwej reakcji sądów oraz umocni pożądaną w społeczeństwie postawę poszanowania prawa.

Ł. C. (1)

II.

II.

Oskarżonemu Ł. C. (1) za czyn z pkt II, przypisany w punkcie IV części dyspozytywnej prawomocnego w tej części wyroku Sądu Okręgowego w S.z dnia 15 listopada 2019 roku, w sprawie III K 216/19, na podstawie art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 2050) Sąd wymierzył karę 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Poza okolicznościami szerzej omówionymi przy wymiarze kary za czyn I miał też na względzie okoliczność, że stopień społecznej szkodliwości tego czynu, który już stanowił uprzywilejowany typ przestępstwa, nie był znaczny, albowiem ww. posiadał niewielką ilości środka odurzającego, a nadto przyznał się do jego posiadania, co Sąd uznał za okoliczność łagodzącą. Z kolei jako okoliczność obciążającą uznał również już omawianą powyżej poprzednią karalność wymienionego. W tej sytuacji mogąc wymierzyć karę pozbawienia wolności w przedziale od miesiąca do roku, określił ją niewiele ponad dolną granicę zagrożenia.

Ł. C. (1)

III.

III.

Oskarżonemu Ł. C. (1) za czyn z pkt III, przypisany w punkcie IV części dyspozytywnej prawomocnego w tej części wyroku Sądu Okręgowego w S.z dnia 15 listopada 2019 roku, w sprawie III K 216/19, z tą zmianą, że stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 286 § 3 kk, na podstawie art. 286 § 3 kk wymierzył karę 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Poza okolicznościami szerzej omówionymi przy wymiarze kary za czyn I, miał w zakresie omawianego czynu na względzie okoliczność, że stopień jego społecznej szkodliwości nie był przesadnie wysoki, niemniej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oskarżony doprowadził inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Wprawdzie działaniem swym spowodował u pokrzywdzonej niewielką szkodę materialną, przez co uznano, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, to jednak zachowanie oskarżonego było przemyślane i ukierunkowane. Podjął bowiem w celu realizacji przestępczego procederu konkretne działania, jak założenie konta na portalu internetowym i wykonywał określone działania celem pozyskania klientów na towary, których nie zamierzał sprzedającym wysłać, pomimo przelania na jego rzecz ustalonej kwoty pieniężnej za ich zakupu. Tego rodzaju zachowanie, nawet jeżeli powodują oszustwa na niewielkie kwoty, należy piętnować i nagłaśniać, albowiem właśnie bierność pokrzywdzonych w tym zakresie determinowana wysokością poniesionej, stosunkowo niewielkiej szkody, w stosunku do nakładu siły i zaangażowania, jakiego wymaga zgłoszenie faktu oszustwa do właściwych organów, powoduje, że wzrastającą w zastraszającym tempie nagminność tego rodzaju przestępstw. Jako dodatkową okoliczność obciążającą Sąd uznał również już omawianą powyżej poprzednią karalność wymienionego. Mogąc więc wymierzyć karę pozbawienia wolności od miesiąca do 2 lat, określił ją w podwójnym dolnym zagrożeniu.

P. K.

IV

IV

Oskarżonemu P. K. za czyn z pkt IV, przypisany w punkcie III części dyspozytywnej prawomocnego w tej części wyroku Sądu Okręgowego w S.z dnia 15 listopada 2019 roku, w sprawie III K 216/19, na podstawie art. 224 § 1 kk w zw. z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Poza okolicznościami szerzej omówionymi przy wymiarze kary za czyn I, w zakresie tego czynu miał na względzie, że stopień społecznej szkodliwości nie był znaczny, a nadto oskarżony nie spowodował w wyniku naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza publicznego oraz używania wobec niego słów powszechnie uznanych za obelżywe, dolegliwych skutków dla zdrowia fizycznego oraz psychicznego funkcjonariusza. Oskarżony jako jedyny nie był też karany sądownie. Dla określenia kary nie ma znaczenia eksponowany przez obrońcę oskarżonego fakt, że ten poniósł obrażenia podczas interwencji i złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Podkreślane działania interweniujących były bowiem wynikiem czynnego oporu oskarżonego. W tej sytuacji, uwzględniając działania oskarżonego, które nie były nadmiernie agresywne, mogąc wymierzyć karę pozbawienia wolności od miesiąca do 3 lat, określił ja na 6 miesięcy.

K. S.

V.

V.

Oskarżonemu K. S. za czyn z pkt V, przypisany w punkcie II części dyspozytywnej prawomocnego w tej części wyroku Sądu Okręgowego w S.z dnia 15 listopada 2019 roku, w sprawie III K 216/19, na podstawie art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 2050) Sąd wymierzył karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Poza okolicznościami szerzej omówionymi przy wymiarze kary za czyn I, przy tym czynie miał na uwadze okoliczność, że stopień jego społecznej szkodliwości nie był znaczny, albowiem ww. udzielił Ł. C. (1) niewielkiej ilości środka odurzającego, tj. jedną działkę handlową, będącego tzw. narkotykiem miękkim. Jako okoliczność obciążającą uznał omawianą powyżej poprzednią karalność wymienionego. W tej sytuacji poruszając się pomiędzy miesiącem a 3 laty pozbawienia wolności, wymierzył karę 4 miesięcy.

K. S.

VI.

VI.

Oskarżonemu K. S. za czyn z pkt VI, przypisany w punkcie II części dyspozytywnej prawomocnego w tej części wyroku Sądu Okręgowego w S.z dnia 15 listopada 2019 roku, w sprawie III K 216/19, na podstawie art. 224 § 1 kk w zw. z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył karę 7 miesięcy pozbawienia wolności.

Poza okolicznościami omówionymi przy wymiarze kary za czyn I, w zakresie tego czynu miał na uwadze okoliczność, że stopień jego społecznej szkodliwości był dość wysoki, jednak oskarżony nie spowodował w wyniku stawiania oporu policjantom dolegliwych skutków, w tym podejmowane działania nie były agresywne. Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował już omawianą poprzednią karalność wymienionego. Mogąc więc wymierzyć karę pozbawienia wolności od miesiąca do 3 lat, sformułował karę na poziomie 7 miesięcy.

Ł. C. (1), P. K., K. S.

VII.

I. - VI.

Na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk, art. 86 § 1 kk Sąd wymierzył kary łączne:

- oskarżonemu Ł. C. (1) 4 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności,

- oskarżonemu P. K. 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności,

- oskarżonemu K. S. 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając ww. kary łączne wobec oskarżonych Sąd zastosował zasadę wypadkowej kar, czyli asperacji, odstępując tym samym od zastosowania zasady absorpcji, czyli wymierzenia kary łącznej na poziomie najwyższej z kar podlegających połączeniu, uznając, że byłoby to rozwiązanie zbyt korzystne dla oskarżonych, nieuzasadnione w niniejszej sprawie, a także pełnej kumulacji kar, która z kolei sprowadzała się do wymierzenia kary łącznej na poziomie pełnej sumy kar podlegających łączeniu.

Za wymierzeniem takiej kary przemawiał:

- ścisły związek czasowy, wszystkie przestępstwa, poza czynem III, zostały popełnione w tym samym czasie w październiku 2018 r.

- brak związku podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy czynami, albowiem zarzucane oskarżonym czyny były różnego rodzaju, godziły w różne dobra chronione prawnie oraz dotyczyły innych podmiotów pokrzywdzonych poszczególnymi czynami.

Reasumując wobec oskarżonych ziściły się przesłanki do orzeczenia kary łącznej. Wymierzając w tym zakresie karę łączną, poza warunkami kodeksowymi zakreślającymi dopuszczalne granice miarkowania tych kar, Sąd uwzględnił liczbę czynów, za które wymierzono kary podlegające łączeniu, a także związek czasowy pomiędzy przestępstwami, jak też okoliczność, że przestępstwa te nie były powiązane, co wpłynęło na wymiar orzeczonych kar łącznych. Nadto uwzględnił cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do każdego oskarżonego i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie Sądu kary w orzeczonym rozmiarze wypełniają wszystkie ze wskazanych przesłanek.

Ł. C. (1)

VIII.

III.

Na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł od oskarżonego Ł. C. (1) na rzecz pokrzywdzonej A. T. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem opisanym w pkt III w całości poprzez zapłatę kwoty 17,94 złotych, którą to kwotę ww. uiściła na rzecz oskarżonego Ł. C. (1), nie otrzymując zamówionego towaru.

Ł. C. (1)

IX.

I.

Na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego Ł. C. (1) w związku z przestępstwem opisanym w pkt I, przepadek na rzecz Skarbu Państwa przedmiotów w postaci miotacza gazu i gazu pieprzowego w żelu, opisanych w pkt 1 i 2, wykazu dowodów rzeczowych z karty 2150 – 2151, przechowywanych w magazynie KMP w S., które służyły i były przeznaczone do popełnienia przypisanego ww. przestępstwa i stanowiły jego własność.

Ł. C. (1)

X.

II.

Na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 roku, poz. 2050), art. 44 § 2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego Ł. C. (1) w związku z przestępstwem opisanym w pkt II, przepadek na rzecz Skarbu Państwa środka odurzającego w postaci suszu roślinnego konopi innych niż włókniste o wadze 0,36 g, pozostałego po badaniu wraz z opakowaniem w postaci pudełka po zapałkach, opisanych w pkt 10, wykazu dowodów rzeczowych z karty 2150 – 2151, przechowywanych w magazynie narkotyków KMP w S..

Stosownie bowiem do uregulowania art. 70 ust. 2 powołanej ustawy w razie skazania za przestępstwo określone w art. 62 orzeka się przepadek środka odurzającego, substancji psychotropowej lub nowej substancji psychoaktywnej, nawet jeżeli nie były własnością sprawcy.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Ł. C. (1)

XI.

I.-III.

Na podstawie art. 230 § 2 kpk Sąd zwrócił oskarżonemu Ł. C. (1) przedmioty opisane w pkt 3 – 9 i 11, wykazu dowodów rzeczowych z karty 2150 – 2151, przechowywane w magazynie KMP w S., albowiem to on był osobą uprawnioną do otrzymania zatrzymanych od niego rzeczy, a nadto stały się one zbędne dla postępowania karnego.

Ww. przedmioty stanowiły wprawdzie narzędzia niebezpieczne, jednak pomimo pierwotnego planu i założenia ich wykorzystania przeciwko pokrzywdzonemu, finalnie nie zostały użyte, co więcej znajdowały się w miejscu zamieszkania oskarżonego Ł. C. (1), w czasie, gdy ten przebywał w okolicach miejsca zamieszkania pokrzywdzonego, a więc w odległości około 3 - 4 km, zaś pozostali oskarżeni pomimo, że znajdowali się w bezpośredniej bliskości miejsca przechowywania narzędzi, nie dysponowali kluczem do mieszkania Ł. C. (1), aby móc je w razie takowej potrzeby w trybie pilnym pozyskać. Powyższe spowodowało, że ww. narzędzia nie tylko nie zostały użyte do popełnienia przestępstwa, ale oskarżeni nie mieli nawet możliwości ich użycia, w sytuacji, gdyby ich plan, czy zamiary ewaluowały w trakcie realizacji przestępczego procederu, przez co, pomimo ich pierwotnego przeznaczenia, zostały zwrócone oskarżonemu, a nie uległy przepadkowi.

Ł. C. (1), P. K., K. S.

XII.

I. - VI.

Z racji, że oskarżeni w toku postępowania byli zatrzymani oraz tymczasowo aresztowani na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonych im kar łącznych pozbawienia wolności Sąd zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w postaci tymczasowego aresztowania:

- oskarżonemu Ł. C. (1) od dnia 25 października 2018 roku, godz. 18.00, kiedy to został zatrzymany (k. 42 akt sprawy) do dnia 15 listopada 2019 roku, godz. 16.45, kiedy to został zwolniony po wydaniu nieprawomocnego wyroku w sprawie III K 216/19 (k. 2424, 2430 akt sprawy),

- oskarżonemu P. K. od dnia 25 października 2018 roku, godz. 18.05, kiedy to został zatrzymany (k. 46 akt sprawy) do dnia 15 listopada 2019 roku, godz. 16.45, kiedy to został zwolniony po wydaniu nieprawomocnego wyroku w sprawie III K 216/19 (k. 2423, 2429 akt sprawy),

- oskarżonemu K. S. od dnia 25 października 2018 roku, godz. 18.05 kiedy to został zatrzymany (k. 45 akt sprawy) do dnia 15 listopada 2019 roku, godz. 15.35, kiedy to został zwolniony po wydaniu nieprawomocnego wyroku w sprawie III K 216/19 (k. 2425, 2443 akt sprawy),

przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XIII.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata W. Ł. kwotę 1.476 złotych, w tym kwotę 276 złotych podatku od towaru i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę świadczoną oskarżonemu Ł. C. (1) z urzędu oraz na rzecz adwokata M. D. kwotę 1.328,40 złotych, w tym kwotę 248,40 złotych podatku od towaru i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę świadczoną oskarżonemu K. S. z urzędu.

Wysokość wynagrodzenia Sąd ustalił na podstawie § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2019 roku, poz. 18). Zasądzone koszty dotyczą obrony świadczonej ww. oskarżonym w toku sprawy III K 108/21, podczas rozpoznania której obrońcy oskarżonych brali udział – pierwszy w sześciu rozprawach, drugi w pięciu, stąd też na ich wynagrodzenie złożyła się kwota 600 złotych przewidziana za obronę w postępowaniu zwyczajnym przed sądem okręgowym oraz 20 % tej kwoty za każdy z dodatkowych terminów rozpraw, w którym obrońcy uczestniczyli, z doliczeniem podatku od towaru i usług. Kwota wynagrodzenia zasadzona na rzecz obrońcy oskarżonego Ł. C. (1) przy pierwszym rozpoznaniu sprawy została bowiem prawomocnie określona w ramach wskazanego postępowania.

XIV.

Na podstawie art. 626 § 1 kpk, art.627 kpk Sąd zasądził od oskarżonych Ł. C. (1), P. K. i K. S. koszty procesu w częściach im przypisanym i wymierzył stosowne do wymiaru kar opłaty. Oskarżeni są bowiem w stanie je ponieść bez uszczerbku dla siebie bądź rodziny. Wszyscy pracują odpłatnie, bądź jako osoby młode, zdrowe, są zdolni do wykonywania pracy zarobkowej, nawet w warunkach izolacji penitencjarnej. Kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania na podstawie art. 626 § 1 kpk oraz art. 627 kpk zasądził od oskarżonych koszty sądowe związane z ich udziałem w sprawie, a także stosownie do uregulowań art. 2 ust. 1 pkt. 5 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U z 1983 r., Nr 49, poz. 223) zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłat po 400 złotych oraz pozostałe koszty sądowe związane z ich udziałem w sprawie.

Stosownie bowiem do uregulowania art. 627 kpk od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego Sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Zgodnie zaś z treścią art. 633 kpk koszty procesu przypadające od kilku oskarżonych lub oskarżycieli prywatnych albo posiłkowych, jak również od oskarżonych i oskarżycieli, sąd zasądza od każdego z nich według zasad słuszności, mając w szczególności na względzie koszty związane ze sprawą każdego z nich.

Zgodnie zaś z art. 2 ust. 1 pkt. 5 powołanej ustawy skazany w pierwszej instancji obowiązany jest uiścić opłatę w razie skazania na karę pozbawienia wolności do 5 lat – 400 zł.

7.  Podpis