Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI GC 999/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2021 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Marcin Rozmus

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2021 roku w Rybniku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa J. B. (B.)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...)S.A. w W. na rzecz powoda J. B. kwotę 2.000,00 zł (dwa tysiące złotych 00/100) wraz

z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 czerwca 2020 roku do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.892,80 zł (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt dwa złote 80/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4)  nakazuje zwrócić powodowi kwotę 224,20 zł (dwieście dwadzieścia cztery złote 20/100) tytułem niewykorzystanej zaliczki.

Sygn. akt VI GC 999/20

Zarz.:

1.  odnotować

2.  odpis doręczyć pełn. stron

3.  kal. 10 dni z zpo

Rybnik, dn. 9 czerwca 2021 r.

SSR Marcin Rozmus

Sygn. akt VI GC 999/20

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 9 czerwca 2021 r.

Pozwem wniesionym dnia 21 kwietnia 2020 r. powód J. B. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą B. w P. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 2000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 17 lutego 2019 r. oraz także kosztów procesu. Podniósł, że jako cesjonariusz dochodzi odszkodowania za skutki kolizji drogowej, której sprawca był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Koszt przywrócenia pojazdu do czasu sprzed szkody wyniósł 5027,31 zł (tj. 4508,80 zł netto oraz 50% podatku VAT), a pozwana uznała roszczenie jedynie w zakresie 871,96 zł netto /k. 2-8/.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 8 maja 2020 r. uwzględniono powództwo w całości /k. 41/.

W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Przyznała zasadę swojej odpowiedzialności i wysokość wypłaconego odszkodowania. Zakwestionowała natomiast wysokość dalszego odszkodowania. Podniosła, że odszkodowania nie można określać jako abstrakcyjnej wielkości, w ocenie pozwanej wartość ta materializuje się w momencie naprawy pojazdu. Dlatego wniesiono o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka M. S. na okoliczność m. in. dokonania naprawy pojazdu i jej kosztów. Wskazano nadto, że poszkodowanej oferowano możliwość naprawy w warsztacie współpracującym z pozwaną /k. 47-49/.

W dalszym toku sprawy strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15 zzs1 pkt 2 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...), innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych w brzemieniu obowiązującym w dniu wydania wyroku. Żadna ze stron, reprezentowanych przez profesjonalnych pełnomocników i prawidłowo poinformowanych o skierowaniu sprawy na posiedzenie niejawne, nie sprzeciwiła się takiemu sposobowi załatwienia sprawy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W wyniku zdarzenia z dnia 12 stycznia 2019 r. uszkodzeniu uległ pojazd marki B.(nr rej. (...)) należący do poszkodowanej M. S.. W tym momencie w pojeździe zamontowane były wyłącznie części oryginalne z logiem producenta. Samochód zarejestrowano po raz pierwszy w 2012 r. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Szkoda została zgłoszona pozwanej, która wypłaciła odszkodowanie w wysokości 871,96 zł netto.

bezsporne, a nadto dowód: kalkulacja k. 14-19, decyzja k. 20-21, potwierdzenie przelewu k. 22, akta szkody (płyta CD) k. 29, wyciąg z akt szkody k. 51-55

Umową zawartą w dniu 5 listopada 2019 r. poszkodowana przelała na rzecz powoda wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanej i sprawcy szkody z tytułu odszkodowania za szkodę spowodowaną dnia 12 stycznia 2019 r. Poszkodowana wykorzystywała pojazd dla celów związanych z działalnością gospodarczą oraz dla innych celów, w związku z czym odliczała 50% podatku od towarów i usług od kosztów związanych z eksploatacją.

dowód : umowa cesji k.12, wydruk z (...) k. 13, oświadczenie k. 23

Według prywatnej kalkulacji powoda, sporządzonej dnia 4 grudnia 2019 r. koszt naprawy wyniósł 4508,80 zł netto.

dowód: kalkulacja k. 26-28

Koszt naprawy pojazdu przy pomocy części oryginalnych z logiem producenta (tzw. „(...)”) wynosił od 4527,10 zł do 4791,93 zł netto, a koszt uśredniony 4602,76 zł netto.

dowód : opinia biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej R. W. k. 76-82.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dokumentach dołączonych do pism stron oraz opinii biegłego sądowego R. W.. Opinia biegłego została sporządzona rzetelnie, z wykorzystaniem wiedzy fachowej i doświadczenia zawodowego, logicznie uzasadniona oraz oparta na znajomości akt sprawy i akt szkody. Strony nie wnosiły zastrzeżeń do opinii biegłego.

Sąd nie poczynił ustaleń na podstawie katalogu porównawczego części zamiennych (k. 30-37), gdyż mimo dołączenia tych dokumentów do pozwu, powód nie wnosił o dopuszczenie ich jako dowód ani nie wskazał faktów, które miałyby zostać wykazane tym dowodem.

Sąd pominął dowody z zeznań świadka M. S., gdyż fakty, na jakie ten dowód został powołany były bez znaczenia dla rozstrzygnięcia (art. 235 2 § 1 pkt 2 k.p.c.), z przyczyn bliżej wyjaśnionych poniżej. Przyznać trzeba, że nie wydano w tym zakresie osobnego postanowienia, co jednak ma jedynie ten skutek, że strona może kwestionować pominięcie dowodu niezależnie od zgłoszenia wcześniej zastrzeżeń w trybie art. 162 k.p.c.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie prawie w całości.

Podstawę prawną roszczenia stanowił przepis art. 822 § 1 k.c., który stwarza po stronie ubezpieczyciela obowiązek zapłacenia określonego w umowie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej odszkodowania za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, wobec której odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z § 2 wymienionego przepisu, umowa obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w niej zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

W rozpoznawanej sprawie zdarzenie ubezpieczeniowe, odpowiedzialność pozwanego z umowy ubezpieczenia (...), a także legitymacja czynna powoda, wysokość stawki dobowej najmu pojazdu zastępczego pozostawały poza sporem. Sporne okazała się natomiast wysokość odszkodowania.

Podkreślić trzeba, że zgodnie z dominującym stanowiskiem judykatury powstanie roszczenia z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, a tym samym zakres odszkodowania, nie zależą od tego czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Odpowiada ono niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy, a naprawa dokonana przed uzyskaniem świadczenia od ubezpieczyciela, jej koszt i faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na sposób ustalania wysokości odszkodowania. Nie ma zatem znaczenia czy naprawienie szkody następuje na podstawie faktur za naprawę pojazdu czy wyceny kosztów naprawy – zasady naprawienia szkody muszą być identyczne (zob. zamiast wielu wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2019 r., II CSK 100/18, Lex nr 2648598). Z tego właśnie względu całkowicie zbędne dla rozstrzygnięcia sprawy było ustalenie, czy poszkodowana naprawiła pojazd, w jakim zakresie i za jaką kwotę. Wbrew twierdzeniom pozwaną wniosek przeciwny nie wynika z przywołanego przez niego orzecznictwa. Obie przywołane przez nią uchwały Sądu Najwyższego (tj. z dnia 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28 i z dnia 24 sierpnia 2017 r., III CZP 20/17, OSNC 2018/6/56) nie dotyczyły odszkodowania w zakresie kosztów naprawy, lecz rekompensaty kosztów najmu pojazdu zastępczego. O ile odszkodowanie za najem pojazdów jest uzależnione od faktycznego poniesienia kosztów najmu, o tyle w zakresie naprawy poszkodowany nie ma takiego obowiązku.

Wobec tego zadaniem Sądu pozostawało jedynie ustalenie kosztów naprawy pojazdu, co wymagało wiadomości specjalnych, zwrócono się zatem do biegłego. Podstawą ustalenia kosztów naprawy były części oryginalne z logiem producenta (tzw. „(...)”), gdyż jak wskazał powód tylko takie znajdowały się w pojeździe w czasie zdarzania wywołującego szkodę, a pozwana okoliczności tej nie zaprzeczyła. Nadto samochód w chwili zdarzenia był ciągle względnie nowy – tj. od rejestracji upłynęło dopiero 7 lat. Na żadnym etapie postępowania, zarówno na etapie likwidacji szkody, jak i w toku procesu, nie kwestionowała, że pojazd powinien być naprawiony przy użyciu innych, tańszych części.

Wyliczony koszt naprawy, nawet w najniższej kwocie, pomniejszony o dotychczas wypłaconą kwotę, był wyższy niż dochodzona kwota roszczenia głównego. Dlatego należało ją zasądzić w całości.

Co do odsetek należy wskazać, Sąd orzekający podziela pogląd, że zakład ubezpieczeń może jednak odpowiadać jedynie za odsetki od kwoty, której powód wprost się domaga (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 1999 r., III CKN 315/98, OSNC 2000/2/31). Nie wykazano w tej sprawie, by kiedykolwiek przed wytoczeniem powództwa skierowano wobec pozwanej wyrażone kwotowo żądanie. O tym, jakiej kwoty domaga się powód, pozwana dowiedziała się dopiero z pozwu, który został jej doręczony wraz z nakazem zapłaty dnia 12 czerwca 2020 r. (k. 45) i dopiero od tej daty zasądzono odsetki. Ich wysokość wynikała z art. 481 § 1 i 2 k.c.

Mając to na względzie, Sąd orzekł jak w punktach 1 i 2 sentencji.

O kosztach orzeczono w punkcie 3 na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c., orzekając zwrot kosztów w całości na rzecz powoda, gdyż uległ on jedynie w marginalnej części żądania. Na jego koszty złożyły się: opłata od pozwu (200 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł), wynagrodzenie pełnomocnika – adwokata (900 zł) oraz wykorzystana część zaliczki na biegłego (775,80 zł). Wynagrodzenie pełnomocnika obliczono na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

W punkcie 4 nakazano zwrócić powodowi kwotę 224,20 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki, podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowił art. 84 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.