Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 23 lutego 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący sędzia Katarzyna Powalska

Protokolant Justyna Raj

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2022 roku w Sieradzu

na rozprawie sprawy

z wniosku P. Ł.

z udziałem J. S.

o zmianę kontaktów ojca z małoletnią

na skutek apelacji wnioskodawcy

od postanowienia Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 22 listopada 2021 roku, sygnatura akt III Nsm 407/20

postanawia:

1.  oddalić apelację;

2.  ustalić, że każde z zainteresowanych ponosi koszty związane z jego udziałem w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 32/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sądu Rejonowego w Sieradzu z dnia 22 listopada 2021 r. wydanym w sprawie I. N. 407/20, postanowiono:

1.  kontakty P. Ł. z jego córką, H. Ł., urodzoną (...) w S., uregulowane w punkcie 3. orzeczenia z 04 października 2018, wydanego przez Sąd Okręgowy w Sieradzu w sprawie I 1C 543/18 zmienić w ten sposób, że upoważnić P. Ł. do osobistej styczności z wymienionym dzieckiem, poza miejscem jego stałego pobytu:

a.  co drugi tydzień od piątku do niedzieli, poczynając od pierwszego piątku następującego po uprawomocnieniu się orzeczenia, od godziny 17 ⁰⁰ w piątek do godziny 17 ⁰⁰ w niedzielę; z wyłączeniem piątków, sobót i niedziel przypadających: w Święta Bożego Narodzenia i Wigilię poprzedzającą te święta, w niedziele w Ś. Wielkanocne oraz piątki i soboty poprzedzające te święta, w czasie szkolnej przerwy międzysemestralnej (ferie zimowe) oraz w lipcu i sierpniu – w każdym roku;

b.  każdego parzystego roku, w Wigilię Świąt Bożego Narodzenia, to jest 24 grudnia od godziny 10 ⁰⁰ do godziny 16 ⁰⁰ i w dniu 26 grudnia od godziny 10 ⁰⁰ do godziny 19 ⁰⁰ oraz każdego nieparzystego roku od Wigilii Świąt Bożego Narodzenia, to jest 24 grudnia od godziny 18 ⁰⁰ do 25 grudnia do godziny 19 ⁰⁰;

c.  każdego parzystego roku, w pierwszy dzień Ś. Wielkanocnych, to jest w niedzielę, od godziny 09 ⁰⁰ do godziny 19 ⁰⁰ oraz każdego nieparzystego roku w drugi dzień Ś. Wielkanocnych, to jest w poniedziałek, od godziny 09 ⁰⁰ do godziny 19 ⁰⁰;

d.  każdego roku, w wakacje letnie: przez dwa tygodnie w lipcu, od pierwszego poniedziałku lipca od godziny 09 ⁰⁰ do drugiej niedzieli następującej po poniedziałku rozpoczynającym kontakt do godziny 19 ⁰⁰ oraz dwa tygodnie w sierpniu od pierwszego poniedziałku sierpnia od godziny 09 ⁰⁰ do drugiej niedzieli następującej po poniedziałku rozpoczynającym kontakt do godziny 19 ⁰⁰;

e.  każdego roku, w zimowej przerwie międzysemestralnej (ferie zimowe) w latach nieparzystych, w pierwszym tygodniu ferii małoletniej, od poniedziałku od godziny 09 ⁰⁰ do następującej po nim niedzieli do godziny 19 ⁰⁰ oraz w latach parzystych, w drugim tygodniu tych ferii, od poniedziałku od godziny 09 ⁰⁰ do następującej po nim niedzieli do godziny 19 ⁰⁰;

f.  upoważnić P. Ł. do telefonicznych kontaktów z córką w każdym tygodniu, w którym nie realizuje kontaktu osobistego, w środę od godziny 18 ⁴⁵ do godziny 19 ⁰⁰.

2.  zobowiązać J. S. do nieprzeszkadzania P. Ł. w realizacji jego uprawnień do kontaktów i zobowiązać ją do wydawania mu małoletniej, H. Ł., w terminach określonych w punkcie 1. a. b. c. d. e. postanowienia oraz udostępnienia mu danych kontaktowych do realizacji kontaktu z punktu 1. f.;

3.  zobowiązać P. Ł. do przestrzegania sposobów i terminów kontaktów z córką, H. Ł., określonych w punkcie 1. a, b. c. d. e. f. postanowienia oraz, przy kontaktach osobistych, do odbioru z miejsca stałego pobytu i odprowadzania dziecka do tego miejsca, ewentualnie odbioru i odprowadzania w inne miejsca, pod warunkiem wspólnego uzgodnienia z matką małoletniej;

4.  zobowiązać P. Ł. i J. S. do wzajemnego informowania się o miejscu pobytu małoletniej, przekraczającym dwa dni, w wypadku realizacji przez ojca kontaktów poza swoim stałym miejscem pobytu i w wypadku wyjazdów matki z dzieckiem poza jej stałe miejsce pobytu;

5.  zobowiązać P. Ł. do umożliwienia telefonicznych kontaktów matki z córką w każdym tygodniu, w którym ojciec realizuje kontakty wakacyjne i w ferie zimowe, w środy od godziny 18 ⁴⁵ do godziny 19 ⁰⁰ oraz zobowiązać go do udostępnienia J. S. danych do wykonywania tych połączeń;

6.  oddalić wniosek P. Ł. o zasądzenie, na jego rzecz, od J. S., zwrotu kosztów postępowania nieprocesowego.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

Wnioskodawca i uczestniczka postępowania są rodzicami H. Ł. urodzonej (...) w S..

Kontakty ojca z dzieckiem zostały uregulowane w wyroku rozwodowym zainteresowanych, wydanym przez Sąd Okręgowy w Sieradzu w dniu 04 października 2018 w sprawie I 1C (...). Sąd wydał orzeczenie, w którym określił, że wnioskodawca będzie miał prawo do kontaktów z córką w konkretne weekendy miesiąca, od soboty do niedzieli; w określone środy miesiąca; w określonych terminach powszechnie nazywanych jako ferie zimowe; wakacje letnie; a także w niektóre dni świąteczne, konkretnego wyznania jednej z religii – Chrześcijaństwo, wyznanie rzymsko-katolickie. W orzeczeniu określone zostały skrajne daty i godziny dotyczące początku i końca kontaktów.

W czasie tamtej regulacji kontaktów, H. Ł., miała skończone cztery lata, uczęszczała do przedszkola. Przed wystąpieniem z wnioskiem o zmianę kontaktów wnioskodawca nie podjął próby ugodowego załatwienia sprawy ponieważ, jak wskazał we wniosku „nie widzi możliwości polubownego rozwiązania sporu”, mimo zawartego w uzasadnieniu wniosku stwierdzenia, wskazującego na porozumiewanie się rodziców małoletniej w zakresie kontaktów ojca z córką, innych niż orzeczonych w sprawie o rozwód. Wnioskodawca natomiast nie akceptował tego, że matka dziecka, w poszczególnych przypadkach, może zajmować inne stanowisko niż on.

Aktualnie małoletnia uczy się w pierwszej klasie jednej ze szkół podstawowych w S.. W szkole funkcjonuje bez większych problemów; chociaż zdarzają się nieprzygotowania do zajęć następujących po dniach kontaktów z ojcem. H. Ł. z matką, partnerem matki i przyrodnią siostrą, mieszka w B.. Do szkoły jest dowożona. Bierze także udział w dodatkowych zajęciach języka angielskiego (popołudnia w poniedziałki i środy – od godziny 16.45). Dziecko jest poddawane zabiegom rehabilitacyjnym. We wtorki rehabilitant przyjeżdża do niej, a w inne dni matka wykonuje z nią zalecone ćwiczenia.

Kontakty H. Ł. z ojcem są dobre. Podczas nich ma także relacje z krewnymi ze strony wnioskodawcy - dziadkowie, siostra ojca. Wnioskodawca niejednokrotnie, w czasie odbywania kontaktów, pozostawia córkę pod ich pieczą. Załatwia wówczas swoje sprawy. Wnioskodawca mieszka w W., ale w S. mieszkają jego i rodzice i tam także realizuje kontakty z H. Ł.. Sytuacja wychowawcza małoletniej jest dobra. Nie ma istotnych nieporozumień w zakresie dotyczącym pieczy nad małoletnią i jej wychowaniem. Wystąpił jedynie brak akceptacji uczestniczki postępowania dla prezentu (smartfon), podarowanego córce przez ojca. Ojciec uczynił to bez jakiejkolwiek refleksji, ignorując stanowisko matki dziecka, dotyczące potrzeby posiadania przez, wówczas sześcioletnią córkę, takiego gadżetu.

Sąd Rejonowy uznając, że sądowa korekta kontaktów ojca z małoletnią H. jest jak najbardziej wskazana z uwagi na dorastanie dziecka. Kiedy bowiem pierwotnie regulowano kontakty wnioskodawcy z córką, była ona w wieku przedszkolnym i spotykanie się z ojcem w ciągu tygodnia nie nastręczało trudności edukacyjnych. Aktualnie, kiedy H. Ł. jest uczennicą szkoły podstawowej, kontakty z ojcem w środku tygodnia mogą skutkować trudnościami z przygotowaniem się do zajęć szkolnych następnego dnia. Ponadto, Sąd I instancji uznał za zasadne modyfikację dotychczasowych kontaktów tak, aby nie nastręczały trudności interpretacyjnych.

Apelację od tego orzeczenia wywiódł pełnomocnik wnioskodawcy, zaskarżając je w części, tj. w punkcie 1a (w zakresie ograniczenia godzin w stosunku do orzeczenia poprzedniego co do kontaktów w niedziele i wyłączenia piątków sobót i niedziel przypadających w Święta Bożego Narodzenia i Wigilię poprzedzającą te święta, w niedzielę w Ś. Wielkanocne oraz piątki i soboty poprzedzające te święta oraz bezpodstawne wyeliminowanie z kontaktów środy w tygodniu bez ustanowienia żadnego dnia w zamian, np. w czwartki jak we wniosku), ld, lf, i zarzucił mu:

1.  Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, w zakresie ograniczenia godzin w stosunku do orzeczenia poprzedniego co do kontaktów w niedziele i wyłączenia piątków sobót i niedziel przypadających w Święta Bożego Narodzenia i Wigilię poprzedzającą te święta, w niedzielę w Ś. Wielkanocne oraz piątki i soboty poprzedzające te święta oraz bezpodstawne wyeliminowanie z kontaktów środy w tygodniu bez ustanowienia żadnego dnia w zamian, np. w czwartki jak we wniosku) , ld, lf, i zarzucam mu tj. naruszenie przepisu art. 233 §1 k. p. c. poprzez błędne uznanie, iż zgodnie z dobrem małoletniej H. Ł., zasadne było uregulowanie kontaktów w sposób określony w postanowieniu, tj. co drugi tydzień od piątku do niedzieli (od godziny 17:00 w piątek do godziny 17:00 w niedzielę), z wyłączeniem kontaktów w piątki, soboty i niedziele przypadające w Święta Bożego Narodzenia i Wigilię poprzedzające te święta, w niedziele w Ś. Wielkanocne oraz piątki i soboty poprzedzające te święta, w czasie szkolnej przerwy międzysemestralnej (ferie zimowe) oraz w lipcu i sierpniu w każdym roku, ze względu na fakt, iż w ten sposób zostanie wykluczona kolizja kontaktów szczegółowych z podstawowymi oraz wyeliminowanie z kontaktów w środy uregulowanych jak w orzeczeniu Sądu Okręgowego w Sieradzu

2.  Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, tj. art. 183 ¹ k.p.c. w zw. z art. 436 k.p.c, w zw. z art. 445 ² k.p.c, w zw. art. 570 ² k.p.c, poprzez zaniechanie skierowania stron do mediacji, tym samym brak możliwości doprowadzenia do uregulowania kontaktów z małoletnią w drodze mediacji

3.  Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, tj. naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez uznanie za wiarygodne przedstawienie dokumentu przez uczestniczkę zaświadczenia Szkoły Podstawowej nr (...) w S. i tym samym uznanie, iż w związku z rozpoczęciem obowiązku szkolnego przez H. Ł., konieczne jest ograniczenie możliwości widywania się wnioskodawcy w ciągu tygodnia, ze względu na fakt, iż po weekendach z wnioskodawcą małoletnia jest nieprzygotowana do zajęć, a co za tym idzie ograniczenie możliwości widywania się z małoletnią w każdą środę w pierwszym i trzecim tygodniu miesiąca, od godz. 15:00 — 19:00, przyznane na mocy wyroku z dnia 4 października 2019r. w zamian dowolne uznanie przez Sąd, iż nie należy przyznawać żadnych kontaktów zamiennie w tygodniu, chociaż np. w czwartek nie ma żadnych przeszkód do ich ustanowienia

4.  Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, tj. naruszenie przepisu art. 233 §1 k.p.c. oraz 232 k.p.c przez dowolne przyjęcie, iż wnioskodawcę należy pozbawić kontaktów w tygodniu z dzieckiem, uczestniczka powinna mieć kontakty tel. pomimo niezgłoszenia takiego wniosku a wnioskodawcy pozbawienie praktycznie całkowicie tych kontaktów gdyż przyznanie ich w zakresie 15 min w dwie środy w miesiącu jest naruszeniem kontradyktoryjności stron i subiektywnym unormowaniem kontaktów z pokrzywdzeniem małoletniej i wnioskodawcy

5.  Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, tj. naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przyznanie możliwości kontaktowania się z dzieckiem w dwa tygodnie sierpnia od pierwszego poniedziałku sierpnia od godziny 9:00, do drugiej niedzieli następującej po poniedziałku rozpoczynającym kontakt do godziny 19:00, przy czym wnioskodawca na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 4 października 2018 r. mógł widywać się z małoletnią naprzemiennie, w ostatnim tygodniu sierpnia od poniedziałku od godziny 9:00 do niedzieli do godziny 19:00 i wnosił we wniosku z dnia 5 października 2020r. o uregulowanie kontaktów w każdym roku tak samo, tj. ostatni tydzień sierpnia, oraz rozszerzenia jak we wniosku

6.  Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, tj. naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c, poprzez uznanie, iż uregulowanie kontaktów w sposób szczegółowo wskazany przez wnioskodawcę we wniosku w punktach 4-10 ma na celu manifestowanie pamięci o osobach, których te dni dotyczą.

7.  Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postępowania, tj. naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c, poprzez błędne uznanie, iż małoletnia ma kontaktować się telefonicznie z wnioskodawcą codziennie w godz. 14:00 — 20:00 i ma to na celu czynienie z niej niewolnika aparatu telefonicznego, podczas gdy zgodnie z przyjętą doktryną i orzecznictwem, co więcej wyjaśniane przez pełnomocnika Wnioskodawcy Sądowi w toku postępowania, iż jest to zakres, w którym Wnioskodawca i małoletnia mają możliwość rozmowy oczywiście w czasie przez obie strony akceptowanym, szczególnie małoletnią.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego postanowienia, poprzez uregulowanie w zaskarżonej części, iż wnioskodawca ma prawo do osobistej styczności z dzieckiem z małoletnią H. Ł. poza miejscem jego stałego pobytu:

a.  co drugi tydzień od piątku do niedzieli, poczynając od pierwszego piątku następującego po uprawomocnieniu się orzeczenia, od godziny 17:00 w piątek do godziny 19:00 w niedzielę, co drugi czwartek od godziny 15:00 do godziny 19:00,

b.  każdego roku w wakacje letnie, przez dwa tygodnie w lipcu, od pierwszego poniedziałku lipca od godziny 9:00 do drugiej niedzieli następującej po poniedziałku rozpoczynającym kontakt do godziny 19:00, oraz pierwszego i ostatniego tygodnia sierpnia, od poniedziałku godz. 9:00, do niedzieli godz. 19:00 jak dotychczas,

c.  ustalić telefoniczne kontakty wnioskodawcy z córką w każdym tygodniu, w którym nie realizuje kontaktu osobistego, codziennie od godziny 15:00 do godziny 20:00, celem uniemożliwienia kontaktów.

d.  umożliwić wnioskodawcy widywanie się z dzieckiem w dni wskazane we wniosku z dnia 5 października 2020 r., tj. pkt. 4-10;

2.  zasądzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawcy zwrotu kosztów postępowania za drugą instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

3.  ewentualnie uchylenie zaskarżonego postanowienia w pkt. 1a, 1d, 1f i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik J. S. wniósł o jej oddalenie oraz obciążenie wnioskodawcy kosztami postępowania odwoławczego, w tym kosztami zastępstwa procesowego uczestniczki postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Dokonując kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia Sąd Okręgowy uznał,
iż ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, istotne dla rozstrzygnięcia, nie budzą żadnych wątpliwości. Stąd te ustalenia, jak i poczynione przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia rozważania prawne Sąd odwoławczy w pełni podziela
i przyjmuje za podstawę własnego rozstrzygnięcia.

Wskazać bowiem należy, iż zgodnie z utrwalonym i podzielanym przez Sąd Okręgowy, poglądem Sądu Najwyższego, skuteczne postawienie zarzutu naruszenia zasad swobodnej oceny dowodów wymaga od strony odwołującej się do niego, aby wykazała, w odniesieniu do zindywidualizowanych dowodów, na czym polegała w odniesieniu do nich nieprawidłowość postępowania sądu w zakresie tej oceny i opartych na niej ustaleń. W szczególności dlaczego przeprowadzonej przez sąd oceny nie da się pogodzić z zasadami logicznego rozumowania lub regułami doświadczenia życiowego. Nie jest wystarczającym dla uznania tego zarzutu za trafny, aby strona przeciwstawiła ocenie i ustaleniom faktycznym sądu własnej wersji tychże. W takiej sytuacji bowiem polemika z nimi musiałaby zostać uznana za dowolną, nieuwzględniającą, że swobodna ocena dowodów przynależy do podstawowych elementów składających się na jurysdykcyjną kompetencję sądu. Wobec tego skuteczne podważenie oceny i ustaleń może nastąpić wyjątkowo, gdy nieprawidłowości w tym zakresie po stronie sądu niższej instancji mają rangę oczywistych, takich, które daje się potwierdzić w sposób nie budzący wątpliwości (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., sygn. akt IV CKN 970/00, opublikowane w zbiorze orzecznictwa LEX nr 52753, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. akt II CKN 572/99, opublikowane w zbiorze orzecznictwa LEX nr 53136).

Tego rodzaju zasadniczych nieprawidłowości Sąd Rejonowy, w rozważanym zakresie, nie dopuścił się i na ich istnienie - w sposób powiązany z przedstawioną wykładnia przepisu -nie wskazuje strona apelująca, co wyklucza uznanie tego zarzutu za usprawiedliwiony.

Przede wszystkim należy wskazać, iż skuteczne postawienie zarzutu naruszenia
art. 233 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania
lub doświadczenia życiowego. Wyrażenie przez stronę odmiennego poglądu co do oceny poszczególnych dowodów jest prawem strony, jednakże możliwość przedstawienia innej wersji stanu faktycznego, nie świadczy jeszcze o nadużyciu swobodnej oceny dowodów. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne
i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów wyrażonych w art. 233 § 1 k.p.c. i musi się ostać, choćby w równym stopniu,
na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Sprawy z zakresu sądowego regulowania kontaktów rodziców z dziećmi każdorazowo mają charakter spraw trudnych. Sąd musi bowiem – bacząc na dobro dziecka – autorytarnie zdecydować o wymiarze, w jakim uprawniony rodzic (tutaj: ojciec) może realizować swoje prawo, ale i obowiązek osobistej styczności z dzieckiem. Warto przy tym zwrócić uwagę, że powyższe prawo przysługuje niezależnie od wymiaru wykonywanej władzy rodzicielskiej, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy. W niniejszej sprawie Sąd nie mógł zaaprobować stanowiska skarżącego, jakoby „odebranie” wnioskodawcy środowych spotkań z córką naruszało dobro małoletniej H. ani też prawa ojca. Rację ma bowiem Sąd Rejonowy zauważając, iż sytuacja małoletniej od czasu pierwotnej regulacji kontaktów uległa znaczącej zmianie. H. jest aktualnie uczennicą szkoły podstawowej, co wiąże się z większym aniżeli wcześniej zakresem zadań, jakie obciążają dziecko w ciągu tygodnia. Małoletnia musi regularnie przygotowywać się do zajęć, by być na bieżąco z materiałem przerabianym w szkole. Środowe kontakty ojca z córką od godziny 15:00 do godziny 19:00 absorbowałyby cały dzień H., która w czwartki ma zajęcia w szkole podstawowej. Sąd Okręgowy podziela zatem zdanie Sądu Rejonowego, iż takie sztywne uregulowanie kontaktów ojca z córką, mogłoby negatywnie odbić się na jej przygotowaniu do szkoły. Za takim wnioskiem przemawia również informacja ze szkoły H., iż zdarzało jej się być nieprzygotowaną do zajęć. W sytuacji, w której między rodzicami istnieją nieporozumienia co do zakresu kontaktów ojca z córką, P. Ł. jako dbający o kontakt z córką ojciec z pewnością pilnowałby, ażeby każdy z tych kontaktów w środku tygodnia odbywał się w pełnym wymiarze, i to niezależnie od tego czy H. miałaby na następny dzień klasówkę, wycieczkę szkolną czy jeszcze inne aktywności. W sytuacji, w której brak jest porozumienia w tym zakresie między rodzicami, niecelowym byłoby orzekanie takich kontaktów de facto w jakikolwiek dzień od poniedziałku do czwartku. Oczywiście, w przypadku wspólnego porozumienia rodziców w tym zakresie takie kontakty mogą się odbywać. Orzeczenie niniejsze ma na celu zagwarantowanie ojcu jedynie pewnego „minimum” kontaktu z dzieckiem, na wypadek braku współpracy matki w tym zakresie.

Z powyższych względów niezasadne są zarzuty odnoszące się do samego „kalendarza” orzeczonych kontaktów, wskazujące na pragnienie ojca uregulowania kontaktów w innym czasie, aniżeli określnym w postępowaniu przed Sądem I instancji. Sądowe uregulowanie kontaktów nigdy nie będzie w pełni akceptowalne przez obie strony procesu w sytuacji, gdy prowadzą oni odrębne życie i inaczej kształtują swoje plany dnia. Sąd orzekający w tego typu sprawie nie może być stróżem kalendarza wnioskodawcy. W sytuacji braku porozumienia między rodzicami istnieje zatem ryzyko, że orzeczone przez Sąd kontakty nie będą w pełni wpisywać się z oczekiwania rodziców. Przechodząc do zarzutu odnoszącego się do braku skierowania stron do mediacji, stwierdzić trzeba, iż i ten zarzut jest w pełni bezzasadny. Rację ma skarżący, że sąd może na każdym etapie skierować strony do mediacji. Co więcej, sąd zwłaszcza w sprawach dotyczący tak delikatnej materii jak kontakty rodziców z dzieckiem winien dążyć do zawarcia ugody. W niniejszej sprawie brak było jednakże podstaw do zainicjowania takiego postępowania przed Sąd. Naczelną zasadą mediacji jest jej dobrowolność. W sytuacji, w której widoczny jest wyraźny brak woli stron do przystąpienia do mediacji (do której strony mogą zresztą przystąpić samodzielnie), skierowanie stron do postępowania mediacyjnego skutkowałoby jedynie przedłużeniem postępowania sądowego. Strony niezależnie od niniejszego orzeczenia, w każdej chwili mogą przystąpić do mediacji i ugodą samodzielnie uregulować sposób osobistej styczności z H., a Sąd taką ugodę najprawdopodobniej zatwierdzi (o ile ugoda taka nie będzie sprzeczna z prawem).

Odnosząc się do kwestii uregulowania telefonicznych kontaktów ojca z córką (oraz matki z córką), Sąd Okręgowy aprobuje sposób tak szczegółowego uregulowania takiego kontaktu. Orzeczenie przez Sąd, zgodnie z którym taki kontakt telefoniczny „mógłby się odbyć” we wskazanym kilkugodzinnym przedziale czasowym prowadziłoby do niepotrzebnych sytuacji konfliktowych między stronami. Uprawniony rodzic oczekiwałby bowiem bezwarunkowo realizacji takiego kontaktu, podczas gdy H. w danej chwili mogłaby najzwyczajniej w świecie nie być przygotowana na rozmowę z rodzicem. Nie sposób uznać za zgodnego z dobrem dziecka przymuszenia go (za sprawą zobowiązanego rodzica) do kilkugodzinnego oczekiwania na telefon.

Sąd nie miał również wątpliwości, że – jak słusznie zauważa to skarżący – możliwe jest uregulowanie kontaktów rodzica z dzieckiem poprzez zespojenie spotkań z dniem, w którym przypada jakaś uroczystość (np. Dzień Dziecka, Dzień Ojca). Niemniej jednak, w niniejszej sprawie sztywne uregulowanie tychże kontaktów byłoby niecelowe wobec konfliktu między rodzicami. Co więcej, tak przewidziane kontakty mogłyby nakładać się z innymi, weekendowymi spotkaniami ojca z córką, co prowadziłoby do dalszych komplikacji w wykonaniu orzeczenia. Zadaniem Sądu w niniejszej sprawie było po pierwsze, zagwarantowanie ojcu (i H.) swoistego „minimum” osobistego kontaktu; po drugie minimalizacja możliwych sytuacji konfliktowych między rodzicami na kanwie tychże kontaktów i wreszcie przede wszystkim dbałość o dobro dziecka i zapewnienie mu warunków prawidłowego rozwoju. Trzeba bowiem pamiętać, że zakres kontaktów ojca z małoletnią córką jest jego prawem ale po stronie małoletniej i sprawującej nad nią stałą pieczę matki – obowiązkiem. Nie jest wskazane, zwłaszcza na tym etapie rozwoju małoletniej takie rozbudowanie kontaktów, które pochłonie większość wolnego czasu dziecka, pozostałego po realizacji obowiązków szkolnych i zajęć pozalekcyjnych. W ocenie Sądu II instancji, orzeczenie Sądu Rejonowego zrealizowało prawidłowo wszystkie te cele, w związku z czym brak jest podstaw do wzruszenia prawidłowego orzeczenia pierwszoinstancyjnego.

Z przytoczonych względów Sąd Odwoławczy uznał, iż w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym ocenionym zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 233 k.p.c.
sąd pierwszej instancji właściwie zastosował przepisy art. 113 i art. 113 ¹ k.r.io, co skutkowało oddaleniem apelacji jako całkowicie bezzasadnej na podstawie art. 385 k.p.c. w zw.
z art. 13 § 2 k.p.c., o czym orzeczono jak w punkcie 1. sentencji. Jednocześnie w punkcie 2. wyroku ustalono, że każde z zainteresowanych ponosi koszty związane z jego udziałem w sprawie na podstawie art. 520 § 1 k.p.c.