Pełny tekst orzeczenia

s ygn. akt II Ka 21/22

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 30 marca 2022 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu – II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Protokolant

-

st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż

przy udziale prokuratora Alicji Lach, po rozpoznaniu w dniu 30 III 2022 r. sprawy J. M., oskarżonej o czyn z art. 286 § 1 k.k., na skutek apelacji obrońcy oskarżonej od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu z 25 listopada 2021 r. w sprawie II K 813/20,

1.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. 516,60 (pięćset szesnaście i 60/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  Zasądza od J. M. na rzecz Skarbu Państwa:

a)  60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz

b)  536,60 (pięćset trzydzieści sześć i 60/100) złotych tytułem zwrotu wydatków.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 21/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Sieradzu z 25 listopada 2021 r. sygn. akt II K 813/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. Naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść orzeczenia (pkt. 1 tenoru), tj.:

-

art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, nieuwzględniającej wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz korzystnych dla oskarżonej okoliczności oceny materiału dowodowego, które to uchybienia polegały w szczególności na przyznaniu waloru pełnej wiarygodności jedynie zeznaniom pokrzywdzonego, przy jednoczesnym odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej, zgodnie z którymi stanowczo zakwestionowała swoją winę i sprawstwo, konsekwentnie nie przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej czynu oraz zgłaszała wnioski dowodowe, które wykazałyby prawdziwość jej twierdzeń,

-

art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie zaistniałym w sprawie wątpliwości co do sprawstwa oskarżonej na jej niekorzyść oraz bezkrytyczne przyjęcie twierdzeń świadka, mimo pojawiających się wątpliwości, które nie znajdują logicznego wytłumaczenia w zgromadzonym materiale dowodowym,

2. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego rozstrzygnięcia, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegający na uznaniu, że oskarżona dopuściła się czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286 k.k. w sytuacji, gdy konsekwentnie nie przyznawała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, w tym brak wyczerpania po stronie oskarżonej znamion czynu zabronionego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy podnieść, że podniesione w apelacji zarzuty tylko pozornie mają charakter mieszany. Podkreślić trzeba, że tak jest tylko wówczas gdy niezależnie od zarzutu uchybienia zasadzie swobodnej oceny dowodów (niezależnie od dokonanej przez sąd meriti oceny dowodów), przyjąwszy nawet dokonaną przez Sąd ocenę dowodów za poprawną, nie da się z uznanych przez sąd za wiarygodne dowodów wywieść przekonania o zaistnieniu faktów relewantnych dla rozstrzygnięcia. Chodzi tu więc o błąd na etapie wnioskowania o faktach nie zaś o wiarygodności dowodów.

Powyższe należało przypomnieć, bowiem skarżąca wskazany w pkt. 2. błąd w ustaleniach faktycznych opiera na założeniu wiarygodności dowodów uznanych przez Sąd za niewiarygodne.

Odnosząc się do zarzutu z pkt. 1 tirét pierwsze i drugie (pozostałe nie dotyczą rozstrzygnięcia z pkt. 1. tenoru) wskazać należy, że artykuł 7 k.p.k. (na naruszenie którego powołuje się obrońca) formułuje ogólne dyrektywy oceny dowodów. Po stronie skarżącego istnieje konieczność wskazania, jaka konkretna reguła logicznego rozumowania została przez Sąd naruszona. Przypomnieć przy tym należy powtarzaną wielokrotnie zasadę, wedle której przekonanie Sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. zwłaszcza wtedy, gdy:

1)  jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), gdy podstawą wszelkich rozstrzygnięć są prawdziwe ustalenia faktyczne (art. 2 § 2 k.p.k.),

2)  stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

3)  jest gruntownie i logicznie – z uwzględnieniem wskazać wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.).

(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 listopada 2002 roku – V KKN 333/01 – Prok. i Pr. wkł. 2003, nr 7-8, poz. 11 oraz system informacji prawniczej LEX nr 56856). Ocena dowodów dokonana przez Sąd może zostać zdyskredytowana, jeżeli zostanie wykazane, że Sąd naruszył reguły wnioskowania (logicznego rozumowania) lub uchybił wskazaniom wiedzy czy doświadczenia życiowego. Dzieje się tak również, gdy Sąd dokonując oceny dowodów pominął inne istotne w sprawie dowody lub oparł się na okolicznościach niemających oparcia w zebranym materiale dowodowym. Wyjątkowo (to z uwagi na sprawozdawczy charakter tego dokumentu) może to polegać na sporządzeniu uzasadnienia niezrozumiałego, wewnętrznie sprzecznego czy nielogicznego, uniemożliwiając tym samym weryfikację merytorycznej oceny kontrolno – odwoławczej. Sąd przy tym może samodzielnie decydować, jakie dowody uwzględnia przy budowie stanu faktycznego, dokonać ich oceny w sposób swobodny i nie jest związany w tym zakresie stanowiskiem którejkolwiek ze stron postępowania. Jednocześnie istotnym w procesie dochodzenia do prawdy obiektywnej jest zachowanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy twierdzeniami, a dowodami na ich poparcie, co pozwala dokonać ustaleń faktycznych, odrzucając jednocześnie rozwiązania czy tezy nierzeczywiste lub nieprawdopodobne. Sąd korzysta przy tym ze swego rodzaju władzy dyskrecjonalnej w tym zakresie i dopiero skuteczne zakwestionowanie metod dochodzenia prawdy, zgodnie z powyższym, umożliwia wzruszenie orzeczenia.

W niniejszej sprawie obrońca poza czysto polemicznymi stwierdzeniami nie zawarł jakiejkolwiek argumentacji pozwalającej na ujawnienie wadliwości oceny wiarygodności dowód. Skuteczność zarzutów wykreowanych na zasadzie negacji ustaleń Sądu bez oparcia się konkretnych naruszeniach i wykazania ich jest żadna. Obrońca twierdząc, że depozycje pokrzywdzonego Sąd ocenił wadliwie powinien wskazać dlaczego i w jakim zakresie zeznania pokrzywdzonego należało ocenić inaczej niż uczynił to Sąd, a także zidentyfikować okoliczności, które w jej ocenie wadliwie Sąd uznał za podstawę zakwestionowania wiarygodności wyjaśnień oskarżonej. Czyniąc powyższe winien mieć na uwadze ogół innych okoliczności ujawnionych w toku rozprawy. W niniejszej sprawie obrońca nie wskazał luk w rozumowaniu Sądu I instancji odnoście wiarygodność wyjaśnień oskarżonej zwłaszcza pod kątem związku przyczynowo – skutkowego. Sąd Rejonowy w łatwy sposób obalił przyjętą przez oskarżoną linię obrony jako zupełnie nielogiczną w świetle reguł doświadczenia życiowego, a nawet samych możliwości praktycznych. Niemożliwym jest bowiem, aby nieustalona osoba, mogła mieć przez tak długi czas dostęp do telefonu oskarżonej bez jej wiedzy, przy jednoczesnej braku świadomości odnośnie godzin, w których pokrzywdzony mógł się kontaktować. Równocześnie zupełnie nieprawdopodobnym pozostaje sam mechanizm rzekomego włamania, czy też wykorzystania danych oskarżonej, która i tak te pieniądze straciła wskutek działań komornika (należałoby zatem zakładać zupełną nieudolność takiej osoby, która zamierzałaby wykorzystać oskarżoną). Sąd Rejonowy zresztą trafnie te dywagacje rozstrzygnął. Twierdzenia oskarżonej w tym zakresie są tak niedorzeczne, że siłą rzeczy (argument wiedzy i doświadczenia życiowego) musiały być odrzucone jako zupełnie niewiarygodne co słusznie uczynił Sąd I Instancji. Sam mechanizm działania oskarżonej przy tym w jasny sposób ukazuje typowe elementy (znamiona) oszustwa, przez co nie ma wątpliwości co do spełnienia wymogów przypisania oskarżonej jej odpowiedzialności za to przestępstwo.

Wniosek

Zmiana i uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Argumentacja przedstawiona przez obrońcę pozostaje wyłącznie polemiczną. Jako taka nie mogła skutkować innym rozstrzygnięciem, niż uznanie zarzutów za niezasadne.

3.2.

Rażąca niewspółmierność wymierzonej kary podniesiona w pkt. 3. apelacji, a polegająca na niesłusznym zastosowaniu wobec oskarżonej kary 3 miesięcy pozbawienia wolności, tj. w wymiarze przekraczającym stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, nieadekwatnym w stosunku do celów zapobiegawczych i wychowawczych, podczas gdy prawidłowe zastosowanie dyrektyw wymiaru kary oraz uwzględnienie wszystkich okoliczności dotyczących oskarżonej prowadzić powinno do wniosku, iż zasadnym, przy uznaniu oskarżonej winnej zarzucanego jej czynu, byłoby wymierzenie kary łagodniejszej bądź z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd przy ocenie zasadności wymiaru kary za przypisane przestępstwo oprócz dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k., bierze także pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu w rozumieniu art. 115 § 2 k.k., o czym zresztą art. 53 k.k. wspomina. Należy przy tym pamiętać, że znamiona zakreślone w art. 115 § 2 k.k. nie są znamionami sztywnymi, tzn. dopasowanymi każdorazowo do określonego rodzaju przestępstwa w sposób niepozwalający na modyfikację określenia wysokości stopnia społecznej szkodliwości czynu, lecz za każdym razem Sąd ocenia okoliczności sprawy przy uwzględnieniu wytycznych wynikających z tego przepisu. Pamiętać przy tym warto, że pojęcie rażącej niewspółmierności kary przywołane w art. 438 pkt 4 k.p.k. ma charakter oceny, przy czym użycie słowa „rażąco” nakazuje przyjąć, że nie dotyczy to każdej ewentualnej różnicy co do jej wymiaru, lecz różnicy ocen tak istotnej, że w świetle wszystkich okoliczności popełnionego czynu oraz osoby sprawcy karę wymierzoną nazwać można byłoby nieakceptowalną (por. wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1995r. w spr. II KRN 198/94 – OSNPP z 1995 r., z. 6, poz. 18).

W niniejszej sprawie trudno uznać karę 3 miesięcy pozbawienia wolności za rażąco surową. Sąd miał co prawda możliwość orzeczenia kar nieizolacyjnych, jednak w świetle wielości tożsamych przestępstw popełnionych przez oskarżoną uprzednio, gdzie stosowane były kary wolnościowe Sąd doszedł do słusznej konstatacji, że dotychczasowe postępowania i wyroki nie były właściwym środkiem prawnokarnej reakcji na naruszenia oskarżonej. Ona sama zupełnie zlekceważyła naruszone normy, a także doprowadziła swoim zachowaniem do zarządzenia kary warunkowo zawieszonej. Kara pełni wiele funkcji, w tym także stanowi formę represji czyli odpłaty za popełniony czyn zabroniony. Zważywszy nieskuteczność kar uprzednio orzekanych Sąd – by uczynić zadość wymogom art. 53 k.k. – jak najzasadniej sięgnął po karę pozbawienia wolności, a przy tym równie zasadnie, z uwagi na wartość szkody orzekł karę tę w dolnych granicach zagrożenia ustawowego.

Kara nadal pozostaje bliską minimum ustawowemu, a przy tym niesie ze sobą odpowiednią dawkę surowości i dzięki temu pozwoli oskarżonej wdrożyć proces samoresocjalizacji. Stopień zawinienia oskarżonej, sposób działania a nade wszystko motywacja stająca za jej czynem (można bowiem przyjąć, że popełniając kolejne przestępstwo próbowała zwolnić się spod egzekucji za poprzednie) świadczy jednoznacznie o konieczności zintensyfikowania działań resocjalizacyjnych poprzez izolację oskarżonej. Oskarżona już wcześniej była karana za przestępstwa podobne i mimo to nadal nie dostrzegła naganności swojego zachowania i to pomimo, że jej wiedza, stan zdrowia i wiek niewątpliwie stwarzają jej możliwość uczciwego zarobkowania.

Wniosek

O zmianę

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uzasadnienie przedmiotowego zarzutu pomija zupełnie znaczenie warunków osobistych sprawcy dla kształtowania wymiaru kary. Orzeczenie Sądu Rejonowego pozostaje prawidłowe. Sam obrońca nie wskazał we wnioskach przy tym zarzucie, o jakie rozstrzygnięcie wnosi. Co tyczy się wykluczenia możliwości orzeczenia kary nie izolacyjnej Sąd uczynił to powyżej. Jeśli zaś idzie o kwestę zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania kary oczekiwań skarżącej w tym zakresie nie da się pogodzić z warunkami określonymi w art. 69 § 1 k.k. Oskarżona sama swoim dotychczasowym życiem dowiodła, że kara orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania w najmniejszym stopniu nie oddziałuje wychowawczo na nią, nie jest w stanie powstrzymać jej od popełniania kolejnych przestępstw.

3.3.

1. Naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść orzeczenia (pkt. 3 tenoru), tj.:

-

tj. § 17 pkt 2 ust. 3 w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie wysokości stawki za obronę przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym - 420 zł bez uwzględnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 r. (SK 66/19, Dz. U, z 2020 r. poz. 769) oraz Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.15 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, a nadto błędne określenie wysokości należnej za obronę stawki z urzędu w kwocie 619,92 zł w sytuacji, gdy obrońca reprezentował oskarżoną na 4 terminach rozpraw (05.08.21 r., 09.09.21 r., 28.10.21 r., 25.11.21 r.) i należna obrońcy stawka winna wynosić 826,56 zł,

-

naruszenie art. 64 ust. 2 w zw. z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 zdanie drugie i art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zdanie pierwsze poprzez dokonanie rozróżnienia między pełnomocnikiem z wyboru a wyznaczonym z urzędu w zakresie wynagrodzenia za udzielenie pomocy prawnej, mimo iż Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 23 kwietnia 2020 roku w sprawie o sygn. akt SK 66/19 wskazał, iż takie postępowanie jest niezgodne z zapisami Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W zakresie zarzutu dotyczącego nieuwzględnienia przy ustaleniu należnej za udzielenie pomocy prawnej z urzędu opłaty wskazać należy, że Sąd Okręgowy nie podziela poglądu skarżącej, co do istnienia podstaw stosowania w niniejszej sprawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie SK 66/19, ten bowiem dotyczył innego stanu prawnego, tj. § 4 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2015 r. poz. 1801). Sąd Rejonowy orzekał tymczasem, oczywiście prawidłowo, na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r. poz. 18). Obecnie obowiązujący akt prawny przewiduje inny mechanizm ustalania wynagrodzenia adwokata udzielającego nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu niż wcześniej obowiązujące rozporządzenie z 22 października 2015 r. Nadto § 4 ust. 1 obecnie obowiązującego rozporządzenia nie był przedmiotem oceny zgodności z Konstytucją RP, dlatego też argumenty powoływane w apelacji nie mają do niego zastosowania. Zwrócić także należy szczególną uwagę to, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 r. w sprawie SK 66/19 został wydany do sprawy związanej z postępowaniem cywilnym, tymczasem w postępowaniu karnym obowiązuje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2020 r. w sprawie sposobu zapewnienia oskarżonemu korzystania z pomocy obrońcy z urzędu (Dz. U. z 2020 r., poz. 1681), które przewiduje dobrowolne zgłaszanie przez adwokatów i radców prawnych gotowości świadczenia pomocy prawnej z urzędu w postępowaniu karnym. Zgłaszając akces adwokaci czynią to mając świadomość z góry znanych im i wynikających z obowiązujących przepisów warunków. Stąd też argumentacja obrońcy pozostaje niezasadna, a rozstrzygnięcie Sądu I instancji prawidłowe. Sąd nie znalazł przy tym podstaw by modyfikować orzeczenie w zakresie nieprawidłowo ustalonej opłaty w związku z liczbą dodatkowych terminów.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie kosztów poprzez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu kosztów nieopłaconej obrony według norm prawem przepisanych (z uwzględnieniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 r. oraz Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.15 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie), a na wypadek nieuwzględnienia wniosku obrony wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonej z urzędu w kwocie 826,56 zł wraz z należnym podatkiem od towarów i usług.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Oczekiwanie skarżącej stosowania nieobowiązującego stanu prawnego, czy też orzekania wbrew zasadom ustalania opłat za pomoc prawną udzieloną przez adwokata z urzędu jakie były skarżącej znane w chwili gdy zgłaszała wolę udzielania tego rodzaju pomocy jest nieporozumieniem.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Sieradzu z 25 listopada 2021 r. sygn. akt II K 813/20 – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja w części odnoszącej się do meritum (pkt. 1. wyroku) jest polemiczna. Obrońca nie wykazał, aby wyrok Sądu I instancji był w jakikolwiek sposób nieprawidłowy. W szczególności nie uprawdopo-dobnił aby Sąd pominął jakiekolwiek istotne okoliczności czy dowody, lub by te wadliwie ocenił. Poprzestając na zwyczajnej negacji oceny materiału dowodowego, bez konkretnego wykazania rzekomych sprzeczności obrońca sam zaświadczył o tym, że rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego jest prawidłowe. Równocześnie argumentacja odnośnie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oparta jest o rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego, który nie dość, że orzekał w oparciu o inny stan prawny, to na dodatek miał do czynienia z rozważaniami dotyczącymi spraw toczonych w postępowaniu cywilnym. Podsumowując zatem, wyrok Sądu I instancji pozostaje w zgodzie z prawidłowo zebranym materiałem dowodowym, którego ocena dokonana przez Sąd Rejonowy jest w pełni prawidłowa. Zarzuty skierowane do rozstrzygnięcia przez obrońcę nie mogły spowodować zmiany orzeczenia.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z art. 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r. poz. 18) obrońcy przyznano opłatę z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym, o co wnosił zapewniając o tym, że nikt kosztów tej pomocy nie opłacił.

3.

Zważywszy to, że przedmiotem postępowania apelacyjnego była wyłącznie nieuwzględniona apelacja wywiedziona na korzyść oskarżonej, Sąd na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. rozstrzygnął o kosztach postępowania odwoławczego zobowiązując J. M. do uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa:

a)  opłaty ustalonej w oparciu o art. 2 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983 r., nr 49, poz. 223) tj. w wysokości wskazanej przez Sąd I instancji.

b)  w ramach obowiązku zwrotu wydatków postępowania sumę 20 zł z tytułu ryczałtu za doręczenia w postepowaniu odwoławczym oraz opłaty za pomoc prawną udzieloną jej z urzędu.

Sąd nie znalazł okoliczności warunkujących zwolnienie oskarżonej z obowiązku poniesienia kosztów postępowania prowadzonego w związku z jej przestępnych zachowaniem. Oskarżona sama wskazywała, że osiąga stałe dochody z tytułu umowy o pracę. Warto przy tym podkreślić, że oskarżona nie ma nikogo na utrzymaniu, jest osobą młodą, cieszącą się dobrym zdrowiem.

7.  PODPIS