Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 sierpnia 2020r. Sąd Rejonowy w Pabianicach w sprawie z powództwa (...) Sp. z o.o. w L. przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę:

1.  zasądził od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz (...) Sp. z o.o. w L. kwoty: a ) 3822,64 złote wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 maja 2017 r. do dnia zapłaty, b ) 369 złoty wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty, c ) 1527 złotych tytułem kosztów procesu,

2.  nakazuje pobranie od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Pabianicach kwoty 333 złote tytułem nieuiszczonych wydatków,

3.  zwrócić z sum Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Pabianicach (...) Sp. z o.o. w L. kwotę 700 złotych niespożytkowanej zaliczki uiszczonej 26 czerwca 2018 r.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany – (...) Spółka Akcyjna (...) z siedzibą w W. zaskarżając go w części, tj. w zakresie punktu:

la. co do kwoty 1360,53 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 maja 2017 r. do dnia zapłaty,1 b. w całości, 1 c. w całości; (rozstrzygnięcie w zakresie rozliczenia kosztów procesu), 2. w całości:

Wskazanemu orzeczeniu zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

-art. 233 §1 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. i art. 227 k.p.c. i art. 217 §1, 2 i 3 poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego w sprawie, w szczególności opinii biegłego, i pominięcie wniosków biegłego opartych na wiedzy specjalnej w zakresie rodzaju części przy pomocy, których może nastąpić przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody;

-art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, w szczególności treści przesłuchania U. C. (1) i M. C. i danie im wiary, iż pojazd naprawili przy pomocy części oryginalnych, przy braku innych dowodów na tą okoliczność, a nadto pomijając jednocześnie okoliczność, iż były to części używane,

-art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. i art. 245 k.p.c. w zakresie zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy poprzez poczynienie wadliwych ustaleń w zakresie konieczności i celowości zlecenia opinii prywatnej, pomimo iż faktem znanym Sądowi Rejonowemu z urzędu jest charakter prowadzonej działalności gospodarczej przez powoda polegającej na skupowaniu i dochodzeniu wierzytelności z tytułu szkód komunikacyjnych, ocenie ryzyka i szacowania poniesionych strat, a także niezasadne pominięcie okoliczności, iż kosztorys naprawy został sporządzony na zlecenie powoda,

-naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

-art. 361 § 2 k.c., art. 822 § 1 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c. poprzez ich błędne zastosowanie i zasądzenie świadczenia przekraczającego wysokość rzeczywiście poniesionej szkody, w szczególności poprzez uznanie, iż części z grupy Q nie pozwalają na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody;

-art. 361 § 1 i 2 k.c- w zw. z art. 354 § 1 i 2 k.c. i art. 826 § 1 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w stanie faktycznym sprawy, a w konsekwencji uznanie, że koszt prywatnej ekspertyzy i wyceny rzeczoznawcy obejmującej kosztorys naprawy pojazdu jest uzasadnionym wydatkiem pozostającym w związku ze szkodą, podczas gdy na podstawie zgromadzonego materiału faktycznego i dowodowego w niniejszej sprawie poniesienie kosztu prywatnej ekspertyzy i kalkulacji nie sposób uznać za normalne następstwo wypadku, w wyniku którego powstała szkoda, ani za koszty niezbędne do dochodzenia wierzytelności przez poszkodowanego, który w sprawie nie występuje jako strona, ani nie zlecał przed zawarciem z powodem umowy cesji sporządzenia takiej prywatnej ekspertyzy, czy kalkulacji, a sporządzenie kalkulacji przez powoda nastąpiło już po nabyciu przez niego wierzytelności, a więc i ocenie jej wysokości.

Apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego; zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jest w przeważającej części niezasadna.

Sąd Okręgowy podziela argumentację prawną Sądu Rejonowego, a dokonane ustalenia faktyczne przyjmuje za własne, z wyjątkiem uznania, że wydatek na prywatną opinię w kwocie 369 zł pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą.

W pierwszej kolejności wypada odnieść się do zarzutów naruszenia prawa procesowego, a mianowicie przepisów 233 §1 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. i art. 227 k.p.c. i art. 217 §1, 2 i 3 k.p.c. Niewadliwie ustalony stan faktyczny sprawy determinuje bowiem prawidłowe zastosowanie prawa materialnego.

Podstawowy zarzut apelującego w zakresie naruszenia przepisów postepowania to oczywiście zarzut błędnej i wadliwej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Stawiając zarzut nieprawidłowej oceny materiału dowodowego pozwany nie zdołał jednak wykazać, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana wbrew regułom wynikającym z przepisu art. 233 § 1 k.p.c.. Prawidłowe postawienie zarzutu z art. 233 § 1 k.p.c. wymaga od skarżącego wskazania konkretnego dowodu przeprowadzonego w sprawie, którego zarzut ten dotyczy i podania, w czym skarżący upatruje wadliwą jego ocenę. Nie jest nim inna ocena tych samych dowodów przeprowadzona przez skarżącego. Jeśli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Uchybień w ocenie dowodów nie sposób się dopatrzyć w stanowisku Sądu I instancji. Według Sądu Okręgowego, ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd Rejonowy wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym.

Przedstawiona w tym zakresie argumentacja apelacji stanowi jedynie polemikę z oceną dowodów dokonaną przez sąd i w konsekwencji z dokonanymi ustaleniami. Polemika taka jest zaś niewystarczająca dla podważenia dokonanej w sprawie oceny dowodów. Naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. – a w konsekwencji również pozostałych wskazanych w apelacji przepisów proceduralnych, skarżący upatruje w bezpodstawnym jego zdaniem pominięciu wniosków biegłego co do rodzaju części dla naprawy pojazdu, przyjęciu, ze pojazd naprawiono przy użyciu części oryginalnych używanych .

Z zarzutami pozwanego nie sposób się zgodzić. Przypomnieć należy pozwanemu, że przedmiotem oceny w niniejszej sprawie nie było ustalenie kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu przy użyciu części oryginalnych używanych czy przy użyciu części alternatywnych wszystko jedno jakiej jakości lecz ustalenie wysokości szkody poniesionej wskutek uszkodzenia pojazdu marki A. (...) podczas kolizji w dniu 22 XII 2016 roku. Szkoda ta zaś w przedmiotowej sprawie wyrażała się w kosztach naprawy tego pojazdu, jakie należało ponieść w celu doprowadzenia pojazdu do stanu sprzed kolizji. Dla określenia tych kosztów naprawy niezbędne było zasięgniecie wiadomości specjalnych, które posiadał wyłącznie biegły określonej specjalności. I wiadomości takich sąd zasięgnął, a złożona opinia pisemna i później jej dodatkowe uzupełnienie na piśmie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy wyjaśniła. Jak wynikało z tej opinii przywrócenie pojazdu do stanu sprzed kolizji możliwe było poprzez jego naprawę zgodną z technologią w warsztacie niezależnym przy użyciu części zamiennych oznaczonych logo producenta tego pojazdu za kwotę 7391,46 zł. Sąd Rejonowy zasadnie nie przyjął kosztów naprawy w oparciu o części alternatywne. Zasadnie bowiem uznał w oparciu o niepodważone zeznania U. C., że stan pojazdu nie uzasadniał sięgnięcia do de facto gorszych części; pojazd nie był naprawiany, był w bardzo dobrym stanie. Ustalenie to uprawniało do wyboru także wersji wskazanej przez biegłego, naprawy przy użyciu części oryginalnych.

Apelujący odwołuje się do okoliczności, które są nieistotne w sprawie. Nie jest bowiem istotne, jakie byłyby koszty naprawy uszkodzonego pojazdu przy użyciu części oryginalnych używanych czy przy użyciu części alternatywnych, tylko jaka jest wysokość szkody doznanej przez poszkodowanego a w konsekwencji wysokość należnego odszkodowania rekompensującego tę szkodę.

Podsumowując zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego wskazanych w apelacji jako niezasadny nie mógł prowadzić do zmiany poczynionych ustaleń, a tym samym również nie stanowił podstawy zmiany zaskarżonego wyroku. Na marginesie zauważyć wskazać należy na oczywiste błędne wskazanie jako podstawy naruszenia przepisu art. 217 k.p.c. Sąd Rejonowy nie pominął dowodów pozwanego, wysnuł natomiast odmienne wnioski z przeprowadzonych dowodów, w tym biegłego niż oczekiwał tego pozwany.

W konsekwencji niezasadnym jest również zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, zwłaszcza art. 363 § 1 k.c. Dokonując subsumpcji prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sad rejonowy zasadnie przyjął, iż wyrównanie szkody poniesionej wskutek uszkodzenia pojazdu A. naprawione zostać może jedynie poprzez naprawę tego pojazdu zużyciem części oryginalnych nowych.

Podzielić należy natomiast zarzut naruszenia wskazanych przepisów prawa materialnego co do obciążenia pozwanego kosztami opinii prywatnej. W sytuacji procesowej z jaką mamy do czynienia w niniejszej sprawie nie budzi żadnych wątpliwości, że ustalenie kosztów usunięcia usterek w samochodzie powoda wymagało wiadomości specjalnych, tym bardziej, że pozwany zakwestionował roszczenie skarżącego nie tylko co do zasady, ale także co do wysokości. Z tych względów prywatna opinia rzeczoznawcy zlecona w postępowaniu przedsądowym nie była przydatną dla wyniku rozstrzygnięcia. Nie można także uznać, iż zlecenie jej przeprowadzenia pozostawała w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą. Dla oszacowania wysokości szkody powód mógł wszakże oprzeć się na wycenie warsztatu samochodowego. Stąd też poniesienie kosztów dodatkowej opinii nie było konieczne. Wskazać trzeba także, że powód to profesjonalista na rynku samochodowym a opinia prywatna została w zasadzie sporządzona przez niego samego ( kancelaria (...) k.21, G. L. – członek zarządu powodowej spółki – k. 10). Reasumując dotychczasową część rozważań uznać trzeba, iż niezasadnym było zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej opinii.

W tym stanie rzeczy, wobec bezzasadności zarzutów sformułowanych przez apelującego Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. i art.385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania w tym apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c.