Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 160/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 29 grudnia 2021 roku wydany w sprawie dot. oskarżonego G. K. o sygn. akt III K 941/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżycielka posiłkowa

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

G. K.

Wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy w sprawie IX K 392/09.

Dokumenty

k. 268-273

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Dokumenty.

Brak zastrzeżeń do wiarygodności dokumentów i wynikających z nich treści.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut apelacji oskarżycielki posiłkowej dot. naruszenia przepisów prawa materialnego – art. 46 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wadliwie uznała oskarżycielka posiłkowa, iż sąd I instancji - wydając rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 4 wyroku – tj. zobowiązujące oskarżonego do zapłaty zadośćuczynienia na jej rzecz - dopuścił się naruszenia prawa materialnego. Takie uchybienie art. 46 k.k. nastąpiłoby wyłącznie w sytuacji, gdyby sąd w ogóle nie odniósł się do wniosku złożonego przez uprawnioną osobę mimo zaistnienia ustawowych przesłanek do podjęcia wnioskowanego rozstrzygnięcia. Tylko bowiem niezastosowanie przepisu, który sąd ma obowiązek zastosować lub jego zastosowanie w sytuacji, kiedy jest to zabronione, oznaczałoby naruszenie prawa materialnego.

Niemniej, z uwagi na przymioty osoby skarżącej i w związku z tym brak obowiązku wynikającego z art. 427 § 2 k.p.k. (tj. „jeżeli środek odwoławczy pochodzi od oskarżyciela publicznego, obrońcy lub pełnomocnika, powinien ponadto zawierać wskazanie zarzutów stawianych rozstrzygnięciu oraz uzasadnienie”) sąd odwoławczy poddał ocenie trafność merytoryczną rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 4 wyroku. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zobowiązał oskarżonego do zadośćuczynienia E. M. za wyrządzoną jej krzywdę poprzez zapłatę kwoty 10.000 złotych. Zastosował więc regulację przewidzianą treścią art. 46 § 1 k.k. Sąd odwoławczy, wbrew twierdzeniom skarżącej, nie uznaje tej kwoty za rażąco niewspółmiernie niską do krzywdy wyrządzonej jej popełnionym przez G. K. przestępstwem. Punktem wyjścia jest wskazanie, że oskarżonemu przypisano występek z art. 157 § 2 k.k., tj. spowodowanie naruszenia czynności narządów ciała pokrzywdzonej na okres poniżej siedmiu dni. Trafność tych ustaleń i zastosowanej kwalifikacji prawnej nie była kwestionowana przez apelującą. Jej przyjęcie jest również konsekwencją wydanej opinii przez biegłego lekarza. W związku z tym, tylko tak kwalifikowanego czynu mogło dotyczyć rozstrzygnięcie kompensacyjne czyli do takich skutków przestępstwa należy odnosić zadośćuczynienie za wyrządzoną nim krzywdę.

W takiej sytuacji, uwzględniając iż w opisie przypisanego oskarżonemu czynu wskazano, iż wyrządził on uszczerbek w postaci ran tłuczonych twarzy oraz stłuczenie tkanek (zasinienia, otarcie naskórka, obrzęk i bolesność) okolicy nosa, policzków, warg, brody, okolicy podoczodołowej lewej, szyi po stronie prawej, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej siedmiu dni, zasądzoną kwotę 10.000 złotych należy uznać za adekwatną do zakresu wyrządzonej krzywdy. Oczywistym przy tym jest, że skoro pokrzywdzona nie ujawniła w trakcie przesłuchania danych okoliczności, to nie sposób jest powoływać się na ich wystąpienie jako argument mający przemawiać za wadliwością rozstrzygnięcia podjętego przez sąd. Niemniej te skutki przedmiotowego zdarzenia, które wynikają z jej relacji a są konsekwencją wywołanego - obiektywnie stwierdzonego - uszczerbku na zdrowiu i decydowały o popełnieniu występku z art. 157 § 2 k.k., zostały przez sąd w sposób prawidłowy ocenione. Jak wynika z pisemnego uzasadnienia wyroku uwzględniono cierpienie fizyczne i psychiczne, jakie wywołał u E. M. czyn przypisany oskarżonemu a także konieczność korzystania ze specjalistycznej pomocy.

Jednocześnie należy podkreślić, że - zgodnie z art. 46 § 3 k.k. - orzeczenie odszkodowania lub zadośćuczynienia na podstawie § 1 albo nawiązki na podstawie § 2 nie stoi na przeszkodzie dochodzeniu niezaspokojonej części roszczenia na drodze postępowania cywilnego. Jeżeli więc oskarżycielka posiłkowa uważa, iż powinna otrzymać tytułem kompensacji wyrządzonej jej krzywdy jeszcze wyższą kwotę i będzie w stanie to uzasadnić, ma możliwość wytoczenia sprawcy sprawy cywilnej. Natomiast rozstrzygnięcie jakie zapadło w wyroku karnym sąd odwoławczy uznaje za słuszne.

Wniosek

O zmianę orzeczenia zawartego w punkcie 4 wyroku poprzez podwyższenie zasądzonej kwoty zadośćuczynienia do 20.000 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z uwagi na dokonanie przez sąd I instancji prawidłowej oceny okoliczności decydujących o wysokości zasądzonego zadośćuczynienia.

3.2.

Zarzut apelacji obrońcy oskarżonego dot. naruszenia prawa materialnego - art. 64 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak wykazało uzupełnione postępowanie dowodowe na etapie rozprawy odwoławczej sąd I instancji prawidłowo ustalił i przypisał oskarżonemu popełnienie czynu opisanego pkt 2 wyroku w warunkach powrotności do przestępstwa kwalifikowanej z art. 64 § 1 k.k. G. K. występku z art. 157 § 2 k.k. dopuścił się bowiem w ciągu pięciu lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za podobne (gdyż popełnione z użyciem przemocy lub groźby jej użycia) przestępstwo umyślne. Został bowiem skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 23 lutego 2010 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt IV K 392/09, za występek z art. 226 § 1 kk i art. 224 § 2 kk a popełniony m.in. poprzez użycie groźby karalnej. Wymierzono mu wówczas karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres pięciu lat. Wykonanie tej kary zarządzono postanowieniem z dnia 24 listopada 2014 roku, które uprawomocniło się z dniem 29 grudnia 2014 roku. Powyższa kara 6 miesięcy pozbawienia wolności została objęta karą łączną a orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 18 kwietnia 2016 roku w sprawie IX K 990/15 w wymiarze roku i trzech miesięcy. Karę tę oskarżony odbywał w okresie od 5 kwietnia 2018 roku do dnia 12 marca 2019 roku, kiedy to został warunkowo przedterminowo zwolniony. Zostały więc spełnione wszystkie ustawowe wymogi nakazujące zakwalifikowanie czynu popełnionego w nocy 24/25 maja 2020 roku na szkodę E. M. z uwzględnieniem działania sprawcy w warunkach art. 64 § 1 k.k.

Wniosek

Wyeliminowanie art. 64 § 1 k.k. z opisu czynu i kwalifikacji czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie drugim wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z uwagi na prawidłowe ustalenia faktyczne odnoszące się do powrotności oskarżonego do przestępstwa i trafną ich subsumcję.

3.3.

Zarzuty apelacji oskarżycielki posiłkowej i obrońcy oskarżonego dot. rażącej niewspółmierności orzeczonej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelujący formułując powyższy zarzut postrzegają orzeczone wobec oskarżonego kary (w szczególności karę wymierzoną za czyn przypisany mu w punkcie 2 wyroku za występek z art. 157 § 2 k.k.) za rażąco niesprawiedliwe, z tym, iż oskarżycielka posiłkowa taki wniosek formułuje uznając, iż jest to kara zbyt łagodna a obrońca oskarżonego, iż jest to kara zbyt surowa.

Powyższe wnioski sąd odwoławczy uznał za nieuprawnione uznając, że nie wystąpiła „rażąca niewspółmierność”, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., a tylko to mogłoby skutkować modyfikacją rozstrzygnięcia o karze. Sytuacja taka może zachodzić tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które winny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby zasadnie przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Na gruncie regulacji art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach, co do wymiaru kary ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną nazwać można by – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, tj. nieadekwatną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować i będącą zatem, również w odczuciu społecznym, „karą niesprawiedliwą”.

Za niezasadną uznano argumentację przedstawioną przez obrońcę oskarżonego. Przede wszystkim brak jest podstaw do zakwestionowania prawidłowości ustalenia tych okoliczności odnoszących się do zachowania oskarżonego skutkującego popełnieniem występku z art. 157 § 2 k.k., które poczynione zostały na podstawie relacji złożonej przez pokrzywdzoną. Oczywiście jej subiektywna ocena a dotycząca determinacji z jaką działał sprawca i agresywności jego poczynań została zweryfikowana przez pryzmat obiektywnie wywołanych skutków. Niemniej nie sposób zakwestionować prawdziwości jej wskazań, że był to efekt wielokrotnych uderzeń i działania z rozeznaniem wywoływanych skutków, tj. powodowaniem obrażeń ciała i wyrządzaniem krzywdy innej osobie. Po stronie pokrzywdzonej brak było działań, mogących być uznanymi za prowokujące, jak ocenia to apelujący, i prowadzących do popełnienia przestępstwa przez inną osobę. Trafnie sąd I instancji zanegował wiarygodność wyjaśnień oskarżonego a wskazującego na rzekomy powód jego postępowania, tj. przerzucanie odpowiedzialności na osobę pokrzywdzoną. I w tym zakresie ocenę zgromadzonego materiału dowodowego sąd odwoławczy uznał za trafną i mieszcząca się w granicach wyznaczonych ogólnymi normami prawidłowego procedowania, tj. również i wskazanych przez apelującego art. 2 § 1 pkt 2 k.p.k., art. 4 k.p.k. Dlatego też trafny jest wniosek, że odnośnie czynu popełnionego na szkodę E. M. mamy do czynienia z przewagą okoliczności obciążających nad łagodzącymi. Powoływanie się przez apelującego na tryb życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa nie może przynieść wnioskowanego efektu w postaci złagodzenia kary, skoro oskarżony jest osobą wcześniej karaną sądownie, w tym za przestępstwa podobne i odbywającym kary w warunkach więziennej izolacji. Nie jest to więc tryb życia, którym zasłużyłby na złagodzenie odpowiedzialności za ponowne dopuszczenie się podobnego przestępstwa lecz wprost przeciwnie. Jednocześnie aktualny stan zdrowia oskarżonego choć może mieć znaczenie dla kwestii wykonywania kary w warunkach jednostki penitencjarnej ale okoliczności wynikające z przedstawionych przez apelującego dokumentów pozostawały bez istotnego znaczenia dla samej decyzji o rodzaju i rozmiarze kary. Dotyczyło to również aktualnej sytuacji osobistej i zawodowej oskarżonego.

Niemniej za niezasadną uznano również w tym zakresie apelację oskarżycielki posiłkowej. Podnoszone przez nią fakty sąd I instancji uwzględnił i trafnie uznał za okoliczności obciążające, tj. brutalny sposób działania oskarżonego, dopuszczenie się przestępstwa wobec osoby od niego słabszej, brak skruchy wyrażający się w próbie przerzucenia na pokrzywdzoną odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie a także skutki jego działania, w tym i traumę wywołaną u E. M.. Punktem wyjścia dla oceny rozstrzygnięcia o karze jest odniesienie jej do ustawowego zagrożenia przewidzianego za popełnienie danego przestępstwa. Występek z art. 157 § 2 k.k. zagrożony jest karami alternatywnymi, tj. grzywną, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności do lat dwóch. Wymierzenie kary najsurowszego rodzaju i w rozmiarze przekraczającym połowę maksymalnego zagrożenia nie może być uznane za orzeczenie niewspółmiernie łagodne, nawet uwzględniając negatywne cechy sprawcy a wynikające z wcześniejszej karalności sądowej oraz sposób i okoliczności popełnienia przedmiotowego przestępstwa. Taka kara nie oznacza pobłażliwości dla sprawcy czynu godzącego w zdrowie innej osoby i powodującej konkretny w nim uszczerbek. Jest to kara wiążąca się z więzienną izolacją i posiadająca znaczny ładunek stricte penalny. Takie jej oddziaływanie jest jednak konieczne uwzględniając obciążające okoliczności czynu i właściwości sprawcy.

Ponadto brak było racjonalnych przesłanek aby nakładać na oskarżonego zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną i zakaz zbliżania się do niej na wyznaczoną odległość. W realiach przedmiotowej sprawy takie rozstrzygnięcie było fakultatywne. Aby je zastosować powinny zaistnieć realne przesłanki aby uznać takie orzeczenie za niezbędne dla realizacji dyrektywy prewencyjnej. Te osoby nie znają się, nie miały i nie mają z sobą jakichkolwiek kontaktów, oprócz zajścia skutkującego przedmiotowym wyrokiem, nie zamieszkują wspólnie i nie łączą ich jakiekolwiek relacje. Tym samym brak jest podstaw aby przypuszczać, że oskarżony mógłby ponownie dopuścić się na szkodę E. M. zachowań naruszających normy postępowania chronione sankcją karną i miał realną możliwość podjęcia takich działań aby konieczne było ustanowienie wnioskowanych zakazów.

Wniosek

O zmianę orzeczenia o karze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak było przesłanek do ingerencji w całość orzeczenia o karze (w rozumieniu art. 447 § 2 k.p.k.), skoro jej rodzaj i wymiar jest konsekwencją prawidłowego ustalenia i oceny wszelkich okoliczności, które miały znaczenie dla tego rozstrzygnięcia. Wymierzona kara (całość rozstrzygnięcia w tej kwestii) jest adekwatna do sposobu działania sprawcy, stopnia społecznej szkodliwości jego zachowania i stopnia zawinienia a także uwzględnia właściwości osobiste podsądnego, w tym fakt jego wcześniejszej karalności sądowej

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość rozstrzygnięć wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na bezzasadność apelacji oraz brak podstaw do ingerencji przez sąd odwoławczy z urzędu, również w prawnokarne konsekwencje popełnienia przez G. K. przypisanych mu przestępstw, zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt 2.

W odwołaniu do treści art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonego i oskarżycielkę posiłkową od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżycielka posiłkowa.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o karze i orzeczenie o zadośćuczynieniu.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Ustalenia faktyczne i kwalifikacja prawa czynu przypisanego w punkcie drugim wyroku oraz orzeczenie o karze.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana