Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II.A.Ka 320/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 21 października 2020 roku, w sprawie sygn. akt III K 120/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

R. G.

Oskarżony był karany wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 29.01.2018 r. w sprawie III K 209/16, za przestępstwa z art. 258 § 1 kk oraz art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomani i inne, na karę łączną 9 lat pozbawienia wolności.

dane o karalności

766-767

2.1.1.2.

R. G.

Oskarżony w okresie od 8.12.2015 do 5.12.2024 odbywa karę 9 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 29.01.2018 r. w sprawie sygn. akt III K 209/16.

Obecnie przebywa w Areszcie Śledczym w E..

W całym okresie odbywania kary zachowanie oskarżonego jest oceniane jako zmienne. Od lutego 2020 r. utrzymuje się ono na stabilnym dobrym poziomie. Był wielokrotnie nagradzany nagrodami regulaminowymi i udzielano mu ulg. Obecnie oskarżony nie stwarza problemów natury wychowawczej, nie przekracza ustalonych norm. Deklaruje przynależność do podkultury przestępczej, ale nie angażuje się aktywnie w jej przejawy. Karę odbywa w systemie programowanego oddziaływania. Zadania wynikające z tego programu realizuje właściwie. Od 29.07.2021 roku jest zatrudniony nieodpłatnie na terenie jednostki przy produkcji kopert papierowych. Utrzymuje kontakty z członkami rodziny.

opinia o skazanym

770-771

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

dane o karalności

dokument o charakterze urzędowym.

2.1.1.2

opinia o skazanym

Opinia Dyrektora Aresztu Śledczego w E. opisuje istotne okoliczności odnoszące się do sposobu zachowania oskarżonego w czasie odbywania kary za inne przestępstwo. Należy przyjmować, że jest to opinia kompletna, nie pomija żadnych istotnych okoliczności oraz trafna co do sformułowanych w niej wniosków.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelację od niniejszego wyrok złożył obrońca z urzędu oskarżonego R. G. adw. Ł. B., którzy zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego zarzucając:

1.  rażącą obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. poprzez skazanie oskarżonego R. G., zamiast umorzenia postępowania, mimo że postępowanie karne co do tego samego czynu przypisanego oskarżonemu zakończone zostało prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 29 stycznia 2018 r., w sprawie o sygn.. akt: III K 209/16.

2.  naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. i z art. 410 k.p.k., poprzez dowolna a nie swobodną ocenę materiału dowodowego dokonaną wbrew wiedzy, zasadom logiki oraz doświadczenia życiowego polegająca na uznaniu za wiarygodne zeznań świadka P. P. w sytuacji, gdy świadek ten jako osoba, mająca przestępczą przeszłość i po odbyciu kar pozbawienia wolności do przestępczego procederu powróciła i po wtóre jako osoba sama biorąca udział w przestępczym procederze miała oczywisty powód dla eskulpowania własnej winy składając obciążające zeznania przeciwko oskarżonemu R. G. oraz poprzez oparcie zaskarżonego wyroku w zasadzie wyłącznie na zeznaniach ww. oskarżonego P. P., popartych jedynie dowodami z dokumentów, z których nie wynika, aby oskarżony miał czyn popełnić, a nadto które wskazywałby na winę oskarżonego co do zarzucanego mu czynu.

Osobistą apelację złożył także oskarżony R. G., który podniósł tożsame zarzuty, jak w swojej apelacji jego obrońca.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego oraz zarzutów zawartych w osobistej apelacji oskarżonego.

Ad. 1.

Kwestia ustalenia tożsamości czynu, który jest przedmiotem niniejszego postępowania (popełnionego w okresie od maja do 7 grudnia 2015 roku) tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 55 ust. 3 i art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 11 § 2 kk) oraz czynu przypisanego oskarżonemu w prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 29 stycznia 2018 r. sygn. akt III K 209/16, za przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 i art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485) w zw. z art. 2 kk i art. 11 § 2 kk i art. 65 § 1 kk, jest bezsprzecznie zasadniczą kwestią wymagającą karnoprawnej oceny przesądzającej o prawidłowości zaskarżonym wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu. Kwestia ta była już w przeszłości podnoszona przez Sąd Okręgowy w postanowieniu z dnia 29 stycznia 2020 roku, w sprawie III K 334/19, a następnie, już w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, była zarzucana przez obronę oskarżonych, jak też przez nich samych.

Sąd Okręgowy nie ignorował tej kwestii, przeciwnie, z właściwą starannością kwestię tą rozważył, a w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia zawarł obszerne rozważania odnoszące się właśnie do kwestii braku tożsamości czynów rozpoznawanych w obu sprawach (rozważania zawarte w części 6 uzasadnienia Sądu Okręgowego). Stanowisko to należy uznać za kompleksowe i akceptować.

Nie ulega przy tym wątpliwości, że oskarżeni dokonali przypisanego im obecnie czynu w czasie realizacji przestępstwa objętego wyrokiem w sprawie III K 209/16. Jest to czyn, który jest bardzo podobny do innych zachowań przypisanych oskarżonym w tym czasie, a polegających na przemycie środków odurzających na dużą skalę. W istotnym zakresie tożsamy był też układ osobowy sprawców, gdyż czynu tego R. G. dopuścił się działając wspólnie i w porozumieniu z P. P. oraz innymi ustalonymi osobami. W końcu czyn będący przedmiotem niniejszego postępowania został ujawniony w tym samym postępowaniu prowadzonym przez Prokuraturą (...)we W.sygn. akt (...), a wyłączenie materiałów niniejszej sprawy było faktycznie podyktowane wyłącznie potrzebą uzyskania w drodze pomocy prawnej dowodów z Panamy (dokumenty śledztwa Prokuratury (...), sprawa sygn. akt (...) - k. 29 i następne). W tym przypadku początkowo przyjmowano, że miało dojść do popełnienia przestępstwa z art. 299 § 1 kk.

Wszystkie te okoliczności niewątpliwie wskazują na związek wszystkich tych zachowań, ale nie przesądza o ich jedności w rozumieniu art. 12 § 1 kk. Trzeba w tym miejscu odwołać się do ugruntowanych poglądów orzecznictwa w tym przedmiocie i tak: " Z konstrukcji czynu ciągłego wynika, że prawomocne skazanie za przestępstwo popełnione czynem ciągłym stwarza stan materialny prawomocności w stosunku do okresu objętego skazaniem do jednostkowych zachowań, które nie zostały objęte opisem czynu przypisanego i rodzi tym samym powagę rzeczy osądzonej, wówczas, gdy zachowania nieobjęte opisem czynu podjęte zostały z góry powziętym zamiarem podobnie jak te, które w opisie czynu przypisanego znalazły swoje odzwierciedlenie. Jednak samo popełnienie dwóch przestępstw w tym samym okresie, ani podobieństwo sposobu działania sprawcy, nie stanowią wystarczającego warunku uznania ich za elementy czynu ciągłego. Nie zmienia przy tym niczego okoliczność, że istnieje tożsamość sprawcy i to, iż sprawca chcąc dopuścić się kolejnego przestępstwa działał z takim samym zamiarem jak poprzednio (osiągnięcia korzyści majątkowej), skoro nic nie wskazuje na to, że był to jeden z góry powzięty zamiar. Również podobny sposób działania sprawcy nie może stanowić elementu decydującego o tym, że miał miejsce czyn ciągły - bowiem nie to stało się wyróżnikiem instytucji czynu ciągłego zgodnie z wolą ustawodawcy" - tak Sąd Najwyższy, postanowienie z dnia 4 czerwca 2019 r,, w sprawie IV KK 126/19, LEX nr 2688821. Z kolei Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w tym samym przedmiocie orzekł: " Kluczowa dla ustalenia jedności czynu przestępnego w rozumieniu art. 12 § 1 k.k. jest tożsamość zamiaru, który sprawca wykonuje, a nie tylko podobieństwo czynów, czy wykorzystanie takiej samej sposobności" (Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, wyrok z dnia 19 czerwca 2019 r., sygn. akt AKa 189/19, LEX nr 2724251).

Kluczowa dla ustalenia jedności czynu przestępnego w rozumieniu art. 12 § 1 k.k. jest więc tożsamość zamiaru, który sprawca wykonuje, a nie tylko podobieństwo czynów, czy wykorzystanie takiej samej sposobności.

Nie powtarzając tu poglądów i ocen zaprezentowanych w 6 części uzasadniania Sądu Okręgowego, należy wskazać przede wszystkim na przyjętą w art. 12 § 1 kk konstrukcję czynu ciągłego. Nie może ulegać wątpliwości, że muszą to być zachowania w ujęciu naturalistycznym - dwa lub więcej, podjęte w krótkich odstępach czasu, które łączy element psychiczny tj. "wykonanie z góry uprzedniego zamiaru". Ów tożsamy zamiar jest zasadniczym kryterium, który przesądza o jedności czynu będącego przedmiotem prawnego osądu.

Jedność zamiaru nie jest jednak kryterium jedynym. Zamiar musi zostać podjęty uprzednio, zanim sprawca przystąpi do realizacji czynu oraz obejmować faktycznie całość przewidywanych i planowanych działań. Tak "z góry powzięty zamiar" definiuje Sąd Apelacyjny we Wrocławiu: " Nie spełnia kryteriów czynu ciągłego przypadek, w którym poszczególne zachowania sprawcy nie zostały objęte jednym z góry powziętym zamiarem lecz zostały dokonane z identycznym zamiarem, takim samym w odniesieniu do każdego zachowania lecz nieistniejącym z góry, a pojawiającym się sukcesywnie przy podejmowaniu każdego kolejnego zachowania" (tak: wyrok z dnia 28 marca 2018r., w sprawie II AKa 25/18, LEX nr 2501267). Z kolei Sąd Najwyższy kwestę tę ujmuje następująco; " Warunkiem przyjęcia czynu ciągłego jest wykazanie, że sprawca w chwili podejmowania pierwszego zachowania musi mieć zamiar popełnienia wszystkich zindywidualizowanych, co najmniej w ogólnym zarysie, zachowań, składających się na czyn ciągły (postanowienie z dnia 18 kwietnia 2018 r., V KK 105/18, LEX nr 2495982). I jeszcze jeden zbliżony w tej materii pogląd: " Z góry powzięty zamiar oznacza zamiar, który już w chwili jego powzięcia odnosi się do zindywidualizowanych, przynajmniej w ogólnych zarysach, zachowań oraz obejmuje wszystkie te zachowania, które składają się na czyn ciągły. Nie może wchodzić w grę ani zamiar ogólny, ani tzw. zamiar odnawialny" - tak Sąd Apelacyjny w Warszawie, wyrok z dnia 9 marca 2020 r., w sprawie II AKa 215/18, LEX nr 3036514.

W końcu zamiar, który przesądza o tożsamości czynu z art. 12 § 1 kk musi mieć jeszcze jedną cechę, musi to być zamiar konkretny, a nie tylko zamiar ogólny. " Warunkiem pozwalającym na uznanie różnych zachowań za spełniające kryteria czynu ciągłego w rozumieniu art. 12 k.k. jest tożsamość zamiaru, który sprawca wykonuje, a nie tylko podobieństwo czynów, czy wykorzystanie takiej samej sposobności. Chodzi więc o ten sam zamiar, a nie o taki sam zamiar popełnienia przestępstwa (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 czerwca 2018r., II AKa 84/18, LEX nr 2615508). Całkowicie jednoznacznie kwestię tę definiuje też Sąd Apelacyjny we Wrocławiu twierdząc: " Brzmienie art. 12 k.k. przesądza o tym, że czyn ciągły charakteryzuje się jednym zamiarem (tym samym, a nie takim samym) obejmującym wszystkie elementy składowe. Nie spełnia kryteriów czynu ciągłego przypadek, w którym poszczególne zachowania sprawcy nie zostały objęte jednym z góry powziętym zamiarem lecz zostały dokonane z identycznym zamiarem, takim samym w odniesieniu do każdego zachowania lecz nieistniejącym z góry, a pojawiającym się sukcesywnie przy podejmowaniu każdego kolejnego zachowania" - wyrok z dnia 28 marca 2018 roku, w sprawie II AKa 25/18, LEX nr 2501267.

Akceptując wskazane poglądy orzecznictwa i wynikającą z tego konieczność rygorystycznego podejścia do kwestii cech jakie winien spełniać zamiar, należy poglądy te odnieść do realiów niniejszej sprawy.

Oskarżony R. G. miał dokonywać przestępstwa, w tym wspólnie i w porozumieniu z P. P., w okresie przeszło 4 lat, w okresie od sierpnia 2011 roku do grudnia 2015 roku na terenie Europy oraz Ameryki Południowej. Już choćby długotrwałość tego procesu wskazuje na to, że sprawcy rozpoczynając działalność przestępczą nie mogli wiedzieć i planować, jaki przemyt będą próbowali dokonać w 2015 roku.

Stanowiące zasadniczy dowód w sprawie wyjaśnienia P. P. (k. 247 – 253, 262 – 265, 281, 254 – 261, 282 – 289, 290 – 296, 297 – 300, 306 – 309, 312 – 313, 314 – 317, 321 – 322, 328 – 329, 323 – 324, 626-627), opisują okoliczności poszczególnych zachowań - organizację poszczególnych przemytów środków odurzających. Relacje muszą prowadzić do ustalenia u P. P., a za nim także u oskarżonego R. G., ogólnego zamiaru dokonania przestępstw przemytu. Taki sposób życia i zarobkowania oskarżeni wybrali. Choć w działalności oskarżonego R. G. była przerwa od sierpnia 2012 roku do połowy kwietnia 2015 roku. Przerwa długa, a jak wynika z relacji P. P. - podyktowana konfliktem między oskarżonymi, który dopiero po blisko 3 latach został zażegnany. Trudno przyjmować w tym przypadku, że wszystkie czyny został popełnione w krótkich odstępach czasu.

Bardziej jeszcze istotne jest to, że analiza relacji P. P. prowadzi do ustalenia, że zmieniał się nie skład osobowy, rodzaj przemycanych narkotyków oraz kierunki przemytu. Nie wchodząc w tym miejscu w szczegóły relacji, zwrócić należy uwagę na fakt, że w bardzo wielu przypadkach decyzja o przemycie była uzależniona od zlecenia ze strony innych osób, ale też od zamówienia na narkotyki jakie otrzymywali oskarżeni. Przy ogólnym zamiarze działalności przestępczej w zakresie handlu i przemytu narkotykami, najczęściej poszczególne zachowania były podejmowane doraźnie, pod wpływem aktualnych potrzeb i możliwości. Już to faktycznie przesądza, że brak jest podstaw w sprawie do przyjęcia, że w odniesieniu do wszystkich zachowań objętych skazaniem w sprawie III K 209/16 w stosunku do oskarżonego R. G., zachodzi uprzedniość i tożsamość zamiaru warunkująca zastosowanie art. 12 § 1 kk.

W stosunku do zachowania polegającego na usiłowaniu dokonania przemytu kokainy z Panamy do Polski w 2015 roku zachodzi też zupełnie konkretna okoliczność, która każe ustalić, że mamy w tej sprawie do czynienia z zupełnie nowym zamiarem. Oskarżony P. P. wyjaśnił (k. 298), że w lipcu 2015 roku została zatrzymana w Argentynie A. L. będąca kurierką oskarżonych przemycająca do Europy kokainę. Zaszła więc potrzeba, żeby otworzyć nowy kierunek przerzutu narkotyków, skoro poprzedni, choćby na jakiś czas był w przekonaniu oskarżonych ryzykowny. Drugi powodów, który zadecydował o czynie to to, że oskarżony R. G. miał poinformować w maju lub czerwca 2015 roku P. P. o kontaktach w Panamie i możliwości dokonania tam zakupu partii kokainy od niejakiego H., za pośrednictwem M. I. (wyjaśnienia P. P. - k. 301).

Wskazane tu okoliczności, przesądzają że zachowanie objęte niniejszym postępowaniem nie może być traktowane jako jeden czyn przestępny z czynem przypisanym oskarżonemu R. G. w pkt. II części dyspozytywnej wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 29 stycznia 2018r., III K 209/16 - k. 204-206.

Taki podgląd w istotnym zakresie kwestionuje ustalenia w przedmiocie zamiaru sprawcy oraz przyjętej kwalifikacji prawnej w wyroku z dnia 29 stycznia 2018 roku. Po pierwsze: prawomocne ustalenia dokonane w wyroku w sprawie III K 209/16, nie przesądzają, poza kwestią sprawstwa, okoliczności odnoszących się do przedmiotu postępowania. Po drugie, nie stanowią one przeszkody do dokonania odmiennych ustaleń i ocen prawnych w zakresie sprawstwa i podstaw odpowiedzialności oskarżonego w niniejszym postępowaniu. Sąd Okręgowy był uprawniony i miał podstawy, aby zgoła inaczej ocenić przesłanki odpowiedzialności oskarżonego. A Sąd Apelacyjny takie właśnie stanowisko akceptuje, odmiennie wobec konstrukcji czynu ciągłego zaprezentowanej w wyroku III K 209/16.

W konkluzji należy stwierdzić, że wskazane zachowania nie stanowią jednego czynu w rozumieniu art. 12 § 1 k.k. A w konsekwencji nie może być mowy o podstawie umorzenia postępowania z art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k. A rozpoznanie sprawy i ustalenie sprawstwa i winy oskarżonego, nie jest obciążone bezwzględną przyczyną odwoławczą z art. 439 § 1 pkt. 9 k.p.k.

Ad 2.

Należy przyznać rację skarżącemu obrońcy, że zasadniczym dowodem pozwalającym na ustalenie sprawstwa oskarżonego R. G., są wskazane już wcześniej wyjaśnienia oskarżonego P. P.. Potwierdzić także należy, że ten już w postępowaniu przygotowawczym składając wyjaśnienia, w tym te obciążające oskarżonego R. G., zmierzał do uzyskania nadzwyczajnego złagodzenia kary jako tzw. skruszony sprawca przestępstw popełnionych z innymi osobami (art. 60 § 3 -5 kk). Tak też się stało i P. P. uzyskał zasadnicze złagodzenie kary w sprawie III K 94/17 oraz w niniejszym postępowaniu. W ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest jednak podstaw do kwestionowania wiarygodności wyjaśnień P. P..

Kwestia motywacji osoby pomawiającej innych sprawców przestępstwa za każdym razem wymaga weryfikacji w kontekście wiarygodności składanych relacji. W wielu przypadkach ujawnienie osób współdziałających w przestępstwie jest też podyktowane spodziewaną dla siebie korzyścią przy wymiarze kary. Może to być motyw do formułowania także nieprawdziwych oskarżeń. Wyłącznie takie podejrzenie, obawa, nie może determinować krytycznej oceny wiarygodności takich wyjaśnień. W realiach niniejszej sprawy, zachodzi szereg okoliczności, które karzą przyjmować, że wyjaśnienia P. P., aczkolwiek motywowane złagodzeniem kary, polegają na prawdzie. Treść składanych przez tego oskarżonego wyjaśnień była szczegółowo omówiona i oceniona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (pkt. 2.1). Oceny te zasługują na akceptacje, a formułowane przez skarżącego obrońcę zarzuty w tym przedmiocie, a także te podnoszone w osobistej apelacji oskarżonego, faktycznie sprowadzają się wyłącznie do polemiki z tym dowodem i zaprzeczeń jego wiarygodności. To zaś każe przyjmować te zarzuty za nietrafne.

Sąd Apelacyjny chciałby jednak wskazać choćby na parę istotnych okoliczności, które przesądzają o wiarygodności wyjaśnień P. P.. Ten oskarżony składając wyjaśnienia faktycznie ujawniał wiele czynów, faktycznie nieznanych organom ścigania. Oskarżał przede wszystkim siebie, w sytuacji kiedy mógł przyznać się jedynie do niektórych czynów, a i tak wyjaśniając tylko o nich miałby prawo spodziewać się złagodzenia kary. Ujawniając faktyczny rozmiar prowadzonej działalności ryzykował, że przy wymiarze kary przeważą względy przedmiotowe.

Wiarygodność relacji P. P. została zweryfikowana przede wszystkim w postępowaniach prowadzonych przeciwko niemu (III K 94/17), ale także w postępowaniach prowadzonych przeciwko innym osobom, które nie przyznawały się do popełnienia z nim czynów. W przypadku oskarżonego R. G. to postępowanie III K 209/18.

W obecnym postępowaniu, relacja P. P. znajduje istotne wsparcie w dowodach uzyskanych w drodze pomocy prawnej z Panamy (k. 76-141), kopii paszportu oskarżonego R. G. (k. 365-366) oraz częściowo zeznaniach świadka D. S. (k. 627-628). Dowody te potwierdzają wyjazdy oskarżonych do Panamy, spotkania z H., przewiezienie tam znacznej sumy dewiz. Także w świetle zeznań świadka D. S., wniosek Sądu Okręgowego, co do tego, że celem działania oskarżonym mogło być wyłącznie organizowanie dostawy narkotyków są poprawne i przekonujące. W każdym razie nie wykraczają one poza granice swobody sędziowskiej zakreślonej granicami art. 7 kpk. Dowody te wprawdzie nie wykazują same bezpośrednio sprawstwa oskarżonego, ale w sposób istotny uwiarygadniają relację P. G..

Stąd wniosek Sądu Okręgowego co do wiarygodności obciążających oskarżonego wyjaśnień P. G. zasługuje na akceptację, a odmienne twierdzenia zarzutów apelacji są nieprzekonujące.

Obrońca oraz oskarżony w swojej osobistej apelacji wskazują na potrzebę przeprowadzenia dowodu z zeznań C. P.. Taki wniosek nie został złożony przed Sądem I instancji, ale Sąd Okręgowy, na podstawie twierdzeń oskarżonego miał wiadomości o takim świadku oraz treści składanych przez niego zeznań. Rozważał potrzebę przeprowadzenia takiego dowodu (pkt. 6 uzasadnienia). Obecnie w toku postępowania odwoławczego, nie tylko zachodziły podstawy do oddalenie wniosku dowodowego w tym przedmiocie (postanowienie z dnia 10 listopada 2021 roku), ale nie może ulegać wątpliwości, że świadek ten nie miał żadnych wiadomości o planach przemytu kokainy z Panamy. Stąd jego relacja nie stanowi wsparcia dla twierdzeń oskarżonego, tak jak ten by tego oczekiwał.

Wniosek

Obrońca w swojej apelacji wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania wobec oskarżonego R. G.;

- ewentualnie – zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego R. G.;

- względnie – uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów apelacji obrońcy i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, skutkowały niemożnością podzielenia wniosków tego środka odwoławczego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Co do winy i kary (punkt I części rozstrzygającej wyroku).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok utrzymano w mocy wobec niestwierdzenia w toku kontroli odwoławczej:

- istnienia bezwzględnych powodów odwoławczych z art. 439 § 1 k.p.k.,

- tego, że utrzymanie w mocy wyroku skutkowałoby rażącą niesprawiedliwością orzeczenia (art. 440 k.p.k.),

- wadliwości kwalifikacji prawnej (art. 455 k.p.k.),

- a także stwierdzenia z powodów opisanych w sekcji 3. nietrafności podniesionych w apelacji zarzutów (art. 438 § 2 k.p.k.).

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

III.

Obrońca z urzędu oskarżonego R. G. adw. Ł. B. uczestniczył w rozprawie odwoławczej, złożył oświadczenie o tym, że koszty obrony z urzędu w tym postępowaniu nie zostały uiszczone, dlatego na podstawie art. 29 ust. 1 prawa o adwokaturze i § 2, § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r., poz.18) zasądzono na jego rzecz 600 zł kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym i 138 zł zwrotu podatku od towarów i usług.

Oskarżony nie ma majątku, orzeczono wobec niego karę pozbawienia wolności, dlatego uiszczenie przez niego kosztów sądowych byłoby dla niego nadmiernie uciążliwe, co skutkowało zwolnieniem go od ich uiszczenia (art. 624 § 1 k.p.k.)

7.  PODPIS

SSA Maciej Skórniak SSA Cezariusz Baćkowski SSA Robert Zdych

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca z urzędu oskarżonego R. G. adw. Ł. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

sprawstwo oskarżonego oraz przesłanki odpowiedzialności

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana