Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 380/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z 3 września 2021 roku w sprawie III K 89/20 dotyczący 1. N. V. (1) i W. W. (1) oskarżonych o to, że:

I.  w okresie od bliżej nieokreślonego dnia 3 kwietnia 2021r. w N., powiatu (...) działając wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii ze z góry powziętym zamiarem i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej czyniąc sobie z popełnienia tego przestępstwa stałe źródło dochodów wytworzyli znaczną ilość nie mniej niż substancji psychotropowej w postaci 72,55 gramów metamfetaminy, przy czym N. V. (1) czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 4 lutego 2016r. o sygn. akt III K 126/15 za czyn z art. 53 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 3 lat pozbawienia wolności i za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył częściowo w okresie od 10 kwietnia 2015r. do 18 października 2016r., zaś W. W. (1) czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 8 marca 2006r. o sygn. akt II K 325/04 za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. i art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 28 marca 2013r. o sygn. akt II K 192/11 za przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i inne na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, które zostały objęte wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 30 września 2014r. o sygn. akt II K 127/14 orzekającym karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresach od 6 kwietnia 2004r. do 21 marca 2006r., od 25 sierpnia 2010r. do 13 marca 2011r. i od 25 lipca 2014r. do 26 maja 2015r.,

tj. o przestępstwo z art. 53 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

N. V. (1) oskarżonego o to, że:

II.  w okresie od bliżej nieustalonego dnia do dnia 3 kwietnia 2010r. w N. powiatu (...) wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał znaczną ilość środków odurzających w postaci ziela konopi innej niż włóknista w ilości 32,10 gramów przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 4 lutego 2016r. o sygn. akt III K 126/15 za czyn z art. 53 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 3 lat pozbawienia wolności i za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył częściowo w okresie od 10 kwietnia 2015r. do 18 października 2016r.,

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

III.  w dniu 11 kwietnia 2020r. w pobliżu N. Łużyckiego powiatu (...) w pojeździe B. o nr rej. (...) działając wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał 0,68 grama środka odurzającego w postaci ziela konopi innej niż włóknista, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 4 lutego 2016r. o sygn. akt III K 126/15 za czyn z art. 53 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 3 lat pozbawienia wolności i za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył częściowo w okresie od 10 kwietnia 2015r. do 18 października 2016r.,

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IV.  w dniu 11 kwietnia 2020r. w P. przy ulicy (...) działając wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał 11,35 substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 4 lutego 2016r. o sygn. akt III K 126/15 za czyn z art. 53 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 3 lat pozbawienia wolności i za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, którą odbył częściowo w okresie od 10 kwietnia 2015r. do 18 października 2016r.,

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

V.  w okresie od bliżej nieustalonego dnia do 3 kwietnia 2020 r. w N. powiatu (...) wbrew przepisom ustawy z dnia 21 maja 1999 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 52 pozycja 525) nie mając wymaganego przepisami tej ustawy zezwolenia posiadał rewolwer A. nr (...) oraz 6 naboi (...),

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k.

VI.  w okresie od nieustalonego dnia nie później jednak niż 19 września 2019r. do 24 marca 2020r. w nieustalonych miejscowościach na terenie Polski podrobił czeskie dokumenty osobiste na dane M. N., P. M., M. K. i R. K., polski dowód osobisty na dane Ł. J. oraz czeskie prawa jazdy na dane K., P. M. i P. P. (2),

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.

VII.  w dniu 1 kwietnia 2020 r. w Ł. przy ulicy (...) działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu przywłaszczenia rzeczy powierzonej posługując się podrobionym czeskim dowodem osobistym o numerze (...) na dane M. N. zawarł z M. S. (1) umowę długoterminowego najmu pojazdu i podrobił na tej umowie podpis M. N. a tym samym przewłaszczył wynajęty na podstawie tej umowy pojazd osobowy marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 170 000 zł, który posiadał w okresie od 1 do3 kwietnia 2020 r. czym działał na szkodę M. S. (2),

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k. i art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

VIII.  w dniu 20 września 2019 r. Z. powiatu (...) przy zawieraniu umowy rachunku bankowego w (...) Bank SA przy ulicy (...) posłużył się podrobionym czeskim dowodem osobistym o numerze (...) wydanym na dane M. N. i podrobił na tej umowie podpis M. N.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

IX.  w dniu 1 lutego 2020 w N. powiatu (...) przy zawieraniu umowy najmu garażu położonego w N. przy ulicy (...) należącego do D. F. posłużył się podrobionym czeskim dowodem osobistym o numerze (...) wydanym na dane M. N. i podrobił na tej umowie podpis M. N.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

X.  w nieustalonym dniu w marcu 2020 w N. powiatu (...) przy zawieraniu umowy najmu lokalu mieszkalnego położonego w N. przy ulicy (...) należącego do W. K. posłużył się podrobionym czeskim dowodem osobistym o numerze (...) wydanym na dane M. N. i podrobił na tej umowie podpis M. N.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

XI.  w dniu 24 marca 2020r. w P. powiatu (...) przy zawieraniu umowy sprzedaży pojazdu marki B. o nr rej. (...) posłużył się podrobionym czeskim dowodem osobistym o numerze (...) wydanym na dane M. N. i podrobił na tej umowie podpis M. N.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

XII.  w dniu 19 września 2019r. w T. powiatu (...) przy zawieraniu umowy sprzedaży pojazdu A. (...) o nr rej. (...) posłużył się podrobionym czeskim dowodem osobistym o numerze (...) wydanym na dane M. N. i podrobił na tej umowie podpis M. N.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

XIII.  w dniu 20 września 2019r. we W. przy zawieraniu umowy najmu budynku gospodarczego posłużył się podrobionym czeskim dowodem osobistym o numerze (...) wydanym na dane M. N. i podrobił na tej umowie podpis M. N.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

W. W. (1) oskarżonego o to, że:

XIV.  w dniu 9 kwietnia 2020r. w S. powiatu (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii czyniąc sobie i innym osobom z popełnienia przestępstw stałe źródło dochodu uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włóknista i kokainy oraz substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy w ten sposób, że przechowywał w miejscu swojego zamieszkania w S. przy ulicy (...) środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włóknista w ilości 3967, 54 gramów i kokainy w ilości 202,65 gramów oraz substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy w ilości 548,54 gramów, które to środki odurzające i psychotropowe miały być następnie wprowadzone do dalszego obrotu poprzez wydanie tych środków innym osobom, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 8 marca 2006r. o sygn. akt II K 325/04 za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. i art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11§ 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 28 marca 2013r. o sygn. II K 192/11 za przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i inne na karę jednego roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, które zostały objęte wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 30 września 2014r. o sygn. II K 127/14 orzekającym karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresach od 6 kwietnia 2004 r. do 21 marca 2006r., od 25 sierpnia 2010r. do 13 marca 2011r. i od 25 lipca 2014 r. do 26 maja 2015r.,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

tenże sąd orzekł, że:

I.  uznaje oskarżonych N. V. (1) i W. W. (1) za winnych popełnienia zarzucanego im czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, z tym, że przyjmuje, że czynu tego dopuścili się w okresie od sierpnia 2019r. do dnia 3 kwietnia 2020r. oraz, że wytworzyli oni nie mniej niż 72,55 gramów metamfetaminy, co stanowi znaczną ilość substancji psychotropowej tzw. „metodą czeską”, w której prekursorem jest pseudoefedryna a do przeprowadzenia procesu wykorzystywany jest czerwony fosfor oraz jod, stanowiącego zbrodnię z art. 53 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. według stanu prawnego obowiązującego przed dniem 24 czerwca 2020r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 53 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., wymierza im kary po 5 (pięć) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i kary po 400 (czterysta) stawek dziennych grzywny po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda,

II.  na podstawie art. 70 ust. 4 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka wobec oskarżonych N. V. (1) i W. W. (1) na rzecz Stowarzyszenia (...) z siedzibą w W. nawiązki w kwotach po 50 000 zł (słownie złotych: pięćdziesiąt tysięcy) na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii,

III.  na podstawie art. 70 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr (...) pod poz. 2- 21 oraz zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr (...) pod poz. 26-27, 65-67, 69-73, 110-111,

IV.  na podstawie art. 45 § 1 k.k. z zw. z art. 45 § 2 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w postaci samochodu osobowego marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i numerze VIN (...),

V.  uznaje oskarżonego N. V. (1) za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt II-IV części wstępnej wyroku przy przyjęciu, że oskarżony działał w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności stanowiących ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k., tj. występków z art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to, na podstawie art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

VI.  na podstawie art. 70 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r.o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr (...) pod poz. 1, 42 i 43 zarządzając ich zniszczenie,

VII.  uznaje oskarżonego N. V. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt V części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 263 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 263 § 2 k.k., wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

VIII.  na podstawie art. 44 § 6 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr (...) pod poz. 1,

IX.  uznaje oskarżonego N. V. (1) za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt VI oraz VIII-XIII części wstępnej wyroku przy przyjęciu, że w zakresie czynu opisanego w pkt VI części wstępnej wyroku oskarżony działał w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, zaś w zakresie czynów opisanych w pkt VI oraz VIII-XIII części wstępnej wyroku przyjmując, że oskarżony działał w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności stanowiących ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k., tj. występków z art. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. według stanu prawnego obowiązującego przed dniem 24 czerwca 2020r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i z art. 270 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierza mu karę roku pozbawienia wolności,

X.  na podstawie art. 44 § 1 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr (...) pod poz. 11, 19-22, 24, 29-37, 42, 44, 49, 51, 59, 63, 76,

XI.  uznaje oskarżonego N. V. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt VII części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 270 § 1 k.k. i art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wymierza mu karę roku pozbawienia wolności,

XII.  na podstawie art. 44 § 1 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego zarejestrowanego w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr (...) pod poz. 114,

XIII.  uznaje oskarżonego W. W. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt XIV części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześć) lat pozbawienia wolności i karę 500 (pięćset) stawek dziennych grzywny po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda,

XIV.  na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego W. W. (1) środek karny w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 147 712 zł (słownie złotych: sto czterdzieści siedem siedemset dwanaście),

XV.  na podstawie art. 70 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr (...) pod poz. 22- 41 oraz zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr (...) pod poz.77-81, 83-92, 95-98 oraz 103,

XVI.  na podstawie art. 85 § 1 k. k. i art. 86 § 1 k.k. według stanu prawnego obowiązującego przed dniem 24 czerwca 2020r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. biorąc za podstawę orzeczone wobec oskarżonego W. W. (1) w pkt I i XIII części dyspozytywnej wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeka wobec oskarżonego W. W. (1) karę łączną 9 (dziewięciu) lat pozbawienia wolności zaś na podstawie art. 85 § 1 k. k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. według stanu prawnego obowiązującego przed dniem 24 czerwca 2020r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy wymierzone oskarżonemu W. W. (1) w pkt I i XIII części dyspozytywnej wyroku jednostkowe kary grzywny i wymierza mu karę łączną 700 (siedemset) stawek dziennych grzywny po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda,

XVII.  na podstawie art. 86 § 1 k.k. i art. 91 § 2 k.k. według stanu prawnego obowiązującego przed dniem 24 czerwca 2020r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. biorąc za podstawę orzeczone wobec oskarżonego N. V. (1) w pkt I, V, VI, IX i XI części dyspozytywnej wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeka wobec oskarżonego N. V. (1) karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności,

XVIII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu N. V. na poczet kary pozbawienia wolności okres jego tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 11 kwietnia 2020r. godzina 2:30 do dnia 3 września 2021r., zaś oskarżonemu W. W. (1) zalicza na poczet kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 9 kwietnia 2020r. godzina 6:10 do dnia 27 stycznia 2021r. godzina 6:10,

XIX.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonych N. V. (1) i W. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych zgodnie z ich udziałem w sprawie, w tym na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 6 i art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierza oskarżonemu N. V. opłatę w kwocie 4 600 złotych, zaś oskarżonemu W. W. (1) wymierza opłatę w kwocie 7 600 złotych.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy obu oskarżonych

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut apelacji prokuratora.

3.1.

I. Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na mylnym przyjęciu przy ustalaniu stawek dziennych grzywny wymierzonych oskarżonym ustalone w toku postępowania dochody W. W. (1) i N. V. (1), ich warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i ujawniony majątek przemawiają za przyjęciem wysokości stawki dziennej jedynie na kwotę 50 złotych, co wpłynęło na treść orzeczenia, czyniąc wymierzone wobec nich kary rażąco łagodne i niewspółmierne do wagi zarzuconych czynów, podczas gdy prawidłowa ocena tych okoliczności, a w szczególności wartości części mienia w stosunku do którego wydano postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym prowadza do wniosku, iż wysokość stawki dziennej powinna być znacznie wyższa.

II. rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu W. W. (1) za przestępstwo opisane w punkcie 14 części wstępnej wyroku kary 6 lat pozbawienia wolności podczas gdy charakter przestępstwa, wysoki stopień winy, wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa sposób popełnienia przestępstwa, właściwości, postawa i warunki osobiste oskarżonego, uprzednia wielokrotna karalność oskarżonego i odpowiadanie w niniejszej sprawie w ramach powrotu do przestępstwa, a nadto cele prewencji ogólnej i szczególnej przemawiają za wymierzeniem kary surowszej.

III. Rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec W. W. (1) w punkcie XVI wyroku kary łącznej w wymiarze 9 lat pozbawienia wolności w wyniku błędnego uznania, że wobec W. W. (1) istniały podstawy do zastosowania zasady asperacji, podczas gdy charakter przestępstwa, wysoki stopień winy, wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa sposób popełnienia przestępstwa, właściwości, postawa i warunki osobiste oskarżonego, uprzednia wielokrotna karalność oskarżonego i odpowiadanie w niniejszej sprawie w ramach powrotu do przestępstwa, a nadto cele prewencji ogólnej i szczególnej, przemawiają za zastosowaniem wobec niego zasady kumulacji przy wymiarze kary łącznej.

IV. rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec W. W. (1) za czyny opisane w punktach 1 i 14 części wstępnej wyroku kar grzywien, a w rezultacie orzeczonej łącznej kary grzywny wobec przyjęcia zbyt niskiej wysokości stawki dziennej, podczas gdy warunki osobiste i rodzinne raz stosunki majątkowe i ujawniony majątek przemawiają za orzeczeniem kary surowszej.

V. rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu N. V. za przestępstwo opisane w punkcie 5 części wstępnej wyroku, to jest zaczyn z art. 263 § 2 k.k. kary 10 miesięcy pozbawienia wolności i za przestępstwo opisane w punkcie 7 części wstępnej wyroku, to jest za czyn z art. 284 § 2 k.k. kary roku pozbawienia wolności, podczas gdy charakter przestępstw, wysoki stopień winy, wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu przestępstw, sposób popełnienia przestępstw, właściwości, postawa i warunki osobiste oskarżonego, uprzednia wielokrotna karalność oskarżonego i odpowiadanie w niniejszej sprawie w ramach powrotu do przestępstwa, a nadto cele prewencji ogólnej i szczególnej, przemawiają za wymierzeniem kar surowszych.

VI. rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec N. V. (1) w punkcie XVII wyroku kary łącznej w wymiarze 6 lat pozbawienia wolności w wyniku błędnego uznania, że wobec N. V. (1) istniały podstawy do zastosowania zasady niemal całkowitej absorpcji, podczas gdy charakter przestępstwa, wysoki stopień winy, wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, sposób popełnienia przestępstwa, właściwości, postawa i warunki osobiste oskarżonego, uprzednia wielokrotna karalność oskarżonego i odpowiadanie w niniejszej sprawie w ramach powrotu do przestępstwa, a nadto cele prewencji ogólnej i szczególnej, przemawiają za zastosowaniem wobec niego zasady asperacji z wymiarem zbliżonym stosownie do zasady kumulacji.

VII. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec N. V. (1) za czyn opisany w punkcie 1 części wstępnej wyroku kary grzywny wobec przyjęcia zbyt niskiej wysokości stawki dziennej, podczas gdy warunki osobiste i rodzinne oraz stosunki majątkowe i ujawniony majątek, przemawiają za orzeczeniem kary surowszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rozpocząć należy tę część rozważań od stwierdzenia, że zarzut prokuratora opisany w pkt V apelacji nie przystaje do wniosku skarżącego sformułowanego w pkt II. Apelujący podnosi w zarzucie rażącą niewspółmierność kary 1 roku pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu N. V. za czyn opisany w pkt 7 części wstępnej zaskarżonego wyroku i przypisany w pkt XI części rozstrzygającej twierdząc, że wskazane przez niego okoliczności przemawiają za wymierzeniem kary surowszej. Tymczasem we wniosku sformułowanym w apelacji autor skargi wnosi o wymierzenie oskarżonemu za przestępstwo opisane w pkt VII części wstępnej wyroku kary 1 roku pozbawienia wolności. Domaga się zatem wymierzenia kary dokładne takiej, jaką wymierzył Sąd Okręgowy.

Czyni to, pomiędzy zarzutem apelacyjnym a wnioskiem oskarżyciela zawartym w apelacji sporządzonej przez kwalifikowany zawodowo podmiot, wewnętrzną niespójność, a w konsekwencji zarzut taki musi być uznany za nieprzekonujący. Jeśli bowiem skarżący podnosi, że kara 1 roku pozbawienia wolności jest karą rażąco łagodną, a następnie postuluje wymierzenie takiej właśnie kary, to Sądowi Apelacyjnemu nie pozostaje nic innego jak stwierdzić, że zarzut w żaden sposób nie został przekonująco wykazany skoro prokurator domaga się następnie wymierzenia dokładnie tej samej kary, którą wymierzył Sąd I instancji.

Jest oczywiście możliwe, a nawet wysoce prawdopodobne, że wniosek prokuratora odnoszący się do kary wymierzonej w pkt XI części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku za czyn opisany w pkt 7 części wstępnej wyroku jest błędem pisarskim, należy jednak pamiętać, że przy apelacji wniesionej na niekorzyść oskarżonego Sąd nie może wyjść poza granice zaskarżenia, a te wyznacza nie tylko treść zarzutu i jego uzasadnienie, ale także postulat występującego ze skargą, zwłaszcza, jeśli apelację przygotował profesjonalnie prawniczo przygotowany podmiot.

Tym samym żądanie skarżącego dotyczące rozstrzygnięcia o karze za ten przypisany N. V. czyn nie mógł być uwzględniony.

Sąd Apelacyjny uznał również, że nie zasługują na akceptację pozostałe zarzuty prokuratora domagającego się surowszych kar grzywien oraz kar pozbawienia wolności za poszczególne wymienione w apelacji czyny w odniesieniu do obu oskarżonych. Wywody Sądu I instancji dotyczące określenia wymiaru kary należy zaakceptować i uznać je za trafne. Wymiar kary zależy od własnego uznania Sądu i musi się mieścić w granicach przewidzianych przez ustawę (art. 53 § 1 k.k. in principio). Wysokość orzekanej kary należy do dyskrecjonalnej władzy sędziego i tylko wtedy, gdyby doszło do rażąco niesprawiedliwego rozstrzygnięcia w tym zakresie Sąd odwoławczy władny byłby dokonać zmiany orzeczenia. Jednak nie tylko analiza materiału dowodowego, ale i treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, przede wszystkim jednak uzasadnienia apelacji prowadzą do wniosku, że w realiach tej sprawy nie sposób uznać wymierzonych kar za czyny, które to rozstrzygnięcia kontestuje skarżący, jako rażąco łagodne. W żadnym razie, kary te zarówno pozbawienia wolności jak i grzywny, jako nieakceptowalne, bo za łagodne, ocenione być nie mogą. I tak jest w tej konkretnej sprawie. Sąd pierwszej instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowania wymiaru kary w granicach zakreślonych ustawą. Rolą zaś sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach niedających się zaakceptować. Sąd odwoławczy może oczywiście zmienić wymiar, czy też rodzaj orzeczonej wobec sprawcy kary, ale jedynie wówczas gdy stwierdzi, że kara orzeczona przez sąd pierwszej instancji jest "rażąco niewspółmierna” ( wyrok SN z 15.12.2020 r., V KK 676/19, LEX nr 3119632).

Zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa …, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej, rażącej, wręcz „bijącej w oczy” (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 roku - KZS 4/96 poz. 42). Tutejszy Sąd Apelacyjny również przyjmuje domniemanie słuszności wyroków I instancji, to jest odmawia im swej aprobaty jedynie w razie stwierdzenia, że są (mogą być) niesprawiedliwe. (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 września 2000 roku II AKa 154/00, KZS 2000/10/37). Okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie o sankcjach wymierzonych oskarżonym, wymienione w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji, przekonująco wykazały powody, dla których kary określono na poziomie, jaki wyrażono w zaskarżonym orzeczeniu.

Jeśli więc Sąd I instancji mający kontakt bezpośredni z oskarżonymi uznaje, że kary za przypisane im zachowania winny mieć określony w wyroku wymiar to tylko wtedy konieczne było dokonanie zmiany tychże rozstrzygnięć gdyby podważono którekolwiek z ustaleń istotnych dla oceny tego orzeczenia. Nie czyni tego apelacja prokuratora i nie znajduje okoliczności podważających tę część orzeczenia Sąd Apelacyjny.

Przez pryzmat apelacji oskarżyciela publicznego oraz uzasadnienia skargi należy zauważyć, że skarżący akceptuje ustalenia Sądu meriti w zakresie okoliczności mających wpływ na wymiar kar, poza niezasadnie, i jak trafnie dostrzega apelujący, najprawdopodobniej przez pomyłkę przyjęcie za okoliczność łagodzącą niekaralność W. W. (1), któremu przypisano działanie w warunkach art. 64 § 1 k.k.

Apelujący jednak nadaje tym okolicznościom inne, bardziej niekorzystne dla oskarżonych znaczenie. To zaś nie może oznaczać, że taka argumentacja winna być zaaprobowana.

Jeśli zatem Sąd odwoławczy akceptuje wymiar kar za poszczególne czyny, mimo kwestionowania ich przez oskarżyciela publicznego to jasnym jest, że nie mogły być uwzględnione także wnioski skarżącego, który postuluje podwyższenie kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny.

Jest tak tym bardziej, że nie można na represyjność wydanego wyroku patrzeć jedynie poprzez orzeczone, a kwestionowane kary za poszczególne czyny wymienione w apelacji prokuratora. Należy mieć na uwadze sumę dolegliwości, które w związku z wydanym wyrokiem stały się udziałem oskarżonych. Nie same kary zasadnicze decydują o surowości lub rażąco łagodnym potraktowaniu oskarżonych, lecz także orzeczone wobec nich środki karne. Rażąca niewspółmierność kary jest uchybieniem w zakresie konsekwencji prawnych czynu, a zatem realnie można o niej mówić wówczas, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych, wymierzonych za popełnione przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie zapewnia spełnienia celów kary. Ponadto, orzeczona kara lub środek karny mogą być uznane za niewspółmierne, gdy nie uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego czynu, jak i osobowości sprawcy. (w yrok SN z 30.06.2009 r., WA 19/09, OSNwSK 2009, nr 1, poz. 1255 – podkreślenie SA).

Jeśli zważyć, że wobec obu oskarżonych w związku z przypisanym im czynem I. orzeczono nawiązki po 50.000 złotych na cele zapobiegania i zwalczania narkomani (pkt II. części rozstrzygającej), a nadto orzeczono o przepadku samochodu marki B. (...) o wartości około 150.000 złotych (pkt IV części dyspozytywnej) oraz orzeczono środek karny wobec W. W. (1) o przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 147.712 złotych, to łącznie te dolegliwości, a to kary pozbawienia wolności i obciążenia ekonomiczne połączone z powinnością uiszczenia wysokich opłat w związku ze skazaniem ich za zarzucane przestępstwa czyni zarzuty prokuratora o niewspółmierności kary i rażąco łagodnym ich potraktowaniu nieprzekonującymi.

Nie może być potraktowany za przemawiający za zasadnością apelacji prokuratora argument, że Sąd I instancji nie dopatrzył się okoliczności łagodzących wobec oskarżonych, a zatem wymierzone im kary pozbawienia wolności winny być surowsze. Istotnie Sąd Okręgowy tylko do W. W. (1) wymienił, jako okoliczność łagodzącą stosunkowo dobrą opinię z miejsca zamieszkania (s. 27 uzasadnienia). Co do wymienionej również niekaralności tego oskarżonego wypowiedziano się wyżej. To jednak, że takich okoliczności nie wymienił przy przyjęciu argumentacji prokuratora musiałoby prowadzić do konieczności uznania, że oskarżonym należałoby za przypisane im czyny wymierzyć kary w ich maksymalnym przewidzianym przez ustawę wymiarze. Tak jednak przecież nie jest, choć skarżący podkreśla wagę okoliczności obciążających i uznaje, że jest ona wyższa niż przyjął to Sąd Okręgowy to przecież nie domaga się maksymalnych kar, lecz także miarkuje ich wymiar. Jeśli tak postępuje w tych okolicznościach apelujący to tym bardziej uprawnienie takie przysługuje Sądowi, który wszak o karze decyduje.

Apelacja prokuratora okazała się nieskuteczna.

Wniosek

O zmianę wyroku i zaostrzenie kar jednostkowych i kar łącznych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec tego, że argumentacja skarżącego o błędnych ustaleniach faktycznych i rażąco łagodnym potraktowaniu oskarżonych nie przekonała nie mogły zostać spełnione postulat zmiany wyroku.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego N. V. (1)

1)  obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

a)  art. 13 § 2 k.k. poprzez jego niezastosowanie w ramach kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I części dyspozytywnej wyroku oraz art. 14 § 2 k.k. poprzez jego niezastosowanie jako podstawy wymiaru kary za ww. przestępstwo, mimo iż zachowanie oskarżonego nosiło znamiona nieudolnego usiłowania wytworzenia substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy;

b)  art. 60 § 3 k.k. polegającego na niezastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary za czyn opisany w pkt 1 części wstępnej wyroku w stosunku do N. V. (1), który współdziałając z innymi osobami w popełnieniu przestępstwa ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia.

2)  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie: art. 2 § 1 pkt 1 oraz art. 4 w zw. z art. 5 § 1 i 2 k.p.k. poprzez wydanie orzeczenia skazującego bez dowodów uprawdopodobniających fakt zawinienia oraz poprzez naruszenie podstawowych zasad procesowych określających regułę dowodzenia winy i zastąpienie ich przez domniemanie winy oskarżonego.

3)  błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na niesłusznym przyjęciu, jakoby oskarżony dopuścił się czynów opisanych w pkt 1 części wstępnej wyroku, mimo, iż materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia takiego wniosku.

4)  rażącą niewspółmierność (surowość) kary poprzez orzeczenie wobec oskarżonego N. V. kar w wymiarze 5 lat i 6 miesięcy za czyn opisany w pkt 1 części wstępnej wyroku, na skutek nie uwzględnienia w dostatecznym stopniu okoliczności łagodzących w tym w szczególności niedocenienia faktu przyznania do winy, składania przez oskarżonego obciążających wyjaśnień stanowiących podstawę do skazania współsprawców czynów zabronionych, co wskazywało na możliwość łagodniejszego potraktowania oskarżonego w zakresie wymierzonej kary, nie wyłączając możliwości nadzwyczajnego jej złagodzenia na podstawie art. 60 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pierwszy z zarzutów obrońcy wskazuje, że oskarżony N. V. (1) popełnił czyn przypisany mu w pkt I części rozstrzygającej w formie stadialnej usiłowania i to nieudolnego. Przez pryzmat tego zarzutu należy jednak zwrócić uwagę na zarzut apelacji opisany w pkt 2. W tym miejscu obrońca oskarżonego ponosi obrazę przepisów postępowania i jej wpływ na treść orzeczenia poprzez naruszenie art. 2 § 1 pkt 1 kok oraz art. 4 k.p.k. w zw. z art. 5 § 1 i 2 k.p.k. Samo zarzucenie naruszeń konkretnych przepisów procesowych nie jest czymś niezwykłym. Jednak w kontekście zarzutu 1.a) zaskakująca jest treść zarzutu obrazy prawa procesowego (zarzut 2.). Otóż obrońca stawia w nim tezę, że wydano orzeczenie skazujące bez dowodów uprawdopodabniających fakt zawinienia oraz poprzez naruszenie podstawowych zasad procesowych określających regułę dowodzenia winy i zastąpienie ich przez domniemanie winy oskarżonego.

Rzeczą dodatkowo wprowadzającą w konsternację jest uzasadnienie skargi obrońcy oskarżonego.

Wszak mimo treści zarzutu apelujący stwierdza w skardze w drugim akapicie uzasadnienia, że „Mając na uwadze przyznanie się przez N. V. (1) do popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt I , II, III, IV, V, VII, VIII, IX, X, XI, XII i XIII aktu oskarżenia, a następie złożenie konsekwentnych, wyczerpujących wyjaśnień, znajdujących potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, należy uznać, iż sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie zarzucanych czynów nie budzi wątpliwości, z tym zastrzeżeniem, iż czynu opisanego w pkt I, N. V. (1) dopuścił się w formie usiłowania nieudolnego, działając samodzielnie w celu wytworzenia substancji psychotropowej na własny użytek.(podkreślenie SA).

Jawi się więc taka oto sytuacja. Z jednej strony obrońca oskarżonego stwierdza, że zarówno sprawstwo i wina N. V. (1) w zakresie czynu I nie budzą wątpliwości, z drugiej jednak strony zarzuca skazanie bez dowodów uprawdopodabniających fakt zawinienia. E. , albo oskarżony nie ponosi winy za przypisane mu w pkt I części rozstrzygającej zachowanie i powinien zostać od popełnienia tego czynu uniewinniony albo jest nie tylko sprawcą tego czynu, ale w formie stadialnej usiłowania nieudolnego, i ponosi za to winę i za usiłowanie winien ponieść konsekwencje. Kwestią zasadniczą jest więc błąd ustaleń faktycznych poprzez przyjęcie jego sprawczej formy współdziałania, gdy tymczasem według obrońcy winien on odpowiadać za usiłowanie nieudolne, którego zawinienie wynika ze zgromadzonych dowodów, w tym z opinii biegłych z zakresu fizykochemii vide: opinia (...) sp. z o. o. z dnia 20-08-2020 r.

Rzecz jednak w tym, że oskarżonemu zarzucono i przypisano wytworzenie znacznej ilości metamfetaminy (72,55 g) w N.. Opinia odnosząca się do znalezionych 3.04.2020 roku w tej miejscowości przy ulicy (...) określa, iż zabezpieczone w tym mieszkaniu środki świadczyły o prowadzeniu produkcji substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy metodą czeską, sporządzona została przez Laboratorium Kryminalistyczne KWP we W. 29 maja 2020 roku (k. 708, t. IV). Tymczasem obrońca odwołuje się do opinii, która miała za zadanie ustalenie czy znalezione w N., ale także 9 kwietnia 2020 roku w miejscowości S. przy ulicy (...), w domu oskarżonego W. W. (1) środki narkotyczne w postaci metamfetaminy w ilości 548,54 gramów pochodzą z tego samego źródła lub partii produkcyjnej. (k. 1149 – 1161, t. VI).

Jeśli zważyć, że zgodnie z opinią Laboratorium Kryminalistycznego KWP we W. zabezpieczone w mieszkaniu przy ulicy (...) w N. środki dowodzą produkcji metamfetaminy metodą czeską oraz że w toku przeszukania garażu wynajmowanego przez N. V. (1) w tej samej miejscowości znaleziono – jak ustalił Sąd Okręgowy – 72,55 gramy tej substancji psychotropowej to twierdzenie, że wyprodukowanie takich ilości świadczy o nieudolnej działalności oskarżonego jawi się, jako oczywiście chybione. Jest wprost przeciwnie i dowodzi, że oskarżony nie tylko uczestniczył w produkcji tej substancji, ale także że znaczną jej ilość wyprodukował. To, że w opinii, do której odwołuje się obrońca stwierdzono śladowe ilości metamfetaminy nie jest dowodem wykluczającym sprawstwo oskarżonego, bowiem należy go odczytywać przez pryzmat także pozostałych dowodów i dopiero całokształt tego materiału dowodowego pozwala na jednoznaczne oceny i ustalenia, które stały się udziałem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze.

Jeśli przy tym zważyć na wyjaśnienia oskarżonego (k. 1359, 1360, t. VII), to przekonanie o bezbłędnym ustaleniu działalności N. V. (1) jedynie się ugruntowuje. Wszak, choć przeczył on swemu sprawstwu co do czynu I, to jednak chwilę wcześniej stwierdził, że „W. W. (1) dostarczał mi produktów do produkcji metamfetaminy.” (k.1359, t. VII). Twierdzenie, że środek ten produkował jakiś bliżej nieznany M. i wykorzystywał do tego celu garaż, który wynajął oskarżony pozostaje w rażącej sprzeczności z doświadczeniem życiowym i prawidłowo zostało przez Sąd meriti zdyskwalifikowane. Oskarżony, który współdziała z W. W. (1) dostarczającym mu do produkcji tego środka składniki miałby wynajmować obcej, nieznane sobie osobie garaż, aby właśnie ten człowiek prowadził w nim produkuję metamfetaminy jawi się, jako wysoce naiwna lina obrony i w żadnym razie nie podważa nie tylko ona, ale także oparta na tych twierdzeniach apelacja, ustaleń Sądu I instancji. Połączenie prawdopodobieństwa produkcji metodą czeską oraz stwierdzenia o śladowych ilościach metamfetaminy nie wyklucza sprawstwa oskarżonego, to prawdopodobieństwo wskazuje na zastosowanie określonej metody, a powiązanie tego faktu z jednoznacznym stwierdzeniem, że 72,55 gramy znalezione w garażu wyprodukowano metodą czeską upoważnia do wnioskowania o takim procesie produkcji w oparciu o tę metodę środka narkotycznego przez tego oskarżonego. Jest tak tym bardziej, że jak celnie podkreślił Sąd meriti oskarżony potrafił wytwarzać metamfetaminę, a co więcej za jej produkcję był wcześniej wraz ze swym ojcem już skazany. Jeśli przy tym Sąd ten miał na uwadze także wyniki badań daktyloskopijnych potwierdzających, że na przedmiotach wykorzystywanych do produkcji narkotyku znajdowały się ślady linii papilarnych oskarżonego oraz treść złożonego przez niego zamówienia na naczynia do procesów chemicznych to argumentacja obrońcy odwołująca się do wysoce, czy wręcz niewiarygodnych wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie pozwala z pełnym przekonaniem stwierdzić, że nie popełnił błędu ustając odpowiedzialność oskarżonego za ten czyn Sąd Okręgowy.

Zarzuty zatem 1.a) oraz 2. uznano za chybione tym bardziej, że skarżący nie wskazał, czy i jakie wątpliwości, których nie usunięto pojawiły się w tej sprawie oraz w jakim zakresie nie zostały uwzględnione na korzyść oskarżonego. To na apelującym taki obowiązek ciążył i on winien zarzut ten wzmocnić odwołaniem się do konkretnych sytuacji z materiału dowodowego. Tego jednak nie uczynił. Skarżący w żaden sposób nie przekonał, że Sąd I instancji obraził treść normy sformułowanej w art. 5 § 2 k.p.k., bowiem rozstrzygnął pojawiające się wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Na początku należy podkreślić, że podstawa ta może być skutecznie użyta, jeśli w sprawie pojawią się wątpliwości co do przebiegu zdarzeń, po drugie wątpliwości te muszą pojawić się po stronie Sądu orzekającego i po trzecie Sąd ten mimo tych wątpliwości rozstrzygnie je na niekorzyść oskarżonego. Takich wątpliwości zawartych w rozumowaniu Sądu I instancji nie przekazał skarżący. A przecież koniecznym było wykazanie, że w sprawie tej wystąpiły wątpliwości i to wątpliwości Sądu, który nie podjął próby ich usunięcia, lub dokonując stosownych działań wątpliwości te, których nie usunął, rozstrzygnął mimo to na niekorzyść oskarżonego. Art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd rozpoznający sprawę, nie zaś wątpliwości obrony i skazanych co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez ten Sąd (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 2009 roku, V KK 142/09, LEX nr 519641). Zawarty w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. nakaz rozstrzygnięcia wątpliwości na korzyść oskarżonego naruszony jest jedynie wówczas, gdy sąd nabierze wątpliwości co do przebiegu inkryminowanego zdarzenia, lub co do interpretacji podlegającego zastosowaniu w sprawie przepisu, a następnie wobec braku możliwości usunięcia tych wątpliwości, rozstrzygnie je na niekorzyść oskarżonego. Tylko niedające się usunąć wątpliwości (a nie wszystkie) i to wątpliwości, które zrodzą się u organu procesowego (sądu orzekającego), a nie te, które istnieją w ocenie stron postępowania, rozstrzyga się na korzyść oskarżonego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 31 marca 2010 roku, II AKa 239/09, KZS 2010/9/30).

W sytuacji, gdy apelujący nie wskazuje żadnych konkretnych wątpliwości, które w sprawie tej wystąpiły i podnosi jedynie zarzut naruszenia art. 5 k.p.k. trudna jest ocena czy doszło do obrazy tego przepisu. Sąd odwoławczy z urzędu nie dostrzega w rozumowaniu Sąd I instancji kolizji z tym przepisem. Sąd meriti wszak nie miał żadnych wątpliwości, co do sprawstwa oskarżonego. Wskazał przy tym tenże Sąd, że oparł swe ustalenia o istniejące dowody, o czym była mowa wyżej, ustalił istotne fakty w tej sprawie opierając się na zeznaniach wynajmującego garaż oskarżonemu, lecz także częściowo wyjaśnieniach samego oskarżonego, ale i dowodach w postaci opinii biegłych z zakresu chemii oraz oględzinach miejsca zdarzenia, analizie teleinformatycznej. Relacje oskarżonego złożone w toku postępowania Sąd odrzucił w zakresie, w którym podnosił tenże, że produkcją metamfetaminy zajmował się nieznany M. oraz że nie współdziałał w tym zakresie z W. W. (1). Takie wyjaśnienia zostały słusznie zdyskredytowane, jako niewiarygodne. Sąd I instancji z należytą uwagą podszedł do kwestii zasadniczej w procesie karnym, oceny zachowania oskarżonego. Szczegółowo i wnikliwie ocenił stronę podmiotową jego postąpienia. Ocena ta nie nosi w sobie błędu dowolności i jako taka jest akceptowana przez Sąd odwoławczy. Tok rozumowania przedstawiony przez Sąd meriti nie zawiera luk i w żadnym razie nie przekonano o istnieniu przesłanek pozwalających kwestionować jego ustalenia. Rozważania w tej części są jednoznaczne i uznano, że zarzut apelacji obrońcy oskarżonego nie podważył ich trafności. Jest tak tym bardziej, że apelujący nie tylko nie przedstawił na poparcie swojej tezy dowodów wystąpienia wątpliwości po stronie Sądu, które tenże rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego, ale nie przedstawił żadnych własnych wątpliwości w tym zakresie. Jeśli więc Sąd Okręgowy dokonał określonych ustaleń faktycznych i oparł je na wskazanych przezeń dowodach, a także wyjaśnił przekonująco, dlaczego odrzucił inne dowody, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo.

E. skoro wątpliwości w sprawie tej nie miał Sąd Okręgowy nie mógł tym samym dopuścić się obrazy art. 5 § 2 k.p.k.

Odnośnie obrazy art. 4 k.p.k. należy zająć tożsame stanowisko, zawiera on bowiem adresowaną do organów procesowych zasadę obiektywizmu, której przestrzeganie gwarantują poszczególne instytucje procesowe. Skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia tej zasady wymaga więc wykazania naruszenia szczegółowych przepisów zapewniających jej przestrzeganie. ( postanowienie Sądu Najwyższego z 26.07.2017 r., II KK 239/17, LEX nr 2342163). Przepis art. 4 k.p.k. stanowi ogólną dyrektywę adresowaną do organów prowadzących postępowanie i zarzut jego naruszenia, bez wskazania innych konkretnych przepisów procedury, które miałyby zostać naruszone, nie może stanowić samoistnej podstawy apelacji. ( wyrok Sądu Najwyższego z 20.04.2004 r., V KK 332/03, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 751, zob. także teza 5 komentarza do art. 4, Dariusz Świecki (red.); Michał Kurowski [w:] Kodeks postępowania karnego. Tom I. Warszawa 2020, wydanie 5).

Jeśli zatem Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe, w toku którego przesłuchał oskarżonych, odebrał zeznania od świadków i czynił to przy aktywnym udziale stron, w tym także obrońców oskarżonych, a następnie wykorzystując te dowody oraz wspierając się dowodami z dokumentów dokonał ich oceny przez pryzmat ich wiarygodności dając finalnie wiarę dowodom, które stanowiły o ustaleniu sprawstwa oskarżonych zaś odmówił jej oskarżonym, to nie sposób uznać, że tenże Sąd naruszył dyrektywę sformułowaną w przepisie art. 4 k.p.k.

Trzeci z zarzutów postawionych w apelacji obrońcy oznaczony jako 1.b. dotyczy naruszenia normy art. 60 § 3 k.k.

Dla jasności należy przywołać brzmienie tej normy, bowiem reguluje ona obligatoryjne złagodzenie kary. Art. 60 § 3. Sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet może warunkowo zawiesić jej wykonanie w stosunku do sprawcy współdziałającego z innymi osobami w popełnieniu przestępstwa, jeżeli ujawni on wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia.

Z jej treści wynika, że ustawodawca nałożył na Sąd powinność nadzwyczajnego złagodzenia kary, ale aby tak się stało sprawca musi spełnić określone tą normą warunki, a zatem musi:

1.  ujawnić wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa,

2.  ujawnić istotne okoliczności jego popełnienia,

3.  przy czym sam tenże sprawca musi współdziałać w popełnieniu tego przestępstwa.

Na kanwie sprawy N. V. (1) należy zauważyć, że apelujący wskazuje, iż tenże oskarżony ujawnił okoliczności współpracy przestępczej z W. W. (1), ujawnił współpracę w zakresie produkcji metamfetaminy w N. oraz K..

W tych okolicznościach należy przypomnieć, przez pryzmat twierdzenia o zasługach oskarżonego w zakresie ujawnienia współpracy z W. W. (1), że aby obowiązkowe było złagodzenie kary zgodnie z regulacją art. 60 § 3 k.k. współdziałający w popełnieniu przestępstwa musi ujawnić wspólne działanie w dopuszczeniu się tego czynu sam przy tym działając, jako współsprawca, sprawca kierowniczy, sprawca polecający, podżegacz i pomocnik. Co więcej takie ujawnienie musi obejmować współdziałanie z innymi, a zatem co najmniej dwoma osobami . Jeśli zważyć na wyjaśnienia oskarżonego (k. 1358 – 1360, t. VII) odnoszące się do jego kontaktów i współdziałania z W. W. (1) to mówi on o współdziałaniu tylko z tym sprawcą. Tym samym już pierwszy z wymogów ustalonych normą art. 60 § 3 k.k. nie został spełniony. Nie można także zapominać, że w zakresie dotyczącym wspólnej produkcji metamfetaminy oskarżony nie przyznaje się do popełnienia czynu I, co wynika z jego wyjaśnień. Ponadto organa ścigania odkryły fakt popełnienia tego czynu nie dlatego, że ujawnił go oskarżony, lecz dlatego, że przeprowadziły przeszukania odkrywając przedmioty świadczące o produkcji tego środka oraz sam środek narkotyczny. Zatem to nie oskarżony ujawnił to przestępstwo wobec organów ścigania, ale co nie mniej istotne zaprzeczył, aby był jego sprawcą (nie był więc współdziałającym) oraz w żadnym razie nie jest możliwe przyjęcie, że ujawnił on istotne okoliczności jego popełnienia.

Natomiast, gdy chodzi o kwestie dotyczące ujawnienia zachowań przestępczych w K.. Wypada dostrzec i podkreślić, że z wyjaśnień oskarżonego, do których odwołuje się skarżący wynika, iż oskarżony rzeczywiście mówi o dwóch osobach produkujących w tej miejscowości narkotyki, ale nie wspomina na temat własnego udziału (współdziałania) w tym przestępstwie. Podaje, że on był nabywcą środków wytwarzanych w K., ale nie, że uczestniczył w produkcji, wraz z tymi osobami, tychże środków. Był on nabywcą takich środków w ilościach znacznych, można domyślać się, że służyły mu do wprowadzenia ich do obrotu (ilość nabywanych środków o tym świadczyć może), lecz w tych okolicznościach nie współdziałał on ze wskazanymi przezeń dwoma osobami, lecz był sprawcą swego własnego powiązanego z ich czynami zachowania. Uprawnione byłoby uznanie go w tych okolicznościach, jako współsprawcę w znaczeniu szerszym, a taki współdziałający wykluczony jest z kręgu uprawnionych od skorzystania z nadzwyczajnego obligatoryjnego złagodzenia kary (zob. Z. Ćwiąkalski [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część II. Komentarz do art. 53-116, wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2016, art. 60, teza 32).

Zarzut oznaczony jako 3. jest ściśle powiązany z omówionymi już wyżej zarzutami 1.a. i 2. Sąd Apelacyjny pokusił się o ustawienie tych zarzutów w kolejności, która przedstawia perspektywę działań obrońcy, dążącego do zdyskredytowania rozstrzygnięcia Sądu meriti przypisującego w pkt I części rozstrzygającej określone w tym miejscu przestępstwo oskarżonemu. Apelujący stawia zarzut niezasadnego przypisania sprawstwa i winy oskarżonemu wskutek rażącej obrazy prawa procesowego (zarzut 2.), potem zaś twierdzi, że błędnie ustalono fakty relewantne w tej sprawie o tymże sprawstwie, bowiem materiał dowodowy nie daje ku temu podstaw (zarzut 3.), aby finalnie stwierdzić, że oskarżony jest sprawcą tego czynu, ale popełnił go w stadium usiłowania nieudolnego. To zestawienie prowadzić musi do wniosku, że także omawiany obecnie zarzut 3. jest chybiony. Co więcej okoliczności przeczące tezie, że nie popełnił tego czynu oskarżony – jak twierdzi obrońca oskarżonego – a ustalenie Sądu a quo jest błędne, zostały już omówione wyżej. Do tych rozważań należy odesłać i stwierdzić, że skoro nie naruszył norm procesowych Sąd I instancji przy przeprowadzaniu dowodów oraz ich ocenie i odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego przeczącego popełnieniu czynu I, to także ustalenie o jego sprawczej roli w tym czynie należało uznać za trafne, a zarzut błędnych ustaleń wyrażony w apelacji potraktować, jako polemikę z jednoznacznym materiałem dowodowym.

Wobec faktu, że apelujący obrońca oskarżonego stawia także zarzut rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności orzeczonej za czyn I Sąd Apelacyjny odniesie się do tej kwestii omawiając apelację drugiego z obrońców podnoszącego także taki zarzut.

Wniosek

O zmianę wyroku i zakwalifikowanie czynu 1, jako popełnionego w warunkach art. 13 § 2 k.k. i wymierzenie za ten czyn kary z nadzwyczajnym złagodzeniem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec tego, że argumentacja skarżącego o obrazie prawa materialnego oraz obrazie prawa procesowego nie przekonała, a także o rażąco surowej karze nie mógł zostać spełniony postulat obrońcy.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego W. W. (1).

1)  obrazę przepisów postępowania , mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez naruszenie zasady obiektywizmu oraz swobodnej oceny dowodów, polegających na niewyczerpującym, fragmentarycznym, kierunkowym, nielogicznym i nieuwzględniającym zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dokonania oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w szczególności w zakresie przyznania waloru wiarygodności poszczególnym dowodom, przy jednoczesnym uznaniu za nierzetelne lub nieprzydatne pozostałych, a to między innymi poprzez:

a)  uznanie świadka anonimowego za wiarygodne, w szczególności w zakresie, w jakim relacjonował on o dystrybucji przez oskarżonego środków odurzających w J. i w związku z tym o współpracy z N. V. (2), podczas gdy:

- oskarżony nie znał N. V. (1) w okresie zamieszkiwania w J. (styczeń 2016 r. – kwiecień 2017 r.), albowiem oskarżeni poznali się podczas pobytu w Areszcie Śledczym w J. w marcu 2019 r. (fakt ustalony przez sąd wynikający bezspornie z dokumentacji Aresztu Śledczego w J.), zatem N. V. (1) nie mogła go wtedy tam go odwiedzać, a oskarżeni nie mogli wspólnie zajmować się produkcją i dystrybucją środków odurzających;

- z umowy najmu z dnia 16 stycznia 2016 r. oraz zeznań świadka – K. C. – wynajmującej oskarżonemu dom w J., wynika że W. W. (1) istotnie zamieszkiwał w J., jednakże w innym okresie, niż wskazują na to data popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu (9 kwietnia 2020 r.);

-wbrew twierdzeniom Sądu I instancji świadek anonimowy nie jest świadkiem naocznym zdarzeń związanych z dystrybucją przez oskarżonego narkotyków, a jedynie świadkiem ze słyszenia, przy czym jego twierdzenia opierają się w znacznej mierze na własnych domysłach, takich jak – tytułem przykładu – wniosek świadka, że W. W. (1) musiał znać N. V. (1), ponieważ poruszał się samochodem na czeskich rejestracjach, a ten mógł należeż do V.;

- W. W. (1) nigdy nie korzystał z samochodu zarejestrowanego na terenie Czech.

b)  uznanie wyjaśnień oskarżonego N. V. (1) w części za niewiarygodne, mimo przyjęcia ich w znacznej mierze, która współgrała z zarzutami wskazanymi w akcie oskarżenia za wiarygodne, podczas gdy:

- N. V. (1) wskazał, iż nabywał od oskarżonego W. W. (1) leki zawierające pseudoefedrynę, które następnie sprzedawał obywatelowi Republiki Czeskiej P. S., u którego we wrześniu 2021 r. podczas przeszukania zainicjowanego na bazie wyjaśnień N. V. (1) znaleziono elementy linii produkcyjnej substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy „metoda czeską”;

- dla oceny wyjaśnień N. V. (1) kluczowe znaczenie miał fakt zamówienia sprzętu laboratoryjnego na nazwisko innej osoby, a kwestia ta w żaden sposób nie dotyczy osoby W. W. (1);

c)  uznanie, iż lektura treści wiadomości odzyskanych z telefonu oskarżonego N. V. (1) oraz należącego do oskarżonego W. W. (1) telefonu marki S. (...)+ jednoznacznie wskazuje na to, że mężczyźni porozumiewali się w kwestii produkcji substancji psychotropowej, podczas gdy:

- z treści opinii z dnia 22 maja 2020 r. sporządzonej przez biegłego C. K. wynika, iż zdaniem biegłego rozmowa na komunikatorze internetowym W. pomiędzy użytkownikiem o nicku (...) z osoba o nicku C., dotyczy środków psychoaktywnych, co ni zostało potwierdzone opinią innego biegłego lub zebranym materiałem dowodowym, a ponadto w toku postępowania nie ustalono, kto miałby widnieć pod tymi nickami;

- z treści opinii z dnia 22 maja 2020 r. sporządzonej przez biegłego C. K. oraz załączonych do niej wydruków wynika, iż z telefonu S. (...) użytkowanego przez W. W. (1) zabezpieczono treść rozmowy dotyczącą słów dynamit oraz makarov, a pozostałe rozmowy nie zawierają żadnych istotnych informacji dla sprawy;

d)  uznanie, iż W. W. (1) dopuścił się przestępstwa polegającego na produkcji substancji psychotropowych, podczas gdy;

- opinia Centrum (...) w S. wskazuje na pochodzenie zabezpieczonych u oskarżonych środków psychotropowych nie z tego samego źródła lub partii produkcyjnej;

- sam sąd wskazał, iż W. W. (1) miał się zaopatrywać w metamfetaminę u innych dostawców, co z punktu widzenia wskazanego zarzutu wydaje się być nielogiczne;

- nie można z faktu ewentualnego zaopatrywania N. V. (1) w tabletki zawierające pseudoefedrynę, wysuwać wniosku przekazywania pozostałych substancji niezbędnych do produkcji metamfetaminy, potwierdzonych zdaniem sądu treścią notatki ujawnionej w samochodzie, zwłaszcza że substancje te zostały również ujawnione w wynajmowanych przez oskarżonego N. V. (1) pomieszczeniach;

- znalezienie w toku przeszukania samochodu osobowego marki B. (...) kartki z cennikiem sporządzonym w języku czeskim, który zawierał nazwy substancji chemicznych przeznaczonych do produkcji metamfetaminy z wykorzystaniem tzw. metody czeskiej, nie świadczy o przestępnych powiązaniach;

- Sąd I instancji przyjął początkową datę tego przestępstwa na sierpień 2019 r., jednocześnie wskazując, iż w momencie gdy N. V. (1) pierwszy raz pojawił się u oskarżonego, nie rozpoczęto jeszcze wytwarzania metamfetaminy, a oskarżony zaopatrzył się w narkotyk u innego dostawcy, co nie zostało poparte żadnymi dowodami;

- na przedmiotach zabezpieczonych w toku postępowania nie ujawniono śladów daktyloskopijnych należących do oskarżonego;

- co w konsekwencji doprowadziło do błędnego przypisania W. W. (1) sprawstwa czynu polegającego na produkcji środków psychotropowych oraz uczestnictwie w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających.

2)  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, poprzez błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, że W. W. (1) uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających, podczas gdy:

- nie wykazano w jakich ilościach i w jakiej cenie W. W. (1) miałby sprzedawać znacznie ilości narkotyków, w szczególności nie potwierdzają takiej okoliczności zeznania świadka anonimowego, natomiast rozróżnienia na ilości ”hurtowe” i „detaliczne” wymaga przypisanie znamienia „uczestnictwa w obrocie”;

- nie wykazano dalszego łańcucha sprzedaży środków odurzających, w szczególności z materiału dowodowego, komu, kiedy i w jakim celu środki odurzające miały być kolejno sprzedane, co wywołuje uzasadnione wątpliwości w zakresie odbiorcy tych środków;

- co w konsekwencji doprowadziło do błędnego przypisania oskarżonemu czynu polegającego na uczestnictwie w obrocie środkami odurzającymi, przy jednoczesnym braku dowodów na tak daleko idącą rolę oskarżonego.

3)  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść poprzez błędne przyjęcie, że skoro oskarżony W. udzielił raz, spontanicznie, substancji odurzającej oskarżonemu N. V. (1) (przy pierwszym spotkaniu po opuszczeniu przez niego zakładu karnego), to z pewnością dysponował wtedy jej większą ilością, na wypadek potrzeby udostępnienia narkotyków także innym osobom, podczas gdy:

- z wyjaśnień N. V. (1) nie wynika, aby oskarżony był w posiadaniu znacznej ilości metamfetaminy i zamierzał udzielać jej kolejnym osobom, ani udostępniać hurtowe jej ilości kolejnym, zaangażowanych w dalsza sprzedaż substancji osobom; w szczególności wyjaśnienia te dotyczą udzielenia jedynie N. V. (1) ilości narkotyku na własny użytek z uwagi na jego silne uzależnienie od substancji odurzających, zatem głównie w ilości nieznacznej; ponadto nie wykluczają one prawdziwości wyjaśnień oskarżonego W. co do posiadania przez niego metamfetaminy na własny użytek;

- co w konsekwencji doprowadziło do błędnego przypisania oskarżonemu czynu polegającego na uczestnictwie w obrocie środkami odurzającymi.

4)  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, poprzez błędne przyjęcie, że skoro oskarżony W. W. (1) dysponował innymi nieruchomościami czy lokalami, to mógł on przechowywać w nich znaczne ilości środków odurzających, podczas gady okoliczność taka nie została stwierdzona, ani prawomocnym wyrokiem Sądu w innej sprawie, ani nie została ustalono przez Sąd w niniejszym postępowaniu, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego przypisania oskarżonemu przechowywania znacznych ilości środków odurzających w innych miejscach, niż to zostało określone w pkt XIV części wstępnej wyroku.

5)  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony W. W. (1) osiągnął z popełnienia przestępstwa korzyść majątkowa w wysokości 147.712 zł, podczas gdy przez korzyść majątkową rozumieć należy kwotę uzyskaną ze sprzedaży środków odurzających lub substancji psychotropowych, natomiast ujawnione i zabezpieczone w mieszkaniu oskarżonego narkotyki nie uległy sprzedaży, a oskarżony nie osiągnął z nich żadnego zysku; co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 45 § 1 k.k.

6)  rażącą niewspółmierność kar jednostkowych, określonych w pkt oraz XIII części dyspozytywnej wyroku, a w konsekwencji rażącą niewspółmierność kary łącznej określonej w pkt XVI części dyspozytywnej wyroku, tj. kary 9 lat pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze 700 stawek dziennych po 50 zł każda, przez niedostateczne rozważenie dyrektyw jej wymiaru z art. 53 § 1 k.k. w zakresie dotyczącym stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu poprzez nieuwzględnienie szeregu istotnych dla ustalenia wymiaru kary kwantyfikatorów, tj. okoliczności, że oskarżonemu nie zostało udowodnione, że uczestniczył obrocie środkami odurzającymi, a że posiadał środki odurzające i psychotropowe, co niewątpliwie rzutuje na społeczną szkodliwość czynu i stopień winy, krótki okres działalności przestępczej, ograniczony do miesiąca, brak osiągnięcia zysku i innych korzyści z przestępstwa, brak demoralizacji oskarżonego i dobra opinia z miejsca zamieszkania.

⃣ zasadne

☐ częściowo zasadny

X niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelujący w zarzucie oznaczonym jako I.a. tiret pierwsze i drugie, podnosząc obrazę przepisów postępowania i jej wpływu na treść wyroku w podstawowym zakresie kwestionuje wiarygodność zeznań świadka anonimowego i oparcie czynionych ustaleń na jego wypowiedziach.

Co do kwestionowania tej części wypowiedzi świadka (...), która dotyczy spotkań oskarżonego z drugim oskarżonym N. V. należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy poddał je szczegółowej i dogłębnej krytycznej analizie. Wypada przy tym zauważyć, że o spotkaniach obu oskarżonych świadek ten mówił stanowczo zarówno w toku śledztwa jak i podczas rozprawy sądowej. Był on konsekwentny w swych wypowiedziach i wskazywał na współpracę obu oskarżonych w tym także w J.. Jeśli zważyć, że zasadniczą częścią jego relacji jest ta dotycząca produkcji narkotyków oraz ich rozprowadzania w znacznych ilościach poprzez siatkę własnych dealerów oraz odsprzedawanie ich dużym klientom przez W. W. (1) i odnieść te okoliczności do treści postawionego oskarżonemu zarzutu wprowadzania do obrotu znacznych ilości środków narkotycznych, a w efekcie w przypisanym oskarżonemu czynie do czasu popełnienia tego przestępstwa to bez znaczenia jest okoliczność czy oskarżony spotykał się czy nie z N. V. (1) w J.. Istotą tego zarzutu (czyn XIV) było ustalenie, nie czy oskarżeni znali się i spotykali w latach 2016 – 2019 w J., lecz czy 9 kwietnia 2020 roku W. W. (1) przechowywał w S. przy ulicy (...) narkotyki, aby następnie wprowadzić je obrotu poprzez wydanie ich innym osobom.

Zeznania świadka anonimowego dowodzą tego w sposób jednoznaczny. Analiza treści wypowiedzi tego świadka wskazuje na taką właśnie działalność oskarżonego i to nie tylko 9 kwietnia 2020 roku, ale dowodzi także jego wcześniejszego zaangażowania w taki proceder.

Podobnie bez znaczenia jest fakt wynajmowania przez oskarżonego w J. domu oraz czasu trwania tej umowy. Dla oceny działalności oskarżonego ma znaczenie to, co przechowywał 9 kwietnia 2020 roku w S.. Te zaś fakty są jednoznacznie wykazane dokonanymi przeszukaniami oraz protokołami oględzin. Obowiązkiem Sądu Okręgowego było także ustalenie, w jakim celu środki narkotyczne oskarżony przechowywał w tak znacznej ilości i Sąd ten powinność taką wypełnił. W swych krytycznych analizach materiału dowodowego, w tym także wyjaśnień oskarżonego przekonująco, zgodnie z regułami poprawnego rozumowania, ale zwłaszcza w oparciu o doświadczenie życiowe ustalił, że oskarżony tak znaczne ilości oraz różne rodzajowo środki narkotyczne przechowywał, aby wprowadzić je do obrotu. Nie sposób uznać, że trafnie to kwestionuje, podnosząc obrazę przepisów formalnych, obrońca oskarżonego. W żaden sposób nie jest możliwe, przez pryzmat treści uzasadnienia kontestowanego wyroku, przyjęcie że doszło do fragmentarycznego, niewyczerpującego, nielogicznego i kierunkowego dokonania ocen materiału dowodowego. Po pierwsze, skarżący nie wskazał, które fragmenty zgormadzonych i wprowadzonych do procesu dowodów zostały pominięte w ustalaniu faktów relewantnych dla odpowiedzialności oskarżonego. Po wtóre, nie doszukano się także wyjaśnienia, na czym polegał brak wyczerpujących ocen poszczególnych dowodów i w jakim zakresie oceny tych dowodów sprzeczne są z prawami logicznego rozumowania. Jeszcze raz podkreślić trzeba, że uzasadnienie Sądu Okręgowego zawiera oceny wszystkich zasadniczych dla czynionych ustaleń dowodów i są one przeprowadzone z należytą wnikliwością. To, że inaczej pewne kwestie widzi oskarżony i jego obrońca nie oznacza, że postąpienia Sądu I instancji mają wadę dowolności ocen materiału dowodowego. Jest tak tym bardziej, że Sąd Apelacyjny dostrzega także swego rodzaju naginanie przez obrońcę oskarżonego okoliczności faktycznych dla potrzeb apelacji. Podnosi on w zarzucie I.a. tiret trzecie, że świadek anonimowy nie jest świadkiem naocznym, ale jedynie świadkiem ze słyszenia. Taka konstatacja w tym zarzucie pozostaje w oczywistej sprzeczności z tym, co świadek ten zeznał na rozprawie. Wszak podał on m.in. „ Ja zakupować narkotyki od W., kupować też od jego ludzi”.(k. 1945, t. X). Tym samym już choćby z tego powodu zarzut ten nie mógł być skuteczny. Jeśli jednak uwzględni się także inne wypowiedzi tego świadka o Czechu, z którym współpracował oskarżony oraz na czym ta współpraca polegała ( Ja wiem, że narkotyki produkował ten W. i Czech, ponieważ W. wielokrotnie informował nas, czyli klientów o tym, że narkotyki nie są jeszcze gotowe, że są w trakcie produkcji. k. 1944, t. X)) oraz że tym Czechem był N. V. (1) i wiedzę o takiej współpracy świadek miał od oskarżonego W. W. (1), to kwestionowanie ustaleń poczynionych przez Sąd w oparciu o zeznania tego świadka jest z gruntu chybione. Jest tak tym bardziej, że przecież o takiej działalności oskarżonego nie mówił tylko świadek anonimowy, lecz podobnie o uczestnictwie w produkcji narkotyków mówił drugi z oskarżonych N. V. (1). Podał on m.in. W. W. (1) mi dostarczał mi produktów do produkcji metamfetaminy (k. 1359, t. VII). Nie można także zapominać o stwierdzeniu N. V. (1), że od W. W. (1) kupował także pseudoefedrynę, która, jak się następnie okazało w badaniach chemicznych, była wykorzystywana do produkcji metamfetaminy. Powiązanie tych wypowiedzi oskarżonego i świadka anonimowego nie pozostawia wątpliwości co do tego, że W. W. (1) nie tylko uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami różnych narkotyków (czyn XIV) lecz również brał udział w ich produkcji (czyn I). W żadnym razie nie dyskredytuje wartości zeznań tego świadka twierdzenie obrońcy, że wypowiedzi świadka opierają się na domysłach, bo np. twierdził on, że oskarżony musiał znać N. V. (1), bo poruszał się samochodem na czeskich tablicach rejestracyjnych, a ten mógł należeć do V., a oskarżony nigdy nie korzystał z samochodu zarejestrowanego w Czechach. Wypada zauważyć, że takie twierdzenie obrońcy nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym. Nie odszukano dowodu wskazującego, że oskarżony takim autem (na czeskich tablicach rejestracyjnych) się nie poruszał. Co więcej nie odszukano także jego twierdzenia na tę okoliczności i to zarówno w toku śledztwa jak i podczas rozprawy. Ale nawet, jeśli przyjąć by, że oskarżony tak podał np. obrońcy, to nie oznacza to nic innego jak to, że tak powiedział, a nie że jest to fakt niezbicie dowiedziony. Należy pamiętać, że oskarżony w bardzo szerokim zakresie korzystał ze swego prawa do milczenia zaś ta część jego wypowiedzi, w których odnosił się do stawianych mu zarzutów została przeanalizowana przez Sąd meriti i ocena ta jest w pełni prawidłowa.

Te okoliczności powodują, że twierdzenia obrońcy o niezasadnym oparciu ustaleń o odpowiedzialności W. W. (1) za zarzucane mu czyny o zeznania świadka anonimowego są z gruntu chybione. Jest tak tym bardziej, że Sąd I instancji poddał także krytycznej analizie wyjaśnienia samego oskarżonego i biorąc pod uwagę, że twierdził on, iż znalezione w miejscu jego zamieszkania w S. znaczne ilości różnych rodzajowo narkotyków miał zgromadzone na własne potrzeby prawidłowo odrzucił wiarygodność tych wypowiedzi. Żadnego błędu w tym zakresie nie popełnił tenże Sąd a quo.

Kolejnym elementem zarzutu błędów procesowych poprzez nieakceptowalną przez obrońcę ocenę wyjaśnień oskarżonego N. V. (1) skarżący przedstawił w pkt b. zarzutu 1.

Apelujący opiera swój zarzut na twierdzeniu, że N. V. (1) podał w swych wyjaśnieniach, że kupował od W. W. (1) pseudoefedrynę, którą następnie odsprzedawał P. S. i u tegoż znaleziono następnie elementy linii produkcyjnej metodą czeską metamfetaminy.

Tak sformułowany zarzut nie do końca jest jasny i nie do końca wiadomo, jakie znaczenie dla odpowiedzialności W. W. (1) ma ten przywołany w tym zarzucie fakt dotyczący P. S.. Przecież W. W. (1) nie zarzucono współdziałania z P. S. we wrześniu 2021 roku, lecz współsprawstwo w produkcji metamfetaminy właśnie z N. V. (1). To, że była jeszcze inna osoba produkująca w ten sam sposób, z wykorzystaniem tej samej metody środek narkotyczny nie oznacza, że nie było takiego współdziałania między obu oskarżonymi i wykorzystywanie tej samej technologii do produkcji tego środka.

A przecież, jak to już wyżej stwierdzono, z opinii biegłych Laboratorium Kryminalistyczne KWP we W. 29 maja 2020 roku (k. 708, t. IV) wynika jednoznacznie, że przedłożone do badań środki zostały zweryfikowane, jako służące do produkcji metamfetaminy metodą czeską. Tym samym, jeśli uwzględni się czas działania oskarżonych od sierpnia 2019 roku do 3 kwietnia 2020 roku oraz fakt, że używali oni składników, które dobitnie świadczą o produkcji przy pomocy tej metody środków narkotycznych oraz weźmie pod uwagę wyjaśnienia N. V. (1) dotyczące jego współdziałania z W. W. (1) (k. 1359, t. VII) to jasnym się staje, że tak sformułowany zarzut apelacji był przeciw skuteczny.

Rację ma obrońca podnosząc, że zamówienie sprzętu laboratoryjnego przez N. V. (1) nie dotyczy drugiego z oskarżonych. Jest tak jednak pod warunkiem, że obaj prowadzili odrębną działalność. Tymczasem zarówno zeznania świadka anonimowego jak i przywołane wyżej wyjaśnienia N. V. (1) takiego współdziałania dowodzą. Ale nawet jeśli przyjąć, że ten akurat fakt jest powiązany ze współdziałaniem oskarżonych, jak zdaje się widzieć to obrońca, to należy zwrócić uwagę, że wszak Sąd Okręgowy takiej tezy nie postawił. Tego faktu nie poczytał, jako przemawiającego za ustaleniem o współdziałaniu oskarżonych. Sąd ten stwierdził, że zakup sprzętu laboratoryjnego dokonany przez N. V. (1) „(…)dodatkowo utwierdza w przekonaniu, że zamierzał on udoskonalić produkcję substancji psychotropowej.”(k. 2047, t. X – podkreślenie SA).

E., jednoznacznie wskazał, że ta okoliczność dotyczy tylko N. V. (1), nie zaś drugiego z oskarżonych. Stąd nie do końca jasna jest intencja tego zastrzeżenia obrońcy oskarżonego. A ponieważ Sąd nie może domyślać się czy zgadywać zastrzeżeń w środku odwoławczym sporządzonym przez prawniczo kwalifikowany podmiot ten zarzut uznano za nieskuteczny.

Skarżący odwołuje się także do ustalenia Sądu Okręgowego opierającego się na opinii biegłego C. K. i podnosi, że nie ustalono, kto miałby widnieć pod nickami w korespondencji zabezpieczonej w telefonach oskarżonych oraz że rozmowy te nie zawierają żadnych istotnych informacji dla sprawy.

Pierwsze z tych zastrzeżeń jest oczywiście chybione. Wszak po okazaniu N. V. (1) tej korespondencji z komunikatora tenże jednoznacznie wskazał, że jest to korespondencja między nim a W. W. (1) (k. 1359, t. X). Zatem nie można mieć wątpliwości, co do tego, że nicki, które w tej korespondencji się przewijały określały obu oskarżonych, tym bardziej, że znajdowały się w telefonach zabezpieczonych od nich. Jeśli przy tym biegły jednoznacznie stwierdził, że rozmowa między osobami posługującymi się ustalonymi nickami dotyczy środków psychoaktywnych to nie sposób uznać, że nie zawiera ona istotnych informacji dla sprawy. Nawet jeśli część tej korespondencji nie zawierała istotnych informacji dla sprawy to jednak biegły wprost wskazał, że rozmowa przedstawiona w załączniku 1, dotyczyła środków psychoaktywnych. Jeśli prześledzić jej treść (zob. k. 842 – 846, t. V) to można z pełnym przekonaniem stwierdzić, że zasadnie Sąd Okręgowy uznał ten dowód za istotny dla czynionych ustaleń o sprawstwie oskarżonych. Gdy zaś zwróci się uwagę także na załącznik nr 2 to jedynie utwierdza ten fakt o działaniach oskarżonych dotyczących środków narkotycznych.

Nie sposób uznać, że opinia biegłego C. K. nie powinna być wykorzystana w procesie czynienia ustaleń faktycznych z tego powodu, że nie została zweryfikowana opinią innego biegłego. Wypada zauważyć, że W. W. (1) w toku postępowania sądowego korzystał z pomocy obrońcy, ani on sam ani też jego obrońca nie wystąpili z zastrzeżeniami dotyczącymi opinii C. K.. Nie tylko nie został złożony wniosek o przesłuchanie biegłego na rozprawie, ale także nie podważano opinii w toku rozprawy domagając się sięgnięcia po opinię innego biegłego. Podnoszenie obecnie zastrzeżenia, że opinia nie została potwierdzona inną opinią, innego biegłego jest swego rodzaju nielojalnością wobec Sądu I instancji. Jeśli nie była ona kwestionowana w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, to Sąd miał wszelkie podstawy do przyjęcia, że strony zgadzają się z jej wnioskami, a opinia jest pełna, jasna i wewnętrznie spójna. W tych okolicznościach zarzut apelującego musiał zostać odrzucony.

Jak już wyżej stwierdzono analizując apelację obrońcy N. V. (1) to, że opinia Centrum (...) w S. wskazała na pochodzenie zabezpieczonych u oskarżonych środków narkotycznych nie z tego samego źródła lub partii produkcyjnej oznacza tylko to, co stwierdza ta opinia nic ponadto. Nie oznacza ona przede wszystkim, że błędne jest ustalenie o uczestnictwie W. W. (1) w procesie produkcji metamfetaminy. Ten fakt wszak Sąd ten ustalił odwołując się do zeznań świadka anonimowego, ale co więcej potwierdzały go także wyjaśnienia drugiego z oskarżonych, które wyżej już przytoczono. To, że obrońca oskarżonego minimalizuje znaczenie znalezienia w samochodzie oskarżonego kartki ze spisem substancji potrzebnych do produkcji narkotyków należy skomentować następująco. Samo znalezienie takiej kartki w języku czeskim, a zatem języku narodowym N. V. (1), istotnie niczego nie dowodzi poza tym, że taką kartkę z takimi zapisami znaleziono. Należy jednak ten fakt odczytywać przez pryzmat innych jeszcze dowodów, bezspornego faktu znajomości oskarżonych, komunikowania się ich w sprawach dotyczących środków psychoaktywnych, prowadzenia wspólnie produkcji tychże (zeznania świadka anonimowego i wyjaśnienia N. V. (1)), znalezienia znacznych ilości różnych środków narkotycznych w mieszkaniu W. W. (1). Jeśli połączy się te fakty, to notatka znaleziona w aucie oskarżonego ze spisem substancji do produkcji metamfetaminy nabiera uzupełniającego znaczenia o prawidłowym ustaleniu działań oskarżonego i jego uczestnictwie w produkcji oraz uczestniczeniu w obrocie środkami narkotycznymi.

Według obrońcy oskarżonego o nieprawidłowościach w procedowaniu Sądu I instancji i ustaleniu sprawstwa oskarżonego świadczy także fakt, że nie znaleziono na zabezpieczonych w sprawie przedmiotach śladów daktyloskopijnych oskarżonego. Znów należy stwierdzić, że dowodzi to tylko tego, że takich śladów nie znaleziono. Nie jest to jednak dowód świadczący o braku sprawstwa po stronie oskarżonego. I ten argument nie przekonał o błędach proceduralnych popełnionych przez Sąd a quo mających istotne przełożenie na treść wyroku.

Druga grupa zastrzeżeń obrońcy dotyczy ustaleń faktycznych, które poczynił Sąd I Instancji.

Jeśli zważyć na treść przypisanego oskarżonemu czynu (opisanego w pkt 14 części wstępnej wyroku) to wypada podkreślić, że oskarżonemu nie przypisano wprowadzenia do obrotu środków narkotycznych, lecz uczestniczenie w obrocie środkami odurzającymi poprzez przechowywanie wymienionych w tym czynie narkotyków, które miałby być następnie wprowadzone do dalszego obrotu poprzez wydanie ich innym osobom.

Tym samym zastrzeżenia obrońcy, że nie wykazano, w jakich ilościach i w jakiej cenie oskarżony miałby sprzedawać narkotyki oraz komu, kiedy i w jakim celu (zarzut II tiret pierwsze i drugie) nie mogą być ocenione, jako podważające treść rozstrzygnięcia. Skarżący zdaje się upatrywać możliwości przypisania czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii tylko w aktywnym zachowaniu sprawcy. A przecież utrwalone jest w orzecznictwie sądowym, że uczestniczenie w obrocie nie musi oznaczać aktywności polegającej na dalszym przekazywaniu środka odurzającego komukolwiek. Pojęcie uczestniczenia w obrocie z art. 56 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii odnosi się nie tylko do zachowań związanych z bezpośrednim przekazywaniem środków odurzających innej osobie, ale także do zachowań składających się na funkcjonowanie takiej osoby w obrocie, jak magazynowanie środków, udostępnianie lokalu, w którym ma dojść do wprowadzenia środków do obrotu itd. Uczestnictwem w obrocie jest więc zachowanie każdego, kto ma odegrać pewną rolę w procesie wprowadzenia do obrotu środków odurzających lub substancji psychotropowych.( postanowienie SN z 18.11.2015 r., V KK 341/15, LEX nr 1923856.). Zachowanie sprawcy wypełniającego znamiona ustawowe strony przedmiotowej tego przestępstwa może mieć charakter bierny i polegać na przechowywaniu środków narkotycznych, które dopiero w kolejnym kroku do obrotu wprowadzone zostaną. To, że oskarżony tak czynił (nie został jednak o to oskarżony i za to skazany) dowodzą zeznania świadka anonimowego, który jednoznacznie wskazał, że takich zakupów środków narkotycznych od oskarżonego dokonywał on sam oraz inne jeszcze osoby i były to ilości co najmniej znaczne (0,5 kg). W tym okolicznościach Sąd Okręgowy miał pełne podstawy do przyjęcia sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzuconego mu czynu 14. Wobec tego, że uczestnictwo w obrocie narkotykami polegało na ich przechowywaniu, a dopiero w następnym etapie miało polegać na ich wprowadzeniu do obrotu nie wymagało ustalenia, komu, kiedy i w jakich ilościach narkotyki miał być sprzedane. Gdyby takie ustalenia poczyniono oskarżony odpowiadałby za wprowadzenie środków narkotycznych do obrotu, a nie za uczestniczenie w obrocie. Jego zachowanie wypełniłoby, bowiem definicję ustawową sformułowaną w art. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, która w pkt 34) stwierdza, że wprowadzanie do obrotu to udostępnienie osobom trzecim, odpłatnie lub nieodpłatnie, środków odurzających, substancji psychotropowych, prekursorów, środków zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych. Jeśli więc oskarżonemu nie zarzucono takiego działania, lecz opisano jego zachowanie, jako bierne, pasywne uczestnictwo w obrocie tymi substancjami to nie było obowiązkiem Sądu Okręgowego czynienie ustaleń, których brak w swym zarzucie podnosi obrońca.

Zarzut okazał się chybiony.

Tak samo został oceniony zarzut III. Należy zwrócić uwagę, że oskarżonemu nie postawiono zarzutu udzielenia metamfetaminy N. V. (1). Bez znaczenia dla jego odpowiedzialności jest czy dysponował wówczas większa czy mniejszą ilością tego środka narkotycznego. Jego odpowiedzialność wyznaczają granice oskarżenia i w nich obowiązany był poruszać się Sąd Okręgowy i tak uczynił przypisując oskarżonemu dwa przestępcze zachowania, współdziałania w produkcji narkotyków oraz uczestnictwo w ich obrocie. (zarzut III tiret pierwsze). Czy oskarżony miał czy nie miał większą ilość tych środków dla jego sytuacji prawnokarnej nie ma żadnego znaczenie skoro nie został o takie zachowanie oskarżony. Argument obrońcy jest chybiony.

Nawet jeśli z wyjaśnień N. V. (1) nie wynika, że oskarżony miał większe ilości środków narkotycznych i zamierzał je udzielać innym osobom, to wynika to wprost z zeznań świadka anonimowego oraz ilości tych środków i ich różnorodności znalezionych w S.. To, że oskarżony twierdzi, że miał je na swoje potrzeby z powodu gromadzenia ich z uwagi na pandemię, jest tak naiwnym tłumaczeniem, że w stopniu oczywistym winno być zdyskwalifikowane, jako próba podważenia metody oceny takich relacji, jakim jest doświadczenie życiowe.

Nie mógł być skuteczny także zarzut IV, bowiem w realiach sprawy bez znaczenia jest czy oskarżony w innych nieruchomościach czy lokalach, którymi dysponował przechowywał narkotyki. Takie ustalenia pozostają poza granicami oskarżenia i nie mają znaczenia dla ustalenia odpowiedzialności oskarżonego za zarzucone, a finalnie przypisane mu zachowania.

Gromadzenie środków narkotycznych w takich ilościach i o takiej różnorodności jak przypisane oskarżonemu w pkt XIII zaskarżonego wyroku wymagało znacznych nakładów finansowych. Pieniądze, które zabezpieczono w lokalu zajmowanym przez oskarżonego służyły do zakupów tychże narkotyków. Ich przepadek na rzecz Skarbu Państwa w tej sytuacji był naturalnym następstwem przestępczego zachowania oskarżonego, a zarzut apelacji nie zyskał akceptacji Sądu odwoławczego.

Zarzuty apelacji obrońców oskarżonych N. V. (1) i W. W. (1).

Zarzuty rażącej niewspółmierności orzeczonych kar pozbawienia wolności .

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarówno obrońca N. V. (1) jak i obrońca W. W. (1) podnoszą zarzuty dotyczące wymierzonych oskarżonym kar. Przy czym co oczywiste w tej sytuacji twierdzą, że kary te są niewspółmiernie surowe. Sąd, jak już wyżej stwierdzono, nie podzielił przeciwnej argumentacji prokuratora uznając, że nie przekonał o rażąco łagodnych karach wymierzonych oskarżonym. Należy w tej sytuacji skonstatować, że nie sposób uznać także zasadności argumentacji obrońców, że kary wymierzone oskarżonym są rażąco surowe. Jeśli zważyć, na motywacyjną część uzasadnienia o karach przedstawioną przez Sąd Okręgowy to w żadnym razie nie można przyjąć za przekonujące tych części apelacji obrońców, w której podważają rozstrzygnięcia, co do kar jednostkowych, ale i kar łącznych. Sąd Apelacyjny uznaje te kary za surowe, bo kary takie mają być, jednak w żadnym razie nie można podzielić motywacji obrońców, że kary wymierzone osobom o przeszłości kryminalnej działającym w ramach powrotu do przestępstwa są niesprawiedliwie surowymi i to w stopniu nieakceptowalnym, bijącym wprost w oczy.

Tak na pewno w sprawie tej nie jest. Wielość przestępczych zachowań, których dopuścił się N. V. (1) oraz popełnienie czynów przeciwko ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii za naruszenie, której był już w przeszłości karany utwierdza w przekonaniu o zasadności wymierzonych mu kar jednostkowych i kary łącznej. Podobnie należy ocenić sytuację W. W. (1), którego doświadczenie kryminalne, w tym skazanie za udział w grupie przestępczej i odbycie wymierzonej m.in. za to kary, nie skłoniły do refleksji i zmiany postawy, lecz doprowadziły do popełnienia kolejnych przestępstw. W żadnym razie nie przekonała, o niesprawiedliwej karze łącznej wymierzonej temu oskarżonemu, apelacja jego obrońcy.

Tym samym także i w tym zakresie nie podzielono postulatów obu obrońców.

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Orzeczenie o kosztach sądowych oparto na podstawie art. 627 k.p.k., art. 634 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 6 i art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych tekst jednolity Dz. U z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z p.zm.).

Wszystkie przytoczone wyżej rozważania doprowadziły Sąd odwoławczy do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

7.  PODPIS

SSA Wiesław Pędziwiatr SSA Jarosław Mazurek SSA Jerzy Skorupka

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator (...)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcia o karach.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmianę

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca N. V. (1), adwokat M. Ś.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt. I.,II., V., VII., IX., XI., XVII. części rozstrzygającej.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmianę

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca W. W. (1), adwokat B. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt. I., XIII., XIV., XVI., XIX. części rozstrzygającej.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmianę