Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 79/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku II Wydział Karny z dnia 21 września 2021 roku wydany w sprawie o sygn. akt II K 120/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Wynikające z apelacji obrońcy zarzuty:

1) błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a mianowicie przez:

a) błędne ustalenie, iż oskarżony podjął manewr hamowania w chwili kontaktu z pokrzywdzonym, w sytuacji gdy zarówno z treści nagrania wideo oraz opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych wynika, iż na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego nie sposób ustalić początkowy moment hamowania,

b) błędne ustalenie, iż oskarżony nienależycie obserwował przedpole jazdy w sytuacji, gdy z zeznań świadków, pasażerów samochodu, wynika jednoznacznie, iż kierowca był skupiony na jeździe,

2) rażącego naruszenia przepisów prawa procesowego, mającego istotny wpływ na treść wydanego w sprawie rozstrzygnięcia, tj. art. 170 § 3 kpk oraz art. 193 § 1 kpk poprzez niezasadne pominięcie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych, na okoliczność możliwości wiarygodnego ustalenia przebiegu zdarzenia z dnia 22 grudnia 2019r., jego przyczyn oraz odpowiedzialności osób w nim uczestniczących,

3) naruszenia przepisów prawa procesowego, a w szczególności art. 7 kpk oraz art. 410 kpk przejawiającą się w tym, iż Sąd I Instancji dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego przekroczył granicę swobodnej oceny dowodów, dokonując jednocześnie jednostronnej oceny dowodów bez uwzględnienia całokształtu zebranego materiału dowodowego, wbrew zasadom logiki oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a polegających na przyjęciu, że:

a) oskarżony K. T. (1) podjął manewr hamowania dopiero w chwili kontaktu z pokrzywdzonym, podczas gdy zebrany materiał dowodowy w szczególności opinia biegłego S. S., jak również nagranie z monitoringu przeczy takim wnioskom — biegły jednoznacznie wskazał, iż nie można określić kiedy oskarżony rozpoczął manewr hamowania,

b) oskarżony miał możliwość podjęcia skutecznego manewru hamowania w sytuacji wtargnięcia na jezdnię przez M. P., podczas gdy z zeznań świadków, w szczególności G. D. oraz pasażerów znajdujących się w pojeździe oskarżonego wynika, iż K. T. (1) nie miał obiektywnej możliwości wyhamowania pojazdu i tym samym uniknięcia potrącenia pieszego, znajdującego się w stanie nietrzeźwości,

4) naruszenia przepisów prawa procesowego, tj. art. 410 kpk poprzez pominięcie istotnych dowodów w postaci zeznań świadków A. M. i K. Z., podczas gdy z zeznań tych wynika iż sprawcą zdarzenia był M. P. i nie było żadnych dowodów świadczących o jakimkolwiek zawinieniu oskarżonego,

5) naruszenia przepisów postępowania karnego, mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 7 kpk w zw. z art. 201 kpk poprzez dokonanie ustaleń faktycznych na podstawie opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych, która jest opinią niejednoznaczną oraz hipotetyczną, sporządzoną na podstawie danych nieposiadających odpowiedniego waloru pewności i wiarygodności;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się zasadna w takim stopniu, iż na skutek jej wniesienia zaistniały podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego K. T. (1).

Podkreślić należy, iż dla sądu odwoławczego nie budzi wątpliwości, że Sąd I instancji szczegółowo odniósł się do wszystkich okoliczności faktycznych ujawnionych w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego, a przy wydaniu zaskarżonego wyroku miał na względzie wszystkie zebrane w sprawie dowody, które wnikliwie i starannie rozważył, przy czym w sporządzonym uzasadnieniu wyroku przedstawił w sposób przekonywujący, argumenty na poparcie swego stanowiska. Argumentacja zaprezentowana przez Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku nie narusza w żaden sposób zasady swobodnej oceny dowodów. W ocenie Sądu Okręgowego rozumowanie przytoczone przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku spełnia te wymogi z uwagi na fakt, iż ocena wartości zebranych dowodów została dokonana przez Sąd I instancji wszechstronnie, we wzajemnym kontekście, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym i jako taka w pełni korzysta z ochrony art. 7 kpk. Z tych wszystkich względów należy wskazać, że zbędne jest powtarzanie oceny materiału dowodowego zaprezentowanego przez Sąd I instancji, którą Sąd odwoławczy w pełni podziela.

Błąd w ustaleniach faktycznych może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności).

Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd meriti dopuścił się błędu jedynie w zakresie ustaleń społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu.

Słusznie natomiast Sąd ten przeprowadził wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia tj. ustalenia przebiegu wypadku, dowody i w oparciu o wskazane w art. 7 kpk kryteria prawidłowo je ocenił i z oceny tej wywiódł jedyny logiczny wniosek, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 177 § 1 kk. Należało jednak stwierdzić, iż jego wina oraz społeczna szkodliwość przypisanego mu czynu nie były znaczne i wobec tego warunkowo umorzyć postępowanie przeciwko K. T. (1).

Jest rzeczą oczywistą, że dla możliwości wydania orzeczenia o warunkowym umorzeniu istotne jest ustalenie wszystkich przesłanek odpowiedzialności karnej. Nie może budzić wątpliwości zarówno fakt popełnienia przestępstwa, sprawstwo oskarżonego, ani też podstawa przypisania mu winy.

Materiał dowodowy zebrany w sprawie bezspornie wskazuje na to, iż ok. 2:30 w nocy 22 grudnia 2019 roku K. T. (1) kierując pojazdem marki B. (...) o nr rejestracyjnym (...) w miejscowości R. przy ul. (...) na wysokości posesji nr (...) na drodze (...) w kierunku ul. (...) naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że niewłaściwie obserwował przedpole jazdy, w wyniku czego doprowadził do potrącenia pieszego uczestnika ruchu drogowego M. P., znajdującego się w stanie nietrzeźwości w stężeniu 1,05 mg/l i 0,95 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, który nie ustąpił mu pierwszeństwa, przekraczając jezdnię w miejscu niedozwolonym poza prawidłowo wyznaczonym i oznakowanym przejściem dla pieszych, poruszając się z lewej na prawą stronę jezdni dla kierunku ruchu pojazdu, wskutek czego M. P. odniósł obrażenia ciała w postaci otwartego złamania wieloodłamowego IIIA stopnia trzonów kości goleniowej prawej, awulsyjnego złamania guzka kości ramiennej lewej z uszkodzeniem przyczepu mięśnia nadgrzebieniowego, a które to obrażenia spowodowały u niego naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej dni siedmiu. Sąd rejonowy dokonał przy tym własnego opisu czynu, a sąd odwoławczy opis ten zaaprobował, akcentując w swoim orzeczeniu: „ uznając … za winnego popełnienia przypisanego mu czynu”.

Kluczowe znaczenie dla ustalenia okoliczności zdarzenia, które miało miejsce w nocy z 21 na 22 grudnia 2019 roku ma zapis z monitoringu (k.7), na którym widać, jak pokrzywdzony wchodzi na ulicę i przechodząc przez nią na skos zostaje potrącony przez samochód, który prowadził oskarżony. W chwili potrącenia pokrzywdzony znajduje się w okolicy osi jezdni. Dopełnieniem tego nagrania - w opinii Sądu Okręgowego - jest opinia specjalistyczna biegłego sądowego z dziedziny mechaniki i techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków drogowych oraz diagnostyki i szacowania wartości pojazdów S. S. (k. 72-99), w której biegły wskazał, że pokrzywdzony: " M. P. przekraczając jezdnię ul. (...) w R. ze strony lewej na prawą w miejscu niedozwolonym wprowadził stan zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego. W wyniku takiego zachowania pieszego doszło do jego potrącenia przez kierującego samochodem B. K. T. (1) .". Jednocześnie biegły wskazał, że M. P. spowodował zaistnienie wypadku i jest jego sprawcą, natomiast kierujący samochodem B. K. T. (1) niewłaściwie obserwował przedpole jazdy lub poruszał się z prędkością większą niż dopuszczalna (40 km/h), czym przyczynił się do zaistnienia lub skutków wypadku (k.99). Uzupełniająco biegły był słuchany na etapie postępowania przed Sądem Rejonowym (k.162-165). Wówczas stwierdził, że " nie jesteśmy w stanie ustalić, czy wskazane przez biegłego w opinii błędy oskarżonego wynikały z niewłaściwej obserwacji przedpola jazdy, czy też z nadmiernej prędkości i niedostosowania jej do obowiązującego ograniczenia prędkości 40 km/h” (k. 163 verte). Biegły podkreślił, że " nie da się jednoznacznie wykazać, czy oba błędy zostały popełnione, czy poszczególne, ale na pewno jeden z nich”. (k.164). Jednocześnie zaznaczył, że " sprawcą zdarzenia jest pieszy, co wynika bezpośrednio z opinii, natomiast kierującemu przypisane jest przyczynienie”. (k.165), oceniane jednak w kategorii współsprawstwa.

Wydana w sprawie opinia z zakresu rekonstrukcji wypadku samochodowego okazała się być dostatecznie kompleksowa i w sposób zrozumiały, spójny oraz logiczny wyjaśniała, w oparciu o dostępny materiał dowodowy, przyczyny inkryminowanego zdarzenia. Opiniujący zapoznał się z całością materiału niezbędnego do wydania rzeczonej opinii, która nie zawierała luk w ocenie zagadnień, będących jej przedmiotem, a dokładnie w ocenie zagadnienia związanego z niewłaściwą obserwacja przedpola jazdy przez kierującego. Spełniała ona cechy dowodu nie budzącego żadnych zastrzeżeń w tej kwestii i tym samym mogącym stanowić podstawę dla ostatecznych konkluzji sądu meriti Tym samym Sąd I instancji w prawidłowy sposób dokonał jej oceny, a przyjmując za podstawę ustaleń wnioski w niej zawarte, uczynił to w granicach swobodnej oceny dowodów.

Nie można podzielić poglądu apelującego, iż Sąd rozpoznający merytorycznie sprawę dopuścił się obrazy art. 7 kpk w zw. z art. 201 kpk poprzez dokonanie ustaleń faktycznych na podstawie opinii, która jest niejednoznaczna oraz hipotetyczna, a jej sporządzenie nastąpiło na podstawie danych nieposiadających odpowiedniego waloru pewności i wiarygodności. Biegły w sposób rzeczowy i kompletny wyjaśnił, jak ustalał z policjantami, którzy wykonywali czynności bliskie do eksperymentu - metodą porównawczą, sposób ich postępowania, analizował przygotowany szkic w celu rekonstrukcji zdarzenia i oceniał powyższe dla swoich wniosków końcowych. Biegły wykonał opinię na podstawie m.inn. tych danych. Sąd meriti słusznie nie znalazł podstaw do kwestionowania poczynionych ustaleń w zakresie niewłaściwej obserwacji przedpola jazdy, bądź też ich dalszej weryfikacji za pomocą dowodu z opinii innego biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych na okoliczność wiarygodnego ustalenia przebiegu zdarzenia z nocy z 21 na 22 grudnia 2019 roku, jego przyczyn oraz odpowiedzialności osób w nim uczestniczących. Zatem zarzut związany z niezasadnym pominięciem wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego jest całkowicie niezasadny.

Odnośnie zarzutu dotyczącego kwestii, kiedy oskarżony rozpoczął manewr hamowania, faktem jest, iż dostarczone do akt nagranie nie ukazuje całego manewru hamowania (przy możliwym założeniu, że takowy miał miejsce dużo wcześniej, niż w chwili zderzenia z pokrzywdzonym). Jest jednak na nagraniu wyraźnie ukazane, że oskarżony niewłaściwie obserwował przedpole jazdy, co było błędem w technice jego jazdy. Nie są w stanie tego obalić zeznania świadków A. M. i K. Z., bowiem oskarżony sam stwierdził, iż " nie widział wcześniej pokrzywdzonego na jezdni" (k.140 verte), a " ten pan wybiegł lub bardzo szybko wyszedł" (k.140verte). O ile Sąd Okręgowy dał wiarę oskarżonemu, że nie widział oskarżonego (bowiem dając wiarygodność opinii biegłego wskazać należy, że " kierujący samochodem B. K. T. (1) poruszając się z prędkością dopuszczalną tj. 40 km/h i prawidłowo obserwując przedpole jazdy miał możliwość uniknięcia potrącenia pieszego lub w przypadku ograniczenia widoczności zmniejszenia prędkości kolizyjnej z pieszym przynajmniej do 21,6 km/h. Poruszając się z większą prędkością lub niewłaściwie obserwując przedpole jazdy popełnił błąd w technice i taktyce jazdy, a tym samym przyczynił się do samego zaistnienia wypadku lub jego skutków" (k. 97-98), o tyle w kwestii "wtargnięcia na jezdnię pokrzywdzonego" Sąd Okręgowy wiary oskarżonemu nie dał. Z zapisu monitoringu bezsprzecznie bowiem wynika, że pokrzywdzony będąc w stanie nietrzeźwości poruszał się wolno i w takim właśnie tempie wszedł na jezdnię przemierzając ją nie wzdłuż, a na ukos, co z kolei minimalnie, ale jednak wydłużyło jego czas pobytu na niej. Tym samym Sąd Okręgowy nie dał wiary ani wyjaśnieniom oskarżonego, ani zeznaniom podróżującym z nim świadkom, iż to pokrzywdzony nagle "wdarł się na jezdnię", a oskarżony mimo, iż właściwie obserwował przedpole jazdy, to nie miał możliwości wyhamowania pojazdu i tym samym uniknięcia potrącenia pieszego.

Sąd odwoławczy zważył, że za ustaleniem, iż oskarżony niewłaściwie obserwował przedpole jazdy przemawiają także wyjaśnienia samego K. T. (1). Wyjaśnił on przecież: „… Nie widziałem wcześniej pokrzywdzonego na jezdni… W momencie kiedy zauważyłem pana, że jest na drodze rozpocząłem hamowanie. Bliżej osi jezdni był pokrzywdzony niż chodnika, jak rozpocząłem hamowanie.” (k.140v). Tym samym sam przyznał, iż nie widział momentu wejścia pokrzywdzonego na jezdnię, a ustalono przecież – ponad wszelką wątpliwość – że pokrzywdzony wchodził na jezdnię powoli (w sposób charakterystyczny dla osób nietrzeźwych), w miejscu dostatecznie oświetlonym, a do tego nie był niczym zasłonięty dla kierującego. Takie natomiast wyjaśnienia potwierdzają brak należytej obserwacji przedpola jazdy przez K. T. (1), który dostrzegł przeszkodę, kiedy już była m/w na środku drogi. Z pewnością nie jest także tak, by pokrzywdzony wbiegł na jezdnię tuż przed nadjeżdżający pojazd - jak to podawał świadek G. D.. Sąd odwoławczy zważył, że w przedmiotowej sprawie - jak w mało której - występował świadek, którego zeznania, gdyby nie dokonane nagranie video, zapewne były uznane za w pełni wiarygodne i stanowiące podstawę do dokonania wszelkich istotnych ustaleń w sprawie wypadku. Przecież pojawił się dorosły, całkowicie bezstronny, trzeźwy przypadkowy przechodzień, który miał widzieć, jak po bójce pokrzywdzony wbiegł tuż przed nadjeżdżający pojazd (!) – tymczasem nagranie video jednoznacznie powyższemu przeczy (świadek musiał najprawdopodobniej, mówiąc delikatnie: całkowicie pomylić fakty, osoby bądź zdarzenia).

Sąd Rejonowy właściwie przypisał K. T. (1) popełnienie występku z art. 177 § 1 kk. Oczywiście samo formalne naruszenie przepisów prawa jest niewystarczające dla przypisania odpowiedzialności karnej. Odpowiedzialność karna jest to rodzaj odpowiedzialności ultima ratio, a więc odpowiedzialności ograniczonej do sprawców i przypadków, w odniesieniu do których inne rodzaje odpowiedzialności byłyby nieadekwatne. Należy zatem dopuszczać możliwość podlegania takiej odpowiedzialności tylko w razie wyjątkowego natężenia okoliczności świadczących o skrajnie dużym stopniu zawinienia i stopniu społecznej szkodliwości.

Zgodnie z treścią art. 115 § 2 kk dla ustalenia stopnia społecznej szkodliwości czynu niezbędne jest zbadanie zarówno strony przedmiotowej czynu (rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełniania czynu, waga naruszonych przez sprawce obowiązków) jak i jego podmiotowej strony (motywacja, postać zamiaru sprawcy). Dominujące znaczenie mają przy tym okoliczności z zakresu strony przedmiotowej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 lutego 2015 r. sygn. akt. III SK 36/14). Okoliczności te nie mogą być także poddane interpretacji rozszerzającej w tym także na niekorzyść określonego sprawcy czynu.

Przechodząc na grunt przedmiotowej sprawy skonstatować trzeba, iż rodzajem naruszonego przez oskarżonego dobra prawnego było bezpieczeństwo uczestników ruchu drogowego w komunikacji, a pośrednio także zdrowie ludzkie. Tym niemniej analizując stan faktyczny sprawy, tzn. sposób i okoliczności czynu oraz wagę naruszonych przez oskarżonego obowiązków, nie można ostatecznie rozstrzygać ich wszystkich na niekorzyść oskarżonego. W tym miejscu godzi się zaznaczyć, że obowiązek obserwacji innych uczestników ruchu i zasada ograniczonego zaufania dotyczy wszystkich uczestników ruchu drogowego i każdego znajdującego się na drodze lub w jej otoczeniu (art. 4 ustawy prawo o ruchu drogowym). Oskarżony poruszając się w środku weekendowej nocy po mieście winien nie tylko dostosować się do nakazanej prędkości jazdy, ale także zachować należytą ostrożność zbliżając się do miejsca w okolicy którego widać grupkę ludzi, czego jednak nie uczynił i przyczynił się do przedmiotowego zdarzenia. Na korzyść oskarżonego należy poczytać natomiast okoliczność, iż manewr wkroczenia na jezdnie przez pokrzywdzonego był w niedozwolonym miejscu, pieszy nie był oznakowany, poruszał się chwiejnym krokiem, na skos jezdni, a manewr ten wykonał bezrefleksyjnie i nie zachowując szczególnej ostrożności, czym sam spowodował stan zagrożenia.

Nie można nie uwzględnić na korzyść oskarżonego także i tego, że naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym zostało dokonane nieumyślnie. Oskarżony nie miał bowiem zamiaru postąpić niezgodnie z obowiązującymi regułami ostrożności, a tym bardziej nie chciał wyrządzić pieszemu krzywdy. Oskarżony natychmiast po kolizji wybiegł z samochodu i starał się udzielić pokrzywdzonemu pomocy. Nie starał się uniknąć odpowiedzialności, został do przyjazdu stosownych służb, w tym funkcjonariuszy Policji, poddał badaniom swego stanu trzeźwości. Oskarżony od początku przyznawał się do samego faktu potracenia pieszego. Biorąc pod uwagę wypadkową wszystkich okoliczności, które należy poczytać na korzyść oskarżonego, ocenę dokonaną przez Sąd meriti, należało zmienić, co też uczynił Sąd Okręgowy warunkowo umarzając postępowanie.

Wypadkowa wszystkich poczynionych spostrzeżeń nakazuje uznać społeczną szkodliwość czynu jak i winę oskarżonego jako tych, które nie są znaczne, dlatego też sąd okręgowy nie podzielając stanowiska sądu meriti, że czyn K. T. (1) powinien wywołać sankcję karną, dokonał zmiany w tym zakresie. Całościowa ocena zachowania oskarżonego, jego postawa, właściwości i warunki osobiste pozwalają zasadnie przypuszczać, iż pomimo niewymierzenia kary oskarżony będzie przestrzegać porządku prawnego i nie wejdzie ponownie w konflikt z prawem. Wyżej przedstawione okoliczności zdarzenia przemawiały bowiem za tym, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego oraz stopień jego zawinienia nie były znaczne. Tu warto zauważyć, iż określenie „nie jest znaczny” nie ma tego samego znaczenia, co termin „nieznaczny”, obejmuje bowiem swoim zakresem również wypadki o „średnim” stopniu społecznej szkodliwości i zawinienia.

Nie mogło również budzić wątpliwości spełnienie pozostałych przesłanek wynikających z art. 66 § 1 kk pozwalających na warunkowe umorzenie postępowania, tj. niekaralność oskarżonego za przestępstwo umyślne, a także pozytywna prognoza społeczno-kryminologiczna co do jego przyszłego zachowania. Wprawdzie warunkowe umorzenie ma charakter fakultatywny, co oznacza, że nawet mimo ziszczenia się wszystkich przesłanek jego stosowania, sąd nie musi go zastosować, owo ziszczenie się przesłanek warunkowego umorzenia ma bowiem charakter warunku progowego, koniecznego, ale niewystarczającego, trzeba jeszcze woli sądu, nie mniej uznać należało, iż w okolicznościach sprawy owe warunki progowe były wystarczające, by wobec oskarżonego zastosować dobrodziejstwo wspomnianej instytucji. Spowodowanie przedmiotowego wypadku drogowego był przecież incydentalnym zachowaniem w jego dorosłym życiu. Jakkolwiek było ono mocno dolegliwe i nieprzyjemne dla jego ofiary, nie mniej pamiętać też należy, iż zachowanie pokrzywdzonego przyczyniło się do zdarzenia, a nawet to on sam spowodował stan zagrożenia i w tym znaczeniu był jego sprawcą, a K. T. przyczynił się do wypadku – choć nie w stopniu pomijalnym, lecz spełniającym przesłanki uznania go także za winnego popełniania przedmiotowego czynu. Chwilowa nieuwaga kierującego w ruchu drogowym nie jest zjawiskiem nietypowym, czy odosobnionym, wymagającym od razu napiętnowania, w szczególności w sytuacji, gdy nie ujawnia on lekceważącego stosunku do zasad bezpieczeństwa, które winien przestrzegać. Reakcją na taki mankament zachowania nie musi być zatem skazanie i wymierzenie kary. Warunkowe umorzenie postępowania to zaś nie to samo, co jego bezwarunkowe umorzenie. Wyrok warunkowo umarzający postępowanie karne wydany w trybie art. 414 § 1 kpk jest bowiem orzeczeniem stwierdzającym popełnienie przestępstwa, opartym na uznaniu winy.

Mając więc powyższe na uwadze zasadna jest konstatacja, iż właściwe będzie wobec oskarżonego zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego na okres 1 roku. Sąd Odwoławczy uznał, iż okres ten będzie wystarczający do zweryfikowania pozytywnej prognozy kryminologicznej i oceny, czy warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego spełniło swoje cele.

Wniosek

- wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. T. (1) od zarzucanego mu czynu, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kompletny i prawidłowo oceniony dla potrzeb stosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwalał na wydanie rozstrzygnięcia (i zmianę wyroku), bez potrzeby uchylenia postępowania i przeprowadzenia przewodu od początku.

3.2.

Wynikające z apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zarzuty:

1) błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wyroku, a polegający na stwierdzeniu, iż nie udowodniono, aby oskarżony przekroczył dopuszczalną prędkość 40 km/h obowiązującą w miejscu zdarzenia oraz że manewr hamowania podjął w chwili kontaktu z pokrzywdzonym, co jest sprzeczne z ustną uzupełniającą opinią biegłego ds. ruchu drogowego oraz zapisem zdarzenia na nagraniu, na którym wyraźnie widać zapalone światła stopu w kierowanym przez oskarżonego pojeździe przed potrąceniem, co świadczy o wcześniejszym hamowaniu, a wg biegłego im wcześniej pojazd był hamowany przed zderzeniem, tym większa była jego prędkość od wyliczonej przez biegłego minimalnej prędkości kolizyjnej 39,2 km/h;

2) obrazy przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 46 § 1 kk poprzez zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego rażąco niskiej sumy tytułem częściowego zadośćuczynienia w stosunku do doznanych przez pokrzywdzonego cierpień i obrażeń ciała;

3) obrazy przepisów prawa procesowego, art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 kpk, przez niezasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego kosztów ustanowionego w sprawie pełnomocnika, pomimo zgłaszanych przez niego wniosków w tym zakresie;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. do zarzutu z pkt 1 - dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych:

Wskazać należy - co już było podkreślone w pkt 3.1 niniejszego uzasadnienia - iż Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego w kwestii przyznania przymiotu wiarygodności pisemnej i ustnej opinii biegłego S. S., zgodnie z którą nie sposób jednoznacznie wysunąć wniosku, jakoby w chwili zdarzenia oskarżony przekroczył dopuszczalną prędkość, tj. 40 km/h, bowiem nie pozwala na wysnucie takich wniosków zebrany w sprawie materiał dowodowy.

Poza tym w tym miejscu wskazać należy, iż zachowanie tzw. prędkości administracyjnie dozwolonej nie może samo przez się świadczyć o tym, że kierowca zachował prędkość bezpieczną w rozumieniu art. 19 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym. Prędkość bezpieczna w rozumieniu art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym to prędkość sytuacyjna, mającą zapewniać kierującemu panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa. Konieczność zachowania przez kierującego w takiej sytuacji prędkości bezpiecznej wynika z obowiązku zachowania szczególnej ostrożności, która zgodnie z ustawową definicją jest ostrożnością polegającą na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. Uznanie za prędkość bezpieczną maksymalnej prędkości dozwolonej w konkretnym miejscu oznacza akceptację braku reakcji kierującego na okoliczności kształtujące sytuację drogową i wymaga przedstawienia argumentów wskazujących na to, że warunki panujące w tym miejscu nie obligowały kierującego do dalej idącej redukcji prędkości. Utrata zaufania ze względu na szczególną sytuację drogową, uzasadniona doświadczeniem życiowym, obejmuje również tych użytkowników drogi, którzy są - w fazie powstania tej sytuacji – widoczni jako jadący prawidłowo dla kierującego. Przecież właśnie dostrzeżenie przez kierującego pojazdem mechanicznym pieszego poruszającego się wolno, chwiejnym krokiem w poprzek jezdni, czyni całkowicie realną - w granicach zakreślonych podstawowym doświadczeniem życiowym - możliwość nagłej zmiany sposobu i kierunku ruchu takiego pieszego. Jakkolwiek zatem by negatywnie nie odnieść się do wkroczenia na jezdnie w stanie nietrzeźwości i przemierzania jej na ukos, to jednak trzeba skoncentrować szczególną uwagę na sposobie prowadzenia pojazdu i zachowaniu kierującego w istniejących wówczas warunkach drogowych. Prędkość bezpieczna, to prędkość pozwalająca kierującemu na prawidłowe wykonanie manewrów, których potrzebę w konkretnej sytuacji (okolice nocnego klubu z dyskoteka, noc z soboty na niedzielę) kierujący ma możliwość i obowiązek przewidzieć.

Ad. do zarzutu z pkt 2 dotyczącego zasądzenia od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego rażąco niskiej sumy tytułem częściowego zadośćuczynienia w stosunku do doznanych przez pokrzywdzonego cierpień i obrażeń ciała, wskazać należy, iż w szczególnej sytuacji sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego. Podstawą jej orzeczenia są przepisy KPK, które przyznają sądowi po rozpoczęciu przewodu sądowego prawo do orzeczenia w każdej chwili warunkowego umorzenia postępowania karnego, jeżeli zostaną stwierdzone dane przemawiające za takim rozstrzygnięciem (art. 414 § 1 kpk). W takim przypadku sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, a także nałożyć na sprawcę obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (art. 415 § 1 kpk). Orzeczenie tych środków odnosi się zatem tylko do wskazanej sytuacji. Zgodnie z regulacją art. 67 § 3 kk zasądzenie nawiązki jest możliwe zamiast obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia, czyli w wypadkach gdy są podstawy do orzeczenia tych dwóch środków, w szczególności wykazano w postępowaniu istnienie spowodowanej przestępstwem szkody bądź krzywdy wymagającej naprawienia w całości lub w części (wyr. SN z 30.11.2018 r., III KK 508/17, Legalis). Skutek przestępny w postaci szkody obejmuje zarówno szkodę majątkową, jak i niemajątkową, przy czym decyzja, czy szkoda ma być naprawiona w całości, czy też w części, należy do sądu. Decydującą przesłanką powinien być wówczas interes pokrzywdzonego w otrzymaniu chociaż części odszkodowania w odpowiednio szybkim czasie. Skoro orzeczenie nawiązki ma zastępować naprawienie szkody lub zadośćuczynienie, to należy przyjąć, że nawiązka może być orzekana tylko na rzecz pokrzywdzonego i ma stanowić alternatywne zaspokojenie jego roszczeń (wyr. SN z 30.5.2018 r., V KK 446/17, www.sn.pl).

Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że jednym z celów procesu karnego jest rozwiązanie konfliktu między sprawcą, a pokrzywdzonym, zaś sposobem rozwiązania tego konfliktu jest między innymi orzeczenie zadośćuczynienia za krzywdę w formie środka kompensacyjnego w postaci nawiązki. Poza sporem pozostaje też okoliczność, że nawiązka orzekana na podstawie art. 46 §2 kk powinna być wymierzana z uwzględnieniem rozmiaru krzywdy wyrządzonej pokrzywdzonemu, ocenianej przez pryzmat subiektywnych doznań osoby pokrzywdzonej, sposobu działania sprawcy, a także tego, jaki wpływ na stan psychiczny osoby pokrzywdzonej wywołało znalezienie się w sytuacji ofiary przestępstwa. Sytuacja materialna, majątkowa sprawcy nie ma więc wpływu na wymiar tego środka w postaci zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Sąd meriti zgromadził w sprawie wystarczający materiał dowodowy, który pozwalał na wydanie rozstrzygnięcia w zakresie obowiązku naprawnienia częściowej szkody (art. 67 § 3 kk).

Na podkreślenie zasługuje fakt, iż strona pokrzywdzona nie zaoferowała dokumentacji potwierdzającej, iż pokrzywdzony korzystał ze świadczeń opieki zdrowotnej innej niż w ramach NFZ. Brak jest też dowodów na to jakiego rodzaju oraz w jakiej wysokości ponosi obecnie koszty leczenia, w tym wizyt u specjalistów, o jakich zeznał (k. 142) ( w aktach brak paragonów, czy faktur obrazujących koszty leczenia bezpośrednio i w nieodległym czasie od chwili zdarzenia ). Nie ustalono także, czy oskarżony jest objęty ubezpieczeniem i czy ewentualnie wdrożono postępowanie likwidacyjne, a jeśli tak to w jakim zakresie szkoda została zrekompensowana ( podlega rekompensacji ).

W ocenie Sądu Odwoławczego istnieje zatem obiektywna trudność w udowodnieniu w postępowaniu karnym faktycznej wysokości kwoty, w tym wycenienia cierpienia moralnego. Sąd w postępowaniu karnym zmuszony byłby bowiem do zgromadzenia całej dokumentacji dotyczącej leczenia i rehabilitacji, a nadto do powołania biegłych różnych specjalności, w tym przede wszystkim biegłych lekarzy ortopedy, neurologa i psychologów celem ustalenia faktycznego rozmiaru cierpienia i krzywd doznanych przez pokrzywdzonego w tym zdarzeniu oraz wpływu tego zdarzenia na jego stan psychiczny. Należałoby również poczynić ustalenia czy oskarżony jest objęty dodatkowym ubezpieczeniem następstw nieszczęśliwych wypadków, czy wdrożono już postępowanie likwidacyjne, a także zgromadzić szczegółową dokumentację celem „wyceny” wysokości poniesionej szkody wskutek okresowej niezdolności do pracy (prowadzenia działalności gospodarczej), które czynności niewątpliwie znacznie wydłużyłoby czas postępowania karnego w tej sprawie.

Decyzja, co do tego czy szkoda – zgodnie z art. 67 § 3 kk – ma być naprawiona w całości czy w części, należy do sądu. Decydującą przesłanką powinien być interes pokrzywdzonego do otrzymania chociaż części odszkodowania. Pokrzywdzony kontynuuje leczenie, a jego wynik, rodzaj i czas trwania może mieć wpływ na wysokość szkody, żądana przez niego kwota tytułem odszkodowania kilkukrotnie przewyższa kwotę zasądzoną i jej ostateczne ustalenie, jak wskazano powyżej, wiązałoby się z koniecznością prowadzenia szczegółowego i pracochłonnego postępowania dowodowego. Sąd Okręgowy uznał w tej sytuacji, że orzeczenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego częściowego naprawienia szkody w kwocie 1000 zł, będzie stanowiło kwotę adekwatną, a pełna rekompensata szkody może nastąpić na drodze powództwa cywilnego, czy też postępowania likwidacyjnego - po szczegółowym ustaleniu jej rozmiarów. Zdaniem Sądu przedstawiony przez stronę pokrzywdzoną rozmiar doznanych przez nią cierpień fizycznych i psychicznych oraz zakres szkód o charakterze majątkowym uzasadnia przyjęcie takiej kwoty, która jest dostosowana w rozsądnych granicach do poziomu krzywdy, rozmiarów poniesionego dotychczas, a udokumentowanego leczenia, nie jest nadmierna, wygórowana, oderwana od stopy życiowej społeczeństwa, a zatem orzeczona w rozsądnych granicach. Pełna zaś kompensata roszczeń strony pokrzywdzonej winna odbyć się na drodze postępowania cywilnego, czy też przed ubezpieczycielem.

Okres 6 miesięcy w ocenie Sądu Odwoławczego winien być wystarczający do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego orzeczonej kwoty 1 000 zł.

Ad. do zarzutu z pkt 3 – szczegółowe uzasadnienie zasadności zarzutu opisane zostało w części dotyczącej powodów uznania wniosku o zasądzenie kosztów procesu na rzecz oskarżyciela posiłkowego za zasadne

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1) uzupełnienie opisu czynu oskarżonego o stwierdzenie po słowach: „ul. (...)”, a przed słowami: „niewłaściwie obserwował przedpole jazdy”, że „przekroczył dopuszczalną prędkość 40 km/h obowiązującą w miejscu zdarzenia”;

2) podwyższenie kwoty zasądzonej tytułem częściowego zadośćuczynienia na rzecz oskarżyciela posiłkowego do kwoty 10.000,00 zł;

3) zasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego kosztów procesu za I instancję w kwocie 4 500,00 zł oraz kosztów instancji odwoławczej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. do wniosku z pkt 1 - Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku o uzupełnienie opisu czynu, bowiem brak jednoznacznych dowodów w aktach sprawy w tym zakresie. Szerzej na ten temat Sąd wypowiedział się w pkt 3.1 i 3.2 uzasadnienia;

Ad. do wniosku z pkt 2 - ustalona przez sąd meriti kwota nie nosiła cech rażącej niewspółmierności, nie zamykała drogi do kompensaty szkody w całości na drodze powództwa cywilnego, wniesiona apelacja spowodowała także uchylenie pkt 2 wyroku Sądu rejonowego i jedyne częściowe orzeczenie o obowiązku naprawienia szkody na innej podstawie prawnej;

Ad. do wniosku z pkt 3 - W razie wydania wyroku skazującego zasadą jest zwrot przez oskarżonego uzasadnionych wydatków poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego. Wydatkami oskarżyciela posiłkowego są uzasadnione koszty, jakie poniósł on w związku z prowadzonym przeciwko oskarżonemu postępowaniem karnym, a więc również te związane z ustanowieniem jednego pełnomocnika. W tym ostatnim przypadku będzie to opłata, jaką poniósł (wydatkował) z powodu jego ustanowienia. Oskarżyciela posiłkowego i adwokata ustanowionego z wyboru łączy umowa określająca jego wynagrodzenie w granicach dopuszczalnej, szerokiej autonomii (art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku - prawo o adwokaturze). Zasada umowności ustalania opłat za czynności adwokackie, uwzględniająca prawa rynku, obowiązuje jednak tylko między stronami umowy. Inaczej jednak wygląda sytuacja w przypadku opłat za czynności adwokackie przed organami wymiaru sprawiedliwości, stanowiących podstawę do zasądzenia przez oskarżonych kosztów zastępstwa prawnego, które podlegają reglamentacji.

Wysokość kosztów procesu zasądzanych w sprawie karnej od przeciwnika procesowego na rzecz strony, której racje zostały w procesie uwzględnione, jest limitowana wysokością rzeczywiście poniesionych kosztów, przy czym zgodnie z § 15 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz.1800 z pózn. zm.), nie może przekroczyć sześciokrotności stawki minimalnej. Ponadto ustalając wysokość żądanych kosztów, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy obrońcy lub pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy zastępcy prawnego w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia (§ 15 ust. 3 wymienionego rozporządzenia) ( por. postanowienie Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 23 marca 2011 r. I KZP 1/11, Legalis ).

Umowa pełnomocnika z klientem jest wiążąca dla stron, ale nie dla sądu, który nie ma obowiązku zasądzenia kwoty wynikającej z ustaleń umowy zawartej między stroną, a pełnomocnikiem (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie - II Wydział Karny z dnia 16 maja 2018 r. II AKa 75/18, Legalis ).

Mając na uwadze niezbędny nakład pracy adwokata, w szczególności poświęcony czas na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczbę stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach, czynności podjęte w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również w postępowaniu przygotowawczym, wkład pracy adwokata w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie, a także rodzaj i zawiłość sprawy, w szczególności tryb i czas prowadzenia sprawy, obszerność zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, udział pełnomocnika w czynnościach procesowych oraz stopień skomplikowania i obszerności sprawy Sąd Okręgowy uznał, iż odpowiadającym powyższym kryteriom będzie wynagrodzenie dla pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w kwocie 3.360 zł., a więc w wysokości odpowiadającej trzykrotności stawki minimalnej (840 zł. X 3) należnej obrońcy z wyboru z uwzględnieniem ilości odbytych rozpraw (5 x 168 zł.). Zdaniem sądu odwoławczego ustalenie wynagrodzenia obrońcy w w/w wysokości rekompensuje w wystarczającym stopniu zarówno opisany powyżej nakład pracy pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego (który de facto zainicjował całe postępowanie karne i dostarczył najbardziej istotnych dowodów w sprawie), a ponadto poniesione przez niego koszty związane ze stawiennictwem na sześciu terminach rozpraw przed sądem rejonowym (23.03.2021r., 09.04.2021r., 11.05.2021r., 10.06.2021r., 28.06.2021r.,07.09.2021r.), na które dodatkowo musiał dojechać z miejsca siedziby swojej Kancelarii (trasa P. – R.).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- sprawstwo w zakresie przypisanego w punkcie 1 wyroku czynu, wina;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- omówiono powyżej;

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- rozstrzygnięcie o reakcji karnej, koszty poniesione przez oskarżyciela posiłkowego w postępowaniu pierwszoinstancyjnym;

Zwięźle o powodach zmiany

- wskazano w rubryce dotyczącej ustosunkowania się do zarzutów i wniosków obrońcy oraz pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego;

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

punkt 3 wyroku

W przedmiotowej sprawie wniesiono dwie apelacje, z których żadna nie została uwzględniona w całości (art. 636 § 2 kpk w zw. z art. art. 633 kpk), a ich wniesienie spowodowało ostatecznie zmianę wyroku na korzyść oskarżonego (zmiana ze „skazania” na „warunkowe umorzenie postępowania karnego”). Z zasadne uznano, by wydatki poniesione przez każdego z apelantów, związane z ustanowieniem obrońcy/pełnomocnika z wyboru na etapie postępowania odwoławczego, wzajemnie się „zniosły”.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze w odniesieniu do oskarżonego orzeczono na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 629 kpk i art. 627 kpk, który nakazuje odpowiednie stosowanie przepisów o kosztach za postępowanie przed sądem pierwszej instancji, gdzie dodatkowo wydatki w kwocie 20 zł. podzielono po połowie i w takiej części zasądzono od dwóch apelantów oraz art. 10 ust. 1 i art. 12 ustawy o opłatach w sprawach karnych. W odniesieniu do oskarżyciela posiłkowego podstawą orzeczenia o opłacie był przepis art. 13 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina, kara

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uzupełnienie opisu czynu, wysokość zadośćuczynienia, koszty

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana