Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 sierpnia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku S. O. z dnia 3 sierpnia 2021 roku odmówił mu prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu wskazano, że na wymagane 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ubezpieczony udowodnił 13 lat, 7 miesięcy i 27 dni w okresach od 05-01-1988 do 31-10-1991 oraz od 01-12-1991 do 30-11-1993 w zakładzie pracy SI (...), a także od 01-03-2001 do 31-12-2008 w (...) sp. z o.o.

Nie uznano okresów zatrudnienia od 01.06.1996 - 30.06.2000 r., ponieważ w świadectwie pracy z dnia 05-07-2000 r. z (...) Sp. z o.o. zakład pracy powołał się tylko na przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 08-02-1983 r. ( brak zarządzenia resortowego).

Zakład pracy w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach powinien powołać się na odpowiednie rozporządzenie, zarządzenie, wykaz, dział, pozycję, wskazać zgodne stanowiska i charakter pracy, przynależność resortową zakładu pracy oraz informację czy praca w szczególnych warunkach wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Ponadto w aktach sprawy znajdują się dokumenty, z których wynika, ze w trakcie zatrudnienia w (...) Sp z o.o. ubezpieczony pracował na stanowisku kierowca, konwojent i mechanik, a pracodawca nie wykazał w jakich czasookresach ubezpieczony zajmował poszczególne stanowiska.

Wobec nie udowodnienia 15 lat pracy w szczególnych warunkach ubezpieczony nie ma prawa do wypłaty rekompensaty.

(decyzja – k. 45 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Odwołanie od w/w decyzji wniósł S. O. wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do rekompensaty z tytułu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.

(odwołanie – k. 3-3 verte)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podnosząc argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 8-8 verte)

Na rozprawie w dniu 16 marca 2022 roku pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie, zaś pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie.

(końcowe stanowiska stron rozprawa z dnia 16 marca 2022 roku e-protokół (...):48:33 – 00:50:32 – płyta CD – k. 37)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

S. O. urodził się w dniu (...).

(okoliczność bezsporna)

W dniu 30 marca 2021 roku wnioskodawca złożył do ZUS wniosek o emeryturę.

(wniosek – k. 1-3 verte plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Decyzją z dnia 13 kwietnia 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku skarżącego z dnia 30 marca 2021 roku przyznał mu zaliczkę na poczet przysługującej emerytury od dnia 1 marca 2021 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Do obliczenia emerytury przyjęto kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano emeryturę.

Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, które ustalono na dzień zgłoszenia wniosku o emeryturę.

- kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 139363,82 zł;

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 593932,93 zł;

- średnie dalsze trwanie życia wynosi 215,50 m-cy;

- wyliczona kwota emerytury wynosi 3402,77 zł

Obliczenie wysokości emerytury:

( (...),82 + (...),93) / 215,50 = 3402,77 zł.

Wypłata emerytury podlegał zawieszeniu, gdyż ubezpieczony kontynuował zatrudnienie.

(decyzja – k. 10-12 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Decyzją z dnia 5 maja 2021 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku skarżącego z dnia 27 kwietnia 2021 roku ustalił wysokość i podjął wypłatę emerytury od dnia 1 kwietnia 2021 roku, tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek.

Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury.

Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia ustalone na dzień zgłoszenia wniosku o podjęcie wypłaty emerytury, tj. na dzień 27-04-2021 r.

- kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 139926,25 zł

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 596368,06 zł

- średnie dalsze trwanie życia wynosi 202,20 m-cy

- wyliczona kwota emerytury wynosi 3641,42 zł

Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej:

( (...),25 + (...),06) / 202,20 = 3641,42 zł.

Od 01-06-2021 obliczona emerytura brutto wynosi 3641,42 zł.

Wysokość świadczenia do wypłaty wynosi miesięcznie 3020,69 zł.

(decyzja – k. 19-21 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

W dniu 3 sierpnia 2021 roku skarżący złożył do ZUS wniosek o przyznanie mu prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

(wniosek – k. 23-23 verte plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

W zaskarżonej decyzji ZUS z dnia 20 sierpnia 2021 roku odmawiającej przyznania wnioskodawcy rekompensaty za pracę w szczególnych warunkach wskazano, że S. O. bezspornie udowodnił 13 lat, 7 miesięcy i 27 dni zatrudnienia w szczególnych warunkach.

(decyzja – k. 45 plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

S. O. zatrudniony był w (...) Sp. z o.o. w Ł. w okresie od dnia 1 marca 1996 roku do dnia 30 czerwca 2000 roku w pełnym wymiarze czasu pracy. We wskazanym okresie zatrudnienia skarżący wykonywał na rzecz w/w pracodawcy pracę: portiera w okresie od dnia 1 marca 1996 roku do dnia 31 maja 1996 roku (1/3 etatu), a następnie kierowcy – konwojenta – mechanika w pełnym wymiarze. Wnioskodawca wykonywał pracę w charakterze kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

(zaświadczenie lekarskie, zaświadczenia, świadectwo pracy, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, podanie, umowy o pracę, karty wynagrodzeń (akta osobowe) w kopercie – k. 25, zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 16 marca 2022 roku e-protokół (...):44:27 – 00:48:33 w związku z e-protokół (...):02:10- 00:21:16 – płyta CD – k. 37 )

Zgodnie z wystawionym w dniu 5 lipca 2000 roku świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach/ o szczególnym charakterze przez (...) Sp. z o.o. w Ł., wnioskodawca był zatrudniony w w/w spółce w okresie od dnia 1 czerwca 1996 roku do dnia 30 czerwca 2000 roku i w tym okresie w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony na stanowisku kierowcy wymienionym w wykazie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku wśród prac wykonywanych w szczególnych warunkach, uprawniających do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty.

(świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach – k. 24-24 verte plik II załączonych do sprawy akt organu rentowego)

(...) Sp. z o.o. w Ł. była firma transportową zajmującą się przewożeniem towarów na terenie Europy (transport międzynarodowy). W spornym okresie odwołujący będąc zatrudnionym w w/w spółce wykonywał pracę na stanowisku kierowcy polegającą na jeżdżeniu samochodami ciężarowymi powyżej 3,5 tony również z naczepami (M., V., S.) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Innych czynności nie wykonywał. Przez cały sporny okres zatrudnienia skarżący pracował w transporcie międzynarodowym, jeździł w pojedynkę w trasy poza granicę Polski, które trwały różnie tydzień, dwa tygodnie, a niekiedy miesiąc. Skarżący woził różne ładunki. Trasy obejmowały takie kraje jak: Niemcy, Francja, W., Rosja. Czas trwania takiego wyjazdu uzależniony był również od kolejek na granicach i rozładunku. Wnioskodawca nie pracował jako mechanik na warsztacie, ani konwojent. Wpisanie w świadectwie pracy ,,mechanika” wynikało z faktu, iż w sytuacji wyjazdów w długie trasy, skarżący w razie zaistnienia awarii musiał sobie z nią samodzielnie poradzić np. wymienić koła w samochodzie. Po przyjeździe z trasy w specjalnie do tego przeznaczonej książce wpisywane były usterki, zaś sam samochód odstawiano do znajdującego się w firmie warsztatu. Natomiast wpisanie w świadectwie pracy ,,konwojenta” odnosiło się jedynie do odpowiedzialności odwołującego za powierzony mu towar.

(kserokopie prawa jazdy i prawa jazdy międzynarodowego – k. 39-46, zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 16 marca 2022 roku e-protokół (...):44:27 – 00:48:33 w związku z e-protokół (...):02:10- 00:21:16 – płyta CD – k. 37, zeznania świadka K. G. na rozprawie w dniu 16 marca 2022 roku e-protokół (...):24:00 – 00:37:24 – płyta CD – k. 37 )

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty zawarte w załączonych do akt sprawy aktach ZUS, aktach osobowych skarżącego, a także na podstawie zeznań wnioskodawcy i powołanego w sprawie świadka: K. G. (tj. świadka z (...) Sp. z o.o. w Ł.), który w spornym okresie pracował razem z wnioskodawcą i wobec tego dysponował wiedzą na temat charakteru pracy skarżącego i tego na czym ona polegała. Zeznania wnioskodawcy oraz powołanego świadka nie budzą wątpliwości tutejszego sądu przy ocenie ich wiarygodności, nie są wzajemnie ze sobą ani z treścią załączonych do akt sprawy dokumentów sprzeczne, wzajemnie ze sobą korespondują. Jednocześnie organ rentowy nie zgłosił wniosków dowodowych mających na celu wykazanie okoliczności przeciwnych. W niniejszej sprawie wnioskodawca bezspornie udowodnił 13 lat, 7 miesięcy i 27 dni zatrudnienia w szczególnych warunkach. Nie ulega wątpliwości Sądu, że wnioskodawca będąc zatrudniony w (...) Sp. z o.o. w Ł. w okresie od dnia 1 czerwca 1996 roku do dnia
30 czerwca 2000 roku wykonywał prace w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 2 pkt. 5 i art.21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 1924) rekompensata stanowi odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Zgodnie z art.21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Artykuł 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W literaturze podkreśla się, że wykładnia przepisu art. 21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych nie może prowadzić do absurdalnego wniosku, że prawo do rekompensaty przysługuje wyłącznie tym osobom, które nie nabyły prawa do jakiejkolwiek emerytury z FUS. Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Przyjąć tym samym również należy, że rekompensata nie przysługuje tym ubezpieczonym, którzy zostali objęci ubezpieczeniem społecznym lub rozpoczęli służbę po 31 grudnia 1998 roku.

Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art.32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych (tak M. Zieleniecki - Komentarz do art.21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX).

Bezspornym jest w rozpoznawanej sprawie, że wnioskodawca nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2021.0.291 t.j.), za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei art. 32 ust.4 ustawy emerytalnej stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Brak takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Okresy pracy w warunkach szczególnych wskazane w powołanym wyżej rozporządzeniu w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach mogą być wykazywane przez zainteresowanego, przed Sądem wszelkimi środkami dowodowymi, a przewidzianymi przez kodeks postępowania cywilnego, a w szczególności dokumentami z osobowych akt pracowniczych, zeznaniami świadków, przesłuchaniem stron. Przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków przed organem rentowym nie jest dopuszczalne (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1985 roku - III UZP 5/85 LEX nr 14635, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 roku - (...)LEX nr 14630 uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 roku - III UZP 6/84 LEX nr 14625).

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca stał na stanowisku, iż legitymuje się stażem pracy w szczególnych warunkach wynoszącym ponad 15 lat, albowiem taką pracę wykonywał także będąc zatrudnionym w (...) Sp. z o.o. w Ł. od dnia 1 czerwca 1996 roku do dnia 30 czerwca 2000 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Zatem dla rozstrzygnięcia spornej kwestii zasadnym stało się ustalenie, czy praca wykonywana przez ubezpieczonego w w/w spornym okresie jako kierowcy samochodu ciężarowego była wykonywana w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach. Ubezpieczony może wykazywać innymi niż świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych środkami dowodowymi, że praca świadczona była w takich warunkach. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności zastosowanie mają art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. Strony mają przy tym prawo podważać moc dowodową dokumentów, w tym także świadectwa pracy, które jest dokumentem prywatnym i podlega ocenie przez sąd zgodnie z zasadami art. 233 § 1 k.p.c. W postępowaniu sądowym nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków lub stron, w sytuacji, gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne (tak SA w Szczecinie w wyroku z 20.07.2016 r., III AUa 690/15, LEX nr 2121869).

W rozpatrywanej sprawie z przeprowadzonych przez Sąd dowodów, a zwłaszcza zeznań wnioskodawcy oraz powołanego w sprawie świadka jednoznacznie wynika, że odwołujący będąc zatrudniony w (...) Sp. z o.o. w Ł. w w/w okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako kierowca samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony również z naczepami (M., V., S.) realizując przewozy międzynarodowe (Niemcy, Francja, W., Rosja). Ubezpieczony nie jeździł w spornym okresie innymi pojazdami. Skarżący jako kierowca jeździł w pojedynkę w trasy poza granicę Polski, które trwały różnie od tygodnia do nawet miesiąca. Wnioskodawca nie był delegowany do innych prac. Ubezpieczony oraz powołany w sprawie świadek potwierdzili, iż w spornym okresie skarżący nie pracował jako mechanik na warsztacie, ani konwojent. Wpisanie w świadectwie pracy ,,mechanika” odnosiło się do sytuacji, w której odwołujący wyjeżdżając w długie trasy w razie zaistnienia awarii, tj. np. wymiana koła musiał samodzielnie jej zaradzić. Z kolei wpisanie w świadectwie pracy ,,konwojenta” odnosiło się jedynie do odpowiedzialności odwołującego za powierzony mu towar. Nie ulega zatem wątpliwości sądu, że w spornym okresie skarżący, poza wykonywaniem czynności kierowcy, innych zadań nie wykonywał. Dodać również należy, że organ rentowy nie podważał w toku procesu wartości dowodowej zeznań skarżącego i świadka, ani też nie kwestionował załączonej do akt sprawy dokumentacji osobowo - płacowej skarżącego dotyczącej jego zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. w Ł..

Analiza treści wykazu A z powołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 roku wskazuje, że wykonywana przez wnioskodawcę praca odpowiada pracy wymienionej w poz. 2 działu VIII praca kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Przy tym Sąd w pełni zgadza się ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 15 marca 2018 roku, że prace kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony zostały wymienione w poz. 2, działu VIII (w transporcie i łączności), wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jako prace w szczególnych warunkach w rozumieniu § 4 ust. 1 tego rozporządzenia oraz art. 32 ust. 1 i 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2018 r., III UK 41/17). Powyższy pogląd Sąd Okręgowy w całości traktuje jako własny.

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 roku (patrz wyroki Sądu Najwyższego: z 14 września 2007 roku, III UK 27/2007 OSNP 2008/21-22 poz. 325; z 19 września 2007 roku, III UK 38/2007 OSNP 2008/21-22 poz. 329; z 6 grudnia 2007 roku, III UK 66/2007 LexPolonica nr 2375445; z 22 stycznia 2008 roku, I UK 210/2007 OSNP 2009/5-6 poz. 75 i z 24 marca 2009 roku, I PK 194/2008 OSNP 2010/23-24 poz. 281).

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13, Lex Nr 1455235).

Wobec powyższego należało przyjąć, że wnioskodawca wykazał, że wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy od dnia 1 czerwca 1996 roku do dnia 30 czerwca 2000 roku w (...) Sp. z o.o. w Ł. pracę kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, która może zostać zakwalifikowana jako odpowiadająca pozycji 2 Działu VIII (w transporcie i łączności) wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r., a zatem jest to okres wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Organ rentowy w spornej decyzji uznał, iż skarżący udowodnił 13 lat, 7 miesięcy i 27 dni zatrudnienia w szczególnych warunkach.

Dodając sporny okres pracy wnioskodawcy stwierdzić należy, że spełnia on przesłanki do uzyskania dochodzonego od organu rentowego prawa do rekompensaty.

Mając na względzie powyższe, należało zmienić zaskarżoną decyzję o czym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w sentencji wyroku.

z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. ZUS, wypożyczając akta ZUS