Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 sierpnia 2021 r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych - I Oddział w Ł. na podstawie art. 24 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 291 ze zm.),po rozpatrzeniu wniosku z dnia 14 lipca 2021 r. przyznał A. Z. zaliczkę na poczet emerytury od 13 lipca 2021 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Organ rentowy wskazał, że podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę; kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 116.606,45 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wyniosła 536.507,55 zł, średnie dalsze trwanie życia wyniosło 247,70 miesięcy, wyliczona kwota emerytury wyniosła 2.636,71 zł.; wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej, tj. :( (...),45 + (...),55) / 247,70 = 2.636,71 zł.; okresowa emerytura kapitałowa wyniosła 213,47 zł.; łącznie kwota emerytury z FUS oraz okresowej emerytury kapitałowej wyniosła 2.850,18 zł.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił jednocześnie ubezpieczonej prawa do rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Organ rentowy podkreślił, że na wymagane co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na dzień 31 grudnia 2008 r. nie uznano żadnego okresu.

Jako pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie przyjęto okresów zatrudnienia od 24 października 1979 r. do 18 grudnia 1985 r. oraz od 1 września 1986 r. do 30 listopada 1994 r., ponieważ w przedłożonym świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze z 30 listopada 1994 r. z (...) Zakładów (...), wymienione stanowisko pracy w szczególnych warunkach (obuwnik) jest niezgodne ze stanowiskiem powołanym w zarządzeniu resortowym Min. Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 7 lipca 1987, na które powołuje się zakład pracy ( obuwnik- montażysta, formowacz, szwacz/przy nanoszeniu kleju i sklejania elementów wyrobów z użyciem klejów toksycznych oraz obuwnik- montażysta, formowacz, szwacz/przy wykańczaniu wyrobów środkami chemicznymi).

Według ZUS zaliczenie tego okresu w chwili obecnej pozostaje bez wpływu na ustalenie rekompensaty, ponieważ po uwzględnieniu tylko tego okresu ubezpieczona nie spełni warunku 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (okres pracy wynosi 14 lat i 13 dni - z wyłączeniem okresów nieskładkowych). (decyzja k. 15 – 16 akt ZUS)

W odwołaniu złożonym w dniu 20 września 2021 r. wnioskodawczyni uznała powyższą decyzję za krzywdzącą i wniosła o jej zmianę oraz przyznanie prawa do rekompensaty w związku z utratą możliwości nabycia emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Ubezpieczona podkreśliła, że w spornych okresach od 24 października 1979 r. do 18 grudnia 1985 r. oraz od 1 września 1986 r. do 30 listopada 1994 r. w (...) Zakładach (...) a dodatkowo także od 18 sierpnia 1997 r. do 30 listopada 2000 r w (...) wykonywała ona w pełnym wymiarze czasu pracy i stale prace w szczególnych warunkach na stanowisku obuwnika. Jej czynności polegały na nanoszeniu na elementy wyrobu obuwniczego toksycznych klejów ręcznie a także przy wykorzystaniu specjalnej maszyny. (odwołanie k. 3 – 3 verte)

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w zaskarżonej decyzji . (odpowiedź na odwołanie k. 5 – 5 verte)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. Z. z zawodu obuwnik, urodziła się w dniu (...) (okoliczność bezsporna)

Wnioskodawczyni w okresie od 24 października 1979 r. do 30 listopada 1994 r. była zatrudniona na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Zakładach (...) jako obuwnik – szwacz, a od 1 września 1986 r. jako szwacz. (świadectwo pracy k. 9 akt kapitałowych ZUS, k. 22, umowa o pracę k. 25, angaże k. 29 - 32, k. 44 – 57, karta obiegowa k. 42, 58, świadectwo pracy w szczególnych warunkach k. 6 akt ZUS, k. 23, zaświadczenie Rp. 7 k. 10)

W świadectwie pracy w szczególnych warunkach z dnia 30 listopada 1994 r. (...) Zakłady (...) zaświadczyły, że ubezpieczona w okresach od 24 października 1979 r. do 18 grudnia 1985 r. oraz od 1 września 1986 r. do 30 listopada 1994 r. u tego pracodawcy świadczyła pracę na stanowisku obuwnika polegającą na szlifowaniu, klejeniu i wykańczaniu wyrobów przemysłu skórzanego wymienioną w Wykazie A, Dziale VII, poz. 14 pkt. 2 i 3 stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr. 7 z dnia 7.07.1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. (świadectwo pracy w szczególnych warunkach k. 6 akt ZUS, k. 23)

(...) Zakłady (...) zajmowały się produkcją obuwia typu czółenka, kozaki damskie oraz sandałki. Wnioskodawczyni zajmowała się tam na hali produkcyjnej sklejaniem obłożynek, czyli elementów do produkcji obuwia przy taśmie produkcyjnej. Smarowała te elementy klejem, a potem sklejała je. Elementy te były przeznaczone do dalszej obróbki. Ubezpieczona zajmowała się tylko klejeniem różnych elementów w procesie produkcji obuwia. Obuwie to było sklejane różnymi klejami np. butaprenem, klejem kauczukowym, z użyciem rozcieńczalników. To były substancje toksyczne. Aceton i benzyna stanowiły składniki tych klejów. Ubezpieczona sklejała obłożynki, przyszewki, zapiętki do półbuta. W ten sposób pracowała ona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W zakładzie tym poza dwumiesięcznym strajkami nie było żadnych większych przestojów. Wnioskodawczyni zajmowała się tylko klejeniem. Nie zajmowała się zaś szlifowaniem żadnych elementów, a tylko klejeniem. Przed sklejeniem buta nie musiała nic zeszlifować. Wszystko było przygotowane, ewentualnie ręcznie przy użyciu noża musiała wyrównać powierzchnię skóry. Ubezpieczona u tego pracodawcy otrzymywała do wynagrodzenia dodatek z tytułu pracy w warunkach szczególnych. (zeznania świadka R. S. 00:20:33 i dalej, płyta CD k. 126, zaświadczenie k. 24, przesłuchanie wnioskodawczyni 00:02:33 i dalej w zw. z 00:35:28, płyta CD k. 126,)

Następnie w okresie od 18 sierpnia 1997 do 30 listopada 2000 r. ubezpieczona świadczyła pracę na umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie Produkcyjno – Handlowym (...) w Ł. jako obuwnik. (świadectwo pracy k. 13 akt kapitałowych ZUS, k. 97, k. 103, k. 105, zaświadczenie Rp. 7 k. 12, k. 106, umowa o pracę k. 92, k. 95, angaże k. 90, 93, zaświadczenie lekarskie k. 91, zaświadczenie o ukończeniu szkolenia k. 94)

PPHU (...) stanowił prywatny zakład obuwniczy. U wskazanego pracodawcy wnioskodawczyni wykonywała obowiązki także na stanowisku obuwnika i zajmowała się tymi samymi pracami, co w (...) Zakładach (...), czyli klejeniem ręcznym elementów w procesie produkcji obuwia. Używała tam tych samych substancji do klejenia. W ten sposób pracowała ona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie było żadnych przestojów.

Z przedsiębiorstwa (...) nie otrzymała ona świadectwa pracy w szczególnych warunkach mimo, że wniosła o ten dokument. Nie rozmawiała jednak z właścicielem tej firmy na ten temat.

( zeznania świadka R. S. 00:20:33 i dalej, płyta CD k. 126, przesłuchanie wnioskodawczyni 00:02:33 i dalej w zw. z 00:35:28, płyta CD k. 126)

W dniu 14 lipca 2021 r. A. Z. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o przyznanie prawa do świadczenia emerytalnego z powszechnego wieku emerytalnego oraz o przyznanie prawa do rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze . (wniosek k. 1 –6 verte akt ZUS)

Wnioskodawczyni nie miała przyznanego prawa do emerytury pomostowej oraz emerytury wcześniejszej . (okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dowodów zarówno w postaci osobowych źródeł dowodowych jak i dokumentów z akt osobowych, w tym świadectwa pracy w szczególnych warunkach z dnia 30.11.1994 r. z (...) Zakładów (...) oraz angaży i umów o pracę ze wskazanego zakładu pracy a także z PPHU (...).

Podkreślić należy, że zgodnie z przyjętym orzecznictwem w tym min. wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie o sygn. akt III AUa 3113/08, opubl. w LEX nr 552003, świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę stanowi domniemanie i podstawę do przyjęcia, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych, o którym mowa w art. 32 ust. 2 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Domniemanie faktyczne może być obalone, jednak ciężar dowodowy obciąża wtedy organ rentowy.

Dokument taki może wystawić pracodawca, który jest uprawniony do wystawienia świadectwa pracy w warunkach szczególnych. W niniejszym postępowaniu organ rentowy nie wykazał w żaden sposób, aby powyższy dokument został podrobiony bądź przerobiony.

Nadto zeznania ubezpieczonej są logiczne, spójne na istotne okoliczności sprawy i Sąd dał im wiarę w świetle całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Zeznania świadka R. S. są logiczne i korespondują z zeznaniami wnioskodawczyni, tworząc razem spójny obraz charakteru pracy świadczonej przez A. Z. w spornych okresach. Świadek była bezpośrednią współpracownicą ubezpieczonej i świadczyła z nią pracę na tożsamym stanowisku u pracodawców: (...) Zakładów (...) oraz PPHU (...) na jednej hali produkcyjnej.

Świadek R. S. analogicznie jak ubezpieczona otrzymał świadectwo pracy w szczególnych warunkach tylko ze (...) . Świadkowi natomiast Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaliczył tę pracę w (...) , jako pracę w szczególnych warunkach.

Wymieniony świadek ma zatem pełną wiedzę na temat charakteru zatrudnienia ubezpieczonej w spornych okresach czasu, ponadto świadek nie ma żadnego interesu w tym, by zeznawać na korzyść wnioskodawczyni, gdyż jest dla niej osobą obcą. Stanowi tym samym wiarygodne źródło dowodowe.

Nadto zeznania tych uczestników postępowania nie zostały zasadnie podważone przez organ rentowy w toku procesu. Stanowią oni tym samym wiarygodne źródło dowodowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 roku o emeryturach pomostowych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r. poz. 1924 z późn. zm), ustawa określa warunki nabywania prawa do emerytur i rekompensat przez niektórych pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, zwanych „emeryturami pomostowymi”, o których mowa w art. 24 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Stosownie do treści art. 2 ust. 5 w/w ustawy, rekompensata to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

W myśl do treści art. 21 ust. 1 analizowanej ustawy, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wynoszący co najmniej 15 lat.

Z kolei, zgodnie z art. 21 ust. 2 powoływanej ustawy, rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Art. 23 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę.

Rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o których mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (art. 23 ust. 2 w/w ustawy). Jako dodatek do kapitału początkowego, razem z kapitałem początkowym podlega waloryzacjom.

A zatem należy wskazać, że prawo do rekompensaty, zgodnie z w/w ustawą, mają osoby urodzone po 31 grudnia 1948 r., które przed 1 stycznia 2009 r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.(tzw. przesłanki pozytywne).

Okolicznością sporną w niniejszej sprawie było ustalenie, czy wnioskodawczyni przysługuje świadczenie w postaci rekompensaty, której warunki przyznania reguluje art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych.

W celu rozstrzygnięcia, czy A. Z. jest uprawniona do rekompensaty na podstawie art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych konieczne było zatem ustalenie, czy legitymuje się ona 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub pracy w szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz czy nie nabyła prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Druga z wyżej wymienionych przesłanek nie była przedmiotem kontrowersji między stronami niniejszego postępowania. Bezspornie bowiem ubezpieczona nie pobiera świadczeń emerytalnych przyznanych z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Zaskarżoną decyzją z dnia 23 sierpnia 2021 r. przyznano ubezpieczonej prawo do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym.

Podkreślić należy, że interpretacji ust. 2 powyższego przepisu, należy dokonywać przy uwzględnieniu uregulowania zawartego w art. 2 ust. 5 ustawy zgodnie, z którym użyte w ustawie określenie rekompensata oznacza odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Rekompensata jest zatem odszkodowaniem za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które rozpoczęły pracę przed 1.1.1999 r. i nie nabędą prawa do emerytury pomostowej w zamian za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze. Analogiczne stanowisko zajął Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 25.11.2010 r. (K 27/09, OTK-A 2010, Nr 9, poz. 109).

Skoro jak wynika z powyższego celem rekompensaty jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, to przesłanka negatywna, o której mowa w art. 21 ust. 2 ustawy, na co wskazuje wykładnia funkcjonalna tego przepisu, zachodzi jedynie w przypadku pobierania emerytury przyznanej w obniżonym wieku emerytalnym np. na podstawie art. 46 w zw. z art. 32 lub 39 czy tez art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. (tak wyrok SA w Łodzi z dnia 14 grudnia 2015 r., sygn. akt III AUa 1070/15)

Organ rentowy kwestionował natomiast okoliczność posiadania przez wnioskodawczynię 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych do dnia 1 stycznia 2009 r.

W ocenie Sądu wnioskodawczyni spełnia jednak również warunek co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

W świetle § 2 ust. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm) oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok SN z 15.12.1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...) i wyrok SN z 15.11.2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)).

Stosownie do § 2 ust. 2 okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma jednak zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84).

Podkreślić należy, że istotnym jest jakie prace realnie w toku swojego zatrudnienia wykonywał skarżący oraz czy prace te są wymienione w cytowanym wyżej Rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 roku, gdyż właśnie to Rozporządzenie jest aktem prawnym, w oparciu o który należy orzekać, czy dana praca była pracą w warunkach szczególnych. Sama natomiast nazwa stanowiska (lub brak tej nazwy) nie może dyskwalifikować faktycznie wykonywanych prac w spornym okresie zatrudnienia jako prac wykonywanych w szczególnych warunkach.

W przeprowadzonym postępowaniu sądowym ubezpieczona udowodniła złożonymi dokumentami popartymi własnymi zeznaniami oraz zeznaniami świadka, że pomimo nieprecyzyjnego nazewnictwa stanowiska pracy przez pracodawców, to jednak w spornych okresach od 24 października 1979 r. do 18 grudnia 1985 r. oraz od 1 września 1986 r. do 30 listopada 1994 r. w (...) Zakładów (...) oraz od 18 sierpnia 1997 do 30 listopada 2000 r. w Przedsiębiorstwie Produkcyjno – Handlowym (...) w Ł. wykonywała ona faktycznie pracę w szczególnych warunkach przy klejeniu i wykańczaniu wyrobów przemysłu skórzanego.

W (...) Zakładach (...) wnioskodawczyni zajmowała się bowiem na hali produkcyjnej sklejaniem obłożynek, czyli elementów do produkcji obuwia przy taśmie produkcyjnej. Smarowała te elementy klejem, a potem sklejała je. Elementy te były przeznaczone do dalszej obróbki. Ubezpieczona zajmowała się tylko klejeniem różnych elementów w procesie produkcji obuwia. Obuwie to było sklejane różnymi klejami np. butaprenem, klejem kauczukowym, z użyciem rozcieńczalników. To były substancje toksyczne. Aceton i benzyna stanowiły składniki tych klejów. Ubezpieczona sklejała obłożynki, przyszewki, zapiętki do półbuta.

W Przedsiębiorstwie Produkcyjno – Handlowym (...) w Ł. wnioskodawczyni zajmowała się tymi samymi pracami, co w (...) Zakładach (...), czyli klejeniem ręcznym elementów w procesie produkcji obuwia. Używała tam tych samych substancji do klejenia.

Analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że przedmiotowe prace są wymienione w dziale VII poz. 14 jako prace w szczególnych warunkach.

Nadto prace związane z klejeniem i wykańczaniem wyrobów przemysłu skórzanego: na stanowisku obuwnika - montażysty, formowacza, szwacza (przy nanoszeniu kleju i sklejania elementów wyrobów z użyciem klejów toksycznych) są określone w dziale VII poz. 14 pkt. 2 wykazu A stanowiącego załącznik Nr 1 do Zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 07.07.1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy przemysłu chemicznego i lekkiego. (Dz. Urz Nr 4, poz. 87)

Wykazy wymieniają zatem taki rodzaj prac, jaki wedle nie budzących wątpliwości ustaleń, wykonywała ubezpieczona.

Wyżej wymienione prace były wykonywane w sposób stały i w pełnym wymiarze czasu pracy przez wnioskodawczynię. Stanowiły podstawowe, zasadnicze zajęcie pracownika w spornym okresie.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie zgromadzony materiał dowodowy wskazuje bezsprzecznie, że w okresie co najmniej 15 lat, wnioskodawczyni stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała czynności zaliczane do pracy w warunkach szczególnych.

Powyższe oznacza, że ubezpieczona legitymuje się wszystkimi przesłankami warunkującymi przyznanie rekompensaty, o której mowa w art. 21 – 23 ustawy o emeryturach pomostowych.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 14§ 2 k.p.c., w sentencji zmienił zaskarżoną decyzję z dnia z dnia 23 sierpnia 2021 r., uznając odwołanie wnioskodawczyni za zasadne.

K.B.