Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt: XI GC 32/22

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 16 lipca 2020 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. wniosła przeciwko M. W. o zapłatę kwoty 20 588,74 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot cząstkowych oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Powódka dochodzi zapłaty za sprzedane pozwanemu towary, za które nie otrzymała umówionego wynagrodzenia.

Nakazem zapłaty z dnia 23 lipca 2020 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Kurator pozwanego wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o przyznanie wynagrodzenia w stawce minimalnej wynagrodzenia adwokata wraz z podatkiem VAT. Zakwestionował roszczenie co do zasady jak i wysokości, podnosząc zarzut niewykazania roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. w okresie sierpnia – października 2019 r. sprzedawała na rzecz pozwanego M. W. i dostarczała na rzecz pozwanego produkty spożywcze wraz z fakturami VAT, które to faktury przy odbiorze towaru wraz z fakturą były opatrywane podpisami osób odbierających zakupiony towar, w tym podpisem pozwanego (...), w miejscu przeznaczonym na podpis osoby upoważnionej. Pozwany zgodnie z (...) prowadzi działalność agentów zajmujących się sprzedażą towarów różnego rodzaju, o nazwie T. (...) V..

Wystawione przez powódkę na pozwanego z tego tytułu faktury z dnia 24 sierpnia 2019 roku, 31 sierpnia 2019 roku, 7 września 2019 roku, 14 września 2019 roku, 30 września 2019 roku, 30 września 2019 roku, 11 października 2019 roku, 18 października 2019 roku i 25 października 2019 roku odpowiednio na kwoty 3664,61 zł, 3284,68 zł, 3236,80 zł, 2195,74 zł, 4364,46 zł 213,43 zł, 2661,84 zł, 2172,58 zł, 348,52 zł, nie zostały przez pozwanego opłacone.

Dowód:

- faktury, karta 15-39;

- (...) k. 13.

Pismem z dnia 19 listopada 2019 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty łącznej kwoty 26 588,74 zł

Dowód:

- pismo z dnia 19 listopada 2019 r. k. 40;

Faktury w łącznej kwocie 26 588,74 nie zostały w całości zapłacone, wobec czego pismem z dnia 30 kwietnia 2020 r. powód ponownie wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 20 588,74 zł w terminie do dnia 7 maja 2020 r.

Wezwanie o zapłatę skierowane od pozwanego listem poleconym okazało się bezskuteczne.

Pozwany w ogóle nie zareagował na wezwania pisemne do zapłaty.

Dowód:

- pismo z dnia 30 kwietnia 2020 r. k. 41;

- dowód nadania k. 42-44.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie ustalono na podstawie przywołanych wyżej dokumentów, których autentyczności i wiarygodności nie kwestionowano, częściowo wyciągając odmienne wnioski w zakresie mocy dowodowej przedstawionych dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w całości.

Podstawę prawną roszczenia strony powodowej stanowił przepis art. 535 k.c., zgodnie z którym przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Powód w ocenie sądu w wystarczający sposób wykazał fakt zawarcia poszczególnych umów sprzedaży, dostarczenia i wydania towaru objętego spornymi fakturami wystawionymi z tego tytułu. Na ich podstawie ustalono, że zakupione przez pozwanego towary zostały mu dostarczone, gdyż sprzedany towar był dostarczany wraz z fakturami, podpisywanymi przy odbiorze przez osoby odbierające towar i fakturę. Zwraca uwagę przedmiot działalności ujawniony w (...) pozwanego (k. 13), przez co zakupiony przez pozwanego towar nie budzi wątpliwości. Kurator pozwanego lakonicznie podnosząc w sprzeciwie zarzut niewykazania roszczenia, nie zdyskredytował jednak twierdzeń powódki i mocy dowodowej wystawionych z tego tytułu faktur, w szczególności, że odbioru faktur i towaru dokonały osoby do tego umocowane przez pozwanego, z samym pozwanym włącznie. Strona pozwana nie wykazała także, iż opłaciła wystawione na jej rzecz faktury. Podkreślić należy, że pozwany w ogóle nie zareagował na wezwnia do zapłaty, również nadane listem poleconym, co z pewnością miałoby miejsce , gdyby nie zakupił towaru objętego spornymi fakturami. Powódka sprostała zgodnie z art. 6 k.c. ciężarowi udowodnienia sprzedaży, odbioru zakupionych towarów i wysokości roszczenia. Stąd sąd przyjął, że wystawione przez powódkę faktury obrazują rzeczywiste zdarzenia gospodarcze.

Pozwany otrzymał wezwania do zapłaty, nie odpowiedział na nie, co wskazuje na istnienie długu i właściwe jego określenie przez powoda.

Zasądzeniu podlegała dlatego suma kwot ze spornych faktur.

Podstawę prawną orzeczenia o odsetkach ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych, zasądzonych w pkt I wyroku od kwot cząstkowych, na jakie opiewały sporne faktury, stanowi art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. z 2016 r. poz. 684 ze zm.), zgodnie z którym w transakcjach handlowych- z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny - wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: 1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie; 2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie, co miało miejsce w niniejszej sprawie.

W pkt II sentencji przyznano na rzecz kuratora pozwanego - adw. K. D. wynagrodzenie w kwocie 1440 zł, powiększone o należny podatek VAT 23%, co daje łączną kwotę 1771,20 zł. Wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej. Zgodnie z § 1 tego rozporządzenia wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, zwanego dalej „kuratorem”, ustala się w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności adwokackie określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2017 r. poz. 2368 i 2400), (…) nie mniej niż 60 zł. Zgodnie z § 2 wysokość stawek minimalnych w sprawach nieokreślonych w przepisach, o których mowa w ust. 1, ustala się, przyjmując za podstawę stawkę w sprawach o najbardziej zbliżonym rodzaju, a zgodnie z § 3 wysokość wynagrodzenia w sprawach wymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w kwocie wyższej niż określona w ust. 1, a nieprzekraczającej wskazanych stawek minimalnych, jeżeli uzasadnia to: nakład pracy kuratora, w szczególności czas poświęcony na przygotowanie się do działania w postępowaniu, liczba stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjęte w sprawie; wartość przedmiotu sporu; stopień zawiłości sprawy.

W ocenie sądu lakoniczna treść sprzeciwu, udział w jednej rozprawie (posiedzeniu zdalnym), na którym prezentowane były zasadniczo jedynie stanowiska stron, uzasadniała przyznanie kuratorowi wynagrodzenia w stawce minimalnej przewidzianej ww. rozporządzeniem, na poziomie 40% wynagrodzenia adwokata w stawce minimalnej adekwatnie do wartości sporu (3600 zł), plus podatek VAT. Jest to kwota wystarczająca z uwagi na poniesiony nakład pracy kuratora.

O kosztach procesu (pkt III sentencji) orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. Na koszty powódki składają się: wynagrodzenie pełnomocnika będącego radca prawnym 3600 złotych, opłata od pozwu 1030 złotych, opłata od pełnomocnictwa 17 złotych, koszty doręczenia komorniczego w kwocie 118,15 zł (k. 68) oraz wydatek na wynagrodzenie kuratora w kwocie 1171,20 zł, pokryty z zaliczki strony powodowej.

O odsetkach od kosztów procesu orzeczono zgodnie z art. 98§1 1 k.p.c.
W tym stanie orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...).

2.  (...)

3.  (...)