Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1222/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

G. K.

G. K. w dniu 17 czerwca 2021 roku w N. przy ulicy (...) na terenie sklepu (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia wideo domofonu o wartości 428 złotych na szkodę w/w sklepu, a następnie w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy bezpośrednio po dokonanej kradzieży użył wobec pracownika ochrony firmy (...), który go ujął, przemocy fizycznej polegającej na uderzeniach pięścią po rękach, przy czym czyn ten przyjęto jako wypadek mniejszej wagi, a czynu tego dopuścił się posiadając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznawania znaczenia czynu i pokierowania postępowaniem

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

G. K. 17 czerwca 2021 roku przed godziną 11:00 znajdował się markecie budowlanym Castorama. Powyższy sklep jest placówką samoobsługową, wyposażoną w kamery monitoringu. Już o godzinie 10:54 G. K. próbował schować za pazuchą kurtki video domofon, będący w asortymencie Castoramy, jednakże został on spłoszony przez innego klienta.

Zeznania świadka P. K. k. 5. K.103

Nagrania z kamery monitoringu k.24

Protokół oględzin nagrań z kamery monitoringu k.25-32

Niespełna kilkadziesiąt sekund później G. K. ponownie zabrał rzeczony towar ze sklepowej półki i następnie schował go pod bluzą. Następnie oskarżony udał się w kierunku linii kas, przez którą to linie przeszedł i udał się w kierunku wyjścia ze sklepu, wciąż mając pod bluzą video domofo (...)20 A3 N. o wartości 428 złotych.

Zeznania świadka P. K. k. 5. K.103

Zeznania świadka P. P. (1) k. 7-8, k. 102-103

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego G. K. k. 19-20, k.34

Nagrania z kamery monitoringu k.24

Protokół oględzin nagrań z kamery monitoringu k.25-32

Zeznania świadka M. M. k. 70

Podejrzane zachowanie G. K. zaobserwowała jedna z kasjerek, która gestykulując zwróciła uwagę ochroniarza P. P. (1). Kolejno o tym fakcie niezwłocznie poinformował go jeden z kierowników działu. Wówczas to P. P. (1) postanowił udać się w pościg za sprawcą i wybiegł za nim ze sklepu. Niedługo potem to samo uczynił P. K., który na monitoringu sklepu dostrzegł jak G. K. na parkingu sklepu wyciąga spod bluzy skradziony przedmiot.

Notatka urzędowa k. 1

Zeznania świadka P. K. k. 5. K.103

Zeznania świadka P. P. (1) k. 7-8, k. 102-103

Nagrania z kamery monitoringu k.24

Zeznania świadka M. M. k. 70

Gdy P. P. (1) wyszedł z budynku sklepu od razu dostrzegł G. K.. Pokrzywdzony krzyknął wówczas do oskarżonego, aby ten się zatrzymał. Ów okrzyk wywołał odmienną reakcje od oczekiwanej, gdyż na te słowa G. K. począł uciekać z terenu parkingu sklepu (...). W pogoń za sprawcą udał się P. P. (1), a w nieco dalszej odległości P. K..

Zeznania świadka P. K. k. 5. K.103

Zeznania świadka P. P. (1) k. 7-8, k. 102-103

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego G. K. k. 19-20, k.34

Nagrania z kamery monitoringu k.24

Protokół oględzin nagrań z kamery monitoringu k.25-32

Po stosunkowo krótkim pościgu P. P. (1) dogonił G. K. w obrębie boiska sportowego na terenie Szkoły Podstawowej nr (...). Tam P. P. (1) usiłował obezwładnić oskarżonego. Ten jednak chcąc kontynuować ucieczkę ze skradzionym mieniem i uniknąć zatrzymania począł stosować wobec P. P. (1) przemoc fizyczną w postaci szarpania oraz prób obalenia, przewrócenia.

Notatka urzędowa k. 1

Zeznania świadka P. P. (1) k. 7-8, k. 102-103

Zrzut z G. maps k. 11

Jednakże z uwagi na zastosowane przez oskarżonego chwyty obezwładniające P. P. (1) uzyskał na chwilę kontrolę nad oskarżonym. Wówczas to poprzez krótkofalówkę o ujęciu oskarżonego zawiadomił przełożonego P. K. i poprosił o udzielenie mu wsparcia. Ów fakt wykorzystał G. K., który zaczął uderzać P. P. (1) po rękach i ponownie z nim się szarpać, próbując uciec z miejsca zdarzenia.

Zeznania świadka P. P. (1) k. 7-8, k. 102-103

Z uwagi na niezrozumienie komunikatów nadawanych przez pokrzywdzonego P. K. dopiero po kilku minutach dotarł na miejsce ujęcia G. K. i zastał wciąż szarpiących się ochroniarza i sprawcę kradzieży. Wtedy to P. K. udzielił koledze wsparcia i skutecznie obezwładnił G. K..

Zeznania świadka P. K. k. 5. K.103

Zeznania świadka P. P. (1) k. 7-8, k. 102-103

Następnie pracownicy ochrony w sposób siłowy doprowadzili oskarżonego na teren sklepu, zabezpieczając jednocześnie skradziony towar, który okazał się być nieuszkodzony i wrócił do dalszej sprzedaży. G. K. ponownie na terenie sklepu znalazł się o 11 :10, a więc zaledwie 15 minut od jego opuszczenia. Po kolejnych 5 minutach G. K. został zatrzymany przez funkcjonariusza policji M. Z..

Zeznania świadka P. K. k. 5. K.103

Zeznania świadka P. P. (1) k. 7-8, k. 102-103

Nagrania z kamery monitoringu k.24

Protokół oględzin nagrań z kamery monitoringu k.25-32

Protokół zatrzymania k. 2

Na skutek aktywności fizycznej G. K., P. P. (1) nie doznał obrażeń ciała. Z uwagi na adrenalinę związaną z zatrzymaniem oskarżonego, nie odczuł on specjalnie siły uderzeń Pokrzywdzony nie czuje także większego żalu do oskarżonego.

Zeznania świadka P. P. (1) k. 7-8, k. 102-103

G. K. od kilku lat jest leczony psychiatrycznie ze stwierdzoną schizofrenią, która w chwili czynu była jedynie w stanie częściowej reemisji. Oskarżony także od kilku lat używa środków odurzających. Stąd też w chwili czynu G. K. miał znacznie ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem.

Wyjaśnienia oskarżonego G. K. k. 19-20, k.34 w zakresie danych osobo poznawczych

Opinia sądowo – psychiatryczna k. 53-56

Oskarżony G. K. ma 25 lat. Oskarżony jest kawalerem nie mającym nikogo na swoim utrzymaniu. Oskarżony zamieszkuje wraz z rodzicami. G. K. posiada wykształcenie zawodowe o profilu stolarz. Oskarżony nie pracuje jednak zawodowo, gdyż z uwagi na swoje przypadłości zdrowotne pozostaje na rencie. Zarazem G. K. jest osobą zdolną do wykonywania prostych prac fizycznych w ramach kary ograniczenia wolności w formie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne. Oskarżony nie jest właścicielem żadnych nieruchomości, ani wartościowych rzeczy ruchomych. G. K. pomimo młodego wieku jest osobą wielokrotnie karaną, w tym dwukrotnie za przestępstwa przeciwko mieniu. Ponadto oskarżony był notowany w związku z posiadaniem środków odurzających oraz przestępstwo z art. 119 § 1 k.k. i art. 257 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a k.k. Oskarżony dotąd nigdy nie przebywał w zakładzie karnym.

Wyjaśnienia oskarżonego G. K. k. 19-20, k.34 w zakresie danych osobopoznawcyzch

Zaświadczenie o stanie majątkowym k. 51

Opinia sądowo – psychiatryczna k. 53-56

Karta karna k. 61-62

Notatka o oskarżonym k. 47

Odpis wyroków Sądu Rejonowego w N. w sprawach (...)k.86-89

Odpis wyroku Sądu Okręgowego w N. w sprawie(...)

Postanowienia Sądu Rejonowego w N. w sprawach (...) k.99-100

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego G. K.

G. K. słuchany dwukrotnie w toku postępowania przygotowawczego jedynie częściowo przyznawał się do zarzucanego mu czynu. Mianowicie oskarżony oświadczył, iż faktycznie ukradł on ze sklepu przedmiotowy video domofon. Jednakże oskarżony w sposób stanowczy zaprzeczył jakoby miał on stosować wobec pokrzywdzonego jakąkolwiek przemoc fizyczną, która w ocenie oskarżonego miała być stosowana tylko w stosunku do niego od samego pokrzywdzonego. Natomiast w trakcie rozprawy głównej G. K. pomimo prawidłowego zawiadomienia o terminie czynności sądowych zdecydował nie brać czynnego udziału w postępowaniu jurysdykcyjnym. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż jego prawa zostały zagwarantowane poprzez obecność jego obrońcy z urzędu, a obecne regulacje kodeksu postępowania karnego nie przewidują obowiązkowej obecności oskarżonego na rozprawie głównej, poza wąsko ujętymi wyjątkami, które nie zmaterializowały się w realiach tego postępowania. Przystępując do oceny wiarygodności tychże wyjaśnień, w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na ich lakoniczność i znikomą zawartość treściową. Stąd też ów dowód mógł jedynie subsydiarnie przyczynić się do poczynienia ustaleń faktycznych w tej sprawie. Następnie Sąd Rejonowy zwraca uwagę, iż w realiach przedmiotowej sprawy nie można przeceniać samego faktu przyznania się oskarżonego do kradzieży video domofonu. W tym zakresie trzeba mieć na względzie, iż rzeczone zdarzenie zostało zarejestrowane przez kamery monitoringu, a skradziony przedmiot widzieli także ochroniarze dokonujący jego faktycznego zatrzymania. Stąd też nie można argumentować, iż fakt że oskarżony przyznał się do kradzieży implikuje podzielenie jego wyjaśnień w aspekcie zajścia mającego miejsce na boisku sportowym Szkoły Podstawowej nr (...). W tym zakresie trzeba zwrócić uwagę, iż główny świadek tego zdarzenia tj. P. P. (1) w szczegółowy sposób opisał zachowanie G. K.. Mianowicie pokrzywdzony wskazał, iż oskarżony chcąc kontynuować ucieczkę ze skradzionym sprzętem elektronicznym, po dobiegnięciu ochroniarza zaczął się z nim szarpać, próbował obalić go na ziemi. Ponadto pokrzywdzony zeznał, iż G. K. stosował wobec niego uderzenia po rękach. Co więcej należy wskazać, iż szarpanie się oskarżonego zostało także zaobserwowane przez P. K., na krótko przed udzieleniem przez niego asysty w zatrzymaniu. Ponadto należało zwrócić uwagę na postawę P. P. (1), który w żadnym razie nie próbował wyolbrzymiać przedmiotowego zajścia, wskazując wprost, iż z uwagi na ferwor walki nie odczuwał siły ciosów przeciwnika, nie doznał żadnych obrażeń ciała oraz nie czuje do niego urazy. Do tego należy zwrócić uwagę, iż wersja pokrzywdzonego, w przeciwieństwie do wyjaśnień oskarżonego pozostaje zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zwłaszcza w kontekście konieczności udzielenia asysty P. P. (1) przez jego współpracownika. Nie bez znaczenia pozostaje także kwestia indywidualnego rozumienia przez podejrzanego zarzucanego mu czynu, biorąc pod uwagę fakt, iż jest on osobą chorą psychiczną, a do tego posługując się w trakcie przesłuchania pojęciem rozboju, które w potocznym rozumieniu dotyczy innego rodzaju zachowań o znacznie większej intensywności stosowania przemocy fizycznej. W związku z powyższym Sąd Rejonowy jedynie częściowo uznał za wiarygodne wyjaśnienia G. K., które jedynie pomocniczo przysłużyły się do rekonstrukcji ustaleń faktycznych w tej sprawie.

Zeznania świadka P. P. (1)

Sąd Rejonowy nie miał powodów aby zakwestionować wiarygodność depozycji złożonych przez świadka P. P. (1). W tym zakresie należy zwrócić uwagę, iż jest on osobą całkowicie obcą dla podejrzanego, w żaden sposób nie skonfliktowaną z nim. Do tego pokrzywdzony z całą sprawą zetknął się przy okazji wykonywania swoich obowiązków służbowych. Przy analizie tychże oświadczeń wiedzy nie można przeceniać także osobistego zaangażowania świadka w tę sprawę. Tutaj trzeba zwrócić uwagę nie tylko na sposób składania przez P. P. (1) swoich depozycji tj. sposób rzeczowy, jasny, systematyczny oraz pozbawiony nadmiernej emocjonalności, lecz także na szczegółowy charakter owych zeznań. Do tego nie można pominąć faktu, iż pokrzywdzony jasno i kategorycznie oświadczył, iż nie czuje on urazy do G. K.. Ponadto świadek ten w swoich zeznaniach był konsekwentny, nie wyolbrzymiał w żaden sposób przemocy stosowanej przez G. K.. Zarazem świadek ten jasno oświadczył, iż w jego ocenie oskarżony stosował przemoc fizyczną właśnie po to aby kontynuować ucieczkę ze skradzionym mieniem i uniknąć zatrzymania. Kolejno należy podnieść, że zeznania świadka P. P. (1) korespondowały także w kluczowym dla odpowiedzialności karnej oskarżonego zakresie z zeznaniami świadka P. K.. Tutaj należy mieć na względzie, iż świadek ten oświadczył, iż widział oskarżonego szarpiącego się z ochroniarzem, a przecież G. K. zaprzeczał stosowaniu wobec pokrzywdzonego jakiejkolwiek przemocy fizycznej. Nadto zeznania świadka P. w zakresie zachowania na terenie sklepu i parkingu w całości korespondują z nagraniami z kamer monitoringu, gdzie na stopklatkach ujętych w protokole oględzin widać, iż oskarżony już na terenie sklepu tj. parkingu ucieka (biegnie) w kierunku ulicy (...). Sąd Rejonowy w zeznaniach świadka P. P. (1) nie znalazł także jakichkolwiek dyskwalifikujących je sprzeczności. Zeznania te są również wyważone i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Dlatego też Sąd Rejonowy podejmując się rekonstrukcji ustaleń faktycznych w tej sprawie oparł się na oświadczeniach wiedzy przekazanych w trakcie procesu przez pokrzywdzonego.

Zeznania świadka P. K.

Brak było także podstaw do podważenia wiarygodności zeznań świadka P. K.. Co prawda świadek ten w trakcie rozprawy głównej nie pamiętał za wielu szczegółów związanych z tym zdarzeniem, jednakże fakt ten jest zrozumiały, biorąc pod uwagę okres kilku miesięcy, który minął od inkryminowanego zdarzenia, a także wielość podobnych interwencji w związku z pracą w charakterze kierownika ochrony. Nie można także zapominać, iż P. K. w tym zdarzeniu odegrał mniejszą rolę aniżeli młodszy z ochroniarzy. Zatem w ocenie Sądu nie sposób uznać owej niepamięci z rozprawy jako czynnika wpływającego negatywnie na wiarygodność wcześniej złożonych oświadczeń wiedzy. Nie ujawniły się dotąd także żadne inne okoliczności kwestionujące wiarygodność tego świadka, takie jak znajomość z oskarżonym, potencjalny konflikt z nim, chęć uzyskania partykularnej korzyści z tego procesu. Sąd Rejonowy zważył także, iż świadek ten zeznawał koherentnie z oświadczeniami wiedzy P. P. (1). Co więcej szereg zeznań P. K. znajdowało swoje oparcie w dowodzie o charakterze rzeczowym tj. nagraniu z monitoringu. W ocenie Sądu Rejonowego zeznania tego świadka cechowały się także (oczywiście na etapie dochodzenia) sporą ilością szczegółów, świadek np. przytaczał dokładnie okoliczności w jakich ujawnił kradzież czy też podał powody, dla których nie udzielił od razu asysty koledze. Dodatkowo zeznania te były zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, pozbawione jakichkolwiek zewnętrznych czy wewnętrznych sprzeczności. Mając to wszystko na uwadze Sąd Rejonowy przy procesie tworzenia ustaleń faktycznych posłużył się także zeznaniami złożonymi przez P. K., zwłaszcza w odniesieniu do jego zeznań złożonych bezpośrednio po inkryminowanym zdarzeniu.

Zeznania świadka M. M.

Sąd Rejonowy uznał także za wiarygodne oświadczenia wiedzy M. M.. Świadek ten zeznał w przedmiocie okoliczności, które nie tylko nie były przedmiotem sporu w niniejszej sprawie, lecz także miały swoje odzwierciedlenie w nagraniu z kamer monitoringu sklepu (...). Co więcej należało zwrócić uwagę na jednoznaczne oświadczenia zarówno P. P. (1) jak i P. K., którzy oznajmili, że skradziony towar jako nieuszkodzony wrócił do dalszej sprzedaży. Brak jest powodów do podważania wiarygodności depozycji świadka M. M.. Podobnie jak i pozostali świadkowie w tej sprawie jest on osobą obcą dla oskarżonego. Nadto nie był on bezpośrednim świadkiem inkryminowanego zdarzenia, a w sprawie wypowiadał się jako przedstawiciel pokrzywdzonego. Dodatkowo samego faktu kradzieży nie kwestionował również sam oskarżony. Zatem w ocenie Sadu owe zeznania mogły subsydiarnie stanowić podstawę ustaleń faktycznych, szczególnie w zakresie ustalenia wartości skradzionego mienia. Jednocześnie z uwagi na znikomą ilość informacji przekazanych przez świadka, a także bezpośrednie przesłuchanie pozostałych świadków tego zdarzenia Sąd Rejonowy zdecydował się ujawnić zeznania świadka M. M. w trybie art. 191 § 1 k.p.k. w zw. z art. 350a k.p.k.

Opinia sądowo - psychiatryczna

W ocenie Sądu Rejonowego w pełni przydatna dla poczynienia ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie była opinia biegłych psychiatrów M. B. (2) oraz H. B.. Biegli ci w sposób kompletny odpowiedzieli na zadane im przez organ procesowy pytania dotyczące zdrowia psychicznego oskarżonego G. K. w chwili czynu jak i jego zdolności do udziału w niniejszym procesie karnym Jednocześnie w toku tego procesu nie ujawniła się żadna okoliczność podważająca kompetencje biegłych do sporządzania tego rodzaju dokumentów procesowych jak również brak było podstaw do powzięcia wątpliwości, co do ich bezstronności w tej sprawie. Sąd nie ma także zastrzeżeń odnośnie obranej przez biegłych metodologii badań oraz zgodności opracowanych przez nich wniosków końcowych z wynikami badania ambulatoryjnego. Co więcej żadna ze stron tego procesu w żaden sposób nie kwestionowała treści zawartych w powyższym dokumencie procesowym. Opinia ta odpowiada jednocześnie wymogom określonym w art. 201 k.p.k. Biegli ci odpowiedzieli w sposób pełny na wszystkie pytania organu procesowego. Co więcej wnioski końcowe tej opinii odpowiadają wynikom przeprowadzonego przez biegłych badania. W opinii tej brak jest także jakichkolwiek dyskwalifikujących ją sprzeczności. Do tego sposób dojścia do wniosków końcowych został przedstawiony językiem zrozumiałym dla osób nie posiadających wiedzy specjalnej z zakresu psychiatrii. W ocenie Sądu Rejonowego szczególnie istotne w przedmiotowej sprawie było także stwierdzenie biegłych odnośnie znacznie ograniczonej poczytalności oskarżonego tempore criminis, co implikowało stosowną reakcję w części dyspozytywnej wyroku. Równocześnie biegli w sposób staranny wytłumaczyli powody powzięcia takiej oceny, posiłkując się w tym zakresie znajomością wcześniej przeprowadzonych wywiadów lekarskich z oskarżonym, a także analizą jego dokumentacji medycznej, w tym związanej z jego leczeniem psychiatryczny,m. Stąd też Sąd Rejonowy ustalając okoliczności wymagające wiedzy specjalistycznej związanej ze zdrowiem psychicznym oskarżonego oparł się w pełni na opinii sądowo – psychiatrycznej sporządzonej przez biegłych lekarzy M. B. (2) i H. B.. Zarazem wnioski końcowe tej opinii uzasadniały przyjęcie, że czyn ten został popełniony w warunkach art. 31 § 2 k.k.

Nagrania z kamer monitoringu oraz protokół ich oględzin

Doniosłe znacznie w tej sprawie miał także zespół nagrań z kamer monitoringu sklepu (...) oraz protokół ich oględzin. Dowody te posiadają przymiot rzeczowości. Ich autentyczności nie podważała żadna ze stron tego procesu. Zarazem ów dowód z uwagi na ujęcie dość dużego spektrum zdarzeń oraz czytelny datownik miał istotne znaczenie o oznaczeniu chronologii i miejsca poszczególnych zdarzeń, a także posłużył do weryfikacji wiarygodności osobowych źródeł dowodowych. Dlatego też powyższe dowody przyczyniły się do poczynienia przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych w tej sprawie o wskazanym w powyższej części uzasadnienia kształcie.

notatkę urzędową ,protokół zatrzymania oskarżonego, odpisy prawomocnych wyroków i postanowień, print screen z portalu G. maps,m kartę karną G. K., notatkę o oskarżonym czy zaświadczenie o jego stanie majątkowym.

Sąd Rejonowy uznał za przydatny także pozostały materiał dowodowy zgromadzony w toku czynności postępowania przygotowawczego tj. notatkę urzędową ,protokół zatrzymania oskarżonego, odpisy prawomocnych wyroków i postanowień, print screen z portalu G. maps,m kartę karną G. K., notatkę o oskarżonym czy zaświadczenie o jego stanie majątkowym. Należało zważyć, iż przedmiotowe dokumenty zostały sporządzone przez właściwe ku temu osoby, w przepisanej przez prawo formie. Co więcej ich treść nie była w żaden sposób kwestionowana przez którąkolwiek ze stron tego postępowania. Tym samym również te dowody posłużyły w odtworzeniu przebiegu inkryminowanego zdarzenia oraz pozyskaniu informacji o oskarżonym.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

G. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

G. K. został oskarżony o to, że w dniu 17 czerwca 2021 roku w N. przy ulicy (...) na terenie sklepu (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia wideo domofonu o wartości 428 złotych na szkodę w/w sklepu, a następnie w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy bezpośrednio po dokonanej kradzieży użył wobec pracownika ochrony firmy (...), który go ujął, przemocy fizycznej polegającej na uderzeniach pięścią po rękach, przy czym czyn ten przyjęto jako wypadek mniejszej wagi, a czynu tego dopuścił się posiadając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznawania znaczenia czynu i pokierowania postępowaniem tj. o przestępstwo z art. 281 k.k. w zw. z art. 283 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

Zgodnie z treścią art. 281 k.k. występku kradzieży rozbójniczej dopuszcza się ten to, w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy, bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, używa przemocy wobec osoby lub grozi natychmiastowym jej użyciem albo doprowadza człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Zarazem pamiętać należy, iż typ ten posiada swój wypadek mniejszej wagi określony w art. 283 k.k.

Nie ulega żadnych wątpliwości, iż omawiany występek jest typem powszechnym tj. typem zdatnym do popełnienia przez ogół osób ponoszących odpowiedzialność na zasadach ujętych w kodeksie karnym. Zarazem trzeba stwierdzić, iż przedmiotowy występek jest typem kwalifikowanym przestępstwa kradzieży. Owo stwierdzenie implikuje nie tylko jego materialny charakter, lecz także konieczność wypełnienia wszystkich znamion przewidzianych dla typu podstawowego oraz okoliczności obostrzającej odpowiedzialność karną, jaką w tym wypadku jest spełnienie szczególnych znamion modalnych w okresie bezpośrednio po kradzieży. Warto też wspomnieć, iż przestępstwo kradzieży rozbójniczej nie jest typem kontrawencjonalizowym, przez to odpowiedzialność karna za jego popełnienie jest niezależna od wartości skradzionej rzeczy, a nikła wartość może stanowić jeden z elementów skłaniających organ procesowy do przyjęcia, iż poszczególne zdarzenie stanowiło wypadek mniejszej wagi. Z uwagi na wyżej podkreśloną łączność tego występku z przestępstwem kradzieży należy wskazać pokrótce, iż przez kradzież w polskim porządku prawa karnego rozumiemy aktywność sprawcy polegającą na wyjęciu spod władztwa posiadaczy, danej cudzej rzeczy ruchomej, a następnie objęcie władztwa nad tym przedmiotem. Co więcej owa aktywność musi być podjęta w celu przywłaszczenia danej cudzej rzeczy ruchomej. Natomiast z kradzieżą rozbójniczą mamy do czynienia wówczas gdy sprawca w celu utrzymania się zabranej rzeczy wykonuje jeden z określonych zachowań tożsamych zresztą z zmamieniami czasownikowi przestępstwa rozboju (różnicę tutaj stanowi moment i cel owych aktywności sprawczych). W aspekcie tej sprawy Sąd Rejonowy ograniczy się do zdefiniowania pojęcia przemoc wobec osoby. Jako przemoc wobec osoby rozumie się każde oddziaływanie fizyczne na osobę w celu przełamania jej woli władania rzeczą/powrotu do władania rzeczą. Co ważne inaczej niż w dawnym porządku prawnym ustawodawca nie ograniczył przemocy relewantnej na gruncie tego przepisu do gwałtu, a więc szczególnie intensywnej przemocy. Tym samym każde oddziaływanie fizyczne na pokrzywdzonego podejmowane w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy będzie relewantne dla przestępstwa kradzieży rozbójniczej. Do tego należy zwrócić uwagę, iż dla bytu tego przestępstwa niezbędne jest aby sprawca stosował ową przemoc bezpośrednio po dokonaniu kradzieży – a więc w świetle teorii zaboru – objęciu władztwa nad kradzionym przedmiotem. W doktrynie podkreśla się, iż ową bezpośredniość należy utożsamiać z kwestią jednego zdarzenia historycznego. W szczególności za kradzież rozbójniczą nie może uchodzić sytuacja, kiedy to sprawca po kilku dniach w innym miejscu używa przemocy aby utrzymać się w posiadaniu zabranej rzeczy. Jednocześnie podkreśla się w orzecznictwie, iż spełniony jest wymóg bezpośredniości gdy owa przemoc jest stosowana w trakcie pościgu podjętym za sprawcą niezwłocznie po dokonaniu przez niego kradzieży, chociażby osoby te oddaliły się z miejsca wyjęcia owej rzeczy spod władztwa. Należy także pamiętać o tym, że owa przemoc ma zostać użyta po to aby utrzymać się w posiadaniu skradzionej rzeczy – zamiar szczególny kierunkowy. Równocześnie trywialnym jest stwierdzenie, iż mieści się w zakresie desygnatów tego pojęcia sytuacja kiedy sprawca, chce stosując przemoc fizyczną uniemożliwić ujęcie własnej osoby, umożliwiając kontynuacje ucieczki wraz ze skradzionym mieniem. Natomiast odnosząc się do wykładnie pojęcia wypadku mniejszej wagi należy podkreślić, iż zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie sądów powszechnych wskazuje się, że przyjęcie wypadku mniejszej wagi jest usprawiedliwione w sytuacji, kiedy to stopień społecznej szkodliwości zachowania formalnie wypełniającego znamiona typu podstawowego w sposób znaczący odbiega od typowego stopnia społecznej szkodliwości związanej z danym rodzajem przestępstwa. Tym samym nie ulega wątpliwości, iż dla rozważenia możliwości przyjęcia wypadku mniejszej wagi konieczna była analiza inkryminowanego zdarzenia poprzez kwantyfikatory stopnia społecznej szkodliwości opisane w art. 115 § 2 k.k., wedle których przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszego procesu Sąd Rejonowy zważył, iż zachowanie G. K. niewątpliwie wypełniło znamiona zarzucanego mu występku. Mianowicie bezsporne w tej sprawie jest fakt, iż dokonał on wyjęcia spod władztwa sklepu (...) video domofonu o wartości 428 złotych, w ten sposób że schował na terenie sklepu ów przedmiot pod bluzą, a następnie wyszedł z nim na zewnątrz sklepu – gdzie objął nad przedmiotem kradzieży nieskrępowane władztwo. Następnie należy wskazać, iż w ocenie Sądu Rejonowego G. K. użył wobec P. P. (1) przemocy fizycznej. Tak tylko należy interpretować powyższe ustalenia faktyczne, gdzie dowiedziono, iż oskarżony szarpał pokrzywdzonego, usiłował go obalić oraz uderzał po rękach. Co więcej należy zwrócić uwagę na kontekst tego działania tj. fakt podjęcia przez P. P. (1) pościgu za sprawcą kradzieży, jego powodzenia materializującego się w dogonieniu sprawcy i podjęciu zachowań zmierzających do jego zatrzymania. Zrozumiałym jest zarazem, iż pokrzywdzony mógł i wręcz powinien stosować w takim przypadku środki przymusu bezpośredniego w postaci chwytów obezwładniających. Natomiast wyżej wymienione działania G. K. miały jednoznacznie na celu uwolnienie się od ochroniarze i kontynuacje ucieczki ze skradzionym mieniem. Warto tutaj zaznaczyć, iż zachowania oskarżonego nie można potraktować jako odruch bezwarunkowy ( co podnosiła obrona) wywołany chwytem pokrzywdzonego. Tutaj należy odnieść się raz jeszcze do zeznań P. P. (1), który podał, iż gdy usiłował nawiązać kontakt z P. K., pokrzywdzony ponownie zaczął go szarpać i uderzać po rękach w celu uniknięcia zatrzymania i oddalenia się ze skradzionym video domofonem. Stąd też Sąd Rejonowy uznał, iż owa przemoc była stosowana właśnie w zamiarze utrzymania się w posiadaniu skradzionej cudzej rzeczy ruchomej. Kolejno nie sposób zgodzić się z obrońcą oskarżonego, w zakresie jakim kwestionuje ona brak bezpośredniości stosowania owej przemocy, a momentu kradzieży. W tym miejscu trzeba bowiem zauważyć, iż G. K. został niezwłocznie zauważony w momencie jak wychodził ze sklepu ze skradzionym towarem i ochroniarze bez zbędnej zwłoki rozpoczęli za nim pościg, który zakończył się stosowaniem przez oskarżonego przemocy. Na nagraniu z monitoringu widać przecież jak sprawca jeszcze na parkingu zaczyna uciekać, co koresponduje ze słowami P. P. (1), który wskazał miejsce i czas podjęcia przez oskarżonego ucieczki. Zarazem zwrócić należy uwagę na bliskość miejsca stosowania przemocy i miejsca kradzieży, fakt ciągłego kontaktu wzrokowego między oskarżonym, a pokrzywdzonym w momencie pościgu. W związku z powyższym należało stwierdzić, iż G. K. swoim zachowaniem zrealizował znamiona występku z art. 281 k.k.

Racje miał też oskarżyciel publiczny wskazując, iż zachowanie to stanowiło wypadek mniejszej wagi. W tym miejscu trzeba odwołać się przede wszystkim do niewielkiej intensywności przemocy fizycznej stosowanej przez oskarżonego. Nie bez znaczenia pozostawały także aspekty limitujące poziom winy G. K. tj. przede wszystkim jego znacznie ograniczona poczytalność. W ocenie Sądu Rejonowego za przyjęciem typu podstawowego nie przemawia także wartość skradzionej rzeczy, który to przedmiot nie przenosi swoja wartością progu różnicującego przestępstwo od wykroczenia w przypadku kradzieży zwykłej. Nadto należy wskazać, iż przemoc była stosowana wobec ochroniarza, który podjął czynności zmierzające do ujęcia G. K.. Tym samym ogół okoliczności przedmiotowych i podmiotowych tego typu czynu zabronionego pod groźbą kary uprawniał Sąd Rejonowy do zakwalifikowania go jako przypadku mniejszej wagi określonego w art. 283 k.k.

Stwierdzenie to implikowało ocenę stopnia karygodności tego zachowania, będącej przecież jednym z elementów konstrukcyjnych pojęcia przestępstwa. Kwantyfikatory stopnia społecznej szkodliwości zostały przez ustawodawcę wymienione w art. 115 § 2 k.k. Zgodnie z tym przepisem przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy stwierdził, iż zachowanie oskarżonego było społecznie szkodliwe w stopniu średnim. Na powyższe stwierdzenie składały się następujące okoliczności przedmiotowe czynu tj. stosunkowo niewielkie natężenie przemocy stosowanej przez G. K., brak wystąpienia obrażeń po stronie pokrzywdzonego P. P. (1). Kolejno należało mieć na względzie, iż czyn ten miał miejsce (stosowanie przemocy) w miejscu ustronnym, co także łagodziło karygodność tego zachowania. Za przyjęciem średniego stopnia społecznej szkodliwości tego czynu przemawiała także stosunkowa niewielka wartość skradzionego mienia. Nie można też było pominąć faktu, że finalnie Castorama nie poniosła żadnej straty w wyniku oddziaływania oskarżonego. Zarazem nie sposób mówić o znikomym stopniu społecznej szkodliwości w sytuacji gdy sprawca ukradł rzecz o wartości przenoszącej 400 złotych, a więc bliskiej progu kontrawencjonalizacji, a do tego szarpał, uderzał oraz próbował obalić, obezwładniającego go ochroniarza. To wszystko prowadziło do stwierdzenia, iż czyn oskarżonego był karygodny w rozumieniu art. 1 § 2 k.k., aczkolwiek okoliczności przedmiotowe tego przestępstwa w połączeniu z niewielkim stopniem winy uprawniały do przyjęcia, iż czyn ten stanowił wypadek mniejszej wagi.

Czyn oskarżonego był także zawiniony w świetle normatywnej teorii winny statuowanej w art. 1 § 3 k.k. W tym zakresie niezbędne jest stwierdzenie, iż oskarżony jest osobą dorosłą, zdającą sobie sprawę z konstytucyjnej ochrony mienia. Co więcej zakaz naruszania prawa własności powinien być u oskarżonego szczególnie dobrze zinternalizowany biorąc pod uwagę fakt, iż wcześniej dwukrotnie był skazywany za przestępstwa przeciwko temu dobru prawnemu. Z drugiej strony poziom winy oskarżonego był na niewielkim poziomie. W tym zakresie należy odwołać się do choroby psychicznej oskarżonego, która w chwili czynu znajdowała się zaledwie w fazie częściowej remisji. O niskim stopniu winy można mówić przede wszystkim w kontekście wyników opinii sądowo psychiatrycznej, gdzie biegli zgodnie przyjęli, iż właśnie na skutek tych częściowych objawów chorobowych G. K. miał znacznie ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem, a więc działał w warunkach art. 31 § 2 k.k. Do tego należało wspomnieć, iż wina oskarżonego nie była ograniczana poprzez inne aspekty jak działanie w stanie wyższej konieczności czy innej anormalnej sytuacji motywacyjnej. Analiza akt przedmiotowej sprawy nie dawała podstaw do stwierdzenia, iż G. K. był w jakimś sposób zmuszony do dokonania tej kradzieży, a następnie stosowania przemocy wobec interweniującego policjanta. Przede wszystkim nie sposób uznać, iż zachowanie P. P. (1) było w jakimkolwiek stopniu prowokujące względem oskarżonego. Stąd też Sąd Rejonowy przyjął, iż w realiach przedmiotowego procesu można postawić oskarżonemu relewantny zarzut braku posłuchu dla normy sankcjonującej. Natomiast wnioski opinii sądowo – psychiatrycznej znalazły swoje odzwierciedlenie w opisie skargi oskarżycielskiej i finalnym przyjęciu, że przestępstwo oskarżonego zostało popełnione w warunkach określonych w art. 31 § 2 k.k.

Mając na względzie wysłowioną wyżej argumentacje Sąd Rejonowy w punkcie I wyroku uznał G. K. za winnego czynu zarzucanego aktem oskarżenia stanowiącego występek z art. 281 k.k. w zw. z art. 283 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

G. K.

I

I

Przestępstwo stypizowane w art. 281 k.k. w zw. z art. 283 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Równocześnie z uwagi na wymiar górnej granicy ustawowego zagrożenia, realnym było wymierzenie oskarżonemu kary nieizolacyjnej na podstawie art. 37a § 1 kk. Owa możliwość zresztą aktualizowała dyrektywę określoną w art. 58 § 1 k.k., wedle której karę pozbawienia wolności w przypadku tego rodzaju zagrożenia karą można orzec tylko i wyłącznie wówczas gdy żadna inna kara nie spełni celów kary tj. celów związanych między innymi z realizacją dyrektyw prewencji generalnej oraz indywidualnej. Zarazem należy przypomnieć, iż dyrektywy sądowego wymiaru kary zostały wysłowione przez ustawodawcę w art. 53 k.k. Według tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego. Wymierzając karę sąd bierze także pod uwagę pozytywne wyniki przeprowadzonej mediacji pomiędzy pokrzywdzonym a sprawcą albo ugodę pomiędzy nimi osiągniętą w postępowaniu przed sądem lub prokuratorem. W przedmiotowej sprawie brak było powodów dla orzeczenia wobec G. K. kary pozbawienia wolności. W tej mierze warto zauważyć, iż oskarżony był już wcześniej obdarzony dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia wykonania tejże kary, przez co treść art. 69 § 1 k.k. sprzeciwia ponownemu zastosowaniu probacji wobec G. K.. Po wtóre należy wskazać, iż od tego czasu co najmniej 4 krotnie oskarżony wszedł w konflikt z prawem, przez co można argumentować, iż jest on sprawcą niepoprawnym. Niemniej jednak w realiach tego procesu należy zwrócić uwagę na niewielki poziom zawinienia oskarżonego. G. K. działał bowiem w warunkach ograniczonej poczytalności w stopniu znacznym. Raz jeszcze należy podkreślić, iż stopień winy pełni funkcje limitującą przy wymiarze kary. Nie sposób także argumentować, że wymierzenie kary pozbawienia wolności implikuje charakter przedmiotowy czynu przypisanego G. K.. Czyn ten cechował się zaledwie średnim stopniem społecznej szkodliwości. W ocenie Sądu błędna jest także argumentacja obrońcy wskazująca na powinność skorzystania z nadzwyczajnego złagodzenia kary i odstąpieniu od wymiaru kary oskarżonemu. W tym miejscu należy wskazać, iż art.31 § 2 k.k. stanowi zaledwie fakultatywną podstawę zastosowania tejże instytucji wymiaru kary, której nie sposób wykładać w oderwaniu od treści art. 60 k.k., gdzie wskazano, iż kary nadzwyczajnie winno się łagodzić w sytuacji gdy każda z kar możliwych do wymierzenia w świetle ustawowego zagrożenia będzie nieadekwatna do okoliczności przestępstwa czy osoby sprawcy. W ocenie Sadu Rejonowego skorzystanie w tym procesie z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary stanowiłoby wyraz nadmiernego pobłażania oskarżonemu, który przecież nie tylko ukradł stosunkowo wartościową rzecz ruchomą, lecz także w celu utrzymania się w posiadaniu tej rzeczy stosował wobec interweniującego ochroniarza przemoc fizyczną. Co więcej owa przemoc nie była ograniczona do jednego zachowania , lecz była rozłożona w czasie o czym dobitnie wspomina w swoich zeznaniach P. P. (1) i polegała na próbach obalenia, szarpania czy uderzenia po rękach. W kontekście celowości odstąpienia od wymiaru kary nie sposób pominąć indywidualnych właściwości G. K., który mimo młodego wieku dopuścił sie już 5 przestępstwa, za które dotąd nie poniósł prawie żadnej efektywnej dolegliwości (vide wcześniejsze zawieszenie wykonania kar pozbawienia i ograniczenia wolności). Poprzestanie w tym wypadku na odstąpieniu od wymiary skutkowałoby stworzeniem u oskarżonego poczucia swoistej bezkarności. Zarazem Sąd odwołał się do danych z postępowań wykonawczych, gdzie biegli stwierdzili, iż oskarżony jest osobą zdolną do wykonywania prostych prac fizycznych w ramach kary ograniczenia wolności. Stąd też biorąc zarazem pod uwagę niekorzystną sytuacje majątkową oskarżonego, Sąd Rejonowy uznał, iż to właśnie kara ograniczenia wolności będzie w sposób najpełniejszy realizować dyrektywy wymiaru kary. Zarazem Sąd wymiar tejże kary określił na 7 miesięcy tj. zaledwie nieco powyżej 25 % ustawowego zagrożenia. W tym aspekcie decydując się na tak niski wymiar tejże kary Sąd wziął pod uwagę ograniczoną poczytalność oskarżonego w chwili czynu. Równocześnie wielość przestępstw popełnianych wcześniej przez oskarżonego w połączeniu ze średnim stopniem społecznej szkodliwości tego czynu przeciwstawia się wymierzeniu G. K. kary łagodniejszej. W ocenie Sądu Rejonowego to właśnie przedmiotowe 7 miesięcy ograniczenia wolności będą adekwatnym czasem, aby poprzez obowiązek wykonywania prac społecznie użytecznych wdrożyć w oskarżonym potrzebę przestrzegania porządku prawnego, a nieprawidłowa postawa życiowa oskarżonego winna być korygowana choćby poprzez współpracę w tym czasie z kuratorem nadzorującym przebieg wykonania tejże kary. W realiach tej sprawy oczywistym było zarazem, iż z uwagi na brak stałego zajęcia zarobkowego oskarżonego kara ograniczenia wolności mogła zostać wymierzona tylko i wyłącznie w formie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne. Natomiast miesięczny tej pracy tj. 24 godziny odpowiada właściwościom indywidualnym oskarżonego, tj. jego chorobie, ale też braku osób pozostających na utrzymaniu, braku zobowiązań finansowych, zamieszkiwaniu wraz z rodzicami w jednym gospodarstwie domowym. 24 godziny w stosunku miesięcznym dają niespełna 6 godzin prac w stosunku tygodniowym – co zresztą z pewnością jest do pogodzenia z ewentualną chęcią znalezienia przez oskarżonego choćby dorywczego zajęcia zarobkowego. Mając to wszystko na uwadze Sąd Rejonowy w punkcie I wyroku wymierzył G. K. karę 7 miesięcy ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym.

G. K.

II

I

Natomiast wzgląd na treść art. 63 § 1 k.k. implikował konieczność zaliczenia na poczet wymierzonej oskarżonemu G. K. kary ograniczenia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w przedmiotowej sprawie. W realiach tego procesu za tego rodzaju czas należy uznać okres zatrzymania oskarżonego od 17 czerwca 2021 roku, godzina 11:15 do jego zwolnienia, które nastąpiło 18 czerwca 2021 roku o godzinie 13:10. Tym samym okres pozbawienia wolności w tej sprawie przekroczył 24 godziny. Stąd też w punkcie II wyroku sąd zaliczył owo zatrzymanie na poczet kary 7 miesięcy ograniczenia wolności wymierzonej w punkcie V wyroku.

G. K.

III

I

W przedmiotowej sprawie nie ulegało wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego G. K. naruszyło nietykalność cielesną pokrzywdzonego P. P. (1). Niewątpliwie wolność od ingerencji w integralność cielesną stanowi jedno z dóbr osobistych chronionych na mocy art. 23 i 24 kodeksu cywilnego. Natomiast w sytuacji naruszenia tych dóbr osobistych na skutek zachowania stanowiącego czyn niedozwolony art. 448 k.c. przewiduje możliwość orzeczenia stosownego zadośćuczynienia. Niemniej Sąd Rejonowy uznał, iż w realiach tej sprawy stosowniejsze będzie orzeczenie nawiązki. Ów fakt wiąże się po pierwsze z brakiem wymierności dóbr osobistych, które zostały naruszone w wyniku oddziaływania oskarżonego. Do tego trzeba było mieć na względzie fakt, iż czyn oskarżonego cechował niewielki stopień winy. Ponadto nie sposób było nie zauważyć, iż P. P. (1) nie czuł większej urazy do oskarżonego i nie domagał się zasądzenia na jego rzecz jakichkolwiek świadczeń. Niemniej należało zwrócić również uwagę na treść art. 37a § 1 k.k., który to przepis obliguje Sąd do orzeczenia w przypadku skorzystania z dyspozycji tego przepisu środka karnego, środka kompensacyjnego bądź przepadku. W ocenie Sądu Rejonowego w realiach przedmiotowej sprawy najbardziej adekwatnym sposobem reakcji umożliwiającym orzeczenie wobec G. K. kary wolnościowej (przy przyjęciu braku podstaw do nadzwyczajnego złagodzenia kary, które to nadzwyczajne złagodzenie polegającego w tej sprawie na odstąpieniu od wymiaru kary (vide analiza art. 60 § 8 k.k i art. 60 § 7 k.k.) było właśnie orzeczenie wobec oskarżonego nawiązki na rzecz pokrzywdzonego. Orzeczenie tej kwoty na rzecz pokrzywdzonego było w ocenie Sądu zasadniejsze aniżeli przyznanie tej kwoty na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w formie środka karnego czy też podaniu wyroku do publicznej wiadomości czemu sprzeciwiał się limitowany poziom winy G. K.. Sąd przedmiotową nawiązkę orzekł w symbolicznej kwocie 200 złotych biorąc pod uwagę niewielki stopień zawinienia oskarżonego, brak trwałych skutków owego przestępstwa czy oświadczenie pokrzywdzonego o darowaniu win oskarżonego. W ocenie Sąd Rejonowego owa wysokość rekompensuje zresztą w całości naruszoną na skutek przypisanego przestępstwa nietykalność cielesną pokrzywdzonego, zwłaszcza iż została ona naruszona w bezpośrednim związku z wykonywaną przez niego pracą zarobkową. To wszystko sprawiło, iż Sąd w punkcie III wyroku działając na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzekł nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego P. P. (1) w kwocie 200 złotych.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Jednocześnie z uwagi na oświadczenie obrońcy oskarżonego zawarte w mowie końcowej o braku uiszczenia kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu w jakiejkolwiek części Sąd Rejonowy zobligowany był do orzeczenia stosownej kwoty na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego. W tym miejscu bowiem warto zwrócić uwagę, iż adwokat M. B. (1) występowała w tej sprawie w charakterze obrońcy G. K. zarówno w toku dochodzenia jak i w czasie postępowania jurysdykcyjnego przed sądem I instancji. Wysokość przyznanego wynagrodzenia wynika wprost z uregulowań rozporządzenia ministra sprawiedliwości w przedmiocie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej tj. kwot 180 złotych za dochodzenie plus 420 złotych za postępowanie przed sądem I instancji w postępowaniu zwyczajny(180+420 = 600) powiększone o wartość podatku VAT wynoszącego 23 % - 138 złotych. To wszystko obligowało Sąd do przyznania M. B. (1) w punkcie IV wyroku od Skarbu Państwa kwoty 738,00 złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu G. K.

V

Sąd Rejonowy mając na względzie nienajlepszą sytuacje materialną oskarżonego, a także popełnienie przez niego przestępstwa w warunkach ograniczonej poczytalności zdecydował zwolnić G. K. od ponoszenia kosztów związanych z wydatkami poniesionymi w tym procesie przez Skarb Państwa. Przedmiotowe wydatki w tym konkretnym przypadku stanowiły gro z całości kosztów sądowych i wiązały się przede wszystkim z koniecznością zasięgnięcia opinii u dwóch biegłych lekarzy psychiatrów. Sąd uznał, że poniesienie przez oskarżonego tych kosztów byłoby nieproporcjonalne do jego statusu finansowego, zdolności zarobkowych oraz stopnia winy. Co więcej należało zważyć, iż poniesione koszty wynikały z czynności powziętych z urzędu, które nie były efektem inicjatywy dowodowej oskarżonego czy jego obrońcy. Z drugiej strony zasada odpowiedzialności za wynik procesu implikowała powinność częściowego obciążenia G. K. tymi kosztami. W tej materii należało uwzględnić, iż oskarżony po raz 5 w swoim młodym życiu zdecydował się wejść na drogę przestępstwa. Kolejno należało stwierdzić, iż oskarżony mieszka wraz ze swoimi rodzicami, nie posiada nikogo na swoim utrzymania, czy wreszcie posiada stały choć niewielki dochód w postaci renty. Ponadto jak wynika z postanowień wykonawczych, czy ujawnionych tam opinii aktualny stan zdrowia oskarżonego nie stoi na przeszkodzie wykonywaniu przez niego prostych prac fizycznych. Stąd też Sąd Rejonowy uznał, iż G. K. jest w stanie ponieść w tej sprawie częściowe koszty procesu stanowiące wymiar należnej opłaty karnej tj. kwoty 180 złotych. To wszystko sprawiło, iż Sąd Rejonowy w punkcie V wyroku zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych, a w pozostałej części zwolnił go z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.

Podpis