Sygn. akt V Kz 383/22
(II K 89/22 )
Dnia 20 kwietnia 2022 roku
Sąd Okręgowy w Łodzi w V Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący: Sędzia Damian Krakowiak
Protokolant: sekr. sąd. Paulina Dzika
przy udziale Prokuratora Kamila Bednarka
po rozpoznaniu w sprawie K. J. , syna T. i D. z domu K. (...)
oskarżonego o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 200 § 3 k.k. i in.
z zażalenia obrońcy
na postanowienie Sądu Rejonowego w Łęczycy z dnia 11 kwietnia 2022 roku
w przedmiocie dalszego stosowania wobec oskarżonego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania do dnia 10 sierpnia 2021 roku
na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k.
postanawia
zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że uchylić stosowany wobec oskarżonego K. J. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania.
Postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2022 roku wobec oskarżonego przedłużono stosowanie tymczasowego aresztowania, oznaczając czas jego trwania do dnia 10 sierpnia 2022 roku, godz. 10:15.
Zażalenie na powyższe wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając postanowienie w całości oraz zarzucając:
1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia – art. 257 § 1 k.k. i art. 259 § 1 pkt 2 k.p.k. polegającą na przedłużeniu tymczasowego aresztowania w sytuacji, gdy wystarczającym dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania byłby nieizolacyjny środek zapobiegawczy;
2. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu tezy, iż zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony będzie nakłaniać do składania fałszywych zeznań albo w inny sposób utrudniał postępowanie karne, podczas gdy oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, w sprawie brak jest pokrzywdzonej, a de facto wszystkie dowody w sprawie stanowią utrwalone rozmowy oskarżonego na portalu internetowym, na których treść oskarżony nie ma możliwości jakkolwiek wpłynąć;
Wobec powyższego, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i uchylenie środka zapobiegawczego wobec tymczasowego aresztowania wobec K. J., ewentualnie zamianę na środek zapobiegawczy o charakterze nieizolacyjnym – dozór policji.
Sąd zważył, co następuje:
Zażalenie jest zasadne, a podniesione zarzuty zasługują na uwzględnienie.
Przede wszystkim podstawy z art. 258 § 2 k.p.k. nie można interpretować w oderwaniu od ogólnych zasad rządzących stosowaniem środków zapobiegawczych, a w szczególności w oderwaniu od celu, którym jest zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania (art. 249 § 1 k.p.k.).
W sytuacji, gdy zabezpieczono cały materiał dowodowy, a oskarżony przyznał się do winy, trudno uznać, że stosowanie izolacyjnego środka przymusu jest konieczne do zabezpieczenia prawidłowego toku procesu.
Po wtóre, sama prognoza wymierzenia surowej w rozumieniu
art. 258 § 2 k.p.k. kary była nie tylko nierealna, ale i hipotetycznie niemożliwa.
Orzekając w przedmiocie stosowania tymczasowego aresztowania, sąd jest obowiązany do oceny trafności przyjętej przez oskarżyciela publicznego kwalifikacji prawnej zarzuconego czynu. Ocena ta powinna być dokonywana w kontekście ustawowych przesłanek tymczasowego aresztowania (uchwała SN z 27.1.2011r., I KZP 23/10).
Przedmiotowej refleksji prawnej Sądu rejonowego zabrakło.
Jako wątpliwe jawi się skonfrontowanie oskarżonego z zarzutem opartym na treści art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 200 § 1 k.k. Usiłowanie dokonania czynu lubieżnego miałoby polegać na internetowej rozmowie oskarżonego z osobami podającymi się za małoletnią, wysyłaniu jej zdjęć pornograficznych. Trudno uznać to za „bezpośrednie zmierzanie do dokonania”. Zastrzeżenia budzi sama teza, jakoby oskarżony w ogóle urzeczywistniał zamiar przestępny w tym zakresie. Z opinii seksuologa wynika, że nie występują u niego zaburzenia preferencji seksualnych. Popęd płciowy oskarżonego jest ukierunkowany na dojrzałe płciowo kobiety (k. 312). Korespondowanie z (...) miało być wynikiem niedojrzałości psychoseksualnej. Nie sposób wreszcie skutecznie uznać inkryminowanego zachowania za ostatnią fazę w „pochodzie” domniemanego przestępstwa z art. 200 § 1 k.k.
Po wyeliminowaniu z kwalifikacji prawnej przepisu art. 200 § 1 k.k., pozostałe zbiegające się przepisy nie uzasadniają zastosowania art. 258 § 2 k.p.k. z uwagi na znacznie niższy wymiar kary.
Na marginesie dostrzec wypada uchybienie przez prokuratora treści art. 202 § 1 i § 5 k.p.k. Opinię o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego wydali bowiem lekarz seksiatra i psycholog. Tymczasem na mocy art. 202 § 1 k.p.k. opinia winna być wydana co najmniej przez 2 lekarzy psychiatrów. Ponadto teza dowodowa sformułowana przez prokuratora (k. 131) również nie uwzględnia treści art. 202 § 5 k.p.k. Niesanowanie tego uchybienia przez Sąd rejonowy może oznaczać jego „przeniknięcie” do fazy jurysdykcyjnej postępowania i skutkować poczynieniem błędnych ustaleń co do poczytalności.
Kierując się przedstawionymi motywami, orzeczono jak w sentencji.