Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 94/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2020 r. w G. sprawy z powództwa Gminy M. S. przeciwko (...) sp. z o.o. spółka komandytowa w G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) sp. z o.o. spółka komandytowa w G. na rzecz Gminy M. S. kwotę 20.803,50 zł (dwadzieścia tysięcy osiemset trzy złote pięćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 16 października 2019 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanego (...) sp. z o.o. spółka komandytowa w G. na rzecz Gminy M. S. kwotę 4.641 zł (cztery tysiące sześćset czterdzieści jeden złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 94/20

UZASADNIENIE
wyroku Sądu Rejonowego z dnia 3 grudnia 2020 r.

Stan faktyczny

W okresie od 21 stycznia 2010 r. do 31 lipca 2015 r. pomiędzy Gminą M. S. a N. T. (prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...)) obowiązywała umowa dzierżawy gruntu o powierzchni 4.300 m2 obejmująca fragment plaży (działki (...)) przylegającej do nieruchomości zabudowanej przy ul. (...). W dniu 7 grudnia 2018 r. doszło do odebrania przez wydzierżawiającego przedmiotu w/w umowy (z udziałem następcy prawnego dzierżawcy – (...) sp. z o.o. sp. komandytowa w S.). W tym samym dniu Gmina M. S. (Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji w S.) wezwała byłego dzierżawcę do usunięcia części podestu znajdującego się na działkach (...).4. Gmina ustaliła pod koniec grudnia 2018 r. dokładny metraż tarasu pozostawionego w obrębie dotychczasowego przedmiotu dzierżawy – powierzchnia tarasu na działce (...) wynosiła 72 m 2, na działce (...) m 2.

Dowód: umowa z mapką, k. 14-17

rozwiązanie umowy, k. 18

odpis wyroku, k. 19

protokół, k. 20

wezwanie do usunięcia tarasu (podestu), k. 21

sprawozdanie techniczne z mapkami, k. 22-26

Ogólnie stosowana przez Gminę M. S. stawka za dzierżawę tarasów i ogródków przy sezonowych i całorocznych obiektach gastronomicznych w 2019 r. (tj. po corocznej waloryzacji) wynosiła 30,15 zł za m 2 miesięcznie.

Dowód: załącznik nr 1 do uchwały Rady Miasta S. nr (...), k. 68

Pozostawiony taras na działkach (...) istniał w roku 2019 r.

Okoliczność bezsporna

Notą z dnia 1 października 2019 r. Gmina M. S. (Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji w S.) wezwała (...) sp. z o.o. sp. komandytowa w S. do zapłaty odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z fragmentu działki (...) w zakresie 72 metrów kwadratowych i fragmentu działki (...) o powierzchni 65 metrów kwadratowych za miesiące od maja do września 2019 r. w łącznej kwocie 20.803,50 zł (przy przyjęciu stawki 30.15 zł za metr kwadratowy miesięcznie).

Dowód: wezwanie, k. 27

Powyższe żądanie zapłaty nie zostało zaspokojone.

Okoliczność bezsporna

Ocena dowodów

Wiarygodne są dokumenty prywatne przedstawione przez stronę powodową. Wyraźnie przyznany ( vide k. 76) jest fakt, że w 2019 r. pozwany pozostawił po zakończeniu umowy dzierżawy podest (taras). Obszar zajętego gruntu został rzetelnie wykazany przez powoda, ogólnikowe zastrzeżenia pozwanego są w tym kontekście bez znaczenia – pozwany jako posiadacza podestu mógł zgłosić wnioski dowodowe na okoliczność, że powierzchnia zajętości jest niższa, lecz tego nie uczynił.

Także wysokość naliczonej stawki dzierżawy została przez powoda należycie udowodniona poprzez przedstawienie aktu prawa miejscowego. Zbieżność cech, do których stawka ma zastosowanie w porównaniu do przedmiotowego podestu nie nasuwa żadnych wątpliwości. W tym zakresie zresztą twierdzenia pozwu zostały także wyraźnie przyznane przez przeciwnika (k. 77).

Kwalifikacja prawna

Bezumowny charakter posiadania pozwanego w złej wierze wynikał z należycie udowodnionego (w tym za pomocą prawomocnego wyroku) skutecznego rozwiązania przez powoda umowy dzierżawy oraz wezwania pozwanego do usunięcia podestu – oba wyraźnie zdarzenia poprzedzały okres objęty żądniem pozwu. W tym kontekście twierdzenie pozwanego o rzekomo przysługującej mu dobrej wierze należy odrzucić jako sprzeczne z jednoznacznymi dowodami.

Przyjęcie za podstawę naliczeń wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z cudzej rzeczy ogólnie obowiązujących stawek umownych, stosowanych powszechnie na obszarze danej gminy w ramach prawa miejscowego – jest poprawne i zgodne z utrwaloną linią orzeczniczą sądów powszechnych.

Inicjowanie kolejnych procesów cywilnych przez pozwanego nie ma znaczenia dla rozstrzygniecia niniejszej sprawy, w świetle jednoznacznych dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie.

Ponadto pozwany zgłosił zarzut, że nie jest właścicielem spornego tarasu, bo został on wybudowany za urzędową zgodą właściwej jednostki Gminy oraz że jest częścią budynku, z którym jest funkcjonalnie powiązany. Zgoda na wybudowanie tarasu była powiązana z wymogami prawa budowlanego, co dotyczy także sytuacji, gdy taras ma znajdować się na gruncie dzierżawionym. Nie wykazano w żaden przedkonujący sposób, że taras jest własnością powoda. Oczywistym jest, że stanowi on instalację, która może być zdemontowana bez wpływu na własności konstrukcyjne i użytkowe pobliskiego budynku; ewidentnie świadczy o tym choćby fakt, że taras został wybudowany już kiedy ów budynek istniał. Taras służył więc jedynie do stworzenia określonej dodatkowej funkcjonalności związanej określonym sposobem gospodarczego (biznesowego) wykorzystania przedmiotu dzierżawy wraz tym budynkiem. Taka funkcjonalność nie ma wpływu na zagadnienia prawno-rzeczowe.

Twierdzenie o braku dowodu doręczenia pozwanej wezwania do usunięcia tarasu nie zostało w ogóle podniesione w odpowiedzi na pozew, a znalazło się dopiero w kolejnym, późniejszym piśmie pozwanego. W tym kontekście należy uznać, że zarzut ten nie jest oparty na wiarygodnej podstawie i został wytworzony wyłącznie w celach taktycznych. W szczególności nie wykazano, aby adres korespondencyjny na adresata na pismach autorstwa Gminy był błędny lub nieaktualny. Na ten sam adres zostało wysłane wezwanie do zapłaty, które zostało odesłane przez pozwanego z pismem przewodnim.

Zarzut, że pozwana w grudniu 2018 r. odebrała były przedmiot dzierżawy bez zastrzeżeń pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż jeszcze w tym samym dniu wezwała do usunięcia tarasu i kilka tygodni później Gmina podjęła czynności zmierzające do ustalenia (wymierzenia) obszaru bezprawnego zajęcia zwróconego gruntu (plaży) przez sporny taras. Doszło więc do zmiany ustaleń i odpowiednich działań Gminy. Nie jest tak, że protokół odbiorczy z 7 grudnia 2018 r. ostatecznie uniemożliwił jakiekolwiek późniejsze czynności Gminy i tym samym umorzył wszelkie roszczenia na przyszłość. Protokół ten nie był umową ugody (nie zawierał żadnego zrzeczenia się roszczeń na przyszłość).

Powództwo było niezasadne tylko w zakresie wskaźnika odsetek od kwoty głównej – w pozwie żądano ich w wysokości za opóźnienie w transakcjach handlowych, co nie znajduje żadnego uzasadnienia w okolicznościach sprawy. Właściwym wskaźnikiem są odsetki ustawowe za opóźnienie.

Mając powyższe na uwadze uwzględniono powództwo na mocy art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c., art. 455 k.c., art. 481 § 1 i § 2 k.c. jak w punkcie I. sentencji.

W pozostałym zakresie (dotyczącym żądania odsetek w wysokości właściwej dla opóźnienia w transakcjach handlowych) – oddalono na mocy art. 5-8 a contrario ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych ( punkt II. sentencji).

Koszty

Pozwany jako przegrywający spór prawie w całości jest obowiązany zwrócić wygrywającej Gminie należne koszty w całości na mocy art. 100 k.p.c. Na zasądzone koszty składa się: opłata sądowa od pozwu (1041 zł), opłata za czynności radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł) – punkt III. sentencji.