Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 303/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia(...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca podniósł następujące zarzuty:

1) rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonej kary pozbawienia wolności poprzez wymierzenie za czyn przypisany jej w punkcie 1 wyroku kary 3 miesięcy pozbawienia wolności,

2) naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego toksykologa na okoliczność ustalenia rodzaju nabytej i zażytej substancji przez Z. Ś.,

3) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 9 § 1 k.k. z uwagi na nie wykazanie, że w chwili popełnienia czynu zabronionego oskarżona działała z zamiarem kierunkowym bezpośrednim – „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”,

4) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na dowolnym przyjęciu, że oskarżona udzieliła P. K., J. M. i Z. Ś. substancji psychotropowej stanowiącej środek psychoaktywny z grupy I-P w postaci kryształków 3C., podczas gdy jedynym dowodem na powyższe są zeznania tych osób, a żadna z nich nie potwierdziła, że był to ten środek psychoaktywny.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty okazały się częściowo zasadne.

Po pierwsze, jeżeli chodzi o pierwszy zarzut, tj. rażącej niewspółmierności kary wymierzonej N. B. za czyn przypisany jej w punkcie 1 zaskarżonego wyroku, to okazał się on o tyle zasadny, że skutkował obniżeniem orzeczonej kary pozbawienia wolności do 2 miesięcy, ale nie z powodu argumentów podniesionych w apelacji. Otóż w zakresie tego czynu obrońca wskazał, że Sąd I instancji „przecenił okoliczności obciążające oskarżoną” i jednocześnie „nie przyznał należytej rangi okolicznościom łagodzącym”, a mianowicie temu, iż N. B. przyznała się do popełnienia przedmiotowego przestępstwa, żałowała tego co uczyniła, jej zachowanie „miało charakter incydentalny” i wiedzie ustabilizowany styl życia. Te wszystkie okoliczności zostały dostrzeżone przez Sąd Okręgowy, co jasno wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku. W szczególności zwrócono uwagę na zmianę postawy oskarżonej wywołaną prowadzonym procesem. N. B. kontynuuję naukę i osiąga satysfakcjonujące wyniki. Podjęła też pracę zarobkową. Sąd I instancji zwrócił zarazem uwagę na stosunkowo niedużą ilość posiadanej przez nią substancji psychotropowej. Słusznie jednak zauważył, że przyznanie się oskarżonej do popełnienia omawianego czynu nie może być przecenione, ponieważ została ona ujęta na gorącym uczynku. Nie można również zgodzić się z obrońcą, że jej zachowanie miało charakter „incydentalny”. N. B. jeszcze jako nieletnia trudniła się rozprowadzaniem narkotyków, aby zdobyć pieniądze. Prowadzono wobec niej postępowanie o łącznie 20 czynów z art. 59 ust. 2 i art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, które zakończyło się ustaleniem przez sąd rodzinny i nieletnich, iż dopuściła się ona czynu karalnego będącego przestępstwem ściganym z oskarżenia publicznego. Z tych też powodów argumentacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie. Niemniej, Sąd Okręgowy przyjął w opisie analizowanego przestępstwa, że oskarżona posiadała substancję psychotropową w postaci kryształów o wadze „nie mniejszej niż 1,65 gram netto i nie większej niż 2,15 gram netto”. Czynienie tak daleko idących ustaleń alternatywnych jest niedopuszczalne. Mając wątpliwości co do ilości posiadanej przez N. B. substancji psychotropowej Sąd Okręgowy winien postąpić zgodnie z regułą wynikającą z art. 5 § 2 k.p.k., tj. niedającą się usunąć wątpliwość rozstrzygnąć na korzyść oskarżonej. Kierując się treścią tego przepisu, przy braku apelacji wniesionej na niekorzyść N. B., Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w punkcie1w ten sposób, że w miejsce zapisu „posiadała substancję psychotropową w postaci kryształów o wadze nie mniejszej niż 1,65 grama netto i nie większej niż 2,15 grama netto przyjął zapis „posiadała substancję psychotropową w postaci kryształów o wadze 1,65 grama netto”. Przyjmując to ustalenie Sąd Apelacyjny obniżył jednocześnie wymierzoną oskarżonej karę pozbawienia wolności do 2 miesięcy. Na rozmiar tej kary miały wpływ wymienione wyżej okoliczności obciążające i łagodzące, jakie leżą po stronie N. B.. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, kara w tej wysokości jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonej oraz do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez nią czynu, jak też zapewnia prawidłowe oddziaływanie wychowawcze i zapobiegawcze wobec niej. Uwzględniając to, że N. B. już jako nieletnia dopuszczała się zachowań polegających na rozpowszechnianiu i posiadaniu narkotyków, Sąd Apelacyjny nie uwzględnił wniosku obrońcy o zastosowanie art. 37a k.k. i poprzestanie na orzeczeniu kary grzywny, gdyż byłaby to kara rażąco łagodna.

Po drugie, niezasadny okazał się zarzut drugi, tj. obrazy art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k. oraz ściśle z nim związany zarzut czwarty, który zasadza się na tym, że Sąd I instancji miał rzekomo błędnie ustalić, że substancja udzielona przez oskarżoną P. K., J. M. i Z. Ś. stanowiła substancję psychotropową w postaci kryształów, zawierających chlorowodorek 3C.. Wyjść należy ot tego, że Sąd nie dysponował żądną substancją, która został konkretnie udzielona wymienionym osobom. Trafnie więc uznał, że dowodu nie da się przeprowadzić (art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k.). Poza tym, w oparciu o zeznania świadków nie sposób ustalić w sposób pewny rodzaju nabytych przez nich i zażytych substancji. Wszelkie rozważania w tej kwestii miałyby wyłącznie charakter teoretyczny, co oznacza, iż taki dowód byłby nieprzydatny do stwierdzenia danej okoliczności (art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k.). Idąc dalej, wbrew sugestiom obrońcy, ustalenie Sądu Okręgowego, że N. B. udzielała P. K., J. M. i Z. Ś. substancję psychotropową w postaci kryształów nie jest dowolne, a wręcz przeciwnie znajduje ono oparcie w zasadach prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wiedzy. Otóż oskarżona w dniu (...) r. została zatrzymana i dobrowolnie wydała posiadaną przy sobie substancję, która została poddana stosowanym badaniom pod kątem jej składu chemicznego. Z opinii LK KWP w P. wynika, że substancja ta to substancja psychotropowa w postaci kryształów zawierających w swym składzie chlorowodorek 3C. (3-chlorometkantynon). Za czyn ten N. B. została skazana w punkcie 1 zaskarżonego wyroku. Opinia LK KWP w P. jest pełna, jasna i nie zawiera sprzeczności. Została uznana przez Sąd I instancji za wiarygodny dowód, czego żadna ze stron nie kwestionowała. Co istotne, z wyjaśnień oskarżonej wynika, że substancję, która posiadała w dniu(...) r., jak i substancję udzielaną wymienionym osobom zawsze kupowała od tego samego mężczyzny, przy czym za każdym razem chodziło o zakup takiej samej substancji. Był to zatem jej stały, wypróbowany dostawca. Skoro zatem, posiadana przez oskarżoną w dniu (...) r. substancja stanowiła substancję psychotropową w postaci kryształów, to w pełni racjonalne jest przyjęcie, że pochodząca z tego samego źródła substancja, udzielana P. K., J. M. i Z. Ś., też nią była. Ustalenie to, w realiach sprawy, nie jest dowolne, jak twierdzi obrońca, ale, jak już zaznaczono, pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego. Nadto, dla wypełnienia znamion danego typu czynu zabronionego nie jest konieczne, aby oskarżony myślał niejako słowami ustawy, co byłoby dość absurdalnym założeniem. Wystarczającym jest, że w jego świadomości znajdują odzwierciedlenie okoliczności stanowiące desygnaty tych znamion, a tak było w niniejszym przypadku. N. B., mimo młodego wieku, ma już spore doświadczenie w nabywaniu, zażywaniu i udzielaniu narkotyków innym osobom. Od dawna kupowała „kryształy” i je „rozpowszechniała”. Zdawała sobie sprawę, jaki charakter ma ta substancja i jak działa na zażywające je osoby. W tej sytuacji, nieprzekonujące są dywagacje obrońcy na temat wiedzy chemicznej świadków, ponieważ nie ma to znaczenia dla rozstrzygnięcia istoty sprawy. Także za li tylko linię obrony, uznać trzeba wyjaśnienia N. B., w których starała się poddać w wątpliwość rodzaj udzielanej innym osobom substancji.

Z zeznań Z. Ś. jasno wynika, że w okresie od (...) r. oskarżona dwukrotnie udzieliła jej 2 gramy substancji psychotropowej w postaci kryształów. Relacja świadka była logiczna, szczera i co ważne, spójna i konsekwentna na każdym etapie postępowania. Jej twierdzenia korelują z wyjaśnieniami N. B. złożonymi w postępowaniu przygotowawczym, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd I instancji. Poza tym, Z. Ś. jest osobą obcą dla oskarżonej i nie miała żadnego powodu, aby bezpodstawnie ją obciążać. Nie można pominąć tego, że świadek rozpoznała N. B. jako osobę udzielającą jej substancji psychotropowej. Dlatego też, niezasadne są zawarte w uzasadnieniu apelacji wywody obrońcy, w których stara się podważyć wiarygodność Z. Ś..

Po trzecie, niezasadny okazał się zarzut trzeci, tj. zarzut obrazy art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 9 § 1 k.k. Sąd Apelacyjny w pełni podziela pogląd Sądu Okręgowego, że z działaniem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej mamy do czynienia niezależnie od tego czy sprawca działa w celu osiągnięcia korzyści dla siebie, czy też dla innej osoby, np. pośrednicząc pomiędzy nabywca a sprzedawcą substancji psychotropowych, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie. Takie rozumowanie znajduje swoje oparcie w treści art. 115 § 4 k.k., który stanowi, ze korzyścią majątkowa lub osobistą jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego.

Odrywając się od zarzutów podniesionych przez obrońcę, Sąd Apelacyjny z urzędu zauważa, że zarówno w piśmiennictwie, jak i orzecznictwie od wielu już lat w zasadzie konsekwentnie przyjmuje się, że w przypadku popełnienia czynu ciągłego przez sprawcę, który część zachowań składających się na czyn ciągły zrealizował przed ukończeniem 17 lat, pozostałe zaś już po ukończeniu 17 lat, jego odpowiedzialność karna odnosić się może wyłącznie do tych zachowań, które zostały popełnione po ukończeniu 17 lat (por. wyrok Sądu Najwyższego z 3 grudnia 1984 r., V KRN 350/84, OSNPG 1985, z.8, poz. 107; uchwała Sądu Najwyższego z 16 stycznia 1976 r., VI KZP 35/76, OSNKW 1976, z. 3, poz. 39; wyroki Sądu Najwyższego z: 30 października 1980 r., IV KR 191/80, 19 grudnia 2002 r., III KK 449/02, 29 września 2009 r., III KK 105/09, OSNKW 2009, z. 12, poz. 106, z 21 sierpnia 2012 r., IV KK 94/12, L. i 17 czerwca 2014 r., II KK 24/14, L.). W uzasadnieniu tego poglądu, zarówno w przywołanych orzeczeniach, jak też w piśmiennictwie podnosi się, że wprawdzie koncepcja jednoczynowa czynu ciągłego (przyjmująca - w ujęciu prawno-karnym - zaistnienie, w tej postaci, jednego czynu zabronionego, niezależnie od ilości zachowań, które się nań składają) nakazuje, aby dokonywać oceny całości czynu, a nie tych poszczególnych, wchodzących w jego skład, zachowań, to jednak ta specyficzna konstrukcja prawno-karna nie może przecież prowadzić do rozstrzygnięć sprzecznych z treścią art. 10 § 1 k.k., który określa podmiotową zdolność do ponoszenia odpowiedzialności karnej. Przepis ten wszak jednoznacznie stanowi, iż odpowiedzialności karnej podlega wyłącznie ten sprawca, który w chwili popełnienia czynu zabronionego ukończył 17 lat. Warunkiem przypisania winy jest osiągnięcie przez sprawcę takiego stopnia dojrzałości, w którym dopiero jest on w stanie rozpoznać społeczne znaczenie popełnionego przez siebie czynu. Ustawodawca polski przyjął ukończenie 17 lat jako przesłankę podmiotowej zdolności do ponoszenia pełnej odpowiedzialności karnej za dany czyn zabroniony. Równocześnie wskazuje się, że jeżeli w ramach czynu ciągłego kompleks dwóch lub więcej zachowań oceniany jest jako całość, to też i jako całość musi spełniać przesłanki uzasadniające przypisanie sprawcy przestępstwa. Nadto skoro każde z tych zachowań musi być oceniane odrębnie z punktu widzenia zdolności sprawcy do ponoszenia przez niego odpowiedzialności, a więc także pod kątem uzyskania przez niego - wspomnianej - podmiotowej zdolności do ponoszenia odpowiedzialności karnej, to też przypisanie całego czynu ciągłego, możliwe jest jedynie wówczas, gdy w odniesieniu do żadnego z zachowań składających się na tę konstrukcję nie występuje okoliczność wyłączająca przestępność lub karalność (por. P. Kardas: Okoliczności wyłączające przestępność lub karalność zachowania a konsekwencje czynu ciągłego, Prok. I Pr. 2008, nr 1, s. 26 - 29 i wskazana tam literatura, a także: A. Wąsek: Kodeks karny. Komentarz, Gdańsk 2002/2003, s. 176-177; L. Gardocki: Prawo karne, Warszawa 2006, s.149).

Przekonanie to w pełni podziela też Sąd Apelacyjny orzekający w niniejszej sprawie. Siła argumentów (już powyżej przytoczonych, motywowanych przede wszystkim wymogami art. 10 § 1 k.k.) jest tak jednoznacznie doniosła, iż słuszność tego poglądu wręcz implikuje.

W konsekwencji - w przypadku ustalenia, że niektóre zachowania wchodzące w skład czynu ciągłego zostały popełnione przez sprawcę przed ukończeniem przez niego 17 lat - uznać należy, że wówczas wyłącznie można przypisać temu sprawcy odpowiedzialność karną tylko za te zachowania, których dopuścił się on po ukończeniu tego wieku. Stąd też - w takiej sytuacji - tylko te „dorosłe” (w rozumieniu art. 10 § 1 k.k.) zachowania mogą stanowić podstawę skazania tego sprawcy za sprawstwo czynu ciągłego, którego to byt one kreują.

Tymczasem w sprawie niniejszej niewątpliwe jest, że oskarżona N. B. urodziła się w dniu (...) W punkcie 3 zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy uznał, że popełniła ona przypisany jej czyn w okresie od (...) r. do (...) r. Porównanie zatem daty urodzenia oskarżonej z datą przyjętą jako czas od którego należy liczyć okres popełnienia przez nią owego czynu ciągłego, świadczy o tym, że - w momencie jej zaistnienia - nie ukończyła ona jeszcze 17 lat. Wiek ten bowiem osiągnęła w dniu (...)r.

W zaistniałej sytuacji, koniecznym jest więc wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonej w punkcie 3 zaskarżonego wyroku tych zachowań, które zostały podjęte przez nią przed ukończeniem 17 lat. Z zeznań J. M., na których to oparto ustalenia odnoszące się do czynu przypisanego oskarżonej w cytowanym punkcie, złożonych w toku postępowania przygotowawczego w dniu (...) r. (k -33-34), a odczytanych następnie na rozprawie, wynika, że przyjaźniła się ona z N. B. od (...) r. Co jednak najważniejsze, stwierdziła, iż nie jest w stanie dokładnie powiedzieć od kiedy oskarżona ułatwiają jej użycie substancji psychotropowej w postaci kryształów. Pierwszy raz był w (...) r., ale odnośnie pozostałych przypadków, nie potrafiła ich umiejscowić w czasie, choć było to łącznie około 20 razy. Jedynymi przypadkami, wskazanymi przez świadka, co do których nie ma wątpliwości, że miały miejsce po ukończeniu przez N. B. 17 lat, są „4 lub 5” sytuacji w okresie „od początku (...) r. do (...) r.”, kiedy doszło do zatrzymania oskarżonej i J. M.. Za każdym razem dotyczyło to 1 lub 2 gram „kryształów”, a płaciła po 50 złotych za gram. Zeznania świadka złożone na rozprawie nie pozwalają na jakiekolwiek bardziej dokładne ustalenia w analizowanej kwestii.

W rezultacie, kierując się z jednej strony treścią art. 10 § 1 k.k., a z drugiej strony mając na uwadze regułę zawartą w art. 5 § 2 k.p.k., Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 3 w ten sposób, że ustalił, iż oskarżona działała w okresie od (...) r. do (...) r. i czterokrotnie, a nie dziewiętnastokrotnie ułatwiła małoletniej J. M. użycie substancji psychotropowej w postaci kryształów w ilości 4 gram, a nie w ilości „około 20 gram”. Brak było jednocześnie podstaw do obniżenia wymierzonej N. B. kary pozbawienia wolności za czyn przypisany jej w tym punkcie. Czyn ten stanowi bowiem zbrodnię zagrożoną w dolnej granicy karą 3 lat pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy zastosował wobec oskarżonej nadzwyczajne złagodzenie kary i wymierzył jej karę 1 roku pozbawienia wolności, tj. karę w najniższej możliwej wysokości. Skrócenie okresu działania N. B. czynem ciągłym oraz zmniejszenie ilości przypadków ułatwienia małoletniej użycie substancji psychotropowej mogło i znalazło swój wyraz w uchyleniu wymierzonej przez Sąd Okręgowy za przedmiotowe przestępstwo kary grzywny. Karę tę Sąd Apelacyjny uznał za zbędną, ponieważ dla osiągnięcia celów kary wystarczająca jest orzeczona kara pozbawienia wolności.

Obniżając karę jednostkową za przestępstwo przypisane oskarżonej w punkcie 1 zaskarżonego wyroku, Sąd Apelacyjny uchylił orzeczenie o karze łącznej zawarte w punkcie 5 tego wyroku i jednocześnie na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył kary jednostkowe pozbawienia wolności, z uwzględnieniem już tej kary złagodzonej, i wymierzył N. B. karę łączną w rozmiarze 1 roku pozbawienia wolności, czyli w tej samej wysokości, jakiej orzekł ją Sąd Okręgowy. Podkreślenia wymaga to, że jest to kara równa najsurowszej karze jednostkowej i nie jest możliwe jej obniżenie. Nadto w kontekście treści art. 86 § 1 k.k. zwrócić trzeba uwagę na to, iż Sąd Apelacyjny nie mógł zarazem tej kary obostrzyć, gdyż przy barku apelacji wniesionej na niekorzyść oskarżonej, stał temu na przeszkodzie zakaz reformationis in peius wynikający z art. 434 § 1 k.p.k.

Nie budziły żadnych zastrzeżeń rozstrzygnięcia zawarte w punktach od 6 do 9 zaskarżonego wyroku, a dotyczące:

- warunkowego zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności i oddania oskarżonej pod dozór kuratora sądowego,

- zobowiązania N. B. do pisemnego informowania kuratora o przebiegu okresu próby oraz do powstrzymania się od używania środków odurzających,

- orzeczenia nawiązki w wysokości 1 000 złotych,

- orzeczenia przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa przypisanego N. B. w punkcie 4 zaskarżonego wyroku.

Wszystkie te rozstrzygnięcia zostały przekonująco umotywowane przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a zawartą tam argumentację w pełni podziela Sąd Apelacyjny.

Uchylając karę grzywny, Sąd Apelacyjny konsekwentnie uchylił rozstrzygnięcie o zaliczeniu okresu tymczasowego aresztowania na poczet tej kary zawarte w punkcie 10 zaskarżonego wyroku i jednocześnie przyjął, że cały okres tymczasowego aresztowania oskarżonej w sprawie będzie podlegał zaliczeniu na poczet wymierzonej jej kary łącznej pozbawienia wolności w przypadku zarządzenia jej wykonania.

Reasumując, Sąd Apelacyjny:

1) zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a) uchylił orzeczenie o karze łącznej zawarte w punkcie 5,

b) w punkcie 1 w miejsce zapisu „posiadała substancję psychotropową w postaci kryształów o wadze nie mniejszej niż 1,65 grama netto i nie większej niż 2,15 grama netto” przyjął zapis „posiadała substancję psychotropową w postaci kryształów o wadze 1,65 grama netto” i wymierzoną jej karę pozbawienia wolności obniżył do 2 (dwóch) miesięcy,

c) w punkcie 3 ustalił, że oskarżona działała w okresie od (...)r. do (...) r. i czterokrotnie, a nie dziewiętnastokrotnie ułatwiła małoletniej J. M. użycie substancji psychotropowej w postaci kryształów w ilości 4 gram, a nie w ilości „około 20 gram” i jednocześnie uchylił wymierzoną oskarżonej w tym punkcie karę grzywny,

d) na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonej za przestępstwa przypisane jej w punktach 1, 2, 3 oraz 4 i wymierzył jej karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

e) uchylił rozstrzygnięcie o zaliczeniu okresu tymczasowego aresztowania na poczet kary grzywny zawarte w punkcie 10 i jednocześnie przyjął, że cały okres tymczasowego aresztowania oskarżonej w sprawie będzie podlegał zaliczeniu na poczet wymierzonej jej kary łącznej pozbawienia wolności w przypadku zarządzenia jej wykonania;

2) utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie.

Wniosek

Obrońca wniósł o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonej w punkcie 1, na podstawie art. 37a k.k., kary grzywny w wysokości 140 stawek dziennych po 30 złotych każda,

2) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia pozostałych zarzuconych jej przestępstw,

a ewentualnie o

3) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie. Po pierwsze, w sprawie nie zaistniała żadna z sytuacji wymienionych w art. 437 § 2 zdanie drugie k.p.k., która pozwalałaby na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Po drugie, powody, które sprzeciwiały się uniewinnieniu N. B. oraz zastosowaniu art. 37a k.k. zostały przytoczone przy omawianiu zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy i do tych rozważań odwołuje się Sąd Apelacyjny.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w zakresie:

- czynów przypisanych oskarżonej w punktach 2 i 4 – co do opisów czynów, kwalifikacji prawnej oraz orzeczonych kar i ich podstawy prawnej,

- opisu czynu przypisanego oskarżonej w punkcie 1 - z wyjątkiem zmiany dotyczącej ilości posiadanych substancji psychotropowych – i kwalifikacji prawnej,

- opisu czynu przypisanego oskarżonej w punkcie 3 - z wyjątkiem zmiany dotyczącej ilości przypadków, w których doszło do ułatwienia małoletniej użycia substancji psychotropowej oraz ilości substancji psychotropowej, które z tymi przypadkami się wiązały – kwalifikacji prawnej oraz orzeczonej kary pozbawienia wolności i jej podstawy prawnej,

- warunkowego zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności i oddania oskarżonej pod dozór kuratora sądowego,

- zobowiązania N. B. do pisemnego informowania kuratora o przebiegu okresu próby oraz do powstrzymania się od używania środków odurzających,

- orzeczenia nawiązki w wysokości 1 000 złotych,

- orzeczenia przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa przypisanego N. B. w punkcie 4 zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku w powyższym zakresie zostały wskazane przy omówieniu zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy i zbędnym byłoby powtarzanie tej samej argumentacji w tym miejscu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a) uchylił orzeczenie o karze łącznej zawarte w punkcie 5,

c) w punkcie 3 ustalił, że oskarżona działała w okresie od (...) r. do (...) r. i czterokrotnie, a nie dziewiętnastokrotnie ułatwiła małoletniej J. M. użycie substancji psychotropowej w postaci kryształów w ilości 4 gram, a nie w ilości „około 20 gram” i jednocześnie uchylił wymierzoną oskarżonej w tym punkcie karę grzywny,

d) na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k.po łączył kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonej za przestępstwa przypisane jej w punktach 1, 2, 3 oraz 4 i wymierzył jej karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

Zwięźle o powodach zmiany

Także powody zmiany zaskarżonego wyroku zostały przytoczone przy odniesieniu się do zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy i nie ma potrzeby powtarzania tego samego w tym miejscu.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3

Kierując się sytuacja majątkową oskarżonej i tym, że kontynuuje ona naukę, Sąd Apelacyjny zwolnił ją od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty za obie instancje. Takie rozstrzygnięcie znajduje swoje oparcie w art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7. PODPIS

P. G. G. N. H. K.

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonej
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					W całości co do czynów przypisanych oskarżonej w punktach 2, 3 i 4 wyroku oraz w zakresie orzeczenia o karze co do czynu przypisanego jej w punkcie 1.
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☒ w części	☐		co do winy
			☒		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☒	Uchylenie			☒	zmiana

II AKa 303/21

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE