Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI GC 1235/19

WYROK

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2021 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Ewa Janik

po rozpoznaniu w dniu 08 marca 2021 roku w Rybniku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa K. K. (1) (K.)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda K. K. (1) kwotę 6.768,13 zł (sześć tysięcy siedemset sześćdziesiąt osiem złotych trzynaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 25 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.404,28 zł (dwa tysiące czterysta cztery złote dwadzieścia osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rybniku tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych:

a)  od powoda kwotę 14,74 zł (czternaście złotych siedemdziesiąt cztery grosze),

b)  od pozwanego kwotę 149,00 zł (sto czterdzieści dziewięć złotych).

sędzia

Sygn. akt VI GC 1235/19

UZASADNIENIE

do wyroku z 8 marca 2021 r.

Pozwem wniesionym dnia 1 marca 2019 r. powód K. K. (1) wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej (...)Spółki Akcyjnej w W. kwoty 7.468,17 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 7.000,77 zł od dnia 17 listopada 2016 r. tytułem odszkodowania za uszkodzenie pojazdu,

- 467,40 zł od dnia 30 grudnia 2016 r. tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego

i o zwrot kosztów procesu.

Podniósł, że jako cesjonariusz dochodzi odszkodowania za skutki kolizji drogowej z dnia 11 października 2016 r., której sprawca był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Na żądaną kwotę składały się: odszkodowanie z tytułu naprawy pojazdu (koszt naprawy według powoda to 11.271,56 zł, a według pozwanej to 4.270,79 zł) oraz z tytułu najmu samochodu zastępczego (koszt najmu pojazdu zastępczego według powoda to 1.752,75 zł, a według pozwanej to 1.285,35 zł) (k. 2-3).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 29 marca 2019 r. powództwo uwzględniono w całości (k. 35).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Zakwestionowała naprawę za pomocą części oryginalnych. Podała, że oferowała rabaty na materiał lakierniczy 40% i części zamienne 10%, z których poszkodowany zgodnie z zasada minimalizacji rozmiarów szkody powinien skorzystać. Wskazała, że odsetki powinny rozpocząć swój bieg od dnia wyrokowania (k. 41-46)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W wyniku zdarzenia z dnia 11 października 2016 r. uszkodzeniu uległ samochód marki M. (...) (nr rej. (...), pierwsza rejestracja 2004 r.), należący do A. K.. Sprawca szkody był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej - (...) Spółki Akcyjnej w W.. Poszkodowany nie był uprawniony do odliczenia podatku VAT. Szkoda została zgłoszona pozwanej w dniu 17 października 2016 r.

bezsporne

W kalkulacji z dnia 24 października 2016 r. pozwana zakwalifikowała do wymiany jedynie dwie części. Decyzją z 14 listopada 2016 r. pozwana przyznała 3.197 zł brutto odszkodowania za szkodę w pojeździe.

Dowód: akta szkody na płycie CD k. 66, a w nich kalkulacja k. 140-147, decyzja pozwanej z 14 listopada 2016 r. k. 125

W dniu 15 listopada 2016 r. poszkodowany zawarł z powodem K. K. (1) umowę cesji wierzytelności, na mocy której przelał na jego rzecz wierzytelność przysługującą mu z tytułu odszkodowania za naprawę pojazdu i najem pojazdu zastępczego wskutek zdarzenia z dnia 11 października 2016 r.

d owód: umowa cesji wierzytelności k. 8

Pozwana w oparciu o własny kosztorys z dnia 25 listopada 2016 r. przyznała decyzją z dnia 30 listopada 2016 r. tytułem dopłaty kwotę 1.073,79 zł odszkodowania. W kosztorysie przyjęła stawkę za roboczogodzinę w wysokości prac wysokości 50 zł netto za prace blacharskie, mechaniczne i lakiernicze, współczynnik odchylenia na koszty materiału lakierniczego w 60% oraz rabat na części zamienne w wysokości 10%. Do wymiany zakwalifikowała 8 części zamiennych z czego 6 o jakości (...)i (...)oraz 2 części oryginalne o jakości (...).

dowód: informacja o wysokości szkody k. 9, kosztorys pozwanej z 25 listopada 2016 r. k. 10-18, decyzja pozwanej z 30 listopada 2016 r. k. 24

Według kalkulacji powoda z dnia 28 listopada 2016 r., koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wyniósłby 11.271,56 zł brutto z wykorzystaniem części oryginalnych, posiadających logo producenta pojazdu w ilości 10 sztuk. Powód przyjął stawkę za roboczogodzinę prac blacharskich, mechanicznych i lakierniczych w wysokość 90 zł netto, a także materiał lakierniczy w 100%.

dowód: kosztorys powoda k. 19-23

W okresie od 13 listopada 2017 r. i 16 września 2016 r. pozwana pozostawała związana umową na dostawę nowych oryginalnych części zamiennych z rabatami w wysokości 10 % i rabatem 40% na materiał lakierniczy, naliczonym od ceny detalicznej obowiązującej w danym punkcie sprzedaży. Dostawca miał siedzibę w B. i G.. Współpraca z dostawcami miała wyglądać w ten sposób, że pozwana w kalkulacjach kosztów naprawy, wyliczanych po oględzinach uszkodzonych pojazdów, uwzględniała rabat na części zamienne zgodnie z porozumieniem. Dla klientów zainteresowanych zakupem części z rabatem na kalkulacjach był podany kontakt do pozwanej. Jeśli klient skontaktował się z pozwaną, to otrzymywał dane dostawcy. Pozwana miała informować dostawcę o tym, że klient może się zgłosić w celu zakupu części zamiennych do danej szkody. Klient miał zgłosić się z kosztorysem zawierającym zestawienie części. Wyróżnikiem wskazującym, że była to sprawa z porozumienia z dostawcą, miał być numer szkody. Jeśli klient był zainteresowany zakupem części zamiennych, dostawca miał zaoferować ich sprzedaż z rabatem. Obsługa obejmowała cały kraj, a koszty ewentualnej dostawy ponosił warsztat.

dowód: porozumienie z załącznikami k. 51-52, k. 49-50

Poszkodowany od dnia 21 listopada 2016 r. wynajmował od powoda samochód zastępczy marki R. (...) (nr rej. (...)) za stawkę 95 zł netto za dobę. Powód obciążył poszkodowanego czynszem za najem pojazdu w kwocie 1.752,75 zł brutto (15 dni x 95 zł netto/dzień + 23% VAT). Pojazd zastępczy był potrzebny poszkodowanemu celem dojazdu do pracy i dalszej komunikacji.

dowód: umowa najmu k. 25, faktura VAT k. 26, specyfikacja do okresu wynajmu pojazdu zastępczego k. 27, oświadczenie poszkodowanego k. 28

Pismem z dnia 29 grudnia 2016 r. pozwana przyznała 467,40 zł odszkodowania za najem pojazdu zastępczego uznając stawkę najmu w wysokości 95 zł netto za dzień i weryfikując okres najmu do 4 dni.

dowód: decyzja pozwanej z 29 grudnia 2016 r. k. 29

Pismem z dnia 10 stycznia 2019 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty odszkodowania w wysokości 8.286,12 zł z tytułu kosztów naprawy i najmu pojazdu zastępczego w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Wezwanie dostało nadane przesyłką poleconą oraz w załączeniu do w wiadomości mailowej z dnia 10 stycznia 2019 r.

dowód: wezwanie wraz z potwierdzeniem nadania k. 30-31, wiadomość mailowa k. 32

Decyzją z dnia 31 stycznia 2019 r. pozwana przyznała dodatkowe odszkodowanie w wysokości 817,95 zł za najem pojazdu zastępczego. Łącznie przyznane odszkodowanie wyniosło 1.285,35 zł. Pozwana uznał stawkę najmu powoda w wysokości 95 zł netto za dzień i zweryfikowała łączny czas najmu do 11 dni.

dowód: akta szkody znajdujące się na płycie CD k. 66, a w nich: decyzja pozwanej z 31 stycznia 2019 r.

Średnie stawki za roboczogodzinę na rynku lokalnym w miejscu zamieszkania poszkodowanego wynosiły 95 zł netto za prace blacharsko-mechaniczne i 105 zł netto za prace lakiernicze.

Koszt naprawy pojazdu w oparciu o części oryginalne zamienne (części o jakości (...)), przy założeniu przeciętnych stawek za roboczogodzinę obowiązujących na rynku lokalnym wyniósłby 10.571,52 zł brutto.

Uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 15 dni kalendarzowe z uwzględnieniem technologicznego czasu naprawy, w tym technologicznych przestojów, przerw wywołanych dniami wolnymi od pracy oraz dodatkowych zdarzeń niezbędnych do przeprowadzenia naprawy.

dowód: opinia biegłego z zakresu motoryzacji R. W. k. 86-121, opinia uzupełniająca k. 156-163.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o wymienione powyżej dowody, których autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron, a nie było podstaw, by podważać ich wiarygodność z urzędu. Oparto się także na opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej R. W. – podstawowej i uzupełniającej, jako że opinia została sporządzona rzetelnie, z wykorzystaniem wiedzy fachowej i doświadczenia zawodowego, została logicznie uzasadniona oraz oparta na znajomości akt sprawy i akt szkody. Zarówno wnioski opinii podstawowej, jak i uzupełniającej były dla sądu stanowcze i przekonujące, dlatego sąd je podzielił.

Nadmienić należy, że piśmie z 10 lutego 2020 r. (k. 134-136) strona pozwana kwestionowała opinię biegłego i wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej wskazując, że biegły nie przedstawił listy warsztatów na podstawie, której wskazał średnie stawki rynkowe w opinii. Ponadto zarzuciła, że kosztorys biegłego zawierał niezasadny zakres naprawy bez związku z obecną szkodą. Wniosła o wyliczenie przez biegłego odszkodowania z uwzględnieniem rabatów, zakwestionowała zarówno zakres, jak i czas naprawy wskazany przez biegłego. Wbrew swojemu stanowisku przedprocesowemu wskazała, że do wymiany powinny zostać zakwalifikowane jedynie listwa zderzaka i reflektor lewy.

Biegły w opinii uzupełniające podtrzymał wszystkie wnioski jak w opinii zasadniczej. Odnośnie braku listy warsztatów, biegły wyjaśnił, że w zakresie ustalenia średnich stawek roboczogodziny nie wziął pod uwagę stawek warsztatowych między pozwaną a warsztatem, gdyż te stawki nie nosiły znamion wolnorynkowych i najczęściej zawierały kompensację niematerialną. W zakresie niezasadnego zakresu naprawy niezwiązanego ze szkodą biegły wskazał, że kosztorys pozwanej nie zwierał numeru części, klasyfikacji jakościowej, a widniejąca cena nie odpowiadała po potrąceniach eksploatacyjnych, które pozwana zastosowała, ani częściom o jakości (...) i (...). Odnośnie rabatów biegły wskazał, że w uszkodzonym pojeździe rozmiar szkody był równy kosztom naprawy, niezależnie czy pojazd został naprawiony. Zastosowanie rabatów nie miało jakiegokolwiek wpływu na rozmiar szkody. To warsztat był gwarantem i ponosił odpowiedzialność za wady rzeczy. Bez znaczenia pozostał fakt kto był producentem lub importerem rzeczy. Ponadto biegły wskazał, że pozwana zakwalifikowała do wymiany części zamienne, które były zasadne gdyż ich uszkodzenia pozostawały w pełnym związku przyczynowo-skutkowym. Biegły również zastosował potrącenia z kosztów lakierowania listwy zderzaka przedniego jako wcześniejszych uszkodzeń powłoki lakierniczej. (k. 156-163). Pozwana kwestionowała opinię uzupełniającą biegłego opierając się na wcześniejszych zarzutach i wniosła o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej biegłego (k. 176-179).

Wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej biegłego oddalono, gdyż okoliczności niniejszej sprawy zostały już - w ocenie sądu - w pełni wyjaśnione, a dopuszczenie tego dowodu służyłoby jedynie przedłużeniu postępowania.

Dodatkowo w piśmie z 15 lutego 2021 r. pozwana zarzuciła, że biegły powołuje się na inny kosztorys – wywodziła to z listy elementów zakwalifikowanej przez pozwanej do wymiany. Wyjaśnić należy, że owszem, pozwana sporządziła dwa kosztorysy – jeden sporządzony w dniu 24 października 2016 r. w którym pozwana zakwalifikowała jedynie dwa elementy do wymiany i drugi z 25 listopada 2016 r., w którym pozwana zakwalifikowała osiem elementów do wymiany i na tej podstawie przyznała dopłatę odszkodowania. Zatem, biegły słusznie opierał się na kalkulacji późniejszej, będącej następstwem przyznania uzupełniającego odszkodowania.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Podstawę prawną roszczenia stanowił przepis art. 822 § 1 k.c., który stwarza po stronie ubezpieczyciela obowiązek zapłacenia określonego w umowie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej odszkodowania za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, wobec której odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z § 2 wymienionego przepisu, umowa obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w niej zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Przesłankami powstania odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela są zatem: zaistnienie zdarzenia, z którym umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wiąże odpowiedzialność odszkodowawczą ubezpieczającego lub ubezpieczonego (tj. zdarzenie ubezpieczeniowe), szkoda oraz adekwatny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy szkodą a przedmiotowym zdarzeniem. Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych precyzuje szczegółowe podstawy i zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela (art. 9, art. 9a, art. 34, art. 36 ustawy).

W rozpoznawanej sprawie zdarzenie ubezpieczeniowe, odpowiedzialność pozwanej z umowy ubezpieczenia (...), legitymacja czynna powoda wywodząca się z umowy cesji (art. 509 § 1 i 2 k.c.) oraz stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego pozostawały poza sporem. Sporne okazały się koszty naprawy samochodu uszkodzonego wskutek zdarzenia z dnia 11 października 2016 r. zwłaszcza zastosowanych przez pozwaną rabatów i ceny części zakwalifikowanych do wymiany, a także okres najmu pojazdu zastępczego.

W myśl art. 361 § 2 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Szkoda jest rozumiana jako utratę lub zmniejszenie aktywów, bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Przy ustaleniu szkody stosuje się ogólne zasady prawa odszkodowawczego, choć odszkodowanie należne od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zawsze wypłaca się w pieniądzu. Zasadą jest całkowita kompensata doznanego uszczerbku, wykluczone jest jednak nieuzasadnione wzbogacenie poszkodowanego. Stosownie do art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (adekwatny związek przyczynowy). Normalny związek przyczynowy zachodzi wtedy, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajowym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest rezultatem typowym, w zwykłej kolejności rzeczy, a więc nie będącym rezultatem jakiegoś zupełnie wyjątkowego zbiegu okoliczności.

Stwierdzić zatem należy, że pozwana zobowiązana była wypłacić odszkodowanie w kwocie umożliwiającej poszkodowanemu doprowadzenie pojazdu do stanu sprzed kolizji. Wartość odszkodowania powinna zatem odpowiadać co najmniej obiektywnie koniecznym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy samochodu, pozwalającym na doprowadzenie uszkodzonego mienia do stanu sprzed zdarzenia ubezpieczeniowego. Poza zainteresowaniem ubezpieczyciela powinno natomiast pozostawać, czy poszkodowany w rzeczywistości naprawił swój pojazd, a jeśli tak, to przy wykorzystaniu jakich części. Roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana (por. wyrok SN z dnia 16 maja 2002 r. V CKN 1273/00, wyrok SN z dnia 12 kwietnia 2018 r. sygn. akt II CNP 43/17, wyrok SN z dnia 8 marca 2018 r. sygn. akt II CNP 32/17, postanowienie SN z dnia 7 grudnia 2018 r. sygn. akt III CZP 51/18).

Weryfikacja spornych okoliczności wymagała wiadomości specjalnych.

Zgodnie z opinią biegłego R. W. do naprawy należało zastosować części nowe i oryginalne oznaczone symbolem (...), albo części nowe oryginalne, zamienne oznaczone symbolem (...). Naprawa przy użyciu części o porównywalnej jakości (...), (...), nie przywróciłaby pojazdu do stanu sprzed szkody, gdyż przywróciłaby pojazd do stanu porównywalnego z poprzednim i zarazem pogorszonego, a taki stan nie był celem pełnej likwidacji szkody. Biegły wskazał, że uzasadniony koszt naprawy pojazdu w oparciu o części oryginalne zamienne (części o jakości (...)) wynosiłby 10.571,52 zł brutto. Powyższa wartość obejmowała niezbędne koszty naprawy pojazdu ustalone według cen występujących na rynku lokalnym. Średnie stawki roboczogodzin stosowane przez warsztaty na rynku lokalnym w 2016 r. wynosiły 95 zł netto dla prace mechanicznych i blacharskich oraz 105 zł netto dla prac lakierniczych. W dacie zdarzenia pojazd liczył 12 lat zatem zachowana byłaby możliwość przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego przy użyciu części typu (...), które jakościowo odpowiadają częściom oryginalnym i które pozwoliłby na zachowanie zasady minimalizacji szkody. Powód nie wykazał szczególnego interesu poszkodowanego w wykorzystaniu do naprawy wyłącznie części z logo producenta pojazdu.

Nie było podstaw do uznania za wiążące rabatów na części zamienne i materiał lakierniczy zapewnianych przez pozwaną. Po pierwsze wskazać należy, że umowa na rabaty na ceny nowych oryginalnych części zamiennych została zawarta przez pozwaną w dniu 13 listopada 2017 r., a do szkody doszło w dniu 11 października 2016 r. zatem pozwana nie była zdolna do zapewnienia poszkodowanemu rabatów na części zamienne w dacie powstania szkody. Ponadto cena obniżona o udzielony przez ubezpieczyciela rabat nie jest ceną rynkową. Udzielenie rabatu co do swojej istoty wskazuje, iż sprzedający, bądź usługodawca, kierując się znanymi mu pobudkami, wykonuje usługę, czy też dokonuje sprzedaży przedmiotu, w cenie niższej niż rynkowa. Rabaty są więc wyłącznie kwestią umowy (niewiążącej poszkodowanego) i nie ustalają cen realnie funkcjonujących na rynku. Dodatkowo wspomnieć należy, że poszkodowany nie ma obowiązku wykazywania się ponadprzeciętną aktywności w poszukiwaniu najtańszego warsztatu. Wymaganie od poszkodowanego, aby samodzielnie dokonywał zakupu części zamiennych uznać należy za zbyt daleko idące. Wątpliwym jest również by wybrany przez poszkodowanego warsztat był zainteresowany zakupem części zamiennych u dostawcy objętego porozumieniem z pozwaną, a nawet gdyby tak było, to czy nie miałoby to przełożenia na zastosowany u niego koszt naprawy. Co więcej, w kosztorysie, który miał być podstawą zamówienia części zamiennych z rabatem, pozwana założyła wykorzystanie części alternatywnych, co nie pozwoliłoby na naprawienie szkody w pełnym zakresie – pozwana nie wykazała, że pojazd posiadał wcześniejsze uszkodzenia w zakresie podlegającym naprawie po zdarzeniu z dnia 10 października 2016 r. Kosztorys stanowiący podstawę ustalenia wysokości odszkodowania został więc wykonany wadliwie, tj. nie odpowiadał wysokości szkody. Naprawa wykonana za przyznane odszkodowanie nie pozwoliłaby na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed kolizji. Wątpliwości budzi również ustalona przez pozwaną wysokość cen części po udzieleniu rabatu, gdyż zgodnie z porozumieniem, rabat miał być udzielany od ceny detalicznej w danym punkcie sprzedaży, a nie od ceny katalogowej części wskazanej w profesjonalnym oprogramowaniu. Nie sposób zatem przyjąć, że rabaty były dla poszkodowanego wiążące, a nieskorzystanie z nich stanowiło naruszenie obowiązku minimalizacji szkody. Wreszcie na uwagę zasługuje i to, że nawet gdyby tego rodzaju rabaty uznać za realne, a propozycję za złożoną, brak jest jakiegokolwiek dowodu na pouczenie poszkodowanego o konsekwencjach przeprowadzenia naprawy z pominięciem dostawcy części współpracującego z pozwaną, tj. obniżeniu należnego odszkodowania.

Zasadne zatem odszkodowanie wynosiło zatem 10.571,52 zł. Pozwana wypłaciła dotychczas kwotę 4.270,79 zł, powodowi przysługiwało zatem dalsze odszkodowanie w kwocie 6.300,73 zł.

Wypożyczenie samochodu zastępczego pozostawało w normalnym związku przyczynowym ze szkodą. Jednakże odpowiedzialność pozwanej jest ograniczona jedynie do obiektywnie koniecznych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów związanych z wyrównaniem szkody powstałej w majątku poszkodowanego. Dlatego też ustalając wysokość szkody związaną z najmem samochodu zastępczego, pod uwagę należało wziąć co do zasady przeciętny koszt najmu pojazdu odpowiadającego klasą pojazdowi najętemu oraz obiektywny okres, jaki jest konieczny, a zarazem wystarczający do wykonania czynności związanych z likwidacją szkody w postaci uszkodzenia pojazdu.

Okres najmu nie może być jednak dowolnie ustalany. W wartości szkody mieści się bowiem jedynie okres, który jest wymagany i potrzebny dla dokonania naprawy pojazdu z uwzględnieniem technologicznego czasu naprawy, czasu związanego z przyjęciem i wydaniem pojazdu, a także w zależności od okoliczności, czasu potrzebnego na zamówienie części oraz okresu od zgłoszenia szkody do ustalenia zakresu uszkodzeń. W oparciu o opinię biegłego z zakresu motoryzacji, w realiach rozpoznawanej sprawy ustalono, że niezbędny i uzasadniony techniczny czas naprawy pojazdu wynosił 15 dni kalendarzowych, w tym: 3 dni koniecznej naprawy, 5 dni czynności likwidacyjnych, 2 dni oczekiwania na części zamienne, 1 dzień organizacyjny i 4 dni wolne. Biegły podał, że poszkodowany nie miał możliwości poruszania się uszkodzonym pojazdem w okresie pomiędzy pierwszymi, a drugimi oględzinami, gdyż istniała konieczność demontażu bezpośrednio po pierwszych oględzinach elementów nadwozia celem ujawnienia wewnętrznych uszkodzeń oraz niemożność poruszania się pojazdu po drogach publicznych ze względu na uszkodzenie reflektora głównego i przeciwmgłowego. Poszkodowany wynajmował pojazd zastępczy przez 15 dni, zatem okres najmu ustalony przez powoda był słuszny.

Mając powyższe na uwadze, zasądzono na rzecz powoda łącznie kwotę 6.768,13 zł (6.300,73 zł odszkodowania tytułem kosztów naprawy i 467,40 zł odszkodowania tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 stycznia 2019 r.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Sąd w tym składzie podziela dominujący w orzecznictwie pogląd, że wyrok zasądzający roszczenie odszkodowawcze nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratoryjny (por. wyrok SN z 18.01.2017 r., sygn. akt V C CSK 142/17). Świadczenia odszkodowawcze zakładu ubezpieczeń są terminowe, co oznacza, że zakład ubezpieczeń nie pozostaje w opóźnieniu co do kwot nie objętych jego decyzją, jeżeli poszkodowany po jej otrzymaniu lub wcześniej nie określił kwotowo swego roszczenia (zob. uzas. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 1999 r., III CKN 315/98). Po wydaniu decyzji powód sprecyzował swoje roszczenie w wezwaniu z 10 stycznia 2019 r. oraz tego samego dnia przesyłał w załączeniu fakturę VAT za najem pojazdu zastępczego, zatem odsetki należało zasądzić po upływie 14 dni od dnia doręczenia wezwania, które zostało przesłane również drogą elektroniczną.

W pozostałym zakresie powództwo zostało oddalone jako bezzasadne.

O kosztach rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 zd. 1 k.p.c., dokonując ich stosunkowego rozdzielenia stosownie do wyniku postępowania, które powód wygrał w 91%. Koszty postępowania w sumie wyniosły 5.408,00 zł. Na wskazane koszty złożyły się:

- poniesione przez powoda: opłata od pozwu 374 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 1.800 zł, wynagrodzenie biegłego 700 zł (łącznie 2.891,60 zł),

- poniesione przez pozwaną: opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 1.800 zł, wynagrodzenie biegłego 700 zł (łącznie 2.517,00 zł).

Wysokość wynagrodzenia pełnomocników wynikała z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Pozwana winna ponieść koszty w wysokości 4.921,28 zł (91% z 5.408 zł), a poniosła koszty w kwocie 2.517 zł, zatem kwotę 2.404,28 zł należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda.

Zgodnie z art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 u.k.s.c., mając na uwadze stosunek w jakim strony przegrały sprawę (powód 9%, pozwana 91%) pobrano od nich nieuiszczone wydatki w postaci wynagrodzenia biegłego sądowego w wysokości 163,74 zł – łączne wynagrodzenie biegłego wyniosło 1.563,74 zł i zostało wypłacone z zaliczek wniesionych przez strony (1.400 z) i tymczasowo z Funduszu Skarbu Państwa. Zatem od powoda należało pobrać 14,74 zł (9% z kwoty 163,74 zł), a od pozwanej kwotę 149 zł (91% z kwoty 149 zł).

Sędzia Ewa Janik