Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

S. S. został oskarżony o to, że:

I w dniu 9 luty 2021 roku w godzinach 15:00-15:30 w T. ul. (...) (...) dokonał uszkodzenia drzwi wejściowych do w/w mieszkania poprzez kopanie ich i uderzanie pięściami w wyniku czego powstały szkody w wysokości nie mniejszej niż 600 złotych na szkodę K. N. przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne,

tj. o czyn z art. 288§1 kk w zw. z art. 64§1 kk

II w dniu 13 luty 2021 roku o godzinie 16:10 w T. ul. (...) (...) dokonał uszkodzenia drzwi wejściowych do w/w mieszkania poprzez uderzanie pięścią w wyniku czego powstały szkody w wysokości nie mniejszej niż 600 złotych na szkodę K. N. przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne,

tj. o czyn z art. 288§1 kk w zw. z art. 64§1 kk

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim II Wydział Karny wyrokiem z dnia 8 grudnia 2021 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II K 203/21 uznał oskarżonego S. S. w miejsce zarzuconych mu czynów w akcie oskarżenia za winnego tego, że w dniu 9 lutego 2021 roku w godzinach 15:00-15:30 i w dniu 13 lutego 2021 roku o godzinie 16:10 w T. ul. (...) (...) dokonał uszkodzenia drzwi wejściowych do w/w mieszkania poprzez kopanie ich i uderzanie pięściami w wyniku czego powstała szkoda o łącznej wysokości 420 złotych, czym działał na szkodę K. N.,

tj. czynu wyczerpującego dyspozycje art. 124 §1 kw i na podstawie art. 124 §1 kw wymierzył mu karę 30 dni aresztu;

- zasądził od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego M. N. kwotę 619,92 złotych z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu S. S. z urzędu;

- zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych tytułem zwrotu części wydatków poniesionych w sprawie, a w pozostałym zakresie wydatki przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od wydanego wyroku wniósł w ustawowym terminie obrońca oskarżonego S. S. , który wyrok zaskarżył w części, w zakresie punktu 1 (czynu z art. 124§1kw) w części dotyczącej orzeczenia o karze, a w konsekwencji również rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 3 zaskarżonego wyroku;

Na podstawie art. 427 §1 i 2 kpk w zw. art. 438 pkt 4 kpk oraz z art. 109 kpw wyrokowi temu zarzucił orzeczenie wobec S. S. rażąco niewspółmiernie surowej kary aresztu w wymiarze 30 dni - przy której sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegającego na bezpodstawnym przyjęciu przy określeniu wymiaru kary okoliczności jedynie na niekorzyść oskarżonego i tym samym wymierzenie kary w najwyższym ustawowym zagrożeniu ustawowym za wykroczenie z art. 124 §1 kw, przy jednoczesnym pominięciu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego w postaci choćby przyznania się do winy, co w efekcie doprowadziło do orzeczenia zbyt surowej kary, która nie jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz celów kary określonych w art. 33 kw.

W konkluzji obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt 1 wyroku poprzez orzeczenie kary grzywny, bądź orzeczenie kary ograniczenia wolności – w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, ewentualnie orzeczenie kary aresztu w niższym wymiarze zbliżonym do dolnego zagrożenia ustawowego i zwolnienie w całości oskarżonego od obowiązku zwrotu wydatków poniesionych w sprawie przed sądem I instancji,

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie sądu okręgowego zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd I instancji z dowodów ujawnionych w toku przewodu sądowego, odpowiada zasadom logicznego rozumowania i zasadom doświadczenia życiowego. Fakt ten nie pozwala na przyjęcie, iż w niniejszej sprawie sąd rejonowy przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, a tym samym, dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mogącego mieć wpływ na jego treść – w tym co do rodzaju i wymiaru orzeczonej w zaskarżonym wyroku kary. Zarzut podniesiony w złożonej apelacji przez obrońcę oskarżonego S. S. odnośnie wymierzenia przez sąd I instancji w zaskarżonym wyroku rażąco niewspółmiernie surowej kary oskarżonemu nie zasługuje na uwzględnienie. Podnieść należy, że Sąd Najwyższy w przypadku skazania za przestępstwo wskazał przesłanki decydujące o zasadności zarzutu dotyczącego wymierzenia rażąco niewspółmiernej surowej kary oskarżonemu. Rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary zachodzi wtedy, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego (por. na gruncie Kodeksu karnego z 1969 r. : wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 1974 r. , opubl. OSNKW 1974, z.11, poz. 213). Jak czytamy w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1973 r. ( OSNPG 1974, z. 3-4, poz.51) , rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 387 pkt 4 (ob.438 pkt.4 ) kpk zachodzić może tylko wówczas, gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji rewizyjnej (obecnie odwoławczej) w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 50 (obecnie 53 kk ) oraz zasad ukształtowanych w orzecznictwie Sądu Najwyższego. W realiach przedmiotowej sprawy oskarżony został ukarany za wykroczenie z art. 124 §1 kw na karę 30 dni aresztu. Wbrew stanowisku skarżącego sąd I instancji przy wymiarze rodzaju i wysokości kary wziął pod uwagę jako okoliczność łagodzącą przyznanie się oskarżonego do zarzuconych mu czynów. Dokonana ocena całokształtu okoliczności wynikających z treści art 33 kw przemawia jednak za wymierzeniem oskarżonemu najwyższej kary przewidzianej za przypisane mu wykroczenie. Oskarżony jest sprawcą wielokrotnie karanym za przestępstwa i postawione mu zarzuty w akcie oskarżenia dotyczyły odpowiedzialności za popełnienie dwóch czynów z art. 288§1 kk w warunkach recydywy z art. 64§1 kk. Sąd rejonowy w zaskarżonym wyroku w miejsce zarzuconych w akcie oskarżenie czynów, przypisał oskarżonemu dokonanie jednego czynu wypełniającego dyspozycję art. 124§1 kw, ze względu na ustaloną wysokość wyrządzonej szkody (poniżej 500 zł). W czasie dokonania przypisanego S. S. w punkcie 1 zaskarżonego wyroku czynu, działał on z niskich pobudek - w celu dokuczenia swojej byłej partnerce ( z którą ma dziecko), gdyż nie chciała go wpuścić do mieszkania pod pretekstem odwiedzin syna. Nie ma w tej sprawie okoliczności zmniejszających stopień jego winy. Ponadto oskarżony był już wcześniej skazany na karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim wydanym w dniu 22 marca 2021 roku w sprawie o sygn. akt II K 887/20, między innymi za czyn z art 288§1 kk w zw. z art. 64§1 kk popełniony w dniu 30 października 2020 roku, polegający na uszkodzeniu w podobny sposób tych samych drzwi wejściowych do mieszkania tej samej pokrzywdzonej K. N.. Jest to okoliczność obciążająca wymieniona wprost w art. 33§4 pkt 5 kw. Także sposób jego działania – kopanie w drzwi mieszkania pokrzywdzonej w bloku, na klatce schodowej, tak aby wszyscy sąsiedzi wiedzieli, że ma konflikt z byłą partnerką i zakłócenie im w ten sposób spokoju w miejscu zamieszkania zasługuje na szczególne potępienie ( art. 33 §4 pkt 3 kw) i świadczy o bardzo negatywnym stosunku oskarżonego do pokrzywdzonej. Jego zachowanie opisane przez pokrzywdzoną ( także w sprawie II K 887/20) nosi cechy nękania jej. Ponadto w czasie dokonania przypisanego mu czyny wiedział, że w mieszkaniu, do którego chciał się dostać jest małoletni jego syn (O. w wieku 1 roku i 7 miesięcy) i tego rodzaju zachowanie S. S. musiało spowodować stan lęku u dziecka. Czyn, którego dopuścił się oskarżony odznacza się znacznym stopniem społecznej szkodliwości nie tylko ze względu na działanie oskarżonego z zamiarem bezpośrednim, ale także na okoliczności jego popełnienia wskazane wyżej. Zachodzą zatem przesłanki z art. 35 kw do wymierzenia oskarżonemu za przypisany mu czyn kary aresztu. Dopuścił się wykroczenia działając umyślnie, sposób jego działania zasługuje na szczególne potępienie i do tego jest sprawcą zdemoralizowanym popełniającym przestępstwa i nie pierwszy raz taki czyn popełnił. W realiach okoliczności wymienionych w art. 33 kw wymierzona oskarżonemu kara 30 dni aresztu nie jest karą rażąco niewspółmiernie surową tylko karą sprawiedliwą.

Sąd okręgowy nie zmienił zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach sądowych ( punkt 3) w kierunku postulowanym przez obrońcę oskarżonego. Podnieść należy, że sąd I instancji zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa jedynie kwotę 300 złotych z tytułu częściowego zwrotu wydatków. Oskarżony jest kawalerem i ma jednio dziecko w wieku 1 roku i 7 miesięcy. Posiada wykształcenie zawodowe - jest monterem instalacji sanitarnych i ostatnio, gdy pracował zarabiał 2500 złotych miesięcznie. Ponadto jest młodym, zdrowym mężczyzną (ur. (...)) i ma możliwości zarobkowe, gdyż przebywając na wolności może pracować dorywczo. Brak jest zatem podstaw do zwolnienia go w całości od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie przed sądem I instancji.

Sąd okręgowy na podstawie § 2 pkt 2, § 4 ust. 1, 2, 3 w zw. z § 17 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu z dnia 3 października 2016 roku (Dz. U. z 2019 r. poz. 68), zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 516,60 złotych w, w tym podatek VAT oraz kwotę 48,50 złotych z tytułu zwrotu kosztów dojazdu do sądu.

Sąd okręgowy zasądził na podstawie art. 119 § 1 kpw w zw. z art. 118 § 1pkt 2 kpw od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym. Na koszty sądowe składa się kwota 30 złotych opłaty za drugą instancję zgodnie z art. 21 pkt. 2a w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U nr 49 z 1983 r;, poz.223 z późn. zm.) oraz kwotę 615,10 złotych z tytułu zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze. Na ww. kwotę składa się kwota 50 złotych z tytułu zryczałtowanych wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym zgodnie z § 4 rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia z dnia 22 grudnia 2017 roku ( Dz. U z 2017 r., poz. 2467) oraz kwota 565, 10 złotych z tytułu zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem obrońcy z urzędu.