Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 96/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 28 czerwca 2021 roku w sprawie II K 171/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

P. S. (1)

1.Sąd Rejonowy w (...) w sprawie II K 267/17, pomimo orzeczenia w niej wobec oskarżonego P. S. (1) 3 lat zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, nie przekazał odpisu w/w orzeczenia do właściwego urzędu-wydziału komunikacji (Starostwa Powiatowego) w ramach wykonywania wyroku w zakresie orzeczonego środka karnego, wskutek czego Starostwo Powiatowe w S. nie posiadało informacji o zakazie orzeczonym wobec P. S. (1) w sprawie II K 267/17.

2.  Kurator sądowy w ramach dozoru prowadzonego w sprawie II K 267/17 poinformował oskarżonego o treści wyroku wydanego w sprawie, co oskarżony osobiście pisemne pokwitował podpisując w dniu 7 czerwca 2018r. oświadczenie, jako osoba oddana pod dozór kuratora sądowego.

3. W dniach 14.10.2019r., 13.11.2019r. i 22.11.2019r. oskarżony, pouczony o treści art. 233 kk, złożył do Starostwa Powiatowego w S.- (...) wnioski o wydanie mu prawa jazdy różnych kategorii, po zdanym egzaminie na prawo jazdy w zakresie tych kategorii, oświadczając jednocześnie na piśmie, iż wobec jego osoby nie zostały orzeczone prawomocnie żadne zakazy prowadzenia pojazdów mechanicznych.

4. Powodem braku odmowy wydania oskarżonemu nowego prawa jazdy w 2019r. (obejmującego różne kategorie), zgodnie z wnioskami jw., był fakt braku przesłania do tego urzędu informacji o zakazie orzeczonym w sprawie II K 267/17 oraz treść pisemnych oświadczeń oskarżonego.

5. Na datę 15 marca 2022r. nastąpiło zatarcie wszystkich skazań wymienionych w karcie karnej oskarżonego.

-akta sprawy Sądu Rejonowego w (...) sygn. II K 267/17,

- pismo Starostwa Powiatowego w S. z dnia 14 lipca 2021r.,

- akta dozoru kuratorskiego w sprawie II K 267/17- Doz 48/18,

- Oświadczenie osoby oddanej pod dozór kuratora sądowego z dnia 7 czerwca 2018r.,

-Karta czynności dozoru Doz.48/18-D.35/18,

- kserokopie oświadczeń;

-karta karna z dnia 15.07.2021r.

-k.76a

-akta sprawy II K 267/17

-k.169-171, 172-175,

-akta dozoru Doz 48/18-D.35/18

k.164

k.102

2.1.1.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

2.1.2.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1-4

- akta Sądu Rejonowego w (...) sygn. II K 267/17 wraz z załącznikami,

- pismo Starostwa Powiatowego w S. z dnia 14 lipca 2021r.,

- akta dozoru kuratorskiego w sprawie II K 267/17- D. 48/18- D.35/18,

- Oświadczenie osoby oddanej pod dozór kuratora sądowego z dnia 7 czerwca 2018r.,

-Karta czynności dozoru D..48/18-D.35/18,

- kserokopie oświadczeń oskarżonego z dat 14.10.2019r., 13.11.2019r. i 22.11.2019r.

- karta karna wydania w dniu 15/07.2021r.;

- dowody zostały przedstawione przez odpowiednie organy, którym przysługiwało prawo do ich wytworzenia bądź pozyskania (sąd, kurator, Starostwo Powiatowe), we właściwej formie, treść dokumentów nie budzi wątpliwości,

- przedstawione dowody tworzą zrozumiały obraz przyczyn, dla których oskarżony pozyskał w 2019r. nowe prawo jazdy;

- przepisy Kodeksu karnego pozwalają na określenie zatarcia konkretnych skazań;

2.1.3.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. obrazy przepisów prawa procesowego tj. art. 4 kpk, art.7 kpk i art. 410 kpk poprzez niedostateczne rozważenie wszystkich okoliczności sprawy i pominięcie istotnych dla sprawy faktów, w szczególności zaniechanie ustaleń w zakresie świadomości oskarżonego o orzeczonym wobec niego zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych, przy jednoczesnej dowolnej w miejsce swobodnej oceny materiału dowodowego, w tym wyjaśnień P. S. (1), co skutkowało niezasadnym jego skazaniem za czyn o jakim mowa w art. 244kk a ponadto nie uwzględnienie z urzędu faktu zatarcia skazania za przestępstwa o jakich mowa w art. 180 a kk i inne;

2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sprawy polegający na:

a. uznaniu, że oskarżony dopuścił się czynu o jakim mowa w art. 244 kk, bez ustalenia, czy istnieje czynny zakaz mogący być podstawa do takiego skazania, a oskarżony nie posiadał świadomości o jego istnieniu w chwili czynu,

b. błędnym ustaleniu, iż oskarżony posiadał świadomość o istnieniu w chwili czynu orzeczonego wobec jego osoby sądowego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych,

c. ustalenie przez sąd rejonowy, iż oskarżony był uprzednio czterokrotnie karany, podczas gdy skazanie, co do dwóch czynów uległo zatarciu;

3. zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności i środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres lat 4, wynikający m.inn. z błędnego ustalenia uprzednich skazań P. S.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne (1,2,3)

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 i 2a, 2b

W pierwszym rzędzie należy wskazać, iż sąd I instancji przeprowadził dostatecznie prawidłowo dla końcowych wniosków - w zakresie sprawstwa oskarżonego - postępowanie dowodowe w sprawie, a dowody przeprowadzone dodatkowo w toku postępowania odwoławczego ugruntowały te ustalenia oraz pozwoliły na jednoznaczną ocenę świadomości oskarżonego w zakresie orzeczenia wobec jego osoby 3 lat zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, w sprawie II K 269/17 Sądu Rejonowego w (...) (który biegł od dnia uprawomocnienia się tegoż orzeczenia tj. od dnia 15 lutego 2018r.) oraz wyjaśnienie przyczyn, dla których oskarżony otrzymał nowe prawo jazdy w 2019r. W szczególności sąd meriti wydając zaskarżony wyrok dysponował załączonymi aktami sprawy II K 269/17 Sądu Rejonowego w (...) wraz z załącznikami, z których jasno wynikało, w jakim okresie czasu biegł wobec oskarżonego orzeczony prawomocnie zakaz. Sąd odwoławczy zważył, że w sprawie II K 269/17 nie wniesiono apelacji, nie doszło do wcześniejszego zatrzymania prawa jazdy w związku ze stawianym tam zarzutem, a akta wykonawcze zawierały jednoznaczną informację o osobistym poinformowaniu oskarżonego przez kuratora sądowego o treści wydanego w spawie II K 269/17 orzeczenia, co P. S. (1) w dniu 7 czerwca 2018r. pokwitował na piśmie.

Jedynie niedogodnością dla sądu odwoławczego był fakt zwrotu akt II K 269/17 do macierzystego sądu, przed przesłaniem doń przedmiotowej apelacji, co zostało konwalidowane ponownym ich załączeniem, a dodatkowo odrębnie załączeniem w poczet materiału dowodowego kilku najbardziej istotnych z tych akt dokumentów (kopii wyroku, oświadczenia z dnia 7 czerwca 2018r. i innych). Materiał dowodowy uzupełniono także o dokumentację towarzyszącą wydaniem oskarżonemu nowego prawa jazdy w 2019r.

Nie przekonują natomiast argumenty skarżącego obrońcy w zakresie obrazy wskazanych przepisów postępowania oraz błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia. W ocenie sądu odwoławczego słusznie ustalono, iż P. S. (1) miał świadomość orzeczonego wobec swojej osoby na okres 3 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz czasu jego obowiązywania. Oskarżony – jako skazany w sprawie II K 269/17, pomimo iż nie był obecny na ogłoszeniu wydanego w sprawie wyroku, to właśnie w związku z orzeczonym w sprawie dozorem kuratora oraz środkiem karnym zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, został wezwany do osobistego stawiennictwa przez kuratora sądowego i poinformowany przez niego o treści zapadłego w sprawie wyroku. Pokwitował swoją obecność na spotkaniu, dokonane pouczenia i przekazane mu informacje podpisem złożonym w dniu 7 czerwca 2018r.

Sąd odwoławczy zważył, że nie istniały jakiekolwiek powody, dla których oskarżony mógłby choćby uważać, iż orzeczony wobec jego osoby 3-letni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych nie obowiązuje go dniu 9 października 2019r. (data przedmiotowego czynu). Wyrok w sprawie II K 269/17 zapadł w dniu 7 lutego 2018r. i nie był zaskarżony przez którąkolwiek ze stron, czyn będący przedmiotem owej sprawy został popełniony w dniu 17 lipca 2017r., oskarżony nie występował o skrócenie orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów, a prawo jazdy nie było mu zatrzymywane w związku z tą sprawą. Co więcej, od długiego już czasu, do dnia 9 października 2019r., oskarżony żadnym prawem jazdy nie dysponował, bo zostało mu zabrane wcześniej. Orzeczony w sprawie II K 269/17 3-letni zakaz, nawet gdyby - zakładając bardzo „nierozgarniętego” i niezasadnie optymistycznego sprawcę - biegł od dnia popełnienia przestępstwa podlegającego w niej osądowi, to nie zakończyłby się do dnia 9 października 2019r.

W żadnym więc razie nie przekonują argumenty skarżącego, iż oskarżony mógł nie mieć świadomości orzeczonego wobec swojej osoby 3 letniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Oceny tej nie zmienia fakt przystąpienia do egzaminu w listopadzie 2019r. i uzyskania przez P. S. nowego prawa jazdy w grudniu 2019r. Powodem jego wydania było: z jednej strony prawdopodobny błąd Sądu Rejonowego w (...) przy wprowadzaniu środka karnego do wykonania tj. sąd ten nie przesłał stosownych dokumentów do właściwego organu stwierdzając (bez podstaw faktycznych i prawnych), iż zakaz jest już wykonany, o którym to „wykonaniu”, a co wynika z akt sprawy II K 269/17, także nikogo nie informował, a z drugiej strony treść pisemnych oświadczeń P. S., jakie złożył w ramach trzech wniosków o wydanie prawa jazdy (każdy wniosek dotyczył innej kategorii prawa jazdy).

Dla sądu odwoławczego jest rzeczą zrozumiałą i logiczną, iż nawet przy dołożeniu należytej staranności, zanim poprawnie wykonywany wyrok skazujący sprawcę na środek karny zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, trafi do właściwego urzędu celem wprowadzenia środka do wykonania, sprawca może w międzyczasie chcieć starać się o wydanie nowego prawa jazdy (np. by ubiec sąd). Pomiędzy bowiem datą uprawomocnienia się orzeczenia, a faktycznym jego wprowadzeniem do wykonania, siłą rzeczy musi upłynąć pewien okres czasu. Zabezpieczeniem przed nieuprawnionym w tej sytuacji postępowaniem urzędu wydającego prawa jazdy jest właśnie wymóg odebrania od wnioskodawcy oświadczenia, co do ewentualnego orzeczenia wobec jego osoby prawomocnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Nie ma żadnych podstaw by uznać, iż oskarżony składając swoje oświadczenia w Starostwie Powiatowym w S. w dniach: 14 października oraz 13 i 22 listopada 2019r. mógł pozostawać w będzie, co do braku orzeczenia wobec swojej osoby i dalszego trwania 3-letniego zakazu prowadzenia takich pojazdów.

Zgodnie z treścią art. 28 § 1 kk nie popełnia przestępstwa, kto pozostaje w usprawiedliwionym błędzie, co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego. Błąd taki oznacza mylne wyobrażenie o okolicznościach faktycznych stanowiących przedmiotowe znamię czynu zabronionego, przy czym może mieć postać urojenia takiej okoliczności (urojenie sobie nieistniejącego fragmentu rzeczywistości) lub na nieświadomości (jeśli pewne elementy obiektywnej rzeczywistości nie znajdują odbicia w świadomości sprawcy). Przestępstwo, o jakim mowa w art. 244 kk może być popełnione jedynie z winy umyślnej, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym. Tym samym nie przekonują argumenty obrońcy, iż oskarżony mógł w dniu 9 października 2019r. pozostawać w błędzie, co do znamienia czynu związanego z obowiązywaniem go orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych – bo do tego sprowadzają się jego uwagi apelanta w zakresie braku świadomości.

Oskarżony kierował pojazdem wbrew orzeczonemu zakazowi oraz wydanej decyzji administracyjnej, mając zapewne nadzieję, iż jego zachowanie spornego dnia nie zostanie przez nikogo wykryte. Natomiast fakt, iż wsiadając w dniu 9 października 2019r. „za kółko” (i to wielkogabarytowego pojazdu ciężarowego z naczepą!) wiedział o obowiązującej go w dniu 9 października 2019r. decyzji administracyjnej opisanej w zarzucie (czego oskarżony nie kwestionował) i mimo to, zdecydował się popełnić przestępstwo, o jakim mowa w art. 180 a kk, tym bardziej wskazuje, że to nie „błąd” w rozumieniu art. 28 kk, stał się przyczyną przedmiotowego postępowania wypełniającego dyspozycję art. 244 kk.

Sąd odwoławczy zważył, że brak jest postaw, by w przedmiotowej sprawie ustalać pozostawanie w błędzie przez oskarżonego w dniu 9 października 2019r. mogące ekskulpować go od popełnienia czynu, o jakim mowa w art. 244 kk. Przyjęta przez sąd rejonowy kumulatywna kwalifikacja zachowania objętego prokuratorską skargą – w rozumieniu konkretnego zdarzenia historycznego – prawidłowo odzwierciedla zawartość kryminogenną zachowania oskarżonego.

Reasumując: ocena materiału dowodowego i ustalenia w zakresie przypisanego ostatecznie oskarżonemu czynu są prawidłowe, sąd meriti procedował w oparciu o zasady wyrażone w art. 7 kpk, uwzględniając zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego.

Ad. 2c

Karta karna oskarżonego wymienia szereg skazań, gdzie w sprawach VIII K 1033/16, II K 1129/16, II K 455/17 i II K 267/19 podstawą prawną skazania był czyn z art. 180a kk. W sprawach VIII K 1033/16 i II K 1129/16 wobec oskarżonego były orzeczone jedynie samoistne kary grzywny, które uiścił odpowiednio w dniach 19.06.2017r. oraz 08.12.2017r. Zgodnie z treścią art. 107 §4a kk w razie skazania na grzywnę zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem roku od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania. Niewątpliwie upłynął już okres roku od wykonania w/w kar grzywien. Zgodnie jednak z treścią art. 108 kk - jeżeli sprawcę skazano za dwa lub więcej nie pozostających w zbiegu przestępstw, jak również jeżeli skazany po rozpoczęciu, lecz przed upływem, okresu wymaganego do zatarcia skazania, ponownie popełnił przestępstwo, dopuszczalne jest tylko jednoczesne zatarcie wszystkich skazań. Analiza kart karnej wskazuje, iż P. S. po rozpoczęciu okresu wymaganego do zatarcia skazania w sprawach VIII K 1033/16 i II K 1129/16 dopuścił się kolejnych czynów – sprawy II K 455/17 i II K 267/19, a w nich orzeczono wobec P. S. kary, które nie uległy jeszcze zatarciu na datę orzekania przez sąd rejonowy, np. w sprawie II K 455/17 w dniu 15 października 2018r. zwolniono oskarżonego z reszty kary ograniczenia wolności, a zgodnie z treścią art. 107 § 4 kk - w razie skazania na karę ograniczenia wolności zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem 3 lat od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania. Tym samym w sprawie tej możliwe było zatarcie skazania dopiero w dniu 15 października 2021r. Podobnie ma się rzecz ze sprawa II K 269/17 – tutaj do dnia 15 lutego 2021r. biegł orzeczony w sprawie środek karny (szeroko o powyższym w rozważaniach Ad. 1).

Ad. 3.

W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz.60).

Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary { vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1990 r., Wr 363/90, OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739).

Wywody skarżącego w żadnym razie nie dowodzą wadliwości zaskarżonego orzeczenia w kwestii zastosowanej represji prawno-karnej, a sprowadzają się tylko do prezentacji wyobrażeń o finale postępowania karnego, który satysfakcjonowałaby oskarżonego. Tymczasem w ocenie sądu odwoławczego warunki osobiste i właściwości oskarżonego oraz okoliczności popełnienia czynu sprawiają, że orzeczona kara - wobec aktualnego na datę orzekania przez Sąd Okręgowy, a spowodowanego przede wszystkich długotrwałym postępowaniem między instancyjnym, zatarcia skazań - choć surowa, to nie jawi się jako nadmiernie surowa i uzasadniająca orzeczenie reformatoryjne sądu odwoławczego.

W sprawie bowiem nadal istnieje cały szereg okoliczności obciążających oskarżonego.

Oskarżony kierował w dniu 9 października 2019r. pojazdem ciężarowym M. z naczepą, w ramach wykonywanych obowiązków służbowych, pomimo, iż w ogóle nie posiadał prawa jazdy. Przedmiotowa decyzja administracyjna stanowiła o cofnięciu mu uprawnienia kierowcy w związku z niepoddaniem się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji w określonym terminie. Do dnia 9 października 2019r. oskarżony nie uzyskał pozytywnego wyniku z egzaminu państwowego, który warunkowałby przywrócenie uprawnień i zwrot prawa jazdy. P. S. został zatrzymany do kontroli drogowej, albowiem popełnił dodatkowo wykroczenie drogowe – nie zastosował się do znaku B-18 - zakaz ruchu pojazdów. Przedmiotowe akta sprawy (oraz załączone akta dozoru kuratorskiego) potwierdzają, iż oskarżony kierował w dniu 9 października 2019r. pojazdem ciężarowym w związku ze swoim zatrudnieniem w firmie transportowej na stanowisku kierowcy (wyjaśnienia oskarżonego k.58v). Tak więc w/w podjął się zatrudnienia w charakterze kierowcy i jeździł pojazdami ciężarowymi, pomimo, iż nie miał prawa pojawić się na drodze jako kierujący jakimkolwiek pojazdem mechanicznym. Czyn, jakiego się dopuścił wypełniał kumulatywnie dyspozycję dwóch przestępstw. Okoliczności przystąpienia do egzaminu - wbrew obowiązującemu zakazowi oraz złożenie przez P. S. do Starostwa Powiatowego w S. trzech pisemnych oświadczeń o niezgodnym z prawem stanie swoich uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi (i to po pouczeniu o odpowiedzialności z art. 233 § 1 kk) nakazują ocenić jego osobę jako przestępcę wyjątkowo przebiegłego i niegodnego. Właśnie z tego także powodu, nie sposób jest uznać, iż orzeczona wobec niego kara – choć najsurowszego rodzaju – jest karą rażąco niewspółmierną.

Wniosek

- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do rozpoznania sądowi I instancji,

- o zmianę wyroku i przyjęcie, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał jedynie dyspozycję art. 180a kk,

- o zmianę wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary o łagodniejszym charakterze;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- wskazano w punkcie 3.1

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

- zatarcie skazań,

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

- szerzej wskazano w punkcie 3.1 rozważania Ad. 2c;

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

- wina i sprawstwo w zakresie czynu przypisanego, orzeczone kara i środek karny;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- podano powyżej w rubryce 3.1.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

2.1.4.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.5.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk oraz art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Na skutek apelacji nie doszło do jakiejkolwiek zmiany wyroku. Sytuacja osobista i majątkowa oskarżonego nie uzasadnia uznania, iż nie stać go na pokrycie kosztów procesu za postepowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina i sprawstwo w zakresie czynu, o jakim mowa w art. 244 kk, zastosowana represja karna;

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana