Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI U 1826/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2022 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Ewa Milczarek

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2022 r.

w B.

na posiedzeniu niejawnym

odwołania: J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 27 kwietnia 2020 r. , numer decyzji: (...)

w sprawie: J. K.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 16 stycznia 2020 r. do dnia 15 stycznia 2022 r. ,

2)  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI U 1826/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 kwietnia 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., po rozpoznaniu wniosku J. K.
z dnia 16 stycznia 2020 roku, odmówił jej przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem orzeczeniem z dnia 24 kwietnia 2020 roku Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

Odwołanie od ww. decyzji złożyła J. K., zaskarżając ją w całości. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, że organ rentowy błędnie ocenił stan jej zdrowia, który to aktualnie czyni ją niezdolną do pracy. Dodała, że pozostaje pod kontrolą lekarzy następujących specjalności: neurologa, kardiologa, endokrynologa, foniatry, otolaryngologa, diabetologa, pulmonologa, immunologa, rehabilitanta, gastrologa, gastroenterologa, dietetyka, neurochirurga i okulisty, jak również leczy się w Zakładzie Medycyny Nuklearnej. Mimo stałego leczenia stan jej zdrowia nie uległ poprawie, a wręcz przeciwnie – pogorszył się. Wobec powyższego odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczona J. K. urodziła się w dniu (...). Zdobyła wykształcenie średnie w zawodzie pielęgniarki. Dotychczas przez okres 26 lat pracowała w wyuczonym zawodzie jako pielęgniarka i starsza pielęgniarka. Podejmowała się również prac sprzedawcy, kierowcy i zaopatrzeniowca.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 16 stycznia 2020 roku ubezpieczona wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. z wnioskiem o przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/dowód: wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy, k. 1 – 3 akt ZUS/

Orzeczeniem z dnia 13 marca 2020 roku Lekarza Orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Powyższe potwierdziła również Komisja Lekarska ZUS, która w orzeczeniu z dnia
24 kwietnia 2020 roku uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

/dowód: orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, k. 14 – 14 v. akt ZUS; orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, k. 33 – 33 v. akt ZUS/

U ubezpieczonej występuje choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią szyjną odcinka C3 – C7 i lędźwiową odcinka
L3 – S1 z objawami chromania rdzenia, przewlekły zespół bólowy szyjno – barkowy i lędźwiowo – krzyżowy objawowy z zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi, nadciśnienie tętnicze kontrolowane, cukrzyca typu 2, nadczynność tarczycy, schorzenia okulistyczne w postaci zwyrodnienia plamki oka lewego oraz krótkowzroczności z niezbornością obu oczu, przerost małżowin nosowych dolnych, skrzywienie przegrody nosa, brodawczak migdałka podniebiennego prawego, zmiany przerostowe w krtani prawdopodobnie z powodu refluksu, neuralgia potyliczna po stronie lewej, przewlekłe zapalenie krtani, refluks krtaniowo – gardłowy oraz sarkoidoza węzłów chłonnych (postać płucna).

Ubezpieczona skarży się na bóle całego kręgosłupa z przewagą w odcinku lędźwiowym, z promieniowaniem bólu do kończyny dolnej lewej i jej drętwieniem (uda i łydki lewej), bóle głowy, zawroty głowy, szumy uszne i zaburzenia równowagi. Dolegliwości występują u niej od czasu dwóch incydentów wypadkowych: w (...) roku, kiedy to w drodze do pracy potknęła się o krawężnik i odczuła nagły ból w okolicy odcinka kręgosłupa L – S oraz w 1995 roku, kiedy to podczas dźwigania ciężkiego pacjenta odczuła nagły ból w okolicy kręgosłupa odcinka Th – L. Była leczona zachowawczo. Obecnie pozostaje pod opieką lekarza neurologa. Jest przewlekle rehabilitowana.
W styczniu 2021 roku była konsultowana neurochirurgicznie, lecz nie wyraziła zgody na proponowany zabieg operacyjny. Badanie MRI kręgosłupa odcinka C z dnia 6 maja 2021 roku wykazało dyskopatię odcinków C3/C4/C5/C6/C7. Badanie MRI mózgowia z dnia 24 kwietnia 2021 roku nie wykazało zmian ogniskowych. Natomiast badanie MRI odcinka L – S z dnia 14 września 2019 roku wykazało dyskopatię L3/L4/L5/S1, a badanie ENG z dnia 14 stycznia 2021 roku wykazało neuropatię czuciową nerwów łydkowych oraz włókien ruchowych nerwu piszczelowego lewego.

Od około sześciu lat ubezpieczona leczy się w Poradni Ogólnej z powodu nadciśnienie tętniczego, a od dwóch lat u kardiologa. Badanie Echo -serca z dnia 5 stycznia 2021 roku wykazało powiększenie jamy lewego przedsionka, wymiary pozostałych jam serca w normie, koncentryczny przerost mięśnia lewej komory, upośledzenie funkcji rozkurczowej o typie zaburzeń relaksacji oraz EF na poziomie 55 – 50%. Oczekuje na TK tętnic wieńcowych. Zgłasza przyspieszoną akcję serca, łatwe męczenie, odpoczywa po wejściu na pierwsze piętro, po wysiłku pojawiają się u niej okresowo bóle za mostkiem, które samoistnie ustępują. Ubezpieczona przyjmuje stałe leki. Nie była hospitalizowana z powodów kardiologicznych.

Od 2018 roku ubezpieczona leczy się w związku z cukrzycą typu 2. Początkowo w Poradni Ogólnej, a od 2020 roku u lekarza diabetologa. Przyjmuje leki doustne.

Występują u niej również wole guzkowe i eutyeroza. Przyjmuje leki substytucyjne. Przebyła kurację jodem promieniotwórczym.

Ubezpieczona pozostaje pod opieką lekarza okulisty. Od 2017 roku występuje u niej pogorszenie wzroku.

Leczy się również w Poradni Laryngologicznej i Foniatrycznej od 2016 roku. Była hospitalizowana na Oddziale Otolaryngologii i Onkologii Laryngologicznej z Pododdziałem Chirurgii Szczękowej w grudniu 2018 roku.

U ubezpieczonej występuje też sarkoidoza w długotrwałej remisji, otyłość olbrzymia oraz wysiłkowe nietrzymanie moczu.

/dowód: opinia sądowo – lekarska z dnia 7 stycznia 2021 roku, k. 30 – 30 v. akt; opinia sądowo – lekarska z dnia 30 kwietnia 2021 roku, k. 68 – 70 akt; protokół badań sądowo – lekarskich, k. 85 – 85 v. akt; orzeczenie lekarskie, k. 86 – 86 v. akt; uzupełniająca opinia z dnia 17 listopada 2021 roku, k. 119 akt; dokumentacja orzeczniczo – lekarska ZUS/

Stan zdrowia ubezpieczonej ogranicza sprawność jej organizmu w stopniu powodującym częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji od dnia 16 stycznia 2020 roku na okres dwóch lat, tj. do dnia 15 stycznia 2022 roku.

Przyczyną niezdolności do pracy jest schorzenie układu kostno – stawowego z deficytem neurologicznym. W przebiegu choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią szyjną i lędźwiową, z objawami chromania rdzenia występują częste zaostrzenia, z objawami ubytkowymi. U ubezpieczonej występuje ograniczona ruchomość kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, osłabione odruchy głębokie kończyn górnych, znacznie osłabione odruchy głębokie kończyn dolnych oraz zniesione odruchy kolanowe i skokowe. Obecne są obustronne objawy rozciągowe z przewagą strony prawej. Przeciwwskazana jest praca fizyczna z dźwiganiem w wymuszonej pozycji ciała.

Pozostałe schorzenia występujące u ubezpieczonej nie powodują u niej niezdolności do pracy i ich zaostrzenia mogą być leczone w ramach krótkotrwałej niezdolności do pracy. Nadciśnienie tętnicze jest kontrolowane, cukrzyca typu 2 jest wyrównana, bez jawnych powikłań narządowych. Zmiany zwyrodnieniowe w plamce oka lewego nie powodują upośledzenia ostrości wzroku. W okularach odwołująca widzi prawidłowo do dali, z bliska czyta drobny druk bez okularów. Poza zmianami zwyrodnieniowymi plamki oka lewego stan przedmiotowy narządu wzroku jest prawidłowy. Rozpoznane u ubezpieczonej schorzenia laryngologiczne i foniatryczne również nie czynią jej niezdolną do pracy.

/dowód: opinia sądowo – lekarska z dnia 7 stycznia 2021 roku, k. 30 – 30 v. akt; opinia sądowo – lekarska z dnia 30 kwietnia 2021 roku, k. 68 – 70 akt; orzeczenie lekarskie, k. 86 – 86 v. akt; uzupełniająca opinia z dnia
17 listopada 2021 roku, k. 119 akt/

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach organu rentowego oraz w dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej ZUS, którym to przyznano walor wiarygodności. Nie budziły one zastrzeżeń Sądu, a i strony w żaden sposób nie kwestionowały ich autentyczności, jak i prawdziwości zawartych w nich informacji.

Ustalenia w zakresie stanu faktycznego Sąd Okręgowy poczynił również w oparciu o dowód z kolejnych opinii sądowo – lekarskich wydanych w sprawie, tj. z opinii z dnia 7 stycznia 2021 roku wydanej przez biegłego okulistę, z opinii z dnia 30 kwietnia 2021 roku wydanej przez biegłego laryngologa oraz z opinii z dnia 28 lipca 2021 roku wydanej przez biegłych neurologa i specjalistę medycyny pracy, uzupełnioną opinią tych biegłych z dnia 17 listopada 2021 roku. Opinie te zostały sporządzone przez podmioty profesjonalne, dysponujące konkretną wiedzą w zakresie dziedziny, którą reprezentują, w sposób fachowy i zgodny z obowiązującym prawem, częściowo na podstawie bezpośrednich badań lekarskich i na podstawie całości dokumentacji medycznej ubezpieczonej J. K., a wnioski wyrażone w tych opiniach są logiczne i korespondują wzajemnie ze sobą, jak i z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

W piśmie procesowym z dnia 23 września 2021 roku pełnomocnik organu rentowego wniósł zastrzeżenia do opinii z dnia 28 lipca 2021 roku, wskazując, że Komisja Lekarska ZUS na podstawie analizy dostępnej dokumentacji medycznej i z uwzględnieniem opinii Lekarza Konsultanta ZUS z zakresu neurologii z dnia 2 marca 2020 roku nie stwierdziła u ubezpieczonej długotrwałej niezdolności do pracy. Komisja Lekarska ZUS rozpoznała u ubezpieczonej zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa z zespołem dolegliwości bólowych. Natomiast Lekarz Konsultant ZUS w badaniu przedmiotowym nie stwierdził u ubezpieczonej istotnych zaburzeń funkcjonalnych, istotnego deficytu neurologicznego (ujemne objawy rozciągowe, bez niedowładów, bez zaników mięśniowych, bez zaburzeń zwieraczy), ani objawów chromania rdzenia. Jak wskazał pełnomocnik ZUS z opinii biegłych wynika, że dysponowali oni dokumentacją medyczną niedostępną podczas wydania orzeczenia przez Komisję Lekarską ZUS. Zdaniem pełnomocnika organu rentowego biegli powinni zająć stanowisko, czy po wydaniu orzeczenia przez Komisję Lekarską ZUS i po wydaniu zaskarżonej decyzji doszło do istotnego pogorszenia stanu zdrowia ubezpieczonej.

Ustosunkowując się do ww. zastrzeżeń organu rentowego biegli neurolog i specjalista medycyny pracy w opinii uzupełniającej z dnia
17 listopada 2021 roku wskazali, że biegli dysponowali wprawdzie nowszym badaniem MRI kręgosłupa w stosunku do badań dostępnych Komisji Lekarskiej ZUS, ale wyniki tych badań potwierdziły jedynie wcześniej istniejące zmiany chorobowe. Biegli wskazali również, że przebieg schorzeń występujących u ubezpieczonej jest postępujący i można było spodziewać się dalszego pogorszenia stanu zdrowia, to jednak w dniu orzekania przez Komisję Lekarską ZUS większość dolegliwości występujących u ubezpieczonej była obecna. Wobec powyższego biegli podtrzymali w całości treści opinii głównej z dnia 28 lipca 2021 roku.

Po zapoznaniu się w treścią opinii uzupełniającej pełnomocnik organu rentowego nadal podtrzymał zgłoszone wcześniej zastrzeżenia do opinii głównej z dnia 28 lipca 2021 roku. Dodał, że biegli rozpoznali u ubezpieczonej chromanie rdzenia, które to nie było stwierdzone podczas badania przez Komisję Lekarską ZUS. Dolegliwość ta ma natomiast istotne znaczenie w przypadku stwierdzenia niezdolności do pracy. W ocenie organu rentowego biegli powinni uzupełnić swoją opinię poprzez wskazanie, jaki jest dystans chromania oraz od kiedy objawy chromania rdzenia występują u ubezpieczonej.

Sąd Okręgowy – na zasadzie art. 235 2 § 1 pkt 5 k.p.c. – pominął dowód z kolejnej opinii uzupełniającej biegłych, albowiem wnioski biegłych są na tyle kategoryczne i stanowcze, że nie zachodzi konieczność ich uszczegółowienia zgodnie z wnioskiem pełnomocnika organu rentowego. Poza tym pełnomocnik organu rentowego swe wątpliwości co do objawów chromania rdzenia mógł zgłosić zdecydowanie wcześniej, bo już w piśmie procesowym z dnia 23 września 2021 roku, czego jednak nie uczynił. Takie postępowanie organu rentowego należy ocenić już tylko w kategoriach zmierzania do bezzasadnego przedłużenia postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie zauważyć należy, że po złożeniu przez strony pism procesowych, mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych, jak również po zapoznaniu się z treścią kolejnych opinii sądowo – lekarskich wydanych w sprawie, a także to, że żadna ze stron nie złożyła wniosku o przeprowadzenie rozprawy, Sąd uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Wobec tego Sąd postanowił wydać niniejszy wyrok – w trybie przewidzianym w treści art. 148 1 § 1 k.p.c. – na posiedzeniu niejawnym.

Przechodząc zaś do meritum sprawy stwierdzić trzeba, że w przedmiotowej sprawie spór pomiędzy stronami dotyczył tego, czy stan zdrowia ubezpieczonej J. K. czyni ją niezdolną do pracy, czego pochodną stało się ustalenie prawa do renty z tego tytułu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r., poz. 504) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i pkt 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11, 12 i pkt 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, pkt 5 lit. a, pkt 6 i 12, oraz w okresach pobierania świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego określonych w przepisach o świadczeniach rodzinnych lub zasiłku dla opiekuna określonego w przepisach o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, za które nie było obowiązku opłacania składek na

ubezpieczenia emerytalne i rentowe, albo nie później niż w ciągu
18 miesięcy od ustania tych okresów;

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 ust. 1 ustawy). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy
(art. 12 ust. 2 ustawy). Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 3 ustawy).

Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (por. post. SN z dnia 9 stycznia 2020 r., I UK 56/19, LEX nr 3126283). Renta z tytułu niezdolności do pracy jest bowiem świadczeniem z ubezpieczenia społecznego związanym z istnieniem w organizmie osoby ubezpieczonej stanu chorobowego, czyniącego badanego obiektywnie niezdolnym do pracy. O niezdolności do pracy nie decyduje zatem sam fakt występowania schorzeń i subiektywne odczucia ubezpieczonego co do stopnia ich zaawansowania, lecz ocena, czy i w jakim stopniu wpływają one na utratę zdolności do pracy. Dopiero, gdy nasilenie chorób jest takie, iż wyklucza podjęcie przez ubezpieczonego pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, można mówić o niezdolności do pracy. Innymi słowy, w sprawach o prawo do renty, nie wystarczy udowodnienie, że występują określone schorzenia, lecz konieczne jest wykazanie, w jakim stopniu wpływają one na utratę zdolności do pracy – jakiejkolwiek pracy bądź pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami (por. wyr. SA w Szczecinie z dnia 15 maja 2018 r.,
III AUa 539/17, LEX nr 2531836).

Sąd Okręgowy uznał, że ocena niezdolności ubezpieczonej J. K. do pracy, w zakresie dotyczącym stopnia naruszenia sprawności jej organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy wymaga wiadomości specjalnych, dlatego też dopuścił na tę okoliczność dowód z opinii biegłych o specjalnościach odpowiadającym schorzeniom występującym u ubezpieczonej. Jako najbardziej miarodajną dla oceny stanu zdrowia ubezpieczonej Sąd uznał opinię biegłego neurologa i specjalisty medycyny pracy z dnia 28 lipca 2021 roku, uzupełnioną opinią tych biegłych z dnia 17 listopada 2021 roku. Biegli ci na podstawie przeprowadzonych badań sądowo – lekarskich i po analizie dokumentacji lekarskiej zawartej w aktach sprawy i w aktach ZUS oraz na podstawie dokumentacji medycznej dostarczonej przez ubezpieczoną, jak i po zapoznaniu się z wydanymi w sprawie opiniami biegłych okulisty i laryngologa, stwierdzili, że stan zdrowia ubezpieczonej J. K. upośledza sprawność jej organizmu w stopniu powodującym okresową częściową niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji od dnia 16 stycznia 2020 roku na okres dwóch lat, tj. do dnia 15 stycznia 2022 roku. Wskazali, że przyczyną częściowej niezdolności ubezpieczonej do pracy jest schorzenie układu kostno – stawowego z deficytem neurologicznym. Biegli rozpoznali u ubezpieczonej chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią szyjną odcinka C3 – C7 i lędźwiową odcinka L3 – S1 z objawami chromania rdzenia, przewlekły zespół bólowy szyjno – barkowy i lędźwiowo – krzyżowy objawowy z zaostrzeniami i obecnymi objawami ubytkowymi. W ocenie biegłych występujące u ubezpieczonej schorzenia stanowią przeciwwskazanie do wykonywania pracy fizycznej z dźwiganiem, w wymuszonej pozycji ciała. Jednocześnie biegli wskazali, że pozostałe schorzenia występujące u ubezpieczonej, w tym również schorzenia okulistyczne i laryngologiczne nie czynią ubezpieczonej niezdolną do pracy, co pozostaje zgodne z opiniami sądowo – lekarskimi pozostałych biegłych. Biegli neurolog i specjalista medycyny pracy nie zgodzili się z orzeczeniami Lekarza Orzecznika ZUS i Komisji Lekarskiej ZUS.

Sąd w pełni podziela ww. opinie biegłych. Trudno uznać, aby ubezpieczona J. K., mimo istniejących u niej schorzeń, nadal miałaby pracować na dotychczas zajmowanym stanowisku pielęgniarki. Jak powszechnie wiadomo praca w tym charakterze wymaga wysokiego poziomu sprawności fizycznej, nierzadko podnoszenia ciężarów (pacjentów), pracy w wymuszonej pozycji ciała, zwykle jest pracą w trybie zmianowym, w nocy. Kontynuowanie przez ubezpieczoną pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku, mimo istniejących przeciwwskazań zdrowotnych, mogłoby narazić ją na niekorzystne skutki w postaci pogorszenia istniejących schorzeń, jak również stanowić zagrożenie dla innych osób.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznał, że zaskarżona decyzja podlega weryfikacji w kształcie wskazanym w odwołaniu poprzez przyznanie ubezpieczonej J. K. prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 16 stycznia 2020 roku, a więc od dnia złożenia wniosku o rentę, do dnia 15 stycznia 2022 roku, albowiem do tej daty, zdaniem biegłych, częściowa niezdolność ubezpieczonej do pracy trwała.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy, na podstawie
art. 477 14 § 2 k.p.c., orzekł jak w punkcie 1 sentencji.

Natomiast zgodnie z art. 118 ust. 1 a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości Sąd zobowiązany jest do ustalenia, czy organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W niniejszej sprawie w przekonaniu Sądu istnieją podstawy do obciążenia organu rentowego odpowiedzialnością za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji przyznającej świadczenie, albowiem lekarze orzecznicy ZUS dysponowali dokumentacją medyczną ubezpieczonej J. K., która pozwalała na stwierdzenie u niezdolności do pracy. Wprawdzie biegli dysponowali nowszym badaniem MRI kręgosłupa w stosunku do tego, jakim dysponowali lekarza orzecznicy ZUS, aczkolwiek wyniki tych badań tylko potwierdziły wcześniej istniejące zmiany chorobowe. Przebieg schorzeń występujących u ubezpieczonej jest postępujący i można było się spodziewać dalszego pogorszenia stanu zdrowia. W dniu wydania orzeczenia przez Komisję Lekarską ZUS większość dolegliwości występujących u ubezpieczonej była obecna.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 118 ust. 1 a ww. ustawy, postanowił jak w punkcie 2 sentencji.

Sędzia Ewa Milczarek