Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 62/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Augustowie VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Sejnach.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

x

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego. Podtrzymał w całości ocenę dowodów Sądu I instancji i dokonane w oparciu o nią ustalenia faktyczne.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 kpk, art. 366 § 1 kpk, 410 kpk, art. 171 § 4 kpk, które łącznie doprowadziły do przekroczenia granic swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego z pominięciem wskazań logiki i błędnym ustaleniu stanu faktycznego na skutek:

1.  Pominięcia dowodu z dokumentu w postaci umowy o pracę z pracownikiem odpowiedzialnym za bhp w E. W. B. S.. z o.o (dalej: Spółka), która została złożona do akt sprawy na rozprawie w dniu 29.11.2021r., a także pominięcie w tym zakresie zeznań świadka w osobie prezesa zarządu Spółki S. B., która zeznała, że J. B. odpowiadała za przestrzeganie przepisów bhp w Spółce (zeznania z 29.11.2021r. 14:21-15:24);

2.  Błędne uznanie zeznań świadka K. F. za wskazujące na „tendencję świadka w kierunku nieszkodzenia nikomu z firmy, w której on pracuje, w szczególności nieszkodzeniu oskarżonego”, w sytuacji, gdy jego zeznania korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym w szczególności z aktami wewnętrznego postępowania powypadkowego, gdzie potwierdzono, że kierownikiem poszkodowanego był K. F. (k. 131 akt postępowania powypadkowego), a nadto świadek w osobie byłego już pracownika Spółki (...) określał K. F., jako Głównego zarządcę”, “taki dyrektor tej firmy” (zeznania z 7/6/2021;36:55-37:50), zaś V. B. twierdził, że „Jest w firmie K. F., od jest nad wszystkimi” ( z protokołu z dnia 3/3/2021r.), co wskazuje na silną pozycję K. F. w Spółce i fakt, że przez podległych mu pracowników był traktowany jako ich bezpośredni przełożony i że to w rzeczywistości K. F. przygotowywał rozpiski z pracownikami wysyłanymi do realizacji poszczególnych robót (co zresztą sam potwierdził);

3.  Podobnie jak w pkt 2, błędne przyjęcie, że zeznania S. B. miały „dać alibi oskarżonemu”, w sytuacji, gdy również one korespondują z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności z dokumentacją powypadkową potwierdzającą, że K. F. był kierownikiem pokrzywdzonego, a także ze wskazanymi w pkt 2 powyżej zeznaniami K. B. i V. B. oraz M. S., który potwierdził, że S. B. była w Spółce na równi z W. B. (zeznania z 7/6/2021: 1:45-1:46:11), co przeczy twierdzeniom Sądu, że nie miała zdolności podejmować decyzji jako prezes zarządu Spółki i „że osobą kierowniczą w analizowanym zakładzie pracy i w zakresie wykonawstwa był oskarżony”;

4.  Błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, że W. B. zatrudniony w Spółce na stanowisku dyrektora ds. wykonawstwa, był odpowiedzialny za przestrzeganie przepisów bhp w Spółce, w tym w szczególności, że był (rzekomo) odpowiedzialny za to, aby pracownicy kierowani do poszczególnych robót mieli odpowiednie uprawnienia, w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym w szczególności umowa o pracę z J. B., akta przeprowadzonego wewnętrznego postępowania wyjaśniającego po wypadku (k. 131), a także zeznania K. F. i S. B., wskazują, że kierownikiem pokrzywdzonego i bezpośrednim przełożonym był K. F., a ponadto, że K. F. przygotowywał tzw. rozpiski z pracownikami delegując ich do poszczególnych robót, po konsultacji z zarządem Spółki nie z dyrektorem ds. wykonawstwa; okoliczność ta została potwierdzona również przez świadka K. B., który na pytanie prokuratora komu podlega w firmie kto jest Pana bezpośrednim przełożonym, odpowiada, że głównym zarządcą to jest K. F.-„taki dyrektor tej firmy”;

5.  Pominięcie faktu, że pokrzywdzony nie został skierowany przez pracodawcę do wycinki drzew na wysokościach, a jedynie miał wycinać drzewa „do gołej ziemi” wzdłuż linii energetycznej, pokrzywdzony w swoich zeznaniach przyznał, że wszedł na drzewo z własnej inicjatywy, jego zeznania korespondują w tym zakresie z zeznaniami S. B., która opisała przebieg rozmowy z V. B. po wypadku;

6.  Błędne przyjęcie, że uprząż zastosowana przez pokrzywdzonego do wejścia na drzewo była standardowym wyposażeniem ekipy, podczas gdy np. w odniesieniu do butów z kolcami świadek S. Z. zeznaje, że pierwszy raz je widział (zeznania 14.25-14.32); uprząż znajdowała się natomiast w wyposażeniu z uwagi na fakt, że pokrzywdzony był elektromonterem i zdarzało mu się wchodzić na słupy, w tym takie, które były drewniane;

7.  Wpływanie na sposób i treść zeznań świadków poprzez zadawanie przez Sędziego Przewodniczącego pytań, w szczególności tych kierowanych do świadka M. S. w sposób sugerujący mu odpowiedzi oraz naprowadzający go, co miało miejsce na rozprawie w dniu 7/6/2021r.;

8.  Bezpodstawne przyjęcie, że relacja M. S. „była najbardziej zbliżona do prawdy obiektywnej” bo nie jest on związany “ z firmą oskarżonego” podczas gdy równie dobrze użyć takiego sformułowania można by w stosunku do K. B., który również w dacie składania zeznań przed sądem nie był pracownikiem (...) (zeznania: 26:08-26:15), a nadto świadek M. S. zeznał, że nie wie jak były planowane prace bo nie wchodził w szczegóły (zeznania z 7/6/2021r., 1:33:56-1:34:13), a nadto w przypadku jego zeznań opisujących sposób funkcjonowania firmy nie wiadomo do jakiego konkretnie okresu czasu się odnosił, czy do tego sprzed przekształcenia działalności gospodarczej w Spółkę, czy też po;

9.  Pominiecie faktu, że w analizowanym stanie faktycznym pokrzywdzony wraz z przypisaną do niego ekipą został oddelegowany do pracy na rzecz A. E. S.. z o.o co potwierdził świadek M. S. i K. F., który potwierdził, że mógł uczestniczyć w oddelegowaniu tych pracowników do (...) Sp. z o.o. (zeznania z 7/6/2021, 55:20-56:00).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty niezasadne. Istota zarzutów sprowadziła się do polemiki z prawidłową oceną materiału dowodowego dokonaną przez Sąd I instancji. Ustalenia stanu faktycznego w sposób kategoryczny i niewątpliwy wynikają ze zgromadzonych dowodów, przy ocenie dowodów Sąd I instancji nie pominął wynikających z nich faktów (okoliczności) istotnych w sprawie, co do sprawstwa i winy (nie wystąpił błąd „braku”), nie ustalił faktów, które nie wynikają z żadnego dowodu oraz nie ustalił faktów przeinaczonych (nie wystąpił błąd „dowolności”). Zebrane w sprawie dowody zostały ocenione w sposób wszechstronny, wnikliwy i zgodny z zasadą swobodnej oceny dowodów.

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego nie dopuścił się obrazy art. 7 kpk, art. 366 § 1 kpk, 410 kpk, art. 171 § 4 kpk w ocenie materiału dowodowego. To, że przyjęte przez Sąd założenia dowodów nie odpowiadają preferencjom autora apelacji nie może prowadzić do wniosku, że Sąd dopuścił się naruszenia w/wskazanych przepisów postępowania, a wręcz przeciwnie, że skorzystał w pełni przysługującego mu prawa wyrażonego w przepisach. Podnoszenie zarzutu opartego jedynie na odmiennej ocenie dowodów dokonanej przez skarżącego, nie może prowadzić do podważenia wyroku sądu I instancji. Do naruszenia art. 410 kpk dojść może tylko wówczas gdy sąd przeprowadzi dowody, a następnie dokona ustaleń faktycznych, które nie będą rezultatem analizy całokształtu materiału dowodowego, lecz jego części, bądź też oprze się na materiale w ogóle nieujawnionym na rozprawie, co nie mało miejsca w przedmiotowej sprawie.

Kierując się przepisem art. 7 k.p.k., sąd może określonym zeznaniom świadka lub wyjaśnieniom oskarżonego częściowo dać lub nie dać wiary, pod tym jednak warunkiem, że stanowisko swoje w sposób przekonujący uzasadni w konfrontacji z całokształtem zebranego materiału dowodowego, co też uczynił Sąd I instancji w odniesieniu do zeznań pokrzywdzonego V. B., świadka K. B., świadka M. szczudełka, świadka K. F.. Z depozycji świadka M. S. wynikało, iż merytoryczną kontrolę w zakresie wykonawstwa sprawował oskarżony, był on też osobą decyzyjną.

O przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów, co akcentuje autor apelacji można mówić wtedy, gdy ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego zawiera oczywiste błędy natury faktycznej (np. niedostrzeżenie istotnych dowodów czy okoliczności) bądź logicznej (niezrozumienie implikacji wynikających z treści dowodów), co nie miało miejsca w przedmiotowej sprawie. Sąd I instancji wyrokując w przedmiotowej sprawie dokonał analizy całości materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie dokonując oceny które dowody są istotne dla rozstrzygnięcia a które nie mają znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie.

Do znamion przestępstwa określonego w art. 220 § 1 KK należy narażenie pracownika na niebezpieczeństwo bezpośrednie, konkretne, a więc taką sytuację, w której niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu grozi niezwłocznie. Czynność sprawcza, wypełniająca znamiona art. 220 § 1 KK, to niedopełnienie obowiązku wynikającego z odpowiedzialności pracodawcy za bezpieczeństwo i higienę pracy, a przestępstwo może być popełnione zarówno przez działanie, jak i zaniechanie, przy czym zaniechanie polega na powstrzymaniu się od podjęcia takich czynności, które w danej sytuacji faktycznej, w konkretnym miejscu i czasie, zgodnie z obowiązującymi przepisami należało podjąć. Pokrzywdzony V. B. był pracownikiem E. W. B. S.. z o.o w K.. Mimo, iż w/w był oddelegowany do pracy na rzecz A. E. S.. z o.o, to fakt ten nie wpływał na istnienie stosunku pracy pomiędzy nim a E. W. B. S.. z o.o w K.. Oskarżony W. B. nie dopełnił obowiązku organizacji miejsca pracy, aby zapewnić pracownikowi (pokrzywdzonemu) bezpieczne i warunki wykonywania pracy, o czym wskazał w swojej opinii biegły Z. C.. Oskarżony był osobą decyzyjną w zakresie wykonawstwa umów, co obejmowało także sprawowanie kontroli nad tym, aby praca wykonywania przez podległych mu pracowników była zgodna z przepisami bhp. Pokrzywdzony V. B. nie został nigdy przeszkolony w zakresie wykonywania prac na drzewach stojących i z użyciem pilarek, wykonywał pracę bez nadzoru. I nie ma tutaj znaczenia dla umniejszenia odpowiedzialności oskarżonego fakt, iż pokrzywdzony już wcześniej wykonywał takie zadania również bez nadzoru i przeszkolenia, a na drzewo wszedł z własnej inicjatywy. Brak zapewnienia warunków pracy przez oskarżonego doprowadził do zaistnienia wypadku z udziałem pokrzywdzonego.

Wniosek

Uniewinnienie oskarżonego i zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego za obie instancje zgodnie z przedstawionym spisem kosztów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle nieskuteczności podniesionych przez obrońcę oskarżonego zarzutów, przytoczonej powyżej argumentacji, wyrok Sądu Rejonowego w Augustowie VI Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Sejnach nie mógł zostać zmieniony w kierunku postulowanym w apelacji. Zebrane dowody, szczegółowo opisane w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zostały ocenione w sposób właściwy, wnikliwy i zgodny z zasadą swobodnej oceny dowodów. Ocena ta nie zawiera błędów natury faktycznej, logicznej, respektuje zasady wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Zarzuty podniesione w apelacji stanowiły wyłącznie polemikę z właściwie ustalonym przez Sąd I instancji stanem faktycznym i prawnym, w konsekwencji nie mogły prowadzić do zmiany przedmiotowego orzeczenia w postaci uniewinnienia W. B..

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Augustowie VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Sejnach.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Mając na względzie sytuację majątkową oskarżonego Sąd na zasadzie art. 627 kpk i art. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 1983r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) obciążył go opłatą oraz pozostałymi kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze.

1PODPIS

Sędzia Ryszard Filipow

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego W. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

x

zmiana