Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C 29/22 upr

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2022 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:

sędzia Anna Wołujewicz

Protokolant:

starszy sekretarz sądowy Joanna Mucha

po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2022 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz pozwanego M. S. kwotę 287zł (dwieście osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 29/22

UZASADNIENIE

Powód wniósł przeciwko pozwanemu pozew o zapłatę kwoty 742,07 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 632,12 zł oraz zasądzenie kosztów procesu. Powód wyjaśnił, że na kwotę dochodzoną pozwem składa się kwota 632,12 zł z tytułu sumy niespłaconego kapitału pożyczki oraz prowizji oraz kwota 109,95 zł z tytułu sumy skapitalizowanych odsetek za opóźnienie.

W uzasadnieniu roszczenia wskazano, że dniu 6 maja 2019 r. strona pozwana zawarła z pożyczkodawcą umowę pożyczki na okres 30 dni, na mocy której udostępniona została jej kwota 2.000,00 zł.. Ogólne warunki udzielonej stronie pozwanej pożyczki zostały wyrażone w treści umowy ramowej pożyczki, natomiast szczegółowe warunki w postaci określenia wysokości finansowania, opłat i prowizji, należności odsetkowych, terminów sposobu wypłaty pożyczki, terminów i sposobu spłaty pożyczki określił odrębny dokument umowy pożyczki zawarty przez stronę pozwaną za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość. Ponadto pożyczkobiorca wraz z umową otrzymywał formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego, umowę ramową pożyczki, formularz odstąpienia, które spełniają wymogi prawem przewidziane.

Wyjaśniono również, że udzielenie przedmiotowej pożyczki zostało dokonane za pomocą posiadanego przez pozwanego na Stronie Internetowej pożyczkodawcy aktywnego Profilu Klienta § 3 ust. 8 i 10 Umowy Ramowej Pożyczki, co oznacza, to iż jedynie posiadanie przez stronę pozwaną aktywnego Profilu Klienta (Profil ID ) stanowiło warunek konieczny do uzyskania finansowania wskutek udzielonej pożyczki. Strona pozwana w dniu zawarcia umowy pożyczki posiadała aktywne konto w Profilu Klienta zarejestrowane na jej dane osobowe tj. imię i nazwisko, PESEL, numer dowodu osobistego, adres zamieszkania, numer telefonu, adres skrzynki elektronicznej oraz numer rachunku bankowego. Za pośrednictwem Profilu Klienta strona pozwana skierowała wniosek o udzielenie pożyczki na wskazanych w zapisach dokumentu umowy pożyczki warunkach. Złożony on został drogą

elektroniczną oraz zawierał propozycję warunków umowy pożyczki. Pożyczkodawca tj. (...) sp. z o.o. obsługujący platformę internetową dokonał obsługi złożonego przez stronę pozwaną wniosku o udzielenie pożyczki. W celu złożenia, po raz pierwszy wniosku o pożyczkę, pożyczkodawca wymagał od strony pozwanej zarejestrowania konta użytkownika na stronie internetowej (...) poprzez prawidłowe wypełnienie formularza internetowego i udostępnienie pożyczkodawcy przez stronę pozwaną danych osobowych, w tym numeru rachunku bankowego, na który miała zostać przelana udzielona pożyczka. Rachunek bankowy strony pozwanej na etapie rozpatrywania wniosku o udzielenie pożyczki po raz pierwszy został zweryfikowany za pomocą usługi Instantor poprzez wyciąg z rachunku bankowego pożyczkobiorcy bądź za pomocą przelewu kwoty 0,01 zł na rachunek bankowy pożyczkodawcy. Wskazane czynności posłużyły pożyczkodawcy do weryfikacji danych (numer rachunku bankowego, dane osobowe posiadacza rachunku bankowego), pozwalających upewnić się, że osoba wnioskująca o pożyczkę jest posiadaczem rachunku bankowego, ma do niego aktualnie dostęp, oraz nie popełniła błędu w jego numerze. Wskazane czynności zostały w całości wykonane przez stronę pozwaną, tym samym dysponowała ona aktywnym Profilem Klienta, który umożliwił jej zawarcie umowy pożyczki, w zakresie dochodzonego roszczenia. Umowa została zawarta wskutek zbadania zdolności kredytowej za pomocą dostępnych pożyczkodawcy środków weryfikacyjnych oraz potwierdzeniu zapisów umowy pożyczki przez stronę pozwaną za pomocą aktywnego Profilu Klienta. Pożyczka została udzielona w momencie dokonania przelewu kwoty pożyczki zgodnie z dyspozycją pożyczkobiorcy, dniem zawarcia umowy pożyczki był dzień dokonania przelewu na konto strony pozwanej.

Pożyczkodawca na etapie zawarcia umowy otrzymał od strony pozwanej akceptację treści umowy pożyczki wraz z potwierdzeniem przez stronę pozwaną treści oświadczenia, w zakresie prawdziwości podanych przez niego informacji. Na wskazanym etapie potwierdzenie obejmowało, w szczególności oświadczenie w zakresie wnioskowanej kwoty pożyczki oraz warunków jej udzielenia. Tym samym strona pozwana na etapie wypłaty pożyczki miała pełną wiedzę i świadomość w zakresie wszelkich kosztów związanych z udzieleniem pożyczki, jak i warunków na jakich środki finansowe zostały jej udostępnione. Zapisy umowy ramowej w §7 w sposób całościowy określają wszelkie koszty uzyskania pożyczki, a strona pozwana

wobec akceptacji tych warunków co zostało wskazane powyżej miała pełną świadomość w ich zakresie.

Po poprawnej ww. weryfikacji strony pozwanej pożyczkodawca w dniu udzielenia pożyczki przesyłał w wiadomości e-mail zbiór dokumentów niezbędnych przy zawieraniu umowy o kredyt konsumencki bezpośrednio do strony pozwanej, co jest w całości zgodne z zapisami art. 2 pkt. 5 ustawy o kredycie konsumenckim, dla zachowania formy umowy pożyczki.

Zgodnie z warunkami udzielenia pożyczki określonym w umowie pożyczki (...) z dnia 06.05.2019 r. w §2 umowy wraz z umową ramową, strona pozwana zobowiązała się do zapłaty kwoty pożyczki, która oprócz kapitału składała się także z prowizji określonej w Formularzu Informacyjnym w wysokości 542,92 PLN, - odsetek kapitałowych w wysokości 16,44 PLN, które to kwoty nie przekraczały dopuszczalnej przez zapisy ustawy o kredycie konsumenckim maksymalnej wysokości wynagrodzenia za korzystanie z kapitału, na który składają się pozaodsetkowe koszty kredytu oraz odsetki kapitałowe. Podkreślono także, że zarówno kwota pożyczki, jak i dalsze koszty związane z jej udzieleniem były w całości zaakceptowane przez stronę pozwaną. Pożyczkobiorca zrealizował swój obowiązek wynikający z umowy i przelał kwotę pożyczki ustalonej w umowie pożyczki na wskazany przez stronę pozwaną numer rachunku bankowego. Strona pozwana nie wypełniła ciążącego na niej obowiązku zwrotu pożyczki.

Wyjaśniono także, że suma dochodzonego niniejszym pozwem roszczenia obejmuje wszelkie wpłaty dokonywane przez stronę pozwaną dokonanych zarówno przed, jak i po nabyciu wierzytelności w kwocie 2030,00 zł.

Wskazano także, że w dniu 31.10.2019 r. została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności przysługującej spółce (...) sp. z o.o., będącej pożyczkodawcą, względem strony pozwanej na rzecz (...), a następnie w dniu 31.10.2019 r. została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności przysługującej (...), względem strony pozwanej na rzecz (...) sp. z o.o. W dniu 10.03.2021 r. powód zawarł z (...) sp. z o.o. umowę cesji, na mocy której spółka (...) Sp. z o.o. stała się następcą prawnym, a tym samym uprawnionym do występowania z wszelkimi roszczeniami przysługującymi Cedentowi względem strony pozwanej.

W dniu 06 grudnia 2021 r., został wydany przez Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym w Człuchowie nakaz zapłaty, w sprawie o sygn. akt sygn. akt: I Nc 299/21 w którym uwzględniono przedmiotowe roszczenie w całości.

Sprzeciw od ww. nakazu zapłaty złożył pozwany M. S., reprezentowany przez pełnomocnika zawodowego, który wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania. Pozwany domagał się od strony powodowej precyzyjnego wskazania w jaki sposób pozwany złożył oświadczenie woli zawarcia umowy pożyczki nr (...); przedstawienia wniosku o udzielenie pożyczki lub innego dokumentu, z którego wynika wola pozwanego zawarcia umowy pożyczki, mającej być podstawą dochodzonego przez powódkę roszczenia, przedstawienia dowodu, na podstawie którego wierzyciel pierwotny ustalił numer rachunku do wypłaty środków. Według pozwanego powódka nie udowodniła legitymacji biernej pozwanego do występowania w niniejszym procesie jako strona. Pozwany zaprzeczył, aby zawierał z rzekomym wierzycielem pierwotnym V. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. ww. umowę. Zdaniem pozwanego przedłożone przez stronę powodową wydruki pożyczki nr (...) oraz umowy określającej warunki udzielania pożyczek gotówkowych nie sposób ocenić ich jako dokumenty wiarygodne. Zdaniem strony forma w jakiej zostały załączone do akt postępowania wskazuje jednoznacznie, że powódka mogła nadać im dowolną treść, strona powodowa powołała się wyłącznie na dokumenty prywatne, a strona pozwana zwolniona jest z obowiązku przeprowadzania dowodu przeciwnego Powołano się na wyrok Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 24 kwietnia 2014 r, sygn. akt: II Ca 2570/13. Zdaniem pozwanego nie zostało wyjaśnione także w jaki rzekomo sposób pozwany miał wyrazić wolę zawarcia takiej umowy.

Pozwany zaprzeczył, że założył na profilu klienta na stronie internetowej rzekomego wierzyciela pierwotnego taki profil, zaprzeczył równieź aby dokonał inne czynności opisane w pozwie w celu zawarcia umowy. Podkreślił, ze umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Jego zdaniem w przedmiotowej sprawie powódka nie wykazała, by istniał trwały nośnik, spełniający wymagania zgodnie z prawem, a nie może zostać tak zakwalifikowany wydruk umowy pożyczki, bowiem jest to dokument sporządzony na potrzeby niniejszego postępowania, który nie został udostępniony pozwanemu przed procesem. Powódka nie spełniła zatem wymogu

zawarcia umowy o kredyt konsumencki w formie pisemnej. Zdaniem pozwanego powód nie udowodnił także, by umowa została przez wierzyciela pierwotnego wykonana. Pozwany zaprzeczył, aby otrzymał od rzekomego wierzyciela pierwotnego jakąkolwiek kwotę pożyczki, kwestionując jednocześnie załączony do akt postępowania wydruk o nazwie „Aggregated information package". Podany w nim_numer rachunku nie należy do pozwanej. Pozwany wnosi więc o zobowiązanie powoda do przedstawienia dowodu, na podstawie którego rzekomy wierzyciel pierwotny ustalił ten numer rachunku.

Pozwany podniósł także zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powoda, podnosząc, że załączona do akt postępowania umowa cesji ma bardzo ramowy charakter i precyzuje w zasadzie wyłącznie prawa i obowiązki cedenta i cesjonariusza, nie wskazując konkretnych wierzytelności i dłużników, w tym wierzytelności dochodzonej w niniejszym postępowaniu. Zgodnie zaś z art. 509 k.c. do essentialia negotfi umowy przelewu wierzytelności należy obok ceny również oznaczenie przedmiotu umowy, a więc wskazanie konkretnej wierzytelności, której dotyczy. Tymczasem, brak jest dowodów potwierdzających, by załączona do akt po­stępowania umowa cesji obejmowała wierzytelność dochodzoną w niniejszym postępowaniu. Wydruk, przedstawiony przez stronę powodową, zawierający niezidentyfikowaną tabelkę, w ocenie pozwanego pozbawiony jest jakiejkolwiek wartości dowodowej, albowiem brak jest jego integralności z umową cesji - nie sposób go z nią powiązać, a także przedstawiony wydruk na pewno nie jest załącznikiem do umowy przelewu wierzytelności i nie może go zastępować, ale jest to samodzielnie sporządzony przez pełnomocnika procesowego, na potrzeby niniejszego postępowania, wydruk komputerowy, który nie może być dowodem, stanowi bowiem jedynie twierdzenie strony, czyli ma ten sam skutek co treść uzasadnienia pozwu tzn. pozostaje twierdzeniem.

M. S. zaprzeczył również, aby otrzymał dołączone do akt postępowania, ostateczne wezwanie do zapłaty oraz zawiadomienie o cesji wierzytelności.

W odpowiedzi na pismo strony pozwanej powódka w piśmie z dnia 3 lutego r. zaprzeczyła wszelkim twierdzeniom strony przeciwnej i w całości podtrzymała stanowisko wyrażone w pozwie i uznała zarzuty strony jako bezzasadne.

Podkreśliła, ze strona pozwana uznała roszczenie dokonując wpłat w )wysokości 850,0o zł na rachunek strony powodowej tytułem spłaty swojego zobowiązania.

Powołano się na orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 30.10.2013 r., sygn. akt I A Ca 484/13 (LEX nr 1388771) "

Ustosunkowując się do żądania przedłożenia oryginałów dokumentów wskazano, że umowa została zawarta drogą elektroniczną, stąd brak na tej umowie podpisów stron. Fakt zawarcia umowy i wykonania umowy, potwierdza raport weryfikacji usługą Instantor wykonany przed zawarciem Umowy Pożyczki, w celu wykonania potwierdzenia tożsamości pożyczkobiorcy, bezpośrednio przed zawarciem umowy, w wyniku inicjatywy strony pozwanej oraz dowód wypłaty pożyczki w kwocie 2000,00 zł załączony do pisma. Szczegółowo opisano przebieg zwarcia umowy.

W odpowiedzi na zarzut braku legitymacji czynnej i biernej wskazano, że wierzytelność wobec strony pozwanej została należycie wykazana, a załącznik do umowy cesji został załączony w formie zanonimizowanej. Podkreślono, ze przedłożono załącznik do umowy cesji w formie prawem przewidzianej, w którym są wymienione wierzytelności nią objęte. Przedmiotowy załącznik nie stanowi w żadnym wypadku wydruku z bazy danych, a jest zestawieniem wierzytelności stanowiących przedmiot umowy cesji. Powódka wskazała także na wykazanie w załączniku do umowy cesji wierzytelności - numer pożyczki (korespondujący z numerem umowy pożyczki). numer klienta (korespondujący z numerem klienta z Profilu ID), data zawarcia oraz wymagalności pożyczki (zawarte w umowie pożyczki), a także kwota kapitału pożyczki oraz prowizji za jej udzielenie (także zawarte w umowie pożyczki). Strona pozwana kwestionuje dokumenty cesji, a także załączone do nich tabele z wykazem wierzytelności, bo nie ma tam danych umożliwiających ustalenie tożsamości strony pozwanej, podczas gdy co najmniej dwa nr identyfikują wierzytelność czy to nr ID Klienta czy nr umowy.

Wskazano także, że podmioty umowy cesji to podmioty nieindywidualnie zbywające i nabywające wierzytelności grupowo, umowa ta musi mieć więc bardziej ogólny charakter niż tradycyjna umowa obejmująca jedną wierzytelność, zarówno co do jej przedmiotu jak i ceny nabycia. Przedmiotem nabycia był bowiem pakiet wierzytelności. Umowa cesji wierzytelności dotyczyła sprzedaży całego portfela wierzytelności, w związku z czym jedyną indywidualną dla każdej wierzytelności treść, zawierał w rzeczywistości wyłącznie załącznik do umowy cesji, zawierający spis wszystkich zakupionych wierzytelności, stąd też na potrzeby przedmiotowej sprawy za wystarczające należy uznać wykorzystanie przed powoda jedynie części

wykazu wierzytelności z listy wierzytelności w zakresie dotyczącym jedynie strony pozwanej.

Powódka podkreśliła, że nie przedłożyła do akt postępowania potwierdzenia dokonania transakcji, które miałoby wskazywać okoliczność zapłaty ceny, albowiem okoliczność ta jej zdaniem w obecnym stanie faktycznym sprawy jest okolicznością bezsporną w związku z szeregiem przedłożonych dokumentów. Jej zdaniem cena nabycia nie stanowi okoliczności istotnej dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. a stanowi tajemnicę przedsiębiorstwa. Podkreślała, że z dokumentów przedłożonych w sprawie w pełni wynika fakt nabycia wierzytelności i skuteczności, powołano się na treść art. 511 k.c. w zw. z art. 74 § 1 k.c., że sama umowa cesji wierzytelności może zostać zawarta w każdej formie - każda forma oznacza, że może to być nawet oświadczenie stron złożone ustnie. Według strony przedstawienie umowy pożyczki zawartej ze stroną pozwaną stanowi dowód na okoliczność istnienia roszczenia co do zasady oraz wysokości roszczenia wobec strony pozwanej z tytułu niespłaconej wierzytelności objętej umową cesji, a na stronie pozwanej spoczywa obowiązek udowodnienia, faktu że dokonała spłaty przedmiotowej wierzytelności, do której to spłaty wraz z należnymi odsetkami, opłatami i prowizjami była na mocy wskazanej powyżej umowy zobowiązana.

Według powoda strona pozwana nie dochowała ciążącego na niej obowiązku procesowego i nie można przypisać waloru spełnienia ciężaru dowodowego twierdzeniom i zarzutom podniesionym w treści sprzeciwu, a nie popartymi żadnymi dowodami.

Podkreślono, że umowa pożyczki została zawarta za_ pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość - stąd brak jest podpisu na przedmiotowej umowie, zdaniem strony pożyczkodawca przekazał pozwanemu wnioskowaną kwotę pożyczki. Podkreślono także, że strona pozwana w celu złożenia wniosku o udzielenie pożyczki oraz zawarcia umowy pożyczki zdecydowała się, na założenie konta użytkownika (ID, profilu klienta) na stronie internetowej (...) a także, że bez ww. akceptacji i zgód pozwanego nie można założyć konta użytkownika (ID, profilu klienta), a tym samym złożyć wniosku o udzielenie pożyczki; system teleinformatyczny, którego łącznikiem z stroną pozwaną jest ww. strona internetowa jest tak skonstruowany, iż bez wykonania przez pożyczkodawcę wszystkich obowiązków przedkontraktowych wobec strony pozwanej nie jest możliwe nawet zarejestrowanie konta użytkownika (ID, profilu klienta), a tym bardziej zawarcie

umowy pożyczki. Fakt, że strona pozwana otrzymała pożyczkę, który potwierdza m.in. dowód z przelania kwoty 2000,00 PLN na rachunek strony pozwanej. który wskazuje że strona pozwana wykonała czynności polegające dokonaniu ww. akceptacji i wyrażeniu ww. zgód. Dowód z przelania kwoty 2000,00 PLN został załączony do pozwu. jest to dokument wygenerowany elektronicznie, nie wymaga pieczęci ani podpisu. Dokument sporządzony na podstawie art.7 Ustawy Prawo Bankowe (Dz. U. Nr 72 z 2002 roku, poz. 665 z późniejszymi zmianami).

Autentyczność danych przekazanych przez stronę pozwaną pożyczkodawcy w toku procesu rejestracji konta użytkownika (ID, profilu klienta) została zweryfikowana poprzez dedykowaną temu celowi usługę Instantor. Strona powodowa wskazuje, Ze za zasadne należy uznać twierdzenie, że weryfikacji tej strona pozwana dokonała osobiście, ponieważ do jej przeprowadzenia konieczne jest zalogowanie się na rachunek bankowy poprzez system transakcyjny bankowości elektronicznej, prowadzony przez bank dla osoby dokonującej rejestracji konta użytkownika (ID, profilu klienta). W niniejszym przypadku strona pozwana w celu potwierdzenia swojej tożsamości zaznaczyła na stronie internetowej pożyczkodawcy „checkbox", tym samym złożyła oświadczenie woli, iż zgadza się na przeprowadzenie weryfikacji tożsamości za pomocą usługi Instantor.

Zdaniem powódki dołączone do pozwu dowody, w sposób bezsprzeczny wykazują, iż strona pozwana zawarła umowę pożyczki z pożyczkodawcą oraz pożyczkodawca wykonał swoje zobowiązanie wobec strony pozwanej, tj. udostępniła stronie pozwanej kwotę określoną w umowie, na rachunek bankowy wskazany przez stronę pozwaną. Potwierdzenie wykonania operacji tj. przelania określonej kwoty pieniędzy przez pożyczkodawcę z 06.05.2019 oraz potwierdzenie udzielenia pożyczki, które otrzymała strona pozwana zostały załączone do pozwu.

W zakresie odpowiedzi na zarzut niewykonania umowy przez pierwotnego wierzyciela strona powodowa wskazała, że okoliczność tę potwierdza potwierdzenie przelania wnioskowanej kwoty na rachunek bankowy strony pozwanej. Potwierdza to weryfikacja usługą Instantor z 2018-04-27. Raport jednoznacznie potwierdza, że rachunek bankowy (...) P. O. w Ż. ul. (...) wskazany do przelewu kwoty wnioskowanej pożyczki należy do M. S. adres K. (...) (...) C.POLSKA. Z tego względu powyższy zarzut należy uznać za bezzasadny.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 maja 2019 r. (...) sp. z o.o. w W. zawarła z M. S. umowę pożyczki o nr(...) na okres 30 dni tj do 5 czerwca 2019 r. na kwotę 2000 zł.

dowód: umowa k. 34 -40

Kwotę pożyczki pożyczkodawca przelał na rachunek pozwanego w dniu 6 maja 2019 r.

dowód: potwierdzenie przelewu k. 42

Sąd zważył co następuje:

Przedmiotem niniejszego postępowania było roszczenie powoda wynikające z wierzytelności pierwotnie przysługującej (...) sp. z o.o. w W. przeciwko pozwanemu M. S.. Powód wywodził, iż wierzytelność ta została zbyta na mocy umowy cesji wierzytelności z dnia 15 listopada 2019 roku na rzecz pierwotnego cesjonariusza (...), który następnie zbył ją na mocy umowy cesji wierzytelności z dnia 15 listopada 2019 roku na rzecz (...) sp. z o.o. w W., a następnie umową z dnia 10 marca 2021 (...) sp. z o.o. w W. zbyło wierzytelność na rzecz powoda. Pozwany zakwestionował powództwo zarówno co do zasady, podnosząc również zarzut braku legitymacji procesowej powoda.

Badanie legitymacji procesowej stron procesu, która stanowi przesłankę materialnoprawną, jest obowiązkiem Sądu. Zauważyć bowiem należy, iż legitymacja procesowa to uprawnienie wypływające z prawa materialnego do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu konkretnemu podmiotowi, dlatego też fakty, z których wywodzone jest dochodzone roszczenie powinien co do zasady dowieść powód.

Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, a po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie

udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzeczniczą obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., 111 CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest — czy też nie jest — dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § I in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznany spór jest ich sprawą, a nie sądu.

Sąd w niniejszej sprawie przeprowadził postępowanie dowodowe w oparciu o zaoferowany przez powoda materiał dowodowy złożony wraz z pozwem. Powód jako podstawę swych roszczeń wobec pozwanego wskazywał na nabycie wierzytelności przysługującej — jak wywodził — wobec pozwanego pierwotnemu wierzycielowi. Powoływał się więc na swoje uprawnienia nabyte w drodze przelewu wierzytelności. Zgodnie z treścią art. 509 k.c. przelew wierzytelności oznacza przeniesienie wierzytelności oznaczonej co do tożsamości i dla skuteczności takiej transakcji konieczne jest precyzyjne oznaczenie przenoszonej wierzytelności. Oznacza to, że skuteczne wywodzenie uprawnień z faktu nabycia wierzytelności na podstawie umowy cesji wymaga udowodnienia bez wątpliwości, że do cesji konkretnej wierzytelności doszło.

Przystępując do oceny zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego Sąd w pierwszej kolejności miał na uwadze zarzut podniesiony przez pozwanego w sprzeciwie — braku legitymacji procesowej powodowa. Zauważyć należy, iż w niniejszej sprawie powód wywodził, iż nabył wierzytelność przysługującą wobec pozwanego, a która pierwotnie przysługiwała (...) sp. z o.o. w W.. Na tę okoliczność powód przedłożył poświadczone za zgodność z oryginałem przez działającego w sprawie pełnomocnika zawodowego odpisy dokumentów: umowy cesji wierzytelności zawartej w dniu 15 listopada 2019 r. roku pomiędzy (...) sp. z o.o. w W. a (...) sp. z o.o. (porównaj: k. 30-32) , umowy

cesji wierzytelności zawartej tego samego dnia tj w dniu 15 listopada 2019 roku pomiędzy (...) sp. z o.o. a Inkaso Kredytowe sp. z o.o (porównaj: k. 26­28), oraz umowę z dnia 10 marca 2021 na podstawie której — zdaniem powoda —doszło do zbycia wierzytelności na jego rzecz. Dokonując szczegółowej oceny przedłożonych ww. dokumentów Sąd stwierdził, iż z dokumentów tych nie wynika, aby powód nabył skutecznie przedmiotową wierzytelność. W szczególności z umowy z dnia 15 listopada 2019 r. wynika, iż osobą samodzielnie działającą w imieniu pierwotnego wierzyciela — był Pan W. M., pełnomocnik wierzyciela. Wprawdzie powód przedłożył pełnomocnictwo dla ww. osoby, ale w ocenie Sądu brak jest natomiast jakiegokolwiek środka dowodowego, z którego wynikałoby umocowanie tej osoby do działania w imieniu Spółki w zakresie umocowania do składania oświadczeń woli w imieniu spółki w zakresie zawierania umowy cesji. Powód nie przedłożył żadnego dokumentu na tę okoliczność. Pełnomocnictwo dla W. M. (k. 33) dotyczy umocowania ww. osoby do akceptacji faktur do wartości 10.000 zł. oraz zawierania umów w zakresie bieżącej obsługi biura spółki i działalności szkoleniowej na rzecz personelu spółki do kwoty jednostkowej nie przekraczającej 20.000 zł. i łącznej kwoty miesięcznej 20.000 zł. Pełnomocnictwo nie dotyczy składania oświadczeń woli w imieniu spółki do zbywania wierzytelności, albowiem nie można tej czynności zakwalifikować jako bieżąca obsługa biura. Biorąc pod uwagę odpis umowy jaki przedłożono wraz pozwem, gdzie wszystkie kwoty zostały zanonimizowane, to w ocenie Sądu również ta okoliczność powoduje, że nie można jednoznacznie stwierdzić, iż osoba działająca w imieniu (...) sp. z o.o. była umocowana do zawarcia umów cesji wierzytelności, albowiem zakres pełnomocnictwa jest uwarunkowany od wartości czynności. W związku z powyższym brak jest podstaw aby uznać, że umowa cesji z dnia 15 listopada 2019 r. była skutecznie zawarta, albowiem nie ma dowodu, ze pierwotnego wierzyciela reprezentowała umocowana osoba.

Sąd powziął również wątpliwości co do skuteczności zawarcia umów z dnia 15 listopada 2019 r. z uwagi na osoby reprezentujące spółki przy zawieraniu umów cesji tj (...) w imieniu której działa M. G. oraz spółki (...) kredytowe sp. z o.o., w imieniu której również działa M. G., która udzieliła pełnomocnictwa J. M. (k. 29) do reprezentowani spółki m.in. przy podpisaniu umowy z dnia 15 listopada 2019 r. (k. 26). Zasadnicze wątpliwości Sądu wzbudziła poprawność reprezentacji obu spółek przy zawarciu ww. umowy z

uwagi na treść art. 108 k.c. Ten sam podmiot tj M. G. złożyła oświadczenia woli w imieniu obu stron umowy (wykonując prawo do reprezentacji przysługujące jej jak członkowi organu), przy czym po stronie Inkaso reprezentował ją J. M., któremu udzieliła pełnomocnictwa. Zakaz z art. 108 k.c. obejmuje sytuację, gdy pełnomocnik jest jednocześnie stroną oraz przedstawicielem drugiej strony czynności prawnej, a także przypadek, w którym pełnomocnik umocowany przez obie strony czynności prawnej działa w imieniu obu z nich. Przepis art. 108 KC odnosi się również do sytuacji, w której pełnomocnik jednej strony czynności prawnej jest jednocześnie drugą stroną tej czynności, która nie działa osobiście, lecz przez pełnomocnika oraz sytuacji, gdy jedna strona czynności prawnej jest reprezentowana przez pełnomocnika substytucyjnego ustanowionego przez jej pełnomocnika będącego jednocześnie drugą stroną tej czynności (por. Komentarz do art. 108 KC red. Gniewek 2021, wyd. 10/Strugała). Zakaz dokonywania przez pełnomocnika czynności prawnej "z samym sobą", wynikający z art. 108 KC, odnosi się również do sytuacji, gdy ta sama osoba fizyczna jest stroną czynności prawnej, działając - z jednej strony jako organ będącego osobą prawną pełnomocnika mocodawcy, a z drugiej strony - we własnym imieniu i na własną rzecz (por. Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 9 marca 1993 r. I CR 3/93.) W orzecznictwie trafnie przyjmuje się, że art. 108 KC znajduje zastosowanie także do działań organów osób prawnych, choć organy te nie są przedstawicielami osoby prawnej (por. Komentarz do art. 108 k.c. pod red. serii Osajda/red. tomu Borysiak 2021, wyd. 29/P. Sobolewskr).

W ocenie Sądu wątpliwości wzbudziła również okoliczność, czy umowa z dnia 10 marca 2021 została skutecznie zawarta, albowiem zgodnie z treścią § 2 umowy skutek przeniesienia własności wierzytelności następuje z dniem dokonania zapłaty przez cesjonariusza pełnej kwoty określonej w umowie. Z uwagi na fakt, ze strona powodowa nie przedłożyła dowodów, ze kwota określona w umowie została zapłacona, to tym samym powód nie wykazał aby doszło do skutecznego przelewu wierzytelności na rzecz powoda.

W ocenie Sądu powyższe dowody nie stanowiły dostatecznej podstawy do przyjęcia, że powód w drodze powołanych wyżej umów cesji nabył wierzytelność dochodzoną pozwem, a co za tym idzie strona powodowa nie wykazała swojej legitymacji czynnej, jak również, że przysługuje jej wobec pozwanego dochodzone roszczenie. Dlatego też powództwo zasługiwało na oddalenie.

Nadmienić należy, że Sąd nie miał wątpliwości co do wartości dowodów przedstawionych przez powoda w zakresie wykazania, ze pozwany zawarł przedmiotową umowę z wierzycielem pierwotnym. Podkreślić należy, że wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym. Powszechnie przyjmuje się, ze wydruki komputerowe stanowią, bowiem "inny środek dowodowy", o którym mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Jakkolwiek nie można przyjąć, że oświadczenie zawarte w wydruku komputerowym jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, to należy przyjąć, że przedmiotowy środek dowodowy świadczy o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 8 lutego 2013r., 1 ACa 1399/12, LEX nr 1362755, postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 12 października 2012r., 1 ACz 1810/12, LEX nr 1223511 ). Podkreślić należy, że walor dowodowy przyznaje się wydrukom z poczty elektronicznej (wiadomość e-mail zawarta w wydruku komputerowym, nie jest dokumentem w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c., natomiast może być uznana za "inny środek dowodowy" w rozumieniu art. 309 k.p.c.). Strona pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zakwestionowała okoliczności takie jak założenia konta przez pozwanego, czy wykonania umowy przez pierwotnego wierzyciela. Zaznaczyć należy, ze pozwany nie zaprzeczał, ze rachunek bankowy należy do niego, że nie zgadzają się dane osobowe, czy że ktoś fikcyjnie założył konto posługując się jego danymi osobowymi. Z wydruku komputerowego wynika (k. 42), że to jest rachunek strony, zgadzają się wszystkie dane osobowe, pozwany w jakikolwiek sposób nie podważył wiarygodności tego dowodu. Biorąc pod uwagę materiał dowodowy zebrany w sprawie jak i oświadczenia stron, Sąd nie miał wątpliwości, że pozwanego łączyła umowa pożyczki na którą powoływał się powód (dowód: umowa k. 20-25).

Przedłożona przez powoda umowa określona jako umowa pożyczki pod względem prawnym stanowi niewątpliwie kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim ( tekst jednolity Dz.U, z 2016 roku, poz. 1528 ze zm.). Zgodnie z art. 3 tej ustawy przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub

daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę

o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy). Natomiast przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13 ustawy).

Wskazać należy, ze zgodnie z treścią art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W związku z powyższym to na stronach ciąży obowiązek twierdzenia i obowiązek dowodzenia tych wszystkich okoliczności, którą są stosownie do przepisu art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu, w szczególności tych, które są w sprawie sporne. Zgodnie z treścią art. 210 § 2 k.p.c. każda ze stron obowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Strony obowiązane są przedstawiać stan faktyczny, z którego wywodzą swoje prawa i obowiązki, a które stanowią dla sądu merytoryczną podstawę rozstrzygnięcia. Strona ma obowiązek złożyć oświadczenie co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Ich niezłożenie pociąga za sobą możliwość przyjęcia przez sąd, iż fakty objęte tymi twierdzeniami zostały przez stronę przyznane (art. 230 k.p.c.).

Nadmienić należy, ze pozwany wnosząc o oddalenie powództwa ograniczył się jedynie do zakwestionowania okoliczności przytoczonych w pozwie. Jego twierdzenia nie wzbudziły jednak żadnej wątpliwości co do faktów dotyczących zawarcia umowy pożyczki jak i dowodów powołanych na potwierdzenie tych okoliczności. Pozwany ograniczył się do oświadczenia, ze przedłożony przez powoda materiał dowodowy nie ma wartości dowodowej. Strona powodowa konsekwentnie twierdziła, ze pozwany zawarł umowę i uzyskał środki finansowe. Twierdzenia poparł dowodami. Okoliczność powyższa nie zmienia stanowiska Sądu, że powództwo należało oddalić, albowiem jak powyżej wskazano powód nie wykazał, że przysługuje mu legitymacja czynna, że zostały skutecznie zawarte umowy cesji.

W pkt 2 wyroku Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 287 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu, na mocy art. 98 k.p.c.