Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 kwietnia 2022 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2022 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa S. (...) z siedzibą w G.

przeciwko M. Ż.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. Ż. na rzecz powoda S. (...) z siedzibą w G. kwotę 2.167,40zł (dwa tysiące sto sześćdziesiąt siedem złotych czterdzieści groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 23 grudnia 2021 roku do dnia 6 kwietnia 2022 roku,

2.  należność zasądzoną w punkcie 1 (pierwszym) wyroku wraz z odsetkami, tj. kwotę 2.267,87zł (dwa tysiące dwieście sześćdziesiąt siedem złotych osiemdziesiąt siedem groszy) rozkłada na 5 miesięcznych rat, 4 pierwsze raty w wysokości 500zł (pięćset złotych) każda rata i ostatnia 5 rata w wysokości 267,87zł (dwieście sześćdziesiąt siedem złotych osiemdziesiąt siedem groszy), płatnych do 15-tego dnia każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następnego od tego, w którym niniejszy wyrok się uprawomocni, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie nieuiszczenia poszczególnych rat w terminie, od dnia wymagalności każdej raty do dnia zapłaty, z tym że opóźnienie w zapłacie którejkolwiek z rat spowoduje wymagalność całego nieuiszczonego roszczenia;

3.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

4.  nie obciąża pozwanego M. Ż. kosztami procesu.

Sygn. akt I C 653/21 upr.

UZASADNIENIE

Powód S. (...) z siedzibą w G. wniosła przeciwko M. Ż. pozew o zapłatę kwoty 2167,40 zł oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w dniu 19 lipca 2017 roku pozwany zawarł z powodem umowę pożyczki w kwocie 22.000 zł., z której się nie wywiązał zgodnie z umową do dnia 10 lipca 2021 r. Powód podkreślił, iż na dochodzoną pozwem kwotę składa się: 1.994,60 zł. tytułem niespłaconego kapitału pożyczki, kwota 172,80 zł tytułem niezapłaconych odsetek zwykłych naliczonych zgodnie z umową.

Pozwany na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2022 r. przyznał, ze pozew jest zasadny i zgodził się zapłacić kwotę dochodzoną pozwem. Przyznał, ze zawierał przedmiotową umowę, której nie spłacił ponieważ miał inne zadłużenie, które uniemożliwiło mu spłatę umowy zawartej z powodem.

Wnosił aby Sąd rozłożył mu należność na raty w wysokości 500zł. Wyjaśnił, że obecnie pracuje, ma wynagrodzenie najniższe krajowe plus premie, mieszka z rodzicami i nie ma nikogo na utrzymaniu. Aktualnie ma wynagrodzenie zajęte przez komornika, który zabiera mu ok. 900 zł., na utrzymanie oddaje rodzicom 300-400 zł. miesięcznie. Jego premie wynoszą ok. 3.000 zł., nie są przyznawane co miesiąc

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany M. Ż. zawarł umowę pożyczki w dniu 19 lipca 2017 roku z powodem S. (...) z siedzibą w G. w wysokości 22.000 zł. na okres od 19 lipca 2017 r. do dnia 10 lipca 2021 r. Szacunkowo całkowity koszt pożyczki ustalono na kwotę 10.341,94 zł., a wartość odsetek na kwotę 4.585,36 zł., prowizję na 5.720 zł.

bezsporne ponadto to dowód: umowa o kredyt gotówkowy z dnia 19.07.20017 r k. 16-18 regulamin k. 19-20

Pozwany pomimo swojego zobowiązania wobec powoda, wynikającego z umowy, nie regulował rat pożyczki w ustalonych terminach. Powód wzywał pozwanego do zapłaty powstałych zadłużeń.

bezsporne, ponadto dowód: wezwanie k. 28-30 zestawienie wpłat k. 25-26

Pozwany M. Ż. pracuje, ma wynagrodzenie najniższe krajowe plus premie, mieszka z rodzicami i nie ma nikogo na utrzymaniu. Aktualnie ma wynagrodzenie zajęte przez komornika, który zabiera mu ok. 900 zł. Na utrzymanie oddaje rodzicom 300-400 zł. miesięcznie. Jego premie wynoszą ok. 3000 zł., nie są one przyznawane co miesiąc.

bezsporne,

Wobec braku spłaty rat zgodnie z harmonogramem powód pismem z dnia 23 sierpnia 2018 r. wzywał pozwanego do zapłaty zaległości.

bezsporne, ponadto dowód: pismo k. 28-30

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie stan faktyczny był bezsporny. Pozwany uznał powództwo nie kwestionując faktu, iż zawarł umowę opisaną w pozwie. Przyznał, iż nie wywiązał się z zaciągniętego zobowiązania, podkreślając, że uniemożliwiło mu to inne zadłużenie, które miał obowiązek spłacić.

Z treści art. 229 k.p.c. wynika, że nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości.Za „fakty przyznane" rozumie się w nauce i praktyce fakty twierdzone przez jedną stronę i potwierdzone, jako zgodne z prawdą, przez stronę przeciwną w drodze wyraźnego oświadczenia wiedzy (przyznania) złożonego w toku (w każdym stadium) postępowania. Podkreślić należy, ze pozwany uznał powództwo. Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o dowody przedstawione przez powoda oraz oświadczenie pozwanego, należało uwzględnić żądanie powoda w całości, w związku z czym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.167,40 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych z opóźnienie od dnia 23 grudnia 2021 r. do dnia 6 kwietnia 2022 r.

Zgodnie z treścią art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Takie wypadki zachodzą, jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłoczne lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody (vide: A. Jakubecki, Komentarz do art. 320 Kodeksu postępowania cywilnego, Lex Omega). Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat ( uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego - zasada prawna z dnia 22 września 1970 roku, III PZP 11/70, OSNC 1971, nr 4, poz. 61).

W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu, zasądzone roszczenie na mocy art. 320 k.p.c. należało rozłożyć na raty, z uwagi na sytuację materialną i osobistą pozwanego. Niezastosowanie w tym wypadku przepisu art. 320 k.p.c. mogłoby narazić jego na niepowetowaną szkodę.

Zauważyć należy, że brak spłaty zobowiązania wynikającego z przedmiotowej umowy spowodowane było faktem, ze pozwany znalazł się w trudnej sytuacji finansowej z uwagi na fakt istnienia jeszcze jednego zadłużenia. Podkreślić należy, ze znaczna część zobowiązania wynikająca z umowy została spłacona dobrowolnie przez pozwanego. Pozwany M. Ż. otrzymuje wynagrodzenie najniższe krajowe plus premie, mieszka z rodzicami i nie ma nikogo na utrzymaniu. Aktualnie ma wynagrodzenie zajęte przez komornika, który zabiera mu ok. 900 zł. Na utrzymanie oddaje rodzicom 300-400 zł. miesięcznie. Jego premie wynoszą ok. 3.000 zł., nie są one przyznawane co miesiąc. Strona powodowa nie zakwestionowała twierdzeń pozwanego.

Sąd odstąpił również od obciążenia pozwanego kosztami procesu.

Zgodnie z treścią art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przepis ten ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Jest rozwiązaniem szczególnym, niepodlegającym wykładni rozszerzającej, wykluczającym stosowanie wszelkich uogólnień, wymagającym do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności. Nie konkretyzuje on pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawia ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi ( porów. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73, LEX nr 7366). Sąd bierze pod uwagę przesłanki związane z samym przebiegiem postępowania oraz dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony.

Sąd, biorąc pod uwagę, że pozwany uznał powództwo na pierwszej rozprawie, a znaczną część swojego zobowiązania spłacił wobec powoda przed wszczęciem procesu oraz uwzględniając jego stan majątkowy, odstąpił od obciążenia go kosztami procesu.