Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2022 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Eliza Skotnicka

Protokolant prot. sąd. Anna Ludwiniak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 stycznia 2022 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa (...) O Sp. z o.o. z siedzibą w D.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę 500 zł

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 270 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 938/21

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) O Sp. z o.o. z siedzibą w D. domagała się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 9 sierpnia 2021 r. oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazała, że 2 lipca 2021 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód marki A. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność A. Z.. Szkoda została zgłoszona do ubezpieczyciela sprawcy szkody. Ubezpieczyciel (...) ustalił koszt naprawy na 1029,44 zł. Poszkodowana zwróciła się do powoda o profesjonalną pomoc w procesie likwidacji szkody. Na prośbę poszkodowanej (...) O Sp. z o.o. zleciło wykonanie prywatnej kalkulacji kosztów naprawy pojazdu poszkodowanej, według której koszt naprawy to 4394,62 zł. Poszkodowanej za wykonanie usługi sporządzenia kalkulacji została wystawiona faktura nr (...) z 20 lipca 2021r. na kwotę 500 zł brutto. Powód w dniu 20 lipca 2021r. nabył od poszkodowanej wierzytelność obejmującą odszkodowanie za szkodę wynikająca z konieczności wykonania prywatnej kalkulacji kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Powód wiadomością e – mail z 22 lipca 2021r. wezwał stronę pozwaną do zapłaty. Pozwana nie udzieliła odpowiedzi na wezwanie.

Strona pozwana Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Strona pozwana przyznała, że jest odpowiedzialna za skutki zdarzenia z 2 lipca 2021r. Pozwana podniosła zarzut powagi rzeczy ugodzonej wskazując, że 10 sierpnia 2021r. zawarła z poszkodowaną A. Z. ugodę, zgodnie z którą dopłaciła poszkodowanej 2000 zł tytułem odszkodowania za naprawę pojazdu, a poszkodowana oświadczyła, że zapłata wyczerpuje w całości jej roszczenia powstałe w konsekwencji wypadku z 02.07.2021r. Ponadto zgodnie z § 3 ugody poszkodowana oświadczyła, że nie dokonała cesji całości lub części przysługującej jej wierzytelności związanej z naprawą pojazdu na rzecz innego podmiotu. Strona pozwana podniosła ponadto, że wydatki na sporządzenie prywatnej kalkulacji mogą podlegać rekompensacie tylko wyjątkowo, a strona powodowa żadnych wyjątkowych okoliczności nie wykazała. Zarzuciła, że powód jest podmiotem skupującym masowo wierzytelności związane kosztami naprawy pojazdów i koszty kalkulacji pozostają w związku z działalności gospodarczą prowadzoną przez powoda. Zdaniem pozwanej poszkodowana nie poniosła kosztów tej opinii, tylko strona powodowa, stąd według pozwanej poszkodowana nie poniosła w tym zakresie żadnej szkody, co do której wierzytelność odszkodowawczą mogłaby następnie przelać. Ostatecznie strona pozwana podniosła, że sporządzenie opinii nie pozostaje w związku przyczynowym z wypadkiem, albowiem nie jest związane bezpośrednio z naprawieniem szkody, a jest związane bezpośrednio z prowadzoną przez powoda działalnością gospodarczą tj. skupem i dochodzeniem wierzytelności z „OC sprawcy”.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. Z. 2 lipca 2021 r. uczestniczyła w kolizji drogowej, w której uszkodzeniu uległ jej samochód marki A. (...) o nr rej. (...). Sprawca szkody posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnoprawnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej, która po przeprowadzonym postępowaniu likwidacyjnym w sprawie nr 1071473 ustaliła koszt naprawy pojazdu na 1029,44 zł brutto.

Okoliczności bezsporne.

Strona pozwana w postępowaniu likwidacyjnym sporządziła w dniu 13 lipca 2021r. kalkulację naprawy pojazdu poszkodowanej na kwotę 1029,44 zł brutto.

Na zlecenie firmy naprawczej (...) O Sp. z o.o. 20 lipca 2021r. sporządzono kalkulację naprawy pojazdu poszkodowanej, ustalając te koszty na 4394,62 zł.

20 lipca 2021r. A. Z. zawarła z (...) O Sp. z o.o. umowę cesji wierzytelności o odszkodowanie z tytułu sporządzenia kalkulacji kosztorysu naprawy w związku ze szkodą komunikacyjną z 2 lipca 2021r. zarejestrowaną w Towarzystwie (...) S.A.

Strona powodowa 20 lipca 2021r. wystawiła jako sprzedawca Fakturę nr (...) wskazując jako kupującą E. Z.. Przedmiotem sprzedaży był koszty sporządzenia kosztorysu A. (...). Do zapłaty wskazano 500 zł brutto w terminie do 27 lipca 2021r.

22 lipca 2021r. nadawca z adres e – mail „ kosztorysy@clios.pl”przesłał na adres (...) kosztorys, cesję oraz fakturę za sporządzenie kosztorysu, prosząc o zwrot poniesionych kosztów.

A. Z. w dniu 10 sierpnia 2021r. zawarła z ubezpieczycielem Towarzystwem (...) S.A. z siedzibą w W. ugodę pozasądową, w której ubezpieczyciel zobowiązał się zapłacić na rzecz poszkodowanej 2000 zł tytułem dopłaty odszkodowania za naprawę pojazdu. W §3 ugody poszkodowana oświadczyła, że zapłata kwoty wskazanej w ugodzie wyczerpuje w całości jej roszczenia powstałe w konsekwencji zdarzenia (z dnia 02.07.2021r.), zarówno do ubezpieczyciela jak i do podmiotu odpowiedzialnego za zdarzenie za naprawę pojazdu. Poszkodowana oświadczyła, że zrzeka się zarówno wobec ubezpieczyciela, jak i w stosunku do podmiotu odpowiedzialnego za Zdarzenie wszelkich dalszych roszczeń wynikających ze zdarzenia, jak i mogących powstać w przyszłości za naprawę pojazdu. Poszkodowana oświadczyła, że w związku ze zdarzeniem nie dokonała cesji całości lub części przysługującej jej wierzytelności na rzecz innego podmiotu za naprawę pojazdu.

Dowód:

- kalkulacja naprawy pojazdu z 13.07.2021r. k. 10 – 13;

- kalkulacja naprawy pojazdu z 20.07.2021r. k. 14 – 17;

- faktura numer (...) z 20.07.2021r. k. 18;

- umowa cesji wierzytelności z 20.07.2021r. k. 20;

- wydruk wiadomości e-mail z 22.07.2021r. k. 21 i 22;

- ugoda pozasądowa k. 31.

W tak ustalonym stanie faktyczny Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Według art. 822 § 1 k.c., powstanie obowiązku zapłaty przez zakład ubezpieczeń (ubezpieczyciela) odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakłada powstanie odpowiedzialności ubezpieczonego, czyli samego ubezpieczającego lub osoby, na której rzecz ubezpieczający zawarł umowę ubezpieczenia, za szkody wyrządzone osobom trzecim. Zobowiązanie do zapłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ma więc ze swej istoty charakter akcesoryjny, tylko zatem wtedy, gdy ubezpieczony stanie się zgodnie z przepisami prawa cywilnego odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, dochodzi do powstania odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń wobec tej osoby z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zakres odpowiedzialności ubezpieczonego wobec osoby trzeciej wyznacza co do zasady zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (por. np. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2005 r., III CZP 99/04, OSNC 2005, nr 10, poz. 166 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 353/99, nie publ.). Akcesoryjny, wynikający z art. 822 § 1 k.c., charakter zobowiązania ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej potwierdzają w odniesieniu do obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przepisy art. 23, 34, 35 i 36 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm. - dalej: "ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych" lub "u.u.o."). W myśl tych przepisów, na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, do której zawarcia obowiązany jest posiadacz bezpośrednio eksploatujący pojazd (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2005 r., III CZP 99/04), zakład ubezpieczeń jest zobowiązany, w granicach ustalonej sumy gwarancyjnej, do zapłaty odszkodowania za szkodę na osobie lub w mieniu wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu, objętą odpowiedzialnością posiadacza (art. 436 § 1 zdanie pierwsze lub art. 436 § 1 zdanie drugie k.c.). Odpowiedzialność za szkody wyrządzone ruchem wszelkich pojazdów mechanicznych oparta została na zasadzie ryzyka (art. 436 k.c. w związku z art. 435 k.c.). Uzasadnieniem tej zaostrzonej odpowiedzialności jest przede wszystkim szczególne i wzmożone niebezpieczeństwo jakie wiąże się z użyciem tych środków komunikacji.

Zgodnie z art. 361 § 2 k.c. ubezpieczyciel odpowiada z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jak ubezpieczony, w zasadzie za całą szkodę w granicach związku przyczynowego w ujęciu art. 361 § 1 k.c. Pełne odszkodowanie, które przewiduje art. 361 § 2 k.c., obejmuje wszystkie szkodliwe skutki zdarzenia stanowiącego czyn niedozwolony, z którym ustawa łączy odpowiedzialność odszkodowawczą – zarówno powstałe wraz z tym zdarzeniem, jak i powstałe później – jeżeli tylko pozostają z tym zdarzeniem w adekwatnym związku przyczynowym, tj. stanowią jego normalne następstwo w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. Za normalne następstwo zdarzenia uważa się taki skutek, który zazwyczaj, w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją tego zdarzenia. W sytuacjach granicznych rozstrzygające znaczenie przypada – ze względu na niedookreśloność zwrotu "normalne następstwa" – poczuciu prawnemu sędziego. Podkreśla się, że celem przedstawionego ujęcia przyczynowości adekwatnej jest wyznaczenie odpowiadającej słuszności granicy między tymi skutkami, które można przypisać pozwanemu o naprawienie szkody, a tymi, których przypisać mu nie można (zob. np. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 18 września 1964 r., II PR 507/64, OSNCP 1965, nr 7-8, poz. 125, z dnia 21 marca 2003 r., III CZP 6/03, OSNC 2004, Nr 1, poz. 4, z dnia 6 listopada 2008 r., III CSK 130/08, nie pub., z dnia 29 maja 2019r., III CZP 68/18, OSNC 2019, nr 10, poz. 98).

Pełna wysokość szkody majątkowej, obliczona według stosowanej na gruncie prawa polskiego metody różnicy, stanowi wynik porównania rzeczywistego stanu majątku poszkodowanego po zdarzeniu szkodzącym ze stanem, w jakim majątek poszkodowanego znajdowałby się, gdyby zdarzenie szkodzące nie nastąpiło (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2017 r., II CSK 857/16 i powołane w nim orzecznictwo).

Zlecenie przez poszkodowanego osobie trzeciej ekspertyzy na potrzeby dochodzenia odszkodowania od ubezpieczyciela pozostaje w normalnym związku przyczynowym w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. z wypadkiem komunikacyjnym, a koszt tej ekspertyzy wchodzi w określony w art. 361 § 2 k.c. zakres szkody objętej należnym odszkodowaniem od ubezpieczonego i tym samym od ubezpieczyciela, jeżeli w stanie faktycznym sprawy, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności, zlecenie ekspertyzy, jak i jej koszt, były celowe, niezbędne, konieczne, racjonalne, wystarczająco uzasadnione z punktu widzenia efektywnej realizacji roszczenia odszkodowawczego.

W związku z tym, że nabywca wierzytelności (roszczenia) poszkodowanego wobec ubezpieczyciela z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody komunikacyjne wstępuje w pozycję prawną cedenta (poszkodowanego), wydatki na ekspertyzę zleconą przez nabywcę osobie trzeciej na potrzeby dochodzenia nabytej wierzytelności mogą wejść w skład szkody spowodowanej wypadkiem komunikacyjnym i tym samym spowodować zwiększenie świadczenia odszkodowawczego ubezpieczyciela wobec nabywcy wierzytelności, na takich samych zasadach, na jakich wydatki na ekspertyzę zleconą przez samego poszkodowanego mogą wejść w skład doznanej przez niego szkody i tym samym spowodować zwiększenie należnego mu odszkodowania od ubezpieczyciela. Skoro szkoda ma charakter dynamiczny i roszczenie o odszkodowanie może objąć nie tylko uszczerbek powstały wraz ze zdarzeniem sprawczym, ale i uszczerbek wynikły z późniejszych następstw pozostających z tym zdarzeniem w normalnym związku przyczynowym, to przy spełnieniu wymagań art. 361 k.c. wydatek na ekspertyzę powypadkową może spowodować zwiększenie szkody objętej ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej zarówno wtedy, gdy ekspertyzę zlecił poszkodowany, jak i wtedy, gdy ekspertyzę zlecił nabywca roszczenia przysługującego poszkodowanemu wobec ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej. Nie ma podstaw do różnicowania obu sytuacji co do samej możliwości i podstaw objęcia szkodą, a w konsekwencji i odszkodowaniem, wydatków na ekspertyzę powypadkową.

Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z 29 maja 2019r. w sprawie III CZP 68/18 wyraźnie wskazał, że „możliwość domagania się przez nabywcę od ubezpieczyciela w ramach dochodzonego odszkodowania równowartości kosztów ekspertyzy zleconej przez nabywcę osobie trzeciej jest konsekwencją samego nabycia od poszkodowanego roszczenia odszkodowawczego wobec ubezpieczyciela, jego funkcjonalnego rozwoju pod wpływem zachodzących zdarzeń mogących oddziaływać na to roszczenie zgodnie z treścią stosunku, z którego ono wynika, tak samo jak możność dochodzenia przez cesjonariusza odszkodowania za szkodę spowodowaną zwłoką w spełnieniu świadczenia powstałą po nabyciu wierzytelności w stosunku do dłużnika.” „O przysługiwaniu nabywcy wierzytelności odszkodowawczej zwrotu równowartości kosztów zleconej osobie trzeciej ekspertyzy na potrzeby dochodzenia od ubezpieczyciela nabytej wierzytelności także zatem rozstrzyga pozostawanie wydatków poniesionych na tę ekspertyzę w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym. Jako kryterium oceny istnienia tego związku również tu należy mieć na względzie zasadność w okolicznościach sprawy zlecenia ekspertyzy osobie trzeciej, tj. celowość, niezbędność, konieczność, racjonalność, ekonomiczne uzasadnienie z punktu widzenia efektywnej realizacji roszczenia odszkodowawczego.”

Okoliczności miarodajne w tym względzie odnoszące się do osoby wierzyciela powinny być jednak przy ocenie w tym przypadku uwzględniane – inaczej niż w przypadku zlecenia ekspertyzy przez poszkodowanego – już w stosunku do nabywcy wierzytelności, dlatego że jeżeli zgodnie z treścią stosunku, z którego wynika przelana wierzytelność, doniosłe dla uprawnień wierzyciela w zakresie dochodzenia świadczenia są okoliczności dotyczące wierzyciela, to od chwili dojścia przelewu do skutku miarodajne są w tym zakresie co do zasady już okoliczności dotyczące osoby cesjonariusza jako aktualnego wierzyciela.

To że cesjonariusz prowadzi działalność gospodarczą obejmującą nabywanie i dochodzenie roszczeń odszkodowawczych, choć nie wyklucza a limine możliwości dochodzenia przez niego od ubezpieczyciela równowartości kosztów zleconej ekspertyzy, to jednak w sposób istotny wpływa na ocenę przysługiwania mu takiej możliwości w poszczególnych przypadkach dochodzenia odszkodowania od ubezpieczyciela na podstawie nabytego od poszkodowanego roszczenia.

Sąd Najwyższy w cytowanej uchwale kategorycznie podkreślił, że „niewątpliwie nie mogą być uznane za pozostające w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym i wejść w zakres odszkodowania ubezpieczeniowego wydatki na ekspertyzy zlecone przez cesjonariusza osobie trzeciej, które służą ocenie opłacalności cesji, nawet gdyby były poniesione już po nabyciu wierzytelności od poszkodowanego. W zakres odszkodowania może wejść tylko wydatek na ekspertyzę bezpośrednio służącą dochodzeniu roszczenia o odszkodowanie. Sama wygoda przedsiębiorcy – cesjonariusza występującego z roszczeniem nie wystarcza do uznania zlecenia za celowe w znaczeniu pozwalającym objąć koszt ekspertyzy odszkodowaniem przysługującym od ubezpieczyciela.”

Z okoliczności faktycznych sprawy, w szczególności przedłożonych przez stronę powodową dokumentów wynika, że 20 lipca 2021r. sporządzona została kalkulacja naprawy pojazdu marki A. (...) nr rej. (...). Z dokumentu tego nie wynika, kto wykonał kalkulację, w części wstępnej wskazano firmę powoda jako firmę naprawczą. W tym samym dniu tj. 20 lipca 2021r. strona powodowa wystawiła poszkodowanej fakturę obejmującą koszty sporządzenia kosztorysu naprawy na kwotę 500 zł brutto oraz zawarła z poszkodowaną umowę cesji wierzytelności o odszkodowanie z tytułu sporządzenia kalkulacji naprawy.

Strona powodowa w pozwie twierdziła, że na prośbę poszkodowanej zleciła wykonanie prywatnej ekspertyzy. Jednocześnie z przedłożonych do akt dokumentów nie wynika, kto wykonał kalkulację naprawy z 20 lipca 2021r. Skoro to powód wystawił poszkodowanej fakturę, można domniemywać, że to powód wykonał tę kalkulację. Jednocześnie z kalkulacji naprawy wynika, że strona powodowa miała być „firmą naprawczą”. Nie można zatem wykluczyć, że powód wykonał tę kalkulację w celu ustalenia kosztów naprawy pojazdu jako wykonawca usługi albo w celu ustalenia opłacalności ewentualnej umowy cesji wierzytelności z tytułu kosztów naprawy pojazdu, do której zawarcia pomiędzy stronami nie doszło. Podkreślić bowiem należy, że powód nie nabył od poszkodowanej wierzytelności (roszczenia) o odszkodowanie za koszty naprawy szkody w pojeździe powstałej na skutek zdarzenia z 2 lipca 2021r., a co za tym idzie nie miał on żadnego interesu, żeby w swoim imieniu zlecać osobie trzeciej wykonanie prywatnej ekspertyzy wyliczającej koszty tej naprawy. Wprawdzie poszkodowana podpisała umowę cesji wierzytelności z tytułu odszkodowania za koszty prywatnej ekspertyzy, lecz w umowie tej nie powołano się na fakturę z 20 lipca 2021r. obejmującą te koszty, co w ocenie Sądu poddaje w wątpliwość, czy poszkodowana miała wiedzę, że faktura taka została wystawiona. Powód w pozwie wskazał, że zlecił wykonanie ekspertyzy. Nie wyjaśnił jednak kto ekspertyzę tę na jego zlecenie wykonał i czy powód zapłacił koszty związane z jej wykonaniem. Jeżeli natomiast powód w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonał tę ekspertyzę, to można z całą pewnością wskazać, że jej celem nie było dochodzenie roszczeń odszkodowawczych z tytułu kosztów naprawy pojazdu poszkodowanej, gdyż powodowi takie roszczenia nie przysługiwały. Słusznie więc zarzuciła strona pozwana, że koszty tej ekspertyzy, o ile zostały przez powoda poniesione, nie pozostawały w adekwatnym związku przyczynowym z przysługującym poszkodowanej odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy jej pojazdu. Okoliczność tę potwierdziła treść ugody pozasądowej zawartej pomiędzy stroną pozwaną a poszkodowaną w dniu 10 sierpnia 2021r., a zatem już po czynnościach prawnych dokonanych 20 lipca 2021r. pomiędzy powodem a poszkodowaną. Poszkodowana oświadczyła, że ugoda pozasądowa wyczerpała jej wszelkie roszczenia powstałe w wyniku zdarzenia z 2 lipca 2021r., a ponadto zrzekła się wszelkich dalszy roszczeń związanych z tym zdarzeniem, a ponadto oświadczyła, że nie dokonała cesji wierzytelności na rzecz innego podmiotu za naprawę pojazdu. Można więc przyjąć, że poszkodowana zawierając 10 sierpnia 2021r. ugodę pozasądową z ubezpieczycielem nie miała świadomości, że posiada jakiekolwiek zadłużenie wobec powoda z tytułu kosztów wykonanej kalkulacji. Powód nie przedstawił przy tym żadnych dowodów na jakiej podstawie, w jakim celu wykonał sam lub zlecił nieoznaczonemu podmiotowi wykonanie kalkulacji kosztów naprawy pojazdu poszkodowanej, powód nie wykazał też, że poszkodowana znała treść faktury, w szczególności że miała wiedzę, iż obciążały ją koszty wykonanej ekspertyzy w wysokości 500 zł brutto. W pozwie powód jedynie wskazał, że „ poszkodowana A. Z. zdecydowała się na skorzystanie z pomocy profesjonalnego podmiotu świadczącego usługi z zakresu pomocy poszkodowanym w procesach likwidacji szkód komunikacyjnych jakim jest powód…” oraz, że „na prośbę poszkodowanej (...) O Sp. z o.o. zleciło wykonanie prywatnej kalkulacji…” Strona powodowa nie zaoferowała dowodów na okoliczność, że łączyła ją z poszkodowaną jakakolwiek umowa, której przedmiotem byłoby zlecenie usług obejmujących pomoc w dochodzeniu roszczeń odszkodowawczych z tytułu szkody komunikacyjnej z 2 lipca 2021r. przysługującej poszkodowanej wobec strony pozwanej.

W tych okolicznościach brak było podstaw do przyjęcia, że dochodzone koszty ekspertyzy pozostawały w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą powstałą w związku z kolizją z 2 lipca 2021r. oraz, że zostały poniesione bezpośrednio w związku z dochodzeniem należnego poszkodowanej od strony pozwanej odszkodowania z tytułu kosztów naprawy jej pojazdu, co obligowało Sąd do oddalenia powództwa.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c. zasądzając od strony powodowej na rzecz strony pozwanej koszty zastępstwa procesowego w wysokości 270 zł.