Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Agata Kowalska

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 57/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 29 października 2021 r., sygn. II K 445/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy – w części dotyczącej uniewinnienia za czyn z pkt II a/o

☒

co do kary – za czyn z pkt I a/o

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

---------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-----------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. 

Z apelacji obrońcy oskarżonego

Naruszenie przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia, w postaci:

1)  art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk, poprzez dokonanie wadliwej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie, co odnosi się:

a)  do uznania zeznań świadka M. M. za wiarygodne, w szczególności co do faktu dostrzeżenia A. K. na rusztowaniu z uwagi na zapamiętanie uwiarygodniających relację szczegółów, takich jak upadek siatki elewacyjnej trzymanej przez wymienionego, w sytuacji gdy świadek uszczegółowiał zeznania w miarę upływu czasu, co jest sytuacją niespotykaną i sprzeczną z doświadczeniem życiowym oraz wskazaniami wiedzy – z którymi jawi się naturalne zacieranie szczegółów zdarzeń w miarę upływu czasu, zwłaszcza gdy nie dotyczą doniosłych dla świadka okoliczności;

b)  do uznania zeznań świadka A. S. za wiarygodne, co do faktu zatrudnienia A. K. przez oskarżonego oraz wykonywania w dniu 18.10.2018 r. prac przez pokrzywdzonego pod nadzorem oskarżonego, w sytuacji gdy świadek zeznając „na świeżo” wbrew doświadczeniu życiowemu pamiętała mniej ważne szczegóły (dokładnie godziny i minuty) natomiast inne ważniejsze szczegóły podała dopiero blisko 2 lata później – tj. wskazała na obecność 4 swoich dzieci podczas przewiezienia pokrzywdzonego do domu, a jednocześnie szczegóły te budzą wątpliwości, w kontekście dalszej części zeznań; świadek nie wyjaśniła co dzieci w wieku 15,11, 8 lat (a więc w wieku szkolnym) robiły ok. godz. 10:30-11:00 w domu;

c)  do uznania zeznań świadka J. Ś. za wiarygodne co do faktu zatrudnienia A. K. przez oskarżonego oraz wykonywania w dniu 18.10.2018 r. prac przez pokrzywdzonego pod nadzorem oskarżonego, w sytuacji gdy świadek podczas pierwszego przesłuchania nie podawał faktów lecz przypuszczenia – co do upadku/spadnięcia z dachu przez A. K., które ponadto pozostają w sprzeczności z zachowaniami świadka – świadek przypuszczał, że na jego posesji człowiek spadł z daszku/rusztowania, jednak w ogóle na to nie zareagował, kontynuując strojenie telewizora;

2)  art. 410 kpk w zw. z art. 172 kpk w zw. z art. 391 § 1 kpk w zw. z art. 389 § 1 kpk , przez czynienie ustaleń faktycznych, a w konsekwencji oparcie wyroku o materiał dowodowy ujawniony nieprawidłowo, co odnosi się do ustaleń czynionych na podstawie faktów podawanych przez M. M. i J. Ś. w trakcie konfrontacji z J. N. (1) w czasie gdy był świadkiem, a część faktów w/w podali w odpowiedzi na pytania oskarżonego – co stało na przeszkodzie ujawnieniu tych protokołów konfrontacji;

3)  art. 424 § 1 pkt 1 kpk, przez sporządzenie uzasadnienia w sposób istotnie ograniczający możliwość powiązania faktów uznanych za udowodnione z dowodami służącymi do ich ustalenia, poprzez grupowanie faktów mających rozległą podstawę dowodową z okolicznościami faktycznymi stanowiącymi spekulację;

4)  art. 409 kpk w zw. z art. 9 § 1 i 2 kpk i at. 2 § 2 kpk, przez odmowę wznowienia przewodu sądowego, celem uzupełnienia postępowania dowodowego w związku z wykryciem istotnych rozbieżność w zeznaniach świadka A. S., złożonych na te same okoliczności przed Sądem w dwóch różnych postępowaniach, w sytuacji gdy to jest jedyne źródło dowodowe wskazujące na fakt nawiązania stosunku pracy przez A. K. z oskarżonym;

5)  art. 49 § 1 kpk i art. 53 kpk, przez uznanie A. S. za pokrzywdzoną w sprawie i dopuszczenie jej do udziału w postępowaniu w charakterze strony – oskarżycielki posiłkowej, w sytuacji gdy nie pozostawała z A. K. w relacji uczuciowej, w dacie wypadku pozostawała w takiej relacji z innym mężczyzną, z którym zawarła związek małżeński;

6)  art. 415 § 1 kpk , przez orzeczenie zadośćuczynienia na rzecz osoby nie będącej pokrzywdzonym;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pierwszy z zarzutów obrońcy dotyczący naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów procesowych w całości - co do wszystkich sześciu podpunktów - Sąd Okręgowy uznał za bezzasadny. Poddając zaskarżony wyrok kontroli odwoławczej nie stwierdzono obrazy żadnego ze wskazanych w tymże zarzucie przepisów KPK.

Ad. 1 – Obraza art. 4 kpk w z. art. 7 kpk została przedstawiona przez obrońcę przy zakwestionowaniu pierwszoinstancyjnej oceny dowodów w części przemawiającej za stwierdzeniem winy oskarżonego odnośnie do czynu z pkt I a/o. Obrońca przedstawił fragmenty wybrane z zeznań poszczególnych świadków, przy podaniu polemicznych uwag, domagając się poczynienia ustaleń faktycznych bez uwzględnienia całokształtu okoliczności tej sprawy. W kontekście wskazanych przez obrońcę oskarżonego relacji świadków, zwrócić uwagę należało na jeszcze jedną, poza przytoczonymi przez Sąd I instancji, okoliczność – mianowicie to, że obrońca kwestionując wykonywanie pracy przez pokrzywdzonego w dniu zdarzenia nie wyjaśnia po co A. K. miałby wchodzić na rusztowanie, gdyby nie pracował w dniu zdarzenia razem z innymi pracownikami oskarżonego przy wykonaniu elewacji budynku. Pamiętać bowiem należało, że fakt upadku pokrzywdzonego w ogóle nie był kwestionowany. Ta uwaga powinna, w ocenie Sądu Okręgowego, stanowić punkt wyjścia w ocenie zasadności argumentów skarżącego. W podpunkcie a) obrońca kwestionował ocenę zeznań M. M. w części, w której ten zapamiętał po pierwsze - pokrzywdzonego na rusztowaniu i po drugie - upadek siatki elewacyjnej, którą pokrzywdzony miał trzymać w rękach, jedynie z uwagi na uszczegółowienie zeznań przez wyżej wymienionego świadka na etapie postępowania sądowego. W tym miejscu odpowiadając skarżącemu pokreślić należy, iż nie etap postępowania przemawia za przyznaniem zeznaniom świadka waloru wiarygodności. Przepis art. 7 kpk nie zawiera żadnych wytycznych, zgodnie z którymi wartość dowodowa zeznań z poszczególnego etapu postępowania jest wyższa aniżeli tych złożonych w czasie późniejszym i na odwrót. Sąd Rejonowy uwzględnił w jaki sposób zeznania M. M. korelują i znajdują potwierdzenie w innych dowodach. Powody uznania za niewiarygodne zeznań konkretnych świadków – pracowników oskarżonego – w części dotyczącej zaprzeczenia, że pokrzywdzony pracował razem z nimi przy elewacji w dniu zdarzenia znalazły się na k. 478v uzasadnienia I instancji, są one przekonujące dla Sądu Okręgowego i zgodne z art. 7 kpk. Z tych samych względów, Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów z podpunktu b) i c) dotyczących oceny zeznań A. S. (Z.) i J. Ś. – fakt zatrudnienia pokrzywdzonego nie wynikał tylko z zeznań wyżej wymienionych, a ich relacje uzupełniały się wzajemnie i uzupełniały je zeznania pozostałych świadków, pozostały one także spójne z okolicznościami, którym obrońca nie był w stanie logicznie zaprzeczyć. Jako polemiczny uznać należało argument, iż świadek J. Ś. nie zareagował na zdarzenie z a/o i kontynuował strojenie telewizora wobec tego, że to ten świadek miał nalegać na oskarżonego, żeby wezwał karetkę pogotowia i jeśli ten tego nie zrobi, on tego dokona. Nie przekonał również Sądu Okręgowego argument, że zeznania A. S. (Z.) z postępowania karnego różnią się tych od tych złożonych w sprawie pracowniczej. Co do meritum, a nie pobocznych kwestii, tj. tego co naprawdę miało znaczenie dla ustalenia sprawstwa oskarżonego lub jego braku, zeznania wyżej wymienionej pozostawały spójne. Oczywistym pozostaje, że sąd karny orzeka samodzielnie o winie oskarżonego na podstawie całokształtu zgromadzonego w swojej sprawie, a nie w sprawie cywilnej, materiału dowodowego.

Ad. 2. – Bezzasadny był również zarzut obrazy art. 410 kpk w zw. z art. 172 kpk w zw. z art. 391 § 1 kpk w zw. z art. 389 § 1 kpk, odnoszący się do ustaleń faktycznych poczynionych na podstawie faktów podawanych przez M. M. i J. Ś. w trakcie konfrontacji z J. N. (1) w czasie, gdy był on świadkiem, a część ich depozycji stanowiły odpowiedzi na pytania oskarżonego – co zdaniem obrońcy stało na przeszkodzie ich ujawnieniu. W tym miejscu podkreślić należy, że nie istnieje żaden zakaz dowodowy, który zabraniałby Sądowi wykorzystanie tego rodzaju relacji pochodzących z konfrontacji świadków. Konfrontacja jest celowa wówczas, gdy sprzeczne twierdzenia świadków są w równym stopniu kategoryczne, a dotyczą kwestii istotnej dla rozstrzygnięcia. Tak też było w sprawie niniejszej. Ponadto zwrócić należało uwagę, czego dokładnie dotyczyły krótkie pytania J. N. (1) zadane podczas tej konfrontacji, m.in. kwestii dlaczego inna, postronna osoba a nie sam oskarżony – pracodawca pokrzywdzonego, nie wezwała pomocy, a to odnieść należało już do czynu z pkt II a/o, a nie skazania za czyn z pkt I a/o, który zaskarżył obrońca. Co do części uniewinniającej w/w wyroku obrońca nie miał tzw. gravamen, tj. interesu prawnego w jego zaskarżeniu. Ponadto, odpowiedzi na pytania zadane przez oskarżonego nie stanowiły nowości w sprawie, lecz zostały przedstawione przez świadków w ich wcześniejszych relacjach. Z tych też względów, Sąd Okręgowy nie stwierdził obrazy przepisów art. 410 kpk w zw. z art. 172 kpk w zw. z art. 391 § 1 kpk w zw. z art. 389 § 1 kpk.

Ad. 3 – Co do obrazy art. 424 § 1 pkt 1 kpk brak było argumentacji popierającej ów zarzut w apelacji obrońcy, który wyłącznie w petitum wniesionego środka odwoławczego zarzucił Sądowi I instancji sporządzenie uzasadnienia w sposób istotnie ograniczający możliwość powiązania faktów uznanych za udowodnione z dowodami służącymi do ich ustalenia, poprzez grupowanie faktów mających rozległą podstawę dowodową z okolicznościami faktycznymi stanowiącymi spekulację. Tutaj poczynić należało uwagę, iż z pewnością wymogu, o jakim stanowi art. 424 § 1 kpk nie realizuje ograniczenie faktów uznanych za udowodnione lub nieudowodnione do zaprezentowania jedynie syntetycznego opisu czynu przypisanego oskarżonemu wyrokiem, czy też jedynie prawne wyeksponowanie znamion przestępstwa, bez ich rozwinięcia. Rzecz w tym, iż zaskarżonym wyroku Sąd Rejonowy podzielił ustalenia faktyczne na kilka osobnych faktów (rubryka 1.1 – odpowiednio k.473-474v) wystrzegając się wymienienia dowodów po opisie całego czynu jako faktu uznanego za udowodniony. Stwierdzenia wymagało zatem, iż Sąd Rejonowy respektował zarówno art. 424 § 1 pkt 1 kpk, jak i art. 99a § 1 kpk, w którym ustawodawca ściśle określił elementy uzasadnienia sporządzonego na formularzu w takim, a nie innym kształcie.

Ad. 4 – Bezzasadnym był również zarzut obrazy art. 409 kpk w zw. z art. 9 § 1 i 2 kpk i at. 2 § 2 kpk, który miał polegać na odmowie wznowienia przez Sąd Rejonowy przewodu sądowego, celem uzupełnienia postępowania dowodowego w związku z wykryciem istotnych rozbieżności w zeznaniach A. S., złożonych na te same okoliczności przed Sądem w dwóch różnych postępowaniach, w sytuacji gdy - zdaniem obrońcy – jest to jedyne źródło dowodowe wskazujące na fakt nawiązania stosunku pracy przez A. K. z oskarżonym. Przede wszystkim wbrew twierdzeniom obrońcy, to konkretne ustalenie faktyczne Sąd Rejonowy poczynił na podstawie 8 (ośmiu) źródeł dowodowych wskazanych na k. 473v-474. W tej sytuacji decyzja procesowa Sądu I instancji co do odmowy wznowienia przewodu sądowego, nawet jeśli nie była prawidłowa z uwagi na to, że Sąd powinien był to uczynić celem rozpoznania wniosku obrońcy, to nie miała wpływu na treść orzeczenia. Wniosek ten został bowiem powielony w apelacji i rozpoznany przez Sąd odwoławczy.

Ad. 5 i 6 - Zupełnie gołosłownym pozostawało twierdzenie obrońcy, że A. S. (Z.) nie powinna zostać dopuszczona do udziału w niniejszej sprawie w charakterze strony. W dacie czynu z a/o pokrzywdzony i A. S. (Z.) pozostawali od 3 lat w związku konkubenckim, mieszkali razem, wychowywali wspólnie 3 dzieci wyżej wymienionej z pierwszego związku oraz wspólnego syna M. K. (2) - wówczas w wieku 1 roku i 7 miesięcy, pokrzywdzona była także 8 miesiącu ciąży z kolejnym dzieckiem. Najmłodsze dziecko A. S. urodziło się już po śmierci ojca – pokrzywdzonego A. K.. Pokrzywdzony i A. S. (Z.) nie mieli ślubu – dlatego też ojcostwo dziecka narodzonego po jego śmierci musiało zostać ustalone sądownie. Wspólne zamieszkiwanie stron wynikało z całokształtu dowodów przeprowadzonych w tej sprawie. Związanie się przez A. S. (Z.) po śmierci pokrzywdzonego z innym mężczyzną i zawarcie z nim związku małżeńskiego nie mogło pozbawić ją praw w postępowaniu niniejszym. Ponadto, zwrócić należało uwagę, iż wyżej wymieniona jest przedstawicielką ustawową małoletnich dzieci pokrzywdzonego. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż A. S. (Z.) była w dacie czynu z a/o osobą najbliższą dla zmarłego pokrzywdzonego A. K. w rozumieniu art. 115 § 11 kk. Brak stwierdzenia przez Sąd Okręgowy naruszenia przepisu art. 415 § 1 kk poprzez orzeczenie zadośćuczynienia na rzecz osoby nie będącej pokrzywdzonym, było konsekwencją braku stwierdzenia naruszenia art. 49 § 1 kpk i art. 53 kpk.

Wniosek

O uzupełnienie postępowania dowodowego, poprzez:

1.  zwrócenie się do Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej, IV Wydział Pracy o wydanie ze sprawy IV P 72/19 uwierzytelnionego protokołu rozprawy z dnia 1.10.2019 r. oraz protokołu z dnia 17.08.2021 r. utrwalonego za pomocą urządzenia rejestrującego obraz i dźwięk;

2.  dopuszczenie dowodu z uzupełniających zeznań A. S. celem odczytania świadkowi protokołu z dnia 1.10.2019 r. oraz odtworzenia zapisu protokołu z dnia 17.08.2021 r. i wezwania do ustosunkowania się do jego treści oraz wypowiedzenia co do zachodzących rozbieżności.

Wniosek główny:

- o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Co do wniosków o uzupełnienie postępowania dowodowego - Sąd Okręgowy na podstawie art. 170 § 1 pkt 2 kpk, oddalił wnioski dowodowe obrońcy oskarżonego, uznając, iż zmierzają one do przedłużenia postępowania i nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Co do wniosku głównego – bezzasadność zarzutu obrazy przepisów procesowych we wszystkich jego podpunktach warunkowała bezzasadność wniosku głównego.

Lp.

Zarzut

II.

Błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że:

1.  oskarżony J. N. (2) był osobą odpowiedzialną za bezpieczeństwo i higienę pracy w odniesieniu do A. K.;

2.  oskarżony dopuścił do wykonywania robót na wysokości A. K. bez badań zdrowotnych i szkolenia BHP;

3.  A. S. pozostawała konkubiną A. K. oraz że łączyły ją z A. K. więzi uczuciowe,

w sytuacji gdy oskarżony nie był pracodawcą pokrzywdzonego, a pokrzywdzony nie wykonywał pracy na rzecz oskarżonego, ani pod jego kierownictwem, natomiast A. S. w dacie wypadku pozostawała w więzi uczuciowej z innym mężczyzną.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie podzielił tych zarzutów, stwierdzając prawidłowość pierwszoinstancyjnych ustaleń, które kwestionował obrońca.

Ad. 1 - W trakcie niniejszego postępowania obrońca próbował wykazać, że pokrzywdzony nie był pracownikiem oskarżonego i tym samym nie był objęty ochroną przewidzianą w przepisie art. 220 § 1 kk, jednakże żaden z jego argumentów nie przekonał Sądu Okręgowego. Ustalenia faktyczne w tym względzie generalizowała ocena dowodów o charakterze osobowym, która spełniła wymogi art. 7 kpk. Zarzut ten był zarzutem skutkowym wobec argumentów wskazywanych przez obrońcę w ramach kwestionowania oceny dowodów. To, że dla pokrzywdzonego A. K. dzień zdarzenia z a/o był pierwszym dniem zatrudnienia i oskarżony nie podpisał z nim umowy o pracę, mimo faktycznego dopuszczenia go do pracy nie miało większego znaczenia.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że przedmiotem ochrony są w normach zawartych w art. 220 kk prawa osoby pozostającej w stosunku pracy w rozumieniu art. 22 § 1 KP, a więc w takim stosunku, jaki uwzględniając jego rzeczywiste cechy – jest lub powinien być nawiązany przez dokonanie jednej z czynności prawnych określonych w art. 2 KP (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2005 r., sygn. I KZP 34/05, LEX nr 164200).

Pracodawca jest gwarantem niewystąpienia skutku określonego w przepisie art. 220 kk. Nałożony on jest nie tylko wprost dyspozycją art. 2 kk, ale jasno wynika już z art. 220 kk (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2013 r., sygn. III KK 302/13, LEX nr 1391454).

Zachowując wymóg zwięzłości tabelarycznego uzasadnienia do uzasadnień treści powyższych judykatów należało odesłać skarżącego.

Ad. 2 – Błąd co do tego, że oskarżony dopuścił do wykonywania robót na wysokości A. K. bez badań zdrowotnych i szkolenia BHP, był niezasadny wobec braku logiki i racjonalnych podstaw jego podniesienia w tym stanie sprawy. Na żadnym etapie niniejszego postępowania żaden z przeprowadzonych dowodów nie wskazywał, że badania lekarskie i szkolenie BHP wobec pokrzywdzonego zostały przeprowadzone. Samo dopuszczenie pokrzywdzonego do pracy i wykonywanie przez niego konkretnych czynności budowalnych w dniu zdarzenia to z kolei esencja zarzutu dotyczącego pierwszoinstancyjnej oceny dowodów w postaci zeznań świadków, co Sąd Okręgowy już omówił we wcześniejszej części niniejszego wywodu.

Ad. 3 – zarzut wtórny wobec podpunktu 5 i w konsekwencji podpunktu 6 zarzutu obrazy przepisów postępowania. Kwestia ta została już omówiona powyżej (rubryka 3.1 – ad. 5 i 6).

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

Lp.

Zarzut

3.

Z apelacji prokuratora

Rażąca niewspółmierność kary pozbawienia wolności, wymierzonej oskarżonemu J. N. (1) za popełniony przez niego czyn z punktu I aktu oskarżenia w wymiarze 4 miesięcy pozbawienia wolności – nieuwzględniającym stopnia jego winy, społecznej szkodliwości czynu, z pominięciem celów, jakie orzeczona kara winna spełniać wobec samego oskarżonego, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz motywacji i sposobu zachowania się sprawcy, stopnia i rodzaju naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków oraz rodzaju ujemnych następstw przestępstwa i zachowania się sprawcy po popełnieniu przestępstwa.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wymierzenie sprawcy kary w minimalnym ustawowym wymiarze albo w wymiarze zbliżonym do minimalnego, wymaga szczegółowego uzasadnienia przez Sąd I instancji ferujący wyrok i wskazania dlaczego ten konkretny podsądny na taką właśnie karę zasługuje. W ocenie Sądu Okręgowego warunek ten nie został spełniony w sprawie niniejszej, w której Sąd Rejonowy orzekł wobec oskarżonego karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.

Zgodnie z art. 438 pkt 4 kpk niewspółmierność kary, uprawniająca Sąd Odwoławczy do ingerencji w rozstrzygnięcie o karze musi być „rażąca”. Przy rozważaniu zasadności tego rodzaju zarzutu każdorazowo pamiętać zatem należy, iż chodzi nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, lecz różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas orzeczoną wobec sprawcy konkretnego przestępstwa, nazwać można byłoby niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować, potocznie „bijącą w oczy”. Tego rodzaju niewspółmierność zasadniczej kary wymierzonej oskarżonemu za czyn przypisany mu w pkt I zaskarżonego wyroku stwierdził Sąd Okręgowy.

Sąd Rejonowy nie dostrzegł wszystkich przesłanek mających walor obciążający, zaś tym które dostrzegł nie nadał właściwej rangi i znaczenia, przez co nie znalazły one swojego odzwierciedlenia w rozstrzygnięciu o karze. Przykładem takiej okoliczności, co prawda dostrzeżonej przez Sąd a quo, lecz w niedostatecznym stopniu uwzględnionej, jest naruszenie przez oskarżonego reguł ostrożności z dobrem prawnym jakim jest życie i zdrowie pracownika. Oskarżony jako osoba posiadająca doświadczenie w pracach remontowo-budowlanych i jednocześnie właściciel firmy wykonującej tego rodzaju usługi i zatrudniającej pracowników, powinien wykazywać wyższy stopień dbałości o bezpieczeństwo osób świadczących na jego rzecz pracę – obojętnie na jakiej podstawie, czy to umowy o pracę, umowy cywilnoprawnej, czy też pracy wykonywanej na podstawie umowy ustnej. Nie można się było zgodzić z argumentacją Sądu a quo, że oskarżony nie miał wiedzy co do choroby pokrzywdzonego oraz że pokrzywdzony zatajając swój stan zdrowia przyczynił się do zdarzenia. Jeśli już oskarżony nie miał wiedzy o chorobach pokrzywdzonego przed dopuszczeniem go do pracy, to wyłącznie dlatego, że w dacie czynu z a/o nie chciał jej mieć. Za punkt wyjścia należało przyjąć bowiem to, że pokrzywdzony który od lat cierpiał na padaczkę nie powinien być dopuszczony do pracy na wysokości bez badań lekarskich i bez szkolenia BHP w miejscu i czasie wskazanym w akcie oskarżenia. Badania wysokościowe medycyny pracy są z założenia tym bardziej restrykcyjne, im większa planowana wysokość pracy. Oskarżony dopuścił A. K. – nieznanego mu bliżej mężczyznę do pracy na wysokości już pierwszego dnia pracy, bez stosownych badań lekarskich medycyny pracy, które powinny być pogłębione z uwagi na powyższe szkodliwe czynniki. Stopień winy oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego był zatem wysoki. Oskarżony świadomie zlekceważył obowiązujące go normy prawne i swoje obowiązki jako pracodawcy, mimo iż był gwarantem bezpieczeństwa swoich pracowników. Nie sposób było, w sposób jaki uczynił to Sąd I instancji, na korzyść oskarżonego poczytywać „próbę udzielenia pomocy A. K.” skoro w zasadzie ograniczała się ona do usunięcia przez pracodawcę pracownika z urazami fizycznymi z miejsca zdarzenia i odwiezienia go do domu, a właściwie pod bramę do niego wiodącą, bez weryfikacji czy chociażby dotrze on samodzielnie do swojego mieszkania. Jego postępowanie po zdarzeniu z pkt I a/o nie było zatem wzorcowe. Skłaniało raczej do wnioskowania, że oskarżony chciał uniknąć odpowiedzialności, chociażby w dniu zdarzenia ograniczać się ona miała wyłącznie do naruszenia norm prawa pracy, o dalszym skutku w postaci śmierci pokrzywdzonego i powiązaniu przyczynowo-skutkowym nawet nie wspominając. Skrucha oskarżonego w związku ze zdarzeniem również pozostawała dyskusyjna, a jego postępowanie po zdarzeniu odnośnie do świadków, w tym J. Ś., zmierzało do matactwa procesowego. Sąd Rejonowy należytej rangi i znaczenia nie nadał również dotychczasowej karalności oskarżonego, która nie ograniczała się do jednego wpisu w Karcie Karnej, lecz zawierała długoterminowe kary pozbawienia wolności, wskazujące na konieczność surowszego podejścia do kwestii prewencji indywidualnej. Cele prewencji generalnej również przemawiały za surowszym, aniżeli pierwszoinstancyjne rozstrzygnięciem o karze. Odbiór społeczny zaskarżonego wyroku, oczywiście w części skazującej, mógłby prowadzić do wniosków nie tyle nawet w zakresie opłacalności łamania norm prawa, ile rażąco niskich wyroków za nieprzestrzeganie ich i to nawet w sytuacji tak tragicznego skutku zdarzenia, jakim była śmierć pokrzywdzonego w wyniku urazów doznanych podczas wykonywanej pracy. Oprócz tego, wymiar kary winien mieć na względzie również stosunek oskarżonego do pokrzywdzonego, a jeśli ów nie żyje, do osób reprezentujących prawa zmarłego, tj. ewentualne przeproszenie, przebaczenie i pojednanie się stron, oferowanie pomocy, itp., a jeżeli takie nie nastąpiły – chociażby podejmowane w tym zakresie próby. Tego aspektu Sąd Rejonowy nawet nie dostrzegł ferując rozstrzygnięcie o karze.

Reasumując powyższe rozważania, to karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności Sąd Okręgowy uznał za sprawiedliwą i uwzględniającą w wyważony sposób wszystkie powyższe okoliczności, których prawidłowy i wyczerpujący bilans miał miejsce dopiero w instancji odwoławczej.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie J. N. (1) za czyn z pkt I aktu oskarżenia kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zasadność zarzutu warunkowała zasadność wniosku, skutkując wydaniem przez Sąd Okręgowy orzeczenia reformatoryjnego dotyczącego zaostrzenia kary pozbawienia wolności z 4 miesięcy do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Lp.

Zarzut

4.

Błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż J. N. (1) swoim zachowaniem nie dopuścił się występku z art. 162 § 1 kk, podczas gdy ze zgromadzonych dowodów, w szczególności w postaci zeznań świadków J. Ś., M. M., A. S., opinii biegłych z zakresu medycyny sądowej, protokołu sekcji zwłok, wynikają fakty, które prowadzą do odmiennego wniosku, a mianowicie, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia przestępstwa z art. 162 § 1 kk.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzucany przez oskarżyciela publicznego zarzut miał postać tzw. „błędu dowolności”. Przedstawione w stosunku do powodów uniewinnienia podanych przez Sąd Rejonowy w rubryce 3.5 (k. 480v-481) kontrargumenty prokuratora z uzasadnienia wniesionej apelacji cechowała trafność i logika wywodu. Ich uwzględnienie i dalsze własne rozważania w granicach podniesionego zarzutu doprowadziły Sąd Okręgowy do przekonania, iż rozstrzygnięcie uniewinniające oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu w pkt II a/o czynu z art. 162 § 1 kk pozostaje wadliwe i w tej sytuacji w postępowaniu odwoławczym powinno zapaść orzeczenie kasatoryjne, zgodnie z postulatem oskarżyciela publicznego.

Prokurator w uzasadnieniu wniesionej apelacji przedstawił trafne argumenty przemawiające za uznaniem, iż chociaż Sąd Rejonowy co do zasady prawidłowo ocenił dowody w kategorii wiarygodności lub jej braku, wyciągnął z nich dowolne wnioski, nie dokując konfrontacyjnej oceny dowodów w ich całokształcie i nie uwzględniając ich wzajemnych zależności i powiązań.

Oskarżyciel publiczny zasadnie wskazał, że bezspornym faktem wynikającym z zeznań J. Ś. jest, że zażądał on od J. N. (1), aby ten zawiózł pokrzywdzonego do szpitala, a jeżeli tego nie zrobi, to on sam wezwie karetkę. Również z zeznań świadka M. M. wynikało, że po zauważeniu stanu pokrzywdzonego zażądał by wezwać karetkę. Nadto, z zeznań J. Ś. wynikało, że oskarżony wraz z innym młodym człowiekiem wsadzili pokrzywdzonego do samochodu i że oskarżony tym samochodem odjechał i zakomunikował, że wiezie pokrzywdzonego do szpitala. Natomiast konkubina pokrzywdzonego A. S. (Z.) zeznała, że A. K. został przywieziony pod dom przez oskarżonego i zostawiony obok furtki około godziny 10:25. Prokurator trafnie wskazał również, że o tym, iż pokrzywdzony miał odmówić odwiezienia go do szpitala wiemy jedynie z zeznań świadków – pracowników ekipy oskarżonego – H. K., D. L., G. B. i Z. N., którym Sąd I instancji odmówił wiarygodności w zakresie przebiegu zdarzenia (jak wynika z uzasadnienia wyroku Sąd ten uznał je za wiarygodne jedynie w zakresie faktu przywiezienia A. K. przez oskarżonego na miejsce budowy w pozostałym zakresie zostały uznane za niewiarygodne).

Te fragmenty relacji powyższych świadków albo nie zostały w ogóle dostrzeżone przez Sąd Rejonowy albo z tychże nie wyciągnięto zgodnych z art. 7 wniosków, generujących prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa oskarżonego.

Przyczyny uniewinnienia Sąd Rejonowy w istocie zmieścił w 2 akapitach (k. 480v, pierwszy z trzech nie zawierał w istocie żadnych konkretów), wskazując w pierwszym z nich, iż istotne zastrzeżenia budzi fakt występowania po stronie oskarżonego świadomości znajdowania się A. K. w stanie zagrażającym życiu albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. W ocenie Sądu Okręgowego, tego rodzaju ustalenia pozostawały dowolne wobec zeznań świadków, chociażby J. Ś. i A. S. (Z.), którzy dostrzegali konieczność przewiezienia pokrzywdzonego do szpitala już po samym wyglądzie zewnętrznym pokrzywdzonego z uwagi na doznane przez niego obrażenia w związku z upadkiem z wysokości, w tym lejącą się krew i rozbitą dotkliwie głowę. Okoliczności zdarzenia i jego tło Sąd Rejonowy winien ocenić w sposób uwzględniający relacje pozostałych osób i doświadczenie życiowe, a nie opierać się na gołosłownych zapewnieniach oskarżonego, tego zaś zdaniem Sądu II instancji zabrakło po stronie Sądu Rejonowego w pierwszoinstancyjnej ocenie wyjaśnień J. N. (1). Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, iż odnośnie do zarzutów stawianych oskarżonemu przy konkretyzowanych okolicznościach tej sprawy, nie powinno być wymagane obejmowanie świadomością przez oskarżonego absolutnie wszystkich możliwych medycznych powiązań kauzalnych i wynikających z nich niebezpieczeństw. W takim bowiem wypadku należałoby wymagać od oskarżonych wysokiego poziomu wiedzy medycznej, co byłoby rozwiązaniem prowadzącym do rozstrzygnięć absurdalnych. Dlatego też, w przekonaniu Sądu Okręgowego, wystarczającym pozostaje, że oskarżony uświadamia sobie samo wysokie niebezpieczeństwo jakie mógł spowodować upadek z wysokości na newralgiczną część ciała jaką jest głowa, czy też kręgosłup. Możliwość złamania kończyn, żeber itp. powinna stanowić dodatkowy argument, aby natychmiast wezwać karetkę pogotowia lub udać się na izbę przyjęć najbliższej placówki medycznej.

W doktrynie wprost wskazuje się, iż do popełnienia czynu z art. 162 § 1 kk wystarczy zamiar ewentualny, gdy sprawca ma świadomość okoliczności modalnych czynu. Ustawa nie wymaga, aby sprawca „wiedział”, w znaczeniu „miał pewność”, że inny człowiek znajduje się w stanie zagrożenia, o jakim mowa w art. 162 § 1 kk. Wystarczające jest, aby był on świadom takiej możliwości. Sprawca zaniechania udzielenia pomocy nie musi dysponować pełną i szczegółową wiedzą na temat grożącego niebezpieczeństwa. Określenie „położenie grożące” bezpośrednim niebezpieczeństwem oznacza, że chodzi o obiektywną sytuację, warunki, pewien układ zjawisk i rzeczy, rozumianych jako całokształt elementów powiązanych przyczynowo, a który niesie z sobą stan poważnego zagrożenia dla dobra prawnego. Należy przyjąć, że stan „bezpośredniego” niebezpieczeństwa utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu to taki stan rzeczy, w którym przy założeniu normalnego przebiegu przyczynowości człowiekowi realnie zagraża nastąpienie jednego ze skutków ujętych w art. 162 § 1 kk (por. O przestępczym i nie przestępczym zaniechaniu udzielenia pomocy w niebezpieczeństwie w ujęciu kodeksu karnego z 11997 r., cz. I, teza 4 i 7, opubl. NKPK 2013/29/45-72, LEX).

Nie przekonał Sądu Okręgowego również drugi z akapitów zawierających argumenty Sądu Rejonowego, w których podano przyczyny uniewinnienia – zaczynający się od słów „Zastrzeżenia budzi również sam fakt nieudzielenia pomocy A. K. (…)”. Sąd Rejonowy przyjął bowiem, że oskarżony chciał zawieść pokrzywdzonego do szpitala, ale ten stanowczo odmówił, przez co odwiózł go do domu. Sąd Rejonowy w ogóle nie rozważył jak te tłumaczenia i linia obrony ma się do relacji pozostałych świadków, a nawet tego, czemu nie był w stanie zaprzeczyć sam oskarżony – mianowicie niewezwania karetki pogotowia bezpośrednio po upadku i zauważeniu obrażeń u pokrzywdzonego, a następnie pozostawienia pokrzywdzonego pod furtką jego domu bez weryfikacji czy będzie on w stanie sam dojść do mieszkania i czy w domu znajduje się osoba, która się nim zajmie i udzieli niezbędnej pomocy. Pozostawienia pokrzywdzonego bez pomocy dokładnie w tym momencie Sąd Rejonowy w ogóle nie dostrzegł, mimo zastosowania art. 5 § 2 kpk. W przedmiotowej sprawie ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego zawierały zatem poważne luki. Za przestępstwo nieudzielenia pomocy odpowiadał bowiem będzie także ten, kto wprawdzie podjął działania mające uchronić zagrożone dobro przed niebezpieczeństwem, lecz nie doprowadził ich do końca, w tym sensie, że zakończył swoją aktywność, zanim niebezpieczeństwo ostatecznie ustało (teza 6, w/w artykułu „O przestępczym …”). W tym aspekcie nie było nawet mowy o zasadności zastosowania przez Sąd Rejonowy przepisu art. 5 § 2 kpk, przy podanych przez Sąd Rejonowy argumentach. Podkreślenia także wymaga, że momentem początkowym dokonania czynu z art. 162 kk jest chwila, w której człowiek zaczyna powstrzymywać się od udzielenia pomocy zagrożonemu człowiekowi, a więc chwila upływu terminu dla udzielenia pomocy niezwłocznej. Mając na uwadze okoliczności przedmiotowej sprawy i stan zagrożenia dla zdrowia i życia A. K., który powstał z chwilą jego upadku z wysokości, przyjąć należy, że zaniechanie przez oskarżonego podjęcia działań mających na celu udzielenie mu pomocy już w tym momencie spowodowało wypełnienie przez niego znamion tego czynu zabronionego.

Prokurator reasumując rozważania mające na celu podważenie zaskarżonego wyroku, w ostatnim akapicie wniesionej apelacji wskazał, iż oskarżony usiłował ukryć dopuszczenie do pracy osoby nieposiadającej zaświadczenia lekarskiego o braku przeciwskazań do pracy na wysokości oraz bez stosownego przeszkolenia, jak również próbował namówić świadka J. Ś. do zatajenia faktów związanych z wypadkiem, który zdarzył się na jego posesji. Oskarżony nie chciał również wezwać na miejsce pogotowia ratunkowego – co byłoby w tej sytuacji najprostszym sposobem udzielenia pomocy osobie po upadku z wysokości. W konsekwencji, by uniknąć odpowiedzialności za zaistniałą sytuację odwiózł pokrzywdzonego do miejsca zamieszkania i pozostawił bez dalszej pomocy i opieki.

Powyższe tezy prokuratorskie popierające akt oskarżenia zostały przez Sąd Rejonowy odrzucone niesłusznie i przedwcześnie, z przyczyn omówionych powyżej. Sąd Okręgowy stwierdził, że zaskarżony wyrok w części uniewinniającej zapadł w oparciu o błędne ustalenia faktyczne, które miały wpływ na jego treść.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy w postępowaniu apelacyjnym uchylił zaskarżony wyrok w części dotyczącej uniewinnienia J. N. (1) od popełniania czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia i w tym zakresie sprawę niniejszą przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Łukowie.

Wniosek

- o uchylenie zaskarżonego wyroku w punkcie II aktu oskarżenia i przekazanie Sądowi Rejonowemu w Łukowie do ponownego rozpoznania;

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zasadność zarzutu warunkowała zasadność wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie o winie oskarżonego za czyn z pkt I a/o, którego opis zmieniono w pkt I zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji obrońcy i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Rozstrzygnięcie o karze za czyn z pkt I zaskarżonego wyroku.

Orzeczoną karę pozbawienia wolności za ten czyn podwyższono do 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Omówiono w rubryce 3.3 dotyczącej zarzutu rażącej niewspółmierności kary z apelacji prokuratorskiej.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

Sąd Odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji lub co do którego w pierwszej instancji umorzono postępowanie.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok uchylił w części dotyczącej uniewinnienia J. N. (1) od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia i w tym zakresie sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Łukowie do ponownego rozpoznania. Powody omówiono w rubryce 3.4, odnoszącej się wprost do zarzutu z pkt 2 apelacji prokuratora, kwestionującego zasadność uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynu z art. 162 § 1 kk.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Rozpoznając przedmiotową sprawę po raz kolejny, Sąd I instancji przeprowadzi postępowanie w sposób pozbawiony wyżej opisanych uchybień, dogłębnie analizując kwestie kluczowe dla oceny dowodów, wskazane przez Sąd Odwoławczy, a pominięte i niedostrzeżone przez Sąd Rejonowy. Następnie Sąd I instancji dokona wszechstronnej, wnikliwej, wieloaspektowej i konfrontacyjnej analizy wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego J. N. (1) na rzecz oskarżycieli posiłkowych A. S. i M. K. (1) po 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu poniesionych przez nich kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, ustalając wysokość tychże kosztów zgodnie z § 11 ust. 2 pkt 4 w zw. z ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.).

V.

Na podstawie art. 636 kpk, art. 634 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.1983.49.223 t.j. z dnia 1983.08.31), Sąd Okręgowy zasadził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 300 zł tytułem opłaty za obie instancje oraz 20 zł wydatków postępowania odwoławczego ( wynikających § 1 Rozporządzenia MS z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym, Dz. U. 2013 r., poz. 663),

7.  PODPIS