Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Protokolant

-

st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 289/21

Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Sieradzu z dnia 04 października 2021 r. w sprawie II K 340/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie prowadzono postępowania dowodowego

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie prowadzono postępowania dowodowego

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania mająca istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.:

1) art. 4 i 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę:

‐

wyjaśnień oskarżonego P. H. (1) któremu Sąd I instancji odmówił wiarygodności wskazując, że jest to tylko jego linia obrony, w przypadku gdy są one spójne, wyczerpujące, logiczne i potwierdzone z zeznaniami świadka B. Z. oraz fakt, że P. H. (1) nie zaprzecza, że stosuje wulgaryzmy w formie przerywników, a nie żeby kogoś znieważyć,

‐

uznanie za w pełni wiarygodne zeznań świadków W. K. (1), P. D. (1), Ł. W. oraz M. F. (1), które są sprzeczne ze sobą, nieprecyzyjne,

‐

odmowę wiarygodności zeznań świadka B. Z. wskazując, że są one zbyt ogólnikowe, ale potwierdzające, że oskarżony nie ubliżał pokrzywdzonym, jak również, że stosuje on wulgaryzmy w formie przerywników w wypowiedzi,

‐

odmowę wiarygodności zeznań świadków W. R. i K.
S., którzy wskazali, że nie słyszeli żadnych wulgaryzmów,

co mogło mieć wpływ na treść wyroku poprzez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających istotny wpływ na jego treść co do sprawstwa oskarżonego P. H. (1) za zarzucany mu czyn.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący w pierwszej kolejności wskazuje na wadliwe zakwestionowanie przez Sąd Rejonowy wiarygodności wyjaśnień oskarżonego poprzestając na postawieniu tezy, że te są spójne, wyczerpujące, logiczne i potwierdzone z zeznaniami świadka B. Z..

Przyczyny dla których Sąd uznał dowód ten za niewiarygodny zostały tymczasem jasno wskazane w sekcji 2.2. uzasadnienia zaskarżonego wyroku, przy czym skarżący przemilcza argumentację z tirét drugiego, trzeciego i czwartego. Poprzestaje wyłącznie na przytoczeniu bezpodstawności argumentowania niewiarygodności wyjaśnień oskarżonego tym, że są one sprzeczne z, wadliwie uznanymi za wiarygodne, zeznaniami W. K. (1), P. D. (1), Ł. W. oraz M. F. (1).

Warto w tym miejscu przypomnieć, że zarzut wadliwego uznania za wiarygodne dowodów osobowych wymaga wskazania, dlaczego zdaniem skarżącego, taka ocena wykracza poza ramy oceny swobodnej. Konieczne jest przy tym odwołanie się choćby do tez wypowiedzi - twierdzeń osobowych źródeł dowodowych, a tego w apelacji próżno szukać. Skarżący w uzasadnieniu apelacji, kontestując ocenę sądu, poprzestaje na sformułowaniu tezy uchybienia „wewnętrznej sprzeczności w zeznaniach pokrzywdzonych złożonych w toku postępowania przygotowawczego a sądowego, a nadto niespójne z zeznaniami pozostałych świadków”, której nie przybliża. Podniesienie zarzutu wewnętrznej sprzeczności zeznań świadka wymaga wykazania; tj. wskazania jakie relewantne fakty świadek podał, a jakie pominął w poszczególnych depozycjach. Warto przy tym pamiętać, że zarzut obrazy art. 7 k.p.k. wymaga nie tylko wykazania, że zaistniał (czego nie można utożsamiać z tezą uchybienia) ale i uprawdopodobnienia, że owa wadliwa ocena dowodu mogła mieć wpływ na treść wyroku.

Jedyne konkrety jakie wynikają z apelacji w kontekście opisywanego zarzutu to twierdzenie jakoby zeznania pokrzywdzonych (bez bliższego określenia) nie zasługiwały na wiarę, gdyż nie potrafili oni, zeznając w dochodzeniu, jasno wykazać jakie słowa obelżywe mogły wówczas paść z ust oskarżonego („… każdy z nich w tym zakresie zeznawał odmiennie”). Skarżący postawił tezę jakoby pokrzywdzony M. F. (2) wskazał, że oskarżony wypowiadał wulgaryzmy, które nie były kierowane do nikogo personalnie nie ma odzwierciedlenia w materiale dowodowym. Po pierwsze świadek ten zeznając zacytował wypowiedź oskarżonego: „gdzie macie maski chuje, spierdalajcie…” i „ty psie jebany”. Opisał także reakcję oskarżonego na jego uwagę, by nie zwracał się do pokrzywdzonych per Ty”. Dodać przy tym trzeba, że wspomniane zeznania co do przedmiotowych faktów korelują z twierdzeniami pozostałych pokrzywdzonych. To, że świadek W. K. (1) w dochodzeniu poprzestał na przytoczeniu wypowiedzi adresowanej bezpośrednio do niego nie znaczy, że wcześniej oskarżony nie użył wobec wszystkich pokrzywdzonych słów „wy chuje”. Opisał przy tym całą sytuację, wskazując na używanie wobec wszystkich policjantów wykonujących czynność określeń obelżywych a przy tym wyraźnie zastrzegł: „Wobec mnie użył słów cyt. Ty kurwo, psie nie zbliżaj się do mnie”. Podkreślenia wymaga i to, że z przedmiotowego twierdzenia nie można wywodzić, że takich słów nie używał wobec innych policjantów – pokrzywdzonych realizujących czynność, którzy to opisali. Trzeba też odnotować zeznania Ł. W. z których wynika (k. 29-30), że oskarżony w chwili wykonywania wobec niego czynności sprawdzenia zwrócić się do pokrzywdzonych: „gdzie macie maski wy chuje, spierdalajcie nigdzie nie jadę”.

Co tyczy się zarzutu wadliwej oceny zeznań świadków W. R. i K. S. wystarczy wskazać, że obaj zgodnie stwierdzili, że nie słyszeli jakoby wypowiadane były przez oskarżonego wulgaryzmy, podczas gdy sam oskarżony wyjaśnił, że takowe artykułował, tyle że w znaczeniu interpunkcyjnym. Zważywszy treść zeznań świadka B. Z. (k. 239-v) nie sposób uznać, by zeznania te miały jakiekolwiek znaczenie. Świadek nie sprecyzował czasu „awantury”, a z jego wypowiedzi wynika, że nie widział oskarżonego. Co do treści wypowiedzi jakie padały podczas opisywanej awantury stwierdził: „Ciężko mi powiedzieć jakie słowa padały, ale wiem jak policja funkcjonuje, gdyby oni się normalnie odzywali, top on też by się normalnie odzywał.” Z zeznani tych wynika więc nie tylko ogólnikowość ale i rewanżyzm wobec policji i policjantów. Warto przy tym wskazać, że składając wniosek o przesłuchanie ww. świadka oskarżony wskazał (k. 184v) na okoliczności, których świadek nie potwierdził.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego lub uchylenia wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność wniosku wynika wprost z bezpodstawności zarzutu.

3.2.

Obraza przepisów postępowania mająca istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.:

2) art. 6 k.p.k. w zw. z art. 170 § la k.p.k poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków M. D. oraz D. W., którzy słyszeli niniejsze zajście i mogli jako osoby bezstronne wypowiedzieć się co do okoliczności zdarzenia wobec tego niniejszy dowód miał istotne znaczenia co do ustalenia czy czyn zabroniony został popełniony, a oskarżony nie mógł ich podać w czasie otrzymania aktu oskarżenia, gdyż wówczas nie znał ich danych personalnych;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy za oczywiście chybiony uznaje zarzut sprecyzowany w pkt. 2. a dotyczący obrazy art. 170 § 1a k.p.k. Oskarżony złożył wnioski o przeprowadzenie dowodów z zeznań D. W. i M. D. 05 lipca 2021 r. przy czym odpis aktu oskarżenia doręczono mu 20 sierpnia 2020 r. (k. 180), a zarzut przedstawiono 10 czerwca 2020 r. (k. 39). Oznacza to, że uchybił art. 338 § 1 k.p.k. Nie to jednak stanowi o zasadności decyzji Sądu. Istotą jest to, że z żadnego dowodu – nie wyłączając wyjaśnień oskarżonego – nie wynika by ww. byli obecni choćby w pobliży miejsca zdarzenia, by mieli jakikolwiek związek ze zdarzeniem. Brak jest także dowodów na to, by oskarżony nie znał ich danych uprzednio. Biorą pod uwagę te okoliczności, jak i enigmatyczność apelacji w tym względzie, Sąd Okręgowy stwierdza, że decyzja Sądu meriti, co do po przedmiotowych wniosków była ze wszech miar uzasadnioną.

Zważywszy kategoryczność ustaleń Sądu Rejonowego co do zachowań oskarżonego opisanych czynem przypisanym za oczywiście bezpodstawny Sąd Okręgowy uznaje zarzut uchybienia przez wspomniany Sąd zasadzie in dubio pro reo. Wystarczy wskazać, że Sąd nie zdefiniował żadnych wątpliwości, co do faktów, a skarżący takowe wywodzi z dowodów zasadnie uznanych za niewiarygodne.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność wniosku wynika wprost z bezpodstawności zarzutu.

3.3.

Obraza przepisów postępowania mająca istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.:

3) art. 5 § 2 k.p.k. poprzez naruszenie zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść
oskarżonego P. H. (1) w przypadku, gdy sami pokrzywdzeni zeznawali odmiennie, a inne osoby nie słyszały aby oskarżony znieważał pokrzywdzonych;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezasadność przedmiotowego zarzutu Sąd Okręgowy postrzega w kategoriach oczywistości. Wynika to z przytoczonych in exstenso cytatów wypowiedzi oskarżonego z wiarygodnych zeznań Ł. W., P. D. (1), M. F. (1) i W. K. (1). Kwestią kluczową pozostaje tu zasada, że ocena wiarygodności (przyznania tego waloru niektórym dowodom z odmienną oceną innych), nie należy do kryteriów oceny dokonywanej przez pryzmat art. 5 § 2 k.p.k. lecz jest częścią analizy dokonywanej na podstawie art. 7 k.p.k., który wprowadza reguły oceny dowodów (postanowienie SN z 22.12.2010 r., II KK 308/10, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 10).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność wniosku wynika wprost z bezpodstawności zarzutu.

3.4.

Błąd ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających istotny wpływ na jego treść poprzez uznanie oskarżonego P. H. (1) za winnego zarzucanego mu czynu oraz że w sposób umyślny znieważył funkcjonariuszy Policji w przypadku, gdy nie można mu przypisać strony podmiotowej, użył on wulgaryzmu „kurwa" jako przerywnik w wypowiedzi.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy przypomnieć, że błąd w ustaleniach faktycznych może mieć dwie postacie, tj. błędu „braku” albo błędu „dowolności” (por. Z. Doda, A. Gaberle, Kontrola odwoławcza..., t. 2, s. 129). W obu przypadkach to uchybienie dotyczy sytuacji, gdy prawidłowo ujawniono dowody stanowiące podstawę orzeczenia, a także dokonano prawidłowej ich oceny. Natomiast ustalając stan faktyczny na podstawie tych dowodów, sąd pominął wynikające z nich fakty (okoliczności) istotne w sprawie albo ustalił fakty, które wcale z danego dowodu nie wynikają lub wynikają, ale zostały zniekształcone (przeinaczone). Błąd tego rodzaju oznacza, że określony fakt został ustalony dowolnie, gdyż nie ma oparcia w dowodach.

Skarżący podniósł przedmiotowy zarzut obok zarzutów obrazy prawa procesowego dotyczących między innymi oceny wiarygodności osobowego materiału dowodowego, przy czym uzasadnia omawiany zarzut twierdzeniami oskarżonego, które Sąd zasadnie uznał za niewiarygodne.

Oskarżony swoimi wypowiedziami kierowanymi do pokrzywdzonych formułował zdania z jasno określonymi podmiotami. Konstrukcja wypowiadanych zdań – poprzez użycie zaimków osobowych ty, wy – nie pozostawia cienia wątpliwości, że P. H. (1) obelżywie zwracał się do pokrzywdzonych podczas czynności związanych z transportem: „gdzie macie maski chuje, spierdalajcie…”, „ty psie jebany”, „wy chuje”, „ty kurwo, psie”, które są zwrotami znieważającymi. Nie ma tu mowy o bezosobowym użyciu słowa „kurwa” jako znaku przystankowego czy swoistego przerywnika. Po pierwsze jest to jedno z wielu obelżywych określeń użytych przez oskarżonego, a po wtóre i ono zostało poprzedzone zaimkiem osobowym jednoznacznie określającym adresata (W. K.).

Zważywszy zeznania Ł. W. należy podnieść, że oskarżony miał prawo czuć się zagrożony w związku z tym, że policjanci nie mieli założonych masek. Ale w owym czasie nie istniały przepisy taki obowiązek określające. Zdarzenia zaistniało 13 marca 2020 r. zaś przepis stanowiący nakaz zasłaniania ust i nosa, i to w określonych tylko sytuacjach, został wprowadzony do porządku prawnego nowelą § 18 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 kwietnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz. U. poz. 658) dokonaną rozporządzeniem z 15 kwietnia 2020 r. (Dz.U. poz. 673). To oznacza, że oskarżony nie mógł żądać lub choćby oczekiwać od pokrzywdzonych zasłonięcia ust i nosa.

W realiach sprawy istotne znaczenie miała bezpośredniość z jaką zwracał się on wobec konwojujących. Zasadą języka polskiego jest zwracanie się do innych osób z użyciem fraz, zależnie od płci, per pan/pani. Oskarżony zwracał się wobec pokrzywdzonych per ty, choć nie łączyła go z nimi relacja koleżeńska czy towarzyska. Ma to kluczowe znaczenie dla oceny jego intencji. Poprzez taki sposób zwracania się do pokrzywdzonych deprecjonował ich, bo przecież nie chodziło oskarżonemu o wywołanie efektu poufałości. Sąd w tym składzie rozpoznawał już z udziałem oskarżonego inną sprawę (II Ko 208/17) i na tej podstawie za pewnik przyjmuje, że oskarżony potrafi formułować wypowiedzi – po pierwsze bez przerywników w postaci wyrazów obelżywych i – po wtóre prawidłowo używać fraz w odniesieniu do innych osób (proszę pana/pani, wysoki sądzie). Uwagi te mają znaczenie w sprawie, bo to zwrócenie oskarżonemu uwagi na sposób zwracania się do konwojujących skutkowało komentarzem „poj… was” (drugi wers z k. 30) jak i stwierdzeniem, że pokrzywdzeni „nie mają wyglądu ani pieniędzy” (zez. P. D. k. 28-29).

P. H. (1) znieważył W. K. (1), P. D. (1), Ł. W. oraz M. F. (1) swoimi wypowiedziami bowiem użył wobec nich określeń powszechnie uznanych za obelżywe czyniąc to w związku z wykonywaniem przez nich, z jego udziałem, czynności służbowych. Konkludując - Sąd nie podziela stanowiska skarżącego jakoby z treści uznanych za wiarygodne dowodów nie wynikało wyczerpanie przez oskarżonego znamion czynu z art. 226 § 1 k.p.k.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność wniosku wynika wprost z bezpodstawności zarzutu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie ujawniono.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Stwierdzenie sprawstwa i winy oskarżonego odnośnie do przypisanego mu czynu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Utrzymanie kwestionowanego wyroku w mocy wynika bezpośrednio z bezzasadności podniesionych przez skarżącego zarzutów, jak i nieujawnienia przez Sąd Okręgowy okoliczności obligujących do orzekania niezależnie od granic zaskarżenia. Sąd podziela stanowisko Sądu Rejonowego co do kwalifikacji prawnej przypisanego P. H. czynu. Orzeczona kara 2 miesięcy pozbawienia wolności nie wykracza poza granice zakreślone ustawą. Jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego oraz uwzględnia, prawidłowo ustalony przez Sąd Rejonowy, stopień społecznej szkodliwości czynu przepisanego oskarżonemu. Niewątpliwie jest to kara uwzględniająca cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do wielokrotnie karnego oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z art. 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r. poz. 18) obrońcy przyznano opłatę z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym, o co wnosił zapewniając o tym, że nikt kosztów tej pomocy nie opłacił.

3.

Zważywszy to, że przedmiotem postępowania apelacyjnego była wyłącznie nieuwzględniona apelacja wywiedziona na korzyść oskarżonego, Sąd na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. rozstrzygnął o kosztach postępowania odwoławczego zobowiązując P. H. (1) do uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa:

a)  opłaty ustalonej w oparciu o art. 2 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983 r., nr 49, poz. 223) tj. w wysokości wskazanej przez Sąd I instancji.

b)  w ramach obowiązku zwrotu wydatków postępowania sumę 20 zł z tytułu ryczałtu za doręczenia w postepowaniu odwoławczym oraz opłaty za pomoc prawną udzieloną mu z urzędu.

Sąd nie znalazł okoliczności warunkujących zwolnienie oskarżonego z obowiązku poniesienia kosztów postępowania prowadzonego w związku z jego przestępnych zachowaniem. Oskarżony jest w wieku produkcyjnym, nie ma stwierdzonych ułomności wykluczających go z rynku pracy. Nie ujawnił, aby miał kogokolwiek na utrzymaniu.

7.  PODPIS